เรือมนุษย์ (เล่ม 1-2) (กฤษณา อโศกสิน)

“คุณ หมอ ไม่ มี ทาง ช่วยเหลือ ดิฉัน ได้ เลย หรือ คะ”

หล่อน ย้ำ ถาม อีก เป็น ครั้ง ที่ สาม

“ไม่ มี เลย ครับ คุณ นิธิ มา” นาย แพทย์ ยืนกราน เช่น เดิม อีก เหมือน กัน “เมื่อ

ถึง ขั้น นี้ แล้ว ผม ไม่ มี ทาง เลย ถ้า ผม แนะนำ ให้ รีด ผม ก็ เป็น หมอ ที่ ผิด จรรยา หมอ

อย่าง ร้ายแรง มี ทาง เดียว ที่ ผม จะ ช่วย ได้ ก็ คือ ขอ ให้ เด็ก ใน ท้อง ของ หนู พิมพ์ รส ได้

เกิด ขึ้น มา ตาม ปกติ เถอะ ครับ เด็ก คน นี้ อาจ เป็น ใหญ่ เป็น โต ใน อนาคต ก็ได้”

“แต่ ถ้า คุณ แม่ ของ แก รู้ เข้า…” นิธิ มา หลับตา ลง อย่าง หวาดเสียว เมื่อ นึกถึง

นิสัย อัน เฉียบขาด เข้มงวด ของ พี่ สะใภ้ “ดิฉัน ก็ ไม่ ทราบ เหมือน กัน ว่า จะ เกิด อะไร ขึ้น”

นาย แพทย์ พัลลภ ซึ่ง เป็น แพทย์ ประจำ ครอบครัว นี้ มา นาน ยิ้ม นิดๆ ก่อน จะ

ตอบ ว่า

“เกิด อะไร ก็ ปล่อย ให้ มัน เกิด ดี กว่าคุณ อะไรๆ มัน ก็ สาย เกิน แก้ อย่าง นี้ แล้ว

ยิ่ง ไป ทำโทษ เด็ก ยิ่ง ป่วยการ เดี๋ยว แก เสียใจแล้ว เตลิด ใหญ่ โต จะ ยิ่ง แย่ กว่า นี้”

เขา พูด เรียบๆ มอง ดู สีหน้า อัน แสดง ความ ทุกข์ ร้อน ของ หญิง สาว แล้ว ก็ ให้ เกิด

เวทนา อาศัยที่ รู้จัก ครอบครัว นี้ ดี นาย แพทย์ พัลลภ จึง ไม่ รู้สึก ประหลาด ใจ นัก ที่ จู่ๆ

นิธิ มา กัลยา นพ น้อง สาว ของ เพลา ก็ พา ตัวพิมพ์ รส เด็ก สาว อายุ ๑๗ ปี ผู้ เป็น หลาน

มา ให้ เขา ตรวจ ร่างกาย โดย กระซิบ กับ เขา ว่า บัดนี้ มี สิ่ง ผิด ปกติ เกิด ขึ้น กับ เด็ก ซึ่ง เพิ่ง

จะ จบ มัธยม บริบูรณ์

เมื่อ สัก ครู่ เขา ขอ เวลา อยู่ กับ พิมพ์ รส สองต่อสอง โดย เริ่ม คำ ถาม ว่า

“ประจำเดือน หนู ขาด ไป ตั้งแต่ เมื่อ ไหร่”

แรก ทีเดียว เด็ก สาว อึกอัก หน้า แดง แล้ว กลับ ซีด ตอบ กระท่อนกระแท่น ว่า

“พิมพ์ จำ ไม่ ได้ ค่ะ”

เขา ยิ้ม อย่าง อารมณ์ ดี

“บอก ตามตรง เถอะ เพราะ ความ จริง หนู ควร จะ จำ เรื่อง ของ ตัวเอง ได้”

