ภาพเหมือน (โรอัญดา)

บ้าน เล็กๆ สอง ชั้น หลัง นั้น ตั้ง อยู่ สุด ทาง เกือบ จะ ถึง เชิง เขา ผนัง ปีก ไม้

สี เข้ม เก่าๆ ดู เกือบ จะ ซอมซ่อ แต่ ก็ ยัง มั่นคง พอ จะ ยืนหยัด ท้าทาย แสง แดด

ยาม บ่าย ซึ่ง ส่ง ความ ร้อน ระอุ ลง สู่ ทุ่ง หญ้า แห้ง กรอบ เวิ้งว้าง โดย รอบ ชาย หนุ่ม

ปาด เหงื่อ ที่ ไหล ซึม ลง มา ข้าง ใบหน้า เพ่ง สายตา อยู่ ที่ จุดหมาย ขณะ ก้าว ต่อไป

อย่าง มุ่ง มั่น มือ กระชับ อยู่ ที่ สาย เป้ สะพาย หลัง ใน นั้น บรรจุ กระดาษ ปากกา

และ ทุก สิ่ง ที่ จำเป็น สำหรับ การ บันทึก ข้อมูล

แต่ละ ก้าว…แต่ละ ก้าว เสียง รองเท้า ที่ บด ลง บน พื้น อัน เต็ม ไป ด้วย กรวด

หิน ฟัง คล้าย เสียง โอดครวญ ด้วย ความ เจ็บปวด ชาย หนุ่ม กลืน น้ำลาย เหนียว

ฝืด ลงคอ แต่ ไม่ ยอม แม้แต่ จะ ชะงัก ฝีเท้า เพื่อ หยิบ กระติก น้ำ ออก มา ความ

กระหาย ใคร่ รู้ ของ เขา กำลัง แผด ไหม้ จน ดับ ความ กระหาย อื่น ใด หมด สิ้น

ก็ อาจจะ ไม่ จริง เสียที เดียว

ความ กระหาย ใน ความ สำเร็จ ต่างหาก ที่ ทรง พลัง สูง สุด

นี่ เป็น งาน ชิ้น สำคัญ ที่ อาจ ชี้ ชะตา ว่า อาชีพ ของ เขา ถึง เวลา ดิ่ง สู่ จุดจบ หรือ

ทะยาน สู่ ความ รุ่งโรจน์ เกิน คาด หมาย

เขา ชอบ ความ ท้าทาย ยิ่ง งาน ยาก เขา ยิ่ง พร้อม จะ ฝ่าฟัน เพราะ รู้ ดีว่า

ความ สำเร็จ ที่ ปลายทาง จะ ยิ่ง หอม หวาน กว่า งาน ดาษดื่น เรี่ย ดิน ที่ ใครๆ ก็ ทำได้

แต่ ความชอบ และ ความ พยายาม ใช่ ว่า จะ เป็น ใบเบิกทาง ไป สู่ ความ สำเร็จ

ได้ ทุก ครั้ง บาง ขณะ คำ ว่า ‘พยายาม แล้ว’ ที่ บอก ตัวเอง ก็ เป็น เพียงคำโกหก

สำหรับ ปลอบ ใจ ชั่ว ครั้ง ชั่วคราว จำนวน ครั้ง ที่ พลาด จึง มี มาก กว่า ครั้ง ที่ งานลุล่วง

มัน อาจ เป็น ความ จริง อันเป็น ธรรมดา ของ โลก และ ชีวิต แต่ ใน โลก ของ งาน เงิน

และ ธุรกิจ มัน คือ ความ ผิด บาป ที่ น่า ละอาย

‘ฉัน จะ ให้ โอกาส นาย เป็น ครั้ง สุดท้าย’ เสียง ของ บรรณาธิการ ฟัง ไม่ ต่าง

จาก ค้อน เหล็ก หนัก อึ้ง ‘ฉบับ หน้า เรา จะ เน้น เรื่อง ศิลปะ ร่วม สมัย สัมภาษณ์

คน ดัง ใน วงการ ศิลปะ นาย มี หน้าที่ ทำ สกู๊ป สี่ หน้า’

