Kiss Me, Mister B กับดักรักร้ายนายเจ้าเล่ห์

Don't say yes, run away now
I'll meet you when you're out of the church at the
backdoor

Don't wait or say a single vow
You need to hear me out...

อย่าตอบตกลง แล้ววิ่งออกไปตอนนี้เลย
ฉันจะรอพบคุณที่ประตูด้านหลังของโบสถ์
อย่ารีรอหรือสาบานคำใดๆ
คุณต้องฟังฉันนะ...

บทนำ

Hello Mister B

เสียงผิวปากเบาๆ เป็นทำนองเพลงจังหวะสนุกสนานลอยมาตามอากาศ พร้อมกับเสียงฝีเท้าของชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำทับเชิ้ตสีแดงสดภายใน แต่เมื่อดวงตาสีเทาน่าดึงดูดคู่นั้นมองเห็นคู่สนทนาที่กำลังนั่งหน้าบึ้งรออยู่ตรงหน้า เขาก็หยุดผิวปากแล้วเปลี่ยนเป็นคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์บางๆ ขึ้นบนใบหน้าคมคายแทน

"อา นี่ผมคงไม่ได้เลตใช่มั้ย^,,

คำถามพร้อมรอยยิ้ม 'กวนประสาท^, นั้นยิ่งทำให้หญิงสาวที่รออยู่ก่อนแล้วส่งสายตาขุ่นเข้าใส่ก่อนแย้มริมฝีปากแต้มลิปสีชมพูพีชตอบคำถาม

"...ช้าไปจากที่นัดหนึ่งชั่วโมงกับอีกสิบแปดนาที...บ้านนายเรียกไม่เลตงั้นรึ 'มิสเตอร์บี’ "

"อา นั่นสิ'' เขาเดาะลิ้นเบาๆ ทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ฝังตรงข้ามก่อนแย้มยิ้มยั่วอีกหน แล้วอธิบายเหตุผลที่ดูยังไงก็ไม่เข้าทีเอาเสียเลย "มันคงเป็นเพราะนาฬิกาเธอเร็วเกินไปล่ะมั้ง"

"นาฬิกาฉันตรงเวลาเสมอ" เธอส่ายหน้าพร้อมเคาะไปที่นาฬิกาตัวเองเบาๆ "...และฉันว่านาฬิกานายเองก็คงไม่เลต"

"แหม...ตั้งใจจะอ้างแบบนั้นพอดี ดักคอก่อนซะได้"

"เฮอะ นายนี่มันนิสัยแย่ที่สุดในบรรดามิสเตอร์ทั้งสี่เลยนะ"

"ผมถือว่านั้นเป็นคำชมนะ"

"...แต่ฉันด่า"

หญิงสาวส่งเสียงลอดไรฟัน ความรู้สึกหงุดหงิดเพิ่มทวีคูณ เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกว่าเด็กตรงหน้าไม่ได้น่ารักเอาซะเลย

แต่จะว่าไปแล้ว...ตั้งแต่รู้จักกันมา เธอก็ไม่เคยเห็นเด็กนี่ 'น่ารัก’ สักหนเลยนี่นะ

"ฉันจะเข้าเรื่องล่ะนะมิสเตอร์บี" เธอกระแอมเบาๆ รีบดึงกลับเข้าเรื่องเพื่อจะได้จบการเสวนาอันไม่พึงใจเร็วๆ ก่อนดึงแผ่นกระดาษคำถามออกจากซองเอกสารแล้วอ่านออกเสียง "เอาล่ะ... 'โปรดบอกข้อดีของคุณมาสามข้อ' "

....ให้ตายเหอะ สามข้อ? แค่ข้อเดียวยังมีเลยมั้งสำหรับหมอนี่น่ะ

"ข้อดีของผมน่ะเหรอ" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์คลี่ขึ้นที่มุมปากของผู้ที่ถูกเรียกว่ามิสเตอร์บีอีกหน "ผมเป็นคนดี ชอบใส่ใจสิ่งแวดล้อมรอบตัวนะ แย่จัง...ให้ตอบแค่สามข้อเท่านั้นเองหรอกเหรอ"

