Brother Relation สัมพันธ์ลับผูกปมร้าย

An interpersonal relationship

Is an association between two or more people

that may range from fleeting to enduring.

ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล

คือความสัมพันธ์ของบุคคลอย่างน้อยสองคนหรือมากกว่า

ซึ่งสามารถจบลงได้เมื่อถึงเวลา

 

First of Relationship

‘Brother’

 

‘สำหรับฉันแล้ว...มีเพียงสามข้อความเท่านั้น

ที่ผุดขึ้นมาในหัวสมองยามที่คิดถึงเขา

นั่นคือ... ‘ฉันรักเขา ฉันรักเขา และ...ฉันรักเขา’ เท่านั้นเอง...’

 

‘สำหรับผมแล้ว ถึงการรักเธอจะไม่ถูกต้อง...แต่ผมก็รักเธอ

และผมก็ทำให้ตัวเองเลิกรักเธอไม่ได้ด้วยสิ’

 

‘สำหรับผมแล้ว...ผมรักเธอ...แต่บางที...ผมอาจยังไม่พร้อมที่จะมีเธอ...’

 

บทนำ

 

ถ้วยชากระเบื้องเคลือบพิมพ์ลวดลายวินเทจบรรจุชาดาร์จีลิงชงใหม่ถูกยกขึ้นแตะริมฝีปาก ก่อนจิบชิมรสชาตินุ่มของมันพร้อมกับสูดกลิ่นหอมกรุ่นชวนให้สบายอารมณ์

เธอกำลังรอคอยช่วงเวลานี้...ช่วงเวลาที่พวกเพื่อนๆ ทั้งสี่ของเธอหมดเรื่องพูดคุย และเป็นช่วงเวลาที่เธอจะได้ประกาศเรื่องน่ายินดีที่แสนสำคัญของเธอ..

เริ่มต้นด้วยการกระแอมเบาๆ เพื่อเรียกความสนใจจากบรรดาสาวๆ ที่นั่งอยู่รายล้อม ก่อนค่อยๆ คลี่รอยยิ้มบางเหยียดออกบนใบหน้าสวย เมื่อได้เห็นสายตาของเพื่อนทั้งสี่ที่กำลังมองกลับมาเต็มไปด้วยความสงสัยและอยากรู้

แน่ล่ะ...เธอมักพอใจในยามที่ได้เป็นจุดสนใจของเพื่อนๆ หรือใครๆ เสนอมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นะ...

“โชคดีจริงๆ ที่พวกเรามีปาร์ตี้น้ำชากันพอดี” เธอเกริ่นนำ “ความจริง...ฉันมีอะไรอยากจะบอกทุกคนน่ะ”

ดวงตาคมสวยสีเฮเซลนัทมองกวาดไปยังใบหน้าของเพื่อนทุกคนภายในห้อง ความอยากรู้ที่กำลังแสดงผ่านปฏิกิริยาของพวกเพื่อนๆ ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาน้อยๆ

“ความจริง...ฉันยังไม่ควรจะบอกพวกเธอเพราะมันยังไม่ได้เป็นทางการนัก เพียงแต่...” เธอแย้มยิ้มน้อยๆ อย่างผู้ชนะเมื่อได้กลายเป็นจุดสนใจของสายตาทุกคู่ในที่สุด ก่อนสูดลมหายใจเข้าปอดยาวกว่าปกติเพื่อถ่วงเวลาให้คนฟังยิ่งลุ้นระทึกในสิ่งที่กำลังจะเสนอ...

และมันก็ได้เวลาที่เหมาะสมแล้ว...

“...เขากำลังจะขอหมั้นกับฉันน่ะ”

เพล้ง!!!

เสียงแหลมราวกับอะไรสักอย่างตกแตกดังลั่นขึ้นทันใดภายหลังจากคำประกาศของเธอจบลง...

แต่ประกาศออกไปแล้ว...

และนั่นคือจุดเริ่มต้น...

ใช่...เธอมั่นใจว่านั่นจะต้องเป็น ‘ส่วนหนึ่ง’ ของจุดเริ่มต้นทั้งหมด...

