Playful Comm-Arts ปรากฏการณ์สุดป่วน รบกวนหนุ่มฮอตมารักกัน (ชุด U prince) (may112)

บทนำ

Hottest Faculty Ambassador ะ หนุ่มฮอตคณะนิเทศศาสตร์

By IUCA Student Council

ผัวะ!

เสียงตบลูกปิงปองลงโต๊ะอีกฝัง ชายหนุ่มเก็บแต้มสุดท้ายไปได้อย่าง สวยงาม ส่วนฝ่ายตรงข้ามเอามือกุมหัวเมื่อรับรู้ว่าตัวเองพ่ายแพไปเรียบร้อย เดิมพันครั้งนี้คือซูซิหมุนที่ภัตตาคารระดับห้าดาวซะด้วย "เก็บซอตเมื่อกี้ได้หรือเปล่า"

"ได้ค่ะพี่!"

ตากล้องสาวมองภาพหวดลูกปิงปองของแอมบาสซาเดอร์จากคณะ นิเทศด้วยความพึงพอใจ ถึงเธอจะเป็นทีมงานของ IUCA Student Council แต่ก็เป็นนักศึกษาของคณะนิเทศศาสตร์เซ่นเดียวกับเขา เพราะฉะนั้น... การทำคลิปให้กับ 'คิรัน^, จะต้องพิเศษกว่าคณะอื่นสักนิสสส มีการเก็บภาพ ชีวิตประจำวันของเขาประกอบการสัมภาษณ์ด้วย เพราะฉะนั้นหลังตัดต่อ คลิปการแข่งขันนี้เสร็จก็จะมีภาพอิริยาบถต่างๆ ของเจ้าตัวต่อท้ายเข้าไป

ด้วย

อย่าหาว่าลำเอียงเลยนะ เพราะนอกจากคิรันจะอยู่คณะเดียวกับเธอ แล้ว เธอยังแอบชื่นซมนิสัยใจคอเขาเป็นพิเศษด้วย อย่างตอนที่เธอมาขอ สัมภาษณ์รวมถึงขอเก็บภาพต่างๆ

คิรันไม่งี่เง่า...

จริงอยู่ว่าตามประสาหนุ่มเท่เก๋กู๊ดเหล่านี้จะเกลี๊ยดดดเกลียดการต้อง มาโดนสัมภาษณ์ ถ่ายรูปรัวๆ ราวกับรู้กันดีว่าหนุ่มหล่อของมหา^,ลัยต้อง เป็นคนขี่ราคาญ ไม่ชอบพรีเซนต์หนังหน้า เอ๊ย ใบหน้า ไม่ก็ชอบหลบ อยู่ตามหลีบ แอ็กติ้งเท่ๆ คูลๆ อยู่เงียบๆ คนเดียว เห็นผู้หญิงตามต้อง คอยหลบเลี่ยง มีงานให้ช่วยทำก็จะต้องอิดออด พวกเธอต้องไปอ้อนวอน ขอความเมตตาอะไรเทือกนั้น

ซึ่ง...มัน...โคตรน่าเบื่อเลย!

ทำงานให้กับทางมหา^,ลัยนะ เกรดก็ไม่ได้เพิ่ม คะแนนช่วยก็ต่ำเตี้ย เงินก็ไม่ได้! แล้วทำไมต้องมาเจอหนุ่มหล่อแต่นี้เก๊กพวกนั้น'อีก (ฟะ) เพราะฉะนั้นการได้ทำงานร่วมกับคิรัน...จึงไม่ต่างอะไรกับคำว่า 'สวรรค์ มาโปรด^, อ้อ...น้องชายแฝดของเขาก็น่ารักน่าซัง ทำงานด้วยง่าย เธอจึง รู้สึกชื่นชอบพี่น้องคูนี้อย่างบอกไม่ถูก แม้จะรู้ว่าคิรันอยากจะกระโจนออก จากตำแหน่งแอมบาลซาเดอร์ขนาดไหน (ตามประสาหนุ่มหล่อที่ไม่อยาก ทำอะไรทั้งนั้นล่ะมั้ง) แต่เขาก็ไม่ได้เป็นตัวถ่วง หรือขัดขวางประมาณว่า นุ่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่ได้ ฉันรีบ ฉันรำคาญ ฉันนุ่น ฉันนั้น ฉันนี่...

