เจ้านายอสูร ชุดCrazy Boss (cookie)

บทที่ 1

 

ยามเช้าเวลาหกนาฬิกาสามสิบนาทีของฤดูใบไม้ร่วง พระอาทิตย์ส่องสว่างอยู่นอกหน้าต่าง สาดแสงเป็นลำเข้ามาในห้องผ่านทางหน้าต่างบานคู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ห้องครัวซึ่งมีพันธุ์ไม้วางเรียงรายเป็นแถวบนขอบหน้าต่างสร้างความเขียวชอุ่มให้กับทุกฤดูกาล

ซีเวียร์ทำอาหารเช้าสี่ชุดวางรอบนโต๊ะอาหารไม้อย่างชำนิชำนาญ

ของพี่ใหญ่เป็นขนมปังปิ้งทาเนยสองแผ่น ไข่ดาวกาแฟ กับสลัดมันฝรั่ง

ของพี่สะใภ้ที่ควบคุมอาหารมาเป็นเวลานานคือไข่น้ำหนึ่งฟอง สลัดผลไม้ และจะกินโยเกิร์ตรสจืดซึ่งช่วยในการทำงานของกระเพาะและลำไส้เท่านั้น

ส่วนของหลานสองคนที่กำลังอยู่ในวัยเจริญเติบโตเต็มที่จะมีไข่ม้วนไส้ผักสูตรพิเศษของเธอเอง และแซนด์วิชสเต๊กหมูกับนมสดอีกห้าร้อย ซี.ซี.

หญิงสาวมีหน้าที่ทำอาหารให้คนในบ้านมาเป็นเวลาสองปีโดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด เพราะถึงยังไงชีวิตประจำวันของเธอก็สลับกับคนอื่นอยู่แล้ว หลังจากทุกคนออกจากบ้านไปเธอจะเก็บโต๊ะอาหารให้เรียบร้อย แล้วค่อยดูว่ามีเสื้อผ้าที่ต้องเก็บซักหรือไม่ จากนั้นก็อาบน้ำ และอ่านหนังสือสักสองสามหน้าก่อนเข้านอน

ปกติเธอจะตื่นนอนตอนประมาณบ่ายสามหรือบ่ายสี่ เวลาต่อจากนั้นก็แล้วแต่ว่าเธออยากทำอะไร...ซึ่งอันที่จริงก็ไม่มีอะไรให้ทำมากนัก เพราะเธอเป็นกาฝากนั่งกินนอนกินอยู่กับบ้านเฉยๆ อย่างมากก็แค่คิดเรื่องไม่เป็นสาระ อย่างเช่นจะดื่มกาแฟหรือว่ากินขนมปังปิ้งก่อนดีอะไรทำนองนี้

พี่ชายและพี่สะใภ้ล้วนทำงานบริษัทในตำแหน่งหัวหน้าระดับสูงเลยงานยุ่งกันทั้งคู่ พวกเขาจะอยู่ที่บริษัทกันจนถึงเวลาอาหารมื้อเย็น และไม่กลับมากินข้าวที่บ้าน

สำหรับหลานสองคน คนหนึ่งเรียนมัธยมต้นปีสาม ส่วนอีกคนเรียนมัธยมต้นปีสอง หลังโรงเรียนเลิกก็จะตรงไปเรียนพิเศษ และกินข้าวกล่องเป็นอาหารเย็นที่โรงเรียนกวดวิชาไปเลย กว่าจะกลับถึงบ้านอีกทีก็สามทุ่มแล้ว

ด้วยเหตุนี้ตอนกินอาหารเช้าจะเป็นเวลาเดียวที่ครอบครัวนี้ได้นั่งพูดคุยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ดังนั้นเธอจึงตั้งใจสร้างบรรยากาศการรับประทานอาหารที่มีความสุขให้พวกเขา

เป็นต้นว่าเธอจะปูโต๊ะด้วยผ้าที่มีลวดลายสบายตา เลือกจานชามช้อนส้อมสวยงามน่าใช้ และจะต้องปักดอกไม้ช่อเล็กๆ ไว้ในแจกันเสมอ อีกทั้งเข้าอินเตอร์เน็ตหาเมนูอาหารเช้าทุกครั้งที่มีโอกาส

แม่คลอดเธอออกมาตอนอายุปาเข้าไปตั้งสี่สิบแล้ว พี่ใหญ่เลยแก่กว่าเธอถึงสิบห้าปี ต่อมาพ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตตอนเธออยู่ชั้นมัธยมปลายปีหนึ่ง หญิงสาวจึงอยู่กับพี่ชายและพี่สะใภ้นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

