Secret Society สมาคมลับเรื่องรักอลเวง (ชุด Valentine's design of love)

'ความรัก^, คือเกมรูปแบบหนึ่งซึ่งมีหัวใจเป็นเดิมพัน
เกมที่มีตัวเลือก อุปสรรค จุดเริ่มต้น และจุดจบ
'ความลับ^, คือกุญแจสำคัญของการเดิมพันในครั้งนี้
ความผิดพลาดทั้งหลายที่ถูกปกปิด...

ในที่สุดจะกลายเป็นเรื่องที่ไม่กล้าบอกกล่าว
เกมแห่ง 'ความรัก' ที่ถูกโยงใยด้วย 'ความลับ'

เมื่อผู้เล่นมีถึงห้า แต่ถ้วยรางวัลมีเพียงหนึ่ง
ใครกันที่จะเป็นผู้รักษาความลับได้จนถึงวินาทีสุดท้าย
ของการแข่งขัน...

บทนำ

ฝนหลงฤดู...

สายฝนที่ซัดโหมกระหนึ่งอยู่ด้านนอกมันเป็นฝนหลงฤดูชัดๆ ทั้งๆ ที่ฤดูฝนน่าจะหมดลงแล้ว แต่กลับยังไม่หมดลักที แบบนี้แหละหนา อากาศประเทศไทย...

ถึก!

เสียงกระแทกปลายร่มคันสีเทาทำเอาอีกสี่คนถึงกับสะดุ้ง สาวสวย เจ้าของร่มคันสีแดงหันไปมองคนที่ทำเสียงดังด้วยสายตาหงุดหงิดเพราะ เธอรู้สึกไม่สบอารมณ์มากพอแล้ว แถมคนอื่นๆ ยังรู้สึกไม่สบอารมณ์มาก เซ่นกันที่จะต้องถูกกักบริเวณภายในโรงยิมนับตั้งแต่ตอนนี้ไปอีกสอง ชั่วโมง

ผู้หญิงในชุดสีแดงเลือดหมูหันไปมองผู้หญิงในชุดเอี๊ยมกระโปรง สีม่วงสดที่นั่งเผชิญหน้ากับเธอ สองสาวสบตาก่อนจะเบือนหน้าหนีกันด้วย ความกระอักกระอ่วนทั้งคู่

ส่วนผู้ชายอีกสองคนที่เหลือซึ่งเป็นเจ้าของร่มคันสีขาวกับร่มคันสีดำ ตามลำดับต่างมีคราบเลือดอยู่บนหน้า แถมเสื้อผ้ายังยับยู่ยี่เหม่อนกัน เอาเป็นว่าตอนนี้บรรยากาศภายในโรงยิมไม่ต่างอะไรจากป่าช้าแสน

วิเวกวิโหวง

"เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว..." ชายหนุ่มเจ้าของร่มคันสีเทาพูดขั้นและ ไล่สายตาคมๆ มองอีกสี่คนที่ถูกกักบริเวณอยู่ด้วยกัน "ใครยังมีความลับอะไรอีกมั้ย"

I know what you're keeping...

ฉันรู้นะว่าเธอปิดบังอะไรไว้...

Welcome to The Game of Secret'

Players

ราชินี... พ่อมด... อัศวิน... ผู้พิทักษ์... แปมด...

'ความลับ^, คือความจริงที่ไม่ควรเปิดเผย
เพราะ 'ใครต่อใคร^, ไม่อาจต้านทานความจริงนั้นได้
หากจะให้ 'ความลับ' ยังคงเป็น 'ความลับ' ต่อไป
ระแวดระวังไว้ให้มันยังคง 'ลับ' ตลอดกาล...

Red Queen

Got a secret. Can you keep it?

มีความลับจะบอกล่ะ เธอจะเก็บมันอยู่ไหมนะ
Swear this one you'll save.[*]

สัญญาสิว่าเธอจะไม่บอกใคร

ฉันได้แต่แอบมองเขา...