'ขออัดคลิปคิรันวันนี้ทั้งวันได้หรือเปล่า^,

'ทั้งวัน?^,

'ไม่ได้เหรอคะ...คือคิรันก็ทำตัวตามปกติเลยค่ะ ทำอะไรก็ทำโลดดด^,

'เอาเถอะ ผมไม่ใช่คนถือกล้องอยู่แล้ว^,

ง่ายไปปะเนอะ เธอนึกว่าจะต้องโดนสวดยับหาว่ามาวุ่นวาย บลาๆๆ

เอาเถอะ...

คำเดียวจบ! แล้วเขาก็ปล่อยให้พวกเธอเก็บภาพอย่างเมามันโดยไม่ทำ ลีหน้ารำคาญ เหนื่อยหน่าย บลาๆๆ แบะๆๆ อะไรแบบนั้น แถมก่อนหน้านี้

ที่ต้องถ่ายภาพลงเว็บ อัดคลิปสั้นๆ สัมภาษณ์นู่นนี่เล็กๆ น้อยๆ เขาก็มา ตามที่ขอ ไม่ต้องไปลากตัวจากแดนสนธยาให้เหนื่อยยากลำบากลำบน (แต่ มาตรงเวลาและกลับตามเวลา ไม่มีแถมให้นะ) ถึงเขาจะไม่ใช่คนมีนํ้าใจ อย่างเหลือล้น แต่ก็ไม่ทำตัวงี่เง่าให้กลุ่มคนทำงานฟรีให้มหา^,ลัยอย่าง พวกเธอต้องหนักใจ

"ฉันล้างท้องรอละไอ้เควิน วันนี้เลยนะ"

"โห่ นี่ฉันต้องเลี้ยงแกอีกแล้วเหรอฟะไอ้รัน"

"แพ้แล้วจะเบี้ยวหรือไง"

"ซิ!"

คิรันเดินหัวเราะครืนออกมาพร้อมกับเพื่อน แต่เมื่อเขาเห็นทีมงาน สัมภาษณ์ที่ดักรออยู่ตรงทางออกของยิม เจ้าตัวจึงตระหนักได้ว่าวันนี้มีคน มาขอถ่ายภาพชีวิตประจำวันของเขาแล้วก็จะสัมภาษณ์อะไรลักอย่างในฐานะ ที่เขาได้เป็นแอมบาลซาเดอร์ แน่นอนว่าไม่อยากเป็นเลย กิจกรรมพวกนี้ คงมาเบียดเบียนเวลาเล่นกีฬาของเขา แต่เอาเหอะ โดนเลือกมาแล้วนี่... (เลือกไปทำอะไรยังไม่รู้เลยมันก็ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงสักเท่าไหร่ด้วย

"สัมภาษณ์เลยมั้ย"

"ไดเลยก็ดคะ >.<"

คิรันหันไปบอกเพื่อนให้เดินไปก่อน ส่วนเขาก็เดินไปที่ม้านั่งเพื่อจะ ได้เริ่มให้สัมภาษณ์ ทีมงาน'รีบตามมาอย่างรวดเร็ว^,โดย'ไม่ยอม'ให้เสียเวลา ยิ่งเห็นว่าเขาไม่เรื่องมากก็ยิ่งรู้สึกเกรงใจมากชื้นไปอีกซะงั้น...

ตากล้องสาวซูมตรงไปที่ใบหน้าหล่อเลิศที่ผสมผสานถึงสามเชื้อชาติ ไทย อังกฤษ และญี่ป่น เขามีผมลืนี้าตาลเข้ม ดวงตาสีเทาคมกริบที่ให้ ความรู้สึกสุขุมและแน่วแน่ ทว่าประกายที่วูบไหวอยู่ภายในก็ทำให้รู้สึกถึง ความมีชีวิตชีวาอย่างบอกไม่ถูก คนคนนี้ไม่แข็ง...แต่ก็ไม่อ่อนจนเกินไป

"เริ่มที่ข้อแรกเลยนะคะ ช่วยแนะน่าตัวหน่อยจ้า"

"คิรัน ปีสอง คณะนิเทศ สาขาภาพยนตร์ครับ"

