Hot Guy 07 หนุ่มร้าย...ล่าหัวใจ cookie

บทนำ

กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ

ท้องฟ้ามืดมิด หมอกขาวลอยอวลเหนือแม่น้ำเทมส์

ถนนน้อยใหญ่ทุกสายอยู่ท่ามกลางหมอกขมุกขมัว ทั้งหอนาฬิกาบิ๊กเบน พระราชวังบัคกิ้งแฮม ไปจนถึงจุดชมวิวที่สร้างขึ้นใหม่ล่าสุดของเมืองอย่างลอนดอนอายล้วนถูกปกคลุมไว้ด้วยไอหมอก

ทันใดนั้น เสียงโลหะดังแคร้งแว่วมาจากซอยที่เงียบสนิท

ฝาท่อระบายน้ำหนักอึ้งบนพื้นซึ่งแต่เดิมปิดสนิทอยู่ถูกเปิดแง้มออก เงาดำร่างหนึ่งปีนออกมาจากระบบระบายน้ำใหญ่มหึมาและซับซ้อนของเมืองแห่งนี้อย่างคล่องแคล่ว

“เร็วเข้าสิ!” เขากระซิบเร่ง

เงาดำอีกร่างหนึ่งโผล่ออกมาจากปากท่อ

“กลัวอะไรเล่า” ชายซึ่งสวมชุดดำกับหน้ากากปิดหน้าสีดำและแบกกระบอกยาวๆ ไว้ข้างหลังกระแทกเสียงบ่นอุบอิบ “ไม่เห็นมีเสียงไซเรนรถตำรวจเลย!”

“ของยังอยู่ในมือก็ต้องระวังไว้ก่อน” ชายชุดดำคนที่สามซึ่งแบกแผงอิเล็กทรอนิกส์ไว้บนหลังปีนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“ทำเป็นคิดมากไปได้” ชายคนที่สองพูดง่ายๆ ขณะใช้มือข้างเดียวถอดหน้ากากปิดหน้าที่ร้อนอึดอัดออก เผยให้เห็นผมสีทองยุ่งกระเซิงและหน้าตาหล่อเหลา

“ถ้าไม่คิดมากหน่อยเราจะรอดจากระบบรักษาความปลอดภัยออกมาได้อย่างสบายบรื๋อเรอะ” ชายชุดดำคนที่หนึ่งซึ่งแบกเครื่องมือโจรกรรมไว้ถลึงตาใส่เขา แล้วซักถามด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน “รถรออยู่ไหนล่ะ”

“ตรงปากซอยไง”

เวลาดึกดื่นไร้ผู้คน ชายสามคนเดินดุ่มไปยังรถที่มารอรับด้วยความฉับไว ทันทีที่ไปถึงรถมินิแวนสีกลมกลืนกับความมืด คนขับรถก็กดเปิดล็อกให้ประตูที่นั่งด้านหลังเปิดออกอย่างเงียบเชียบ รถคันนี้มาติดเครื่องรออยู่ที่เดิมตั้งนานแล้ว

“นายไปหาไอ้ติงต๊องนี่มาจากไหนกันแน่วะ” ชายคนที่หนึ่งยังคงบ่นอุบ

“ช่วยไม่ได้นี่หว่า จีนส์ล้างมือไปแล้ว ส่วนไอ้หมอนี่มันแรงเยอะดี” ชายคนที่สามพยายามพูดกล่อม “ยังไงทุกอย่างก็ราบรื่นดีไม่ใช่เหรอ”

“ใช่แล้ว ราบรื่นไม่มีปัญหาเลยคร้าบผม” หนุ่มผมทองเปิดรอยยิ้มสดใส แถมยังชูสองนิ้วเป็นรูปตัววีที่หมายถึงชัยชนะให้อีกด้วย

“คราวหน้าถ้ามีมันก็ไม่มีฉัน” ชายคนที่หนึ่งประกาศแล้ววางเครื่องมือลงบนเบาะหลัง

หนุ่มผมทองส่งเสียงเยาะขึ้นจมูกพลางโยนกระบอกยาวสีดำเข้าไปในรถ “ถึงนายอยากก็ไม่แน่ว่าฉันจะเอาด้วย!”

“ไอ้นี่วอนซะแล้ว!”

ชายคนที่หนึ่งถลึงตาโกรธ ชายคนที่สามจึงรีบเข้าไปขวางไว้ ส่วนหนุ่มผมทองก็เชิดหน้าขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้

ในชั่วขณะที่บรรยากาศตึงเครียด ใกล้จะวางมวยกันอยู่รอมร่อนั้น รถมินิแวนก็เคลื่อนออกจากจุดเดิมอย่างไม่คาดคิดทั้งๆ ที่ประตูหลังยังไม่ทันปิด แล้วขับตรงดิ่งออกนอกซอยไป

คนทั้งสามอึ้งไปในพริบตา

ของสะสมล้ำค่าที่พวกเขาใช้เวลาวางแผนอยู่เป็นนาน ยอมเสี่ยงติดคุกติดตะราง แล้วยังเอาชื่อเสียงและฝีมือของ ‘จอมโจร’ เป็นเดิมพันกว่าจะขโมยเอารถมาได้ชิ้นนั้น รวมถึงเครื่องไม้เครื่องมือต่างๆ อยู่บนรถทั้งหมด!
แล้วรถคันนั้นก็แล่นห่างออกไปเรื่อยๆ

“เฮ้ย! ทำบ้าอะไรวะ!”

“เกิดอะไรขึ้น!”

“หยุดนะ!”

