Little Evil ปีศาจวายร้ายขโมยหัวใจรัก (ชุด Rebellion)

ราชา ราชินี เจ้าหญิง เจ้าชาย

ชีวิตอย่างในนิทานเกิดขึ้นได้ในชีวิตจริง

คุณเชื่ออย่างนั้นหรือเปล่าคะ

บทนำ

กาลครั้งไม่หนึ่ง แถมยังไม่นานเท่าไหร่...

“ใบแต้ว แกยังไม่เลิกนัสยเกาะขอบหน้าต่างลิ้นห้อยมองกลุ่ม Rebellion อีกหรือไง”

เพราะฉันแอบมองกลุ่มนี้มาเกินกว่าจะนับไหวแล้ว ยัยเอวาเพื่อนซี้ไม่มีสี่ขาของฉันจึงเอ่ยทักขึ้นพร้อมกับยื่นมือมาจิกหนังหัวฉันให้ขยับไปอีกทางหนึ่ง เพื่อตัวเองจะได้ยื่นหัวเข้ามาตรงขอบหน้าต่างบานน้อยกลอยใจบ้าง

“โอ๊ยยยย แล้วแกจะมาแย่งฉันมองทำไมล่ะ มีของตัวเองเป็นตัวเป็นตนแล้วแท้ๆ!”

ฉันผลักหัวเอวาให้หลุดออกจากขอบหน้าต่างแล้วยื่นหัวเข้าไปจับจองพื้นที่ใหม่อีกครั้ง

แหม...ห้องเรียนเรามันดี๊ดีก็ตรงที่อยู่ตรงกับสนามบาสพอดีเลยนี่ล่ะนะ ตอนเที่ยงๆ แบบนี้ก็เลยมีคนมาเล่นบาสแก้เซ็งกัน พวก Rebellion ก็มาเล่นบาสกันครบแก๊งเพื่อเป็นอาหารตาของฉัน อีหรอบนี้ใครจะยอมให้ยัยเอาวาแอบดูกันล่ะ ก็มีนายเดย์แห่ง Rebellion เป็นตัวเป็นตนแล้วนี่หว่า เชอะ

“เฮ้ย ใบแต้ว ถามจริงๆ เหอะ!”

และในที่สุด...ยัยเอาวาที่ไม่อาจกรายหัวเข้ามาแย่งพื้นที่ฉันได้ก็เปลี่ยนท่าทีไปเป็นยืนเท้าเอวทำท่าหาเรื่องแทน

“ใน Rebellion เนี่ย แกชอบใครกันแน่ ถามหน่อยเหอะ”

“หือ ฉันเหรอ”

ฉันจำต้องละสายตาจากอาหารตาและหันมาหายัยเอวาที่จ้องหน้าหาเรื่องอยู่แทน แต่ก็ได้แค่อ้าปากค้างให้แมลงวันบินตอมขี้ฟันเล่นเพราะยังไม่ได้ตอบคำถาม

“ยะ...อย่าบอกนะว่าแกชอบเดย์!!!”

แล้วพอฉันไม่ยอมตอบ ยัยเอวาก็ตั้งการ์ดมือขึ้นสองข้างในท่าปอบหยิบพร้อมจกกระชากไส้ฉันเมื่อคิดไปถึงว่าอาจมีเหตุการณ์เพื่อนรักหักหลังขึ้นมา ชิเชอะ! ก็ตัวเองเป็นแฟนของนายเดย์ ฝาแฝดหน้าตาดีแห่ง Rebellion นี่นา น่าหมั่นไส้ใช่มั้ยล่ะ!

“จะบ้าเรอะ! ไม่ใช่ย่ะ”

แต่ฉันก็ส่ายหน้าปฏิเสธแล้วหันกลับมาเคลิ้มกับกลุ่มหนุ่มๆ สุดหล่อทางนอกหน้าต่างใหม่

“อ้าว แล้วแกชอบใคร”

“แหม...มันก็”

ฉันหันกลับมาอีกรอบพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากระโปรงออกมากัดซับน้ำลายอย่างสะดิ้งเต็มที่แบบไม่กล้าเอื้อนเอ่ย อีโธ่! ทีตอนฉันอยากบอกว่าชอบใคร ยัยบ้าเอวาก็ไม่เคยคิดจะฟัง พอตอนนี้ดันมาถามและบังคับให้ตอบโดยไม่ได้เตรียมตัว ฉันก็เขินแบบสะดิ้งๆ เป็นนะยะ

“ไนท์?”

“โน เจ้าเล่ห์เชียว ไม่ไหวๆ”

แล้วยัยเอวาก็เริ่มปฏิบัติการค้นหาเจ้าชายในฝัน (ข้างเดียว) ของฉัน

“ซันแทน?”