แม้เธอจะไม่สนิทกับพี่สะใภ้เท่าไหร่นัก ซึ่งเป็นเพราะช่องว่างระหว่างวัยเลยไม่มีเรื่องให้พูดคุยกัน แต่ต้องนับว่าพี่สะใภ้ดีต่อเธอมาก แล้วก็ใจกว้างยอมให้เธอทำตัวเป็นกาฝากในบ้านมาตลอดสองปีโดยไม่บ่นว่าอะไรให้สะเทือนใจสักคำ

อีกทั้งพี่สะใภ้ก็ไม่ใช่ว่าพอเห็นเธอเป็นแบบนี้แล้วจะจิกหัวเรียกใช้เต็มที่ นอกจากยกหน้าที่ทำอาหารเช้าให้แล้ว งานบ้านอื่นๆ จะมีบริษัททำความสะอาดมาเก็บกวาดอาทิตย์ละครั้ง เธอแค่รับผิดชอบเปิดประตูให้ และเฝ้าตอนพวกเขาทำงานเท่านั้น

นอกจากนี้การจ่ายตลาดและซื้อข้าวของเครื่องใช้ในบ้านก็ไม่ได้ให้เธอทำ เพราะพี่สะใภ้จ้างบริษัทที่ให้บริการรับสั่งซื้อและจัดส่งให้ถึงบ้านอาทิตย์ละครั้งเช่นกัน เธอก็แค่รอรับของอยู่ที่บ้าน

ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอนในบ้านทั้งหมดก็ส่งซักอาทิตย์ละครั้งเหมือนกัน โดยร้านซักรีดจะส่งคนมารีบ ส่วนเธอก็มีหน้าที่ถอดผ้าปูกับปลอกหมอนที่จะซักออกมา แล้วเอาชิ้นที่ซักสะอาดแล้วเปลี่ยนใส่แทนก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

ตามปกติวันอาทิตย์จะไม่ต่างจากวันอื่นๆ เท่าไหร่ พี่ใหญ่ไปตีกอล์ฟกับเจ้านายเป็นประจำ พี่สะใภ้ทำโอทีตลอด ส่วนหลานสองคนก็ต้องกวดวิชาเพิ่ม หรือไม่ก็ไปเรียนเสริมทักษะความสามารถพิเศษอื่นๆ

“เธอว่าอะไรนะ ทำไมถึงไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ แล้วจะให้ฉันทำยังไง”

ซีเวียร์เห็นพี่สะใภ้รับโทรศัพท์แล้วโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงจนลุกขึ้นยืน อีกทั้งยังขึ้นเสียงดังลั่นทันที ดูท่าทางร้อนอกร้อนใจแบบที่เห็นได้น้อยครั้งมาก

เรื่องนี้จะว่าไปแล้วก็แปลก พี่สะใภ้เธอเป็นผู้หญิงทำงานที่ทั้งเก่งและใจเย็น ต่อให้เป็นลูกสองคนที่กำลังเป็นวัยรุ่นเลือดร้อนก็ไม่เคยทำให้พี่สะใภ้ฉุนขาดจนควบคุมอารมณ์ไม่ได้มาก่อน แต่ตอนนี้ถึงกับโมโหตะคอกใส่คนที่อยู่ปลายสาย

“เป็นอะไรไป” เซลิกถามภรรยา

เมแกนทำหน้าบูดจัด “ก็ยัยป้าที่ทำความสะอาดบ้านพักตากอากาศน่ะสิ จู่ๆ ก็บอกว่าวันนี้ไปทำให้ไม่ได้แล้ว แต่คืนนี้คุณจอมอสูรเจ้านายของฉันจะไปที่นั่น แล้วเขาก็ไม่ชอบให้คนแปลกหน้าเข้าออกบ้านนั้นตามใจชอบด้วยปุบปับแบบนี้ฉันจะไปหาคนจากที่ไหน ฉันอุตส่าห์จ่ายค่าแรงให้ยัยป้านั่นไม่น้อยเลยนะ นึกไม่ถึงว่าจะไม่มีความรับผิดชอบขนาดนี้”

เซลิกมองภรรยาแล้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดไปตามสถานการณ์ “ตอนนี้พูดไปจะได้อะไรขึ้นมา รีบคิดดูซิว่าจะมีวิธีแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้รึเปล่า ไม่งั้นถ้าคุณจอมอสูรเอาเรื่องขึ้นมา เธอจะรับไหวไหม”

“ก็เพราะรับไม่ไหวไงเล่าถึงได้กลุ่มแบบนี้” เมแกนย่นหัวคิ้วแทบชนกัน “เพียงแต่ตอนนี้ฉันจะไปหาคนที่ไว้ใจให้ไปทำความสะอาดได้จากที่ไหนล่ะ”

หลานสองคนต้องไปถึงโรงเรียนก่อนเจ็ดโมงยี่สิบนาทีเลยออกจากบ้านไปก่อนแล้ว ซีเวียร์ซึ่งกำลังเก็บจานเปล่าที่หลานๆ กินเสร็จแล้ววางทิ้งไว้มองดูพี่สะใภ้หน้านิ่วคิ้วขมวด ท่าทางกลุ้มอกกลุ้มใจอย่างหนัก...

