ฝันรักนางฟ้า ชุด My Prince (Cookie)

บทนำ

 

“แปลแฮะ หายไปไหนเนี่ย”

มีอา หลี่วิ่งไปมาอยู่ในผับที่มีแสงสีละลานตาและบทเพลงดังกระหึ่มเพื่อตามหาเพื่อนที่มาด้วยกัน ทั้งที่ตกลงกันดิบดีแล้วว่าดื่มหมดแก้วหนึ่งจะกลับไปพักที่โรงแรม แต่เพื่อนรักกลับใช้ข้ออ้างว่าอยากเต้นรำแล้วก็หนีหายไปอยู่ในกลุ่มฝูงชน ตั้งแต่เพื่อนเธอผละไปนี่ก็หลายสิบนาทีแล้ว

ทั้งที่ตอนเดินลงมาจากโซนวีไอพีซึ่งเป็นที่นั่งส่วนตัวก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเพื่อนเธออยู่ข้างฟลอร์เต้นรำ แต่ตอนนี้ทำไมถึงหาไม่เจอนะ

ขณะคิดจะถอยออกไปนอกฟลอร์ก็ถูกคนที่เต้นแบบเมามันสุดเหวี่ยงชนเข้าโดยไม่ทันระวัง ทำเอาเธอถึงกับเซ คนคนนั้นยังจ้องเธอแวบหนึ่งโดยไม่ขอโทษหรือแสดงความเป็นห่วงเป็นใย ราวกับกำลังตำหนิที่เธอทำลายความสนุกของเขา

มีอาได้แต่ยอมรับว่าตัวเองโชคร้าย เธอลูบจมูกแล้วหันกาย ตั้งใจจะหาช่องว่างเล็ดลอดออกไปจากฝูงชนที่กำลังแดนซ์กันอยู่นี้

เธอเอ่ยขอทางเดินผ่านคนไปเรื่อยๆ ทว่าเสียงเพลงอึกทึกก็กลบเสียงเธอไปหมด

“อ๊ะ!”

เธอถูกชนโดยไม่ทันระวังอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้โชคดีขนาดนั้น ขณะที่เธอโงนเงนเสียศูนย์จวนเจียนจะล้มลงบนพื้น...

ตายๆ ล้มน่ะเรื่องเล็ก แต่ที่นี่คนเยอะขนาดนี้ ฉันจะถูกเหยียบจนช้ำไปทั้งตัวเอาน่ะสิ...

ความคิดในสมองยังไม่ทันจะหมุนครบรอบก็รู้สึกเหมือนมีใครคว้าเอวเธอเอาไว้ ไม่ช้าก็กลับมายืนได้อย่างมั่นคง

“คุณไม่เป็นไรนะ?”

เสียงทุ้มต่ำชวนฟังของชายหนุ่มดังขึ้นที่ข้างหู แถมยังเป็นสำเนียงจีนกลางที่คุ้นเคย มีอารีบหันหน้าไปมองผู้ที่ยื่นมือช่วยตนไว้คนนั้น

เขาเป็นชายหนุ่มค่อนข้างสูง สวมสูทแบบตัด ขับให้เขาหล่อเหลาคมคาย รูปร่างหน้าตาราวกับพระเอกในละครเกาหลีที่กำลังโด่งดัง

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ” เธอตอบกลับอย่างมีมารยาท

ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อย เหมือนประหลาดใจมากที่เธอพูดภาษาจีนกลางได้ “คนไต้หวัน?”

มีอาพยักหน้าแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองยังหาเพื่อนสนิทไม่เจอ จึงไม่มีอารมณ์ ‘ดีใจที่ได้เจอคนบ้านเดียวกัน’ กับเขา “ขอโทษค่ะ ฉันยังต้องหา...”