 

1

Me & You

 

ไม่ว่าใครก็ย่อมหลงรักงานปาร์ตี้

และแน่นอนว่านั่น...ก็หมายรวมถึงฉัน ‘อีสเตอร์ ไวลด์เดน’ ผู้ซึ่งรักงานปาร์ตี้ทุกรูปแบบ ตั้งแต่ปาร์ตี้แฟนซี ปาร์ตี้ชุดนอน ปาร์ตี้ริมสระ หรือกระทั่งปาร์ตี้หน้ากาก เพียงแต่...ถ้าหากงานปาร์ตี้ที่ฉันกำลังยืนอยู่ในคราวนี้ไม่ใช่งานปาร์ตี้หน้ากากสุดน่าเบื่อของบรรดานักศึกษาเก่ารุ่นเดอะอย่างแม่ และถ้าเพียงแต่ว่าฉันมีเพื่อนสนิทที่สามารถคุยฆ่าเวลาที่แสนจะน่าเบื่อและแสนเซ็งยามนี้ได้ หรือถ้าเพียงแต่ว่าแม่ไม่ได้ทิ้งฉันเอาไว้กับไวน์รสนุ่มหมักมานานหลายปีที่โต๊ะวีไอดีสุดหรูที่ตั้งอยู่ใต้โคมไฟระย้าขนาดใหญ่พอดิบพอดีในห้องแกรนด์บอลรูมบนตึกสูงเสียงฟ้าหรูหราแห่งนี้ แล้วหนีไปยืนเสวนาเรื่องธุรกิจมูลค่านับล้านน่าเบื่อๆ นั่นกับบรรดาเพื่อนฝูงที่ฉันไม่คิดจะตามไปขัดคอ

ตอนแรกฉันตั้งใจจะอ้างกับแม่ว่าไม่ว่างพอที่จะมางานนี้ด้วยได้ อาจแกล้งบอกว่ามีนัดกับชายหนุ่มคนไหนสักคนในสต็อก บางทีอาจเป็นเท็ดหนุ่มสุดหล่อฐานะดีแถมยังมีดีกรีฮาร์เวิร์ด หรือไม่ก็ เจ.ดี. หนุ่มนักกีฬาอีกคนที่เข้ามาจีบฉันอย่างออกนอกหน้าเมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมาในปาร์ตี้ริมสระของใครสักคนในคณะ เพื่อเป็นข้ออ้างในการเลี่ยงงานปาร์ตี้ครั้งนี้...

แต่ฉันรู้ดีว่าต่อให้อ้างไปแบบนั้น แม่ก็คงใช้วิธีการอะไรสักอย่างมาทำให้ฉันต้องมาร่วมงานคราวนี้ให้ได้อยู่ดี...บางทีแม่อาจให้ใครโทรศัพท์ไปหาพวกเขาที่บ้านหรือแอดวานซ์ถึงขั้นค้นหาเบอร์โทรศัพท์มือถือ แล้วใช้สิทธิ์อ้างความเป็นแม่ที่เขาควรเกรงใจเอ่ยปากขอให้เลื่อนนัดอะไรก็ตามนั่นไปก่อน..งเพราะอย่างนั้นไม่ว่าฉันจะพยายามทำอะไรมันก็คงไม่สำเร็จอยู่ดี สู้ยอมรับชะตากรรมมันไปเสียดีกว่า

ตลอดระยะเวลาครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา ฉันจึงโทรศัพท์คุยกับเกเบรียล หนึ่งในเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่เด็กให้ช่วยเป็นเพื่อนแก้เบื่อ แต่ดูเหมือนจะหมดเวลาแค่นี้...

