เรือนนางรำ (นุสมล)

เรือมาดลำนั้นลัดเลาะจากแม่น้ำสายหลักเบนสู่ลำคลองสายเล็ก สอง

ฟากฝั่งร่มรื่นด้วยพืชพันธุ์ไม้นานาชนิด พาทเป็นยามกลางวันไม้ใหญ่เหล่านี้

ช่วยบดบังแสงแดดแผดจ้าแก่ผู้สัญจรทางน้ำได้เป็นอย่างตี ทว่าตกยามราตรี

แล้ว เงาไม้ครึ้มที่เอนไหวไปมาตามกระแสลม ชวนให้คนขวัญอ่อนรู้สึก

สะทกสะท้านได้ไม่ยาก กอปรลับเสียงลำไผ่เสียดลี:ลันเอี๊ยดอ๊าดด้วยแล้ว

ทำให้ผู้คนขวัญกระเจิงมานักต่อนัก ด้วยเสียงนั้นฟังราวลับเสียงร่ำไห้คร่ำ

ครวญชองสตรีที่โหยหาอาวรณ์ถึงชายผู้เป็นที่รักยิ่ง

ทว่าเจ้าสองคนต่างถิ่นหาได้สำเหนียกไม่ ยังคงร่วมมือกันพายหัวคัดท้ายเรือ

มุ่งตรงไปยังโค้งน้ำเบื้องหน้าโดยสอดส่ายสายตามองหาบ้านเรือนที่ว่างเปลี่ยว

ผู้คน เพื่อประกอบการมิจฉาชีพคันเป็นวิสัย และเมื่อพ้นโค้งน้ำ เจ้าสองคนผู้มา

กับยามวิกาลก็เล็งเห็นสิ่งที่หมายตา

จากตะเกียงดวงเล็กที่หัวเรือ สาดส่องให้เห็นศาลาท่าน้ำหลังย่อม เมื่อ

ชายฉกรรจ์ทั้งสองวาดหัวเรือเข้าเทียบท่า พวกเขาจึงสังเกตเห็นร่างของใครคน

หนึ่งนั่งนิ่งดุจรูปปั้นลมหายใจ เป็นหญิงสาวร่างบางอ้อนแอ้นที่อยู่เพียงลำพัง

ยังศาลานั้น ทั้งสองเห็นเพียงเรือนผมยาวสลวยที่แผ่เต็มหลังจรดบั้นเอว

ไม่มีท่าทีว่าเธอจะใส่ใจการมาเยือนโดยพลการของชายแปลกหน้าทั้งคู่ ลาด

ไหล่บางยังคงตั้งตรงไม่หวนไหว ชายตั้งสองจึงย่ามใจ ก้าวชิ้นไปยังศาลาท่าน้ำนั้น

รอยยิ้มกระหยิ่มแฝงในสีหน้า เจ้าคนที่ตั้งตัวเป็นลูกพี่ส่งเสียงกระแอมเบา ๆ เป็นเชิง

ทักทาย ก่อนเอ่ยคำพูดเกี้ยวพาราสี

“ดึกดื่นป่านนี้แก้ว ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวล่ะน้องสาว”

เจ้าสองคนเหลียวมองหน้าก้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงนึ่งเงียบ ไม่ไหวติง

“หรือจะเป็นใบวะ”

เจ้าคนที่ยอมตนเป็นลูกน้องลงความเห็นเสียงไม่ดังนัก

“เป็นใบ้ แจ้วไง ลองว่าสวย ใครจะไปสนวะ”

“พี่รูได้ยังไงว่าสวย ดังไม่เห็นหน้าสักกะหน่อย เห็นแต่หลังแค่นั้น”

เจ้าลูกน้องลดเสียงเป็นกระซิบกระซาบทักบ้าง

“เอ็งไม่มีตาเรอะ ออกจะอ้อนแอ้นเอวกลมซะขนาดนั้น ไม่สวยก็ให้มันรู้

ไป

“ลูกพี่จะเอาดังไง”

“ตามเคย”

