Hot Guy 02 หนุ่มร้าย...ลวงรัก Cookie

บทที่ 1

 

สถานพยาบาลเอกชนอันแสนสงบ ณ ชายกรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น ลึกเข้าไปในส่วนที่พักด้านในมีระเบียงทางเดินทอดยาวกับลานสวนกว้างขวาง ตกแต่งด้วยสะพานข้ามลำธารสายน้อยตามสไตล์สวนญี่ปุ่น ที่แห่งนี้คือสถานพยาบาลที่มีชื่อเสียง เพียบพร้อมด้วยการบริการครบครัน ผู้ป่วยทุกคนล้วนมีผู้ดูแลพิเศษส่วนตัว สิ่งแวดล้อมที่สวยงามตระการตาและคุณภาพชีวิตของที่นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะมีปัญญามาใช้บริการได้เลย

อย่างไรก็แล้วแต่ โม่อันถีก็อาศัยอยู่ที่นี่มาเดือนกว่าแล้ว และเขาก็อยู่อย่างสุขเกษมเปรมปรีดิ์มากจริงๆ เสียด้วย เขาเสพสุขช่วงเวลาแห่งการพักผ่อน ใช้จ่ายผ่านบัตรเครดิตแบบโกลด์การ์ดที่หย่งเต๋อผู้เป็นเจ้านายให้มา รูดปรี๊ดๆ ชนิดที่ไม่ต้องกลัวว่าจะต้องตาเหลือกลมจุกอกเวลาเห็นยอดบิล

พูดถึงหย่งเต๋อเจ้านายของโม่อันถี เขาถือเป็นบุคคลสำคัญระดับตำนานแห่งโลกธุรกิจของไต้หวัน เพราะเขาคือประธานบริษัทเดอะ แกรนด์ กรุ๊ป ส่วนโม่อันถีเป็นพ่อบ้านของบ้านตระกูลหย่งมาหลายปี แต่กลับถูกหย่งเต๋อตะคอกใส่ทุกวัน แถมยังถูกคุณหนูหย่งซิน ลูกสาวของหย่งเต๋อกลั่นแกล้งตลอดเวลา ด้วยเหตุนี้เขาจึงอาศัยช่วงลาหยุดยาวครั้งนี้กอบโกยความสุขจากการบริการชั้นเลิศของสถานพยาบาลที่มีค่าห้องแพงหูฉี่นี้อย่างเต็มที่ที่สุด

แน่นอนว่าการมาญี่ปุ่นครั้งนี้ของโม่อันถียังมีจุดประสงค์อื่นด้วย...

ชุดกิโมโนผ้าไหมส่งเสียงพึ่บพั่บตามการเคลื่อนไหวเร็วรี่ของผู้สวมใส่ สตรีวัยกลางคนหน้ากลมแป้นเดินผ่านระเบียงมาพลางหันกลับไปมองตรงหัวเลี้ยวด้านหลังเป็นระยะๆ สองขาซอยก้าวเร็วจี๋จนเท้าที่สวมถุงเท้าอยู่แทบพันกัน

เธอเลื่อนประตูกระดาษสาเปิดออกพลันกดเสียงกระซิบรายงานด้วยอาการร้อนรน “รีบเตรียมตัวเถอะค่ะ คุณโม่อิงกำลังจะมาแล้วนะคะ”

เดิมทีผู้ที่อยู่ในห้องสวมชุดคลุมอาบน้ำกำลังนอนฟุบเล่นเพลินๆ อยู่ข้างเตียง พอได้ยินดังนั้นก็กระวีกระวาดพลิกตัวขึ้นมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มบนที่นอนทันที แม้ในเวลารีบร้อน โม่อันถีก็ไม่ลืมคว้ากล้องส่องทางไกลเข้ามาเก็บซ่อนไว้ด้วย เสร็จแล้วเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ปรับสีหน้าอารมณ์ให้เป็นปกติ

หลังจากนั้น...โม่อันถีก็เริ่มร้องโอดโอยเหมือนคนกำลังใกล้ตาย

ประตูกระดาษสาถูกเลื่อนเปิดอีกครั้ง เผยให้เห็นร่างสูงโปร่งร่างหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู ผมยาวดำสนิทผูกเป็นทรงหางม้า ใบหน้าหมดจดเปี่ยมความห้าวหาญปรากฏชัดใต้คิ้วเรียวยาวคือดวงตากลมโตกระจ่างใส แววตาสงบนิ่งและเยือกเย็นราวกับว่าสามารถมองเห็นเข้าไปถึงข้างในของทุกสิ่งทุกอย่าง

