จ้าวอสุรินทร์ (กฤษณา อโศกสิน)

จาก ห้อง อาหาร ที่ ล้อม รอบ ด้วย ผนัง กระจก มอง ออก ไป บน ถนน อัน คับคั่ง

จอแจ จะ แล เห็น ทุก สิ่ง และ ทุก คน ทั้ง บน ทางเท้า และ ตึกแถว ฟาก ตรง ข้าม ที่ เป็น

อาคาร ร้าน ค้า รวม บู ติ ค โฮเต็ล ต้อนรับ นัก ท่องเที่ยว ต่าง ชาติ ที่ บาง กลุ่ม ก็ มี บริษัท

ทัวร์ เล็กๆนำ มา บาง คน ก็ มา กับ เป้ สะพาย หลัง ที่ เรียก ภาษา อังกฤษ ว่า ‘แบ็กแพ็ก’

มา แออัด ข นัด แน่น เหมือน ที่ นี่ คือ ดินแดน มหัศจรรย์ หนึ่ง เดียว ที่ ไม่ แม้น เหมือน

ดิน และ แดน ใดๆ ใน โลก มา เดิน สวน มา กระทบ แขน ขา มา ตีไหล่ กับ พ่อค้า แม่ ค้า

และ แผง ขาย ของ ที่ มี ตั้งแต่ ข้าวแกง รส เด็ด ที่ อยู่ กลาง ซอย จนถึง แผง ขาย ปะ วะ ห ล่ำ

กำไล กระบุง ตะกร้า ผ้า เช็ด เท้า ไป จนถึง ยาง รัด ผม มี ระบาย เสื้อ กระโปรง

สั้น เต่อ ถึง ขาอ่อน หรือ ยาว ถึง ข้อ เท้า ทั้ง บาง และ หนา มี ทั้ง น้ำส้ม น้ำ มะนาว

คั้น สดๆ มา ตั้ง ขาย ครั้น เดิน ไป เหงื่อ แตก ไป ก็ หยุด ซื้อ สัก แก้ว แล้ว เดิน ไป ดูด ไป

เมื่อย นัก ก็ จอด จอด จอด เรียก มอ’ไซ ค์ รับจ้าง ไป ตรง นี้ หน่อย

กรุงเทพฯ แดน ดิน ถิ่น ทอง ของ ผอง ไทย ช่าง น่า เที่ยว น่า ท่อง กระไร เช่น นี้

ข้าวของ ที่ ว่า แสน แพง ก็ คง ไม่ แพง กระไร นัก หาก แลก ด้วย ดอลลาร์ แค่ เหรียญ

เดียว แตก ออก มา ก็ เหลือเฟือ

“ห้อง กระจก ติด กับ ทางเท้า แบบ นี้ ก็ ไม่ เลว นะ เธอ” สตรี วัย หก สิบ ต้นๆสอง

คน นั่ง อยู่ ด้วย กัน ที่ โต๊ะ ขนาด สอง ที่นั่ง หัน ข้าง ให้ ยวดยาน พาหนะ ที่ แล่น สวน

กัน ไป มา ใน ซอย แคบ อันเป็น ที่ ตั้ง โรงแรม เก่า แก่ “มอง อะไร ต่อ อะไร แล้ว ก็ ใคร ต่อ

ใคร ได้ เพลิน เหมือน กัน”

“ลู่ กำลัง จะ ตาลาย อยู่ รอมร่อ แล้ว ไม่ รู้ หรือ” อีก ฝ่าย หัวเราะๆ “เออ…ว่า

แต่ ว่า…พี่ เย็น เห็น ผู้ชาย ที่ ยืน อยู่ ตรง นั้น ไหม…”

“ไหน” เพื่อน ของ เธอ ถาม พลาง มอง ตาม โดย ใช้ สายตา ฝ่า เข้าไป ใน ความ

พลุกพล่าน ของ ผู้คน ทั้งคน ขาย และ คน ซื้อ คน เดิน และ รถ วิ่ง รถยนต์ และ จักร-

ยานยนต์

“ก็ นั่น ไง ล่ะ…ที่ นุ่ง กางเกง ดำ สวม บู๊ต ใส่ แว่นตา ดำ เสื้อ สี กรมท่า ยืน

มือ ซุก กระเป๋า พูดจา อยู่ กับ คน แก่ ที่ ดูเหมือน จะ ขาย พระเครื่อง หรือ ไง นั่น น่ะ”