“โนๆ หมอนั่นก็กะล่อนไปนิด”

“ไฮท์เหรอ”

“มิช่าย นั่นก็โหดเกินอ่ะนะ”

“งั้นก็...”

แน่นอนว่ายัยเอวาอ้าปากค้างกับคำตอบ ในเมื่อยัยนั่นไล่มาจนกระทั่งเหลือเพียงคนสุดท้ายของกลุ่ม Rebellion

“ใบแต้ว...นี่แกชอบ...ชูการ์งั้นเหรอ!”

“แหม”

ไล่ขนาดนี้จะยังเหลือใครในชอยส์ Rebellion อีกล่ะยะ ชิๆ

“แต้วววว แต่แกก้รู้ว่าชูการ์น่ะมี...!”

“กรี๊ด ม่ายต้องมาตอกย้ำนะ”

ฉันยกมือขึ้นปิดหูสองข้างเพราะไม่อยากฟังเสียงร้องโวยวาย ฉันจะไม่รู้ได้ไงว่าชูการ์มีแฟนแล้ว...ในเมื่อเอวาเป็นคนบอกฉันเองเมื่อครั้งก่อนนู้น

ใช่แล้ว! ฉันรู้อยู่แล้วว่าชูการ์มีแฟนแล้ว แถมแฟนของชูการ์ก็ยังน่ารักมากด้วย ที่ฉันเคยลากยัยเอวาไปที่ร้าน Evening Café ของเขา และอ้างว่าอยากดื่มชาน่ะ จริงๆ แล้วฉันอยากไปแอบดูหน้าตาพนักงานเสิร์ฟสาวสตรีมารีอาที่เป็นแฟนเขาต่างหาก

“แล้วแบบนี้แกจะทำไงอ่ะแต้ว แกก็อกหักอีกเหรอ”

ยัยเอวาหันมาตบบ่าฉันอย่างปลอบโยนพร้อมกับทำท่าร้องไห้แบบเห็นใจเหลือเกิน

“สมกับที่ครองฉายาเลดี้ใบแต้วแห้วสะเดิดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรจริงๆ เพื่อนฉัน”

เอ่อ...อันนี้แน่ใจเหรอว่ามันคือความเห็นใจน่ะ

ชิ! จริงๆ แล้วมันน่าจะเป็นความผิดของยัยเอวามากกว่าที่ได้รู้จักกลุ่ม Rebellion ก่อนใครแต่ก็ไม่ยอมแนะนำฉันให้ได้ดี๊ด๊าร่าเริงและเอาความสัมพันธ์ฉันเพื่อนมาตอกต๊อกๆ เป็นสะพานเชื่อมไปหาชูการ์แสนหวานของฉัน

เพราะอย่างนั้นเมื่อวันเวลาเลยผ่าน ชูการ์เลยเดินทางไปเจอเนื้อคู่ตัวเองซะได้โดยที่ฉันไม่ได้แตะต้องเลยแม้แต่ปลายเล็บงามๆ ของเขา กรี๊ดดด...ทำไมโลกนี้ไม่ยุติธรรมกับใบแต้วเยี่ยงนี้คะ

“ชิ! ถึงฉันจะอกหักแต่ไม่ยอมขาดรักหรอกย่ะ!”

นั่นแหละ...คือคำประกาศิตของฉัน

1

Little Angel Boy

‘ชิ! ถึงฉันจะอกหักแต่ไม่ยอมขาดรักหรอกย่ะ!’

ใช่! ฉันประกาศออกไปแบบนั้นเมื่อวานนี้...ประโยคนั้นจึงทำให้ฉันนอนไม่หลับแทบจะทั้งคืนเพราะครุ่นคิดถึงประโยคนั้นของตัวเอง

ฉันควรจะสารภาพรักกับเขาดีมั้ยนะ ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่แล้วว่าชูการ์มีแฟนแล้ว คิดกลิ้งมากลิ้งไป คิดมันทั้งคืน...จนในที่สุดคำตอบแบบสบายๆ สไตล์เลดี้ใบแต้วแห้วสะเดิดก็คือ...ฉันจะสารภาพรักกับชูการ์! โอ้เย้!

