ผ่านมากับสายลม (กนกวลี พจนปกรณ์)

ยามเช้าของวัน แสงตะวันยังไม่สาดส่อง สายลมของต้นฤดูหนาว

พัดแผ่วมาอ่อนโยน นํ้าในสระใสจึงเป็นคลื่นพลิ้ว แผ่กระวาย ใบไม้บางใบ

กำกังปลิดปลิวลงมาจากขั้ว ทิ้งตัวลอยลิ่วอยู่ในน้ำ

หญิงสาวยืนเกาะ'ระเบียงหน้าห้องพัก ยิ้มรับกับภูมิทัศรอบตัวแสนสวย

งาม เพราะเมื่อส่งสายตาเลยผ่านสระนาสออกไป ทิวเขาสีเทาหม่นกำลัง

อวดเสน่ห์อยู่ตรงนั้น

เธอเอียงกายชายตาชม ภูเขาหลายลูกต่างทอดกายก่ายเกยเหมือนกำลัง

นอนอย่างแสนสบายอยู่ใต้ฟ้าสีดราม

“หอม...ฮือ...หอมนัก” มีเสียงพูพึมพำงึมงำอยู่ข้างหูเมื่อร่างของหนุ่มใหญ่

เข้ามาสวมกอดเธอไว้จากด้านหลังกดจมูกลงกับซอกคอ

จงดีบิดเบี่ยงพอเป็นพิธี แล้วชี้ให้ชมทัศนียภาพเบื้องหน้า

“คุณทรงภพดูภูเขานั้นสิคะ สวยมาก เมื่อคืนตอนเรามาถึงมันมืดแล้วเลย

มองอะไรไม่เห็น

ชอบใช่มั้ย” ฝ่ายชายผละมายืนเคียงแต่มือข้างหนึ่งลังเกาะเกี่ยวอยู่ที่สะเอว

ของเฮอไม่ยอมห่าง สาชอบ คราวหน้ามาที่นี่กันอีก”

รอยยิ้มของเธอลังแจ่มใส สายตานึ่งอยู่กับระลอกคลื่นที่แผ่พลิ้วอยู่บนผิว

สระน้ำ สายลมยามเข้าลังคงพัดมาโชยอ่อน

เพื่อนของเธอเคยบอก ความรักเป็นเหมือนสายลม บางคราร้อนรุ่มดังพายุ

รุม แต่บางที อ่อนหวานปานสายลมพลิ้วแผ่ว

เธออยากรู้นัก...ความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นสายลมแบบไหน

“ไป...ไปทานอาหารเข้ากันเถอะ” เสียงฝ่ายชายเอ่ยชวน และเขาคงจะเห็น

แววตาอาลัยอาวรณ์ต่อทิวทัศน์แสนงามราวรูปถ่ายในนิตยสารหรู ๆ หรือแผ่นพับ

โชว์สถานที่สวยงามของเธออยู่ เขาจึงว่า “ไปเถอะ ที่ห้องอาหารก็มีที่นั่งไม่เห็น

วิวงาม ๆ แบบนี้”

จงดีขลับเดิน ออกเดินตามเขา

หนุ่มใหญ่ตรงหน้าแม้อายุอานามของเขาจะมากกว่าเธอจนเกินสิบปี แต่เขา

ยังดูดีเสมอ

คุณทรงภพมีรูปร่างสมาร์ต พุงไม่ยื่นย้วย ยามสวม'ใส่แอแขนสั้น'จะเห็น

กล้ามเนื้อแขนแน่นเป็นมัด กิริยาท่าทียามนั่งยามเดิน หลังไหล่จะตรงตงสง่างาม

ตลอดเวลา

เขาเป็นคนมีรสนิยม พิถีพิถันกับทุกเรื่องตั้งแต่เสื้อม้า ทรงผม ผิวพรรณ

และแม่วิถีของการใช่ชีวิต คุณทรงภพไม่มีเรื่องใดจะขาดตกบกพร่อง นี่แหละ...