คำตอบนั้นเรียกอาการกลอกตาระอาใจจากหญิงสาวผู้สัมภาษณ์ทันใด เธออยากลองลุกขึ้นแล้วหาอะไรยัดปากมนุษย์น่าหงุดหงิดที่นั่งตรงข้ามมัก แต่ก็ทำไม่ได้นอกจากถอนหายใจพรืดแล้วถามใหม่อีกหน

"...ก็เลือกมาแค่สาม อะไรก็ได้ที่นายคิดว่าดีเหลือเกินของนายน่ะ

"อา...ยากชะมัด แต่ผมก็ยินดีตามใจคุณล่ะนะ" เขาจิ๊ปากทำท่าเสียดายน้อยๆ "ข้อดีข้อแรกของผมก็คือเป็นคนรักเพื่อนฝูงยิ่งกว่าตัวเอง"

"ฉันว่านายพูดไม่จบดีนะ" หญิงสาวเอ่ยแย้ง "น่าจะเป็น 'รักการเล่นสนุกกับเพื่อนฝูงมากกว่าใส่ใจเรื่องตัวเอง' "

"อา...นั่นสิ ฟังดูดีกว่าจริงๆ ด้วย"

...ฉันประชดนะได้ข่าว

"ข้อสอง...ว้า เหลือแค่สองข้อเท่านั้นเหรอ...ผมขออีกสักสามสี่ข้อได้มั้ย ความดีของผมมันเยอะอยู่นะ" พูดพร้อมคลี่ยิ้มหวานราวกับจะพยายามเอาใจ

"ไม่อนุญาต" เธอกลอกตาระอาใจอีกครั้ง เริ่มมั่นใจว่าถ้ายังอยู่ตรงนี้ต่อไปเรื่อยๆ อาจจะได้ฆ่าคนตายเข้าสักคน...แถวๆ นี้แหละ

"แย่จัง ถ้างั้น...อีกข้อหนึ่งในหลายๆ ข้อดีที่ผมมีก็คือ...ผมเป็นคนพูดจาเข้าหูมนุษย์เสมอ"

"ขอแก้เป็น 'เข้าหูคน’ แทนนะ" เธอช่วยแก้ก่อนพ่นลมหายใจดังเฮอะ อดใจแขวะกลับไม่ได้ ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะรีบสัมภาษณ์รีบจบ "...แน่ใจเหรอว่าตัวเองพูดจาเข้าหูคนน่ะ มิสเตอร์บี"

"แน่สิ ก็ผมเป็นคนดีนี่นะ"

"ชิ แล้วข้อสุดท้ายล่ะ เร็วๆ เข้า"

"แหม...ไม่เห็นต้องรีบไล่กันเลยนะ 'มิสเอ็กซ์^, " ชายหนุ่มเอ่ยพร้อ ยิ้มยั่ว หากแต่อีกฝ่ายกลับทำตาวาวใส่ทันใด

"บอกว่าอย่าเรียกชื่อฉันตอนสัมภาษณ์ไง

"หือ อ้าว...ก็ผมเห็นว่า 'มิสเอ็กซ์' คือโค้ดลับ ไม่ใช่ชื่อจริงคุณนี่นา โอ๊ะ...โอเค ผมจะตอบคำถามล่ะนะ" รอยยิ้มสนุกแห้งไปเพียงเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายยังมองเขม่นพร้อมทำโทษมาให้ ก่อนยอมกลับเข้าเรื่อง

"ข้อสุดท้ายก็คือ ผมเป็นคนไม่คิดมาก"

"...จะพูดให้ถูกคือ คิดเอาสนุกอย่างเดียว"

"นั่นก็อาจจะจริงเหมือนกัน" ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนแย้มยิ้มกว้าง "แหม จะว่าไป...ช่วงนี้ก็มีเรื่องน่าสนุกให้คิดอีกแล้วล่ะนะ"

"...เรื่องอะไร =_="

"เรื่องสนุก...ของใครบางคน"

"เฮอะ ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ"

คำถามนั้นทำให้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เข้าใจยากแย้มกว้างยิ้นบนใบหน้าของชายหนุ่ม

"ผู้หญิงน่ะ" รอยยิ้มคลี่กว้างขึ้นกว่าเดิม ดวงตาสีเทาลึกลับเริ่มฉายแววระยิบระยับไปด้วยความรู้สึกสนุกสุดตัวเมื่อยามนึกถึง "แถมยังน่ารัก...ไม่สิ...น่าแกล้งซะให้เข็ดเลยล่ะ-"

