Lapis Lazuli ภารกิจเสิร์ฟรักจากดวงดาว

เพราะไม่เคยเชื่อว่ามีพรหมลิขิต...

จนกระทั่ง...

ได้เห็นสิ่งที่ยอมรับได้ว่าเป็น ‘โชค’ ชะตา

ปรากฏอยู่ตรงหน้าผม

 

บทนำ

 

“ฌาปง!” สาวหน้าคมตะโกนเรียกชื่อรูมเมตของตัวเองที่กำลังนอนจะหลับมิหลับแหล่อยู่บนเตียงนุ่มภายในห้องพัก

ฌาปงสะดุ้งดีดตัวลุกขึ้นมานั่งเกาหัวพลางหันไปมองหน้าคนเรียกด้วยหัวคิ้วที่พันกันยุ่ง

“ลาซูลี จะตะโกนทำไม ยืนห่างไม่กี่ก้าวแค่เนี้ย” ฌาปงบ่นเสียงงัวเงีย

“แกไปรับใบปลิวนี่มาใช่มั้ย” ลาซูลีถามเสียงดังก่อนจะก้มลงหยิบกระดาษพิมพ์สีสวยเป็นสัญลักษณ์ของราศีต่างๆ ที่เริ่มต้นหัวกระดาษด้วยตัวอักษรภาษาอังกฤษว่า ‘Zodiacs’ Club’

และเนื้อหาใจความที่เหลือก็คือ

 

ร้อนนี้...

คุณอยากถอดหัวใจส่งต่อให้ใครสักคนช่วยดูแล

ให้อยู่ในอุณหภูมิที่เหมาะสมบ้างไหม

 

‘Zodiacs’ Club’

เพราะรักของเรา คือดวงดาวของคุณ

 

แล้วพบกันเมื่อลมร้อนแรกแห่งปีพัดผ่านคุณ

 

ลาซูลีหยิบมันขึ้นมาส่งให้แม่เพื่อนสนิทตัวดีที่ยื่นมือมารับไปอ่านอย่างงงๆ ส่วนเธอก็พยายามเขี่ยกระดาษที่เหลืออีกหลายสิบแผ่นออกไปให้พ้นอาณาเขตห้อง เพิ่มหน้าที่เก็บกวาดให้แม่บ้านประจำตึกทำอีกสักหน่อย

“ใบปลิวอะไรล่ะเนี่ย”

“แกรับมาไม่ใช่หรือไง”

“เหอะ” ฌาปงส่ายหน้าดิก “ตอนฌาปงเข้ามายังไม่เห็นมีเลย”

“ไร้สาระ อ่านเสร็จแล้วเอาไปทิ้งด้วย”

ลาซูลีบอกฌาปงในขณะที่เดินไปเปิดโทรทัศน์ดู แต่เพราะความเคยชินเลยไม่ได้สังเกตเสียงกรุ๋งกริ๋งของกระดิ่งที่ดังกระทบกัน เดือดร้อนฌาปงที่อยากจะนอนหลับสักตื่นต้องบ่นหงุงหงิง

“ลาซูลี ถอดกำไลข้อเท้าด้วย ฌาปงจะนอน” พูดจบก็ล้มตัวลงนอนท่าเดิม

เมื่อลาซูลีถอดเครื่องประดับที่ก่อให้เกิดเสียงดังตามใจคนอยากนอนเสร็จแล้ว สาวหน้าคมเหมือนมีเชื้อสายกรีกก็แทบอ้าปากค้างเพราะรายการโทรทัศน์ทางช่องของหอพักกำลังฉายโปรแกรมที่ทางมหาวิทยาลัยจัด

แล้วไอ้ช่องนี้มันก็กำลังพาดหัวตัวใหญ่ๆ จนเห็นกันไปถึงมหาวิทยาลัยฝั่งโน้นว่า...

