Boys Club ที่รักครับ...ผมไม่ใช่เพลย์บอย

คุณรู้จักโฮสต์คลับไหม

มันคือสถานบันเทิงยามค่ำคืนสำหรับผ่อนคลายความตึงเครียดทุกชนิด

มันคือสถานที่ที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ให้ความสนใจ

มันคือสถานที่ที่อยู่ในย่านโดดเด่นกว่าที่ไหนๆ

มันคือสถานที่ที่รวมผู้ชายหน้าตาดีจากทั่วทุกสารทิศ

มันคือสถานที่สังสรรค์ของเหล่าเทพบุตรและเจ้าชาย

แต่ฉัน.. เกลียดมันอย่างกับอะไรดี!!!

1

Handsome Pink ผู้หญิงหน้าหล่อ

(Liqueur’s Part)

ณ โรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่ง...

จะมีสิ่งใดรัญจวนใจมากไปกว่าการที่ได้มองผู้หญิงหน้า ‘หล่อ’ ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้หญิงแบบนี้! นักเรียนทุกคนเป็นผู้หญิง อาจารย์เก้าสิบเปอร์เซ็นต์เป็นผู้หญิง แม้แต่ผู้อำนวยการโรงเรียนยังเป็นผู้หญิง ทำให้สถานที่แห่งนี้หาผู้ชายได้ยากเต็มที เห็นได้ชัดว่า ‘ปรินเซสคราวน์สกูล’ ไม่ต้องการผู้ชายอีกต่อไปแล้ว!

“กรี๊ดดดดดดด!!! แค่กๆ ช่วยด้วย ความรักมันติดคอ”

เสียงกรี๊ดของประชาชนผู้หญิงดังคับบริเวณ เพียงแค่ ‘Handsome Pink’ กลุ่มนักเรียนหญิงหน้าหล่อประจำโรงเรียนเดินผ่าน เมื่อสองปีก่อนกลุ่มนี้เปิดตัวด้วยการแสดงดนตรีบนเวทีใหญ่พร้อมกับเสียงตอบรับที่มีมากจนชื่อเสียงของพวกเธอขยายอาณาเขตออกไปยังนอกรั้วโรงเรียนภายในระยะเวลาอันรวดเร็ว

Handsome Pink ประกอบด้วยสมาชิกทั้งหมดสี่คน ได้แก่ ‘อาโย’ มือกีตาร์หุ่นเพรียวที่ใครๆ ต่างอิจฉาความสูงของเธอ ‘ฟันฟัน’ คีย์บอร์ดมือดีที่มัดใจทุกคนด้วยรอยยิ้ม ‘วิสกี้’ มือกลองที่เด่นกว่าใครด้วยผมสีทอง (ในบางโอกาส) และฉัน... ‘ลิเคียวร์’ นักร้องนำที่ทุกคนลืมเพศที่แท้จริงของฉันไปแล้ว!!!

“กรี๊ดๆ พี่ลิเคียวร์ น่ารักเกินไป! ไม่ไหวแล้ว!” เสียงนั้นตะโกนดังเพื่อจงใจให้ฉันที่กำลังก้มหน้าเดินงุดๆ ได้ยินมันอย่างชัดเจน เช่นเดียวกับเพื่อนๆ ที่ถูกรุ่นน้องแทะโลมกันแทบไม่เหลือชิ้นดี

“พี่อาโย พี่ฟัน พี่กี้ เหนื่อยมั้ยคะ! อยากได้อะไรมั้ยคะ! หนูคือทาสของพี่นะคะ!” ถึงกับเป็นทาสกันเลยทีเดียว...ฉันอยากจะบ้า...

สาเหตุของความคลั่งไคล้เป็นเพราะฉันและเพื่อนๆ มีใบหน้าที่แลดูคล้ายผู้ชายมากกว่าที่ผู้หญิงปกติทั่วๆ ไปควรจะเป็น อีกทั้งทรงผมที่แม้แต่ผู้ชายบางคนเห็นแล้วยังต้องเหลียวมอง ด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองภายในใจชนิดที่ว่า ‘ผู้หญิงอะไร บังอาจหล่อมากกว่าผู้ชายได้ขนาดนี้’ ผนวกกับช่วงเวลานี้ ‘เดวิล บอย’ นักร้องบอยแบนด์ชื่อดังจากเกาหลีก็กำลังเป็นที่สนใจของสาวๆ ในประเทศไทย และ...

