Delta Section หลบหัวใจไม่พ้นรัก

‘The best and most beautiful things in the world
cannot be seen or even touched.

They must be felt with the heart.

สิ่งที่ดีและสวยงามที่สุดในโลก

มองไม่เห็นและจับต้องไม่ได้

เพราะมันรู้สึกได้จากหัวใจ^,

- Helen Keller -

บทนำ

Question & Answer

Question : ถ้าให้เวลาสามนาทีในการเล่าเรื่องอะไรบางอย่าง อยากเล่าถึงอะไร

Delta's answer : คำถามฟังดูงี่เง่ามาก แล้วถ้าไม่อยากเล่าล่ะ

Question : เสียใจด้วย ยังไงก็ต้องหาเรื่องมาเล่า เรื่องเกี่ยวกับตัวเองก็ได้เล่ามาเหอะ

Delta's answer : (เงียบไปสามวินาที ก่อนจะบ่นอุบอิบ) ข้ามไปสักคนไม่ไต้หรือไง

อืม... เอาเป็นว่าผมชื่อเดลต้า ชื่อนี้ไม่ได้มีความหมายอะไรมาก ป็นพิเศษ นอกจากเป็นแค่ตัวอักษรกรีกลำดับที่สี่

ในบรรดาบ้านสามหลังใหญ่โซนหน้าทั้งหมด บ้านของผมคือหลังกลาง คงไม่ต้องถามว่าอีกสองหลังข้างๆ เป็นของใคร (ใช้ความคิดเสียบ้างก็ดีต่อสมองนะ ถ้าหากคุณเคยฟังเบต้าตอบคำถามมาก่อน      รู้แค่ว่าทั้งสามครอบครัวนี้สนิทกันมากพอดู บรรดาพ่อแม่ต่างมีลูกอยู่ในวัยเดียวกัน พวกเราจึงคบหากันมาตั้งแต่เด็ก

ผมมีพี่สาวฝาแฝดหนึ่งคนซื่อเบต้า เธอเป็นผู้หญิงที่สวย ฉลาด แข็งแกร่ง และ (ค่อนข้าง) ทันคน (ยอมชมไปเหอะ ไหนๆ ก็สายเลือดเดียวกัน) อ้อ แต่งี่เง่าอยู่อย่าง เพราะเรื่องบางเรื่องที่ควรรู้กลับไม่รู้ซะงั้น

ส่วนเพื่อนสนิทอีกสองคนที่อยู่บ้านหลังข้างๆ มีซื่อว่าแอลฟาและ แกมม่า ถ้าจะให้พูดถึงล่ะก็... อืม พวกนั้นหน้าตาดี เรียนดี (นี่ก็ยอมชม เห็นว่าเป็นเพื่อน) แต่นิสัยงี่เง่าพอกันทั้งคู่ แม้จะงี่เง่าต่างกันไปคนละแบบ ก็เถอะ

ชื่อของพวกผมทั้งสี่ แอลฟา เบต้า แกมม่า และเดลต้า ล้วนเป็นตัวอักษรกรีกลำดับที่หนึ่งถึงสี่ ความจริงมันยังมีต่อไปอีกหลายลำดับ แต่หยุดไว้เท่านี้ก็น่าจะพอ ถ้าใครที่อยากรู้ต่อ แนะน่าง่ายๆ ว่าอินเตอร์เน็ตที่บ้านมีก็ลองเข้า Google เสิร์ชเอาซะบ้าง ใช้ความคิดบ้างวันละนิด วันละหน่อย สมองจะได้ใม่ฝ่อก่อนแก่

...สามนาทีหรือยัง

เฮ้อออ (ถอนหายใจหนักหน่วงเพราะเข็มนาทียังไม่กระดิก) เรื่องทั่วๆ ไปอีก (บ่นอุบอิบ มันน่าสนใจตรงไหนกันนะ) ผมเรียนอยู่ชั้น ม.6 สายวิทย์ ที่คาเมล็อต วิชาที่ชอบที่สุดคือพวกวิชาคำนวณ เคมี และชีววิทยา สิ่งที่ชอบเป็นที่สุดก็คือการดูรายการมีสาระอย่างพวก Discovery อืม ส่วนตัวผมไม่ค่อยชอบพูดมากเท่าไหร่... แต่ก็อย่าให้ได้พูดจะดีกว่า เพราะมันจะยาว