มองเขา... ที่ใส่แต่ชุดสีดำตลอดเวลา

มองเขา... ที่ไม่เคยมาโรงเรียนทันออดคาบแรก

มองเขา... ที่ไม่ค่อยโผล่มาให้เห็นหน้าที่โรงเรียน

'ใครน่ะครับครู

'จำไม่ได้เหรอจ๊ะ นกยูงที่อยู่ห้องเดียวกับทิมมาตั้งแต่เกรดเจ็ดไง

'ไงทิม AA//'

'เธอเป็นใคร

‘เธอเป็นใคร

‘เธอเป็นใคร

‘เธอเป็นใคร

เฮือกกก!

"Wake up!"

"What?" ฉันลืมตา'โพล่งขึ้นมา ก่อนจะหันไปมองยัยบ้าตัวอ้วนๆ นี่อย่างรู้สึกหงุดหงิด

ฉันเกลียดยัยแม่บ้านรัสเชียคนใหม่!

"You will be late for school if you don't move your ass out of bed within two minutes."

"โอเคๆ I got it. ฉันบ่นพึมพำก่อนจะลุกพรวดขึ้นมาจาก

เตียงนุ่มๆ ความฝันเมื่อคืนนี้มันอะไรกัน... เรื่องมันผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว นะ ทำไมฉันรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ยังไงไม่รู้แฮะ...

"กระเป๋า BURBERRY ใบนี้.. (v_v)"

"หรือนาฬิกา GIORGIO ARMANI เรือนนี้.. (v_v)"

"รองเท้าของ JIMMY CHOO คู่นี้ต่างหาก... (v_v)"

"ฉันไม่เอาทั้งหมดแหละ หลบไปซะ

ฉันเอาร่มคันสีดำที่หุบแล้วในมือจิ้มไหล่ของพวกผู้ชายรุ่นเดียวกัน ที่มายืนขวางทางให้หลบไป ทำไมมีแต่เรื่องกวนใจนะ ฝนตก ขาเลอะ แถมแว่นยังขึ้นฝ้าอีก อะไรๆ เหมือนจะยังไม่เข้าที่เข้าทาง เปิดเทอม วันแรกแท้ๆ หายนะชัดๆ!

เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายใบใหญ่ของ BALENCIAGA

ดังหนวกหูขึ้นมาทันที ฉันล้วงหยิบมันขึ้นมากดปมรับสายเสียงห้วนๆ

"ฮัลโหล"

(อารมณ์ไม่ดีแต่เข้าเลยเหรอนกยูง)

"เธออยู่ไหนซอล! เธอจะต้องหัวเราะกับสิ่งที่ฉันเจอมาตลอดทั้งเช้า แน่ๆ ยัยแม่บ้านรัสเชียคนใหม่ที่แม่ฉันเพิ่งรับเช้ามาทำงาน หล่อนปลุก ฉันเสียงโหดยิ่งกว่าแม่ฉันเองซะอีก! แล้วพอมาถึงยูฯ ฝนดันมาตกอีก พวกผู้ชายปีหนึ่งสองสามคนวิ่งสวนมา เล่นเอานํ้าที่พื้นกระเด็นใส่ ถุงน่องฉันเลอะหมดเลย! แถมยังมีพวกผู้ชายน่ารำคาญเอาของแพงๆ มาบ้วนเปี้ยนตรงหน้าอีก คิดว่าฉันเป็นพวกวัตถุนิยมขนาดนั้นเลยเรอะ!" (ท่าทางวันนี้จะเป็นเช้าแย่ๆ สำหรับเธอนะ)

"ใช่ แล้วเธออยู่ไหนแล้ว"

(รถติดอยู่แถวๆ หน้ายูฯ น่ะ เธอไปรอที่โต๊ะประจำเลยแล้วกัน) "ได้ เอ่อ ซอล... เธอได้ตัดสินใจหรือยังว่าจะไปเจอเขาคนนั้นรึเปล่า" (ไม่ แค่นี้นะ -_-!)