ว่ากันว่าบางครั้งพวกเราคือคัฟเวอร์เดวิล บอยในเวอร์ชันผู้หญิง!

หยุดคิดเรื่องพวกนั้นไปก่อนเถอะ

ตอนนี้ฉันจะเอาตัวรอดจากกองทัพข้างหน้านี่ได้ยังไง! แค่จะเดินไปเข้าห้องน้ำแค่นี้ มันจะอะไรกันนักหนา พวกเราไม่ใช่สิ่งมหัศจรรย์นะ! แล้วที่นี่ก็ไม่ใช่สวนสัตว์ด้วย ทำไมต้องมองด้วยความสนอกสนใจกันขนาดนั้น เหมือนเป็นการทำร้ายจิตใจกันนะ

“พี่ลิเคียวร์หล่อขั้นสุดยอดแล้ว เสียดายไม่น่าหยิ่งเลยอ่ะ”

“ฉันชอบความเย็นชาของพี่เขา แต่บางครั้งความเย็นชานั่นก็ทำร้ายฉัน”

เสียงพร่ำเพ้อพรรณนาทำให้หัวใจของฉันแทบจะฉีกเป็นชิ้นๆ เอาอีกแล้ว! เรื่องหยิ่งเย็นชาอะไรนี่อีกแล้ว เป็นประเด็นที่ถกเถียงกันมานานเสียเหลือเกิน! จริงๆ ตัวเองก็ไม่ได้หยิ่งอะไรหรอกนะ แต่ฉันกลัวว่ามันอาจจะเกิดกรณีอย่างยัยวิสกี้ผู้เป็นเทพบุตรแสนดี ดีกับคนอื่นเขาไปทั่วนั่นก็ได้ ที่ทำให้รุ่นน้องหลายคนหัวใจรวดร้าวกันหลายราย สรุปเลยก็ได้ว่าฉันเนี่ยแหละเทพบุตรแสนเย็นชาตัวจริง!

“เฮ้ย ลิเคียวร์ กลับห้องซ้อมกันเหอะ” อาโยพูดพร้อมกับตบเข้าที่บ่าเบาๆ

“แล้วใครก็ได้ช่วยไปลากคอยัยวิสกี้มาด้วย อย่ามัวแต่ทำสายตาหวานกับเด็กๆ ที่แสนน่ารักอยู่ตรงนั้น” ฉันหันหลังมาพูดกับยัยฟันฟันพลางมองไปยังกลุ่มประชากรหญิงหนาแน่น

ห้องซ้อมดนตรี อาคารสอง

เสียงกลองตีดังในจังหวะสุดท้ายอย่างเต็มแรงเมื่อการซ้อมดนตรีของวันนี้สิ้นสุดลง ยัยวิสกี้ทำหน้าสุขใจที่โรงเรียนใกล้ถึงวันปิดเทอมเต็มทน หลังจากนี้ในอีกสองเดือนข้างหน้า พวกเราก็จะเตรียมตัวเข้าร่วมงานพิธีจบการศึกษากันแล้ว

ขณะนี้เพื่อนๆ ก็ดูเหมือนว่าจะเตรียมโปรแกรมสำหรับไปเที่ยวในวันหยุดที่กำลังจะถึงแล้วด้วย

“เฮ้ คืนนี้ที่คลับฉันกินทุกอย่างฟรี! เพื่อผองเพื่อนเลยนะเฟ้ย!’ ยัยวิสกี้พูดพร้อมกับยักคิ้วเป็นเชิงเชิญชวน

“แน่นอนว่าไป” และแน่นอนว่าเสียงนี้เป็นเสียงของ... อาโย

“ไปด้วย ไอ้ฟรีฟรีนี่คู่กันกับฟันฟันฟ่ะ” ว่าไม่พอแต่ยังรัวคีย์บอร์ดดังลั่นห้องด้วยความสะใจ

“แล้วแกล่ะลิเคียวร์” อาโยหันมาถามฉันที่กำลังดึงสายไมค์ออก

“แกก็รู้ว่าฉันเกลียดสถานที่แบบนั้น” ฉันตอบกลับเสียงเข้ม

“ก็แค่โฮสต์คลับ”

