miracle…ปาฏิหาริย์นี้แด่เธอ 1 (cookie)(อัญชรีย์)

บทนำ

การได้มีความรักแบบมหัศจรรย์กับศิลปินคนโปรด นักการเมือง นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง หรือไม่ก็นักกีฬาคนดังมักเป็นความใฝ่ฝันของหญิงสาวมากมาย และหนึ่งในจำนวนหญิงสาวที่ว่านั้น...มีฉันรวมอยู่ด้วย

ปลื้มนักกีฬาหรือนักการเมืองยังพอฟังได้ แต่ฉันกลับคลั่งไคล้ศิลปินขวัญใจวัยรุ่นที่กำลังมาแรง ช่างไม่เหมาะสมกับวัยและสถานะของตัวเองเอาเสียเลย มันเป็นเรื่องค่อนข้างน่าอายกับการที่ฉันยังไม่เลิกนิสัยบ้าดารา ทั้งที่ตัวเองอายุตั้งยี่สิบสามปี แถมยังเป็นคุณครูที่สอนนักเรียนมัธยมปลายอยู่ในโรงเรียนรัฐบาลอีกด้วย

20:02, 20.02.2002 คือเวลาที่ฉันมองเห็นจากนาฬิกาดิจิตอลบนหัวเตียงในขณะนี้ เวลาที่ฉันตั้งตารอคอยมาทั้งวันนับตั้งแต่ได้รับข้อความจากศูนย์บริการลูกค้าของเครือข่ายมือถือที่ใช่ว่า

‘Tonight Miracle will happen at 08:02 P.M. Digital clock will read 20:02, 20.02.2002! Close your eyes and make a wish. This will never happen again in our life time’

แน่นอน...ฉันทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง บางคนอาจคิดว่ามันบ้าและไร้สาระ แต่ฉันมีสำนึกอยู่ตลอดเวลาว่ากำลังทำอะไรอยู่ นอกจากนี้ฉันก็มีความสุขดีและไม่เคยเบียดเบียนให้ผู้อื่นเดือดร้อน

ฉันใช้เวลาเกือบทั้งวันในการร่างคำอธิษฐานตามที่ปรารถนา...

‘ขอให้ฉันได้พบและพูดคุยกับ ‘เควิน ริชชี่’ อย่างเป็นส่วนตัวซักครั้ง’

เป็นคำอธิษฐานที่ดูเหมือนว่าหวังน้อย แต่จริงๆ แล้วเป็นเพราะฉันกลัวว่าถ้าขอมากๆ แล้วจะไม่ได้รับการใส่ใจจากพระเจ้า ก็เลยใช้หลัก ‘ได้น้อย...แต่ได้แน่’ (หลักการของใครวะเนี่ย)

แต่ฉันก็ไม่ลืมที่จะอธิษฐานเรื่องสำคัญเผื่อเอาไว้ด้วย ‘ขอให้ฉันได้พบรักกับผู้ชายแสนดี และขอให้พ่อกับแม่มีความสุขมากที่สุด’ (เหลือเชื่อ ฉันคิดถึงเรื่องพวกนี้หลังเรื่องการได้คุยกับดารา เวรกรรมจริงๆ)

“ปู นอนรึยังจ๊ะ” น้ำเสียงอันอ่อนหวานดังขึ้นหลังจากการเคาะประตูเบาๆ

“เข้ามาสิจ๊ะฝ้าย” ฉันร้องบอกและขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนหลังการอธิษฐานในคืนแห่งปาฏิหาริย์ผ่านไปเป็นที่เรียบร้อย

‘ฝ้าย’ เป็นนักศึกษาปริญญาโทที่จะจบในปีการศึกษาหน้า เธอเป็นลูกสาวเศรษฐีผู้แสนเพียบพร้อม ซึ่งฉันบังเอิญโชคดีได้เธอเป็นเพื่อนสนิท จึงมาใช้ชีวิตอยู่ในคอนโดมิเนียมชั้นดีแห่งนี้ได้โดยไม่เสียค่าบริการใดๆ

ฝ้ายรู้ดีว่าฉันหมกมุ่นกับการขอพรในคืนนี้มากเพียงใด และเธอก็ไม่ได้หัวเราะหรือทักท้วงแต่ก็ไม่ได้ทำเหมือนกับฉัน ทั้งที่ฝ้ายมีบุคลิกเป็นสาวน้อยช่างฝันแท้ๆ พอคิดแบบนี้แล้วฉันก็รู้สึกอายขึ้นมาทันทีเลย

“เข้ามาห้องปูแล้วรู้สึกเขินๆ ทุกที” ฝ้ายพูดพลางหันไปรอบๆ ด้วยสีหน้ายิ้มละไม “มีแต่รูปเควิน ริชชนี่ติดเต็มเลย”

