Playboy Hunting ภารกิจลับกำจัดนายตัวแสบ เล่ม 02

 

แย่งไมค์ไป ใครกันที่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ได้ลงคอ เอ๊ะ! นายนั่นมัน... 0_0

"มิกเซอร์!"

ฉันอุทานซื่อเขาออกมาเบาๆ นี่เขาขึ้นไปทำอะไรบนนั่นเนี่ย ตาย

ล่ะ โอ๊ย! น่าขายหน้าจริงๆ คนซุบซิบกันใหญ่แล้ว ตอนนี้นายนั่นกำลัง เข้าไปพูดอะไรบางอย่างกับมือกีตาร์ เบส กลอง ทุกคนได้แต่พยักหน้า หงึกๆ ด้วยความกริ่งเกรงก่อนจะยกกีตาร์ให้นายมิกเซอร์ไป นายมี อิทธิพลมาจากไหนกัน

เขาจะทำบ้าอะไรเนี่ย โอ๊ย! ฉันไม่รู้จักนายนั่น นี่นายจะปล้นเขา

หรือไง บ้าไปแล้ว เขาเดินมายืนอยู่หน้าขาตั้งไมค์แล้วก็เริ่มดีดกีตาร์

วันที่จับมือกัน...เธอกับฉันนั้นลืมบ้างไหมว่าเมื่อไร

จำอะไรได้บ้างไหม ว่าสุดท้ายอะไรที่ทำใบ้ได้พบกัน

แล้วใครรักใครก่อน ไม่รู้ว่าเรารักกันเมื่อไร

เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม ตอนนี้พวกผู้หญิง

ที่ดูอยู่ต่างก็กรี้ดเอาๆ คอแทบแตก ส่วนฉันที่ทีแรกจะเดินหนีก็ต้องชะงัก

ฝีเท้าแล้วถูกสายตาของเขาสะกดเอา'ไว้ ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆ เลือนหาย

ไปจากโฟกัสสายตา เหลือเพียงฉันกับเขาและท่วงทำนองนั่น ฉันรู้สึก

เหมือนตัวเองตกอยู่ในภวังค์ที่เขาสร้างขึ้น

แต่ความรู้สึกของฉันวันนั้นเท่านั้น มันได้ตอบคำถาม

บอกกับฉันว่าเธอคนนี้ อยู่กับฉันบนโลกใบนี้

และนับตั้งแต่นาทีตรงนั้นที่ฉันเพิ่งรู้...ว่ารักเธอ

ตอนนั่นเองที่เขามองตาฉันนิ่งเนิ่นนานดุจกาลเวลาหยุดหมุน ฉัน

สัมผัสได้ถึงทำนองนั่น อยู่ๆ ก็รู้สึกตื้นตันขึ้นมาในหัวใจ น้ำตา'จะ'ไหลแล้ว ไม่เอาๆ >_< ก็แค่นายนั่นร้องเพลงจะไปอินอะไรมากมายเนี่ย

ฉันพยายามทำเป็นไม่สนใจ จนกระทั่งเพลงจบลง พวกผู้หญิงกรี๊ด

กันใหญ่เลย หมั่นไล้ชะมัด

"เพลงจบแล้ว"

ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย

"ถ้าใครรู้ตัวว่าเป็นผู้หญิงของฉันมาครบหนึ่งอาทิตย์แล้วก็ช่วยมา เอา^,ไอ้นี่'โปด้วย"

เขาพูดพร้อมกับชูกล่องของขวัญเล็กๆ ขึ้นมาโบกไปมา        ทำบ้า

อะไรเนี่ย ว่าแต่...ฉันคบกับเขามาอาทิตย์หนึ่งแล้วเหรอเนี่ย ไม่เห็นรู้ตัวเลย

แต่ก่อนที่ฉันจะได้ขยับตัว พวกผู้หญิงที่ยืนดูคอนเสิร์ตก็วิ่งกรูกัน

ขึ้นไปบนเวทีอย่างบ้าคลั่งจนนายนั่นหน้าตื่น

"เฮ้ย!"

ตึงๆๆ

ยัยพวกนั้นแย่งกันขึ้นไปบนเวทีฝุ่นตลบเลยทีเดียว ต่างคนต่างรุม ทึ้งตัวนายมิกเซอร์กันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนสุดท้ายนายนั่นก็หายเข้า ไปในการตะลุมบอน 0_0 เฮย! ทำไงดีเนี่ย T^AT

ฉันยืนลังเลอยู่ว่าควรจะทำยังไง ควรจะกระโจนเข้าไปตะสุมบ้าง หรือไง ไม่เอานะ ยัยพวกบ้า นั่นมันผู้ชายของฉันนะ T^AT ร้องไห้ท้องแม่ ด้วย

"ไปกันเถอะ"

"อะ...อ้าว -<ว-"

ขณะที่ฉันยังเอ๋อๆ อยู่ มิกเซอร์ก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้แล้วฉวย ข้อมือฉันวิ่งออกไปเฉยเลย หนอยแน่ะ! วางแผนให้ฉันหึงนายล่ะสิ ฮึ่ย!

