I Love You So รักตัวโตๆแด่คุณฮีโร่ของฉัน (Oh_nana)

Prologue

โคลอี้ มอนต์โกเมอรี่ไม่เคยทำอาหาร ไม่เคยคิดจะทำ และไม่เคยเชื่อว่าตัวเองจะทำได้

แต่ก็เหมือนเรื่องอื่นๆ ที่เธอเชื่อนั่นแหละ อยู่มาวันหนึ่งเธอก็เปลี่ยนความเชื่อได้ ใครๆ ก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้นนี่นะ

“โอเค ใช่ รอนนี่ ฉันรู้ว่าเราต้องใส่พริกไทยลงไปด้วย แต่มันจะอร่อยได้ยังไงถ้าไม่มีเนยถั่วน่ะ ของทุกอย่างบนโลกนี้ใส่เนยถั่วก็อร่อยทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่พอร์กช็อปหรอก เชื่อฉันสิ”

เธอพึมพำแบบนั้นอยู่หน้าชามหมักสเต็กที่เต็มไปด้วยของประหลาดมากมายโดยมีตุ๊กตาหมีเท็ดดี้สีขาวนั่งอยู่ข้างๆ หากใครผ่านมาเห็นคงคิดว่าเธอคุยกับมัน ซึ่งความจริงแล้วใช่ โคลอี้กำลังคุยอยู่กับตุ๊กตาหมีจริงๆ

โคลอี้ มอนต์โกเมอรี่ไม่ปกติ นั่นคือสิ่งที่มองไม่ออกเลยจากภายนอกของเธอ สาวน้อยอายุยี่สิบ หน้าตาจิ้มลิ้ม ตากลมโตเหมือนตุ๊กตาพร้อมผมสีสตรอเบอรี่บลอนด์ที่ดูเนี้ยบกริบ ชุดเสื้อผ้าที่ดูหรูหราทันแฟชั่น และกิริยามารยาทที่ดูปกติดี ดูยังไงเธอก็ไม่เหมือนคนมีอาการทางประสาทเลยสักนิด

แต่เธอป่วยจริงๆ ป่วยแบบนี้มาตั้งแต่อายุได้สิบขวบ ตอนที่แม่ของเธอเสียและครอบครัวของเธอก็ย้ายอังกฤษมายังเมืองเล็กๆ ในแอริโซนา เธอถูกแกล้งอย่างหนักโดยมีสาเหตุมาจากความเกลียดชังของชาวเมืองที่มีต่อพ่อของเธอผู้กว้านซื้อที่ดินและทำลายเศรษฐกิจของเมืองจนใครๆ ก็ได้รับผลกระทบ นานวันเข้าเหตุการณ์ที่โรงเรียนก้เปลี่ยนโคลอี้จากเด็กหญิงช่างพูดเป็นคนกลัวการเข้าสังคม...หรือที่ในทางการแพทย์เรียกว่า Social Anxiety…จนไม่สามารถออกไปไหนได้เลยแม้แต่โรงเรียน ไม่กล้าคุยกับใครที่ไม่ใช่คนในครอบครัวเลยแม้แต่คำเดียว

มีไม่กี่คนเท่านั้นที่เธอคุยด้วย และหนึ่งในนั้นคือตุ๊กตาของเธอ

“รอนนี่ ถ้าใส่ชาเขียวลงไปด้วยจะเป็นยังไงนะ ช่วงนี้มันกำลังฮิตในอินเตอร์เน็ตเลยล่ะ เขาว่ามันดีต่อสุขภาพ คุณพ่อจะต้องชอบแน่ๆ”

ปากของเธอยังเจื้อยแจ้วไม่หยุดกับตุ๊กตาที่ชื่อว่ารอนนี่ มือก็ใส่ชาเขียวลงไปในชามหมักสเต็กที่เต็มไปด้วยของแปลกๆ มากมาย อาทิ เนื้อหมูสด เนยถั่ว เยลลี่ พริกไทย ใบไม้ ดอกไม้ ซาวครีม พุดดิ้ง และล่าสุดคือชาเขียว ทั้งหมดก็ทำไปเพื่อคุณพ่อของเธอทั้งนั้น