“เพราะมันเป็นโฮสต์คลับยังไงเล่า! ยัยกวนประสาท” เสียงฉันอาละวาดดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ

ทุกคนรู้ดีว่าฉันเกลียดโฮสต์คลับอย่างกับอะไรดี แม้ว่าฉันจะเกลียดมันเข้าไส้ แต่ฉันก็แยกแยะออกระหว่างความเกลียดกับเรื่องที่ทางบ้านของยัยวิสกี้ทำธุรกิจโฮสต์คลับ

“น่านะ นิดหน่อยเอง คิดซะว่ามันเป็นบ้านฉันน่า” ยัยวิสกี้ลุกขึ้นประท้วงความคิดของฉัน

“ผิดมั้ยที่คิดไม่ลง I can’t”

“ใจร้าย ฉันอุตส่าห์ชวนแกจากหัวใจดวงน้อยๆ เลยนะ”

“แกก็ชวนไปที่อื่นสิฟะ ทำไมต้องโฮสต์คลับด้วย!”

“แกก็น่าจะลืมๆ มันไปได้แล้ว ไอ้เรื่องที่มีผู้หญิงพยายามเปิดบริสุทธิ์แกนับร้อยคนในวันนั้นน่ะ!”

“แว้กกกกก!!! กล้าดียังไงมาพูดถึงเรื่องนั้นน่ะฮะ!!!”

“ละ...ลืม โทษทีๆ แต่แกน่าจะลืมมันไปได้แล้ว!”

“ชิ! มันน่าแปลกตรงไหนกะอีแค่ผู้หญิงเดินเข้าโฮสต์คลับเพราะที่นั่นเป็นบ้านของเพื่อน มันน่าแปลกมากรึไงที่หน้าตาอย่างฉันเป็นผู้หญิง”

“ใจเย็นไว้เพื่อน ถ้าเสียงแกจิ้มลิ้มก็ยังพอรู้ว่าเป็นผู้หญิง แต่ขอโทษนะ เสียงแก... แมนกว่าเด็กผู้ชาย ม.ต้น อีกฟ่ะ”

“ฉันมันแหบเสน่ห์นะเฟ้ย อย่ามาดูถูกแหบมหาเสน่ห์!”

“มันก็จริง ไม่อย่างนั้นแกจะเป็นนักร้องนำได้ยังไง จริงมะ! แล้วตกลงจะเอายังไง”

“ไปสังสรรค์กันตามสบายเถอะ วันนี้พ่อนัดฉันแล้ว เห็นบอกว่ามีเรื่องสำคัญ”

“ตำรวจใหญ่อย่างพ่อแกมีเวลามาคุยกับแกแล้วเหรอฟะ!” ยัยฟันฟันหันเข้ามาร่วมวงสนทนาอย่างหูผึ่ง

“แปลกใจอยู่เหมือนกัน ปีนึงเจอกันแค่ไม่กี่หน คงเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ”

“ถ้าอย่างนั้นแกก็ไปเจอพ่อเถอะ ไว้ว่างๆ หลักเลิกซ้อมเมื่อไหร่จะชวนแกนะ” ยัยวิสกี้ว่าพลางดึงกระเป๋าขึ้นพาดบ่า ก่อนจะยื่นมือไปปิดไฟภายในห้องซ้อม ฉันเองก็เก็บสัมภาระเดินตามหลังเพื่อนๆ ไปเช่นเดียวกัน...

ระหว่างที่ฉันขี่ชอปเปอร์กลับบ้าน ในใจก็คิดกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่ต้องเจอหน้าพ่อในเย็นนี้ พ่อเป็นคนเข้มงวด อาจจะเพราะเป็นตำรวจชั้นผู้ใหญ่จึงทำให้ท่านค่อนข้างถือตัวแม้แต่กับลูกตัวเอง... เพราะพ่อเคยบอกว่าอยากให้ฉันเป็นหมอ แต่ฉันกลับไม่มีความสนใจทางสายนั้นเลย นั่นทำให้จากวันนั้นมาจนถึงวันนี้เราไม่ค่อยได้คุยกัน ด้วยความที่พ่อเอาแต่ทำงานหนัก ฉันเลยใช้ชีวิตประจำวันอย่างไม่ต้องสนใจคนที่บ้าน เพราะว่าที่นั่นมีแค่ฉันกับป้าแม่บ้านอยู่กันแค่สองคน