‘พี่ จะ ให้ ผม ได้ เป็น คน ทำ สกู๊ป ใหญ่ หรือ ครับ’ เขา ย้อน ถาม อย่าง ประหลาด

ใจ แกม ยินดี

‘ไม่ ใช่! คิด หรือ ว่า ฉัน จะ ไว้ใจ นาย ขนาด นั้น’ เสียง ของ อีก ฝ่าย เกือบ เป็น

ตะคอก ‘จะ มี คอลัมนิสต์ อีก สอง คน ทำ สกู๊ป เดียวกัน แล้ว กองบ.ก. จะ พิจารณา

เลือก เผื่อว่า นาย จะ ตั้งใจ จดจ่อ กับ งาน ชิ้น นี้ จน ไม่ สามารถ ทำให้ ดี จนถึง จุด ที่

ตัวเอง พอใจ ได้ แล้ว เลย ไม่ ส่ง บทความ เสีย เฉยๆ เหมือน เมื่อ สอง ฉบับ ที่ แล้ว’

ความ เข้าใจ ค่อยๆ คืบ คลาน เข้า มา

‘แล้ว…ถ้า หาก ผม ส่ง แต่…สกู๊ป ของ ผม ไม่ ได้ รับ เลือก…’

บรรณาธิการ ชี้นิ้ว ไป ที่ ประตู ห้อง อย่าง รำคาญใจ

‘ก็ เตรียม ไป หา งาน ท้าทาย ความ สามารถ ชนิด อื่น ได้’ เขา ประชดประชัน

‘ฉัน เห็น ละ ว่า งาน ที่ นี่ ออก จะ ง่าย เกินไป หน่อย แล้ว สำหรับ นาย’

‘โธ่ พี่ ครับ ผม อยาก ให้ พี่ เข้าใจ…’

‘ก็ เพราะ ฉัน เข้าใจ ฉัน เลย ให้ โอกาส นาย ครั้ง นี้ ถ้า เป็น คน อื่น เขา ไล่

ออก ไป นาน แล้ว’ อีก ฝ่าย หัน กลับ ไป สนใจ งาน บน โต๊ะ ตรง หน้า ‘เอาละ ออก

ไป ได้ แล้ว และ ไม่ ต้อง กลับ มา จนกว่า จะ มี งาน มา ส่ง หรือ ถ้า หาก คิด ว่า จะ ไม่ มี

แน่ๆ ก็ เขียน ใบลาออก ทิ้ง ไว้หน้า ห้อง นี่ ได้ เลย’

ชาย หนุ่ม ร่ำๆ จะ สบถ ออก มา ด้วย ความ หัวเสีย แต่ ทั้งหมด ที่ ทำได้ ก็เพียง

เดิน อย่าง สงบเสงี่ยม ไป ที่ ประตู เขา อด ไม่ ได้ที่ จะ หัน กลับ มา มอง ห้อง ทำ งาน

ส่วนตัว ของ บรรณาธิการ อีก ครั้ง พลาง นึก จินตนาการ ว่า จะ มี สัก วัน หนึ่ง ไหมนะ

ที่ เขา จะ ได้ นั่ง ชูคอ วางท่า โก้ อยู่ หลัง โต๊ะ ทำ งาน ใน มือ มี ปากกา ปลอก สี ทอง สลัก

ชื่อย่อ จะ หัน ไป ที่ ผนัง ด้าน ไหน ก็ มี รูป เขียน ฝีมือ ศิลปิน ดัง เป็น แรง บันดาล ใจ

ถึง จะ เป็น แค่ ภาพ ทำ ซ้ำ ที่ พิมพ์ ลง บน กระดาษ เนื้อ ดี สัก หน่อย ก็ เถอะ

รูป เขียน…

สายตา ของ เขา หยุด อยู่ ที่ ภาพ เขียน ใน กรอบ ไม้ สี ดำ เบื้องหลัง โต๊ะ ทำ งาน

แม้ จะ ไม่ ใช่ ภาพ ต้นฉบับ ที่ เขียน ด้วย สี น้ำมัน จริงๆ แต่ ภาพ นั้น ก็ ยัง คง มี อำนาจ

ดึงดูด สายตา ของ ผู้ มอง

มัน เป็น ภาพ ของ เด็ก สาว ร่าง แบบบาง คน หนึ่ง ใน ท่า ก้าว เดิน มุม มอง

จาก ด้าน ข้าง อิริยาบถ ที่ เต็ม ไป ด้วย ความ เคลื่อนไหว ของ เธอ ทำให้ เด็ก สาว ดู ราว