“แบบนี้ทำให้เราหลับสบายดีนี่จ๊ะ” ฉันบอกกับฝ้ายด้วยน้ำเสียงเป็นสุข ฉันรู้สึกดีเวลาที่สามารถคุยเรื่องนี้ได้โดยไม่ลำบากใจ ซึ่งปกติแล้วต้องปกปิดเป็นความลับสุดยอดไม่ให้นักเรียนและเพื่อนครูที่โรงเรียนทราบ ไม่อย่างนั้นฉันคงเป็นอาจารย์ที่น่านับถือตายเลย “ฝ้ายมีอะไรรึเปล่าจ๊ะ”

ฝ้ายพยักหน้าและยิ้มบางๆ ด้วยท่าทางเกรงใจจนฉันรู้สึกกระดาก เพราะฝ้ายเป็นเจ้าขอห้องนี้แต่กลับชอบทำท่าเกรงอกเกรงใจอยู่เสมอ

“พรุ่งนี้ปูไม่มีธุระที่ไหนใช่มั้ยจ๊ะ” ฉันพยักหน้าแต่คิ้วขมวดอย่างสงสัย “คุณพ่อคุณแม่จะมาหาเราที่นี่”

คำบากเล่าของฝ้ายทำให้ฉันอึ้งไปชั่วครู่ “อ๋อ...จ้ะ...ก็...ดีจังนะ...ไม่ได้เจอกับพ่อแม่ฝ้ายตั้งนานแล้ว”

“โธ่ เรารู้หรอกน่าว่าปูลำบากใจ เราเข้าใจ...ก็พ่อแม่เราเหมือนคนอื่นเสียที่ไหน”

ฉันยิ้มเจื่อนๆ “อย่าพูดอย่างนั้นสิจ๊ะ คุณพ่อคุณแม่ของฝ้ายใจดีกับเรามาก พรุ่งนี้เราไม่ออกไปไหนหรอกจ้ะ”

ฝ้ายยิ้มกว้างและเอื้อมมือมาจับมือฉันอย่างดีใจ “ขอบใจมากจ้ะปู คุณพ่อคุณแม่คงดีใจที่ได้คุยกับปู”

พ่อแม่ของฝ้ายเป็นนักธุรกิจที่มีงานล้นมือและต้องออกงานสังคมเสมอ ตอนที่ฝ้ายขอย้ายออกมาอยู่นอกบ้านท่านทั้งสองปฏิเสธเต็มที่ กระทั่งฝ้ายมาขอร้องฉันให้ไปที่บ้านและบอกกับท่านว่าฉันจะอยู่กับฝ้ายที่คอนโดมิเนียมและจะดูแลฝ้ายเป็นอย่างดี แล้วฝ้ายยังยกเอาเรื่องที่ท่านไม่เคยมีเวลาใส่ใจเธอเลยตั้งแต่เล็กจนโต แต่เธอก็ไม่เคยทำตัวเหลวไหลแถมยังสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ ได้โดยไม่มีใครเคี่ยวเข็ญมาเป็นเหตุผล สุดท้ายท่านจึงยอมตามใจ แต่ในช่วงแรกๆ นั้นท่านมาตรวจสอบความเป็นอยู่ของพวกเราแทบทุกสัปดาห์ หนึ่งปีผ่านไปเราจึงได้รับความไว้วางใจอย่างเต็มที่ นานๆ ครั้งท่านจึงจะมาสำรวจความเป็นอยู่ และฝ้ายก็กลับบ้านสัปดาห์ละหนึ่งครั้ง

ถึงแม้พ่อแม่ของฝ้ายจะเป็นสามีภรรยาที่ดูแปลกๆ ไปบ้าง แต่ท่านทั้งสองก็ใจดีมาก เพียงแต่ว่า...ทุกครั้งที่ท่านมาที่นี่ ท่านจะตั้งคำถามกับฉันจนมึนไปหมด และพยายามจับผิดพฤติกรรมของพวกเราอย่างเอาเป็นเอาตายจนฉันแทบหมดแรงกับการตั้งรับ

วันนี้ฉันตื่นเช้าเป็นพิเศษด้วยเวลา 07:00 น. ทั้งที่เมื่อคืนนี้มีการทำความสะอาดห้องครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในรอบสามเดือน พ่อกับแม่ของฝ้ายบอกว่าจะมาก่อนเที่ยง นั่นก็หมายความว่าอาจจะโผล่มาตอนแปดโมงเช้าหรือไม่ก็สิบเอ็ดโมงห้าสิบเก้านาที...ซึ่งฉันจะต้องรับภาระในการคาดเดาด้วยหัวใจระทึกอยู่ฝ่ายเดียว

เสียงเคาะประตูห้องดังเป็นระยะด้วยจังหวะที่คุ้นหู แต่ยังทำให้ตกใจทุกครั้งที่ได้ยิน