 

‘Zodiacs’ Club’

เพราะรักของเรา คือดวงดาวของคุณ

 

ไอ้คลับบ้าๆ นี่มันจะตามหลอกหลอนไปถึงไหนกัน! อยากจะเขวี้ยงรีโมตใส่หน้าจอที่ขึ้นพื้นหลังเป็นรูปดวงดาวระยิบระยับให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย

 

1

ใบปลิว

 

“แก...แกได้รับใบปลิวเรื่องโซดิแอกส’ คลับแล้วใช่ป่ะ”

“ได้แล้วๆ น่าใช้บริการโคตรๆ อ่ะแก”

“แต่แพงไปนิดนะ ตั้งชั่วโมงละหนึ่งพันแน่ะ”

“แกก็ลองซื้อมันธ์ลี่ แบร์มาก่อนสิ ตัวละห้าร้อยเอง คุ้มจะตายนะฉันว่า”

ไม่ว่าจะก้าวขาไปทางทิศไหนของมหาวิทยาลัย ลาซูลีที่ผูกใจเกลียดก็ได้ยินแต่เสียงซุบซิบของเรื่อง ‘โซดิแอกส’ คลับ’

ไอ้คลับบ้าๆ ที่เมื่อวานมายัดใบปลิวไว้ใต้ประตูห้องพักของเธอในคราวเดียวประมาณห้าสิบแผ่น

...เจ้าของคลับเป็นลูก ‘บับเบิ้ล เอ’ หรือไง! มันถึงได้กล้าใช้กระดาษสิ้นเปลืองทรัพยากรโลกขนาดนี้

“นี่ลาซูลี! เมื่อไหร่จะเลิกเดินกระแทกส้นสักที” คนถูกเรียกหันไปมองฌาปงตาขวาง

“เราเดินกระแทกส้นลงบนพื้น แล้วแกมายุ่งอะไรด้วยล่ะ”

“เสียงกระดิ่งที่กำไลข้อเท้าของลาซูลีมันน่ารำคาญนี่ ทีหลังก็อย่าใสสิ”

...ยัยเตี้ยนี่ก็อีกคน...เป็นอะไรกับกำไลข้อเท้าของเธอกันนะ

“ทีแกชื่อฌาปง เรายังไม่เห็นบอกให้แกเลิกใช้ชื่อนี้เลย”

“กำไลข้อเท้าของลาซูลีไม่เห็นจะมาเกี่ยวอะไรกับชื่อของฌาปงเลย อย่ามาติสต์แถวนี้ได้มั้ย”

...อีกแล้ว...ใครๆ ก็ชอบหาว่าเธอน่ะเป็นสาวติสต์

ไม่รู้ว่าคำว่าติสต์ในที่นี้หมายถึงอย่างไหนในกิจวัตรประจำวันของเธอ...บางคนก็ว่าการแต่งตัว แต่ถ้าเป็นคำว่า ‘ติสต์’ จากฌาปงล่ะก็ เธอรู้ดีว่าแม่เพื่อนสาวตัวเล็กหมายถึงนิสัย เพราะฌาปงชอบหาว่าเธอเป็นสาว ‘ติสต์แตก’ หรือ ‘อาร์ตตัวแม่’ อะไรประมาณนั้น

ลาซูลียังไม่ค่อยแน่ใจว่า ‘ติสต์แตก’ หรือ ‘อาร์ตตัวแม่’ นั้นมีความหมายในแง่บวกหรือแง่ลบ แต่ที่พอจะเข้าใจน่าจะหมายถึงพวกคนที่ทำอะไรไม่มีเหตุผล

ชอบเถียงข้างๆ คูๆ

ชอบเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่

ไม่ต้องการความเข้าใจ แต่ทุกคนต้องเข้าใจเธอ

เอ่อออ...ไอ้ที่พูดมาทั้งหมดนี่มันไม่มีอะไรเป็นแง่บวกเลยใช่มั้ย!