...นี่ยังไม่ครบสามนาทีอีกเหรอ

เล่าเรื่องทั่วๆ ไปที่เพิ่งเกิดไม่นานอีกหน่อยก็แล้วกัน คือเบต้า พี่สาว ฝาแฝดของผม ได้สละโสด (และโหด) ไปแล้วกับหนึ่งในบรรดาเพื่อนข้างบ้านของผม โชคดีที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่ผมคาดหวังเอาไว้ แอบเอาใจช่วยอยู่ลับๆ ว่าอยากให้มันเป็นเช่นนั้น

แต่โชคร้ายอยู่อย่าง... ที่ผมกลายเป็นคนโดนทิ้งซะงั้น ทั้งจากเบต้า แกมม่า แล้วก็แอลฟา ทว่า... อืม... โชคยังดีที่ยังมีรายการ Discovery อยู่เป็นเพื่อน

...นาฟิกาตายหรือเปล่าน่ะ ทำไมยังไม่ครบสามนาทีอีก =_=

อืมมม... ส่วนเรื่องทั่วๆ ไปในปัจจุบันนี้คือมีเรื่องประหลาด น่ารำคาญใจนิดหน่อย แต่ก็พอทำให้แก้เบื่อเล่นๆ ได้บ้าง

เรื่องที่ว่าก็คือช่วงนี้มีโทรศัพท์โรคจิตโทรเข้ามาบ่อยๆ เบอร์ก็ไม่คุ้นเคย โทรมารบกวนส่งเสียงประหลาดๆ ไม่ว่า ดันโทรมาแจ้งความประสงค์ประหลาดอีกต่างหาก... นึกไม่ออกว่าผมเคยไปปล่อยเบอร์โทรไว้ที่ไหนงี่เง่าชะมัด... (เหลือบมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง เข็มวินาทีกำลังขยับเข้าเลขสิบสองพอดี ก่อนจะคลี่ยิ้มพอใจบางๆ)

อืม...ครบสามนาทีแล้วนี่ งั้นจบเลยแล้วกัน สวัสดี =_=

1

เริ่มต้นที่บทลงโทษ

"รู้หรือเปล่าว่าเรียกเธอมาทำไม"

อา นั่นคงเป็นคำถามล่ะมั้ง...

แต่จะว่าไป ฉันว่ามันก็ไม่เชิงเป็นคำถามซะทีเดียว คลับคล้ายกับการข่มขู่เสียมากกว่า เดาออกได้จากน้ำเสียงและสายตาคมๆ ที่มองมาอย่างเคืองๆ ของคนพูดที่อยู่ตรงหน้าฉันน่ะนะ

"เธอมีหน้าที่อะไรในการเป็นกรรมการสภานักเรียน"

คำถามถูกส่งมาอีกครั้งหลังจากที่ฉันส่ายหน้าพรืดเป็นคำตอบกลับไปให้ในคราแรก

ต้องบรรยายเพิ่มอีกสักนิดสินะว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน ด้วยสภาพอย่างไร ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องของสภานักเรียน ตรงหน้าฉันนอกจากโต๊ะไม้ขัดมันจนวาวตัวยาว ก็ยังมีผู้ชายวัยเดียวกับฉัน สวมเสื้อเชิ้ตนักเรียนสีดำกับเนกไทสีแดงสลับทอง ย้อมผมสีแดงแจ๋ และผู้ชายคนที่ว่าก็คือพาส บุคคลที่รั้งตำแหน่งประธานสภานักเรียนของปีนี้