“พิมพ์ ไม่ ได้ สังเกต” หล่อน ตอบ พลาง นิ่ง นึก “คง จะ ราวๆ ๒ เดือน มา แล้ว

ละ มัง คะ”

“มา ครั้ง สุดท้าย วันที่ เท่า ไหร่” เขา ถาม

“อัน นี้ พิมพ์ จำ ไม่ ได้ เลย ค่ะ รู้ แต่ ว่า เดือน ตุลา ยัง มี อยู่ ต่อ จาก นั้น ก็ ไม่ มี อีก เลย”

พัลลภ พยัก หน้า

“เวลา นี้ หนู รู้สึก ไม่ สบาย ใช่ ไหม”

“ค่ะ”

“แล้ว ก็ ไม่ มี ใคร รู้ นอกจาก คุณ อา”

“ค่ะ”

“เมื่อ หนู รู้ ว่า หนู ท้อง หนู จะ ทำ ยัง ไง”

“รีด ค่ะ คุณ อา ช่วย พิมพ์ ด้วย ขอ ให้ รีด มัน ออก โดย เร็ว ที่สุด” เด็ก สาว บอก

เขา ด้วย เสียง อัน สั่น เครือ น้ำตา ร่วง พรู ลง มา อาบ แก้ม อัน เคย เปล่งปลั่ง แต่ บัดนี้ซีด

เซียว “ไม่ งั้น อนาคต ของ พิมพ์ คง แหลกลาญ หมด พิมพ์ จะ เอาหน้า ไป ไว้ ไหน จะ ดู

หน้า ใคร ได้”

“ก่อน ทำ ทำไม หนู ไม่ บอก กับ ตัวเอง อย่าง นี้ ล่ะ” เขา ถาม

“พิมพ์ ไม่ รู้ตัว เลย กระทั่ง ได้ พลาด พลั้ง ไป แล้ว”

“ช่วย บอก ชื่อ ผู้ชาย คน นั้น ให้ อา รู้ มั่ง ได้ ไหม”

“ขอ ให้ พิมพ์ สงวน ไว้ ก่อน ได้ ไหม คะ คุณ อา”

“ทำไม”

“พิมพ์ บอก เขา แล้ว แต่ เขา ไม่ รับ ว่า เป็น ลูก ของ เขา!”

“อ้อ! ถ้า งั้น หนู ก็ รู้ ก่อน มา หา อา แล้ว ซี ว่า หนู ท้อง”

“ค่ะ พิมพ์ สงสัย และ ก็ พอ มี ความรู้ อยู่ บ้าง เพราะ ได้ อ่าน หนังสือพิมพ์ คอลัมน์

นาย แพทย์ เสมอๆ ประกอบ กับ รู้สึก ไม่ สบาย มาก ด้วย ค่ะ”

พัลลภ พยัก หน้า อด เศร้า ใจ ไม่ ได้ เมื่อ ได้ ฟัง ถ้อยคำ ฉาดฉาน เมื่อ สัก ครู่ จาก ปาก

ของ เด็ก สาว เอง ว่า ‘ขอ ให้ รีด ออก โดย เร็ว ที่สุด’ เขา ไม่ เคย คิด เลย ว่า เด็ก สาว อายุ ๑๗

จะ ใจแข็ง เหี้ยมหาญ ถึง ปานนี้

หรือ อาจจะ เป็น เพราะ เยาว์ เกินไป เคย อยู่ ใน ฐานะ ลูก ก็ เป็น ลูก ที่ ไม่ ได้ รับ ความ

อบอุ่น จาก มารดา เท่า ที่ ควร ก็ เลย ไม่ รู้ ซึ้ง ถึง ความ ผูกพัน อัน หอม หวาน ของ มารดา กับ

บุตร

หรือ ว่า นี่ คือ ความเห็น แก่ตัว ชิ้น แรก ที่ มนุษย์ มัก แสดงออก ตาม สัญชาตญาณ

ดั้งเดิม!