ชายสามคนหน้าถอดสี รีบตามไปทันที

“แจ็ก นายบ้าไปแล้วหรือไง พวกเรายังไม่ได้ขึ้นรถเลยรีบกลับมาก่อน!” ชายคนที่หนึ่งเรียกผ่านหูฟังสื่อสาร

ทั้งสามคนไล่กวดออกมาที่ถนนใหญ่ จึงได้เห็นรถมินิแวนเลี้ยวหักศอกแบบร้อยแปดสิบองศาบนถนน พวกเขาได้ยินเพียงเสียงหัวเราะหวานใสดังผ่านหูฟังสื่อสารขนาดเล็กจิ๋ว

“โทษที ฉันขับผิดทางน่ะ” หญิงสาวสวยชาวตะวันออกขับรถเย้ยผ่านหน้าคนทั้งสาม พร้อมกับยิ้มน้อยๆ หวานหยด และไม่ลืมส่งจูบให้อีกด้วย

“ขอบใจนะทุกๆ คน บาย!” เธอพูดจบก็ถอดหูฟังสื่อสารออก แล้วเหยียบคันเร่งหนีไปอย่างลอยนวล

เสียงหัวเราะใสๆ ดังผ่านมาทางหูฟังสื่อสาร ชั่วพริบตาต่อมาเธอก็หมุนพวงมาลัยเหวี่ยงรถผ่านโค้งไปด้วยฝีมือบังคับรถระดับสุดยอด ก่อนจะหายลับไปจากสายตาของชายทั้งสามคน

“ชิท! นั่นมันไม่ใช่แจ็กนี่!”

“บ้องตื้น!”

“ไอ้เด็กเวร แกทรยศพวกเราใช่มั้ย!”

“ฉันว่าพวกนายสองคนตลบหลังกันเองมากกว่ามั้ง”

“แกว่าอะไรนะ ไอ้บัดซบเอ๊ย...”

ชายสามคนลำบากลำบนมาค่อนคืนกลับต้องคว้าน้ำเหลว ไม่เพียงแต่ของสะสมล้ำค่าจะโดนแย่งไป แม้แต่เครื่องไม้เครื่องมือก็ถูกเอาไปด้วย พวกเขาเริ่มกล่าวโทษด่าทอกันเองและต่อยกันนัวเนียจนหายใจหอบแฮกๆ

ลมหนาวเย็นยะเยือกในยามดึกยังคงมีเสียงหัวเราะหวานๆ ของหญิงสาวสะท้อนก้องอยู่เนิ่นนานไม่จางหายไป

 

บทที่ 1

 

เวลาพลบค่ำ กลิ่นขนมปังหอยน่ากินโชยมาเป็นระลอกๆ จากร้านขนมปังเก่าแก่ซึ่งตั้งอยู่ในเขตเมืองเก่าของปารีส

ตึกรามบ้านช่องและถนนหนทางในเขตเมืองเก่าล้วน สร้างจากหินก้อนโตแบบโบรารณ ร้านขนมปังแห่งนี้ตั้งอยู่ในละแวกเดียวกับบ้านเกิดของบุคคลในประวัติศาสตร์ หน้าประตูมีบันไดหินสองสามชั้น และแขวนกระดิ่งรูปนกเอาไว้ซึ่งจะดังอยู่ตลอดเวลา เพราะว่าเมื่อขนมปังออกจากเตาก็มีลูกค้าหลั่งไหลกันมาไม่ขาดสาย

ขนมปังบาแก็ตตเพิ่งอบเสร็จใหม่ๆ ถูกบรรดาแม่บ้านกวาดซื้อกันไปจวนเจียนจะหมดอยู่แล้ว หญิงสาวชาวตะวันออกหน้าตาหมดจดสวมชุดหนังคนหนึ่งซึ่งเพิ่งก้าวเข้ามาในร้านรีบเบียดตัวฝ่าเข้าไปถึงหน้าถาดขนมปัง แล้วคว้าบาแก็ตต์สองชิ้นสุดท้ายมาได้ ก่อนจะเอาไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์

หญิงเจ้าของร้านอ้วนตุ้ยนุ้ยหยิบขนมปังใส่ถุงกระดาษแล้วยิ้มจนตาหยีขณะยื่นส่งให้หญิงสาว

“พักนี้ทำไมไม่เห็นคุณเลยล่ะคะ” เจ้าของร้านถามอย่างเป็นกันเอง ปกติชาวตะวันออกมักเด่นสะดุดตาอยู่แล้ว โดยเฉพาะเป็นสาวตะวันออกที่สวยขนาดนี้

“ก็ยุ่งเรื่องงานน่ะค่ะ” ซางอินอินยิ้มแย้ม เธอรับถุงกระดาษไว้ก่อนจะไหวไหล่น้อยๆ ให้กระบอกยาวบนไหล่ขยับเข้าที่มากขึ้น

“บินไปโน่นมานี่จนทั่วเลยใช่มั้ยคะ” เจ้าของร้านถาม ยังคงคิดว่าเธอเป็นแอร์โฮสเตส

“ใช่ค่ะ”

อันที่จริงแล้วหญิงสาวบินไปโน่นมานี่จนทั่วอย่างที่ว่าน่ะแหละ เพียงแต่เธอก็ตกกระไดพลอยโจนเออออไปตามการเดาสุ่มสี่สุ่มห้าของเจ้าของร้าน

“อย่ายุ่งจนลืมกินข้าวนะคะ” เจ้าของร้านสำทับระหว่างที่คีบครัวซองต์รูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวขึ้นมา “สาวๆ ต้องกินเยอะหน่อย เอ้า ชิ้นนี้แถมให้คุณค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ” อินอินรับครัวซองต์มาอย่างดีอกดีใจ

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)