“ฮี่โฮ่ อรุณสวัสดิ์ยามเช้า”

เช้าวันต่อมา...แม้เมื่อคืนจะผ่านการนอนดึกสักแค่ไหน แต่ฉันก็ยังแสนจะแฮปปี้กับยามเช้า โดยเฉพาะเมื่อคิดไปถึงอนาคตข้างหน้าที่จะได้แห้วสองโหลมากินอีกรอบอย่างสุขสม วันนี้ฉันจะไปสารภาพรักกับชูการ์ด้วยจดหมายที่บรรจงเขียนคัดลายมือมาอย่างดิบดี สารภาพรัก...แม้รู้ดีถึงคำตอบที่จะได้รับก็ตามที

“ว่าไงนะใบแต้ว”

“ก็อย่างที่แกได้ยินไปเมื่อกี้นี้”

ฉันยักไหล่สองข้างทำท่าอาลีบาบาใส่เอวาที่ทำท่าตกใจได้ใจอย่างที่คาดเอาไว้จริงๆ พอฉันบอกแผนการที่จะปฏิบัติการในวันนี้ให้ฟัง

“จะบ้าเหรอใบแต้ว ทำแบบนั้นก็เท่ากับไปขอซื้อแห้วจากชูการ์ชัดๆ นะ”

“ชิ ฉันรู้หรอกน่าเอวา”

ฉันรู้ว่าชูการ์มีแฟนแล้ว สารภาพไปก็กินแห้วสถานเดียว..

และก็ใช่อีกนั่นแหละ! ฉันมันใบแต้วฉายาแห้วสะเดิดมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้วนี่นะ...แอบปิ๊งใครทีไรเขาก็ต้องรีบหนีไปมีแฟนให้แห้วกินก่อนบอกรักมันทุกรอบ แต่เอาเหอะ รอบนี้ขอให้ฉันได้สารภาพรักหน่อยเถอะนะ ถึงจะต้องกินแห้วแต่มันก็ทำให้ฉันทำลายแห้วสะสมที่ไม่เคยสารภาพรักมาตลอดสิบเจ็ดปีได้นี่นา

“แล้วทำไมแกถึงได้อยากสารภาพรักล่ะ”

“ก็เพราะ...ฉันจะจบตำนานแห้วในใจตลอดสิบเจ็ดปีนี้สักทีน่ะสิ”

คำตอบอย่างหมายมั่นของฉันทำเอาเอวาโบกมือลาโลกไปเลยทีเดียว

“แกจะบ้าเหรอใบแต้ว! เมื่อวานนอนตกเตียงหัวกระแทกพื้นหรือไง”

“ฮึ่ย..ฉันไม่ได้หัวกระแทกพื้น!”

“แต่แกเพี้ยน”

“ชิ ไม่พูดกับแกแล้ว ยัยคนมีความรัก!”

ฉันสะบัดหน้าหนีเอวาก่อนจะล้วงจดหมายรักที่บรรจงเขียนออกมาประทับรอยจูบลงไปอย่างซาบซึ้งตรึงตรา...

“ใบแต้ว..แกจะทำจริงๆ เหรอ”

เอวาถามย้ำเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ จำไม่ได้และขี้เกียจจำ

“เออ! ฉันเป็นคนพูดจริงทำจริงเสมอ แกก็รู้จักฉันดีนี่เอวา!”

และแล้ว...ฉันก็ประกาศกร้าวถึงความตั้งใจของตัวเองอีกครั้ง แม้ว่าจะทำให้เอวากรามค้างไปเลยก็ตามที

เวลาแห่งโอกาสมาถึง ด้วยความที่โรงเรียนคาเมล็อตมีคาบชมรมทุกวันอังคาร เพราะงั้น...เวลาในการบอกรักของเลดี้ใบแต้วผู้ครอบครองแห้วกระป๋องทั่วราชอาณาจักรคนนี้ก็เลยมาถึง

กรี๊ดดด...ฉันจะไปบอกรักเขาแบบไหนดีนะ เอาเป็นว่าตรงเข้าไปแล้วเรียกชื่อชูการ์ก่อน จากนั้นก็ยื่นจดหมายที่ขโมยน้ำหอมแม่มาฉีดซะหอมกรุ่นแบบแทบสำลักกลิ่นให้ไป

แล้วก็ต้องรับฟังคำปฏิเสธของชูการ์มาเพิ่มไร้แห้วในใจฉันคนนี้ต่อปาย เฮ้อออ

“...”

อืม แต่จะว่าไปมันก็จริงอย่างที่เอวาพูดนะ ฉันควรจะไปสารภาพงั้นเหรอ ในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่าสารภาพไปก็มีแต่จะทำให้ชูการ์มาช่วยขุดดินฝังหัวแห้วในใจให้งอกงามมากขึ้นเท่านั้น

เอ?...งั้นฉันไม่สารภาพจะดีกว่ามั้ยนะ

“ชูการ์...อีตาซันแทนมายุ่งกับฉันมากเกินไปแล้วนะ”

“หึ...เอาน่าแบร์”

วืบ...