เป็นคำตอบที่รู้กัน ดัวยไม่ใช่ครั้งแรกที่ชายทั้งสองประสงค์ต่อทรัพย์สินและ

ดังทำร้ายเจ้าทรัพย์อย่างรุนแรง หากเป็นชาย\เจ้าสองคนก็จะกลุ้มรุมทุบตีชกต่อย

ถึงขั้นสลบเหมือด แต่จ้าเป็นหญิงก็จะถูกกระทำย่ำยีอย่างหยาบช้าต่ำทราม

เจ้าคนเป็นลูกพี่เอื้อมมือไปหมายแตะต้องตัว พลันก็ต้องสะดังโหยง ชักมือ

กลับแทบไม่ทัน เมื่อได้ยินเสียงตวาดเกรี้ยว

“กลับไปเสีย”

เจ้าลูกน้องขวัญบิน ไม่เคยได้ยินเสยงดุกราดขึ้งเคียดเด็ดขาดปานนั้นมา

ก่อน จึงสะกิดหลังลูกพี่อย่างหวาด>

“กลับเฮอะ”

“ไอ้ปอด  แค่ผู้หญิงดุจะกลัวทำไมวะ ไม่เคยได้ยินเรอะที่เขาว่าผู้หญิงด่าคือ

ผู้หญิงรัก ผู้หญิงให้จวักก็คือผู้หญิงกวักมือ”

เจ้าลูกน้องส่ายหน้า เกิดใจคอไม่ตีบอกไม่ถูก เหมือนสายลมเย็นของยาม

วิกาลจะนำพาความหนาวเยือกมาด้วย “แต่ว่าผู้หญิงคนนี้...”

“จ้าเอ็งกลัวก็ไปคอยที่เรือ คืน'นี้ข้า'เม^,กลับมือเปล่าใบ้เสียเที่ยวแน่”

เจ้าลูกน้องทันรีหันขวาง กลัวๆกจ้าๆ บอกไม่ถูกว่ากลัวอะไร ไอ้จะกล้า

เหมือนลูกพี่ก็ไม่ใช่ ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ขยับถอยหลังไปพลาง จับตามองลูกพี่เกี้ยว

สาวไปพลาง

            “พี่เพิ่งมาถึง อย่าไล่พี่กลับเลยนะ หันหน้ามาคุยกันดีๆไม่ได้รึจ๊ะ”

“เมื่อไล่แล้วไม่กลับ ก็อยู่ด้วยกันเสียที่นี่”

กังวานเสียงแข็งกร้าว ทว่าคนฟังกลับดีความหมายเป็นคำเชิญ¹ชวนที่แสน

เสนาะ

“เอ็งเต็มใจหรือไม่”

“เต็มใจจ้ะ พี่เต็มใจที่จะอยู่กับน้องสาวทั้งวันทั้งคืน”

เป็นคำตอบที่ออกจากปากโดยไม่หยุดคิดไตร่ตรองเองแม้ลักน้อย เมื่อความ

กระลันรัญจวนใจเข้าครอบงำ ก็ยากที่ผู้ชายจะคิดหน้าคิดหลง''''

“หันหน้ามาให้พี่เห็นหน้าชื่นใจหน่อยสิจ๊ะ

คำร้องขอได้รับการตอบสนอง ทันทีที่แสงจากตะเกียงที่หัวเรือล่องกระทบ

ใบหน้าของหญิงสาว เจ้าคน'ร้ายที่แฝงตัวเป็นชายเจ้าชู้ก็ถึงกับเบิกตากร้าง อ้าปาก

ค้าง อยากจะร้องตะโกน ทว่าไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาได้ ด้วยตื่นตะลึงสุดขีด

