Rebellion Time กบฏหน้าใสล็อกหัวใจไว้เคียงรัก (ชุด Rebellion)

all at the same time.

ความรักสอนให้เราหัวเราะ ร้องไห้ มีความสุข และเศร้า...

ได้ทั้งหมดในเวลาเดียวกัน

บทนำ

ย่างเข้าสู่เดือนธันวาคม เดือนแห่งเทศกาลอันแสนสุขสันต์และอบอุ่น ไปด้วยความรัก ถนนทุกสายและลานกว้างหน้าห้างทุกแห่งล้วนตกแต่ง ประดับประดาด้วยไฟกะพริบ กล่องของขวัญหลากลี ต้นคริสต์มาสใบลีเขียว แก่ กวางเรนเดียร์จมูกโต รวมทั้งลุงชรารูปร่างท้วมหนวดยาวท่าทางใจดี ในชุดลีแดงสดที่กำลังแย้มรอยยิ้ม

อากาศที่เริ่มเย็นซักนำให้ความสบายกายและใจเข้ามาหา เด็กเล็กๆ ซึ่งยังคงมีความเชื่อในเทศกาลนี้ต่างเตรียมจัดหาถุงเท้าและร่างจดหมาย ด้วยลายมือบรรจงเพื่ออ้อนวอนขอของขวัญที่แสนปรารถนาจากซานตาคลอส ผู้ไจดี

คู่รักทั้งหลายต่างก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่านอกจากวาเลนไทน์แล้ว เทศกาลคริสต์มาสนี้ก็ถือเป็นอีกเทศกาลหนึ่งที่มีความสำคัญไม่แตกต่างกัน

แล้วกับพวกเขา กลุ่ม Rebellion ทั้งห้าคนล่ะ...

'เดย์และไนท์^,

ชายหนุ่มฝาแฝดที่หน้าตาเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยนแต่กลับแยกแยะได้ ง่ายจากลีของเส้นผมและนิสัยของเจ้าตัว เดย์คนพี่ผมสีน้ำตาลอ่อน

ดวงตาสีเขียว นิสัยอ่อนโยนแสนสุภาพ ส่วนไนท์คนน้องผมสีดำ ดวงตาสีเขียว นิสัยร่าเริงเจ้าเล่ห์ 'ชูการ์^,

ชายหนุ่มหน้าหวาน รักการชงเครื่องดื่มโดยเฉพาะนํ้าชา อ่อนโยน ใจดี ซํ้ายังมีรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าเป็นเอกลักษณ์ 'ชันแทน^,

ชายหนุ่มที่ดูจะร่าเริงซํ้ายังเริงร่าที่สุดในกลุ่ม เสียงหัวเราะของเขา นั้นแสนสดใส ไม่เคยย่อท้อและมีความรักที่คงมั่นเสมอ แม้ว่าความรัก ของเขานั้นจะต้องผ่านอุปสรรคมามากเสียเหลือเกินก็ตามที 'ไฮท์^,

ชายหนุ่มที่นิ่งเงียบ ขรึม แต่ขยับไปทางโหดเงียบๆ พูดไม่เก่ง ไม่ขยัน พูด แต่ถ้าอารมณ์ขึ้นก็ไม่เคยยอมใคร แม้นิสัยเจ้าตัวจะดูโหดเหลือทน แต่กลับประหลาดที่รักการกินเค้กหรือขนมหวานจนแทบขาดไม่ไต้

ความรักห้าคู่ ห้ารูปแบบ ในช่วงพิเศษที่วุ่นวายสับสนไม่แพ้กันตลอด เกือบหนึ่งเดือนก่อนจะถึงเทศกาลคริสต์มาสที่พวกเขาต่างรอคอย เรื่องราวจะเป็นไปอย่างไร

...ไม่ต้อง Close your eyes หรือ Moke o wish ใดๆ แค่เปิดใจติดตามเรื่องราวความรักวุ่นๆ ก่อนวันคริสต์มาสของ พวกเขาก็เพียงพอ...

