Love Destiny... ปรากฏการณ์สานรัก 1

บทนำ

 

ท่ามกลางผืนอากาศเวิ้งว้างว่างเปล่า ผ้าซาตินสีพีชจากชุดนอนแบรนด์ดังโบกสะบัดพัดไหวราวริ้วคลื่น เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มแซมสีดอกเลากวาดตามองรอบบริเวณ นึกกังขาเหลือเกินว่าปรากฏการณ์ใดกันหนอนำพาหล่อนมายังสถานที่แปลกตาในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นเช่นนี้

มันละม้ายคล้ายความฝัน หากน่าแปลกที่เหมือนอีกใจหนึ่งกลับอุทธรณ์อยู่ในอกว่าไม่ใช่...

ชั่ววินาทีที่ไขว่คว้าหาคำตอบ จู่ๆ เมฆหมอกจางก็แผ่เข้าบดบังการมองเห็น เวลานั้นรมตีชักไม่แน่ใจแล้วว่าเป็นเพราะเมฆหมอกพรางตา หล่อนจึงมองไม่เห็นว่าเท้าของตนแตะอยู่บนพื้นเรียบ หรือความจริงแล้วทั้งเนื้อทั้งตัวกำลังล่องลอยอยู่กลางชั้นบรรยากาศราววัสดุไร้มวลน้ำหนัก

ยังไม่ทันได้จัดการกับสถานการณ์แปลกประหลาดที่เผชิญแสงทองเรืองรองจาก ณ ที่ใดที่หนึ่งอันไกลโพ้นก็เป็นประกายเจิดจ้าเข้าใส่สองนัยน์ตาสีสนิม แล้วพลันเงาร่างพร่าเลือนของใครคนหนึ่งก็ปรากฏตามมา

เท่านั้นเอง..ความรู้สึกสงสัยใคร่รู้ของหญิงชราวัยเจ็ดสิบห้าก็ถูกปลดระวาง ก้อนเนื้อหัวใจใต้หน้าอกหย่อนคล้อยเริ่มบรรเลงเป็นจังหวะรัวเร็ว น่ากริ่งเกรงว่ามันจะทะลุทะลวงผ้ามันวับราคาแพงออกมากองข้างนอก

แผ่นหลังของร่างสูงใหญ่นิรนามส่งรัศมีประกายพรายพร่าง สายตาที่ฝ้าฟางไปตามปัจจัยแห่งกาลเวลาเขม้นมองได้ไม่ถนัดนัก ทว่าหัวใจยังไม่หมดอายุขัย...และจะไม่มีวันหมด มันจึงลั่นคำตอบสุดท้ายแก่สมองได้ตั้งแต่แวบแรกที่เห็น

เขาผู้นั้นคือเจตน์ ดิษยอังกูร...คู่ชีวิตที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมากว่าสี่สิบปี

แม้จวบจนวันนี้เส้นทางระหว่างเขากับหล่อนจะตีคู่ขนานด้วยคำว่า ‘คนละโลก’ มาสิบสองปีแล้ว สิบสองปี...หรือสี่พันสามร้อยแปดสิบวัน ทว่าไม่เคยมีวันไหนเลยที่หล่อนจะหลงลืมระลึกถึงเขา

หญิงชราโถมร่างที่ทรุดโทรมไปมากหากเทียบกับยามสาวสะพรั่ง วิ่งชวนเข้าไปยึดชายผู้เป็นที่รักโดยไม่ลังเลสักนิด หล่อนโหยหาและเฝ้ารอวันนี้มานานเหลือเกิน วันที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกับผู้ชายตรงหน้าอีกครั้ง...ชั่วนิจนิรันดร์

“คุณเจตน์...คุณมารับงามแล้วใช่ไหม”

อนิจจา นอกจากไม่ได้รับคำตอบใดๆ หล่อนยังประจักษ์ใจอีกด้วยว่าการรอคอยตลอดสิบสองปีเต็มช่างสูญเปล่า เมื่อแผ่นหลังอันอบอุ่นของเขาค่อยๆ เคลื่อนคล้อยห่างไกลออกไปทุกที

“คุณเจตน์ รองามด้วยสิคะ ให้งามไปกับคุณด้วย” ผู้อยู่เบื้องหลังไม่ยอมแพ้แก่โชคชะตา พยายามวิ่งอย่างทุลักทุเลไปตามทางล่องหนและเช่นเคย ทุกย่ำก้าวที่กล้ำกรายเข้าใกล้ เขาก็จะลอยคว้างห่างออกไปอีกเป็นทวีคูณ