เหตุเพราะดวงหน้าของเธอนั้นถูกของมีคมกรีดเฉือน รอยแผลปริแตกออกจากกัน

เลือดสีคลาทะลักทลายต่อหน้าต่อตา เจ้าคนร้ายไหวตัวเมื่อสายเกินการ เรือนผม

ดกคำยาวหนาพุ่งปราดเข้ารัดรอบคอแน่นเข้า แน่นเข้า เจ้าตัวดิ้นรนสุดชีวิต

ตระหนักถึงความตายที่เข้าใกล้ทุกที ซึ่งท้ายสุดเขาก็สัมผัสกับสิ่งนี่นี่

เจ้าลูกน้องที่ลงไปคอยท่าอยู่ในเรือได้ยินเสียงลูกพี่ร้องอึกอักอยู่แว่ว ๆ เหลียว

ไปดูก็เห็นภาพสยดสยองติดตา เจ้าตัวล่งเสียงร้องไม่เป็นภาษา คว้าไม้พายได้ก็

จํ้าอ้าวออกจากศาลาท่าน้ำนั้นอย่างไม่คิดชีวิต ปากก็ร้องตะโกนไปทั่วคุ้งน้ำว่า

                ผีหลอก...ผีหลอก

                ทับทิม

สาวน้อยวัยสิบหกผินหน้าจากสายน้ำปลายคลอง เห็นเพื่อนรุ่นราวคราว

เดียวกันเดินแกมวิ่งตรงเข้ามาหา

“นึกอยู่แล้ว ด้องเจอทับทิมที่นี่ ชอบมานั่งเล่นริมน้ำเสียจริง”

ชงโคทิ้งตัวลงนั่งข้างๆตามสบาย ไม่ระมัดระวังกิริยา ตรงกันข้ามกับ

เพื่อนสาวที่ไม่ว่าจะนั่งหรือเดินจะสำรวมวาจาท่าทางเป็นนิตย์ แผ่นหลัง ลาดไหล่

ต้องตั้งตรง อกตูมราวดอกบัวงามต้องเชิดขึ้น มิใช่หย่อนคล้อยไปตามหลังไหล่

ที่นงห่อตัว

“คิดถึงบ้าน คิดถึงแม่”

ริมฝีปากจิ้มลิ้มขยับน้อยๆ ดวงตากลมโตดำขลับฉายประกายเศร้า ยาม

หวนรำลึกถึงแม่ผู้จากไป แม่...ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ สาวเหนือที่หอบ ผ้าหอบผ่อนตาม

พ่อมาใช่ชีวิตอด ๆ อยาก ๆ อยู่ด้วยกันถึงลุ่มนํ้าใหญ่ภาคกลาง

ทับทิมกังไม่ถึงสิบขวบ เมื่อแม่ล้มเจ็บ หยูกยาที่พอจะหาได้ก็เป็นเพียง

ยาหม้อที่ต้มแล้วต้มอีกจนกลายเป็นยาจืดที่ไม่หลงเหลือสรรพคุณใดๆในการ

เยียวยารักษาโรคของแม่ ท้ายสุดชีวิตของแม่ก็เหมือนใบไม้โรย ร่วงจากกิ่งปลิด

ปลิวจากไปอย่างเงียบๆ มีเพียงเสียงร่ำไห้อาลัยของทับทิมเท่านั้นที่คร่ำครวญขึ้น

ท่ามกลางความมิดสนิท

ความตายของแม่ทำให้พ่อซึ่งกินเหล้าเป็นนิจศีลอยู่แล้ว กินเพิ่มอีกเป็นเท่า

ตัว เงินที่พอจะหาได้จากการรับจ้างทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ จำพวกดายหญ้า ก็แทบ

ไม่เหลือพอซื้อขาวสารกรอกหม้อ งานใดที่เป็นหลัก เขาก็ไม่รับพ่อเพราะพ่อเป็น

ขี้เหล้าขี้ยา เนื้อตัวมิแต่กลิ่นส่าเหล้าคลุ้ง ไปไหนมาไหนผู้คนก็รังเกียจ พากัน

เดินห่างจากพ่อเป็นวา

ทับทิมเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอยู่แล้ว จึงผอมบางยิ่งขึ้น แทบไม่มิใคร

สังเกตเห็นว่าเธอเป็นเด็กหญิงที่มิเคาหน้าตาหมดจดคนหนึ่ง ยกเร้นแม่ครูบัวขาบ

ภรรยานายประดู่เจ้าของคณะละครชาตรีที่มาเปีดการแสดงอยู่ทัายตลาดย่านนื้น

ทับทิมไม่รู้ว่าแม่ครูวัยกลางคนมาพูดจาอะไรกับพ่อ ต่อเมื่อวันรุ่งขึ้นจึงพอ

จะรู้เป็นเลา ๆ พ่อบอกให้ทับทิมห่อเสื้อผ้าที่มิอยู่ถือติดมือตามพ่อ'ไป ทับทิมจึงเอ่ย