First & Second Twins Time

(Summer Eva & Winter Eve Special)

Eva : ซานต้าขา เอวาขอความเป็นหญิงเพิ่มขึ้นอีกสักนิด มีแจก มั้ยคะ T///T

Eve : ...ขอไวโอลินตัวใหม่ได้มั้ย

1

Eva Part

โอ้...ลมหนาวเริ่มพัดผ่านเข้ามาในชีวิตแล้ว!

ประเทศไทยนี่กว่าจะมีวันหนาวเหน็บให้ได้สวมเสื้อกันหนาวตัวสวย แต่ละทีก็ช่างหาโอกาสได้ยากเหลือทน แต่ในที่สุดมันก็เริ่มพัดผ่านเข้ามา แล้ว ณ ช่วงต้นเดือนธันวาคมหรือขณะนี้นี่เอง...

และถ้าพูดถึงอากาศหนาว สิ่งที่ขาดไม่ได้ก็คงจะต้องเป็นผ้าพันคอไง อึ๋ววว ><ว<!

ซิเซอะ! รู้น่า เถียงอยู่ในใจใช่มั้ยล่ะว่าประเทศไทยมีช่วงเวลาที่หนาว ปานจะพันผ้าพันคอได้ยังไง แต่ทำไงได้ล่ะ ฉันก็ต้องหาเหตุผลสวยงามให้ ตัวเองหน่อยสิ

โอ้ อากาศหนาว คู่รัก หญิงสาวกักผ้าพันคอให้ชายหนุ่ม...

นั่นคือโปรแกรมที่ฉันวางเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ก่อนเทศกาลคริสต์มาส จะเสื้องกรายเข้ามาในเวลาอีกไม่ถึงเดือนนี้ ฉันตั้งใจจะกักผ้าพันคอ สีน้ำตาลเหมือนสีผมเดย์ให้กับเขา ตั้งใจจะทำให้เป็นของขวัญวันคริสต์มาส ตอนที่เรานัดกันไปเดตเพียงลำพังสองต่อสอง แหม...จะมีอะไรโรแมนดิก มากไปกว่านี้อีกมั้ย หุๆ~

"เอิ่ม...เอวา"

ขณะที่ฉันเพ้อฝันล่องลอยไปไหนต่อไหน เสียงครางเบาๆ ของใบแต้ว เพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างกายก็ดังขึ้นพร้อมกับสะกิดยิกๆ ที่หลังมือฉัน

"คือ โทษนะ แน่ใจเหรอว่าแกกำลังกักผ้าพันคอ หาใช่ทำผ้าเช็ดหม้อ

นอกจากจะพูดด้วยถ้อยคำหยาบคายแล้ว สีหน้าของใบแต้วเพีอนรัก ก็นำพาความสะเทือนใจเสริมมาให้ฉันได้เป็นอย่างดีอีกต่างหาก ขอบใจ

- _-A

คำพูดซวนรันทดของใบแต้วทำให้ฉันหลุดจากจินตนาการ ก้มลงมอง วัตถุต้องสงสัยในมือ มันแลดูเหมือนอะไรไม่รู้สีน้ำตาลขยุกขยุย จะยาวเป็น

ผืนก็ยังไม่ยาว จะพันเป็นเกลียวสวยงามก็เหมือนจะไม่ใช่ หรือนี่คือสาย ดีเอ็นเอ บางทีฉันอาจจะอัจฉริยะมากเกินไปจนถักแบบไม่มีจุดหมายทาง วิทยาศาสตริไม่ได้หรือเปล่า

"เฮอะ ก็มันยากนี่นา หือ...00๐"