กับ กำลัง จะ เดิน ออก มา จาก ภาพ ผม สี ดำ มัน เป็น เงา ของ เธอ ปลิว ไสว มือ สอง

ข้าง ผาย ออก จาก กัน หลังจาก ผลัก ประตู สอง บาน เบื้องหลัง เปิด ออก ได้ สำเร็จ

และ บัดนี้ ได้ ก้าว ออก มา สู่ แสงสว่าง

ชาย หนุ่ม เคย เห็น ภาพ นี้ หลายครั้ง เขา คิด มา ตลอด ว่า ภาพ นี้ บ่ง ถึง ชัยชนะ

และ ความ ปราโมทย์ ล้น ปรี่ อย่าง ชัดแจ้ง…ภาพ ของ เด็ก สาว อ่อน เยาว์ ผู้ โบยบิน

สู่ อิสรภาพ ทว่า ขณะ นี้ เมื่อ สังเกต ดู ดีๆ เขา กลับ เห็น รายละเอียด บาง อย่าง

ที่ เปลี่ยน ความ เข้าใจ ของ เขา

สีหน้า ของ เด็ก สาว ไม่ ได้ อิ่มเอม กับ อิสรภาพ ตรง หน้า เลย ริม ฝีปาก

จิ้มลิ้ม ที่ เผยอ นิดๆ ไม่ ได้ จะ เปล่ง เสียง แสดง ความ ปรีดา แต่ ดู ราวกับ กำลัง สั่น

ระริก ด้วย ความ ตื่น กลัว นัยน์ตา ที่ เบิก โต ไม่ ได้ เป็น ส่วน หนึ่ง ของ อากัปกิริยา แห่ง

ความ ยินดี หาก ฉาย แวว สั่น ไหว ด้วย ความ ไม่ แน่ใจ แขน ทั้ง สอง ข้าง ไม่ ได้ อยู่

ใน ท่า จะ โผ บิน ถลา ร่อน ออก ไป ตามใจ นึก แต่ ดูเหมือน จะ กาง ออก เพื่อ พยุง ร่าง

ไว้ มิ ให้ ถลา ล้ม ลง ต่างหาก

เบื้องหลัง ร่าง เด็ก สาว ลูกกรง ทองเหลือง บน ประตู สอง บาน ส่ง ประกาย

วาว พื้น หลัง มืด ทึม และ มัวซัว ก็ จริง ทว่า ก็ สว่าง พอ ที่ ผู้ ชม จะ เห็น ภาพ ห้อง

กว้าง ที่ จัด ไว้ เป็น ระเบียบ โต๊ะเก้าอี้ แอบ อยู่ มุม หนึ่ง ตู้ ลิ้นชัก ตั้ง เรียง หนังสือ

เครื่อง เขียน เครื่อง เย็บ ทุก อย่าง วาง อยู่ อย่าง เหมาะเจาะ เรียบร้อย มีแม้กระทั่ง

แจกัน ปัก ดอกไม้ ที่ ชู ก้าน ตรง สวย

ส่วน สิ่ง ที่ รอ เธอ อยู่ ภายนอก ท่ามกลาง แสงสว่าง ที่ ส่อง เป็น ลำ ดู อบอุ่น

นั้น ที แรก เขา หลง คิด ไป ว่า มัน เป็น ภาพ ธรรมชาติ อัน งดงาม นก น้อย เกาะตาม

กิ่ง ไม้ ดอกไม้ ชู ช่อ สะพรั่ง ปุย เมฆ ขาว ดู นุ่ม ฟู ลอย ให้ เห็น อยู่ ลิบๆ แต่ แล้ว ใน

ที่สุด เขา ก็ เริ่ม มอง เห็น อะไร บาง อย่าง ที่ แอบ ซ่อน อยู่ นก บาง ตัว หกคะเมน อยู่

กับ พื้น ดอกไม้ คลี่ กลีบ บาน อยู่ เคียง ข้าง พระอาทิตย์ ดวง ดาว ส่ง แสง จ้า อยู่ ใน

โพรง ไม้ เหนือ ขึ้น ไป ผล ไม้ สี สด สอง สาม ลูก แขวน ประดับ อยู่ ริม ขอบ ฟ้า

ชาย หนุ่ม เลิก คิ้ว กับ ตัวเอง ประหลาด ใจ ที่ ความ อิ่มเอม และ เปี่ยม หวัง ที่

รู้สึก แต่ แรก ละลาย หาย ไป ตั้งแต่ เมื่อ ไร ไม่ รู้ เหลือ เพียง ความ หดหู่ แทน ที่

แปลก…ดู อย่าง กับ ว่า ถ้า เด็ก สาว ใน ภาพ เลือก ได้ เธอ จะ เลือก กลับเข้าไป

แล้ว ปิด ประตู ขัง ตัวเอง เอา ไว้ ชั่ว นิรันดร์ อย่าง นั้น ละ!