ถาม

“พ่อจะพาฉันไปไหนจ๊ะ”

“ไปอยู่กับแม่ครูบัวขาบ ที่นั่นเอ็งจะได้อยู่ดีกินติ ไม่ต้องอดมื้อกินมื้อเหมือน

ที่อยู่กับขา”

ได้ยินแค่นั้น ทับทิมก็น้ำตาร่วง พ่อ...สายสัมพันธ์เดียวที่เหลืออยู่ในชีวิต

กลับจะตัดขาดจากทับทิมเสียแล้ว

 “แต่ฉันจะอยู่กับพ่อ ฉันจะกินให้น้อยลงไปอีก ฉันจะไปช่วยพ่อถางหญ้า

จ๊ะ

ทับทิมพูดไปก็ร้องไห้ไป

“เอ็งจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปช่วยข้า ผอมหัวโตจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก

แล้วนั่น เอ็งไปอยู่กับแม่ครูเถอะ เขาสงสอนอะไรก็ทำตาม อย่าดื้อรั้น ทำตัวให้

ว่านอนสอนง่าย เขาจะได้รักได้เมตตา”

เป็นคำสอนครั้งเดียวของพ่อที่ทับทิมจดจำไปชั่วชีวิต ทับทิมไม่ใช่เด็กฟูมฟาย

ท้ายสุดก็จำต้องเดินตามพ่อต้อย ๆไปกังหลัง^,โรงละคร^,ของพ่อประดู่กับแม่ครูบัวขาบ

พ่อล่งทับทิมไหถึงตัวแม่ครู บอกกับทับทิมสั้น ๆ ว่า

“กราบแม่ครูกับพ่อประดู่เสียสิ พ่อยกเอ็งโห้เขาแล้ว

 “ยกให้?”

ทับทิมทำหน้าเหลอ ทวนคำงง ๆ คนเป็นพ่อยกลูกให้คนอื่นง่ายดายอย่างนี้

หรือ น้ำตาใส ๆไม่รู้มาจากไหนร่วงเผาะไม่ขาดสาย

“เออ...จากนี้ไปชีวิตของเอ็งก็ขึ้นอยู่กับแม่ครูและพ่อประดู่ เอ็งต้องเชื่อฟัง

เขาโห"เหมือนกับเป็นพ่อแม^,คนฟรี่งรู้'''

ทับทิมเห็นพ่อมือไม่ยามหุ้เอส่มฒรับถุงเงินจากแม่ครูบัวขาบ ได้ยินเสียง

แม่ครูกำชับพ่อว่า

“อย่าเอาเงินไปกินเหล้าเสียหมดล่ะ ตาคล้อย”

ทับทิมร้องไห้หนักขึ้น สะอื้นฮักจนตัวโยน พ่อไม่ได้ยกทับทิมให้แม่ครูบัวขาบ

แต่พ่อขายทับทิมให้พวกเขาราวกันลูกเป็นสิ่งของที่ขึ้นขายแลกเปลี่ยนมือกันได้

ทับทิมไม่โกรธไม่เกลียดพ่อ ถึงอย่างไรพ่อก็เป็นพ่อ ทับทิมแค่เสียอกเสียใจตาม

ประสาเด็กน้อยที่ต้องจากพ่อผู้ไห้กำเนิด ทั้งที่แม่ก็เพิ่งเสียชีวิตไปไม่นาน

“ข้าฝากนังทับทิมมันด้วย พ่อประดู่ แม่ครู นึกเสียว่ามันเป็นลูกเป็น

หลาน จะดุด่าว่ากล่าวบังไงก็สุดแห้แต่พ่อประดู่ แม่ครูเถอะ ข้ายกให้เป็นสิทธิ์ขาด

แล้ว”

พ่อเหลียวมองทับทิมชั่วกะพริบตาก็หันหลังกลับ ทับทิมเห็นหยาดน้ำใส ๆ

เอ่อคลอนัยน์ตาของพ่อวาบหนึ่งก่อนจางหายไป

“พ่อจ๋า...”