"รู้สึกยังไงบ้างคะที่ได้รับเลือกให้เป็นแอมบาลซาเดอร์"

ผู้สัมภาษณ์รู้ดีว่าคำถามนั่นสั้นคิด ถามแบบนี้ทีไรก็โดนตอกกลับ

หน้าหงายทุกที T_T แต่ทำไงได้ มันเป็นคำถามบังคับนี่นา

"ก็...ขอบคุณละกันครับที่เลือกผม"

โอ้...ขอบคุณที่ไม่หักหน้ากันค่ะ T^AT; ผู้สัมภาษณ์แอบคิดในใจ "เอ่อ...เมื่อกี้เราเห็นคิรันตีปิงปอง นี่เป็นกีฬาโปรดของคุณเหรอคะ" "ใช่ครับ...ที่จริงผมชอบเล่นกีฬามาก เพราะพ่อผมก็ชอบเหมือนกัน เวลาอยู่กับพ่อ พวกเราจะใช้เวลาไปกับการเล่นกีฬาเป็นส่วนใหญ่ แต่ที่ เล่นบ่อยๆ ก็คงเป็นปิงปองกับฟุตบอลนั่นล่ะครับ"

"ว่าแต่ว่าทำไมมาเลือกเรียนคณะนี้ล่ะคะ ทั้งๆ ที่มีคณะเกี่ยวกับกีฬา มากมายในมหา^,ลัยเรา"

"นิเทศมีอะไรน่าสนใจเยอะมาก แล้วผมก็ชอบการทำงานเบื้องหลัง อะไรพวกนี้"

"อ้อ...คิรันมีแพ่นหรือยังคะ"

สิ้นเสียงปุ๊บ ผู้สัมภาษณ์แอบกดดันนิดหน่อย ซวนคุยเรื่องทั่วไปอยู่ ดีๆ พุ่งมาที่คำถามส่วนตัวเฉยเลย เธอซักเริ่มไม่กล้ามองหน้าคิรันแล้วสิ "ไม่มีครับ^,,

"จริงเหรอคะ!!"

เธอแทบไม่เชื่อ คิรันน่ะหรือจะไม่มีแพ่น! ก็เห็นอยู่กับลิเดีย

สาวอเมริกัน สุดสวยอยู่พักใหญ่ (มีคนนี้ล่ะที่ควงนานสุด) นั่นไม่ใช่แพ่นหรอกหรือ! สาว ในมหา^,ลัยเกือบจะถอดใจแล้วเซียวนะ เพราะปกติคิรันเปลี่ยนผู้หญิงบ่อย มาก ไม่รู้ว่าแพ่นหรือเพื่อน เขามักอยู่กับพวกเด็กอินเตอร์ที่ไม่ค่อยมาสุงสิง กับเด็กเอเชีย (ซึ่งทีมงานส่วนใหญ่ก็มีแต่เด็กเอเชีย) เลยไม่ค่อยมีข่าวอะไร มาให้คุ้ยมากนัก ดราม่าให้ตามก็ไม่มี พอเห็นว่าเขาไปไหนมาไหนกับสาว ผมบลอนด์หน้าเดิมนานๆ จึงอดฟันธงว่าพวกเขาเป็นแพ่นกันไม่ได้ "จริงครับ"

"แหม...ไม่น่าเป็นไปได้เลยนะเนี่ย โฮะๆ^,,

"หมดค่าถามยังครับ

"อ๊ะ...อ่อ...เอ่อ คิรันมีสเป็กทั้ยคะ แบบว่าชอบสาวสไตล์ไหน"

"ตาฟัา ผมบลอนด์ สูง ผิวสีน้ำผึ้ง^,,

อืม...ตรงข้ามกับพวกเราสุดๆ กระซิก

"ดูเหมือนจะไม่ใช่สาวเอเชียเลยนะคะ"

"ไม่ใช่ครับ"

ผู้สัมภาษณ์สะอึก คุณชายก็ไม่คิดจะอ้อมค้อมถนอมนํ้าใจกันเล้ยยย คราวนี้ความฝันของสาวๆ ผมดำ ตาดำคงจบลงเรียบร้อยแล้วในคลิปนี้ เธอ ไม่อยากถามอะไรอึกต่อไปแล้ว...หมดแรงจูงใจไปชั่วขณะ