โรงเรียนขัตติยาที่ฉันเรียนอยู่นี้ออกจะแปลกกว่าโรงเรียนทั่วไ นิดหน่อยตรงที่ในโรงเรียนนี้จะมีกลุ่มของ 'กรรมการสภานักเรียน^, คอยบริหารจัดการเรื่องต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับเหล่านักเรียน โดยตำแหน่งใหญ่ ที่สุดของสภานักเรียนก็คือ 'ประธานสภานักเรียน^, ซึ่งกำหนดให้เป็นนักเรียนชั้น ม.5 ที่มาจากการลงคะแนนคัดเลือกของพวกนักเรียนเอง จากนั้นคนที่ได้เป็นประธานสภานักเรียนก็จะเลือกสรรคนอื่นๆ ชั้นมาเป็นทีมกรรมการสภานักเรียนเพื่อช่วยงานด้านต่างๆ

ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าทั่งหมดมันมีกี่ตำแหน่งกันแน่ รู้เพียงแค่ว่าสภานักเรียนจะทำหน้าที่รับผิดชอบเรื่องราวของนักเรียนแทบทั้งหมด และประธานสภานักเรียนหรือคนตรงหน้าฉันตอนนี้ ว่าง่ายๆ เขาก็คือคนที่ใหญ่ที่สุดในกลุ่มสภานักเรียน รองลงมาจากเหล่าอาจารย์นั่นแหละ =_=;

"เอิ่ม... จะว่าไปแล้ว ฉันไม่รู้ AA;"

ฉันยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไปตามความจริง รู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบกายมันกดดันน่าอึดอัดจนอยากวิ่งหนียังไงแปลกๆ แม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ในห้องนี้เพียงลำพังกับพาส แต่ยังมีไปป์ (หนึ่งในสองรองประธานสภานักเรียน เพื่อนคู่ใจพาส... ล่ะมั้ง) ผู้ชายที่ฉันเห็นทีไรก็มักจะมาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน อันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของเขานั่นเอง

...แต่รู้สึกว่าวันนี้รอยยิ้มหวานชวนสบายใจของนายนี่จะช่วยอะไรฉัน จากบรรยากาศมาคุนี่ไม่ได้เลยสักนิด

"ให้ตายเหอะ'' พาสส่งเสียงสบถเบาๆ นำมาก่อนคำพูด "เธอไม่รู้ว่าเธอมีหน้าที่อะไรในสภานักเรียน ทั้งๆ ที่เธอเองก็ผูกเนกไทสีแดงสลับทอง เดินร่อนไปไหนมาไหนอยู่ตลอดเวลาเนี่ยนะ -_-A"

"แหะ ถ้าจะพูดกันตามตรง มันก็เป็นแบบนั้นแหละ"

ฉันก้มหน้าลงมองเนกไทบนเสื้อนักเรียนสีดำของตัวเองว่า เป็นจริงอย่างว่าก่อนจะส่งยิ้มคืนไปอีกหน่อย

แต่เป็นยิ้มที่แสนจะแห้งแล้ง หรือบางทีฉันควรจะหลั่งน้ำตากลั้วลงไปหน่อย เพื่อให้เป็นรอยยิ้มที่ดูชุ่มชื้นขึ้นดีนะ

"ไปบ์! ขอรายชื่อกรรมการ ม.5 มาดูหน่อย"

"อืม"

พอฉันตอบกลับไปเยี่ยงนั้น พาสก็หันไปทางไปป์ที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ก่อนจะยื่นมือออกไปรับเอกสารบางอย่างที่ดูเหมือนจะถูกเตรียมมารับสถานการณ์พอดี เขาเปิดเอกสารนั้นออกพั่บๆ แล้วคลี่รอยยิ้ม...อาฆาตล่ะมั้ง... ที่มุมปาก ก่อนจะเลื่อนเอกสารฉบับนั้นมาตรงหน้าฉันพอดิบพอดี

"ใช่ชื่อเธอหรือเปล่าล่ะ"

"อืม"