1

ขัดขวาง

ถ้ามีใครสักคนมาคุยโวกับฉันว่า 'พี่ชายของฉันนั้นแสนประเสริฐเลิศกว่าใครในโลก’ หรืออะไรทำนองนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่ล่ะก็...ฉันก็คงจะแอ่นอกตอบกลับไปว่า

'ไม่มีทางซะล่ะ ตราบใดที่พี่ชายฉันยังยืนอยู่บนโลกนี้ด้วย'

แหม ก็เพราะพี่ชายของฉันคือพี่ชายที่ประเสริฐที่สุดในโลก ประเสริฐกว่าพี่ชายของใครๆ นี่นะ แถมเรายังมีกันแค่สองคนพี่น้องเท่านั้นอีกต่างหาก เพราะงั้นพี่ก็เลยรักฉันสุดๆ และฉันก็รักพี่สุดๆ เช่นกัน

ฉันเดินฮัมเพลงอารมณ์ดีเข้ามาในเขตกรมตำรวจพร้อมแผนเซอร์ไพรส์ในหัว ฉันตั้งใจจะมารอพี่ชายเลิกงานแล้วไปเดินซูเปอร์มาร์เก็ต หาอะไรมาทำเป็นมื้อเย็นด้วยกันสองคนประสาพี่น้องอย่างแสนสุข

อ่ะ ดูสิ...แค่เดินมาถึงหน้ากรมตำรวจเท่านั้น พี่ฝุ่น พี่ชายแสนรักก็โทรเข้ามาหาฉันทันใด นี่คงเป็นเพราะว่าความคิดถึงมันส่งตรงถึงกันสินะ >_<

(เยจี เลิกเรียนรึยังจ๊ะ)

ฉันกดรับสายฟังเสียงนุ่มๆ ทุ้มตาแบบแสนอ่อนโยนของพี่ฝุ่นก่อนร้องตอบอย่างเริงร่า

"เลิกแล้วค่า พี่ฝุ่นล่ะ-"

(เฮ้อ พี่ยังไม่เลิกงานเลยจ้ะ เดี๋ยวก็มีประชุมงานด่วนอีก)

โอ้ว เสียงดูเหนื่อยแฮะ บางทีเย็นนี้ฉันน่าจะซื้อน้ำหวานกลับไปให้บำรุงกำลังสักหน่อย

"แล้วพี่ฝุ่นโทรหาเยจีตอนนี้มีอะไรรึเปล่าคะ" ฉันแกล้งถามไปงั้นๆ เพราะรู้ดีว่ามันจะมีเหตุผลอะไรมากมายไปกว่า 'คิดถึงน้องสาวที่น่ารักอย่างฉัน’ อยู่แล้ว

(พี่...เอ่อ คิดถึงเยจีน่ะ) ...เห็นมั้ยล่ะ (แล้วก็...ว่าจะขอปรึกษาหน่อย)

หือ...ปรึกษาเหรอ ไหงงี้อ่ะ ไม่ใช่โทรมาเพราะคิดถึงน้องสาวแค่เหตุผลเดียวหรอกเรอะ

น้ำเสียงของพี่ฝุ่นเหมือนทั้งกล้าๆ กลัวๆ ทั้งเขินแปลกๆ ปะปนกันไป อุ! ทำไมนะ รู้สึกหงุดหงิดยังไงบอกไม่ถูก

แล้วพี่ฝุ่นก็เอ่ยต่อด้วยคำพูดที่ไม่ได้เข้าหูฉันเลยแม้สักนิดเดียว...

(คือ...พี่ตั้งใจว่าจะขอเพทายแต่งงานน่ะ)

"อะไรนะ!!" ฉันตะโกนลั่นหยุดเดินกึกโดยไม่รู้ตัว จิตใจมาฝักใฝ่ในโทรศัพท์แทนถนนไปแล้วเรียบร้อย

ขอแต่งงานเนี่ยนะ! เฮ้ยยย เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลยนะ!

