Love Recipe รักนี้หวานกว่าน้ำตาล

บทนำ

ผู้หญิงต่างดาว

ในขณะนี้เศรษฐกิจกำลังตกสะเก็ด ร้านรวงต่างปิดตัวแบบล้มทั้งยืนตามกันไปเป็นแถบ ไม่เว้นแม้แต่ที่แห่งนี้.... ร้านขนมหวานสามสหายของสามหนุ่มพี่น้อง ซึ่งเมื่อวานได้เกิดวิกฤติการณ์ครั้งใหญ่ที่ร้ายแรงยิ่งกว่าคลื่นสึนามิถล่ม นั่นคือ...ถูกยึดกิจการ!!!

ต้นเหตุของเรื่องมันเริ่มจากตรงนี้...

ท่ามกลางอากาศที่ค่อนข้างจะขมุกขมัว สองพี่น้องนั่งหง่าวรอลูกค้าที่วันนี้ยังไม่มีแม้แต่เงาโผล่มาให้เห็นเลยสักคน ทั้งที่ปกติจะต้องมีสาวๆ อย่างน้อยสี่ห้าคนมาที่ร้านนี้เพื่อแอบดูสามหนุ่มพี่น้องสุดหล่อผู้เป็นเจ้าของร้านมากกว่าจะมานั่งกินขนม แต่วันนี้นอกจากจะไม่มีลูกค้าแล้ว บรรยากาศในร้านยังดูหนาวยะเยือกคล้ายว่าร้านจะเกิดอาเพศอะไรสักอย่าง จนกระทั่งฟ้าคงจะเมตตา ส่งลูกค้ารายแรกของวันเดินเฉิดฉายเจิดจรัสเข้ามา แต่อันที่จริงใช้คำว่าเจ้าหล่อนเดินกรีดกรายเข้าร้านมาน่าจะเหมาะกว่า

เธอเป็นผู้หญิงที่ใครเห็นครั้งแรกจะต้องเหลียวกลับไปมองอีกสักครั้ง เนื่องจากโดนมนตร์สะกดจากใบหน้าเรียวรูปไข่ล้อมกรอบด้วยผมดัดเป็นลอนยาวสยายสีน้ำตาลอมทอง ดวงตาสองชั้นส่องประกายสีเขียวน้ำทะเล รับกับจมูกโด่งอันเนื่องมาจากมีเชื้อสายชาวต่างชาติ ผิวขาวเนียนละเอียดเหมือนชาวเอเชียชวนให้มองและลงความเห็นว่าเหมาะเจาะกับหุ่นสูงเพรียวของเธอ รวมไปถึงการที่เธอสวมชุดสาวใช้ผูกริบบิ้นมีระบายมาเดินตามท้องถนนทั่วไปก็ยิ่งช่วยส่งเสริมให้ผู้หญิงสวยหลุดโลกคนนี้ดูเด่นขึ้นไปอีก

มัฟฟิน พี่ชายคนรองผู้มีทรงผมนำเทรนด์ด้วยการย้อมผมสีน้ำตาลไฮไลต์สีทองรีบออกไปต้อนรับทันทีที่เธอนั่งลง อืม... อันที่จริงควรจะใช้คำว่ากุลีกุจออยากรีบเข้าไปบริหารเสน่ห์ของตัวเองซะมากกว่า เนื่องจากแห้งแล้งลูกค้าสาวๆ มานาน ยิ่งเป็นสาวสวยก็ยิ่งต้องใช้ความหล่อของตัวเองทำให้เธอที่ตี๊ต่างอยู่ในใจว่าเป็น ‘เหยื่อ’ ติดบ่วงนายพรานนักล่า (รัก) อย่างเขาให้จงได้