‘ยัง รอ อะไร อยู่ อีก ล่ะ’ เสียง ของ บรรณาธิการ เผา ความคิด คำนึง ของ ชาย

หนุ่ม ให้ ระเหย เป็น ไอ ใน พริบตา เขา ขยับ ตัวอย่าง ตื่นๆ พอดี กับ ที่ อีก ฝ่าย ไล่

ส่ง ‘ออก ไป เสีย ซิ’

ชาย หนุ่ม ละ สายตา จาก ภาพ เปิด ประตู เดิน ออก ไป ยัง ทาง เดิน กลับ

สู่ ห้อง ใหญ่ ที่ ตั้งโต๊ะ ทำ งาน ของ เขา ร่วม กับ พนักงาน อื่นๆ

ลายเซ็น สี ขาว ที่ มุม ภาพ ยัง ติดตา

ภาพ นั้น เป็น ภาพ ที่ โด่งดัง ที่สุด ของ ‘ห้วง ธาร’ จิตรกร คน โปรด ของ

บรรณาธิการ…และ ของ คน อีก ราวๆ ค่อน เมือง ด้วย

จิตรกร ผู้ นี้ ไม่ เคย เปิดเผย ตัว ต่อ สาธารณชน ไม่ มี ใคร เคย พบ เขา…หรือ

เธอ ไม่ มี ใคร เคย ได้ ล่วงล้ำ เข้าไป สู่ ความ เร้นลับ อัน น่า ดึงดูด ใจ ของ คน ผู้ นั้น

แม้ว่า ภาพ เขียน ที่ ผลิต ออก มา จะ ถูก กว้าน ซื้อ อย่าง รวดเร็ว และ ประสบ ความ

สำเร็จ อย่าง กว้างขวาง

ผล งาน ของ จิตรกร เจ้าของ นามแฝง ‘ห้วง ธาร’ เพิ่ง จะ ปรากฏ ใน ตลาด

ซื้อขาย งาน ศิลปะ เมื่อ ไม่ ถึง สาม ปี ก่อน เริ่ม จาก การ วาง ขาย ใน ร้าน จำหน่าย

ภาพ เขียน และ อุปกรณ์ ศิลปะ เล็กๆ ผู้ ที่ ซื้อ ภาพ เขียน ชุด แรก ซึ่ง เป็น ภาพ

ทิวทัศน์ จำนวน สิบ สอง ภาพ มี ตั้งแต่ คน เดิน ถนน ที่ ผ่าน มา พบ และ เกิด ถูกใจ

ไป จนถึง เศรษฐี นัก ธุรกิจ ที่ ซื้อ ไป ประดับ โรงแรม หรู ของ ตน

ความ นิยม ของ มหาชน ไหล บ่า เหมือน คลื่น ยักษ์ ที่ ถาโถม เข้า สู่ ฝั่ง อย่าง

ฉับพลัน ผล งาน สอง ชุด ต่อ มา ถีบ ราคา ขึ้น ไป ลิบลิ่ว เมื่อ มา ถึง ผล งาน ชุด ภาพ

เหมือน ของ หญิง สาว ก็ ถึง กับ ต้อง ประมูล ขาย ผู้คน ติดตาม ผล งาน รุม ชิง

กัน ซื้อ ไม่ นาน ต่อ มา ชื่อ ของ ศิลปิน ผู้ นี้ ติด อันดับ บุคคล ทรง อิทธิพล ที่สุด แห่ง