หลังจากที่ยัยซอส เพื่อนสนิทจอมแสบกดปมดัดสาย ฉันก็บ่นพึมพำ ใส่โทรศัพท์มือถืออย่างเคืองนิดๆ ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ เปิดเทอม วันแรกของปีสองไม่ได้สวยหรูเหมือนที่คิดไว้เลย ปีนี้'ฉันสิบเก้าแล้วนะ อะไรๆ น่าจะสดใสกว่านี้หน่อยสิ อ้อ 'เขาคนนั้น^, ที่ฉันถามเพื่อนสนิทคือ 'อนาคตผู้ชายของยัยซอล^, ยังไงล่ะ -0-;

พ่อยัยซอลที่ไม่เคยขัดใจยัยนั้นเลยกลับมาขัดใจเรื่องเดียวคือเรื่อง ผู้ชายคนนั้นแหละ คือว่าเขาคนนั้นเป็นลูกชายของเพื่อนทางธุรกิจของ พ่อยัยนั้น และเป็นธรรมดาแหละนะที่ต้องมีการจับคู่ให้กัน เขาคนนั้น เพิ่งกลับมาจากไมอามีเพื่อมาเรียนต่อที่ไทยและเจอหน้ายัยซอล (ตาม ที่พ่อแม่บงการน่ะแหละ) แถมวันนี้พ่อยัยซอสยังจัดแจงนัดให้ทั้งสองมา เจอกันที่ลานหน้ารูปปั้น ดร. อเล็กซิส (ผู้ก่อตั้งมหาวิทยาลัย) ตอนเที่ยง ความจริงฉันตั้งใจจะเชียร์ให้ยัยซอสไม่ไปเจอเขาคนนั้น แต่พ่อยัยนั้นดัน โทรมาดักทางเสียก่อน ฉันเลยต้องเปลี่ยนเป็นช่วยเกลี้ยกล่อมแทน แต่คน อย่างยัยซอสหรือจะยอมให้เกลี้ยกล่อมง่ายๆ... ฝันไปเถอะ

ฉันเดินไปตามทางที่ปูด้วยอิฐสีส้ม รู้สึกจะทำหลังคาใหม่ด้วยนะ สวยดีเหมือนกัน แต่ถ้าไม่มีต้นไม้เยอะๆ จะดีมากเลย ฉันรู้สึกเหมือน กำลังเดินอยู่ในปราสาทของซนเผ่าอะไรลักอย่างในแอพ่ริกาเลย =_=;

สำหรับโต๊ะประจำของฉันกับยัยซอลนั้นอยู่ตรงบริเวณใต้ต้นไม้หน้าตึก ห้องสมุด มันเป็นโต๊ะขนาดใหญ่ที่เหมาะสำหรับนั่งกันห้าหกคน แต่ฉัน กับยัยซอสกลับนั่งกันแค่สองคนมาตลอดหนึ่งปีที่แล้ว และ'ปีนี้ด้วยเซ่นกัน ทำไมไม่มีใครว่าอะไรเลยแฮะ อืม ไม่!สิ คงเพราะเห็นว่าเป็นฉันกับยัยซอส ล่ะนั่ง

อ๊ะ...นั่น'ใครบังอาจ'ขึ้นไปนอนอยู่บน 'โต๊ะประจำของฉันกับยัยซอส^, ผู้ชายคนหนึ่งเอาสูทสีดำคลุมหน้านอนอยู่บนโต๊ะตัวนั่น เน้นนะ ว่านอน! ขนาดฉันกับยัยซอสครอบครองโต๊ะตัวนั่นมาหนึ่งปีเต็ม เรา สองคนยังไม่เคยแม้แต่จะปีนนั่นไปเหยียบบนเก้าอี้เลยนะ -_-A ฉันเอา นิ้วดันแว่นสายตากรอบเหลี่ยมสีแดงของตัวเอง ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหา ผู้ชายไร้มารยาทคนนั่น และ...