“เห็น แล้ว…แล้ว ยัง ไง”

“ เหมือน พระเอก หนัง บู๊ ยัง ไง ยัง งั้น เลย นะ” อีก ฝ่าย ยัง ทำท่า ติดใจ “ขนาด

มอง ไกลๆ ยัง…”

“เธอ นี่ ก็ ไม่ ยอม แก่ จนแล้วจนรอด ซี น่า” เพื่อน รุ่น เดียวกัน แต่ แก่ กว่า สองปี

ไม่ ถือสา ใน อาการ ‘จี๊ด จ๊าด’ ของ เพื่อน เพราะ คุ้น กัน มา ตั้งแต่ เรียน มัธยม ลู่ ลม

เล่า ให้ น้ำ เย็น ฟัง ว่า ‘พ่อ ลู่ เขา เป็น นัก ภาษา เขา ก็ เลย ตั้ง ชื่อ ให้ ว่า ลู่ หลี่ แปล ว่า

มุทะลุ แล้ว เลย เป็นที่ มา ของ ชื่อ ลู่ ลม เรียก ง่ายๆว่า ลู่ นี่แหละ’ แต่ เพื่อน ก็ บอก

ว่า ฟัง ดูเหมือน ชื่อ คน จีน

“เรื่อง อะไร จะ ยอม แก่” ลู่ ลม เบะ ปาก บาง ได้ รูป ของ เธอ นิดหนึ่ง แต่ ตา ยัง

จับ อยู่ ที่ ชาย หนุ่ม ผู้ บัดนี้ ถอน มือ ออก จาก กระเป๋า กางเกง แล้ว นั่ง ลง บน ม้า กลม ที่

ชาย คน ขาย ลาก จาก เพื่อน แม่ ค้า ที่ ตั้ง แผง อยู่ ถัด ไป มา ให้ แขก ของ เขา นั่ง

น้ำ เย็น ก็ เลย พยัก หน้า เพราะ เห็น จริง ดังนั้น

วัย หก สิบ เอ็ด ปี ของ ลู่ ลม ไม่ ทำให้ หน้าตา เรือน ร่าง บุบสลาย ริม ฝีปาก บาง

งาม ยาม เคี้ยว อาหาร สวย จับใจ จน หลาย ครั้ง น้ำ เย็น ยัง บอก เจ้าตัว

‘นี่ ถ้า เรา ตั้ง ร้าน อาหาร แล้ว เชิญ แขก มา ดู เธอ เคี้ยว ละ ก็…รับรอง…โต๊ะ ไม่ มี

ว่าง เลย จริงๆ’

‘มัน เป็น ยัง งั้น ไป ได้ ยัง ไง’ ลู่ ลม มัก จะ แกล้ง ถามไถ่ เพื่อ ให้ น้ำ เย็น บรรยาย

แล้ว อีก ฝ่าย ก็ จะ บอก อย่าง จริงใจ ว่า

‘ก็ เวลา เธอ เคี้ยว น่ะ เคี้ยว สวย ไง’

“ใช่…พี่ เห็น ด้วย ก็ แม้แต่ พี่ มี ลูก โต เป็น สาว ตั้ง สาม หน่อ ลูกชาย อีก หนึ่ง

หน่อ ก็ ยอม แก่ เสีย ที่ไหน ล่ะ…เธอ ไม่ มี ลูก จะ ยอม แก่ ก็ ผิด ไป ละ”

ลู่ ลม พยัก หน้า

“ว่า แต่ ลูกพี่ น่ะ เป็น ยัง ไง มั่ง ตอน นี้ ทำ งาน ทำ การ กัน แล้ว พี่ กับ สวามี

ก็ สบาย แล้ว ซี นะ”

“แฟน พี่ เขา กำลัง เลือก ลูกเขย” น้ำ เย็น บอก ยิ้มๆ ขณะ ที่ บ ริ กร นำ ทับทิม-

กรอบ มา วาง ตรง หน้า ส่วน ลู่ ลม สั่ง บัวลอย เผือก

“คน พี่ หรือ คน น้อง” เพื่อน วัยงาม ถาม พลาง ตัก ขนม เข้า ปาก เคี้ยว อย่าง

สวย ดัง ที่ เพื่อน ชม “ยาย เ นา หรือ ยาย เนตร”