"เอ่อ ถ้างั้นมาถึงคำถามกังคับเลยละกันค่ะ คิรันมาจากคณะนิเทศ ซึ่งใช้ตัวย่อว่า Comm-Arts อยากให้ช่วยนึกถึงคำศัพท์ที่บ่งบอกถึงความ เป็นตัวคิรัน โดยใช้อักษรจากตัวย่อของคณะนิเทศค่ะ"

"โอเค C มาจาก Comment"

"คอมเมนต์...เพราะอะไรคะ ลืมบอกว่าต้องให้เหตุผลด้วย แฮะๆ^,, "ผมคิดว่าทุกสาขาอาชีพ การได้รับคอมเมนต์อย่างสร้างสรรค์และ ตรงไปตรงมาจะช่วยให้เรามีประสิทธิภาพมากขึ้น"

"ต่อเลยค่ะ..."

"O มาจากรางวัล Oscar (ออสการ์) ผมคิดว่าทุกคนที่ทำหนัง... ไม่มีใครไม่อยากสัมผัสเจ้าตุ๊กตาทองตัวนี้ เป็นรางวัลแห่งเกียรติยศจริงๆ" "คิรันอยากทำหนังเหรอคะ!"

"ก็ผมเรียนสาขาภาพยนตร์ไง "อุ๊ย ลืมค่ะ

คิรันทำหน้าเอือมๆ นิดหน่อย ก็เป็นแบบนี้ทั้งปี ไม่ค่อยมีใครใส่ใจ รายละเอียดของเขาสักเท่าไหร่หรอก ทุกคนมองแต่...หน้าเขา หน้า หน้า หน้า แล้วก็หน้า!! ทุกอย่างคือหน้าตาไปซะหมด

อยากรู้ชะมัดว่าถ้าไม่ใช่หน้าแบบนี้ จะยังมีใครมากรี๊ดมาโหวตให้เป็น แอมบาสซาเดอร์บ้าบอนี่อยู่อีกมั้ย

"M ตัวแรกเป็น Movie แล้วกัน ผมชอบดูหนัง"

"ฉันก็ชอบค่ะ!"

"M ตัวที่สอง...เอาเป็น Manchester เมืองที่ผมเกิด แล้วก็เป็นทีม ฟุตบอลสดโปรดด้วย"

"คุณเป็นเด็กผีนี่เอง!"

ผู้สัมภาษณ์พยายามซวนคุยด้วยท่าทางกระตือรือร้น แต่คิรันกลับพูด ต่อโดยไม่สนใจเธอสักนิด

"A มาจาก Action มันเป็นคำสั่งเริ่มการถ่ายทำ"

"อ๋อ แอ็กซั่น!!"

...ก็ยังพยายามอยู่ "R มาจากคำว่า Right"

"ด้านขวาเหรอคะ"

"เอ่อ...มันก็แปลว่าขวานั่นล่ะ แต่ในที่นี้หมายถึงถูกต้อง...หรือไม่ก็ หมายถึงใช่"

"คนที่ใช่ ใช่มั้ยคะ!!"

"ประมาณนั่น เอาล่ะ...สุดท้ายก็ ร มาจากคำว่า Similar"

"ใกล้เคียง"

"ครับ"

"นี่คิรันกำลังจะบอกว่าที่โสดชิงไม่มีแฟนนี่คือกำลังตามหาคนที่ใช่

และใกล้เคียงอยู่ใช่มั้ยค้า ><ว<"

คิรันมองคนสัมภาษณ์ตัวเองอย่างทึ่งๆ ทำไมถึงได้เอาไปปะติดปะต่อ

จนเป็นเรื่องเป็นราวได้ขนาดนี้ ที่จริงเขาแค่นึกศัพท์ไม่ออกแล้วเท่านั่นเอง

ก็เลยตอบๆ ไปเพื่อให้การสัมภาษณ์ยุติโดยเร็วที่สุดนั่นเอง

"ใช่ คนที่ใช่และใกล้เคียงกับคนอย่างผมที่สุด"

"แอร๊ยยยย >_<"