"ขอโทษนะคะ" ฉันยืดคอตรงก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนึ่ง แต่... "..." เขาทำเป็นเงียบ เอ๊ะ หรือจะนอนหลับอยู่จริงๆ "ขอโทษนะคะ!" ฉันเน้นเสียงหนักกว่าเดิม ทว่านายคนนี้ยังคงนึ่ง... "นี่!" คราวนี้ฉันเลยใช้ร่มดันสีดำในมือสะกิดแรงๆ ที่ขาเขา เล่นเอา นายคนนี้สะดุ้งก่อนจะเด้งตัวนั่นมานั่ง เสื้อสูทสีดำที่คลุมหน้าอยู่ตอนแรก เลยร่วงลงมาที่หน้าตัก เผยให้ฉันเห็นผมสีบลอนด์สว่างจำสะดุดตาของเขา เป็นอย่างแรก ตามด้วยริม'ฝีปากสีซีดๆ และนัยน์ตาสีม่วง...

นัยน์ตาสีม่วง...

นัยน์ตาสีม่วง...

ฝันร้ายเมื่อเข้านี้!

พระเจ้า! ฉันอ้าปากค้าง ก่อนจะปล่อยร่มดันสีดำในมือตกลงกับ พื้นเฉียดปลายนิ้วก้อยเท้าไปนิดเดียวเอง เขา...เขา...

"เธอเป็นใคร ‘เธอเป็นใคร 'เธอเป็นใคร ‘เธอเป็นใคร "กรี๊ดดดดดดดดด!!

"นะ...นาย...!"

"อะไร ฉันรู้จักกับเธอเหรอ"

"ฉัน... ฉัน..."

ฉันทำปากพะงาบๆ อย่างสูญเสียความมั่นใจ อาการแบบนี้ไม่เกิด กับฉันมาหนึ่งปีเต็มแล้ว หลังจากจบไฮสกูล และเสือกมาเรียนต่อที่ Holy Angel University ไม่เคยมีวันไหนที่ฉันรู้สึกเสียศูนย์ขนาดนี้!

โอ้ว พระเจ้าต้องจงใจกลั่นแกล้งฉันแน่ๆ ถึงได้ส่งเขามาขัดขวาง ความสุขของฉัน ผู้ชายที่ฉันเคยแอบชอบตั้งสามปี! ที่น่าเสียใจคือ...ฉัน ไม่เคยอยู่ในความทรงจำของเขาเลย เพราะฉันในอดีตนั้นเป็นเด็กสาว หน้าตาธรรมดาๆ แถมยังไม่น่าจดจำ แม้ว่าตัวเองจะตัดใจได้ตั้งแต่เรียน จบไฮสกูล แต่การเจอหน้าเขาอีกครั้ง มัน...มัน...ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก เกินไปแล้วนะ T_T

"หืมมม ฉันกับเธอเคยรู้จักกันจริงๆ เหรอ"

เขาคว้าเสื้อสูทสีดำของตัวเองแล้วลงมายืนที่พื้น ก่อนจะก้มลงเก็บ ร่มคันสีดำของฉันซึ่งตกอยู่ที่พื้นอย่างไม่มีใครไยดี

"ฉันเคยรู้จักคนสวยๆ แบบเธอด้วย?

"ถ้าฉันเคยเจอเธอครั้งหนึ่ง อย่างน้อยน่าจะจำได้สิ แต่ทำไม... ทำไมในหัวฉันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอเลยนะ"

"เอ้ๆ เป็นอะไรไป

ใช่... เขาไม่รู้จักนกยูงคนใหม่สักหน่อย...

"สงสัยฉันจะจำคนผิด นายแค่... หน้าคล้ายๆ เขามากเลย A_A" "หือ คล้ายใครเหรอ"

"คนที่ฉันเคยรู้จักน่ะ" ฉันตอบและปันหน้ายิ้มหวาน ดีนะที่วันนี้ ทาลิปสติกสีแดงมา

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันนกยูง"