สะพานสายรุ้ง (วราภา)

๑

“คุณปู่แน่ใจนะคะว่าเป็นบ้านนี้...”

เด็กสาวหน้าอ่อนอายุยี่สิบต้น ๆ เหลียวมองชายวัยแปดสิบแตงตัวเรียบร้อย

แลดูภูมิฐาน แม้ว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่จะไม่ใช่แบรนด์เนมหรู หล่อนขมวดคิ้ว ทำหน้า

ไม่เข้าใจเมื่อได้รับคำสั่งให้จอดรถหน้าประตูเหล็กโปร่งจนเห็นความโอฬารของคฤหาสน์

ที่ตั้งสง่างาม อยู่ภายในบริเวณเนื้อที่กว้างใหญ่ไพศาล

“ใช่ หลังนี้แหละหนูมา”

ชายชราตอบอย่างหนักแน่น ริมฝีปากมีรอยยิ้มน้อย ๆ แววตาที่ไม่ได้ฝ้าฟาง

ตามอายุแต่กลับสุกใสชัดแจ๋วร่องรอยความขบขันปนอยู่ ‘คุณปู่’ ปลดเข็มชัด

นิรภัยอย่างว่องไวทำทำ'ราวกับจะเปิดประตูลงไปเดี๋ยวนี้ ‘หนูมา’ ทำหน้าแหยๆ

ไม่เคยคาดคั้นแต่ก็ต้องย้ำอีกครั้ง

“คุณปู่จำมันไม่ผิดแน่นะคะ”

“ปู่ยังไม่ได้เป็นอัลไซเมอร์นะ สมองยังไม่เสื่อมจำได้ว่าม้านนี้แหละที่ตั้งใจมา

เม้า บีบแตรสิรัตติมา

ค่ะ ค่ะ หนูมาหวังว่าเขาคงไม^,ปล่อยหมามากัดเรานะคุณปู่’

รัตติมาหลับหูหลับตากดแตรเสียงดังลน คนยามแต่งเครื่องแบบที่นั่งดูทีวีอยู่

ในป้อมยามข้างประตูวิ่งออกมาแทบไม^,ทัน แต่พอเห็นว่าเป็นรถญี่ป่นคันเล็กกลางเก่า

กลางใหม่ ความกระตือรือร้นของเขาก็หายไปจากอาการกุลีกุจอเปลี่ยนเป็นเดิน

เนิบ ๆ มาที่รถ

“มาหาใคร...ครับ” เลียง ‘ครับ’ แทบจะหายไปในลำคอ รัตติมาเหลียว

มาทาง ‘คุณปู่’ เป็นเชิงถาม

“มาหาเจ้าของม้าน” คุณปู่ตอบตรงทื่อ คนยามทำหน้าคล้ายรำคาญ

“ไม่สนุกเลยนะลุง”

“ก็ฉันมาหาเจ้าของบานจริงๆ เขารู้ว่าฉันจะมาเพราะเขา ‘เชิญ’ ฉัน”

“ท่านไม่อยู่...ครับ” อีกละ เสียง ‘ครัน’ แผ่วเบาจนเกือบไม่ได้ยิน ทำ

หน้ายโสจนรัตติมาแทบจะทนไม่ได้ หล่อนกระซิบว่า

“กลับเหอะคุณปู่”

“เขาไม่อยู่ตอนนี้ แต่ประเดี๋ยวเขาก็ต้องกลับมาเพราะเขานัดฉันไว้แจ้ว นี่...

อย่ามัวซักมากเรื่องเลยเปิดประตูสิ ฉันจะได้เข้าไปรอข้าง

“รอข้างใน” ยามทวนคำมอง ‘คุณปู่ แจ้วมอง ฯเณ1หลาน’ แล้วก็ถอยไป

สองก้าวเพื่อมองพาหนะที่เรียกว่ารถยนต์ไห้ถนัดตาก่อนพูดต่อ'

“ผมจะปล่อยให้ลุงกับหลานและรถเก่า ๆอยู่นี้เข้าไปรอท่านข้างใน โดยที่

ท่านไม่ได้สงไม^,ได้หรอก มีหวังถูกท่านตะเพิดแน่”