ฉันหันหน้าไปบ่นกลับ แต่เมื่อหันไปหาเพื่อนรัก พลันสายตาก็ดัน ประสบพบเข้ากับผ้าพันคอลีฟ้าสลับเทาที่ยัยใบเน่ากำลังตั้งอกตั้งใจถักให้ แฟนเป็นของขวัญคริสต์มาสอยู่เช่นถัน (หมอนั่นซื่อเทินเทิน และฉันเพิ่ง มารู้ได้ไม่นานว่าเขาก็ติดอันดับหนุ่มหล่อในโรงเรียนด้วยเช่นถัน อย่างว่า ล่ะ คนอย่างฉันเคยสนใจใครที่ไหนถันนอกจากคนที่ตัวเองกำลังปังปัง หัวปักหัวปำ

แง อะไรถันน่ะ ได้ข่าวว่าเราเริ่มถักพร้อมๆ ถันเลยนะ แต่ไหงของ ยัยใบแต้วน่าไปไกลแล้วล่ะ ขึ้นลายสลับลีสวยเซียว ไม่เห็น'ขี้เหร่เหมือนของ ฉันเลย T^AT!

เฮ้อ...อากาศหนาว ให้ผ้าพันคอเป็นของขวัญวันคริสต์มาสกับเดย์ แล้วจับมือไปเดตถัน ทั้งหมดนี้แลดูเป็นความฝันสวยงามที่อยากให้เป็นจริง อยู่หรอก ถ้าไม่ติดว่า...ไอ้ที่กล่าวมาทั้งหมดมันคงสำเร็จได้ง่ายกว่านี้ ถ้าเพียงแต่ว่า...ฉันมีความเป็นหญิงมากนี้นกว่านี้อีกนิดน่ะนะ "แต้ว แกถักเผื่อเดย์ให้ฉันลักผืนได้ม้าย T^AT"

"จะบ้าเหรอยะ แค่นี้ยังไม่รู้จะทันคริสต์มาสหรือเปล่าเลย ฉันจะ เก็บไปถักเย็นๆ ก็ไม่ได้เพราะเทินเทินดันกลับบ้านพร้อมฉันทุกวี่วัน กว่า จะไปรับใบไผ่เอย แทมแทมเอย กว่าจะนั่งรอเจ้าตัวกลมพวกนั่นเล่นถัน จนเบื่ออีก ขืนหยิบนี้นมาถัก เทินเทินได้รู้แหงว่าฉันจะให้อะไรเป็นของ เซอริไพรส์น่ะ -_-^A"

ใบแต้วร่ายยาวเรื่องความทุกข์ระทมของตัวเอง แต่ไหงฉันรู้สึก เหมือนมันไม่น่าจะทุกข์เท่าไหร่ ซํ้ายังอิจฉามากกว่าเพราะเหมือนยัย เพื่อนบ้านี่ได้เดตกุ๊กกิ๊กกับเทินเทินทุกวันยังไงไม่รู้ "ก็มันยากนี่หว่า แบบที่ถักนี่ก็ยากเกินอ่ะแตัว"

ฉันโยนกลุ่มไหมพรมกับซากผ้าพันคอหรือเศษซากสีน้ำตาลอ่อนของ

อะไรสักอย่างลงบนโต๊ะ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับแบบถักผ้าพันคอที่ซื้อมา พร้อมใบแต้วเมื่อช่วงต้นเดือนก่อน

"น้อยๆ หน่อยเอวา ไอ้ลายที่ว่านั้นน่ะเป็นแบบเบสิกที่สุดในร้านแล้ว นะแก"

"งาน'ฝีมือสำหรับคนระดับฉันมันต้องแบบโคตรๆๆ เบสิกต่างหากล่ะ

>๐<!"