“กลับ ไป นี่ รีบ ไป บอก คุณ พ่อ เสีย“ เขา พูด ต่อ ไป “อา ช่วย อะไร หนู มาก กว่า นี้

ไม่ ได้ นอกจาก จะ ช่วย ดูแล แนะนำ เรื่อง การ รักษา สุขภาพ ระหว่าง ตั้ง ครรภ์”

“คุณ อา!” พิมพ์ รส ฟุบ หน้า ลง สะอึกสะอื้น กับ ฝ่า มือ ของ ตน เอง “พิมพ์ ตาย

เสีย ดี กว่า ที่ จะ ทน อยู่ ดู หน้า คน ให้ อัปยศ”

“หรือ มิ ฉะนั้น ก็ รีบ แต่งงาน โดย เร็ว”

“เป็นไป ไม่ ได้ ค่ะ คุณ อา” เด็ก สาว เงย หน้า อัน ชุ่มโชก ด้วย หยาด อัสสุชล ขึ้น

“นอกจาก เขา จะ ไม่ รับ ว่า เป็น ลูก เขา แล้ว เขา ก็ ยัง เรียน อยู่ แค่ เตรียม ๒ เท่านั้น”

เหล่า นี้ คือ คำ บอก เล่า ของ พิมพ์ รส กัลยา นพ ซึ่ง ขณะ นี้ นั่ง รอ เงียบๆ นอก ห้อง

เปิด โอกาส ให้ เขา สัมภาษณ์ นิธิ มา ผู้ เป็น อา

บรรยากาศ เต็ม ไป ด้วย ความ สลด หดหู่ อยู่ ครู่ หนึ่ง ต่าง คน ต่าง นิ่ง ใน ที่สุด

หญิง สาว จึง สรุป ว่า

“ถ้า ยัง งั้น ดิฉัน เห็นจะ ต้อง ลา คุณ หมอ ละ ค่ะ”

“จัดการ บอก คุณ เพลา กับ คุณ มธุรส เสีย เลย ดี กว่า ช้า ไม่ ได้ แล้ว ละ คุณ เผื่อ ยัง

ไง พ่อ แม่ อาจจะ หา ทาง ช่วย ได้ บ้าง” เขา บอก พลาง ลุก ตาม หญิง สาว พนมมือ ไหว้

แล้ว เปิด บังตา ออก มา ข้าง นอก

นาย แพทย์ พัลลภ ตาม ออก มา ส่ง ถึง หน้า ร้าน ก่อน จาก กัน เขา เตือน พิมพ์ รส

ว่า

“ตั้ง สติ ให้ ดีๆ หนู ไตร่ตรอง ให้ รอบคอบ ที่ อาบ อก น่ะ มัน เป็น ทาง ที่ ดี แก่ตัว

หนู ที่สุด แล้ว จะ ทำ อะไร ขอ ให้ นึกถึง อา ก่อน ที่ นี่ ต้อนรับ หนู ทุกเมื่อ นะ”

“ค่ะ” พิมพ์ รส พนมมือ ทำ ความ เคารพ ตา แดง น้ำตา คลอ เต็ม เบ้า

“หมด หวัง เสีย แล้ว หรือ คะ อา นิ” หล่อน ถาม เมื่อ เกาะ แขน อา หญิง ขณะ ยืน

รอ รถ อยู่ บน บาท วิถี เวลา นั้น ใกล้ จะ พลบ เพราะ ต้อง เสีย เวลา รอ จน นาย แพทย์ พัลลภ

ตรวจ คนไข้ หมด

นิธิ มา รู้สึก ว่า มือ ของ หลาน สาว ของ หล่อน เย็น เฉียบ จึง รีบ ฉวย แขน ไว้ แล้ว

ปลอบ ว่า

“ก็ ยัง ไม่ หมด หวัง เสียที เดียว หรอก”