“ฉันรับประกันเอง เจ้านายเขาไม่ท่าอะไรเธอแน่

“คุณน่ะเหรอจะรับประกันให้ผม ยามหัวเราะก้าก พิจารณาทั้งคนทั้งรถ

อีกครั้ง คราวนี้ ‘คุณปู่’ อดรนทนไม^,ได้เปิตประตูรถลงไปยืนข้างล่าง รัตติมาเลย

รีบตามลงไปอีกคน หล่อนรู้ดีว่าลงคุณปู่ ‘ดื้อ^ละก็ใครก็เอาไม^,อยู่

“หลานชาย ถ้าเธอเปิดประตูอย่างที่ฉันบอก เธอจะได้ท่างานที่บ้านนี้ต่อไป

อีกหลายสิบปี แต่ถ้าไม่ วินาทีเดียวเธอก็อยู่บ้านนี้ไม^,ได้” ‘น้ำเสียง ‘คุณปู่ ไม่

บอกว่าพูดเล่น รัตติมาทั้งที่หมนไสยามประตูแต่หล่อนก็สะกิดชายชราอย่างหวั่นใจ

กระซิบว่า

“ทำไมคุณปู่พูดอย่างนั้นล่ะคะ”

ยังไม่ทันมีโต้ตอบ รถเยอรมันรุ่นล่าสุดสีคำเป็นมันปลาบก็คลานข้า ๆ

มาตามถนนในซอยและมาจอดต่อจากรถกลางเก่ากลางใหม่ที่ขวางทางเอาไว้ ยาม

ทำหน้าตื่น

“เจ้านายผมมาแจ้ว เร็วเข้าลุง เลื่อนรถเร็วเข้าอย่าขวางประตู”

รัตติมาขลับตัวอย่างว่องไว “หนูมาเลื่อนรถก่อนนะคุณปู่’’

“ไม่ต้อง” คุณปู่สงเสียงเฉียบขาด หมุนตัวหันหน้าไปทางรถยนต์คันใหญ่

เจตนาให้คนในรถเห็นชัดเจน ท่าทาง ‘คุณปู่’ สง่างามจนรัตติมายืนอึ้ง

“ทำไมเฉยอยู่ล่ะ บอกให้เลื่อนรถไง หูตึงหรือ” ยามเต้นเป็นเจ้าเข้า แต่

‘คุณปู่’ ไม่สะเทือนยืนนิ่งอย่างห้าทาย รัตติมาไม่เข้าใจจนนิดเดียวว่าเกิดอะไรขึ้น

หล่อนเห็นประตูรถคันใหญ่เปิดออก ชายร่างสันทัดแต่งสูทโก^,กาวลงมายืนข้างล่าง

เสียงยามพึมพำว่า

“ซวยละกู’’

“ทำไมไม่เปิดประตู ยืนเซ่ออยู่ได้”

“พวกเขาจะเข้าไปข้างในครับท่าน บอกว่าท่านให้มา ผมไม่ใจว่าเขาพูด

จริงพูดเล่นไม่กล้าให้เข้าข้างใน.

“แกนวอนถูกไล่ออกเสียแล้ว ปล่อยให้แขกรอนอกบ้านได้ชังไง เปิดประตู

เดี๋ยวนี้...”

ยามเหงื่อแตกซิก กดรีโมตประตูขณะที่เจ้าของบ้านเดินไปหาชายชราด้วย

ใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับมือไหว้ด้วยกิริยานอบน้อม

“พี่วัชมาถึงนานแล้วหรือครับ ผนต้องขอประทานโทษที่ลืมสั่งไอ้งี่เง่า เลย

ทำให้พี่วัชต้องยืนรอข้างนอก เชิญครับเชิญไปที่รถผมเลย เราจะได้เข้าไปข้างใน

ด้วยกัน”

“เชิญคุณเถอะ เดี๋ยวผมนั่งรถหลานสาวไป มาเร็วหนูมาขับรถให้ปู่ที”

คุณปู่เดินตัวตรงไปขึ้นรถเก่า รัตติมามองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างงงๆ หล่อน