“คน พี่ ซี จ๊ะ…คน น้อง นั่น น่ะ ออก จะ…ไม่ สน เรื่อง พวก นี้”

ลู่ ลม นึกถึง ลูก คน รอง ของ น้ำ เย็น ผู้ มี นาม ว่า ลำเนา นวล ที่ เธอ ได้ ข่าว จาก

ปาก แม่ ของ หล่อน สม่ำเสมอ ว่า คบ กับ คน นั้น คน นี้ ได้ พัก เดียว ก็ เลิก แต่ อาจ เป็น

เพราะ พ่อ ของ ลูก ทั้ง สี่ ‘ดูด วง เป็น’ ก็ได้ ที่ ทำให้ เขา ไม่ ว่า กระไร โดย น้ำ เย็น บอก

เพื่อน ว่า ‘พ่อ เขา ว่า ถึง แต่ง ไป ก็ ต้อง เลิก อยู่ ดี’ ไม่ เหมือน ลำ นัก เนตร ที่ เกือบ จะ

เรียก ได้ ว่า ไร้ คู่

ลู่ ลม ฟังๆไป อย่าง นั้น เอง เพราะ ไม่ เคย เชื่อ โหราศาสตร์ มิ หนำ ซ้ำ เมื่อ ลอง

อ่าน คำ ทำนาย ทาย ทัก ประจำปี ของ หมอดู บาง ราย เธอ ก็ได้ แต่ หงุดหงิด ขัดเคือง

‘หมอดู ที่ ออก มา ทาย โน่น ทาย นี่ ใน หนังสือ บาง คน ก็ดี บาง คน ก็ ซา ดิสต์ ที่ ร้าย

ที่สุด ก็ คือ ทาย ถูก แค่ เสี้ยว เดียว นอก นั้น ก็ เป็น อารมณ์ รุนแรง ส่วนตัว’

รถ สี เหลือง เปลือก มะนาว สุก คัน กะทัดรัด แล่น เข้า มา บน ถนน หน้า โรงแรม

เพียง ช้าๆ แล้ว จอด เลย ห้อง กระจก ที่ สตรี ทั้ง คู่ ยัง คง นั่ง กิน ขนม ลู่ ลม เหลือบ เห็น

จึง บอก เพื่อน

“เ อ้า…นั่น ลูกพี่ มา รับ แล้ว โทร.ให้ เข้า มา นั่ง คุย กัน ก่อน ดี กว่า หน้า โรงแรม

ก็ คง พอ จอด ชั่วคราว ได้ ละ มัง รถ เล็ก นิดเดียว ไม่ กินที่ เท่า ไหร่ หรอก น่า”

น้ำ เย็น ก็ เลย กุลีกุจอ กด มือ ถือ

* * *

ลำเนา นวล ยิ้ม หวาน ให้รปภ. หน้า โรงแรม อย่าง คุ้นเคย หาก ก็ ถาม เขาว่า

“พอ จะ จอด ได้ สัก สิบ นาที ไหม คะ จะ เข้าไป รับ คุณ แม่”

รปภ. จำ ได้ ทั้ง แม่ และ ลูก รวม ทั้ง รู้ ด้วย ว่า แม่ เป็นเพื่อน กับ เจ้าของ โรงแรม

จึง บอก ให้ ขยับ รถ เลย ไป จอด ตรง มุม ประตู ด้าน ขวา จะ ได้ ไม่ กีดขวาง รถ คัน อื่น ที่

จะ มา รับ และ ส่ง ผู้โดยสาร

แต่ ครั้น ก้าว ลง มา ยืน เท่านั้น ก็ พบ ร่าง สูง อก หนา ใน กางเกง ดำ เสื้อ สี กรม-

ท่า สวม แว่น ดำ ผู้ ทำท่า นอบน้อม

“ขอโทษ นะ ครับ รถ คุณ สวย มาก จริงๆ ผม ก็ เลย อดใจ ไม่ ไหว ต้อง ข้าม มา

ดู” ว่า พลาง เขา ก็ ผาย ริม ฝีปาก บาง ที่ มี ไร หนวด ขริบ ไว้ สวย ออก ยิ้ม แล เห็น