“มี หวัง อะไร เหลือ อยู่ อีก หรือ คะ” เด็ก สาว ถาม อย่าง อ่อนใจ

นิธิ มา มอง ดู ป้าย นีออน ซึ่ง ส่ง แสง ไฟ สลับ สี กะพริบ วับๆ อยู่ ตรง หน้า อย่าง

เคร่งขรึม

“มี อีก ทาง เดียว ทาง สุดท้าย เรา จะ ต้อง พูด กับ เขา ให้ แตกหัก ถ้า เขา ไม่ ยอม

รับ เรา จะ ต้อง ติดต่อ กับ ผู้ ปกครอง ของ เขา แต่ ก่อน อื่น” หล่อน มอง หน้า พิมพ์ รส

พลาง บีบ มือ แน่น เข้า อย่าง ปลอบโยน “พิมพ์ จะ ต้อง บอก ให้ คุณ พ่อ รู้”

“พิมพ์ ไม่ กล้า หรอก อา นิ ขา” เด็ก สาว พูด เสียง กระเส่า อย่าง หวาดหวั่น “ถึง

คุณ พ่อ อาจจะ ไม่ สนใจไย ดี นัก แต่ เรื่อง นี้…มัน เรื่อง ใหญ่…”

“ถึง จะ เรื่อง ใหญ่ หรือ เล็ก คุณ พ่อ ก็ จำ ต้อง รับ รู้ เพราะ พิมพ์ เป็น ลูก…ลูก คน โต

เสีย ด้วย เอา เถอะ อา จะ ช่วย พูด”

“ต้องหา เวลา ปลอดๆ ซี คะ เวลา คุณ แม่ ไม่ อยู่ น่ะ… โอ…พิมพ์ กลัว เหลือเกิน

นี่ ถ้า คุณ แม่ รู้” หล่อน หลับตา จับ มือ อา สาว บีบ แน่น

“ทำ ไง ได้ ล่ะ ของ มัน ต้อง รู้ วันยังค่ำ เพราะ นับ วัน ร่างกาย ของ พิมพ์ ก็ จะ ต้อง

เปลี่ยน ไป ทุกที ถึง เรา ไม่ บอก เขา ก็ รู้”

“โธ่! นี่ ไม่ มี ทาง ที่ อา นิ จะ ช่วย กำจัด มัน แล้ว หรือ คะ”

“อา กำจัด ไม่ ได้ หรอก อา ทำ ไม่ ได้ ทำ ไม่ ได้ จริงๆ ลูก ของ พิมพ์ ก็ คือ หลาน

ของ อา อา จะ ฆ่า หลาน ของ อา ลง หรือ”

“แต่ พิมพ์ ฆ่า ได้” เด็ก สาว ตอบ เสียง กร้าว “ถ้า ทำลาย เขา เสีย อนาคต ของ

พิมพ์ จะ ไป ได้ อีก ไกล ยัง ไงๆ ก็ ยัง มี โอกาส แก้ตัว ต่อ ไป นี้ ละ ก็ อา นิ คอย ดู ซี คะ พิมพ์

คง จะ ด้าน ชา ต่อ ผู้ชาย ทุก คน ผิด คราว นี้ พิมพ์ ได้ บทเรียน ราคา แพง จาก น้ำใจ ของ

เขา อย่าง ที่สุด ไม่ นึก เลย ว่า เขา จะ ปฏิเสธ อย่าง หน้าตา เฉย แบบ นั้น”

พิมพ์ รส พูด ด้วย น้ำเสียง เคียดแค้น

“นี่ ถ้า พิมพ์ มี ปืน พิมพ์ จะ ฆ่า เขา!” หล่อน ลั่นวาจา ต่อ ไป อีก จน นิธิ มา เกิด ความ

หวั่น กลัว อารมณ์ ผิดหวัง สูง สุด ของ เด็ก สาว วัยรุ่น ผู้ ซึ่ง สิ่งแวดล้อม ได้ ทำลาย หล่อน