ทับทิมวิ่งตาม โผถลาเข้ากอดขาพ่อไว้แน่น แต่พ่อก็แกะมือของทับทิมออก

พามาส่งให้กับแม่ครูบัวขาบอีกครั้ง พร้อมสำทับเสียงแข็ง

“อย่าตามข้ามา อยู่กับแม่ครู เอ็งจะมีชีวิตที่สุขสบาย ไม่ต้องไปตกระกำ

สำบากกับข้า หากเอ็งไม่ฟังคำข้า ข้าจะถือว่าเอ็งไม่ใช่ลูก/

ทับทิมร้องไห้ น้ำตาน้ำมูกไหลเลอะเทอะเปรอะหน้าไปหมด วงแขนของ

แม่ครูโอบไหล่บาง ๆ ของทับทิมไว้พลางทอดเสียงปลอบโยน

“ร้องไห้จนตาบวมไปหมด นางเอกของแม่ครูต้องไม่ขี้แย เก็บน้ำตาเอาไว้

เผื่อจะร้องไห้วันข้างหน้าบ้าง เพราะความสุข ความทุกข์ยังรอเอ็งอีกมากนัก ทับทิม

เอ๊ย”

วันนั้นทับทิมบังไร้เดียงสาเกินกว่าจะเข้าใจพูดของแม่ครู จนกระทั่งเวลา

ผ่านไปอีกหลายปี ทับทิมจึงตระหนักในน้ำคำของแม่ครูที่เตือนให้สังวรไว้

ทับทิมเข้ากันได้กับชงโคตั้งแต่'วัน^,นั้น ด้วยอยู่ในวัยเดียวกัน จะแก่อ่อนกว่า

กันก็ไม่กี่เดือน มิหนำซ้ำฝ่ายนั้นยังหน้าเป็น ชวนพูดคุยให้ทับทิมลืมความโศกเศร้า

ไปได้บ้าง

เพียงมาวันแรกทับทิมก็แทบจะหายเหงา เมื่อชงโคเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้

ทับทิมฟังไม่หยุดปาก ยิ่งแม่ครูบอกให้ชงโคคอยเป็นเพื่อนทับทิม เจ้าหล่อนก็เกาะ

ติดทำเสมือนเป็นพี่เลี้ยงกลายๆของทับทิมไปเลย ทับทิมค่อยยิ้มออก อย่างน้อย

เธอก็มีชงโคเป็นเพื่อนที่พอจะพูดคุยกันได้

ชงโคเล่าล่าว่าตัวเองเป็นญาติห่าง ๆ ของแม่ครูบัวขาบ พ่อกับแม่ล่งตัวมาให้อยู่

กับแม่ครู เพื่อโตขึ้นจะได้เป็นนางรำอยู่ในคณะละครชาตรี ไม่ต้องทำงานตราก

ตรำหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินอยู่ในไร่ในนาเหมือนพ่อกับแม่ ชงโคบังบอกอีกว่าวันที่พ่อ

แม่มาล่งถึงบ้านแม่ครู ตัวเองไม่ร้องไห้สักแอะเดียว เพราะดู ๆ แล้วว่าทำงานอยู่กับ

คณะละครคงจะไม่เหลือบ่ากว่าแรงเหมือนอยู่กับท้องไร่ท้องนา

แต่ทับทิมกลับคิดว่า ถ้าได้อยู่กันพ่อแม่ ต่อให้ต้อง{โกกล้าดำนากลางแจ้ง

ทั้งวัน ทับทิมก็คงจะเลือกอย่างนั้น จากนี้ไปทับทิมจะมีสิทธิ์เลือกทางเดินชีวิตของ

ตัวเองหรือไม่ก็บังสงสัยอยู่ เมื่อพ่อยกทับทิมให้เป็นสิทธิ์ขาดของแม่ครูบัวขาบกับ

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)