พอเห็นเพื่อนสาวหน้าคมเงียบเสียงไป ฌาปงก็เริ่มปฏิบัติการออดอ้อนออเซาะเหมือนลูกแมวน้อยขนฟูตามนิสัย เพราะโดนว่าว่าติสต์เป็นไม่ได้ ลาซูลีจะปิดปากฉับ ไม่ต่อล้อเถียงอะไรทั้งสิ้น

“ฌาปงล้อเล่นนะ จริงๆ แล้วลาซูลีใส่กำไลข้อเท้าแล้วน่ารักจะตาย” ฌาปงพูดพลางถูๆ ไถๆ กับต้นแขนของลาซูลี คนถูกอ้อนเลยเกิดอาการขนลุกเกรียว รีบผลักหัวของสาวตัวเล็กออกไปทันที

“มาถูไปถูมาแบบนี้ด่าว่าเราว่าติสต์ดูจะเข้าท่ากว่า” แล้วลาซูลีก็ยักคิ้วกวนให้คนอ้อนหนึ่งที

เดินกันไปเรื่อยๆ จนกำลังจะถึงอาคารเรียนรวมซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางของการเรียนช่วงเช้าวันนี้ ฌาปงที่เดินนำอยู่ข้างหน้าก็หยุดเดินฉับพลัน ปล่อยให้คนเดินตามหยุดเท้าตัวเองแทบไม่ทัน

“หยุดทำไมล่ะ เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก”

“ลาซูลี...นั่นใช่เจ้าของโซดิแอกส’ คลับหรือเปล่า” ฌาปงชี้ไปทางด้านข้างของคัฟเวอร์ เวย์ที่มีชายหนุ่มหน้าตาเข้าขั้นว่าดีมากๆ ยืนแจกใบปลิวเหมือนใบปลิวเมื่อวานที่ลาซูลีเขี่ยทิ้งไว้ตรงระเบียงทางเดินทั้งกอง

“แล้วแกไปรู้กับเขาได้ยังไงล่ะว่าคนไหนคือเจ้าของคลับ คนไหนคือลูกทีม หรือคนไหนคือลูกค้าน่ะ” ลาซูลียักคิ้วกวน ถามเสียงชวนหมั่นไส้กลับไปแทนคำตอบ

“ก็ถ้าลาซูลีไม่เอาแต่ปิดหูปิดตาหรือเปลี่ยนช่องหนีทุกครั้งที่มีโฆษณาของโซดิแอกส’ คลับฉายทางช่องของหอล่ะก็นะ ฌาปงก็จะแน่ใจเหมือนกันว่าลาซูลีจะต้องรู้จักหนุ่มหน้ามนคนนี้แน่นอน”

ลาซูลีส่งค้อนคมให้ฌาปงเมื่อได้ฟังคำยวนกลับก่อนจะสะบัดหน้าหันไปมอง ‘หนุ่มหน้ามนคนนี้’ ที่ยัยเพื่อนสาวตัวเตี้ยชี้โบ๊ชี้เบ๊อย่างไม่อายใครหรือไม่เกรงกลัวว่าเจ้าตัวจะหันมาเห็น

ลาซูลีเข้าใจแล้วว่าทำไมคลับนี้ถึงได้รับความสนใจจากนักศึกษาสาวทั่วทั้งมหาวิทยาลัย...

เพราะแค่เจ้าของคลับคนเดียว (ที่ตอนนี้ลาซูลียังไม่รู้ว่าชื่ออะไร) ก็หน้าตาหล่อขั้นเทพ กินขาดไปถึงไหนต่อไหน

ถ้าจะให้อธิบายว่าหล่อแค่ไหนเธอก็คงบอกเป็นคำพูดออกมาได้ไม่หมด เพราะชายหนุ่มที่แจกใบปลิวอยู่นั้นหน้าตาดีเกินบรรยาย