ฟัน ขาว สุขภาพ ดี จน ลำเนา นวล ใคร่ จะ ได้ เห็น ดวงตา ภายใน แว่น สี เข้ม

ดังนั้น จึง ตอบ อย่าง ไม่ ตระหนี่ อัชฌาสัย

“อยาก ดู ไหม คะ ฉัน เพิ่ง ได้ มัน มา จาก เพื่อน เมื่อ สัก เดือน กว่าๆ มา นี่เอง

เรียก ว่า เป็น รถ มือ สอง ที่ ยัง ใหม่ มาก เจ้าของ เขา ใช้ แค่ หก เจ็ด เดือน แล้ว ก็ เพิ่ง รู้สึก

ว่า มัน เล็ก เกินไป เขา กลัว รถ เขา จะ ไหล เข้าไป อยู่ ใต้ ท้อง รถ บรรทุก น่ะ ค่ะ” ถ้อยคำ

ที่ หล่อน บรรยาย ชวน ให้ เขา ยิ้ม กว้าง ขึ้น อีก พร้อม กัน นั้น ก็ เห็น ภาพ ว่า อาจจะ เป็น

เช่น นั้น ก็ได้ ใน วัน ใด วัน หนึ่ง

“แล้ว คุณ ไม่ กลัว หรือ ฮะ”

“ไม่ ค่ะ…ฉัน ชอบ รถ เล็ก” ลำเนา นวล ยืนยัน โดย ไม่ เก้อ เขิน “จอด ก็ ง่าย

น้ำมัน ก็ ไม่ เปลือง”

“ไม่ กลัว ว่า จะ ต้อง เข้าไป อยู่ ใต้ ท้อง รถ บรรทุก นะ ครับ” เขา สัพยอก นิดหนึ่ง

พลาง เดิน ไป ก้ม ดู โดย รอบ พาหนะ สี สดใส น่า รัก ขึ้น เงา มัน วับ อย่าง ชอบใจ หาก ก็

หัน มา บอก “ผม มี แต่ มอเตอร์ ไซ ค์ ไม่ค่อย ใช้ รถยนต์ คือ มัน ไม่ ทันใจ น่ะ ครับ

แต่ อย่า เข้าใจ ผิด ว่า เป็น เด็ก แว้ น นะ ฮะ”

“เกือบ แล้ว ค่ะ เกือบ เข้าใจ ผิด แล้ว” หญิง สาว หัวเราะ แจ่มใส พลาง ขอ

ตัว “คุณ แม่ รอ อยู่ ที่ ห้อง อาหาร ค่ะ”

“ขอ ผม ตาม เข้าไป ได้ ไหม ฮะ” อีก ฝ่าย ปลด แว่น กันแดด ออก เสียบ กับ

กระเป๋า เสื้อ ลำเนา นวล จึง พบ นัยน์ตา ทั้ง คู่ ของ ชาย หนุ่ม เต็มตา

“ใครๆ ก็ เข้าไป ได้ นี่ คะ”

แต่ ยัง ไม่ ทัน จะ เดิน ตาม กัน ไป บน ทาง เดิน ระหว่าง เคาน์เตอร์ และ ห้อง อาหาร

สตรี วัย ราว หก สิบ ก็ ปรากฏ กาย ออก จาก ลิฟต์ ใกล้ๆเคาน์เตอร์ พลาง ทักทาย ชาย

หนุ่ม อย่าง กันเอง

“วัน นี้ ทำไม มา บ่าย จ๊ะ แคว้น ไม่ ทาน ข้าว หรือ ไง”

ลำเนา นวล ทำ ความ เคารพ เพื่อน สนิท ของ มารดา ขณะ ที่ อีก ฝ่าย ทำ ตา เป็น

คำ ถาม เชิง ว่า ‘รู้จัก กัน ตั้งแต่ เมื่อ ไหร่’

“เ นา จะ มา รับ แม่ น่ะ ค่ะ นัด กัน ไว้ บ่าย โมง ครึ่ง แม่ อยาก ไป ซื้อ ของ นิดหน่อย

