คือ...เธอ 2 (cookie)

บทที่ 8

 

ร่างใหญ่สูงหกฟุตสองนิ้วในชุดสูทอาร์มานี่สีน้ำเงินเข้มเดินเคียงคู่มากับร่างเพรียวระหงสูงห้าฟุตเก้านิ้วในชุดราตรีสีแดงเพลิงจากห้องเสื้อชื่อดังเข้ามาในงานแต่งงานของนักการเมืองรุ่นใหม่อนาคตไกลคนหนึ่ง ดูงามสง่าสมกันราวกิ่งทองใบหยก ใบหน้าของทั้งคู่ดูสดใสยิ้มแย้มยินดีกับคู่บ่าวสาวและทักทายแขกเกียรติยศท่านอื่นๆ ด้วยดี แม้ว่าก่อนหน้านั้น...

‘ฉันไม่อยากไปเลย งานใหญ่ระดับประเทศแบบนี้ แถมยังไม่ได้สนิทสนมกันเป็นการส่วนตัวอีก คุณก็รู้นี่คะว่าฉันไม่ชอบ คนเยอะ ยุ่ง วุ่นวาย’

‘มันจำเป็นนี่นา เราอยู่ในสังคมนะคุณ ระบบมันพึ่งพากัน’

‘แถมมีนักข่าวด้วย ฉันไม่ชอบ’

‘เถอะน่า...คุณสวย...ผมอยากอวด’

หญิงสาวย่นจมูกใส่สามี ‘ไม่ต้องมาแกล้งชมหรอก ยังไงก็ไปด้วยอยู่แล้ว รู้หรอกค่ะว่าจำเป็น’

แต่พอถึงเวลาจริงๆ ความไม่อยากของหล่อนยิ่งเพิ่มขึ้นทวีคูณ กฤตินไม่ทราบหรอกว่าหล่อนได้รับโทรศัพท์มือถือลึกลับถึงสองครั้ง จากหญิงสาวผู้หญิงซึ่งร่ายยาวอะไรก็ไม่ทราบเกี่ยวกับ ‘การตบตีกันเพื่อแย่งผู้ชาย’ และ ‘การตกเป็นข่าวหน้าหนึ่ง’

ใช่ว่าหล่อนจะกลัวการข่มขู่ไร้สาระแบบนี้ เพยีงแต่มันทำให้ภาวะความจำเป็นที่ต้องทำตามหน้าที่ของหล่อนกลายเป็นภาวะการจำใจฝืนทนอย่างเลี่ยงไม่ได้

จนขณะนี้อรกานต์ก็ยังพร่ำสวดภาวนาอยู่ในใจ ขออย่าให้ผู้หญิงบ้าคนนั้นกระทำการที่ขู่ไว้ได้สำเร็จ

“สวัสดีค่ะ”

เสียงใสกังวานของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลังตามมาด้วยร่างปราดเปรียวสมส่วนที่เยื้องกรายมาปรากฏต่อหน้า เธอผู้นั้นอยู่ในชุดราตรียาวสีขาว คอเสื้อคว้านลึกอวดเนินทรวงอวบอิ่มขาวผ่อง มีเพียงชุดผ้ายืดเกาะอกสีเนื้อตัวสั้นแนบกระชับเรือนร่างอยู่ภายใต้ผ้าลูกไม้โปร่งสีขาวซึ่งตัดเย็บเป็นชุดกระโปรงยาวกรอมเท้า เปลือยไหล่ทั้งสองข้างและด้านหลังเว้าลึกเกือบถึงเอว อวดผิวเนื้อขาวเนียนละเอียด มองเผินๆ ราวกับเธอมีเพียงผ้าลูกไม้เนื้อบางคลุมเรือนร่างนั้นไว้อย่างคร่าวๆ แบบที่พร้อมจะหลุดได้ทุกเมื่อ!