ผิวสีขาวอมชมพูแบบคนสุขภาพดีสุดๆ แก้มขาวขึ้นเลือดฝาดจนผู้หญิงอย่างเธอยังอิจฉา ปล่อยให้เส้นผมบางปอยที่ยาวเกินพอดีตกลมาระใบหน้า บดบังนัยน์ตาสีเข้มจัดพอๆ กับสีผม ริมฝีปากบางคล้ายปากแมว

...หน้าตาดูคุ้นมากๆ เหมือนเคยเดินสวนหรือเจอกันมาก่อน แต่บุคลิกที่เคยจดจำได้ไม่ใช่แบบนี้

แต่เธอเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเขาหน้าเหมือนใคร...เหมือนมันติดอยู่ที่ปาก (เอ่อ...แต่ไม่มีเผือกติดฟันนะ)

ยิ่งเวลายิ้ม...จุดดำเล็กๆ ใต้ตาก็จะขึ้นไปอยู่ที่หางตาซ้าย แต่ถ้าไม่สังเกตให้ดีจะไม่รู้เลยว่าจุดดำใต้ตานั้นมีรูปร่างเหมือนดาวดวงเล็กโชว์รอยบุ๋มที่แก้มข้างเดียวกันนั้นให้เห็นชัดเจน นั่นยิ่งทำให้ดูมีเสน่ห์ดึงดูดอย่างน่าประหลาด

“หล่อมากๆ เลยลาซูลี” ฌาปงเขย่าแขนเรียกสติคนช่างสำรวจ

“ไม่เห็นจะเท่าไหร่ คิดจะเอาเงินจากผู้หญิงมันต้องหน้าตาดีก่านี้ แบบนี้เขาเรียกเบๆ” สาวติสต์ที่ผูกใจเกลียดคลับนี้ไปตั้งแต่เมื่อวานตอบและเบนสายตากลับไปมองทางเดินข้างหน้าอีกครั้ง

“ขวางโลก! แฟนก็ยังหาไม่ได้ยังมีหน้าไปว่าคนหล่อๆ แบบนั้นว่าหน้าตาเบๆ อีกนะ”

“จะไปเรียนมั้ย ถ้าไม่ เราจะได้ไปก่อน” พูดจบก็สาวเท้าเดินออกจากบริเวณนั้น ไม่ยอมรอฌาปงที่ยืนทำหน้างงอยู่ด้านหลัง

“รอก่อนสิ โธ่ แค่แหย่เล่นก็โกรธ” ฌาปงบ่นอุบอิบก่อนจะวิ่งตามเพื่อนสนิทหน้าคมไปโดยไม่ลืมแวะรับใบปลิวของโซดิแอกส’ คลับจากมือเจ้าของคลับมาสองแผ่น

...เผื่อลาซูลีด้วยหนึ่งแผ่น...ต้องดีใจแน่ๆ!

 

“ฌาปง!’ ลาซูลีเรียกเสียงดัง

“อยู่ใกล้กันแค่นี้ ลาซูลีจะเสียงดังทำไม” คนถูกเรียกขมวดคิ้วจนพันกันยุ่ง เงยหน้าขึ้นจากนวนิยายเล่มหนาที่กางไว้บนโต๊ะม้านั่งใต้อาคารเรียนรวมร้างไร้ผู้คน...แต่ยังแพ้สาวหน้าคมที่คิ้วพันกันยุ่งเหยิงยิ่งกว่า

“ไอ้นี่มันอะไร!” ลาซูลีถามพลางยื่นข้อความที่ขึ้นหราอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือแบบฝาเลื่อนของตัวเองให้เพื่อนสนิทดู

“บอกแล้วไงว่าอยู่กันแค่นี้จะเสียงดังทำไม” ฌาปงบ่นหงุงหงิงแต่ก็ยอมรับโทรศัพท์มือถือของเพื่อนมาอ่าน

 

มันธ์ลี่ โฮสต์ : แจนยัวร์

ค่าบริการ : ห้าร้อยบาท

ระยะเวลา : หนึ่งเดือน

ชื่อผู้รับบริการ : ลาพิส (ลาซูลี)

สถานที่รับ-ส่งของ : ตู้ล็อกเกอร์ใต้หอพักโซนอัลฟา อาคาร C3 ห้อง 717

 

Thank you

For you served

XoXo : Januar

 

“ไอ้นี่มันอะไร!”