…ก็ พอดี…” หญิง สาว หยุด เว้น ระยะ “พบ คุณ…เอ้ อ…”

“แว่น แคว้น ครับ…ผม ชื่อ แว่น แคว้น ทอง ไท ยา”

“เป็น เจ้าของ คารา โอ เ กะ ‘ซู เ ปอ ร์ลัค’ กับ บู ติ ค โฮเต็ล ‘ยา คู’ กับ ร้าน อาหาร

‘คน ที’ กับ…”

“พอ แล้ว ครับ พี่ ครับ แค่ นั้น พอ แล้ว เดี๋ยว คุณ…” เขา หยุด เพื่อ ให้ อีก ฝ่าย

บอก นาม

“ลำเนา นวล จ้ะ คน นี้ สวย ทั้ง ตัว สวย ทั้ง ชื่อ แต่ อาจจะ ติด ป้าย จอง แล้ว ก็ได้

นะ จ๊ะ แคว้น” อีก ฝ่าย ล้อๆ

“เดี๋ยว คุณ ลำเนา นวล จะ นึก ว่า ผม เป็น มา เฟีย แถว นี้” เขา ไม่ สนใจ คำ ของ

อะ นะ

“ก็ ไม่ ใช่ หรอก หรือ จ๊ะ” เจ้าของ โรงแรม สัพยอก พลาง พา เลี้ยว เข้า ห้อง-

กระจก ที่ น้ำ เย็น กับ ลู่ ลม กิน ขนม เสร็จ พอดี

“ตาย จริง” เพื่อน ของ มารดา ยก ฝ่า มือ ทาบ อก อย่าง ตกใจ เมื่อ แล เห็น ชาย

หนุ่ม เสื้อ สี กรมท่า ผู้ เมื่อ ไม่ กี่ นาที ก่อน เธอ เห็น เขา ยืน อยู่ บน บาท วิถี อีก ฟาก ถนน

ครั้น แล้ว ภายใน ไม่ กี่ พริบตา เขา ก็ มา ปรากฏ ตัว อยู่ ตรง หน้า

“ตกใจ เรื่อง อะไร พี่ ลู่” อะ นะ ถาม เมื่อ เห็น ลู่ ลม เบิก ตาก ว้าง ค้าง อยู่ เช่น นั้น

“หรือ เพราะ ต้อง สบตา กับ หนุ่ม รูป งาม ประจำ ถนน สาย น้อย ของ เรา ถ้า งั้น ละ ก็

ต้อง ขอ แนะนำ เลย ละ นะ ว่า คุณ คน นี้ เขา ใหญ่ โต อยู่ ใน ละแวก นี้ ตั้งแต่ เขา ยัง ตัว

เท่า นี้ อยู่ เลย”

ว่า แล้ว อะ นะ ก็ ทำ มือ กะ ระยะ ความ สูง ขนาด หนึ่ง เมตร ให้ เพื่อน ดู ขณะ ที่ บ ริ กร

นำ เก้าอี้ มา เสริม อีก สาม ตัว ให้ ผู้ มา ใหม่ นั่ง

“ไม่ มี ใคร ไม่ รู้จัก คุณ แคว้น…แว่น แคว้น ทอง ไท ยา” เจ้าของ สถานที่ กล่าว

ต่อ “ไม่ มี ฝรั่ง คน ไหน ไม่ รู้จัก คุณ แวน…ริ พ แวน วิง เคิล… ฝรั่ง รู้จัก ทุก คน”

แว่น แคว้น ได้ แต่ หัวเราะ ขณะ ที่ ลู่ ลม จ้อง มอง เขา อย่าง ไม่ เกรงใจ

“ฉัน ชอบ ตา คุณ จัง เลย นะ”

“ตา-คือ พ่อ ของ แม่ เห รอ ฮะ” แว่น แคว้น ถาม อย่าง ขี้ เล่น

อบ สีสัน จัดจ้าน

เพื่อน ทั้ง คู่ ก็ได้ แต่ มอง อย่าง ขำ ขัน เพราะ รู้ นิสัย ลู่ ลม ดี ว่า พิสมัย ชาย หนุ่ม