ตลอด มา

“พิมพ์ ต้อง ไม่ คิด อย่าง นั้น จ้ะ” นิธิ มา พยายาม ใช้ ถ้อยคำ อ่อนโยน ประเล้าประโลม

เพราะ ตระหนัก ดี ว่า เวลา นี้ เป็น ระยะ หัวเลี้ยวหัวต่อ ที่ สำคัญ ที่สุด ที่ เด็ก สาว ผู้ นี้ จะ ดำรง

ชีวิต อยู่ ต่อ ไป หรือ ทำลาย ตัวเอง “หลาน รัก ของ อา อา สงสาร พิมพ์ และ หา ทาง

ช่วย พิมพ์ อยู่ ทุก ขณะ จิต ตั้งแต่ พิมพ์ เปิดเผย ให้ อา ฟัง เมื่อ วาน รู้ ไหม ว่า อา นอน ไม่หลับ

ตลอด คืน โธ่! ทำไม อา โง่ อย่าง นี้ ก็ ไม่ รู้ อยู่ กับ หลาน ทุก วัน ทุก คืน แต่ ไม่ รู้ ว่า หลาน

ไป ไหน บ้าง”

พิมพ์ รส ยิ้ม อย่าง ขมขื่น

“พิมพ์ มัน คน ชั่ว ค่ะ รัก แต่ ความ ชั่ว คน แบบพิมพ์ นี่ ถึง เอา โซ่ ล่าม ไว้ มัน ก็ ต้อง

ท้อง เข้า จน ได้” หล่อน ประชด ตัวเอง

นิธิ มา ถอน ใจ ยาว โบก มือ เรียก รถ ว่าง คัน หนึ่ง จ้าง ไป ส่ง บ้าน

เมื่อ ถึง บ้าน ปรากฏ ว่า พจนา น้อง ชาย คน รอง วิ่ง ออก มา เปิด

“สม เขา ไป แล้ว” เด็กชาย วัย ๑๒ รีบ รายงาน “เขา บอก ว่า พี่ สาว เขา จดหมาย

มา ตาม ให้ กลับ บ้าน พ่อ เขา เจ็บ”

นิธิ มา พยัก หน้า เรื่อง คนใช้ ลา ออก เป็น เรื่อง ธรรมดา ของ ทุก ครอบครัว ใน

ปัจจุบัน นี้

“คุณ แม่ กลับ หรือ ยัง”

“ยัง…กลับ แต่ คุณ พ่อ”

“แล้ว พจ ทำ การบ้าน หรือ ยัง ล่ะ”

“การบ้าน เรื่อง เล็ก” เด็กชาย ตะโกน พลาง วิ่ง อย่าง ม้า ห้อ ล่วงหน้า ไป

“พิมพ์ อ้อม ไป ทาง หลัง บ้าน นะ คะ” พิมพ์ รส กระซิบ

นิธิ มา พยัก หน้า ตัว หล่อน เอง ขึ้น ทาง บันได หน้า บ้าน ซึ่ง คิด ว่า พี่ ชาย คง อ่าน

หนังสือพิมพ์ อยู่ ที่ ห้อง กลาง และ ก็ จริง ดัง คาด

“พี่ เพลา กลับ มา นาน แล้ว หรือ คะ”

“เพิ่ง กลับ เมื่อ พัก ใหญ่ นี่เอง” เพลา ลด หนังสือพิมพ์ ลง

“สม เขา ไป นาน แล้ว หรือ คะ”

“เมื่อกี้ นี้ เอง แหละ” เขา ตอบ อย่าง ไม่ สนใจ

นิธิ มา ลังเล อยู่ ครู่ หนึ่ง ก่อน จะ พูด กับ พี่ ชาย ว่า

“พี่ เพลา คะ เดี๋ยว นิ ขอ เวลา สัก นิด ได้ ไหม คะ”

พี่ ชาย คน โต ซึ่ง อุปการะ หล่อน มา ตั้งแต่ ๑๐ ขวบ จนกระทั่ง ปัจจุบัน เลิก คิ้ว

นิดหนึ่ง

“มี อะไร หรือ”