แต่หนึ่งในล้านจะมีหรือเปล่า...ชายหนุ่มคิดในใจ

1

นะ มันเป็นซื่อภาษาจีนที่แปลว่า...ผู้หญิงที่มีความสวยงามมากกกก (ใคร จะคิดว่าจากซังกะตายจะกลายมาเป็นสาวสวยในภาษาจีนได้เนอะ เห็นชื่อจีนจ๋าแบบนี้ก็ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าฉันมีเลือดชาติไหนผสมอยู่ด้วย อันที่จริงดีเอ็นเอมันฟัองอยู่บนหน้าเลยค่ะ! สมัยเด็กๆ เวลาไปไหนคนชอบ เข้าใจผิดว่าฉันหลับตาเดิน หลับตาวิ่ง หลับตากิน หลับตาดูทีวี...

อ๊ายยย จะบ้าหรือไงเล่า!! เป็นคนตาชั้นเดียวมันผิดตรงไหน (ฟะ) ดีนะพอโตชั้นมาตาฉันก็โตชั้นตามลำดับ (แต่ส่วนสูงกลับไปไม่ถึงไหน แทนซะงั้น                             เอาเป็นว่าทุกคนคงรูได้ทันทีว่าฉันคือสาวไทยเชื้อสายจีน

(บ้านก็ดันอยู่เยาวราช ขายเกาลัดมาสี่รุ่น อร่อยเฟ่อร์-) พอเห็นหน้าหมวยๆ แบบนี้ที'ไร ใครต่อใครก็ต้องถามฉันว่าพูดภาษาจีนได้มั้ย...อ่านออกเขียนได้ หรือเปล่า บลาๆๆ

เอ่อ!! มีเชื้อสายจีนแต่ฉันไม่ได้เป็นคนจีนนะเฟ้ย ถือพาสปอร์ต สัญชาติไทยนะ เกิดที่ไทย โตที่ไทย ตายที่ไทย เอ๊ย! ยังไม่ตาย แล้วฉันจะ ไปพูดภาษาจีนกับเค้าได้ยังไงเล่า แต่จะว่าไปแล้วฉันเองก็โตมากับภาษาจีน นะ อย่างเวลาที่ป่าป๊ากับหม่าม้าสปีกไซนีสกันบ่อยๆ ฉันก็ฟังออกบ้างไม่ออก บ้าง เลยทำให้ค่อนข้างคุ้นเคยและพอรู้ศัพท์นู่นนี่อยู่ไม่น้อย ทว่าเมื่อเทียบ กับญาติพี่บ้องในรุ่นเดียวกันแล้ว ทุกคนต่างก็พูดภาษาจีนกันคล่องมาก อย่างลูกพี่ลูกบ้องที่อายุห้าขวบยังนับหนึ่งถึงร้อยเป็นภาษาจีนได้เลย ส่วน ฉัน...เจ๊ก หนอ ซา สี่...พอเกินสิบนี่อั๊วไม่รู้แล้ว        หลังจากเรียนจบ

มัธยมปลาย ป่าป๊ากับหม่าม้าก็อยากให้ฉันเรียนต่อสาขาภาษาจีน จะได้ ไม่น้อยหน้าญาติพี่บ้องคนไหน พอถึงตรุษจีนเมื่อไหร่อาม่าจะได้ให้อั่งเปา เยอะๆ ด้วย แต่ทว่ามันสายไปเสียแล้ว ป่าป๊าล่งฉันเรียนโรงเรียนอินเตอร์ มาตั้งแต่เล็กจนโตขนาดนี้ จะให้กลับลำก็ไม่ทันน่ะสิเคอะ T^AT;; อีกทั้งฉัน สอบติดมหาวิทยาลัยอินเตอร์อันทรงเกียรติอย่าง IUCA ในคณะนิเทศศาสตร์ สาขาศิลปะการแสดงด้วย!!

คุณพระ! จากภาษาจีนมาเป็นศิลปะการแสดงได้ยังไงหนูยังงง

(ทำไมจะไม่ได้ล่ะในเมื่อชื่อฉันที่แปลกๆ ยังแปลว่าสวยได้เลย แต่ฉันไม่ได้ไปแสดงอะไรกับเค้าหรอกนะ โปรดอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ถ้า