เรือนร่างซึ่งสวมใส่ชุดสูทสีครามกรมท่าค่อนข้างผอมบาง มือที่ถือหมวกทั้งคู่ก็เรียวเล็กจนน่าแปลกใจ

เมื่อชายชราบนเตียงแอบชำเลืองมอง เสียงโอดครวญครั้งนี้ก็กลับสมจริงขึ้นมาทันใด “ลูกแต่งตัวแบบนี้อีกแล้วเหรอ คิดจะให้พ่อนอนตายตาไม่หลับใช่ไหม”

ใบหน้าหมดจนของโม่อิงเผยรอยยิ้มขึ้นแวบหนึ่ง แต่แล้วก็หายวับไปเหมือนที่เห็นอยู่เมื่อครู่แค่ตาฝาดไปเอง ร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามานั่งขัดสมาธิพลางยื่นหมวกให้สตรีวัยกลางคนรับไป

“ที่โรงเรียนกำลังคัดเลือกตัวละครพอดีน่ะฮะ” เสียงแหบพร่าของโม่อิงคล้ายกับถูกทรมานอย่างหนัก

สตรีวัยกลางคนนึกสนใจใคร่รู้จึงเงยหน้าขึ้นแอบมองโม่อิงบ้าง

“พ่อไม่สนว่าโรงเรียนลูกจะคัดเลือกบ้าบออะไร ถ้าต่อไปแต่งตัวไม่รู้เพศแบบนี้มาอีกก็ไม่ต้องมาเหยียบห้องพ่อ” โม่อันถีหน้าตาบึ้งตึง หงุดหงิดจนพลิกตัวหนีทั้งยังดึงผ้าห่มมาคลุมมิด

โม่อันถีขมวดคิ้วมุ่น ท่าทางเหนื่อยหน่ายใจพอดู

“คนป่วยมักจะเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆ ยังไงก็ตามใจท่านหน่อยเถอะนะคะ” สตรีวัยกลางคนกระซิบบอก ก่อนจะขอตัวออกไปอย่างนิ่มนวลให้ทั้งสองคนได้อยู่กันตามลำพัง เธอค้อมคำนับถอยออกจากห้องไปก็จริง แต่กลับยังแอบเงี่ยหูฟังอยู่นอกประตูกระดาษสาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

โม่อิงแค่แต่งตัวเลียนแบบผู้ชาย แต่ความจริงแล้วเธอเป็นหญิงสาววัยยี่สิบต้นๆ

โม่อันถีหันหน้ากลับมาอีกครั้ง สีหน้าหมองหม่นระคนไม่พอใจ “พ่อไม่เห็นดีเห็นงามให้ลูกไปเรียนวิทยาลัยการละครอะไรนั่นอยู่แล้ว นี่ยังเลือกเรียนแต่บทไม่ใช่เพศของตัวเองอีก เด็กสาวหน้าตาสวยๆ ไปแต่งตัวเป็นผู้ชายมันถูกต้องแล้วเหรอ พ่อไม่อยากให้ลูกสาวคนเดียวไปทำตัวเป็นผู้ชาย พ่ออยากให้ลูกสาวของพ่อน่ารักอ่อนหวาน แล้วก็เลือกแต่งงานกับผู้ชายดีๆ มีหลานตาให้พ่ออุ้ม!”

ใบหน้าเรียบเฉยของโม่อิงทอประกายอ่อนโยนขึ้นมาบ้าง เธอในตอนนี้ดูเป็นหญิงสาวกับเขาบ้าง พอมองคู่กับเครื่องแต่งกายเลยทำให้เธอมีทั้งความเข้มแข็งห้าวหาญและความอ่อนหวานนุ่มนวลอยู่ในคนคนเดียว เหมือนกับสาวๆ ในญี่ปุ่นตอนนี้ที่กำลังนิยมแต่งตัวลุยๆ ดูทะมัดทะแมง

“พ่อก็รู้นี่คะว่าหนูอยากแสดงละครกับคณะทาคาระซึกะ” เธอพูดเสียงใสแจ๋ว นิ้วขาวเรียวพันปลายผมของตัวเองเล่น

“พ่อไม่ชอบ ถ้าพ่ออนุญาตให้ลูกแต่งเป็นผู้ชายไปเล่นงิ้วแบบนั้น สู้ให้พ่อกระโดดตึกฆ่าตัวตายไปเลยดีกว่า!” ชายชราเอ็ดตะโรจ้องมองลูกสาวเขม็ง