ฉันเงยหน้าขึ้นจากนิตยสารเล่มหนาและวางมันลงบนโต๊ะค่อนข้างแรงอย่างตื่นๆ ฝ้ายซึ่งนั่งดูโทรทัศน์อยู่ใกล้ๆ หันมามองแล้วหัวเราะคิกคัก นาฬิกาบนผนังบอกเวลา 10:45 น. ฝ้ายเป็นฝ่ายลุกไปเปิดประตู ในขณะที่ฉันกำลังนั่งเตรียมใจและจดจ่อกับการทักทายในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า

“หนูฝ้ายของคุณหญิงแม่ (ของคุรพ่อ)”

ทันทีที่บานประตูเปิดกว้าง ท่านทั้งสองโผเข้ากอดบุตรสาวด้วยท่าทางยินดีล้นพ้นจนฝ้ายเซไปหลายก้าว

หลังจากทักทายกันฉันครอบครัวเป็นที่เรียบร้อย รายต่อไปที่ต้องตั้งรับอย่างเต็มที่ก็คือ...ฉัน

“สบายดีใช่มั้ยจ๊ะหนูปู” คุณหญิงเข้ามาลูบหลังลูบไหล่และถามไถ่ด้วยท่าทางรักใคร่จนฉันขนลุกซู่ก่อนตอนรับเบาๆ จนแทบไม่ได้ยินเสียงตัวเอง “ห้องสะอาดสะอ้านดีเหมือนเดิมนะคะ คุณหญิงแม่กับคุณพ่อไม่ได้มาตั้งนานเพราะงานยุ่งมาก ถ้าไม่มีหนูปูเราคงเป็นห่วงหนูฝ้ายจนไม่เป็นอันทำการทำงาน” คุณหญิงเอมอมรพูดพลางยิ้มแย้มอย่างเบิกบาน

“มีไอ้หนุ่มหน้าไหนมาเกาะแกะทั้งสองคนบ้างรึเปล่า เป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยแถมยังอยู่กันตามลำพังเสียอีก คงมีแน่ๆ เลยใช่มั้ย บอกพ่อมา พ่อจะไปจัดการมันเอง” คุณพ่อถามและจ้องหน้าฉันด้วยสีหน้าขึงขังราวกับนายทหารชั้นผู้ใหญ่ ทำเอาฉันกลืนน้ำลายและรีบหันไปมองฝ้ายเพื่อขอความช่วยเหลือ มันเป็นคำถามยอดอฮิตที่เราถูกซักอยู่เสมอ ฉันเคยตอบปฏิเสธไปแต่ท่านก็ย้อนกลับมาจนแทบผงะหงาย ‘อย่ามาโกหกพ่อ...ไม่ได้เชียวนะ!’ ตั้งแต่นั้นฉันก็ไม่กล้าตอบคำถามนี้อีกเลย

“โธ่ คุณพ่อขา ไม่มีหรอกค่ะ คุณพ่อจำต้า...ลูกสาวคุณอาพิพัฒน์กับคุณอามาลินีได้มั้ยคะ ที่ห้องเขาอยู่ข้างๆ นี่ไงคะ” ฝ้ายรีบอ้างถึงเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่ง “รายนั้นเขาห้าวจนผู้ชายกลัวกันไปหมดล่ะค่ะ เราอยู่กับต้าก็ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าเข้าใกล้หรอกค่ะ”

คุณพ่อมองฝ้ายอย่างพินิจคล้ายไม่ค่อยเชื่อ แต่ก็ยอมรับโดยดีก่อนจะถามไถ่ถึงต้าบ้าง...ต้าเป็นเพื่อนของฝ้ายมาตั้งแต่เป็นเด็กเล็กๆ เรียนที่เดียวกันมาตลอดจนกระทั่งตอนนี้ อีกทั้งพ่อกับแม่ของทั้งคู่ก็รู้จักสนิทสนมกันมาตั้งแต่ฝ้ายกับต้ายังไม่เกิด แม้ว่าหลายปีมานี้จะห่างเหินกันไปเพราะหน้าที่การงานของแต่ละคน แต่มิตรภาพอันดีก็ยังคงมีอยู่

หลังจากคุยกันอยู่หน้าโทรทัศน์นานพอควร ท่านทั้งสองก็เริ่มลุกขึ้นเพื่อเดินสำรวจรอบๆ ห้อง ปล่อยให้ฉันแอบชำเลืองตามอย่างนึกเป็นห่วง

“คุณแม่ขา นั่นห้องนอนปูต่างหากล่ะคะ ถ้าจะดูห้องหนูล่ะก็อยู่ทางนี้ค่ะ” ฝ้ายรีบท้วงเมื่อเห็นคุณหญิงแม่ไปยืนจับลูกบิดอยู่หน้าห้องส่วนตัวของฉัน

“หนูปูก็เหมือนลูกสาวคุณหญิงแม่เหมือนกัน แม่ก็

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)