“นิ มี บาง อย่าง จะ ปรึกษา ค่ะ”

“อ๋อ! แก จะ แต่งงาน งั้น ซี” เขา ถาม อย่าง ไม่ กระตือรือร้น ตาม เดิม

“เปล่า ค่ะ…นิ ยัง ไม่ มี แฟน สัก หน่อย จะ แต่ง ได้ ยัง ไง” หล่อน บอก ยิ้มๆ แต่ ก็

ไม่ สดใส นัก เพราะ กำลัง เต็ม ไป ด้วย ความ เดือดร้อน เรื่อง หลาน

“งั้น อะไร ล่ะ”

“เอา เถอะ ค่ะ…นิ มี ก็ แล้วกัน นี่ พี่ เพลา ทาน ข้าว แล้ว หรือ ยัง”

“กิน แล้ว”

“ถ้า งั้น นิ ขอ เวลา อาบ น้ำ หน่อย พี่ เพลา จะ ขึ้น ไป ข้าง บน ได้ ไหม คะ” หล่อน

เหลือบ ไป ทาง พจนา และ มาลา ทิพย์ หลาน คน เล็ก อายุ ๘ ขวบ ซึ่ง นั่ง ดู โทรทัศน์ อยู่

อย่าง เอาใจใส่ พลาง ลด เสียง ให้ เบา ลง กว่า เดิม “มี เรื่อง สำคัญ ใหญ่ ยิ่ง ซึ่ง นิ ไม่ อยาก

จะ ให้ เด็กๆ ได้ยิน นอกจาก พี่ เพลา กับ พี่ รส”

“เรื่อง อะไร” เขา ถาม ท่าทาง ยัง คง เหนื่อยหน่าย เช่น เคย

“เรื่อง เกี่ยว กับ ยาย พิมพ์ ค่ะ”

เขา พยัก หน้า ทั้งๆ ที่ยัง ไม่ รู้ ว่า เรื่อง อะไร นิธิ มา พูดแล้ว ก็ รีบ เดิน เลย ไป ยังห้อง

ของ หล่อน ซึ่ง อยู่ ด้าน หลัง

เมื่อ อาบ น้ำ แต่งตัว แล้ว จึง ตาม พี่ ชาย ขึ้น ไป ข้าง บน พบ เขา อยู่ ที่ ห้อง หนังสือ

หล่อน จึง ตรง ไป นั่ง บน เก้าอี้ ใกล้ๆ

“มี อะไร” เขา ถาม ขึ้น ก่อน

“เมื่อกี้ นิ พา พิมพ์ ไป หา หมอ พัลลภ มา ค่ะ”

“อ้อ”

“แก ไม่ สบาย”

“อ้าว! เป็น อะไร ไป” ถาม อย่าง งงๆ

นิธิ มา อด เศร้า ใจ ไม่ ได้! บิดา มารดา บ้าน นี้ นับ ว่า เป็น บิดา มารดา ตัวอย่าง แท้ๆ

พี่ ชาย ของ หล่อน นั้น เป็น บุคคล ที่ อาจ เรียก ได้ ว่า หนอนหนังสือ หรือ คน บ้า งาน บ้า

วิชา แต่ บ้า เฉพาะ ส่วนตัว ของ เขา เอง มิได้ สนใจ ที่ จะ เคี่ยวเข็ญ ให้ ลูกๆ รัก เรียน เหมือน

เขา หรือ แม้แต่ ครึ่ง หนึ่ง ของ เขา เมื่อ เขา กลับ จาก กระทรวง เขา มัก จะ แวะ ตาม วัด

สนทนา กับ พระสงฆ์ ซึ่ง เขา สนิทสนม และ ถูกคอ กัน ใน เรื่อง โหราศาสตร์ มี การ ผูกดวง