เขาเดินมารับออเดอร์ด้วยท่าทีสุภาพ แต่ในใจก็แอบสำรวจผู้หญิงในชุดสาวใช้สีดำติดระบายลูกไม้คนนี้ว่าหน้าตาสวยอย่างกับดารา แต่ก็ตงิดในใจว่าทำไมเธอถึงได้แต่งตัวแปลกประหลาดนัก แถมยังแอบคิดว่าแต่งตัวแบบนี้จะมาสมัครเป็นสาวใช้ที่ร้านเขาหรือเปล่าเนี่ย

“จะรับอะไรดีครับ คุณผู้หญิง”

มัฟฟินโปรยยิ้มทรงเสน่ห์ออกมาตบท้ายประโยคอันแสนนุ่มนวล แต่ทว่าเหยื่อคนนี้กลับไม่หมูอย่างที่คิด เมื่อเธอชายตามองมัฟฟินตั้งแต่หัวจรดเท้า ชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็กสีดำคาดด้วยผ้ากันเปื้อนสีขาวคือยูนิฟอร์มของร้านนี้ที่แสนจะภูมิใจ แต่หลังจากได้ฟังคำวิจารณ์ของเจ้าหล่อน ทำเอาคนถูกมองหุบยิ้มกลายเป็นแหยไปซะเดี๋ยวนั้น

“ฉันชื่อเอด้า แล้วนี่อะไร พนักงานที่นี่ทำไมถึงได้แต่งตัวเห่นแบบนี้ เพราะอย่างนี้สินะร้านนี้ถึงได้เจ๊งน่ะ”

“อ้าว ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะครับ ใครว่าร้านเราเจ๊ง”

“ฉันก็พูดอยู่โต้งๆ นายหูหนวกรึไง”

“เฮ้ มันจะมากไปแล้วนะ เธอเป็นใครถึงได้มาหาเรื่องกันอย่างนี้ ถ้าไม่ติดว่าสวย เอ๊ย! เป็นผู้หญิงนะ เราได้เห็นดีกันแน่”

“มีอะไรกันเหรอเฮียฟิน ทะเลาะอะไรกัน เสียงดังไปถึงในครัวแน่ะ”

เซมเบ้ หนุ่มน้อยหน้าตาใสกิ๊ง เซตผมสีดำตั้งเหมือนขนเม่น และอยู่ในชุดบริกรอีกคนเดินเข้ามาถามพี่ชายตัวดีของเขา มัฟฟินยักไหล่อย่างกวนๆ ก่อนจะตอบ

“ผู้หญิงคนนี้หาว่าร้านเราเจ๊ง เฮียยอมไม่ได้เลยกะว่าจะเล่นบทตบจูบจบด้วยหอมแก้มสั่งสอนเสียหน่อย” มัฟฟินหันไปซุบซิบ

“เดี๋ยวก็ได้โดนเฮียพายด่าเอาหรอก มามีเรื่องกับลูกค้าแบบนี้ได้ไงอ่ะ”

“เฮ้ย แกไม่เคยเข้าข้างเฮียเลยนะเซม”

“เฮียพูดแบบนี้ได้ไง ขืนเข้าข้างเฮียผมก็เสียเด็กอ่ะดิ เอ่อ...ผมต้องขอโทษแทนพี่ชายด้วยนะฮะ”

เซมเบ้หันไปทางเอด้าที่นั่งมองสองพี่น้องถกเถียงกันอยู่ เธอได้ยินเสียงกระซิบกระซาบของพี่น้องคู่นี้เต็มสองรูหูแต่ไม่สนใจ เพียงแต่เอ่ยธุระที่มา

“ฉันอยากพบคนดูแลร้านนี้”

“ถ้าจะมาสมัครเป็นสาวใช้ล่ะก็ ร้านนี้ไม่รับ”

มัฟฟินพูดออกมา ทำเอาเอด้าแทบควันออกหู เธอสะกดกลั้นอารมณ์อยากร้องกรี๊ดก่อนจะเอ่ยถามอีกรอบ

“อย่าเจ๋อ ฉันจะพบคนที่ใหญ่ที่สุดในร้านนี้”

“หน็อย...ยัย!”