ฉันโวยวายโดยไม่ลืมแกล้งกลิ้งตัวไปมา บวกกับเอาหัวไปไถๆ แขนเพื่อนเพื่อก่อกวนยัยใบแต้วไม่ให้กักผ้าพันคอของเทินเทินต่อไปได้เนื่อง ด้วยความอิจฉาริษยาอันแรงกล้า

"เฮ้อออ งั้นแกก็ไปซื้อให้เดย์แทนเหอะ แต่อย่าลืมแกะปายราคา ออกละ"

แล้วใบแต้วก็เสนอความเห็นหนึ่งออกมาอย่างจนใจหลังจากที่เกือบ จะเอาไหมพรมนั่นรัดคอฉันตายเพราะไปก่อกวน

"บ้าเหรอ ขืนซื้อเดย์ก็รู้แหง ตานั่นฉลาดจะตาย มีเหรอจะไม่รู้ว่า งาน'ฝืมีอฉันห่วยแค่ไหนอ่ะ T^AT"

"งั้นก็พยายามกักต่อไป"

"ก็มันยากอ่ะแต้ววว ผู้หญิงอย่างฉันไม่ถนัดกับงานพวกนี้เลยนะ แง" "งั้นก็เปลี่ยนของขวัญ"

"ไม่อาววว...ฉันจะกักผ้าพันคอให้เดย์ T_T"

ฉันดีดดิ้นไปมาอีกหนก่อนจะมั่นใจว่ามันคือการดีดดิ้นหนสุดท้าย เมื่อใบแต้วเพื่อนรักเริ่มหยิบกรรไกรในกระเป๋าตัวเองออกมาดัดอากาศ ดังฉึบๆ

"ถ้าแกอยากจะกักผ้าพันคอให้เดย์ก็หยุดบ่นสักที รำคาญหู "อา...จะ

เฮ้อ...ฉันลืมไปได้ไงเนี่ย นิสัยยัยใบแต้วมันแสนประหลาด วันดี คืนดีเกิดตบะแตกขึ้นมาก็กลายเป็นยัยบ้าพลังไม่ยอมใครจนฉันแทบ หัวใจวายในความเปลี่ยนไปของเพื่อน

"แล้ววันคริสต์มาส เดย์นัดแกไปฉลองที่ไหนหรือยังอ่ะ

ใบแต้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เหมือนข่มอารมณ์ก่อนจะเปลี่ยนไปคุย เรื่องอื่น...แต่ไหงฉันก็ยังคงกลุ้มใจไม่แพ้กัน "ยังอ่ะ"

นั่นแหละ! สิ่งที่ซวนให้กลุ้มใจไม่แพ้กัน ฉันรึอุตส่าห์เตรียมตัวแทบตาย คิดหาของขวัญให้เดย์ตั้งแต่ย่างเข้าเดือนตุลาคม ตามส่าหาไหมพรมหา แบบกักตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน แล้วก็พยายามกักผ้าพ้นคอไล่มานับแต่นั่น แทบเป็นแทบตายเพื่อจะให้ทันเป็นของขวัญคริสต์มาส

แต่จนย่างเข้าเดือนธันวาคมก็แล้ว ไม่เห็นอีตาเดย์ที่รักของฉันจะ ขยับปากพูดจาพาทีสักหนว่าเราจะไปเดตที่ไหนดีเพื่อฉลองวันคริสต์มาส ด้วยกันเพียงสองต่อสอง เฮ้อ กลุ้ม!

"ไม่เห็นเดย์จะเอ่ยปากนัดอะไรเลยอ่ะแต้ว ไม่รู้ตานั่นลืมหรือเปล่า ว่ามันเป็นเทศกาลแสนหวานน่ะ =3="

"คิดมากน่า ยุ่งๆ อยู่อ๊ะเปล่า"

ใบแต้วละความสนใจจากแบบกักผ้าพ้นคอและหันมาสนใจฉันก่อน จะพยายามปลอบใจ

"ไม่ต้องมาพยายามปลอบเลย แกล่ะ นัดกับนายดับเบิ้ลสิบนั่นเอา'ไว้

แล้วสิ"

"ไม่ได้นัดย่ะ =// = "

ปากก็ปฏิเสธ แต่แก้ม'งี้แดงระเรื่ออย่างกับเอามะเขือเทศสุกไปละเลง แก้มเซียวนะยะ เหอะ!