ฉันพยักหน้าลงรับคำ เมื่อปลายนิ้วเรียวๆ ของพาสชี้จึ้กลงมายังชื่อ ซึจิยามะ ฮิมาวาริ ซึ่งเป็นชื่อและนามสกุลของฉันแน่แทีช้ไม่มีผันแปร ตราบใดที่แม่กับพ่อยังรักกันอยู่ ยังไม่หย่ากันไปให้ต้องเปลี่ยนนามสกุลใดๆ น่ะนะ

"งั้นอ่านหน้าที่ที่พิมพ์อยู่หลังชื่อดังๆ หน่อยซิ"

"เอิ่ม..." ฉันเพ่งสายตาลงมองประโยคที่ว่านิดหน่อย ก่อนจะอ่าน ด้วยน้ำเสียงเหี่ยวๆ แห้งๆ "มันอ่านว่า 'กรรมการฝ่ายสถานที่^,"

"ใช่ กรรมการฝ่ายสถานที่..." พาสลากเสียงแผ่ว ก่อนที่ระดับเสียงมันจะกระโจนขึ้นพรวดยิ่งกว่าดอกเบี้ยก้าวกระโดด "แล้วกรรมการฝ่ายที่ว่านี้ดันหายต๋อมไปไหนในเวลามีงานที่ต้องคอยรับผิดชอบหา!"

"=()=!!"

เฮือกกก! ฉันถอยหลังพรวดไปเป็นแปดคืบทันทีที่พาสลุกขึ้นจากเก้าอี้ พนันได้ว่าหมอนี่ต้องกัดกะซวกหัวฉันแบบมนุษย์หมาป่าแน่ๆ ถ้าขืนฉันยังยืนทู่ซี้พยายามแย้มยิ้มแห้งๆ ที่ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่ตรงนั้นต่อไปน่ะ

"แล้วไง ฉะ...ฉันพลาดงานอะไรไปงั้นเหรอ"

"พลาดอะไรไปงั้นเหรอ"

พาสพูดทวนคำของฉันพร้อมกับหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างกระหายเลือด จนฉันแอบขนลุกซู่เล็กๆ ก่อนจะกระแทกกำปั้นลงโต๊ะดังโครม

"คราวก่อนก็งานขัตติยาราตรีที่เธอหายต๋อม คราวนี้ยังหนีงานรับผิดชอบด้านสถานที่จัดประชุมวิชาการของโรงเรียนอีก เธอพลาดไปสองหนแล้วด้วยซํ้ายัยอู้!"

"ง่า... เรื่องนั้นฉันไม่ผิดนะ เพราะฉันไม่รู้ว่าตัวเองมีหน้าที่อะไรต่างหาก"

ฉันถอยหลังไปตั้งหลักเกือบถึงประตูทางออก ก่อนจะพยายามตอบให้ดูดี โบกมือโบกไม้พัดไล่ความร้อนระอุของอารมณ์ประธานสภานักเรียนจอมโหดนี่

"เธอผิดอยู่เต็มประตูยังบอกไม่ผิดอีกหรือไง"

"ผิด... เอ่อ ครึ่งประตูแล้วกัน"

"โอเคๆ เต็มประตูก็ได้"

ฉันไม่ชอบมองหน้าหมอนี่เลยให้ตายสิ หัวแดงเดือดยังไม่พอ ยังขยันทำหน้าโหดอีกต่างหาก ฉันก็คนนะไม่ใช่รูปปั้นหิน จะไม่ให้หวั่นกลัวได้เยี่ยงไรกัน

"เธอหายไปในวันงานขัตติยาราตรีแล้วยังหายจ้อยไปในวันงานประชุมวิชาการอาทิตย์ก่อนอีก ทั้งๆ ที่หน้าที่ของกรรมการฝ่ายสถานที่มีมากมายมหาศาล รู้หรือเปล่าว่าเรื่องนี้ต้องรับผิดชอบยังไง"

"ไม่รู้"

ฉันตอบโดยเก็บคำพูดอีกประโยคเอาไว้ในใจว่า 'และไม่อยากรู้ด้วย^, "เธอต้องรับผิดชอบ"

"ง่ะ ปล่อยๆ มันไปไม่ได้เหรอ"