ในบรรดาคนไม่กี่คนที่โคลอี้ไม่กลัว หนึ่งในนั้นคือมิสเตอร์มอนต์โกเมอรี่...คุณพ่อของโคลอี้นั่นเอง คุณพ่อของเธอเป็นนักธุรกิจแนวหน้าของเมือง มีธุรกิจหลากหลายสาขาและร่ำรวยมหาศาล รวยจนสามารถพุดกับโคลอี้ว่า

‘ไม่ต้องรักษาโรคอะไรนี่ก็ได้ลูก ต่อให้ไม่กล้าออกไปเรียนหนังสือพ่อก็มีเงินเลี้ยงให้สบายไปทั้งชีวิต’

ซึ่งเหล่าคนรอบตัวเธอ (ที่ก็มีไม่มากหรอก) ก็ลงความเห็นตรงกันว่าคุณพ่อเนี่ยแหละเป็นสาเหตุของนิสัยเสียทั้งปวงของโคลอี้

“คุณพ่อต้องดีใจแน่ๆ เพราะปีนี้ของขวัญวันเกิดของคุณพ่อพิเศษกว่าปีไหนเลย”

โคลอี้พูดอย่างตื่นเต้นกับรอนนี่ขณะที่นั่งรอเนื้อหมักได้ที่ (อย่างน้อยเธอก็รู้นะว่าควรรรอ)

“...”

รอนนี่จ้องเธอตาแป๋วแหววเหมือนเคย ไม่ได้พูดอะไรสักประโยค แต่เธอก็เข้าใจ

“รอคุณพ่อกลับมาก่อนเถอะ คุณพ่อต้องชอบแน่ๆ” โคลอี้ยิ้มอย่างมีความสุข เธอดูจะเป็นแบบนี้ตลอดเวลา เป็นผู้หญิงที่ดูเพ้อฝัน...เกินไป “อ่า น่าจะได้ที่แล้วล่ะมั้ง ฉันอยากอบแล้วล่ะ เอาไปอบกันเถอะ”

โคลอี้ยกชามหมักสเต๊กขึ้นมาใส่เตาอบ จากนั้นก็ปรบมือให้ตัวเองอย่างดีใจ ก่อนที่จะถูกรอนนี่สะกด (ในความคิดของเธอเอง) ว่าเธอควรจะไปหยิบการ์ดมาเตรียมไว้

“...”

“จริงสิ...งั้นรอนนี่อยู่ตรงนี้ ช่วยเฝ้าเตาหน่อยนะ เดี๋ยวฉันมา”

เธอพูดแบบนั้นแล้วจึงเดินกึ่งล่องลอยออกไป ทิ้งเอาไว้เพียงชามหมักสเต๊กปิดฝาอยู่ในเตา

บ้านมอนต์โกเมอรี่หลังใหญ่มาก จริงๆ แล้วควรจะเรียกมันว่าคฤหาสน์ดูจะเป็นคำที่เหมาะสมกว่า บนพื้นที่ขนาดประมาณห้าเอเคอร์นั้นมีทุกอย่างที่มนุษย์คนหนึ่งจะต้องการในบ้านของตัวเอง ห้องนับสิบๆ ห้องที่มีไว้สำหรับนั่ง นอน ออกกำลังกาย เรียนหนังสือ (โคลอี้เรียนผ่านอินเตอร์เน็ต เธอเกลียดการพูดคุยแบบเจอตัวเป็นๆ ที่สุด) อ่านหนังสือ ตีเทนนิส อาบแดด ดูดาว คุยกับตุ๊กตา หรือแม้แต่ห้องพยาบาลในกรณีที่ป่วยขึ้นมา นอกจากนี้รอบนอกยังมีสวนสวยสไตล์อังกฤษที่คนเดินผ่านไปมามักจะแอบมองเข้ามาด้วยความอิจฉาอีกด้วย

ทั้งหมดนี้คือโลกทั้งใบของโคลอี้ โลกที่มีเธอกับคุณพ่อแค่สองคน

อ้อ มีสุดยอดแม่บ้านวัยกลางคนที่ชื่อมอลลี่อีกคนด้วย

“คุณหนูจะไปไหนหรือคะ แล้วนั่นไปเปรอะอะไรมา”

มอลลี่ถามทันทีที่โคลอี้เดินผ่านตรงโถงทางเดิน แม่บ้านวัยกลางคนคนนี้เป็นหมือนแม่คนที่สองของโคลอี้ แม้จะไม่ได้เป็นญาติกันแต่ก็อาศัยอยู่กับครอบครัวมอนต์โกเมอรี่มาตั้งแต่โคลอี้เกิด ซึ่งเธอก็รักโคลอี้เหมือนลูกเช่นกัน มือที่ถือผ้าสำหรับเช็ดกระจกถึงกับชะงักไปชั่วขณะเมื่อเห็นคราบซอสผสมดินบนชุดกระโปรงของคุณหนูของเธอ

“อ๋ออ ฉันกำลังทำอาหารอยู่น่ะมอลลี่”

เด็กสาวยิ้มแฉ่งแล้วตอบแบบนั้น

มอลลี่มองเธอตาเหลือก “อะไรนะคะ!”