ปีทั้งยังได้รับการกล่าวขาน ใน คอลัมน์ ศิลปะ ตาม หนังสือพิมพ์ และ นิตยสาร

ภาพ แต่ละ ชุด กลาย เป็น ปรากฏการณ์ ชาย หนุ่ม เอง ก็ อธิบาย ไม่ ได้ ว่า

เพราะ อะไร อาจ เป็น เพราะ แนวทาง ที่ โดด เด่น เป็น เอกลักษณ์ โดย เฉพาะ การ

ใช้ สี และ เส้น ที่ ทรง พลัง แต่ละ ลาย เส้น พลิก ม้วน ทะลวง ผ่าน เข้าไป จนถึง เบื้อง

ลึก สุด ของ หัวใจ ผู้ ดู แต่ละ เฉด สี เข้า ปกคลุม ทุก อณู ความรู้สึก แต่ละ ฝี แปรง

ราว จะ ส่ง คลื่น สะเทือน ไหว

แต่ ข้อมูล ส่วนตัว ของ ผู้ วาด เท่า ที่ ทราบ กัน มี เพียง ประวัติ ย่อ ที่ ดู ธรรมดา

ประวัติ ที่ ไม่ ยอม เปิดเผย แม้แต่ ชื่อ จริง ของ ศิลปิน ประวัติ นี้ นักข่าว หนังสือ-

พิมพ์ คน หนึ่ง ไป สืบเสาะ มา ได้ แล้ว จาก นั้น ก็ เหมือนว่า ทุก คน ถูก สะกด ให้

พอใจ อยู่ แค่ เพียง ข้อมูล แห้งๆ สอง ย่อหน้า ที่ แทบ จะ ไม่ บ่ง บอก อะไร เลย

สำหรับ ชาย หนุ่ม ประวัติ นั้น ดู เรียบ ง่าย และ ไร้ สีสัน จน ดึงดูด ความ สนใจ

อย่าง ประหลาด เขา ไม่ เชื่อ ว่า เรื่องราว ของ คน ที่ วาด ภาพ ที่ จับใจ คน ได้ อย่าง มหัศ-

จรรย์ จะ ดู ไร้ ความ สลักสำคัญ ถึง ขั้น นั้น เขา เชื่อ เสมอ ว่า ใคร ทุก คน โดย เฉพาะ

คน ที่ มีชื่อเสียง คน ที่ ประสบ ความ สำเร็จ ยิ่ง ใหญ่ คน ที่ ใช้ ชีวิต ใน แสง ไฟ ย่อม

มี อีก ด้าน หนึ่ง ที่ เก็บ ซ่อน ไว้ เป็น ด้าน ที่ ผู้คน มอง ไม่ เห็น

อาจ เป็น ด้าน มืด ที่ ลึกล้ำ จน หยั่ง ไม่ ถึง แต่ ความ ลึก นั้น เอง ที่ สร้าง มิติ แก่

ความ สำเร็จ ของ เขา หรือ เธอ คน นั้น

ชาย หนุ่ม ไม่ ใช่ นักข่าว ที่ จ้อง แต่ จะ นำ เอา ความ เลว ของ ใคร ออก มา ตีแผ่

เพียง เพื่อ สนอง ความ กระหาย อัน ไม่ มี วัน อิ่ม เต็ม ของ มหาชน แต่ มัน เป็น ความ

หลงใหล ชื่นชม ส่วนตัว ของ เขา เอง เขา ยอม รับ ว่า หลงใหล ใน ความ ‘จริง’ ของ

ด้าน มืด เหล่า นั้น เพราะ มัน คือ ตัว ตน ที่ จับ ต้อง ได้ เป็น สิ่ง ที่จริง แท้ แน่นอน ยิ่ง

กว่า ความ งาม เบื้องหน้า ที่ ฉาบ ทา

เขา ต้องการ จะ ได้ รู้ ใน สิ่ง ที่ ไม่ มี ใคร เคย รู้ มา ก่อน แม้ สิ่ง ที่ ได้ รู้ นั้น อาจ เป็น

เพียง สิ่ง เล็กน้อย ใน ชีวิต ของ ใคร คน หนึ่ง ที่ ไม่ มี ใคร เห็น ว่า สลักสำคัญ

หลังจาก ตกลง ใจ ได้ ชาย หนุ่ม ลอง ค้น หา ข้อมูล เพิ่ม เกี่ยว กับ ‘ห้วง ธาร’

ก็ แน่ใจ ว่า ไม่ เคย มี ใคร สืบ สาว ไป จนถึง ตัว จิตรกร ผู้ นั้น แล้ว ตีแผ่ ทุก แง่ มุม ของ