กระทั่งร่างนั้นหยุดลงหน้าประตูบานใหญ่ล้อมกรอบด้วยลำแสงสีทอง หญิงชราถึงค่อยยิ้มออก หากพอจะก้าวเข้าไปหาและสวมกอดให้สมรัก ข้อเท้ากลับละม้ายคล้ายถูกโซ่ตรวนร้อยพันเส้นหน่วงเอาไว้ ยื้ดยุดฉุดกระชากเพียงใดก็ไม่เป็นผล ครั้นเลื่อนสายตาลงมองเพื่อปลดเปลื้องพันธนาการ...ก็กลับพบเพียงความว่างเปล่า

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งประสบการณ์ฉายรอยเศร้า สี่ห้องหัวใจเจ็บแปลบ เล็งเห็นเหตุการณ์ต่อไปได้แจ่มกระจ่าง

ตราบใดที่ยังถูกตรึงด้วยโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นเช่นนี้ ประเดี๋ยวเขาก็คงจากไปโดยที่หล่อนฉุดรั้งหรือทำอะไรไม่ได้เลย

เหมือนเมื่อสิบสองปีที่แล้วนั่นอย่างไร...

นัยน์ตาแขกสีน้ำตาลเข้มมีหยาดน้ำเอ่อรื้น รมตีเริ่มตีอกชกหัวตัวเอง ทั้งเข่นแค้นโชคชะตา พาลพาโลไปถึงผู้เป็นสามี

คนใจร้าย นึกอยากโผล่มาให้คิดถึงเล่นก็มา สาสมใจแล้วก็จากไปเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

ดูเหมือนถ้อยตัดพ้อในใจจะส่งผ่านไปถึงคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามเพราะไม่นานหลังจากนั้นร่างใหญ่ก็ชะงัก ยอมเหลียวกลับไปหาคนที่ยืนหน้าเศร้าอยู่ข้างหลังเป็นครั้งแรก

“อย่าตามมาเลยงาม มันยังไม่ถึงเวลาของเธอ”

เสี้ยวหน้าภูมิฐานผุดรอยยิ้มพราย เจิดจ้ายิ่งกว่าขุมทองคำทั้งมวลโลกหล่อหลวมรวมกัน หากมันรังแต่จะทำให้รมตียิ่งเจ็บ เพราะตระหนักว่านานเหลือคณาแล้วที่ไม่มีใครมองหล่อนด้วยรอยตาอาทรหรือเอื้อนเอ่ยถ้อยคำปลอบโยนด้วยความห่วงในสุดหัวใจเช่นนี้

พอหวนคิดถึงสัมผัสครั้งก่อนเก่า แรงปรารถนาในส่วนลี้ลับของหัวใจก็เจียนจะสิ้นสุดความอดทนลงตรงนั้น

“แล้วเมื่อไรจะถึงเวลาเสียทีล่ะคะ งามคิดถึงคุณใจจะขาดอยู่แล้วรู้บ้างไหม” หญิงชราน้ำตาซึม รู้สึกหวั่นไหวไปกับทุกพยางค์วลีของคำพูด

“หลังจากที่เธอทำหน้าที่เสร็จสิ้นสมบูรณ์อย่างไรล่ะ รมตี...เจ้าแห่งความรัก คนดีของฉัน”

คิ้วเรียวสองข้างขมวดฉับเข้าหากัน วูบหนึ่งยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาลอยกระทบโสตประสาทก่อนเลือนหาย ปริศนายังไม่ทันได้รับการไขกระจ่าง รัศมีสีทองเจิดจ้าจากประตูบานนั้นก็ค่อยๆ คลายจาง กลายเป็นไอหมอกแผ่เข้าโอบล้อมทดแทน

กะพริบตาอีกที เงาร่างสูงใหญ่ของชายผู้เป็นที่รักก็อันตรธานหายวับไปแล้ว

“คุณเจตน์ อย่าเพิ่งไป มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!”