“ก็วันนี้วันเกิดคุณพ่อนี่นา ฉันก็เลยอยากเซอร์ไพรส์” โคลอี้ตอบฉะฉาน “ไปก่อนนะ จะเสร็จแล้ว ฉันจะไปหยิบการ์ดที่ทำไว้ลงมา คุณพ่อน่าจะใกล้มาแล้วล่ะ”

มอลลี่ไม่ได้พูดอะไรขณะที่โคลอี้เดินจากไป มีแต่ความตะลึงพรึงเพริดบนใบหน้าเท่านั้น คุณหนูของเธอไม่เคยทำอาหาร อันที่จริงไม่เคยทำอะไรสำเร็จเลยสักอย่าง เธอก็ได้แต่หวังว่าการทำอาหารครั้งนี้จะไม่สร้างความล้มเหลวมากจนเกินไป

แต่มอลลี่คงหวังมากเกินไป เพราะไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นเสียงอะไรสักอย่างระเบิดก็ดังขึ้น ควันลอยขโมงออกมาจากทางที่โคลอี้เดินจากมา...

อ่า...อยู่ไหนนะ มันต้องอยู่แถวๆ นี้สิ

โคลอี้คิดในใจขณะที่เธอค้นโต๊ะเขียนหนังสือที่เต็มไปด้วยกองหนังสือ ห้องของโคลอี้กว้างขวางมากชนิดที่สามารถเป็นที่อยู่ของครอบครัวใหญ่ๆ ได้สบายเลยทีเดียว ในห้องตกแต่งด้วยสีขาวแซมชมพูและทองแถมปูด้วยพรมนุ่มนิ่ม มีระเบียงอยู่ด้านนอกและหน้าต่างบานใหญ่ไว้ระบายความอึดอัดอีกด้วย

แต่การมีห้องใหญ่ก็ไม่ใช่ข้อดี เพราะว่าตอนนี้เธอหาการ์ดที่ทำให้คุณพ่อไม่เจอเลย

ในที่สุดโคลอี้ก็ยอมแพ้ ตัดสินใจว่าจะเดินย้อนกลับไปถามมอลลี่ที่อยู่ข้างล่าง ทว่าเมื่อเธอเปิดประตูไป เสียงสัญญาณเตือนไฟไหม้ก็ดังไปทั่วบ้านเสียแสบแก้วหู โคลอี้ก็อยากจะวิ่งอยู่หรอก แต่เธอกลับได้ยินเสียงอื่นก่อน

สะ...เสียงเท้าคนวิ่ง

มีเสียงเท้าคนวิ่งอยู่เต็มไปหมด เธอได้ยินแล้วรีบถอยกลับเข้าห้องตัวเองทันที

คน...! ไม่เอาคน! น่ากลัว!

เพราะว่าการให้มอลลี่ดูแลคฤหาสน์ทั้งหลังคนเดียวเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ คฤหาสน์มอนต์โกเมอรี่จึงต้องมีคนทำงานคนอื่นอยู่บ้างเหมือนกัน อย่างพวกสาวใช้ คนสวน หรือคนขับรถ ซึ่งคนเหล่านั้นมีกฏเหล็กข้อหนึ่งคือห้ามปรากฏตัวต่อหน้าโคลอี้โดยเด็ดขาด แต่ในสถานการณ์ฉุกเฉินอย่างไฟไหม้แบบนี้ ใครๆ ก็คงต้องหนีจนไม่มีเวลามาสนกฏข้อนี้ล่ะมั้ง

โคลอี้ลังเลอยู่นาน ไม่กล้าลงไปเจอกับผู้คน เพราะแค่คิดว่าต้องเจอกับคนอื่นก็ทำให้เธอตัวสั่นแล้ว ลังเลไปลังเลมา อาจจเพราะคิดว่าคฤหาสน์มอนต์โกเมอรี่ปูด้วยพรมเกือบทั้งหลังทำให้ไฟลามไวหรืออะไรก็แล้วแต่ เธอก็พบว่าชั้นล่างกลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว!