“แขกผู้มีเกียรติทุกท่าน! ขอบคุณทุกท่านที่มาเยี่ยมเยือน!” ทันใดนั้นเองเสียงเพลงก็ลดระดับลง แทนด้วยเสียงร่าเริงของดีเจ “คืนนี้คือ ‘คืนแห่งนางฟ้า’ ของเรา ขอให้สุภาพบุรุษทุกท่านเชื้อเชิญ ‘นางฟ้า’ ด้านข้างทุกท่านมาร่วมดื่มด่ำกับบทเพลงช้าสุดแสนโรแมนติก!”

ได้ยินดังนั้นมีอาก็ค้อนขวับ คืนของสุภาพสตรีก็สุภาพสตรีสิ มา ‘นางฟ้า’ อะไรกัน?! เพื่อนฉันก็ถูกล่อลวงให้เข้ามาด้วยคำว่า ‘คืนแห่งนางฟ้า’ ที่เด่นสะดุดตาบนป้ายด้านนอกประตูนี่แหละ!

มีอาหันกายเตรียมจะเดินจากไป แต่กลับเห็นว่าหนุ่มหล่อด้านข้างยื่นมือมาด้านหน้าเธอ บนใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม สื่อเจตนาเชื้อเชิญเต้นรำอย่างชัดเจน

‘คืนแห่งนางฟ้า’ น่าสนุกชะมัด!

ไทเลอร์ เจี่ยงมองหญิงสาวด้านหน้าและอดพิจารณาเธอโดยละเอียดไม่ได้

ชุดเดรสสไตล์กรีกสีครีม ผมยาวตรงดำขลับ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาของเธอไม่มีสีสันเกินงาม แต่กลับยิ่งขับให้ดูโดดเด่นเป็นพิเศษ ต่างจากผู้หญิงแต่งหน้าหนาเตอะที่มาสนุกสุดเหวี่ยงในผับทั่วไป

หากสวมมงกุฏใบมะกอกเข้าไปอีกนิดก็เข้าธีมวันนี้พอดีเป๊ะ

“เต้นรำด้วยกันสักเพลงนะครับ? ไหนๆ ก็เป็นคนไต้หวันเหมือนกัน แถมยังบังเอิญมาเจอกันที่นี่แบบนี้ ไม่คิดเหรอครับว่าเป็นพรหมลิขิต” เขากล่าวเชื้อเชิญ แถมยังเป็นฝ่ายกุมมือเธอ “ว่ายังไงครับ ‘นางฟ้า’ ของผม”

นัยน์ตาล้ำลึกคู่นั้นของเขาฉายประกายยั่วเย้าทำให้เธอเริ่มลังเล

“แต่ฉัน...”

“เพลงเดียวเอง” เขาเดินนำเธอไปยังฟลอร์เต้นรำอย่างนุ่มนวลแต่ก็ไม่ยอมให้ปฏิเสธ “วางใจเถอะ ตามจังหวะก้าวของผมก็พอ”

น้ำเสียงของเขาประดุจมีเวทมนตร์ พาให้ผู้คนยากจะปฏิเสธ

เอาเถอะ เมื่อกี้เขาก็ดึงเธอไว้ ช่วยให้เธอรอดจากสถานการณ์เซล้ม ถือซะว่าเป็นการขอบคุณแล้วกัน!

“ก็ได้ค่ะ เต้นสักเพลงแล้วกัน” มีอายิ้มบางๆ ตอบตกลงอย่างใจกว้าง

เมื่อเห็นเธออนุญาต ไทเลอร์ก็โอบเอวเธอเบาๆ ก่อนจะเคลื่อนไหวอย่างลื่นไหลเป็นธรรมชาติ พาเธอขยับร่างกายช้าๆ ไปบนฟลอร์

ก้าวไปข้างหน้า ถอยหลัง หมุน ระยะห่างระหว่างทั้งสองเดี๋ยวก็ขยับเข้าใกล้ เดี๋ยวก็ถอยห่าง ที่น่าแปลกใจก็คือในระหว่างการเต้นรำ ทั้งสองกลับไม่ชนคนรอบข้างเลย

