Don t อย่ามองนะถ้าไม่อยากตกหลุมรัก (ชุด Ugly Duckling) (เจ้าปลาน้อย)

บทนำ

"พ่อกับแม่ตัดสินใจแล้ว"

"ตัดสินใจอะไรคะ"

ฉันขยับปี๊บที่ครอบหัวอยู่เพื่อให้สามารถตักบัวลอยที่แม่ซื้อมาจากร้านเจ้าอร่อยเข้าปากได้

"อาทิตย์หน้าลูกต้องไปโรงเรียน"

"ใช่ ลูกฟังไม่ผิดหรอก พ่อกับแม่จะให้ลูกไปเรียนหนังสือ"

เหมือนฟ้าถล่มดินทลาย มันให้ความรู้สึกเหมือนพ่อกับแม่กำลังหักหลังฉันอย่างเจ็บปวดและเจ็บแสบ ฉันทุบโต๊ะก่อนจะปัดถ้วยบัวลอยตรงหน้าจนหกเลอะเทอะ

"พ่อกับแม่ก็รู้นี่คะว่าหนูไม่อยากไปโรงเรียน เราตกลงกันแล้วนี่"

"แต่พ่อทนไม่ได้อีกแล้วที่จะเห็นเราหมกตัวอยู่แต่ในบ้านและมีการ์ตูนเน็ตเวิร์กเป็นเพื่อนคู่คิด คนเรามันต้องมีสังคม..."

"หนูไม่ต้องการ"

"ลูกจะอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ไม่ได้นะลูก..." แม่พยายามเกลี้ยกล่อม แต่ฉันอาละวาดด้วยการเอามือเคาะปี๊บที่ครอบหัวจนเสียงมันดังปึงปังราวกับมีคนมาตีฉาบที่ข้างหู

"ต้องอยู่ได้สิคะ หนูไม่สามารถไปโรงเรียนด้วยสภาพร่างกายแบบนี้ได้หรอก พ่อกับแม่ไม่เห็นเหรอคะว่ามีอะไรติดอยู่บนหัวของหนูเนี่ย!"

"ปี๊บใบนั้นไม่ใช่อุปสรรคต่อการเรียนของลูกหรอก"

"จะไม่เป็นได้ยังไง คนที่ไหนเอาปี๊บมาคลุมหัวกันคะ"

"ก็ถ้าลูกเอาออก..."

"กรี๊ด!!!"

ฉันกรี๊ดดังลั่นบ้าน แม่ที่เห็นว่าชักจะไปกันใหญ่ก็เข้ามากอดโอ๋ฉันด้วยความเป็นห่วงเป็นใย มีเพียงพ่อเท่านั้นที่ยืนดูเหตุการณ์ด้วยความใจแข็ง แล้วพูดอย่างเด็ดขาดที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินออกมาจากปากพ่อเลยก็ว่าได้

"ยังไงก็ต้องไปโรงเรียน แม้จะคลุมปี๊บก็ต้องไป!!!"

1
อดีตของแมวน้ำ

โรงเรียน...

สถานที่ที่ฉันไม่ได้มานานมากแล้ว ภาพของเด็กนักเรียนที่แต่งตัวมาเรียนในตอนเช้าพร้อมด้วยกลิ่นโคโลญอ่อนๆ เสียงเจี๊ยวจ๊าวจากพวกที่เล่นพุ่ตบอลกันในสนาม ฉันห่างหายไปจากบรรยากาศแบบนี้นานมากแล้ว...

แต่สิ่งที่ไม่เคยห่างไปจากชีวิตของฉันเลยนั้นก็คือสายตาที่แต่ละคนจ้องมองมาเหมือนกับเห็นตัวประหลาดที่ออกมาเดินตามท้องถนน ทำไมกันยะ! ไม่เคยเห็นคนมีความมั่นใจในแบบฉบับของตัวเองหรือไงกัน

ป๊อง!

"โอ๊ย!"