ต้องหาทางหนีทางอื่น

โคลอี้คิดแบบนั้นแล้วพุ่งกลับเข้าไปในห้องตัวเอง ก่อนที่จะพบว่าระเบียงห้องของเธอที่อยู่ชั้นสามนั้นสูงเกินไป และที่สำคัญคือข้างล่างนั้นมีแต่คน คน แล้วก็คน!

เหล่าผู้คนที่อพยพออกจากคฤหาสน์คงจะไปรวมตัวกันอยู่ข้างนอก นอกจากนั้นยังมีพวกนักดับเพลิงในชุดสีเหลืองอยู่เต็มสนามหญ้าไปหมด โคลอี้หดหัวกลับมานั่งตรงมุมเล็กๆ ของระเบียงทันทีที่เห็นคนจำนวนมากขนาดนั้นอยู่ข้างล่าง ลมหายใจของเธอติดขัด ใจสั่น มือชาทันที การเจอคนทำให้เธอรู้สึกเครียดกว่าการเจอไฟเสียอีก

นอกจากนี้เสียงของพวกเขายังดังขึ้นมาถึงนี่

เสียงคุณพ่อนี่...โคลอี้คิด คุณพ่อกลับมาไวจัง ฉันยังไม่ทันได้เอาสเต๊กออกจากเตาเลย...แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่าป่านนี้สเต๊กของเธอคงจะโดนเผากลายเป็นซากไปแล้ว

นอกจากเสียงคุณพ่อ ยังมีเสียงของคนแปลกหน้าที่ทำให้โคลอี้รู้สึกปวดท้องอีกด้วย พวกเขาเถียงกันอยู่ และดูเหมือนจะเป็นเรื่องของเธอนี่เอง

“คุณจะบ้าเหรอ! เราส่งผู้เชี่ยวชาญขึ้นไปแล้ว อีกเดี๋ยวเขาคงพาเธอลงบันไดมา! ในนั้นอันตรายมาก อย่าเสี่ยงเลยครับ!”

“แต่โคลอี้เธอไม่เหมือนคนอื่น! คนของคุณอาจจะทำให้เธอช็อกได้!”

“เชื่อผมเถอะคุณ! ถ้าแซคคารี่ช่วยลูกสาวคุณไม่ได้ ผมว่าคงไม่มีใครในเมืองนี้ช่วยเธอได้แล้วล่ะ!”

โคลอี้นั่งอยู่ตรงนั้นอยู่นาน ควันที่เริ่มคลุ้งไปทั่วทำให้เธอแสบตาจนร้องไห้ออกมา เธอคิดถึงรอนนี่...จริงสิ รอนนี่ยังอยู่ในครัว! ป่านนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ!

เธออยากลงไปดูรอนนี่แต่ก็ไม่รู้จะออกไปยังไง ตอนนั้นเอง...ท่ามกลางกลุ่มควันมากมายที่คละคลุ้งข้างนอก เธอก็เห็นใครบางคนเดินเข้ามา

นักดับเพลิง...

โคลอี้คิด แถบสีเหลืองบนชุดของเขาปรากฏต่อสายตาของเธอก่อนสิ่งอื่นใด สิ่งที่สองที่เข้ามาในความคิดเธอคือคนนี้คือคนแปลกหน้า ถึงเขาจะมาช่วยเธอ แต่เขาก็คือคนแปลกหน้าอยู่ดี

ไม่เอา!!!

แต่ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นก็เข้ามาถึงตัวเธอจนได้ ดูจากใบหน้าส่วนที่พ้นหน้ากากกันควันนั่นออกมาบ่งบอกให้รู้ว่าเขาคงไม่ได้แก่กว่าเธอสักเท่าไหร่ เขาตัวสูงมากทีเดียว ต่อให้โคลอี้ยืนขึ้นเต็มๆ ตัวก็ยังสูงไม่พ้นคางเขาด้วยซ้ำ ร่างกายกำยำแบบบุรุษเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ จนเธอสามารถเห็นเขาได้ชัดเจนขึ้น

และเหมือนทุกสิ่งก็หยุดลงตรงนั้น

ทุกสรรพเสียงที่โคลอี้ได้ยิน ทุกอย่างที่เธอคิดหรือรู้สึก ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวราวกับว่าเวลาก็หยุดลงเช่นกันในวินาทีนั้นตอนที่เธอสบตาเขา

“คุณ...กลัวเหรอ” เสียงนุ่มทุ้มของเขาถาม “ไม่ต้องร้องนะ เดี๋ยวผมจะพาลงไปแล้ว”

“...”