"ไม่ไต้นัดแล้วหน้าแดงทำไม

"ก็ไม่ไต้นัดไปไหนกันเป็นพิเศษ...แค่จะไปโบสถ์กับตานั่นเฉยๆ น่ะ" "โห สาบานแต่งงานกันเลยสิ โฮกกก! ริษยาๆๆ"

"บ้าหรือไงเอวา ><!"

พอเห็นฉันลุกขึ้นยืนตีอกตัวเองและทำท่าโก่งคอร้องขานเหมือนเป็น ตัวเอกในเรื่องคิงคอง (ก็ไอ้สิงยักษ์นั่นแหละ) ยัยใบแต้วเลยรีบฉุดแขนฉัน ให้นั่งเหมือนเดิมก่อนจะเอาไหมพรมสีนํ้าตาลของฉันยัดปากฉันไว้

"บ้านเทินเทินนับถือศาสนาคริสต์เหมือนกัน วันนั่นเลยนัดกันไป

โบสถ์ แทมแทมมาซวนใบไผ่ ใบไผ่เลยมาตื๊อฉันต่อไม่เลิก บอกว่าอยาก ไปร้องเพลง ไปดื่มนํ้าองุ่น ฉันก็เลยว่าคงจะพาใบไผ่ไปโบสถ์กับเทินเทิน แล้วก็แทมแทมต่างหาก

"ไม่รู้แหละ อิจฉาอยู่ดี T^AT!"

ฉันสะบัดหน้าหนี ซิซะ ฉันเองก็อยากไปนะ ทำไมไม่เห็นตาบ้าเดย์ จะมาเอ่ยปากซวนเลยสักคำ ไปเดินเล่นเฉยๆ ไม่ต้องไปเข้าพิธีด้วยก็ได้ ฉันอยากเห็นบรรยากาศนี่นะ!

"ใจเย็นๆ เอวา"

ใบแต้วยกมือตบหัวปลอบใจฉันเบาๆ สองสามรอบเหมือนตบหัว ไอ้ด่างน้อยที่บ้านก่อนจะพูดต่อ

"แล้วเย็นนี้แกกสับกับเดย์หรือเปล่าล่ะ"

"อือ ก็นัดกันไว้แต่เข้าแล้วนะ =_="

"งั้นเย็น^,นี้แกก็ลองเปิดประเด็นถามเดย์ดูลิ"

"เปิดประเด็นก่อน...ฉันเนี่ยนะ =()=?"

ฉันทำหน้าดื่น ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ตกตะลึงที่ให้ฉันเป็นผู้เริ่มดำเนินการ เปิดประเด็น จะให้ถามไปตรงๆ ว่าเดย์ตั้งใจจะพาฉันไปลั้ลลาฉลองคริสต์มาส หรรษาด้วยกันที่ไหนงั้นน่ะเหรอ บ้าลิ อายตายซักเลย!

"ใช่ลิ ถ้าแกไม่เปิดประเด็นก่อน ผู้ชายอ่อนโยนใจดีชี้อายหน่อยๆ อย่างเดย์หรือจะกล้าพอ มันต้องไข้ความหน้าด้านอยู่พอตัวนะเรื่องแบบนี้^, "งะ...งั้นเหรอ

ฉันพยักหน้ารับคำ... แม้จะรู้สึกตงิดค้างอยู่ในใจลึกๆ ก็ตามที "เอาเลยเอวา ฉันรู้ว่าแกทำได้!"

"อม..."

ฉันพยักหน้ารับคำอีกหน...ตามด้วยรู้สึกตงิดใจยิ่งกว่าเดิม ก่อนความ เข้าใจจะเริ่มกระจ่างซัดในกลีบสมองเหมือนเทครีมไวท์เทนนิ่งลงไปฉาบ "เอ้ย! เมื่อกี้แกด่าฉันทางอ้อมว่าหน้าด้านนี่หว่าใบเน่า =()=!"

หลังจากการวิ่งไล่จับกันระหว่างฉันกับใบแต้วในช่วงคาบพักเที่ยง

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)