หลังสังเกตได้ถึงเรื่องนี้ มีอาถึงตระหนักได้ว่าการเคลื่อนไหวเหล่านั้นของชายหนุ่มไม่ใช่แค่การเปลี่ยนสเต็ปเต้นรำ แต่เขายังคอยระวังหลบการเคลื่อนไหวของคนอื่นๆ ด้วย

เดิมทีเธอเพียงแค่เต้นรำกับเขาด้วยความรู้สึกขอบคุณ แต่เพราะความใส่ใจของเขา ตอนนี้จึงมีความรู้สึกอบอุ่นเพิ่มขึ้นมาหลายส่วน

บทเพลงดำเนินมาถึงท่วงทำนองสุดท้าย ไทเลอร์ขยับเนิบช้า กระทั่งเสียงของดีเจดังขึ้นอีกครั้งถึงได้หยุดสเต็ปเต้นรำ ทว่าพวกเขากลับไม่ได้สนใจว่าดีเจพูดอะไร เพียงแค่จ้องมองกันและกัน รักษาระยะห่างอันสนิทสนมตอนเต้นรำเอาไว้ราวกับกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง

“จบแล้วนะ” ผ่านไปครู่หนึ่งมีอาก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน เธอเตือนชายหนุ่มเบื้องหน้า

“ผมรู้” เขายิ้มบางๆ แต่กลับไม่อยากปล่อยเธอไป “พวกเรา..ทำอะไรเพิ่มอีกหน่อยไม่ได้จริงๆ เหรอ”

“น่าเสียดายจัง ได้เวลาที่ซินเดอเรลลาต้องกลับบ้านแล้วล่ะ”

เธอส่ายหน้าพลางดึงมือเขาที่ยังโอบรอบเอวเธอออกช้าๆ แล้วถอยไปก้าวหนึ่ง แต่ก็ถูกเขาดึงกลับทันที ระหว่างทั้งสองแทบจะไม่เหลือช่องว่าง ยังไม่ทันได้คิดให้ถี่ถ้วน เขาก็ก้มหน้าลงมาแล้วขโมยหอมแก้มเธอทีหนึ่ง

“คุณ...”

“เจ้าชายอยากหอมซินเดอเรลลา คงไม่เกินไปใช่ม้ย” เขาเลิกคิ้ว บนใบหน้าอบอุ่นประดับด้วยรอยยิ้มสมใจที่แผนการร้ายบรรลุผล

ขณะคิดจะว่าเขาหลายๆ ประโยค หางตาก็พลันเหลือบไปเห็นร่างคุ้นตา จิตใต้สำนึกสั่งให้เธอผลักเขาออกไป แล้วเตรียมก้าวขาไล่ตามร่างคุ้นตานั้น

เพิ่งจะก้าวไปได้เพียงก้าวเดียวเธอก็หันกลับมา เมื่อเห็นสีหน้างุนงงบนใบหน้าเขาก็หัวเราะพรืดโดยไม่รู้ตัว “ไปล่ะนะ เจ้าชายที่มาผิดเรื่อง”

พูดจบเธอก็หันหน้าจากไปด้วยฝีเท้ารวดเร็วราวกับพายุ แล้วหายลับไปด้านนอกฝูงชน หลงเหลือไว้เพียงแค่กลิ่นหอมหวานของดอกกุหลาบจางๆ

เขามองแผ่นหลังเธอที่ค่อยๆ ห่างไกลออกไป รอยยิ้มสดใสที่คลี่แย้มอยู่ตรงหน้าเขาเมื่อครู่ได้ตราตรึงแนบแน่นอยู่ในใจ

เจ้าชายที่มาผิดเรื่อง?!

หลังนึกความหมายของเธอออก ไทเลอร์ก็หัวเราะอย่างอดไม่อยู่

สำหรับเธอแล้ว บางทีเขาอาจจะเป็นเจ้าชายที่มาจากนิทานอีกเรื่อง แต่สำหรับเขา เธอกลับเป็น ‘นางฟ้า’ ที่ปรากฏตัวเพื่อเขาในวันนี้

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)