ตัว ตน ของ เขา หรือ เธอ ออก มา

อาจ เป็น เพราะ ไม่ มี ใคร คิด ว่า มัน จำเป็น

หรือ บางที…

อาจ เป็น เพราะ ไม่ มี ใคร มี ความ พยายาม พอ

ไฟ สี ส้ม สด จุด ปะทุ ขึ้น ใน ทรวง อก ของ ชาย หนุ่ม เขา ลุก จาก โต๊ะ ทำ งาน

กวาด ของ สาม สี่ อย่าง ลง กระเป๋า

ชาย หนุ่ม รู้ แล้ว ว่า ควร วาง ความ หวัง สุดท้าย ใน อาชีพ ของ เขา ไว้ ที่ ใด

* * *

ละออง ฝุ่น ฟุ้ง กระจาย ใน อากาศ ชาย หนุ่ม ยก แขน เสื้อ ขึ้น ปิด จมูก โดย

ไม่ แม้แต่ เสีย จังหวะ ใน การ ก้าว เดิน บ้าน หลัง นั้น ใกล้ เข้า มา ทุกที เขา เลี้ยว ไป

ตาม ทาง และ พบ ว่า มัน ไม่ ใช่ บ้าน หลัง กระจิริด อย่าง ที่ เขา นึก แต่ แรก ระยะ ทาง

และ ละออง ฝุ่น คง ลวงตา

ใน ที่สุด เขา ก็ ยืน อยู่ หน้า ประตู ซึ่ง คง จะ เคย เป็น สี เข้ม

แต่ บัดนี้ สี ของ ไม้ เริ่ม ซีด จาง ไป บ้าง แล้ว เขา ส่งเสียง เรียก ยกมือ ขึ้น

เคาะ แล้ว รอ อยู่ ชั่ว ครู่ นึก ภาวนา ให้ พบ ความ สำเร็จ เบื้องหลัง ประตู นั้น

…มี แต่ ความ เงียบ…

เขา เคาะ ประตู อีก ครั้ง แล้ว รอ

…ยัง คง ไม่ มีเสียง ตอบ…

ชาย หนุ่ม ลังเล อยู่ ครู่ ก่อน จะ ลอง ใช้ มือ ดัน ประตู เข้าไป

ประตู ไม่ ได้ ลงกลอน ไว้ มัน เปิด ออก อย่าง เต็มอก เต็มใจ และ ง่ายดาย

สายตา ของ ชาย หนุ่ม ถูก ตรึง อยู่ กับ ภาพ เขียน นับ สิบๆ ภาพ ที่ แขวน เรียง

ราย อยู่ เต็ม ทุก ด้าน บดบัง ผนัง จน แทบ มอง ไม่ เห็น เขา ก้าว เข้าไป ช้าๆ พินิจดู

ที ละ ภาพ ด้วย นัยน์ตา เบิก กว้าง ไม่ ใส่ใจ เสียง พื้น ไม้ ที่ ลั่น ออดแอด และ เครื่อง

เรือน ที่ ตั้ง ขวาง ทาง

อย่าง ที่ คิด ไม่ มี ผิด ทั้งหมด เป็น ภาพ ของ ‘ห้วง ธาร’ เขา รู้ โดย ไม่ ต้อง

เพ่ง มอง ดู ลายเซ็น คุ้น ตา ที่ ปรากฏ อยู่ มุม ภาพ ทุก ภาพ ด้วย ซ้ำ

ทุก ภาพ ล้วน เป็น ภาพ ผู้หญิง แต่ ความ โดด เด่น และ ตำแหน่ง ใน การ จัด

วาง รูป สตรี เหล่า นั้น แตก ต่าง กัน พวก เธอ บาง คน อยู่ ท่ามกลาง พื้น หลัง ที่ สดใส

บาง คน อยู่ กลาง สาย ลม อุ่น บางเบา ใต้ ท้อง ทะเล หรือ แม้แต่ กลาง กอง เพลิง

ความ งาม ของ หญิง สาว แต่ละ คน สะท้อน ออก มา ผ่าน ฝี แปรง

ไม่ มี ภาพ ใด เหมือน กัน เลยและ ตอน นี้ เขา รู้ แล้ว ว่า เพราะ อะไร

ชาย หนุ่ม ค่อยๆ ไล่ สายตา ไป แต่ละ รูป บรรจุ ความรู้สึก ที่ แตก ต่าง กัน

ยิ่ง พิศ ดู เขา ยิ่ง รู้สึก เหมือน ผู้หญิง เหล่า นั้น มี ชีวิต มี เลือดเนื้อ ขึ้น มา ต่อหน้า