คิดไปไม่ถึงไหนก็ต้องรีบหลบวืดเข้าซอกตึกเมื่อชูการ์หน้าหวานสุดที่รักของฉันเดินดุ่มๆ มากับผู้หญิงผมยาวประบ่าที่เป็นผู้จัดการชมรมยิงธนูญี่ปุ่นของชูการ์ สงสัยว่ากำลังจะไปที่ชมรมกันแหงๆ (เรื่องรอบตัวชูการ์และผู้ชายหน้าตาดีไม่เคยหลุดพ้นเรดาร์ของฉันไปได้หรอก หุๆ)

เฮ้อ...รอดแล้ว ดีใจจริงที่หลบพ้น

จุ๊ๆ จุ๊ๆ

“อ๊ะ”

แล้วเสียงจิ้งจกแถวๆ หลืบนั้นก็ร้องดังขึ้นเรียกสติฉันกลับคืนมาทันใด

เฮ้ย! ฉันมาเพื่อสารภาพรักกับชูการ์นี่นา แล้วไฉนฉันจึงมาหลบอยู่ในหลืบเป็นเพื่อนจิ้งจกแปะข้างฝาแบบนี้เล่า! ถ้าฉันจะสารภาพรักจริงๆ เมื่อกี้มันก็เป็นโอกาสดีที่ฉันจะขอคุยกับชูการ์เป็นการส่วนตัวแล้วยื่นจดหมายไปให้!

แต่ฉันมาหลบทำบ้าอะไรล่ะเนี่ย! โอ๊ยยย...มองเห็นอนาคตไร้แห้วเจริญงอกงามเติบโตหัวใหญ่ได้เกือบกิโลเลยทีเดียว

“ฮึบ! สู้ตายใบแต้ว!”

ฉันกำหมดให้กำลังใจตัวเองเรียบร้อย ตั้งใจแน่วแน่ว่าต้องสารภาพรักให้ได้ แล้วฉันก็จูจุ๊บจดหมายรักอีกรอบก่อนรีบก้าวออกจากซอกหลืบที่เข้ามาแอบ

พลั่ก!

ก่อนจะชนเข้ากับใครบางคนจนดั้งแทบยุบเข้าไปในกะโหลก

“ขอโทษค่ะ”

ฉันก้มหัวถี่ๆ เพื่อขอโทษคนที่ฉันชนเข้าอย่างจังทั้งๆ ที่ยังยกมือกุมดั้งตัวเองที่ยังเจ็บแปลบๆ ไม่หาย ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองเจ้าทุกข์

โอ๊ะโอ...ทำไมสายตาใบแต้วมองเห็นออร่าสีทองเรืองรองอยู่รอบกายหมอนี่เลย ไอ้หน้าหล่อๆ ชนิดที่รังสีความดูดีจับจนล้นแบบนี้มันคุ้นแสนคุ้นนะ

ปรื้ดๆๆ แล้วสมองอันชาญฉลาดที่เกิดมาเพื่อประมวลและดักจับข่าวสารผู้ชายหน้าตาดีในปฐพีโดยเฉพาะก็ประมวลข้อมูลปรื้ดๆๆ จนปิ๊งข้อมูลขึ้นมาอย่างแน่ใจว่าคนตรงหน้าฉันไม่ใช่ใคร...

แต่เป็น ‘เท็นเท็น’ หนุ่มลูกครึ่งไทย-ไต้หวัน ชายที่มีหน้าตาเนียนใส ดูดี มีรอยยิ้มบาดใจให้ใครต่อใครอยู่เสมอ และแน่นอนว่า...ผู้ชายคนนี้ก็ถูกจัดให้ติดหนึ่งในสิบ (สิบเอ็ด...ถ้านับแยกฝาแฝดแห่ง Rebellion) ผู้ชายหน้าตาดีของคาเมล็อต

กรี๊ดแฮะ! ฉันไม่เคยเห็นเท็นเท็นใกล้ชิดปานนี้เลยนะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเมื่อกี้ที่ฉันชนก็คือแผ่นอกกว้างของเขา ต๊าย...ใบแต้วไม่อยากล้างหน้าเลยจ้ะ ขอไปสแกนเซลล์ผิวเท็นเท็นเก็บไว้เป็นคอลเลกชันก่อนได้มั้ย

“นี่! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะ!”

และเพราะความหล่อของเท็นเท็นจึงทำให้ฉันตาบอดไปชั่วขณะ ไม่ทันได้มองว่าเขามีผู้หญิงนุ่งสั้นสองสามคนขนาบข้างกายอยู่ จนกระทั่งหนึ่งในนั้นเดินเข้ามาผลักไหล่ฉันจนเซไปเล็กน้อย

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)