แต่ฉันก็ตกหลุมพรางเข้าไปเต็มๆ TOT "แฮกๆ"

เราทั้งคู่วิ่งมาจนถึงสระนํ้าที่มีกระทงลอยเต็มไปหมด แสงเทียนที่ อยู่รอบๆ ตัวทำให้บรรยากาศโรแมนติกจังเลย

"หนอย... นายตั้งใจจะทำให้ฉันหึงใช่มั้ยล่ะ^,

"เปล่าซะหน่อย อ๊ะ! หรือว่าเธอเกิดหวงฉันขึ้นมาแล้ว"

"บ้า!"

"บ้าแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย"

"ก็ฉัน...ร้อนน่ะสิ^,1

ฉันแกล้งทำเป็นร้อนแล้วเดินหนีไปเลย

"นี่! ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเดินเร็วๆ น่ะ"

"ขายาวๆ ก็ก้าวให้ทันสิ"

"นี่แน่ะ"

"ว้ายยยยยย^,,

อยู่ๆ ตาบ้านั่นก็จับตัวฉันพาดบ่าแล้ววิ่งไปไหนก็ไม่รู้ แงๆ T^AT "ปล่อยฉันนะ ฉันจะฟ้องแม่"

"ฮะๆๆ เธอนี่ตลกจริงๆ"

เขายังคงวิ่งต่อไปไม่หยุด ฉันได้แต่ดิ้นๆ พลางทุบหลังให้นายนั่น ปล่อย แต่เขาก็เอาแต่หัวเราะ ก'รด! ฉันเกลียดการห้อยหัวแบบนี้ที่สุดเลย

"เอาล่ะ"

โครม!

"โอ๊ยยยยยยยยย!!"

เขาปล่อยฉันลงบนพื้นหญ้า จะฆ่ากันหรือไงเนี่ย เจ็บเป็นบ้า

"กรี๊ดซะ'ให้^,พอ'ใจ"

"นายจะพาฉันมาฆ่าหรือไง ตรงนี้เปลี่ยวจะตาย"

"จะบ้าหรือไง ตรงนี้น่ะอากาศดีจะตาย แถมไม่วุ่นวายด้วย"

"ก็ฉันอยากลอยกระทงนี่^,นา"

ฉันดิ้นเหมือนเด็กๆ ให้ดูน่ารักน่าเอ็นดู แต่มันกลับ'ไม่'ได้ผลกับมิกเซอร์

"ทำตัวเป็นเด็กไปได้"

"นายตีหัวฉันอีกแล้วนะ"

"เธอก็ตีหัวฉันบ้างสิ^,,

เขาชี้ไปที่หัวตัวเอง ตาบ๊อง! ทำอะไรน่ะ ตลกเป็นบ้า

"เอ้า! ไม่ตีล่ะ ฉันเปิดโอกาสให้ขนาดนี้แล้ว"

ฟอด

อุ๊บส์! นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย บ้าไปแล้วแน่ ๆ อยู่ ๆ ฉันก็

ยื่นตัวเข้าไปหอมแก้มเขาซะอย่างงั้น อ๊า! ฉันทำลงไปได้ยังไงเนี่ย น่าอาย

เป็นบ้า นี่หน้าฉันคงแดงมากแน่ๆ เลย ไม่เอานะ >_<

"หนอย ฉวยโอกาสเหรอ"

เขาหันมามองฉันอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะพุ่งเข้ามาตะครุบตัวฉันไว้ราว กับหมาป่า >_<

"นายจะทำอะไรน่ะ"

"จะขออีกทีได!หมล่ะ ^A///^A"

เขาพูดพร้อมกับยิ้มอย่างอายๆ บ้าไปแล้ว

เป๊ก!

"นี่แน่ะ"

ฉันดีดหน้าผากเขาไปหนึ่งที

"โอ๊ยยย!!"

"ทีนายดีหัวฉันเจ็บกว่านี้อีก"

"หน้าผากฉันจะแดงหรือเปล่าเนี่ย ฮู่ววว!!"

"ยังจะห่วงหล่ออยู่ได้ แถวนี้ไม่มีผู้หญิงหรอกนะจะบอกให้"

"อย่าบอกนะว่าเธอเป็นผู้ชายปลอมตัวมา"

"หา!'?"

ได้ยินคำว่า 'ปลอมตัว^, แล้วฉันสะดุ้งโหยง อยู่ๆ ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ว่าวันหนึ่งเขาจะจับได้ แต่ทำไมฉันต้องกลัวขนาดนั้นล่ะ อ๊ะ! ต้องกลัวสิ เพราะถ้าเขาจับได้แผนฉันก็จะเสียหมด แต่ที่จริงแล้วอาจจะเป็นเพราะ ฉันกลัวว่าเขาจะไม่เป็นแบบนี้อีกต่างหากล่ะ ถ้ามิกเซอร์รู้ว่าฉันคือยัยแว่น จอมเปิ่นที่เรียนอยู่ห้องเดียวกัน เขาจะยังมองตาและจับมือฉันอย่างนี้อยู่ ไหมนะ อ๊า- คิดอะไรของฉันเนี่ย ฟอด-

สัมผัสอุ่นๆ ที่แก้มทำให้สติของฉันกลับคืนมา ไม่สิ! ยิ่งลอยออก ไปไกลกว่าเดิมต่างหากล่ะ >_<

"ขอคืนล่ะนะ ฮ่าๆ

มิกเซอร์พูดแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แต่นั่นทำให้ฉันกลัวจังเลย กลัวว่าวันนี้จะกลายเป็นแค่ความทรงจำ

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)