ก่อนที่มัฟฟินจะกระโจนเข้าไปขย้ำคอขาวๆ นั่น เซมเบ้รีบชิงพูดห้ามทัพก่อนอย่างรวดเร็ว

“อยากพบเฮียพายเหรอฮะ ตอนนี้เขากำลังซ่อมท่อน้ำที่แตกอยู่หลังร้าน พี่สาวมีอะไรกับเฮียพายหรือฮะ”

“ฉันมีเรื่องสำคัญต้องเจรจากับเขา เธอช่วยไปตามมาให้หน่อยได้มั้ย”

“เธอมีธุระอะไรกับฉัน”

เสียงทุ้มกังวานแว่วจากด้านหลังเรียกความสนใจของเอด้าในทันที ชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำหน้าตาหล่อเหลาเดินเข้ามาใกล้ หยดน้ำเกาะพราวเต็มใบหน้าไล่ไปถึงเส้นผมสีดำสนิทยาวประบ่าที่เปียกชุ่มดูแล้วเซ็กซี่เกินบรรยายในสายตาเธอ

“ฉันชื่อซากุระดะ เอด้า เจ้าของร้านคนใหม่ของร้านขนมหวานสามสหายแห่งนี้”

ทั้งสามหนุ่มต่างอึ้งเมื่อได้ยินคำบอกกล่าวที่ไม่น่ายินดีนี้ แต่นั่นยังไม่เท่าเอกสารการโอนร้านที่มีชื่อเอด้าเป็นผู้ถือครองอยู่ พายพี่ชายคนโตตั้งสติได้ก่อนจึงเอ่ยปากถามด้วยความใจเย็น

“เธอซื้อร้านนี้ไปได้ยังไงในเมื่อร้านนี้เป็นของครอบครัวฉัน”

“แต่นายไม่ใช่เจ้าของนี่นา ฉันซื้อมันมาอย่างถูกต้องจากเจ้าของตัวจริง”

“แม่ขายร้านนี้ให้เธอเหรอ เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่เชื่อเด็ดขาด!” มัฟฟินโวยวาย

“ผมก็ไม่เชื่อ แม่รักร้านนี้มาก จะยอมขายให้คนนอกได้ไงกัน” เซมเบ้ผสมโรง

“แต่ใบกรรมสิทธิ์มีลายเซ็นของแม่จริงๆ เฮียจำไม่ได้ มันไม่ใช่ของปลอม” พายบอก สีหน้าคิดหนัก

“เชื่อแล้วใช่มั้ยว่าฉันไม่ได้โกหกพวกนาย”

“เดี๋ยวก่อน เธอไปเจอแม่เราได้ไงในเมื่อตอนนี้แม่ไปเที่ยวรอบโลก ขนาดพวกเรายังติดต่อไม่ได้มาเป็นเดือนๆ แล้ว” มัฟฟินถาม

“ฮี่ๆ เรื่องนี้เป็นความลับ”

“แล้วเธอจะเอายังไงกับพวกเรา” พายถามบ้าง

“หวังว่าเจ๊สุดสวยคงไม่ไล่พวกเราไปนอนข้างถนนหรอกนะ เพราะร้านนี้คือบ้านของพวกเราด้วย”

“แหม ฉันก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้น ฉันจะจ้างพวกนายเอาไว้ก็ได้”

“เย้” เซมเบ้หันไปหามัฟฟินที่ยืนยิ้มร่า

“แต่นายจะต้องถูกลดชั้นไปเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟ ไม่มีอภิสิทธิ์ใดๆ ทั้งสิ้น ส่วนพื้นที่ชั้นสองที่เป็นที่อยู่ของพวกนายฉันก็จะกันเอาไว้ครึ่งหนึ่ง”

“ไหงเป็นงั้นอ่ะ” มัฟฟินบ่นอุบ

“เพราะฉันจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ด้วยเพื่อความสะดวกในการจัดการร้านนี้ ถ้าเข้าใจแล้วก็ย้ายข้าวของของพวกนายให้เรียบร้อยล่ะ ส่วนเรื่องในร้านที่ดูจากสภาพแล้วน่าเป็นห่วงว่าจะเจ๊งอยู่รอมร่อ ฉันจะจัดการขั้นเด็ดขาด”

“เธอจะทำอะไรกับร้านนี้”
พายถามหลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน รอยยิ้มผุดพรายขึ้นบนใบหน้าสวยเก๋อย่างมีนัย ปากบางจึงเอ่ยว่า

“ฉันจะปฏิวัติร้านนี้ไม่ให้เหลือซาก!”