ทำความสะอาดบ้านพักตากอากาศงั้นหรือ ไม่ใช่งานลำบากยากเย็นอะไรสักหน่อย ไม่แน่ว่าเธออาจช่วยได้

“พี่เมแกน บ้านพักนั่นอยู่ที่ไหนคะ”

“เขาโกลเด้นฮิลล์” เมแกนก้มหน้าก้มตาค้นเบอร์ในโทรศัพท์มือถืออย่างร้อนใจ เผื่อมีใครที่พอจะช่วยได้

ซีเวียร์แย้มยิ้มน้อยๆ ดูท่าพี่สะใภ้ไม่ได้คิดเลยว่ายังมีคนว่างงานอย่างเธอรอให้เรียกใช้อยู่

เขาโกลเด้นฮิลล์...เธอคำนวณดูแล้ว ใช้เวลาเดินทางประมาณสองชั่วโมง ถึงจะไม่คุ้นทางเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยไปเลย

จริงๆ แล้วเป็นคนที่จำทางเก่งมาก ตอนเรียนมหาวิทยาลัยถ้ามีโอกาสได้ติดรถคนอื่น เธอมักจะเลียบๆ เคียงๆ ขออาสาเป็นคนขับ และจะถือโอกาสจำทางไปด้วย แล้วเขาโกลเด้นฮิลล์ก็เป็นที่ที่ไปเที่ยวบ่อยๆ พอดี เพราะสมัยนั้นใครต่อใครก็ชอบเฮละโลไปกินเนื้อเป็ดย่างที่ถนนเก่าของที่นั่นกันทั้งนั้น

นอกจากนี้หญิงสาวยังภูมิใจในฝีมือการขับรถของตัวเองอยู่ไม่น้อย เธอได้ใบขับขี่ตอนอายุสิบแปด แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่มีรถเพราะไม่มีเงินเก็บแม้แต่เหรียญเดียว แต่ด้วยความที่ชอบไปตื๊อขอขับรถคนอื่น จึงมีฝีมืออยู่พอตัว

สมมติว่าเธอออกเดินทางหลังจากนี้หนึ่งชั่วโมง และจอมอสูรไปถึงตอนเย็น เธอจะมีเวลาทำความสะอาดอย่างเหลือเฟือ ซึ่งแน่นอนว่าเวลาที่คำนวณไว้ในที่นี้หมายถึงเธอมั่นใจว่าตัวเองจะไม่หลงทางอย่างเด็ดขาด

เธอยิ้มหวานมองหน้าเมแกนพร้อมกับขันอาสาขึ้น “เอาอย่างนี้สิ ฉันไปทำความสะอาดแทนป้าคนนั้นให้เอง อีกอย่างพี่ก็ไว้ใจฉันได้เพราะฉันเป็นน้อง จอมอสูรคนนั้นคงจะว่าอะไรไม่ได้แล้ว”

เจ้านายของพี่สะใภ้...เป็นประธานบริษัทที่ได้รับฉายาว่า ‘จอมอสูร’ แม้แต่เธอยังเคยได้ยินวีรกรรมจู้จี้เอาใจยากต่างๆ นานาของเขาจนหูชา พี่สะใภ้ซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทของจอมอสูรจึงต้องทำงานด้วยความตึงเครียดและกดดันมาตลอด

“จริงๆ เหรอซีเวียร์” เมแกนเงยหน้าถามด้วยความดีใจจนออกนอกหน้า “เธอจะช่วยพี่เรื่องนี้จริงๆ นะ”

ซีเวียร์หยักยิ้มน้อยๆ “แบบนี้เขาเรียกว่าเลี้ยงทหารไว้ใช้ยามศึกไงคะ ยังไงฉันก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ถ้าช่วยงานพี่ได้ กาฝากตัวน้อยๆ อย่างฉันคนนี้ก็ถือว่าไม่เสียชาติเกิดแล้ว”

“ตายแล้ว ทำไมต้องพูดขนาดนี้ด้วย” เมแกนหาย

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)