สุ้มเสียงสั่นไหวดงัสะท้านสะเทือนไปทั่วบริเวณ เปลือกตาเหี่ยวย่นเบิกโพลงขึ้นท่ามกลางความมืด ก่อนเจ้าตัวจะพบเพียงแสงสลัวรางสีเหลืองนวลจากโต๊ะเครื่องแป้ง

ฝันไปหรอกหรือนี่

รมตีผุดลุกขึ้นนั่งทั้งเหนื่อยหอบ เลือดในกายสูบฉีดพลุ่งพล่าน ขนลุกซู่ทั้งสรรพางค์กาย วูบหนึ่งรู้สึกเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่ใช่ความฝัน แต่คือความจริง...ความจริงซึ่งหล่อนหลงลืมไป ทว่าพยายามนึกเท่าไรกลับติดอยู่ตรงประสาท

‘หลังจากที่เธอทำหน้าที่เสร็จสิ้นสมบูรณ์อย่างไรล่ะ รมตี...เจ้าแห่งความรัก คนดีของฉัน’

คำพูดของคนในความฝันย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง เจ้าของเรือนร่างที่เต็มไปด้วยริ้วรอยเอนตัวลงนอนตามเดิม เพียรขบคิดเป็นจ้าละหวั่นทั้งคิ้วขมวดมุ่น

เจ้าแห่งความรักอย่างนั้นหรือ...

หล่อนเฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาตลอดทั้งคืน กว่าจะหาความหมายแท้จริงของปมปริศนานั้นได้...ก็ล่วงเข้าเวลาที่ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาแล้ว

 

บทที่ 1

 

“คุณนายรมตี...เจ้าของธุรกิจเครื่องเพชรหลายพันล้านคนนั้นน่ะหรือคะ...ติดต่อมาที่แผนกเรา”

อันที่จริงน้ำใสไม่เคยมีประวัติเป็นโรคเซลล์ประสาทหูเสื่อมก่อนวัยอันควรมาก่อน แต่ตอนนี้หล่อนชักอยากลางานไปตระเวนตรวจสมรรถภาพการได้ยินตามโรงพยาบาลเสียแล้วสิ

ไม่ให้คิดว่าแก้วหูได้รับความกระทบกระเทือนได้ไง หัวหน้าเพิ่งบอกว่าคุณนายรมรตี ดิษยอังกูร เจ้าของบริษัทสตาร์ไชน์ไดมอนด์...ผู้ผลิตและส่งออกเครื่องประดับเพชรอันดับต้นๆ ของประเทศไทย ติดต่อมาที่เลิฟเดสทินี่ดอตคอม...บริษัทจัดหาคู่ออนไลน์สำหรับหนุ่มสาวโสดที่ต้องการพบรักแท้ในโลกอันแสนสับสนวุ่นวายแห่งนี้

“แล้วเมื่อกี้ฉันพูดชื่อคนอื่นหรือไงล่ะ” มยุรฉัตร ผู้จัดการแผนก ‘ปฏิบัติการสานรัก’ แกล้งประชด ในหัวนึกย้อนไปถึงเงื่อนไขนานัปการที่ลูกค้าคนสำคัญระบุ และนั่นเป็นให้ลูกน้องสาวมาดทอมบอยถูกเรียกตัวเข้าพบเร่งด่วนอยู่ในขณะนี้

‘คนที่จะรับผิดชอบโปรเจ็กต์นี้ขอแบบที่ฝีมือดีๆ คนเดียวพอ แล้วต้องพามาให้ฉันดูตัวก่อน ถ้าได้พวกผิดเพศยิ่งดีใหญ่ จะได้ไม่มีปัญหาชู้สาวทีหลัง ฉันมั่นใจว่าทายาทดิษยอังกูรไม่มีรสนิยมชอบไม้ป่าเดียวกันอย่างแน่นอน’

“อย่าบอกนะว่าคุณนายสาวสองพันปีนึกอยากมีคู่เอาตอนอายุปูนนี้”

สาวใหญ่วันสามสิบปลายๆ หลุดวูบออกจากความคิด เมื่อจู่อีกฝ่ายก็ตบโต๊ะดังปังแล้วชะโงกศีรษะเข้าใกล้ มองเผินๆ ไม่เหมือนลูกน้องวิสาสะกับผู้บังคับบัญชา แต่เป็นมิจาฉาชีพขู่กรรโชกเหยื่อที่บังเอิญเดินหลงผ่านมามากกว่า

“น้อยๆ หน่อยแม่น้ำใสไหลเย็นเห็นตัวปลา” มยุรฉัตรทำเสียงดุ นั่นล่ะคนที่มีนิสัยตรงข้ามกับชื่ออย่างสุดขั้วถึงรู้สึกตัว หัวเราะเก้อๆ

“โทษที ใจร้อนไปนี้ดดดดดด”

ถ้าทำแบบนี้กับคนอื่นน้ำใสอาจโดนหมายหัวโทษฐานไม่มีสัมมาคารวะไปนานแล้ว แต่ผู้จัดการแผนกปฏิบัติการสารรักไม่นึกถือสา ตราบใดที่ผลงานของเจ้าตัวทำแต้มทิ้งห่างเพื่อนร่วมงานชนิดไม่เห็นฝุ่น