1

ร้านนายขนมหวาน

‘Closed’ ป้ายหน้าร้านแขวนไว้อย่างเด่นชัดพร้อมระบุข้อความข้างใต้

ปิดปรับปรุงกิจการอย่างไม่มีกำหนด!!!

ปึงปัง!

ได้ยินเสียงคนขนข้าวของส่วนตัวของฉันเข้ามาไว้ในร้าน ฉันย้ายเข้ามาอยู่บนชั้นสองของร้านขนมหวานแห่งนี้เป็นวันแรกก็ต้องเจอกับสายตาขับไล่ไสส่งของคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้อง ซึ่งไม่คิดแม้แต่จะมาช่วยจัดของเลยสักนิดเดียว

“แล้งน้ำใจ” ฉันเปรยขึ้นมา

ฮ่าๆ ในที่สุดเสียงสวรรค์สาปก็ส่งไปถึงคนผู้นั้น หมอนั่นเดินดุ่มเข้ามาซึ่งคาดว่าจะต้องมาช่วยฉันแน่ แต่ทว่าความคาดหวังพังทลายเมื่อผู้ชายหน้าตาดีที่ฉันประเมินแล้วช่างติดลบด้านการกระทำเหลือเกินเดินผ่านฉันลงบันไดไปเฉยเลยอ่ะ ทิ้งให้ฉันเหลียวคอมองพร้อมก่นด่าอยู่ในใจ

จำไว้เลยนะนายพาย ถ้าฉันแล้งน้ำใจบ้างก็อย่ามาว่าก็แล้วกัน ฮึ!
ฉันเดินสำรวจเสร็จก็คำนวณถึงพื้นที่ใช้สอยบนชั้นสองของร้าน ห้องนอนสี่ห้องแบ่งเป็นสองฟาก ห้องขนาดกลางสามห้องที่อยู่ติดกัน ด้านหนึ่งคาดว่าน่าจะเป็นของสามพี่น้องที่ดูแล้วจะไม่ยินยอมพร้อมใจต้อนรับฉัน ส่วนห้องน้ำที่อยู่แยกออกมาต่างหากอยู่ติดกับห้องใหญ่อีกด้านหนึ่ง

เมื่อทุกห้องเปิดประตูออกมาก็จะเจอพื้นที่ว่างติดทางลงบันไดซึ่งประยุกต์เป็นห้องนั่งเล่น มีโซฟาและโทรทัศน์วางไว้อย่างเป็นระเบียบ ฉันเอาของวางกองเอาไว้ตรงห้องนั่งเล่นและเตรียมจะเปิดประตูเอาของเข้าไปเก็บไว้ในห้องใหญ่ที่ฉันคิดจะจับจองเป็นเจ้าของ แต่ดันมีมือใหญ่คว้าหมับเข้าอย่างแรง

“จะทำอะไรของเธอ”

“นึกว่านายลงไปแล้วซะอีก ย้อนกลับมาทำไมเนี่ย อย่าบอกนะว่านายแอบดูฉันอยู่ในมุมมืดน่ะ คิดว่าฉันจะขโมยของหรือไง ร้านนี้มันของฉันนะยะ”

“เธอเลือกอยู่ห้องอื่นได้หมดยกเว้นห้องนี้”

“ไม่ ฉันจะอยู่ห้องนี้ โอ๊ย! นี่อย่ามาบีบแขนฉันนะ มันเจ็บ!”