“ละครเวทีค่ะพ่อ” เธอขี้เกียจจะอธิบายแล้วจริงๆ

อันที่จริงพ่อของเธอก็ชอบดูงิ้วนะ แถมชอบเรื่องมหรสพร้องรำมากมาย ข้อนี้เธอรู้ดี เพียงแต่พ่อห่วงที่เธอทุ่มเทกายใจให้กับงานแสดงมากเกินไปจนลืมสนใจสิ่งที่ลูกผู้หญิงคนหนึ่งควรจะไขว่คว้า

“เสี่ยวอิง ลูกทำแบบนี้ไม่ถูกนะ เกิดเป็นลูกผู้หญิง ทำยังไงก็เป็นผู้ชายไม่ได้หรอก ลูกแต่งตัวแบบนี้มีแต่ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดคิดว่าลูกเป็นกะเทย ไม่ก็เป็นทอมเป็นดี้เท่านั้น” คนเป็นพ่อมองลูกสาวอย่างไม่สบายใจพลางถามด้วยความวิตก “ลูกไม่ได้เป็นใช่ไหม”

โม่อิงไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ได้แต่ส่ายหน้าเซ็ง

“ไปลาออกซะ พ่อไม่อยากให้ลูกเรียนต่อแล้ว” คนเป็นพ่อได้ทีรุกคืบใหญ่ เขายื่นมือออกมาจากผ้าห่ม แต่ก็พบว่ากล้องส่องทางไกลเกือบจะโผล่แพลมออกมาด้านนอก แล้วเลยลนลานม้วนปลายผ้ามาซุกปิดมันไว้

สมัยทำงานเป็นพ่อบ้านอยู่ที่ไต้หวัน เขาติดนิสัยแอบฟังแอบดูสังเกตการณ์จนเคยชิน พอมาอยู่ญี่ปุ่นนิสัยนี้ก็ยังแก้ไม่หาย ถ้าไม่เพราะจะจัดการเรื่องสำคัญให้ลูกสาวสุดที่รักล่ะก็ ป่านนี้เขาก็ยังคงแอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเจ้านายอยู่ที่บ้านตระกูลหย่งอย่างสบายใจเฉิบนั่นแหละ

“หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ” โม่อิงไม่คิดทบทวนเลยแม้แต่นิดเดียว

โม่อันถีมองดูลูกสาวนิ่งนาน หน้าของเธอถอดแบบมาจากภรรยาเขาไม่ผิดเพี้ยน ยิ่งนึกถึงความดื้อรั้นของภรรยาที่ด่วนจากไปเมื่อหลายปีก่อนก็ยิ่งสะท้อนใจ โม่อันถีเบะปาก ในที่สุดก็งัดไม้ตายออกมา

ชายชราพลิกตัวหันหลังมุดหน้าร้องโฮอยู่ใต้ผ้าห่ม

“โธ่ สวรรค์ ฉันทำบาปทำกรรมอะไรไว้! มีลูกสาวกับเขาแค่คนเดียวก็ดันชอบทำตัวเป็นผู้ชาย แต่งชุดสูทบ้าบออะไรก็ไม่รู้...” เขาแหกปากร้องเสียงแสบแก้วหูชนิดปลาคาร์พในสระด้านนอกยังตกใจมุดหัวหนี

“พ่อคะ อย่าทำแบบนี้สิ” โม่อิงถอนหายใจก่อนจะยื่นมือไปเขย่าตัวพ่อ

โม่อันถียังไม่เลิกแสดงละครตบตา “แม่จ๋า! มาดูนี่สิ ลูกของเรากลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว พ่อขอโทษนะแม่ที่สอนลูกไม่ดี แล้วแบบนี้พ่อจะมีหน้าไปเจอแม่ได้ยังไง”

“พ่อ” โม่อิงเหลือกตาเซ็งพลางกัดริมฝีปากไม่รู้จะทำอย่างไรดี

พ่อกับแม่ของเธอสร้างตำนานรักข้ามขอบฟ้าด้วยกัน ฝ่ายพ่อเป็นพ่อบ้านของประธานบริษัทเดอะ แกรนด์ กรุ๊ปของไต้หวัน ส่วนคุณแม่ทานากะ โยโกะเป็นเด็กสาวต่างจังหวัดใสซื่อชาวญี่ปุ่นที่ได้ไปพบกับพ่อบ้านโม่อันถีระหว่างไปเที่ยวไต้หวัน แล้วทั้งสองก็ตกหลุมรักกันจนสายต่อเป็นการครองคู่ หลังจากแต่งงานกันแล้วพวกท่านก็ปักหลักสร้างครอบครัวอยู่ที่ไทเป ครั้นเมื่อแม่โยโกะนึกถึงอนาคตด้านการศึกษาของลูกสาวจึงตัดสินใจย้ายกลับญี่ปุ่นตอนที่จะคลอดโม่อิงนั่นเอง

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)