“โอ๊ย ฌาปงจะบอกเป็นรอบที่สามแล้วนะว่าอยู่ใกล้กันแค่นี้อย่าเสียงดัง นี่ลาซูลีได้แจนยัวร์เหรอ โชคดีจัง”

“ฉันว่าแล้วว่าเป็นฝีมือแก ยัยฌาปง” ลาซูลีกอดอกมองฌาปงด้วยสายตาคาดโทษ เปลี่ยนสรรพนามการเรียกเป็นสัญญาณเตือนว่าระดับความกรุ่นร้อนสูงเข้าขั้นวิกฤต

“โธ่ ก็ฌาปงเห็นว่ามันน่าสนุกดีออก เนี่ย ฌาปงอุตส่าห์ยอมออกเงินให้ก่อนเลยนะ”

“ไปบอกแจนยัวรืแจนมีอะไรนี่เลยว่าฉันไม่อยากใช้บริการ”

“ได้ไงล่ะ ฌาปงจ่ายเงินไปแล้วนะ ลองดูก่อนก็ไม่เห็นเสียหายเลยนี่ น่านะ” ฌาปงใช้น้ำเสียงออดอ้อนพลางถูไถกับแก้มกับต้นแขนของลาซูลี

“มันไม่เสียหาย แต่น่าเสียดายเงิน ตั้งห้าร้อยบาท เอาไปทำอะไรได้ตั้งเยอะ” พอโดนลูกอ้อนของเพื่อนสนิทตัวเล็ก ลาซูลีเลยใจอ่อนเพราทำใจโกรธยัยลูกแมวน้อยขนฟูตัวนี้ไม่ลง

“ฌาปงก็ออกให้นี่ไง ไม่ใช่เงินลาซูลีเสียหน่อย”

ถึงแม้จะไม่อยากใช้บริการโซดิแอกส’ คลับอะไรนี่สักเท่าไหร่ แต่ในเมื่อฌาปงจ่ายเงินไปแล้วจะให้เธอไปยกเลิกบริการก็กระไรอยู่

คิดสะระตะไปเพลินๆ ก็เพิ่งจะมาสะดุดใจกับคำว่าสถานที่รับ-ส่งของที่บอกไว้ในข้อความที่เธอได้รับ

“แล้วไอ้รับ-ส่งของนี่มันหมายถึงอะไร”

ฌาปงส่งยิ้มด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าสาวหน้าคมเหมือนคนกรีกเลิกตะโกนใส่เธอแล้ว

“อ้อ ลืมบอกไปว่าห้าร้อยบาทนี่ซื้อได้แค่มันธ์ลี่ แบร์”

“มันธ์ลี่ แบร์อะไรของแกอีกล่ะ” ลาซูลีตวัดนัยน์ตาสีดำเหลือบน้ำเงินมองเพื่อน มีแววความไม่ไว้วางใจพาดผ่านดวงตาคมสีสวย

“เอ้า มันธ์ลี่ แบร์ไง เราต้องไปเช่ามันธ์ลี่ แบร์จากทางคลับมาสนนราคาที่ห้าร้อยบาทต่อมันธ์ลี่ แบร์หนึ่งตัวต่อหนึ่งเดือน”

“กะอีแค่ซื้อตุ๊กตาหมีตัวเดือนนี่ห้าร้อยบาทเลยเรอะ” ลาซูลีเบิกตาโตถามเสียงสูง

“บ้าสิ บอกแล้วไงว่าทางคลับเขาให้เช่า ไอ้ห้าร้อยบาทที่จ่ายน่ะ เป็นค่าตอบแทนสำหรับบริการที่มันธ์ลี่ โฮสต์ให้บริการผ่านน้องหมีตัวนี้

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)