พายมองฉันด้วยแววตาเอาเรื่อง แต่คิดเหรอว่าฉันจะกลัวนาย ร้านนี้ใครใหญ่ให้มันรู้ซะบ้างสิ!

“ห้องนี้เป็นห้องของแม่ ฉันไม่ยอมให้เธออยู่”

“ทำไมฉันต้องเชื่อนาย ฉันจะบอกอีกครั้งแล้วกันว่าร้านนี้เป็นของฉัน ของฉันๆๆๆ”

ฉันตะโกนพร้อมกับบิดแขนออกจากมือที่จับเอาไว้แน่น เสียงโวยวายของฉันเรียกให้มัฟฟินกับเซมเบ้เปิดประตูห้องออกมาดูกันพร้อมหน้า

“มีเรื่องอะไรกันแต่เช้าอ่ะเฮียพาย เฮ้ย! แล้วนั่นอะไร องค์หญิงจีนที่ไหนมาบุกบ้านเรา!”

มัฟฟินเดินงัวเงียมาทั้งชุดนอนลายทางก่อนจะขยี้ตาปรับภาพมองฉันที่วันนี้เลือกใส่ชุดนางเอกหนังจีนกำลังภายในให้ชัดๆ เซมเบ้เดินตามมาด้านหลัง มองฉันสลับกับนายพายยกใหญ่

“เจ๊เอด้าจะย้ายมาวันนี้เลยเหรอ”

“ใช่ แล้วไหนล่ะที่ฉันบอกไว้ให้จัดข้าวของพวกนายให้เรียบร้อย ไม่เห็นจะมีใครกระดิกตัวทำอะไรสักอย่าง พอฉันจะเอาห้องนี้ก็ยังจะมาขวางอีก พวกนายจะเอายังไงกับฉันหา!”

“ฉันต่างหากที่ต้องถามว่าเธอจะเอาไง อยากมีเรื่องกับฉันตั้งแต่วันแรกเลยใช่มั้ย บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ยืนนิ่งๆ ให้เธอโวยวายเอาปาวๆ เหมือนเฮียพายหรอกนะ เดี๋ยวพ่อก็จับโยนออกไป เอิ๊กกกก!”

มัฟฟินแตะเบรกที่ปากแทบไม่ทันเมื่อฉันควักใบกรรมสิทธิ์ร้านขึ้นมาแปะกลางหน้าผากเขา เอาล่ะ ทีนี้ตาฉันร่ายยาวบ้างนะ ท่าจะยังไม่สำนึกว่ากำลังกล้าหืออยู่กับใคร ชิชะ

“นายคงอยากออกไปนอนนอกร้านใช่มั้ย นายมัฟฟิน”

“ปะ...เปล่า”

“ดี ทีหลังก็อย่ามาทำท่าโอหังใส่ฉันอีก บอกมาซิว่าเอด้าคนนี้เป็นใคร”

“เจ้าของร้านครับ”

“ดีมาก งั้นก็มาเคลียร์เรื่องอาณาเขตของฉันได้แล้ว ฉันจะไม่ใช้ห้องของแม่นายก็ได้นะพาย แต่นายจะยอมยกห้องของนายให้ฉันมั้ยล่ะ”

ฉันมองเขาอย่างท้าทาย พายปล่อยมือที่จับฉันเอาไว้ จากนั้นปากรูปกระจับก็บอกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ตามใจเธอ”

“แล้วเฮียจะไปนอนห้องไหน ห้องผมกับเฮียฟินมีเตียงเดียวนะ” เซมเบ้ค้าน

“ไม่เป็นไร เฮียนอนตรงไหนก็ได้ โซฟาก็ยังมี”

“งั้นก็ดี อ้อ จะบอกอะไรให้อีกอย่าง ฉันจะกั้นอาณาเขตเอาไว้ด้วยสกอตเทป ห้ามพวกนายข้ามเข้าในพื้นที่ของฉันก่อนได้รับอนุญาตเด็ดขาด”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)