สิ่งนี้คือความประทับใจที่เธอมีต่อเขา

ยิ่งเมื่อมาสนิทสนมคุ้นเคยด้วย ทัง^ยิ่งเห็น เห็นศิลปะของการใช้ชีวิต เห็น

วิธีคิด วิธีทำงานและวิธีจัดการกับตารางเวลาที่จะแบ่งปันให้ทุก ๆ ส่วนที่มาเกี่ยวข้อง

อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

ยามทำงาน คุณทรงภพมุ่งมั่นจริงจัง เมื่อวางแผนไว้เช่นใด เขาจะต้อง

ลุยไปให้ได้ตามนั้น ในที่ทำงานรู้กันดีว่า ไม่มีทางที่ชายผู้นี้ท้อถอยต่ออุปสรรค

ขวากหนาม เรื่องยากแค่ไหน ถ้าเช่าลงมือทำจะกลับกลายเป็นเรื่องง่ายๆเสมอ

ครั้นจบจากงานมาถึงชีวิตครอบครัว คุณทรงภพไม^,เคยเสียหาย ครอบครัว

เขาอบอุ่นครองคู่อยู่กับภรรยาผู้มีหน้าที่การงานเสมอกัน และลูกสาวเพียงคนเดียว

ก็คือขวัญของชีวิตจิตใจที่ใคร ๆก็รู้ ว่าเขาทั้งรัก ทั้งหวง และห่วงลูกสาวยิ่งนัก

มาถึงเรื่องลัดส่วนของชีวิตส่วนตัวม้าง คุณทรงภพมีความสุขกับความเป็น

ตัวของตัวเอง เขามีเพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว มีกิจกรรมที่ต้องทำเป็นส่วนตัวจริงๆ

มากมายหลายอย่าง

“นั่งตรงนี้มั้ย” เสียงเขาทันมาถาม เมื่อพาย่างเท้าเข้ามาในอาคารอีกหลัง

ไม่ไกลจากที่พักของเธอและเขามากนัก

รีสอร์ตแห่งนี้สวยและอยู่ไกลลึกเข้ามาจากถนนใหญ่ เขาขับรถพาเธอมา

ที่นี่เมื่อเย็น'วาน'นี้ หลังจากนงรถมาสามชั่วโมงเศษๆ รถก็มาจอดหน้าบ้าน

เมื่อคืนจงดีไม่มีเวลาชื่นชมกับสิ่งใด ๆ รอบตัวนัก เพราะหนุ่มใหญ่ผู้กำลัง

หย่อนร่างลงนั่งตรงหน้าขณะนี้มีธุระสำคัญที่จะใบ้เธอทำร่วมกับเขา

“ไปตักอาหารสิ” เสียงนั้นออกคำสง แต่แล้วเหมือนเขาจะรู้สึกตัว น้ำเสียง

ถัดมาจึงนุ่มนวลลง “ดีจะได้มีเวลานั่งดูวิวต่อไง ชอบไม่ใช่หรือ”

หญิงสาวเดินต่อไปลังโต๊ะกลางบ้อง อาหารเข้าแบบบุฟเฟ่ต์วางอยู่มากมาย

หลายหลาก ปกติเมื่อที่ทำงานจัดสัมมนา ทุกอย่างก็คล้ายกันแบนนี้ อาหารทั้ง

แบบไทย แบบฝรั่ง ขนม ผล^,ไม้มี'ใบ้เสือก/;

สิ่งแรกที่เธอทำคือตรงดิ่งไปที่มุมเครื่องดื่มร้อน บนโต๊ะปูผ้าขาวมีเครื่องทำ

น้ำร้อน ใบ้เลือกชง ชา กาแฟ โกโก้ ข้าง ๆ กันนั้น มีโถน้ำตาล นม และ

ค็อฟฟี่เมต วางเคียงพร้อมสรรพ

จงดีทำหน้าที่ของเธออย่างรู้ใจคุณทรงภพ เซาจะดื่มกาแฟผสมโกโก้และใส่

นมสด โดยเติมน้ำตาลแค่ครึ่งช้อน/

เธอยกสิ่งที่เขาดื่มอยู่ประจำในยามออกสัมมนามาใบ้ที่โต๊ะ พลางบอกอย่าง

เอาใจ “เหมือนเดิมค่ะ”

“ขอบใจมาก...ไม่มีใครชงอร่อยเหมือนจงดี”

เธอยิ้มรับค่าชมนั้น ก่อนจะสรม “คุณทรงภพจะรับอะไรคะเช้านี้ ข้าวต้ม

หรือขนมปัง

“ไม่ต้อง เดี๋ยวจัดการเอง” ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้น แด^,ไม่ลืมทิ้งสายตาหวาน