เสียงก้องๆ จากการถูกใครสักคนมากระแทกกับปี๊บบนหัวทำให้ฉันหันไปมองตาเขียว คนตัวสูงสวมหมวกกันน็อคปิดหน้าปิดตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับสแกนกรรม

"อยู่ในนั้นแล้วมีความสุขไหม"

"ในไหน"

"ในปี๊บนะ"

"ก็คงให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในหมวกนั้นแหละ อุ๊บส์ ฉันไม่คุยกับนาย พ่อแม่บอกไม่ให้ฉันคุยกับคนแปลกหน้า"

"เธอน่ะหน้าแปลกกว่าฉันอีก

"นายมองเห็นหน้าฉันด้วยเหรอ!" ฉันกระโดดถอยหนีไปสามก้าว "เป็นไปไม่ได้ ฉันมั่นใจมากว่าปี๊บใบนี้ปกปิดใบหน้าทุกส่วนของฉันยกเว้นดวงตาแล้วนี่นา"

''ฉันหมายถึงปี๊บพิกาจูบนหัวเธอ มันแปลกตาดี ทำไมต้องใส่ไว้อย่างนั้นด้วย"

"นายจำเป็นต้องรู้เรื่องของทุกคนบนโลกนี้ด้วยหรือไงกัน"

"ก็ถ้ารู้ได้มันคงเป็นอะไรที่ดีสำหรับฉัน"

"ฉันไม่คุยกับคนไม่รู้จัก"

ฉันทำท่าจะเดินหนีแต่ก็ถูกดึงคอเสื้อเอาไว้ด้วยฝืมีอของคนที่เสียมารยาทอย่างร้ายกาจ

"เดี๋ยวเราก็รู้จักกัน"

"ฉันจะไปรู้จักกับนายทำไม"

"เธอมองเข้าไปในโรงเรียนนี้เพราะอยากเรียนหนังสือไม่ใช่เหรอ"

"ฉันไม่ได้อยากเรียนหนังสือ ฉันถูกบังคับเรียน มันต่างกันมากนะ คำว่า 'อยาก^, กับ 'ถูกบังคับ^, น่ะ"

"ถ้าเธอไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียนก็ได้นี่''

"แต่ฉันถูกบังคับ! ยังไงพ่อก็จะให้ฉันเรียนโดยไม่ดูความพร้อมของลูกสาวอย่างฉันเลย"

"ถ้าอย่างนั้นเราอาจจะได้รู้จักกัน เพราะฉันก็กำลังจะเข้าเรียนที่นี่เหมือนกับเธอ เธอผิดกับฉันเลยล่ะ...ฉันอยากเรียนหนังสือ ฉันว่าที่นี่คงให้ประสบการณ์อะไรกับฉันเยอะแยะเลย"

"ถ้านายโดดเด่นล่ะก็มันจะให้ประสบการณ์อะไรกับนายเยอะ แต่ถ้านายต่ำต้อยด้อยค่าไร้ราคาน่าเหยียดหยาม โรงเรียนก็คือนรกดีๆ นี่เอง"

"เธอนี่อคติกับโรงเรียนจังเลยนะ”

"นายไม่เคยเจออะไรเลวร้ายแบบฉันก็พูดได้ ใส่หมวกกันน็อคคุยกันอย่างนี้แปลว่านายก็ไม่อยากให้ใครเห็นหน้าเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ^,,

"เปล่า ฉันแค่ขี้เกียจถอด"

"ไม่ต้องถอด! ฉันไม่ได้อยากเห็น...ฉันมาเรียนที่นี่โดยไม่คิดจะคบใครเป็นเพื่อนทั้งนั้น ลาก่อน"

พอเห็นว่าเขาทำท่าจะถอดหมวกฉันก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาอย่างประหลาด พอลองสมมติว่าเป็นตัวฉันเองที่ถอดปี๊บนี่ออกก็รู้สึกเข่าอ่อนและ อยากจะลมใส่ให้รู้แล้วรู้แรดไป (=_=) ฉันเดินหนีจากไอ้หมวกกันน็อคนั่นมาโดยไม่บอกลาอะไรสักคำ แน่ล่ะ! เขาเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าสำหรับฉัน ไม่จำเป็นต้องทำตัวมีปฏิสัมพันธ์กับคนเพิ่งเคยพบกัน!