"เอ่อ... ว่าโทษมาเลยละกัน T_T"

ฉันงับปากตัวเอง ตั้งใจจะไม่แย้งหรือต่อรองอันใดอีก เผื่อไอ้โทษที่ว่าจะไม่หนักขึ้นไปกว่าเดิม

"โทษน่ะมันต้องมีแน่ล่ะยัยจอมอู้"

พาสยืดตัวขึ้นนิดหน่อย แย้มยิ้มที่แลดูชั่วร้ายบางๆ ขึ้นที่ใบหน้าก่อน จะเริ่มพล่ามถึงสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องรับโทษที่ว่า

"เพราะงานขัตติยาราตรีที่ผ่านมาทำให้สภานักเรียนต้องเอาเงินส่วนกลางส่วนหนึ่งออกไปใช้ภายในงาน ดังนั้น... ตอนนี้เราต้องการเงินเพิ่ม"

"หืม จะให้ฉันช่วยร่างเอกสารของบประมาณเพิ่มขึ้นเหรอ แต่นายก็มีเรย์ที่เป็นเลขาฯ อยู่แล้วนี่นา แถมอีกอย่างนะ สภานักเรียนรวยจะตายไป เงินอุดหนุนขาดมือที่ไหน"

"ฉันไม่ได้จะให้เธอมาร่างเอกสารยัยก๊อง = _="

"อ้าว"

ฉันบ่นอุบอิบก่อนจะงับปากตัวเองลงไปใหม่ ไม่ลืมส่งค้อนน้อยๆ ไปยังไปป์ที่เริ่มหัวเราะคิกอย่างถูกใจ หมอนี่อีกคนหนึ่ง ชอบนักแหละเรื่อง โจ๊กๆ ทั้งหลายเนี่ย แต่ได้ข่าวว่าสถานการณ์ของฉันตอนนี้มันเรื่องหน้าสิ่วหน้าขวานนะ -_-

"แล้วจะให้ฉันทำอะไร"

"อีกสองเดือนเราจะมีงานประมูลสิ่งของเพื่อหาเงินเข้าสภานักเรียน หน้าที่ของเธอก็คือหาสิ่งของที่น่าจะประมูลได้ราคาแพงที่สุดมาให้ได้"

"แล้วมันคืออะไรอะ”

"มันคือ..."

พาสเงียบไปนิดหน่อยก่อนจะหันหน้ากลับไปสบตากับไปป์ แล้วปล่อยให้ใปป์เป็นฝ่ายเกริ่นนำให้ และดูเหมือนเขาจะรู้หน้าที่ดี

"จำวันงานขัตติยาราตรีได้หรือเปล่า"

"จำไม่ได้" ฉันยิ้มแห้งๆ ตอบอีกรอบ

ว่าไปแล้ว จะตอบว่าจำไม่ได้ก็ไม่ถูกนักหรอก... ความจริงต้องตอบว่า... ฉันไม่รู้ เพราะไม่ได้ไปงานด้วยซํ้า T_T

"งั้น... ก็ช่วยไม่ได้นะ เอาเป็นว่า... สิ่งของที่เราอยากให้เธอไปหามาเข้าร่วมประมูลในงาน เป็นสิ่งของของคนที่ชื่อว่าเดลต้าซึ่งอยู่โรงเรียนคาเมล็อต^,,

เหอ... 'เดลต้า^, นั่นชื่อคนหรือรุ่นหุ่นยนต์น่ะ =0=

"แล้วฉันต้องไปขออะไรมาจากเขาล่ะ"

ฉันถามกลับไปอีกรอบ รู้สึกดีที่ระงับอาการปากไวในข้อสงสัยเรื่องชื่อเอาไว้ในใจได้

เอิ่ม... สาบานได้ว่าหลังจากที่ถามไป ฉันมองเห็นรอยยิ้มของซาตานอยู่บนหน้าคนสองคนตรงหน้า กับพาสน่ะไม่เท่าไหร่หรอกพอชินแล้ว แต่

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)