ระยับมาให้เธอ

จงดียิ้มหวานใส่นัยน์ตาเขาบ้าง ความหมายแบบนี้รู้กันเพียงสองคน และ

ยามที่อยู่ในที่ทำงาน ทั้งเธอ ทั้งเขาต้องระมัดระวัง แต่เมื่อมาในสถานแบบนี้

มนใจว่าเป็นสถานที่ที่ไม่มีคนรู้จักตามมา ทั้งเธอและเขาจึงได้กล้าแสดงความหมาย

ทางนัยน์ตาใบ้แก^,กันไดโดยไม่ต้องแอบช่อนปิดบัง

คุณทรงภพลังขลับร่างมาชิด รั้งสะเอวเธอไปโอบและลูบไปมาอยู่แถวสะโพก

เมื่อกระซิบด้วยถ้อยคำที่ได้ยินกันเพียงสองคน

“เดี๋ยวทานข้าวแล้วเจอกัน...ได้เจอกันอีกแน่ อยากหวานกับผมดีนัก”

ใจของเธอวาบหวามไหว แต่เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขัดจังหวะขึ้นมาเสีย

ก่อน

เธอเห็นคุณทรงภพรับสายแล้วรีบเลี่ยงผละจากเธอไปโดยเร็ว

จงดีมองตาม เห็นท่าทีคุณทรงภพเป็นปกติ แถมหน้าตายิ้มแย้มเบิกบาน

ความอยากรู้ ทำให้เธอเดินเข้าไป'ใกล้ๆ

แต่เขาก็ผละหนี

กระนั้น จงดียังพอจะจับความได้จากประโยคลนหนาของเขาที่ว่า “นี่ยังอยู่

กับพรรคพวก ไม่มีใครกลับกันสักคน เราทานอาหารเข้ากันอยู่ ไม่ต้องห่วงหรอก

น่า...”

แสดงว่าปลายสายต้องเป็นคนที่บ้านของเขาแน่นอน

แวบนั้นเธออดจะตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้

ภรรยาของเขาไม่ระแคะระคายเรื่องราวของเธอกับเขาเลยหรือ

ว่ากันว่าผู้หญิงมักมีลางสังหรณ์หรือเซนส์ในเรื่องแบบนี้ไวนักมีใช่หรือ

คิดถึงตรงนี้ มือที่กำลังจะตักไข่ดาวจากถาดบนโต๊ะถึงกับชะงัก ใจอยากรู้

...แล้วผู้ชายเล่า ผู้ชายจะมีลางสังหรณ์เรื่องแบบนั้นมากน้อยแค่ไหน

ภาพ'ของคนที่^,บ้าน'วาบเข้ามาในใจ

จงดีหนาวเยือกในอกขึ้นมานิดหนึ่ง แต่ความรู้สึกเช่นนั้นก็จางหายไปอย่าง

รวดเร็ว

ธาวินไม่ใช่คนสนใจเรื่องเล็กๆน้อยๆหยุมหยิม เขาพบกับเธอที่บ้านญาติ

แม่ของเธอสืบสาวเหล่ากอของเขาแล้วจึงรู้ว่าเขาเป็นญาติห่างๆ ห่างจนแทบจะไม่

ต้องนบเป็นญาติก็ยังได้ แต่ธาวินเป็นเพื่อนกันลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งของเธอซึ่งมี

อาชีพเดียวกัน

หลังจากวันนั้น วันที่ได้รู้จักกัน เขาเริ่มไปมาหาสู่ ทุกครั้งที่เขาได้หยุด

พักยาวจากงานประจำ ธาวินจะมาเยี่ยมเยือนเธอที่บ้านเสมอ เขาเข้ากันได้กับ

ทุกคนในครอบครัวของเธอ นั่งพ่อแม่และยาย

ดังนั้น เมื่อถึงวันที่เขาเผยความในใจ และขอเธอแต่งงาน จึงไฝมีผู้ใหญ่

คนใดในบ้านขัดขวาง ทุกคนสนับสนุนด้วยซ้ำ

งานแต่งงานของจงดีกับเขาเกิดขึ้นอย่างเรียบง่าย ง่าย ๆ เหมือนชีวิตของ

ธาวินที่ต้องไปประจำอยู่ตามชายแดน ที่เขาเล่าให้เธอฟังถึงภาระหน้าที่อันแสนภาค

ภูมิใจว่า ‘พี่อยู่กลางดินกินกลางทรายจนชิน ชีวิตพี่อยู่ได้ในทุกแบบ จะหนาว

จะร้อน หรือฝนฟ้าตกแฉะจนน้ำไหลเข้ามาในสนามเพลาะที่เราอยู่ ทุกคนทนได้

ทั้งนั้น และเรื่องกินก็เหมือนกัน จงดีไม่ด้องห่วงพี่ ง่ายมาก ทำอะไรมาไห้ที่กิน

ได้ทั้งนั้น ชีวิตพี่ถูกแกมาให้อยู่ ให้กินได้ไนทุกรูปแบบ’