และ ดู ลายมือ กว่า จะ ถึง บ้าน ก็ ค่ำ มืด เมื่อ ถึง บ้าน แล้ว จะ อาบ น้ำ รับประทาน อาหาร

และ อ่าน หนังสือพิมพ์ ต่อ จาก นั้น ก็ ขึ้น ห้อง ปิด ประตูขัง ตัว เอ งอ ยู่ใน ห้อง หนังสือ ซึ่ง

เขา มี เป็น ส่วนสัด จน ดึกดื่น

ส่วน แม่บ้าน ของ บ้าน นี้ เล่า มธุรส กัลยา นพ เป็นตัว จักร กล อัน สำคัญที่ ทำให้

บ้าน เป็นบ้า นอ ย่าง ที่ เห็น ลูก เป็น ลูก อย่าง ที่ เห็น นิธิ มา อยู่ กับ พี่ สะใภ้ มา ตั้งแต่ อายุ

๑๐ ขวบ คือ หลังจาก บิดา มารดา ของ หล่อน ถึงแก่กรรม หมด โดย มี คำสั่ง ของ ท่าน

ระบุ ไว้ ก่อน ถึงแก่กรรม ว่า ให้ พี่ ชาย คน โต เป็น ผู้ รับ ภาระ การ เล่าเรียน ของ หล่อน แทน

มธุรส ไม่ สบอารมณ์ นัก แต่ ก็ รับรอง หล่อน เข้า มา สู่ บ้าน นี้ อย่าง จำ ใจ ๑๓ ปี มา แล้ว สิ

ที่ หล่อน ต้อง กลาย มา เป็น ฟันเฟือง เล็กๆ อยู่ ภาย ใต้ บังคับ ของ จักร กล ตัว ใหญ่ อย่าง

ขรุขระ ขมขื่น

ถ้า อยาก จะ ยก เอา ความ แตก ต่าง ของ สามี ภรรยา คู่ ใด คู่ หนึ่ง ใน โลก นี้ ขึ้น มา

เป็นตัว อย่าง อัน ชวน พิศวง แล้ว นิธิ มา ไม่ เห็น ว่า คู่ ใด จะ เหมาะ แก่ การ เป็นตัว อย่าง เท่า

คู่ ของ พี่ ชาย พี่ สะใภ้ หล่อน เพราะ เขา ทั้ง สอง เหมือน ดำ กับ ขาว ขม กับ หวาน กลางวัน

กับ กลางคืน หรือ ไม่ ก็ น้ำ กับ น้ำมัน มาก กว่า จะ เป็น คู่ผัวตัวเมีย

ต่าง ฝ่าย ต่าง ดำเนิน ชีวิต ไป คน ละ ทาง พอ ค่ำ มืด ดึกดื่น จึง จะ กลับ บ้าน พี่ ชาย

กลับ มา ใช้ ห้องสมุด เป็น ภรรยา พี่ สะใภ้ กลับ มา พร้อม กับ อารมณ์ ห งุด หวิด เข้มงวด

อย่าง ‘ไม่ เข้าท่า’ ยิ่ง ขึ้น ตาม วัย ที่ ล่วง ไป

ลูกๆ โต ขึ้น ใน แบบ ที่ เกือบ จะ ไม่ รู้ ว่า ใคร เป็น พ่อ เป็น แม่ และ การ เป็น พ่อ คน แม่

คน นั้น เขา เป็น กัน อย่างไร?

“ค่ะ แก ไม่ สบาย มาก” นิธิ มา ตอบ อย่าง ร้อนรน “แก…เอ้ อ… พี่ เพลา อย่า

เพิ่ง ตกใจ เกินไป นะ คะ ถ้า นิ จะ บอก ว่า ยาย พิมพ์ แก ท้อง ได้ ๒ เดือน แล้ว”

เพลา กัลยา นพ ร้อง ออก มา ได้ คำ เดียว ว่า “หา! อะไร นะ”
 

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)