เห็น ‘ท่าน’ หน้าเสียยิ้มแห้ง ๆ ก่อนเดินกลับไปที่'รถ หญิงสาวกสิ้นน้ำลายรีบสตาร์ต

เครื่องพารถเคลื่อนข้าๆไปตามทางเรียบราวกับลอยไปบนพรมจนมาหยุดหน้าคฤหาสน์

ที่ตั้งตระหง่าน หล^,ก่นชัดนึกในใจไม่ได้ว่า...นี่มันปราสาทติ ๆ นี่เอง

“จำไว้นะหนูมา ทุกสิ่งทุกอย่างที่หนูเห็นมันคือภาพลวงตาทั้งนั้น วันหนึ่ง

มันก็ต้องสูญสลายล้าไม^,คิดรักษาไว้ให้ติ เหมือนรุ้งกินน้ำที่โผล่มาให้เห็นสวยงาม

ชั่วครั้งชั่วคราวแล้วมันก็หายไปในที่สุด” คำพูดคุณปู่ผ่านหูไปครึ่งๆกลางๆ เพราะ

รัตติมากำลังตื่นตาตื่นใจกับ ‘ปราสาท’ ที่เพิ่งได้พบเห็น มันเทียบไม่ได้กับบ้าน

ไม้สักเก่าแก่ของคุณปู่ ต้นไม้ที่ร่มครึ้มจนเหมือนป่ากันความสว่างไสวของต้นไม้

ดอกไมที่ตัดแต่งประดับประดางดงาม หล่อนเพิ่งใกล้ชิด ‘ความรวย’ เดี๋ยวนี้เอง

“เชิญพี่วัชข้างในเลยครับ”

‘ท่าน’ คนเดิมเดินมาป้อหน้าป้อหลังคุณปู่โดยไม่สนใจรัตติมา ซึ่งก็น่าหรอก

เพราะใครจะรู้ว่าคุณปู่จะให้ขับรถพามาในสถานที่แท่งนี้ รัตติมาเลยแต่งตัวตาม

สบายไม^,พิถีพิถัน แด^,ถึงจะพิถีพิถันอย่างไรก็คงเทียบไม่ได้แม้แต่ครึ่งของสาวใหญ่

ท่าทางเป็นแม่บ้านหรือตันห้องที่ออกมายืนสงบเสงี่ยมต่อนี้^,รับข้างประตู เจ้าหล่อน

ยกมือไหว้ ‘ท่าน’ และหันมาไหว้ ‘คุณปู่’ ด้วยราวกันคนที่ดุ้นเคยลันมาก่อน

“หนูมา ไปกับปู่’’

ในขณะที่ทุกคนไม่ใส่ใจรัตติมา แต่คุณปู่ไม่เคยลืมหล่อน ท่านกวักมือเรียก

เมื่อรัตติมาเข้าไปใกล้คุณปู่ก็วางมือลงบนไหล่หล่อนอย่างอ่อนโยน ตอนนี้เองที่

‘ท่าน’ เหลียวมาถาม

“ใครครับ พี่รัช”

“หลานผมเอง” น้ำเสียงคุณปู่บอกความภาคภูมิใจจนรัตติมาตัวลอย ดู

เผิน ๆ เหมือนหล่อนเป็นหลักให้คุณปู่เกาะ แต่แท้จริงแล้วคุณปู่ต่างหากที่ทำให้รัตติมา

ไม่ลืนหกล้มไปบนแผ่นหินอ่อนลายชมพูที่ปู่ลาดทั่วห้องโถงเพราะความไม่คุ้นเคย

“เอ๊ะลังไง ก็พี่วัชมีหลานแค่คนเดียว” ‘ท่าน’ ถึงกับหยุดเดิน รัตติมาได้

ยินคุณปู่หัวเราะเบาๆ

“ใช่น่ะซี หลานคนเดียว,..หล่านสาวคนนี้ไง”

“พี่วัชมีอารมณ์ขัน อย่างนี้บีบอยเสียใจแย่”

“เขาคงไม่มีเวลามาเสียใจกับเรื่องเล็กน้อยอย่างนี้หรอกคุณประพนธ์ เพราะ

สิ่งที^, ‘คุณตา’ เตรียมไว้ต้อนรับหลานชายคนเดียวที่กลับจากนอกคงทำให้เขา

ตื่นเต้นจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง”