จงดีเชื่อ เพราะแต่ง-งานกันมาตั้งแต่บัดนั้น'จนถึงบัดนี้ นานนับสิบปี ธาวิน

ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง เขายังคงเรียบง่ายอยู่อย่างเดิม ง่ายจนบางทีเธอรู้สึกว่าเขา

ไม่ได้อยู่เคียงข้าง

“หนูดี...” เสียงคุณทรงภพดังอยู่ใกล้ ๆ

จงดีแทบสะดุ้ง คำขานที่เขาเรียก หนูดี...บาดใจเธอยิ่งนัก เธอไม่อยากให้

เขาเรียกชื่อเธอว่าหนูดี

นี่เขาคงโทรศัพท์เสร็จแล้ว เพราะเธอเห็นเขาถือถ้วยข้าวต้นพร้อมจานรอง

ที่มีควันขาวลอยฉุนอยู่ในมือ

 “เหม่ออะไรอยู่ เร็ว ๆ ไปนั่งทานอาหารกัน” เขาว่า และดึงเธอออกมาจาก

หน้าถาดไข่ดาว “เอามั้ย ข้าวต้ม ห่าทางอร่อย มีให้เลือกหลายอย่าง ทั้งข้าวต้ม

ปลา หมู ไก่ และกุ้ง ลองสิ”

ใจของเธอยังเลื่อน ๆ ลอย ๆ อยู่ ภาพของธาวินยังไม่ได้สลัดหายออกไปทั้ง

หมด

เมื่อวานนี้ ธาวินเพิงโทร.บอกจงดีว่ายังอยู่ที่หน่วยปฏิบัติงาน ยังไม่ได้กลับ

เขาค่าย กว่าจะถึงวันกำหนดพักอีกครั้งก็ด้องเป็นปลายเดือนเขาจึงจะกลับบ้านได้

“อ้าว มาลิ” หนุ่มใหญ่ข้างกายออกคำสงอีกครั้ง

จงดีจึงก้าวตามเขาไปที่โต๊ะ แต่เมื่อวางจานที่ถือมาลงตรงหน้า จงดีจึงเห็น

ว่าตัวเองตักไข่ดาวมาเพียงฟ่องเดียว

“แล้วหนูดีจะทานไข่ดาวกับอะไร” คุณทรงภพเอ่ย คล้ายน้ำเสียงหยอกเย้า

เคล้าเอ็นดู

หากเธอขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกขวาง ๆ กันห่าทางอารมณ์เบิกบานเต็มที่ของ

 

หนุ่มใหญ่ตรงหน้า เขาคงสบายใจที่ได้พูดคุยกับภรรยาไปแล้วเป็นแน่

“ไปตักอาหารอีกสิหนูดี เดี๋ยวหมดแรงนะ” เขายิ้มใส่นัยน์ตาเธออีก

แต่หนนี้เธอกลับไม่รู้สึกสนุกไปกับคำหยอกเย้าของเขา อาจจะเป็นด้วยหลาย ๆ

เรื่อง จงดีเผลอตอบเขาเสียงดุ

“คุณทรงภพอย่าเรียกจงดีว่าหนูดีนะคะ”

“อ้าว ทำไม” ฝ่ายนั้นกังยิ้ม “น่ารักดีออก หนูดี ผมว่าน่ารักนะ”

จงดีก้มหน้ามองจานไข่ดาวฟองเดียวของตนเองอย่างหงุดหงิด จะบอกเขา

ได้หรือว่า คำว่าหนูดี มันแสลงใจปานใด คำคำนี้แม่และยายจะเรียกเธอ เรียกโดย

มีเหตุผลมาตลอดว่า ‘หนูดีจะได้เป็นคนดี ทุกครั้งนี้หนูดีจะได้จำไงลูก

ว่าต้องเป็นคนดี’

แล้วสิ่งที่เธอเป็นอยู่กับคุณทรงภพใน สมควรแล้วหรือที่เขาจะมาเรียก

เธอว่า หนูดี

ชะรอยคุณทรงภพจะมองออก เขารู้สึกไวในทุกเรื่องอยู่แล้ว ชายผู้ทรงเสน่ห์

เอื้อมมือมาแตะข้อมือจงดีพลางเอ่ยเสียงอ่อน

“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น ตกลงไม่ให้เรียกก็ไม่เรียก รีบทานข้าวเถอะ เดี๋ยว

จะพาไปเที่ยวต่อ”