(ความจริงพี่ตั้งใจจะไปหาเพทายเย็นนี้แล้วนัดไปกินข้าวพรุ่งนี้จากนั้นก็จะขอแต่งงานน่ะ แต่รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยเลยโทรมาเล่าให้เยจีฟังก่อน)

"ตะ...แต่ว่า!" ฉันกำลังจะแย้ง แย้งอะไรก็ได้ที่ทำให้พี่ชายผู้แสนดีตาสว่างหยุดความคิดที่ควรจะเป็นแค่ความคิดชั่ววูบนั่นซะ หากแต่...

(อ๊ะ เพทายโทรมาพอดีน่ะ เดี๋ยวพี่ขอรับสายเพทายก่อนนะจ๊ะ) ว่าไงนะ! มารหัวใจโทรเข้ามาแล้วงั้นเหรอ!? (แล้วเจอกันที่บ้านนะจ๊ะ ไม่ต้องรอกินข้าวล่ะ หาอะไรกินไปเลย เดี๋ยวพี่ค่อยซื้อเค้กไปฝากนะจ๊ะ)

"ดะ...!?"

ตู๊ดๆๆ

วะ...วางสายเฉยเลยงั้นเหรอ!!

นี่พี่ฝุ่นทำแบบนี้กับน้องสาวสุดรักของเขาได้ยังไงน่ะ! โอ๊ยยย นี่ฉันเป็นน้องสาวคนเดียวของเขานะ แล้วฉันก็อุตส่าห์เตรียมแผนการเซอร์ไพรส์มาหาถึงที่แบบนี้ แต่พี่ฝุ่นกลับบอกว่าจะออกไปกับพี่เพทาย ให้ฉันหาอะไรกินไปเลยไม่ต้องรอ...

อ๊ากกก! พี่เพทาย! ผู้หญิงคนนั้น! เธอคือข้อผิดพลาดที่สำคัญที่สุดในสายสัมพันธ์ของฉันกับพี่ฝุ่น!!

แต่การที่พี่ฝุ่นทำลายแผนเซอร์ไพรส์เล็กๆ ของฉันไปนั้นยังไม่เท่าไหร่ แต่...โอ๊ย...ฉันรู้สึกเหมือนโลกกำลังจะสลาย เหมือนฟ้าจะถล่มลงมาตรงหน้า... นี่พี่ฝุ่นกำลังจะขอพี่เพทายแต่งงาน เรื่องแบบนี้มันเป็นไปได้ยังไงกันน่ะ! ไม่ไหวแล้ววว ฉันต้องการระบายอารมณ์เดือดด่วนนน-!!

ฉันหันมองซ้ายขวาสำรวจผู้คน โชคดีที่สวนสาธารณะหน้าทางเข้ากรมตำรวจกว้างขวางและปลอดคนมากพอ ฉันเลยมีที่ให้ได้ชูกำปั้นชี้ฟ้าตะโกนระบายอารมณ์ได้อย่างเต็มที่

"อ๊ากกก! ว้ากกก! อ๊ากกก!...แต่งงานเนี่ยนะ! ไม่มีทางหรอก!! เอาพี่ชายฉันคืนมานะยัยเพทาย ไม่สิ...ยัยพี่เพทายบ้า ฉันไม่ยกพี่ฝุ่นให้หรอก พี่ฝุ่นเป็นของฉันคนเดียววว พี่ชายเป็นของฉันคนเดียวเข้าใจม้ายยย"

ซวบ!

"!!!"

หะ...หือ เมื่อกี้ =0=;; เสียงอะไรแปลกๆ...

เดี๋ยวก่อน...ฉันนึกว่าฉันอยู่แถวนี้แค่คนเดียวซะอีก...แล้วเสียงนั่น...

ซวบ...

เสียงแปลกๆ นั่นดังมาจากด้านหลังอีกหน ฉันเลยลดมือลงช้าๆ และค่อยๆ หันกลับไปมองเพี่อสำรวจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่...