สีหน้าสีตาคนทั้งชื่นชมมาทันทีจนลืมให้ความสนใจรัตติมาต่อไปอีก เขา

เดินนำคุณปู่และรัตติมาผ่านเก้าอี้ชุดรับแขกอลังการในห้องโถงไปที่ลิฟต์และกดปู่ม

เพี่อพาขึ้นชั้นบน

“ครั้งสุดท้ายที่มาดูเหมือนคุณไม่มีลิฟต์ นี่คงไม่ได้ทำไว้รอรับเจ้าบอยหรอก

น่ะ หรือไม่ก็คงไม่ทำไว้ต้อนรับเพราะรู้ว่าผมจะมา รู้ไหมผมน่ะออกกำลังทุกเช้า

เดินกับหนูมาเป็นชั่วโมง ไอ^,บนไดร้อยขั้นของคุณไม่ครนาผมหรอก”

“มิได้ครับ” นายประพนธ์เบี่ยงตัวให้คุณปู่และรัตติมาเข้าไปในลิฟต์ก่อนแล้ว

จึงกดแดประตู

“ระยะหลังสุขภาพผมไม่ดี ข้อเข่าเสื่อม เดินขั้นลงบันไดไม่ไหว หมอเลย

แนะนำให้ไข้ลิฟต์ พอดีกับ^,รี'โมเดิลห้องไหมให้บอย ผมก็เลยทำเสียเลย”

รัตติมาเหลือบดูคุณปู่เล็กห้อย ใบหน้าท่านสงบเฉย แต่ดวงตามีแววรำคาญ

เล็กห้อย รัตติมาคิดว่าตนเองใจเดียวกับคุณปู่เพราะคำว่า บอย’ ที่คุณปู่เรียก

ทำให้หล่อนนึกถึงสุนัขพันทางขนเกรียนที่อาศัยเชิงนำที่อยู่ใกล้บ้าน แต่พอ

นายประ^,พันธ์เรียก ‘บีบอย’ เลยพังเป็นอินเตอร์ขึ้นอีกพะเรอ

คฤหาสน์ขั้นบนมิระเบียงแล่นรอบจากบันไดขึ้นลงด้านหนึ่งไปสุดอีกด้าน

ห้องหลายห้องเท่าที่เปิดอยู่และรัตติมามองเห็นมีการประดับตกแต่งอย่างวิจิตร

บรรจงเหมือนเป็นพิพิธภัณฑสถานมากกว่าบ้านคน แต่น่าแปลกที่หำทางคุณปู่

ไม่เห็นตื่นเต้นแต่อย่างใด

“ห้องบีบอยอยู่ทางนี้ครับ

นายประพนธ์ผลักประตูขวามือให้เปิดกว้าง รัตติมาแทบอุทานด้วยความ

ตกใจในความกว้างขวางงดงามของห้องนั้น เตียงนอนที่มิลวดลายสลักเสลา พนัก

หัวเตียงสูง^,ไม่'ใช่ผลิตภัณฑ์ใน^,ประไทยแน่นอน ฟูกหนาเป็นศอก คงทำให้เจ้าของ

ห้องหลับสบาย อีกทั้งหน้าต่างสูงยาวจรดพื้นเปิดออกไปเป็นเฉลียงหินอ่อนรูปครึ่ง

วงกลมเปิดรับจนม่านชั้นนอกที่หำด้วยผ้าลูกไห้บอบบางปลิวไสวเล้า ‘บีบอย’

คนนี้ช่างโชคคีเหลือเกิน

“อันนี้เป็นห้องน้ำที่ทะลุไปห้องแต่งตัวครับพี่วัช’’