รูป หล่อ

“ตา จ้ะ…ลูก กะ ตา คุณ น่ะ เหมือน พูด ได้”

แว่น แคว้น หน้า แดง ระ เรื่อ แทบ ไม่ มี ปัญญา ตอบ กลับ เอา ทีเดียว ได้ แต่

คราง เบาๆ

“แหม-ม… พี่ ครับ”

“เห็นจะ ต้อง ลา ละ ค่ะ” น้ำ เย็น ตัดบท พลาง บอก อะ นะ “จะ รีบ ไป ซื้อ ของ

เดี๋ยว คุณ ลือ เขา จะ รอ นาน เขา ยิ่ง เป็น โรค ปลดเกษียณ อยู่ ด้วย”

“โธ่ เอ๊ย…ปลด มา ตั้ง เจ็ด ปี แล้ว ยัง ไม่ ชิน อีก หรือ จ๊ะ…แล้ว คุณ ลือ ของ เธอ

เขา ก็ ไม่ ได้ นั่ง เฉยๆ ไม่ ใช่ หรือ” อะ นะ เท้า ความ ถึง สิ่ง ที่ สามี ของ เพื่อน ชื่น ชอบ

“ฉัน โทร.หา เธอ ที ไร ก็ เห็น เธอ บอก ว่า เขา กำลัง ง่วน อยู่ กับ ดวง กับ ดาว ทุกที นี่”

“เป็น หมอดู ด้วย หรือ ฮะ” ชาย หนุ่ม ถาม อย่าง สนใจ

“ไม่ ใช่ ค่ะ สมัคร เล่น มาก กว่า ชอบ ดู เล่นๆ น่ะ ค่ะ” อีก ฝ่าย บอกปัด

อะ นะ ออก ไป ส่ง น้ำ เย็น ขึ้น รถ สี เหลือง อม เขียว ของ ลูกสาว ที่ จอด แอบ อยู่

ข้าง ทาง เข้า โรงแรม แล้ว จึง ส่ง ลู่ ลมขึ้น รถ มี คน ขับ ที่ เพิ่ง แล่น มา จอด โดย เพื่อน

ของ หล่อน หัน ไป ทาง ชาย หนุ่ม พร้อม ยิ้ม ทั้ง ปาก และ ตา

“สวัสดี นะ คะ หวัง ว่า จะ ได้ เจอ กัน อีก ใน มิ ช้า มิ นาน” ปลาย เสียง ล้อ เล่น

ตามเคย พลาง ก็ รับไหว้ แว่น แคว้น

* * *

ลำเนา นวล เดิน ตาม หลัง มารดา และ เพื่อน ของ เธอ พลาง ก็ นึก ชม ใน ใจ ว่า ทั้ง

แม่ และ น้า ลู่ รักษา รูป ทรง โครง ร่าง ไว้ ได้ อย่าง ดี โดย ไม่ มี เค้า ว่า เป็น ผู้ สูงอายุ ทั้ง คู่

ขอ แวะ ลง ตรง ร้าน ที่ อยู่ หัว ซอย มี สินค้า ให้ เลือก ทุก ประเภท ทั้ง สอง ฟาก น้า ลู่

ช่าง พูด ช่าง คุย จึง ได้ยิน เสียง วิจารณ์ ไม่ ขาดปาก มิ หนำ ซ้ำ ยัง หัน มา ทาง หล่อน

พลาง บอก

“นี่ เ นา น้า ว่า เมือง ไทย เรา นี่ ดี๊ ดี นะ คง มี ความ สุข ทีเดียว ถ้า พวก ลิ่ว ล้อ

การเมือง จะ ไม่ ก่อกวน ขนาด นี้”

“ค่ะ” หญิง สาว พยัก หน้า ขณะ อมยิ้ม “แต่ ถึง ยัง ไง น้า ก็ ต้อง ทำใจ ให้ ได้

แล้ว ละ ค่ะ เพราะ พ่อ เคย บอก ว่า เมือง ไทย ไม่ มี วัน ล่ม สลาย แต่ จะ อยู่ เย็น เป็นสุข

แค่ ไหน ก็ อยู่ ที่ ใช้ วิธีการ แบบ คน มี ปัญญา หรือ ไม่ เมือง น่ะ ไม่ เป็นไร แน่ๆ”