เออ! ฉันรู้ว่าตอนนี้หลายๆ คนกำลังมองว่าฉันเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย แต่ถ้าใครไม่เคยเจอมาอย่างฉันจะไม่มีวันรู้ได้เลยว่าทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ ฉันก็อยากเป็นเหมือนคนปกตินั่นแหละ เดินกลับบ้านโดยไม่ต้องมีอะไรมาวางบนหัวให้มันหนักเล่น อยากจะอวดทรงผมสวยๆ แบบที่ไปตัดที่ร้าน เลือกทรงผมให้ช่างตัดได้โดยมองที่กระจก อยากจะมีเพื่อนคุยกันทางโทรศัพท์ ฉันอยากจะมีทุกอย่างแต่ฉันมีไม่ได้ จิตแพทย์ฉันก็ไปพบมาแล้ว แต่นอกจากพังเสียงกบไม้ดังแกรกๆ ก็ไม่เห็นว่าฉันจะสามารถเอาปี๊บออกมาจากหัวกบาลได้ไม่ว่าวิธีไหน ฉันว่าไม่มืใครบนโลกนี้สามารถเยียวยาจิตใจฉันได้แล้วล่ะ TOT

ถามว่าตอนนอนฉันทำยังไง ฉันก็นอนเหมือนคนปกติทั่วไปด้วยการถอดปี๊บออก

ก็ถอดได้นี่? เปล่า...ถ้าฉันจะถอดปี๊บ ที่ตรงนั่นต้องไม่มีอะไรที่สะท้อนให้เห็นตัวของฉันได้อย่างเช่นกระจก เปียโน หรืออะไรต่างๆ ที่สะท้อนเป็นเงา สิ่งเหล่านี้ห้ามอยู่ในห้องของฉันเด็ดขาด ในบ้านฉันนอกจากห้องนอนพ่อกับแม่แล้วไม่มีกระจกสักบาน เพราะฉันไม่สามารถทนมองเห็นหน้าตัวเองแล้วรู้สึกสมเพชได้!
คำถามสำคัญ...ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้

มันสืบเนื่องมาจากอดีตกาลล้านปีแสง หรือก็คือสมัยฉันเป็นเด็กประถมผู้มีทุกอย่างเหมือนคนปกติทั่วไป ร่าเริง แจ่มใส...

ย้อนอดีตไปห้าปีที่แล้ว...

สมัยนั้นฉันเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มที่เกิดจะชอบเพื่อนห้องเดียวกัน >///< จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันวาเลนไทน์ ทุกคนจะมีสติ๊กเกอร์รูปหัวใจแล้วไล่แปะเด็กผู้ชายที่ตัวเองชอบ จากนั้นเราก็จะเขินเวลามีใครมาชอบเราหรือรู้สึกดีที่เพื่อนมักจะเชียร์และจับคู่ให้เราชอบกัน และฉันเองก็มีคนที่ตัวเองแอบปลื้มปริ่มในใจเช่นกัน

จำได้ว่าฉันเก็บหอมรอมริบเพื่อไปซื้อคุกกี้ที่สุดแสนอร่อย ตั้งใจจะให้เพื่อนประถมคนนั้น ที่ที่เขามักจะอยู่ประจำก็คือสนามบอลเด็ก ที่นั้นมีเด็กผู้ชายมากมาย การจะเข้าไปสารภาพรักกับเด็กผู้ชายต่อหน้าเพื่อน แน่นอนว่าจะต้องถูกล้อ

แต่ฉันกล้า!!!

ฉันมุ่งมั่นเดินฝ่าสนามหญ้าแล้วก็เรียกให้เพื่อนผู้ชายคนนั้นมาหา พร้อมทั้งบอกความในใจทั้งหมดออกไป

'เราชอบเธอมานานแล้ว นื่คือคุกกี้ที่เราตั้งใจเก็บเงินซื้อมาให้^, ฉันยื่นคุกกี้ให้เด็กผู้ชายคนนั้นอย่างเขินอาย เขารับไปด้วยใบหน้าบูดบึ้งเพราะเพื่อนที่ยืนกันเต็มสนามต่างเป่าปากและตะโกนแซวไม่หยุดไม่หย่อน

'อืม’

'เราชอบเธอจริงๆ นะ เป็นแฟนกับเราได้มั้ย'

และเมื่อทุกคนในสนามได้ยินต่างก็หัวเราะเอิ๊กอ๊าก บ้างก็ตะโกนแซว 'จูบเลย' จากหนึ่งคนเพิ่มเป็นสองและเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ ไม่หยุดจนกลายเป็นเสียงดังเซ็งแซ่ทั่วราชอาณาจักรไทย อาจจะด้วยความอายและความขี้โมโหของเขาที่ถูกแซว เด็กผู้ชายคนนั้นก็เลยปากระป๋องคุกกี้ทิ้งแล้วเอาเท้าเหยียบ

'ไร้สาระ ฉันไม่ชอบกินขนมแบบนี้หรอก เอาไปให้หมากิน’

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)