เจ้าของบ้านเดินนำคุณปู่และรัตติมาผ่านห้องอาบน้ำที่มิสายน้ำไหลเป็นสาย

ลงมาจากเพดาน อ่างจากกุซชี่ กระจกรอบห้องมองเห็นตัวตนในทุกแง่มุมจนน่า

กระดาก แต่สิ่งที่หำให้รัตติมาอยากผิวปากวี้ดออกมาคือห้องแต่งตัวที่มีทุกสิ่งทุก

อย่างราวกับร้านขายเสื้อผ้าขั้นนำ เสื้อเชิ้ตหลากลิบนไห้แขวนเสื้อบุนวมเรียงรายให้

เลือกหยิบ กางเกงหลายแบบเรียงอยู่อีกด้าน เสื้อนอนและชุดข้างในอยู่ในลิ้นชัก

เนกไทหลากลิ เสื้อนอกและเสื้อแจ็กเกตหนังอ่อนนุ่มมองเห็นด้วยตา แม่ไม่ต้อง

สัมผัสก็รูสกได้ นายประพนธ์หันมาทางคุณปู่ด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ แต่เขายังไม่ทัน

ได้พูด คุณปู่ก็ขัดชั้นด้วยน้ำเสียงประชดเล็ก ๆว่า

“คุณช่างเป็น ‘คุณตา’ ที่ประเสริฐสุดของเจ้าบอยทีเดียว เพราะคุณลงทุน

อย่างนี้ละมั้งถึงได้...”

คุณปู่หยุดได้ทันควันเมื่อเห็นนายประพนธ์ทำหน้าเสียวไส้ รัตติมารูโดย

สัญชาตญาณว่าเขาไม่ต้องการให้คุณปู่พูดมากไปกว่านั้น หล่อนแอบถอนหายใจ

อย่างอึดอัดเมื่อรูสกว่าตัวเองกลายเป็นส่วนเกิน ณ ที่นั้นแล้วกระซิบว่า

“หนูมาไปรอข้างล่างดีไหมคะคุณปู่”

“ดี...ดี...เพราะฉันมิธุระจะต้องปรึกษาหารือพี่วัชอยู่ด้วย ลงไปข้างล่างนะ

รอในห้องน้ำเล่นก็ได้ แล้วเดี๋ยวมรกตเขาจะหาอะไรให้เธอกินเองแหละ”

คุณปู่ไม่ได้หักท้วงก็คงสอดคล้องยับสงที่นายประพนธ์พูดว่ามีเรื่องต้องปรึกษา

หารือ รัตติมาจึงเดินออกจากห้องลงบันไดวนสู่ชั้นล่างโดยนับขั้นไปด้วย หล่อน

ไม่รู้ว่าห้องนั่งเล่นอยู่ที่ไหน  แต่ก็ไม่คิดจะหา การได้เดินดูความร่ำรวยอลังการก็

เป็นความสุขอย่างหนึ่ง

“อยากเห็นหน้าเจ้าบีบอยชะมัดเลย ทำไมถึงได้เป็นคนโชคดีอย่างนี้ ทุกคน

ถึงประคับประคองประคบประหงมจนแทบจะอุ้มก็ว่าได้ สงสัยเป็นเทวดากลับชาติ

มาเกิดละทั้ง”

รัตติมาเดินพึมพำเอามือไขว้หลังเข้าห้องโน้นออกห้องนี้อย่างสนุกสนาน

หล่อนชอบดูภาพเขียนสวย ๆ และขอแอนทีคที่อยู่ในตู้โชว์

ไม่ได้เป็นเจ้าของ ได้เห็นเป็นบุญตาก็ยังดีอะนะ”

ห้องนั่งเล่นอยู่ฟากโน้น...

เสียงพูดของใครคนหนึ่งด้งชั้นข้างหลังทำให้รัตติมาสะด้งทั้งตัว แม่บ้านคน

นั้นเอง หล่อนคงเป็นคนที่ชื่อมรกตตามที่นายประพนธ์บอก ทำทางก็สุภาพดีอยู่

หรอก แต่นัยน์ตาถากถางอย่างไรพิกล

“งั้นหรือ...” รัตติมาทอดปลายเสียงเล็กน้อยให้ฟังดูสุภาพขึ้น

“ฉันถือโอกาสชมภาพเขียน สวยๆทั้งนั้นเลย หาดูได้ยาก”

“คุณคงไม่เคยเห็น” หล่อนสุภาพแต่ก็จิกเจ็บเหมือนกัน รัตติมาหัวเราะ

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)