“ถ้า งั้น เดี๋ยว น้า จะ ตาม ไป คุย กับ คุณ พ่อ…จะ ได้ ถาม พ่อ เรา ซิ ว่า เมื่อ ไหร่

น้า จะ เจอ คู่ อีก ซัก คน” ว่า แล้ว เธอ ก็ เปลี่ยน เรื่อง กลับ มา หัวเราะ คิก คัก พลอย ให้

อีก ฝ่าย หัวเราะ ตาม ไป ใน อารมณ์ ร่าเริง ของ สตรี วัย หก สิบ เอ็ด ผู้ ไม่ ยอม แก่ หรือ เก่า

“แต่ ถึง ยัง ไง น้า ก็ ยัง ยืนยัน ว่า ไม่ ชอบ ดู หมอน อก จาก คุย กับ พ่อ ของ หนู นิดหน่อย”

ใช้ เวลา ราว สอง ชั่วโมง น้ำ เย็น ก็ได้ ของกิน ของใช้ ที่ จด ใส่ กระดาษ มา ซื้อ

จน ครบถ้วน ท่ามกลาง ผู้คน ที่มา จับจ่าย ซื้อ หา สินค้า ต้อง ประสงค์ ใน วัน หยุด สุด

สัปดาห์ครั้น แล้ว ชั่วโมง ต่อ มา ลู่ ลม ก็ นั่ง รถ ตาม รถ เพื่อน ไป ถึง บ้าน น้ำ เย็น ผู้ มี

สามี ชื่อ ลือ เกษียณอายุ ราชการ มา นาน เจ็ด ปี ก่อน น้ำ เย็น และ ลู่ ลม โดย เฉพาะ

ลู่ ลม นั้น เพิ่ง เกษียณอายุ เพียง หนึ่ง ปี จาก องค์กร ใหญ่ แห่ง หนึ่ง

‘๖๑ ของ เธอ นี่ ดูเหมือน ๓๕’ เพื่อนฝูง ที่ ปลดเกษียณ พร้อม กัน ต่าง ก็

ชมเชย ลู่ ลม เนื่องด้วย บาง คน ดูเหมือน พร้อม จะ เป็น ผู้ สูงอายุ

‘แต่ อย่า ลืม เสีย ล่ะ ว่า ฉัน ก็ เคย โทรม เหมือน กัน ตอน ที่ คุณ อา ม ตาย’

‘พอ เป็น แม่ม่าย เธอ ก็ ยิ่ง สวย กว่า เก่า จำ ไม่ ได้ หรอก หรือ’

ลู่ ลม จำ ได้…เนื่องด้วย เธอ เป็น คน ช่าง จดจำ แม้กระทั่ง เรื่อง เล็กๆ น้อยๆ ที่

ใคร ต่อ ใคร ลืม แล้ว เธอ ก็ ยัง เท้า ความ ได้ ยืนยัน ได้ ว่า วัน นั้น วัน นี้ คน คน นั้น แต่ง

สี อะไร พูดจา ว่า กระไร

ลำเนา นวล ลง จาก รถ ไป ยืน คอย ให้ คน ขับ ของ เพื่อน แม่ พา พาหนะ เข้า มา

จอด ที่ ถนน คอนกรีต สั้นๆหน้า บ้าน ที่ จอด รถ ได้ สอง คัน ครั้น แล้ว จึง พา กัน เข้าไป

ใน ห้อง อาหารที่ ลือ ใช้ เป็นที่ ทำ งาน อ่าน เขียน ค้นคว้า ตำรา โหร ของ เขา แล้ว นำมา

ทดสอบ กับ ดวง ชะตา บุคคล ที่ เขา รู้จัก เพื่อ ตรวจตรา ความ เป็นไปได้ หรือ ไม่ ได้ ว่า

คำ พยากรณ์ ตาม หลัก วิชา จะ ถูก ต้อง ตรง กับ ที่ ตำรา ว่า ไว้ หรือ ไม่

“สวัสดี ค่ะ พี่ ลือ” ลู่ ลม ทักทาย เสียง ใส พลาง พนมมือ ไหว้ สามี เพื่อน “กำลัง

 

(โปรดติตตามต่อในฉบับเต็ม)