อรกานต์ทึ่งกับความกล้าแต่งตัวของเจ้าหล่อนจนเกือบไม่ทันสังเกตเห็นความงามอันน่าตื่นตะลึงของคนตรงหน้า

ใบหน้ารูปไข่ขาวนวลแต่งแต้มสีไว้เข้มจัดขับดวงตาสองชั้นคมให้ดูมีเสน่ห์ลึกล้ำตรึงใจ ผิวแก้มเปล่งปลั่งกับริมฝีปากอิ่มได้รูปนั่นอีก ทำเอาหล่อนซึ่งมั่นใจในรูปร่างหน้าตาของธีร์วราอยู่เต็มเปี่ยมถึงกับหวั่นไหว แม้จะพอดูออกว่าหล่อนเองมีอายุน้อยกว่าและมีเรือนร่างสูงโปร่งกว่า หากสตรีในชุดขาวกลับดูเหนือกว่าด้วยท่วงท่าสง่าดุจนางพญาหงส์ ประกายพราวระยับในแววตา และรอยยิ้มอันเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ

ก่อนที่หล่อนจะทันได้กล่าวคำใดทักทายตอบไป ร่างกลมกลึงสมส่วนก็เบียดเข้าแนบชิดกับกฤติน แขนเรียวขาวสองข้างโอบรอบลำตัวชายหนุ่มไว้แน่น ก่อนที่เจ้าตัวจะเขย่งปลายเท้าเล็กน้อยแนบพวงแก้มสีชมพูปลั่งเข้ากับเสี้ยวหน้าคมทั้งสองข้างของเขาตามแบบการทักทายอย่างตะวันตก

“ไงคะกริช สบายดีหรือคะ”

กฤตินขยับตัวอย่างอึดอัด มือใหญ่พยายามจะแกะมือเล็กอ่อนนุ่มที่เกาะอยู่ข้างลำตัวออก แต่ฝ่ายตรงข้ามไวกว่าด้วยการเปลี่ยนเป็นการคล้องแขนเข้ากับท่อนแขนกำยำ และยกมืออีกข้างลูบไล้สำรวจไปตามแนวกรามและคางคมสัน

“ไม่ได้เจอกันแค่อาทิตย์กว่าๆ เอง ดูคุณซูบไปนะคะ งานหนักหรือ”

อรกานต์รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นรูปปั้นหิน ได้แต่ยืนนิ่งเบื้อใบ้ทำอะไรไม่ถูกด้วยมิเคยคาดคิดมาก่อนเลย ว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะมาเกิดขึ้นกับตัวเอง

หากภาพตรงหน้ายังไม่ทำให้หล่อนตาค้างพอ ประโยคถัดไปก็สามารถบรรลุจุดมุ่งหมายได้แน่นอน

“เคทเพิ่งบินกลับมาเมื่อวานนี้เองค่ะ มาถึงก็ได้ทราบว่าตัวเองได้ลงข่าวหนังสือพิมพ์กับกริชด้วย สงสัยคืนนั้นเราจะดื่มกันดึกไปหน่อยนะคะ คนเค้าเลยเอาไปแซวกัน นี่ถ้าเห็นตอนเคทอยู่หน้าห้องกริชพอดี สงสัยจะเอาไปลือกันสนุกใหญ่”

กฤตินรู้สึกเหมือนโดนหมักหนักๆ ต่อยเข้ากลางลำตัวอย่างจัง ยิ่งเมื่อเห็นดวงตาเบิกกว้างฉาบแววรวดร้าวและสีหน้าเผือดลงของภรรยา ยิ่งรู้สึกราวกับโดนค้อนอันใหญ่ทุบซ้ำที่กลางหัวใจ

อรกานต์สบตากฤตินด้วยสายตาที่เป็นคำถาม ก่อนจะเลื่อนไปจับภาพมือใหญ่ซึ่งพยายามแกะนิ้วเรียวสวยออกจากท่อนแขนอย่างเป็นผล เรื่อยไปจนถึงใบหน้างดงามหมดจดของผู้มาเยือน

ฝ่ายตรงข้ามมองหล่อนด้วยสายตาของผู้ที่เหนือกว่าทุกทาง ทั้งความงามสง่า วัยวุฒิ และคุณวุฒิ แม้ริมฝีปากอิ่มจะมีรอยยิ้มเยื้อนส่งให้ หากผู้รับรู้สึกได้ว่าเป็นการ ‘ยิ้มหยัน’ มากกว่า

จากสีหน้าแววตาและกิริยาทั้งหมด ทำให้หล่อนรู้สึกถึงสัญญาณการท้าทายจากฝ่ายตรงข้าม

“ใจคอจะไม่พูดอะไรสักคำเลยหรือคะกริช อย่างน้อยก็แนะนำเคทให้รู้จักกับคุณคนสวยคนนี้หน่อยสิคะ”

“นี่ไทร่า ภรรยาผม” กฤตินเอ่ยเสียงแห้ง “ไทร่า นี่คุณเกสรา”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณเกสรา”