โคลอี้ไม่ตอบ เธอยังคงอยู่ในภวังค์ หัวใจเต้นตึกตัก เธอบอกได้ว่ามันไม่ใช่เพราะเรื่องไฟไหม้ มันเป็นเพราะเขา...เสียงของเขาและดวงตาสีน้ำผึ้งคู่นั้นที่เธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างที่ไม่น่าจะเป็นไปได้

“คุณโอเคหรือเปล่า”

โดยไม่รู้ตัว โคลอี้ปล่อยให้นักดับเพลิงแปลกหน้าคนนั้นเข้ามาถึงตัวเธอจนได้ เขาโบกมือตรงหน้าเธอช้าๆ

“ฉัน...”

โคลอี้พูดไม่ออก เป็นเวลาสิบปีมาแล้วที่เธอไม่ได้พูดกับคนแปลกหน้า มีเรื่องมากมายที่อยากจะถามเขา เขาเป็นใคร ความรู้สึกเมื่อกี้มันคืออะไร แล้วนี่มันอะไร ทำไมเธอถึงไม่กลัวเขาเลยล่ะเนี่ย...

“ลุกไหวมั้ย”

หนุ่มคนนั้นถามโคลอี้พร้อมก้าวเข้ามาประคอง เธอไม่ขัดขืนเวลาที่เขาแตะต้องตัวเธอเลย ซึ่งแปลกมาก เพราะไม่มีคนแปลกหน้าคนไหนสามารถแตะต้องตัวเธอได้มานานแล้ว นานมากเลยทีเดียว

“อื้อ”

โคลอี้รู้สึกแปลกใจที่ค้นพบว่าตัวเองสามารถตอบเขาออกไปโดยที่เสียงไม่สั่น เธอรู้สึกได้ว่าเขากำลังยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนแม้เธอจะมองเห็นได้ไม่ชัดจากหน้ากากกันควันของเขาก็ตาม เขาโอบเอวเธอไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียวพร้อมกับเอ่ยบอก

“เกาะบ่าผมไว้ให้แน่นๆ นะ ถ้ากลัวความสูง หลับตาก็ได้”

น่าแปลกเหลือเกินที่โคลอี้ทำตาม แม้แต่ตัวเธอยังแปลกใจตัวเองเลย แขนแข็งแกร่งของเขายังคงโอบเอวเธอไว้อย่างมั่นคง ส่วนมืออีกข้างก็จับเชือกที่มีตัวล็อกอยู่กับเข็มขัดของเขา ความสูงระดับนี้ทำให้โคลอี้รู้สึกหวิวๆ อยู่เหมือนกัน แถมข้างล่างก็มีคนอยู่เต็มไปหมด เธอจึงหลับตาปี๋ขณะที่หนุ่มนักดับเพลิงคนนั้นส่งสัญญาณบอกคนข้างล่างให้ค่อยๆ พาตัวพวกเขาลงไป

โคลอี้รู้สึกวูบที่ช่องท้อง แต่เพียงแวบเดียวเท้าก็แตะถึงพื้น เธอโงนเงนอยู่สักพักก่อนจะเอนไปพิงกับเสาที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด ยิ่งเมื่อโคลอี้ได้ยินเสียงของคนมากมายที่กำลังพูดคุยกันอยู่รอบตัวเธอมากเท่าไหร่ อาการของโรคกลัวคนแปลกหน้าก็กลับมากำเริบอีกครั้งโดยที่ไม่ต้องสั่งเลย

ทุกครั้งที่โคลอี้ได้เจอกับคนแปลกหน้า มือไม้ของเธอจะสั่น ขาจะก้าวไม่ออก เริ่มรู้สึกเหงื่อตก ปวกท้อง และกลัวจนลำคอตีบตัน หัวใจของเธอจะเต้นไวมากเสียจนได้ยินเสียงของเส้นเลือดดังตุบๆ อยู่ทั่วร่าง เธอ

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)