รอย ยิ้ม เสียง หัวเราะ ความ นุ่ม เนียน ของ นวล แก้ม แม้ ความ เจ็บปวด และ

โศก เศร้า กลิ่น หอม อ่อนๆ ของ เรือน ผม หรือ ความ ปรารถนา แรง กล้า จากภายใน

ราว จะ ถูก เก็บ กัก ไว้ ใน ผืน ผ้าใบ ได้ อย่าง สด ใหม่ เหลือเชื่อ

ใน ที่สุด เขา ก็ พบ สถานที่ แห่ง นี้ จน ได้ หลังจาก ทุ่ม แรง กาย แรง ใจ ตระเวน

สืบ หา ที่ อยู่ ของ จิตรกร ผู้ นี้ ด้วย ความ กระหืดกระหอบ เพราะ ต้อง แข่ง กับ เวลา

เขา จะ ไม่ แปลก ใจ เลย หาก พบ ว่า ภาพ ทุก ภาพ กำเนิด ขึ้น ที่ นี่…ที่ ซึ่ง ดู สงบ เงียบ

สม เป็น สถานที่ ของ การ รังสรรค์ ผล งาน ศิลปะ ที่ กลั่น ขึ้น จาก ทุก หยาด หยด ของ

อารมณ์ ความรู้สึก

แต่ มัน กลับ ดูเหมือน บ้าน ร้าง ไม่ มี วี่แวว ใคร อาศัย อยู่ สัก คน

ชั่ว แวบ หนึ่ง ชาย หนุ่ม รู้สึก กลัว วาบ ขึ้น มา

หรือ ว่าความ พยายาม ของ เขา จะ เหลว เปล่า…อีก ครั้ง

ชาย หนุ่ม มอง สำรวจ ภาพ เขียน เหล่า นั้น ไป เรื่อยๆ ไม่ นาน ก็ สังเกต เห็น

ตัวเลข สี่ หลัก สอง ชุด เขียน อยู่ ใต้ ลายเซ็น ทุก ภาพ เหมือน จะ ระบุ ช่วง ปี ที่ วาด

ภาพ ส่วน ใหญ่ เขียน ด้วย สี ขาว ชาย หนุ่ม หมาย ใจ เอา ไว้ ว่า หาก มี โอกาส ได้

ถาม ใคร สัก คน ที่ นี่ เขา จะ ต้อง ลอง เลียบเคียง ถึง ตัวเลข เหล่า นี้

เสียง กลไก บาง อย่าง ดัง ครืด คราด ชาย หนุ่ม สะดุ้ง สุด ตัว เหลียว ไป ทาง

ต้นเสียง เกือบ จะ ประจันหน้า เข้า กับ นก ไม้แข็ง ทื่อ สอง ตัว ที่ ผลัด กัน โผล่ หัว ออก

มา จาก นาmิกา ติด ผนัง เรือน เก่า ส่งเสียง ร้อง แหลม เคล้า กับ เสียง กลไก ฝืดๆ

ชาย หนุ่ม ค่อย หายใจ สะดวก ขึ้น แต่ อีก เสียง หนึ่ง กลับ ดัง ซ้อน ทับ เสียง

ของ นาฬิกา ที่ เพิ่ง จะ จาง หาย ไป ทำลาย ความ เงียบ ของ บ้าน หลัง นั้น อีก ครั้ง

เสียง หัวเราะ ของ ผู้หญิง คน หนึ่ง

ร่าง เล็ก บาง ของ หล่อน ยืน อิง อยู่ กับ กรอบ ประตู ห้อง ดู เป็น เงา ดำ ตัด กับ

แสงอาทิตย์ ที่ ส่อง เข้า มา เบื้องหลัง ชาย หนุ่ม ขยับ ตัวอย่าง เก้อๆ หล่อน คง

หัวเราะ ขัน อาการ สะดุ้ง โหยง ด้วย ความ ตกใจ ของ เขา

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)