น้ำเสียงราบเรียบอย่างคนที่ควบคุมตนเองได้ดีของหล่อนไม่ได้ทำให้ฝ่ายนั้นสะดุ้งสะเทือนแต่อย่างใด มิหนำซ้ำยังยิ่งส่งสายตาท้าทายตรงมาอย่างเปิดเผยมากกว่าเดิม

“เรียกเคทเถอะค่ะ คนกันเองแท้ๆ ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรหรอก เคทกับกริชน่ะเป็นเพื่อนเก่าเรียนหนังสือมาด้วยกัน กินนอนด้วยกันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”

อรกานต์ผงะ ชาวาบไปทั่วใบหน้า ขณะที่กฤตินชักทนไม่ไหว สลัดแขนตนเองโดยแรงจนหลุดจากการเกาะกุมนั้นได้ แต่นั่นกลับทำให้ภรรยาของเขาถูก ‘รุก’ หนักขึ้น

เกสราตรงเข้ามาจับแขนของหล่อนแทน ด้วยท่าทีอ่อนโยนราวกำลังกระทำกับเด็กตัวเล็กๆ เสริมด้วยคำพูดที่ทำให้หล่อนรู้สึกคล้ายกลายเป็นเด็กอนุบาลไปในบัดดล

“ไทร่านี่สวยใสสมคำเล่าลือจริงๆ หน้าหวานแก้มใสอย่างนี้ อายุเท่าไหร่ล่ะคะนี้ ยี่สิบปีถึงมั้ย ดูยังเด็กอยู่เลยนะคะ แต่สวยน่ารักสมวัยอย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะ เดี๋ยวนี้กริชถึงไม่ยอมออกจากบ้านไปไหนง่ายๆ เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่ากริชชอบแบบที่อายุน้อยกว่าเยอะๆ”

“ไม่เยอะมากหรอกค่ะ ประมาณห้าปี ฉันอายุยี่สิบห้าแล้ว” อรกานต์ได้ยินเสียงตัวเองตอบออกไปแบบนั้น แล้วหล่อนก็พลันมีความรู้สึกอยากจะหายตัวออกไปจากตรงนี้เต็มทน ผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้มีความสามารถแค่ทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนเป็นเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเท่านั้น แต่ยังทำให้หล่อนรู้สึกทั้งอ่อนด้อย และต่ำต้อยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“ห้าปี! ไม่มากหรือคะ” เสียงกลั้วหัวเราะหวานพลิ้วสะเทือนอารมณ์อันอ่อนไหวของอรกานต์จนแทบจะสุดกลั้น ก่อนจะกระหน่ำหล่อนต่อด้วยการเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา

“เคททำงานที่บริษัท...ประจำสำนักงานใหญ่ในลอนดอนค่ะ  บินไปๆ มาๆ ระหว่างกรุงเทพฯ-ลอนดอนเป็นประจำอยู่แล้ว เวลากริชบินไปทีไรก็จะนัดกินนัดดื่มกันทุกครั้ง เวลาเคทบินกลับมาก็มีนัดสังสรรค์กันอยู่เรื่อยๆ มาพักหลังนี่ล่ะค่ะ คงตั้งแต่แต่งงานล่ะมั้ง รู้สึกว่ากริชจะเก็บเนื้อเก็บตัว ไม่ค่อยออกมาเจอกันเท่าไหร่ สงสัยคงจะเกรงใจภรรยาคนสวย...แต่ในเมื่อตอนนี้ก็รู้จักกันแล้ว...”

อีกฝ่ายเว้นช่วง ส่งยิ้มหวานดุจน้ำตาลเคลือบยาพิษมาให้หล่อน พร้อมชายตาไปทางกฤติน

“คราวหน้าถ้ากริชไปลอนดอนหรือเคทกลับมากรุงเทพฯ ก็มานัดเจอกันบ้างนะคะ อย่าห่างหายไปนาน คิดถึงงงง...”

เพียงจบประโยค พริบตาถัดมามืออ่อนนุ่มก็ย้ายจากต้นแขนเรียวขาวกลับไปโอบรอบลำตัวของร่างสูงใหญ่อีกครั้ง พร้อมส่งความนัยมาทางสายตาอย่างเปิดเผย

‘…จะลองดีกับฉันรึ นังเด็กเมื่อวานซีน มาลองกันดูสักตั้งก็ได้’

อรกานต์หน้าร้อนซู่ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันมาจากความโกรธหรือความอับอายอดสูจากการถูกสบประมาทกันแน่

กฤตินผลักแขนทั้งสองข้างของผู้รุกรานออกจากกาย

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)