ความยินดีวาบเข้ามาในใจ เที่ยวหรือ เขาคงรู้ ชีวิตของจงดีแทบจะไม่ได้

ย่างกรายออกไปไหน หลังแต่งงานเธออยู่กับพ่อแม่และยาย ซึ่งผู้ใหญ่ทั้งสามคนนี้

มีความสุขกับการอยู่บ้านแถมยังหวงและห่วงเธอ จงดีออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ

แทบจะนับครั้งได้

เธอเคยพูดเรื่องนี้กับธาวิน เขาก็รับปาก ‘ไว้ให้พี่ได้พัก พี่จะพาจงดีไป’

แต่แล้วคำสัญญาของเขาก็เป็นเพียงลมปาก เมื่อใดที่ได้พัก ธาวินชอบที่

จะอยู่บ้านอีก เขามีกิจกรรมเกี่ยวกับด้นไม่ใบไม้ ต้องไปหาต้นนั้น พันธุ์นี้มาปลูก

ให้วุ่นวายไปหมด

ญาติบางคนที่คุ้นเคยมักจะเย้าแหย่เธอกันธาวินที่ไม่มีลูกด้วยกันเสียทีว่า

‘วินมัวแต่สนใจด้นไม้ละสิ มีเวลาเห่าไหร่ทุ่มไปกับโฮยาหมด’

จงดีนึกถึงของรักของชอบของธาวิน

บางทีถ้าวันนี้ ญาติคนที่เคยพูดเรื่องธาวินกับโฮยามาที่บ้าน อาจจะแปลก

ใจ เพราะความสนใจในเรื่องต้นไมได้เปลี่ยนไปอีกแล้ว จากโฮยาไปเป็นใบ้ประเภท

เฟิร์น แล้วไปที่บัว ก่อนจะมาถึงบอนสี

เมื่อวานนี้ที่เขาโทรศัพท์หาจงดี หลังจากพูดคุยเรื่องการงานกันแล้ว ธาวิน

เสียบ ๆ เคียง ๆ เข้ามาถามถึงต้นไม้ของรัก

‘สาวน้อยร้อยชง กับอัปสรสวรรค์ของผมเป็นยังไงบ้าง’

จงดีดอบแบบเสียมิได้ ‘ก็รดน้ำให้อยู่ทุกวัน

‘สีมันเข้มชื้นบ้างมั้ย เขายังถามต่อ

เธอไม่ได้สนใจ จะว่าไปเรื่องต้นไม้ใบไม้ มันมิใช่เรื่องที่เธอจะสนุกด้วย แค่

ตอนที่เขาเห่อโฮยา เธอต้องตามติดไปกัปเขาเพื่อตระเวนหาพันธุใหม่ๆ จงดีก็พบ

ว่ามันน่าเบื่อ เธอไม^,ชอบแดด ไม่ชอบอากาศร้อนๆกลางแล้ง ช่วงนั้นผิวพรรณ

จงดี^,หมองคลา หน้าเริ่มมีฝ้าขึ้น

เมื่อธาวินเปลี่ยนใจไปเลี้ยงไม้พันธุ์ในเวลาต่อมา เธอจึงเลี่ยงที่จะไม่ไปกับ

เขา

จนมาถึงบอนสี จงดีไม่ได้ เขาจะได้พันธุ์ใหม่มา แล้วแบ่งพันธุ์

เก่าขายออกไป เธอไม่รับรู้ด้วย

บางวันที่เขาอยู่บ้าน ธาวินเปิดตำราหารูปบอนสี^,พันธุสวยๆ สีงามๆ และ

ชื่อเพราะ ๆ มาให้เธอดู เธอก็คือออตามเขาไปอย่างเสียไม่ได้เท่านั้น

จะมีก็พ่อ ที่พักหลังเมื่อเห็นบอนสีที่ธาวินพาเข้าบ้านมากมายเข้า พ่อเริ่ม

ใส่ใจ และเริ่มฝากเงินให้ธาวินซื้อพันธุ์นั้นพันธุ์นี้เผื่อ

บางทีพ่อตาวัยชรา กับลูกเขยผู้เป็นนักรบนั่งคุยกันถึงเรื่องบอนสี ด้วยชื่อ

พันธุที่จงดีได้ยินแล้วต้องรีบหนีไปให้ไกลห่าง

เพราะมีทั้งจักรพรรดิ อิ่มบุญ อาภัสรา ไปจนถึงองคุลีมาล

เธอมัวแต่ปล่อยความคิดของตัวเองวนกลับไปบ้าน มารูสกตัวอีกครั้งก็เมื่อ

เสียงคุณทรงภพเอ่ยทักใครคนหนึ่ง

“ผมมากับพรรคพวก”

จงดีเงยมองคู่สนทนาของคุณทรงภพทันที

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)