พุ่มไม้ค่อนข้างสูงทางด้านหลังฉันขยับไหวเบาๆ สองสามครั้ง ก่อนใครบางคนจะเดินแหวกออกมาจากพุ่มไม้นั้นช้าๆ ท่ามกลางความตกตะลึงในใจของฉัน...ผู้ชายสูงเพรียวผมสีดำสนิทยาวระต้นคอรับกับดวงตาคมราวกับดวงตาเหยี่ยวสีเทา จมูกโด่ง ใบหน้าคมคายเนียนใสแบบลูกครึ่งตะวันออกกับตะวันตกที่ผสานกันอย่างดี เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยสูทสีดำสนิทอย่างไม่ค่อยเรียบร้อยนัก ชายเสื้อไม่ได้อยู่ในกางเกงอย่างที่ควรเป็น แถมยัง...ไม่ติดกระดุมเสื้อเชิ้ตด้านในยาวเป็นแถบจนเห็นแผงอกขาวๆ แล้วยังสร้อยคอหนังที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตนั้นออกมาอีก

“...”

เวรกรรม...อย่าบอกนะว่าผู้ชายดูดีสุดๆ คนนี้ได้ยินที่ฉันพูดไปน่ะ = ///=!!!

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองวิงเวียนด้วยความอาย แต่ระหว่างกำลังตัดสินใจ ว่าจะรีบชิ่งหนีไปซะหรือว่าหน้าด้านอยู่ต่อไปดี กลับมีฝรั่งในชุดสูทสีเข้ม ตัวสูงใหญ่อีกคนเดินเข้ามาตบไหล่ทักนายหล่อดูดีนั่น...แล้วพวกเขาก็เริ่มต้นคุยกันอย่างเมามันด้วยภาษาอังกฤษยาวเป็นพืด ก่อนที่จะพากันเดินจากไป

ฮู้วว บางทีนายผมดำดูดีนั่นอาจจะฟังภาษาไทยไม่ออกก็ได้นะ สปีกเหมือนไม่เคยรู้จักภาษาไทยมาก่อนซะแบบนั่น

แต่ความจริง ถึงเขาฟังออกมันก็ไม่เห็นเป็นไรสักหน่อย เพราะยังไงฉันกับเขาก็ไม่รู้จักกัน...และเราก็คงไม่บังเอิญโลกกลมมาเจอกันอีกหรอก เพราะงั้นเรื่องที่ฉันตะโกนออกไปเมื่อกี้ ยังไงๆ มันก็ยังคงเป็นความลับของฉันได้อยู่ดี และความลับที่ว่านั่นก็จะให้ใครรู้ไม่ได้หรอกนะ ...โดยเฉพาะพี่ฝุ่นพี่ชายสุดที่รักของฉันน่ะ

โอเค! นั่นคือความเดิมตอนที่แล้ว...

ส่วนตอนนี้ฉันเดินวนเวียนอยู่ในห้องครัวเป็นรอบที่ยี่สิบ ทั้งที่พื้นที่ภายในนี้ก็ไม่ได้กว้างอะไรมากมายนัก...วันนี้ฉันควรจะต้องทำอะไรสักอย่าง... ทำอะไรที่ไม่ให้พี่ฝุ่นทำตามที่คาดเอาไว้สำเร็จดีนะ...

"เสร็จแล้วจ้าเยจี" เสียงทุ้มนุ่มของพี่ฝุ่นดังขึ้นหลังจากฉันเดินเวียนไปมาจนพื้นแทบยุบ ก่อนเสียงฝีเท้าจะพาเจ้าของเสียงมาหยุดยืนเกาะประตูห้องครัวแล้วยิ้มกว้างถาม "เป็นไง วันนี้พี่ชายหล่อพอรึยัง"

คำถามของพี่ฝุ่นทำให้ฉันรีบหยุดอาการมีพิรุธของตัวเองก่อนหันกลับไปทำหน้าใสแบ๊วยิ้มกว้างแบบเด็กดีตอบรับ

"สุดๆ เลยล่ะ พี่หล่อขนาดนี้สาวไม่หลงให้รู้ไป"

"ฮะ ปากหวานจริงนะเรา" พี่ฝุ่นยิ้มกว้างกว่าเก่าก่อนเอื้อมมือมายีหัวฉันเบาๆ

ชิ ฉันไม่ได้ปากหวานชมไปแบบผ่านๆ นะ ปกติแล้วพี่ชายของฉันก็ดูดีอยู่แล้วทุกวี่วัน แต่วันนี้พี่ฝุ่นน่ะดูดีเป็นพิเศษจริงๆ...

แต่ไอ้เหตุผลที่ทำให้พี่ฝุ่นต้องทำตัวให้ดูดีเป็นพิเศษนั่นแหละ ที่ทำให้

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)