(อีสเตอร์จ๊ะ ฉันรู้ว่าเธอกำลังเบื่อมากๆ) เกเบรียลเอ่ยด้วยน้ำเสียงลำบากใจน้อยๆ (แต่ว่า...ฉันคงต้องวางแล้วล่ะจ้ะ พรุ่งนี้ฉันมีเทสต์แต่เช้าแล้วตอนนี้ฉันยังทำรายงานที่ต้องส่งไม่เสร็จเลยจ้ะ ต้องขอโทษจริงๆ นะ)

‘...งั้นเหรอ อืม ไม่เป็นไรหรอก’ ฉันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนกดวางสายแล้วถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ

เฮอะ แย่ชะมัด! ความน่าเบื่อรอบตัวฉันวนกลับมาอีกครั้ง บางทีฉันน่าจะออกไปหาอากาศบริสุทธิ์ด้านนอกสักนิด หรือไม่ก็หาอะไรทำสักอย่างเพื่อไม่ให้เป็นบ้าตายเพราะความรู้สึกเบื่อสุดๆ กับการทำหน้าที่คนเฝ้าโต๊ะ มองดูแม่คุยกับเพื่อนๆ ไม่ก็แย้มยิ้มรับแล้วก็คุยบลาๆ นั่นนี่แบบน่าเบื่อๆ กับพวกเพื่อนของแม่ที่เข้ามาทักทายไม่รู้จบ อืม แต่ถ้าจะกดโทรศัพท์โทรออกหาเพื่อนคนอื่นๆ ให้ช่วยเป็นเพื่อนคุยไปเรื่อยๆ จนกว่าจะจบงานก็คงจะดูไร้สาระไปนิด

บางทีออกไปสูดอากาศด้านนอกแก้เซ็งน่าจะดีเสียกว่า...

ฉันตัดสินลุกออกจากโต๊ะเดินผ่านโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ซึ่งปูด้วยผ้าสีขาวขลิบทอง บนโต๊ะเต็มไปด้วยสารพัดอาหารที่ปรุงจากวัตถุดิบชั้นดีวางเรียงรายให้กินได้อย่างไม่จำกัด แต่มันกลับไม่ได้เรียกน้ำย่อยฉันเลยสักนิด...ตั้งแต่จำความได้ฉันก็รู้จักคำว่า ‘ควบคุมอาหาร’ แล้วนี่นะ และของพวกนี้กินมากเกินไปก็มีแต่ไปเพิ่มไขมันสะสมมากขึ้นเท่านั้น แม้ว่าจะใช้วัตถุดิบชั้นดีแค่ไหนก็เถอะ

ฉันเดินหลบเลี่ยงผู้คนตามทางมาเรื่อยๆ ก่อนหยุดยืนหน้ากระจกบานใหญ่ตรงทางที่ไม่ค่อยมีใครสัญจรผ่านไปมา หันหน้าเข้าหาบานกระจก กวาดดวงตาสีเฮเซลนัทมองสำรวจความเรียบร้อยของตนเอง ยกมือขยับหน้ากากขนนกสีเงินซึ่งเข้ากันดีกับชุดราตรีสีขาวออกเงินให้เข้าที่เล็กน้อย เพราะหลังจากการคุยโทรศัพท์ยาวนานทำให้มันเบี้ยวไปบ้าง เส้นผมยาวสีดำขลับถูกรวบเอาไว้เพื่อเปิดโชว์ใบหน้าและใบหู ไม่สิ...ต้องพูดให้ถูกว่าเพื่อโชว์ต่างหูเพชรคู่ใหม่ราคาแพงระยับที่แม่เพิ่งสั่งทำมาสดๆ ร้อนๆ สำหรับการพาลูกสาวอย่างฉันออกงานในคราวนี้

ไม่ใช่ว่าเข้าข้างตัวเองนะ...โอเค เข้าข้างเล็กน้อยก็ได้ ที่ใครต่อใครมักพูดกันว่าฉันคือผู้หญิงที่มีเสน่ห์เย้ายวนมากที่สุดคนหนึ่งในเมืองเพอร์กินส์ บางคนก็พูดว่าเสน่ห์ของฉันมักมีผลต่อชายหนุ่มที่ได้พบเห็น ฉันก็ค่อนข้างภูมิใจในสิ่งที่มันเป็นไปหรอกนะ...แม้ว่าในหลายครั้งเสน่ห์ที่ว่านั่นจะนำพาเรื่องน่ารำคาญใจมาให้ก็ตาม...