สาวหมวยผู้นี้ทั้งสวย เก่ง มากความสามารถ เข้าทำงานที่เลิฟเดสทีนี่ไม่เท่าไรก็ไต่เต้าขึ้นสู่ระดับท็อปของแผนกได้อย่างรวดเร็ว ดวงตีเรียวออกเฉี่ยวอย่างคนจีน ผมซอยสั้นหน้าม้าเต่อ ด้านข้างทิ้งไรไต่ระดับระต้นคอรับกับดวงหน้าใสและคิ้วเข้ม ปลายจมูกโด่งเป็นสันเชิดรั้นนิดๆ ริมฝีปากอมชมพูเผยอเล็กน้อยตามธรรมชาติแลดูเย้ายวนชวนมอง

เสียดายก็แค่ทุกอย่างที่เห็นเป็นพียงภาพลวง ไม่มีหรอก ความชุ่มฉ่ำสดชื่นดั่งนามเรียกขาน ถ้าจะเปรียบผู้หญิงจอมกร่างคนนี้กับปรากฏการณ์อะไรสักอย่าง เห็นทีคงเป็นน้ำป่าไหลหลากฉับพลันได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้นแหละ

กระนั้นแม้จะกร่าง ห้าว ซ่าส์สักแค่ไหน เสน่ห์ของสาวทอมบอยก็ยังแรงจนหยุดไม่อยู่ ช่วงเข้าทำงานใหม่ๆ มีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ในบริษัทหมุนเวียนเปลี่ยนหน้ามาติดพันหล่อนหลายคน บางรายหลงเข้าไปด้วยไม่รู้กิตติศัพท์ บางรายรู้...แต่อยากลองปราบพยศ ทว่าสุดท้ายทุกรายล้วนต้องถอยกลับไปตั้งหลัก และเป็นการถอยแล้วถอยเลย ไม่คิดกลับเข้าไปอีก

‘ผู้หญิงอะไรกร่างชะมัด หน้าตาก็สวยอยู่หรอก แต่นิสัยกับปากนี่...ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากรับประทานจริงๆ ว่ะ’

‘เคยพาไปก๊งเหล้าหนหนึ่ง กะมอมเหล้าแล้วปล้ำปราบพยศ แง่งเล่นสั่งแต่เหล้านอกทำเอาข้าแทบหมดตูด แถมสุดท้ายเป็นไงรู้ไหม แม่คุณนั่งหน้านิ่งตาแข็ง ไม่เมาสักแอะ แล้วยังลุกขึ้นมาหัวเราะใส่หน้า บอกว่ารู้ทันสันดานผู้ชายตั้งแต่แรกแล้ว’

‘เอ็งน่ะยังโชคดีแค่หมดตูด ของข้าเกือบเสียตูดเพราะแม่จ้างกะเทยควายลากเข้าโรงแรม หนีแทบเอาตัวไม่รอด เฮ้อ ชาตินี้ไม่เอาแล้วว่ะพวกทอมบอย เข็ดจนตาย’

‘แต่มันน่าสงสัย ทอมอะไรสวยนักวะ หน้าตางี้สะอาดสะอ้าน สำอางชนิดหญิงแท้ยังอาย’

‘สวยแต่ปากหมาแบบนี้ก็ไม่ไหวว่ะ ข้าว่ายัยน้ำป่าไหลหลากต้องเป็นมนุษย์เพศใหม่ในทศวรรษนี้แหง ผู้หญิงก็ไม่ใช่ ผู้ชายก็ไม่เชิง’

นั่นเป็นเพียงปากคำส่วนหนึ่งจากผู้ประสบการณ์อุทกภัยร้ายแรง ยังมีอีกหลายวีรกรรมที่เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายอับอายขายขี้หน้าจนไม่ต้องการเปิดเผย

ฉะนั้นมยุรฉัตรจึงมั่นใจ ต่อให้ทายาทหนุ่มดิษยอังกูรติดบ่วงเสน่ห์ของสาวทอมบอยผู้นี้อีกคน ปัญหาชู้สาวก็คงยากจะเกิดขึ้น เพราะเท่าที่รู้ น้ำใสประกาศตัวแน่ชัดว่าไม่ชอบผู้ชาย ส่วนเรื่องชอบผู้หญิงแล้วอาจไปทำก้อร่อก้อติกกับทายาทสาวนั้น...ไว้ค่อยรอลูกค้า

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)