และนั่น...อาจรวมทั้งคราวนี้ด้วยล่ะมั้ง...

ภาพในกระจกสะท้อนให้เห็นชายในชุดสูทสีเข้มที่ถึงแม้จะสวมหน้ากากแฟนซีนั่นอยู่แต่ก็ยังดูออกว่าแก่วัยคราวพ่อ คนที่บรรดาสาวๆ วงในต่างพากันสาปส่งเรื่องของความชีกอและชอบทำตัวเป็นโคแก่ที่พยายามหาหญ้าอ่อนกินไม่หยุดปากนั่น

เฮอะ! ให้ตายเหอะ แล้วไอ้คนที่ว่านั่นก็ดันเดินเข้ามาหาฉันด้วยรอยยิ้มกริ่มน่ารังเกียจนั่นอีกนะ!

‘อ้า เธอคือลูกสาวของวาเนสซ่าสินะ’

จริงอยู่ว่าฉันรังเกียจเขาจนคลื่นไส้ แต่ถึงแม้จะรังเกียจมากแค่ไหน ฉันก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนหันกลับไปคลี่รอยยิ้มสวยตามมารยาทตอบรับ

‘ใช่ค่ะ’

‘ว้าว ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าลูกสาวของวาเนสซ่าจะโตมาแล้ว...สวยได้ขนาดนี้น่ะ’ เขาเอ่ยพลางกวาดตาไล่มองสำรวจร่างกายฉันด้วยสายตาน่ารังเกียจนั่น ‘ฉันเคยเจอเธอครั้งนึงตอนไปปาร์ตี้ที่คฤหาสน์ของตระกูลเธอนะ ตอนนั้นเธอยังเด็กอยู่เลยนี่ ทรวงทรงองค์เอวยังไม่ขนาดนี้เลย’

ใช่...และฉันก็จำได้ว่าตอนนั้นไอ้แก่นี่พยายามป้อใครสักคนในงานลับหลังเมียด้วย!

‘ว้าวๆ สวยขนาดนี้ คราวหน้าฉันคงต้องขอไปปาร์ตี้ของตระกูลเธอบ่อยๆ แล้วล่ะ’

อี๋ ให้ตายเหอะ เกลียดชะมัด...ใช้สายตาหื่นๆ แบบนั้นกับคนอายุคราวลูกเนี่ยนะ!

‘งั้นเหรอคะ’ ฉันแย้มยิ้มบางๆ อีกหน ก่อนพยายามเลี่ยง ‘ถ้างั้น...ฉันคงต้องขอตัว...’

‘เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิ แม่เธอยังคุยกับภรรยาฉันอยู่เลยล่ะมั้ง มาอยู่คุยกันก่อนก็ได้นี่นา’

มือหยาบคว้าหมับเข้าที่ข้อมือฉัน ความรู้สึกขนลุกซู่เกิดขึ้นทันใดเนื่องจากความรังเกียจ โดยเฉพาะเมื่อเห็นสายตาไม่ประสงค์ดีนักในระยะใกล้ขึ้น ซ้ำยังได้กลิ่นแอลกอฮอล์เน่าๆ จากลมหายใจ

อย่าเพิ่งวู่วามน่า...ตั้งสติหน่อยอีสเตอร์!

‘แหม ขอโทษนะคะ แต่ภรรยาคุณเรียกแล้วล่ะค่ะ’ ฉันแสร้งทำเป็นมองเลยผ่านไหล่เขาไปทางด้านหลังก่อนยกมืออีกข้างขึ้นโบกเบาๆ ราวกับโบกมือรับ และมันก็ได้ผลทีเดียวเมื่อมือหยาบชวนอ้วกนั่นรีบร้อนลนลานปล่อยมือออกจากฉันทันทีราวกับกลัวความผิดแล้วหันไปยังทิศทางที่ฉันแกล้งโบกมือให้

...และก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่าถูกหลอก ฉันก็จ้ำเท้าหนีออกมาพ้นแล้วเรียบร้อย!

 

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)