“คุณหนูคะ... คุณพ่อรออยู่ที่ห้องทำงานแล้วค่ะ” คุณป้ายิ้มให้พร้อมกับรับกระเป๋าจากบ่าฉันไปเก็บ

“คุณพ่อมานานรึยังคะป้า”

“สิบห้านาทีได้ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ หนูไปนะคะ” ฉันว่าจบก็เดินข้นบันไดไปยังชั้นสองที่ห้องทำงานของพ่อ

เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับพ่อที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำกำลังหันหน้ามา...

“ขอโทษที่ทำให้รอค่ะ”

“อืม...ทำไมโรงเรียนถึงได้เลิกเลตขนาดนี้ล่ะ” เสียงนั้นดูเหมือนยังคงความวางตัวไว้อยู่มาก

“ตอนเย็นหนูมีซ้อมดนตรีกับเพื่อนๆ จนถึงห้าโมงทุกวัน”

“แกก็น่าจะเลิกๆ ไปได้แล้วนะ นี่ยังไม่เบื่ออีกหรือไง อีกหน่อยแกก็จะเข้าใจเองว่าชีวิตมันไม่ได้มีแค่นั้น หัดทำอะไรให้มันเป็นประโยชน์ซะบ้างเถอะ จะต้องให้พูดกันอีกซักกี่ครั้งฮึ”

“...” ฉันไม่ตอบโต้อะไร แต่มองใบหน้าของพ่อนิ่ง เพราะรู้ว่าถึงแม้เราจะคุยกันเรื่องนี้สักกี่ครั้ง ผลที่ตามมาก็คือทะเลาะกันเสียทุกครั้ง เรื่องที่ฉันชอบดนตรีโดยไม่มองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ และมองว่ามันคือชีวิตของฉัน ช่างแตกต่างกับพ่อที่คิดว่ามันเป็นแค่สิ่งที่ฉันเล่นแก้เซ็ง

“เอาเถอะๆ รู้ใช่มั้ยว่าที่พ่อมาเจอแกวันนี้เพราะมีเรื่องสำคัญ”

“ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นสิคะ ไม่อย่างนั้นพ่อจะมาที่นี่ทำไม”

“เหลวไหล! นี่ก็บ้านของพ่อ พูดเหมือนว่าพ่อไม่มีสิทธิ์จะเข้ามาเหยียบเลยนะ พ่อจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ งานยุ่งมานานแล้ว ไม่ได้กลับมานาน ลืมเจ้าของบ้านตัวจริงไปแล้วเรอะ”

“แม่ก็เป็นเจ้าของบ้านด้วย” ฉันพูดเสียงเรียบ ผู้ชายดูมีอายุที่นั่งอยู่ตรงหน้ามีสีหน้าตกใจเมื่อฉันพูดถึงบุคคลที่ได้ตายจากไปแล้ว แม่ฉันเสียเมื่อห้าปีก่อนเพราะพยายามจะช่วยเรื่องคดีหนึ่งที่พ่อเป็นคนรับผิดชอบ

“เฮ้อ เข้าเรื่องเลยก็แล้วกันนะ... พ่อมีเรื่องที่อยากขอให้แกช่วย” ผู้ชายคนเดิมลุกขึ้นเดินไปยืนพิงบานหน้าต่าง

“...” ขณะที่ฉันองก็ย่นคิ้วลับหลังท่านก่อนจะเอนหลังพิงโซฟาพาดแข้งขาบนโต๊ะ แล้วหยิบนิตยสารที่นั่งอยู่ข้างๆ ขึ้นมาอ่าน

“ทำไมนั่งแบบนั้น แกคุยกับพ่ออยู่นะ”

“ทีพ่อทำตัวตามสบาย หนูยังไม่ถือเลยนะ ทุกทีหนูอยู่บ้านก็แบบนี้ อยู่ที่ไหนก็แบบนี้ จะทำไม ไม่ได้เป็นตำรวจนี่”

“ลิเคียวร์!!!”

“ว่าแต่มีเรื่องอะไรจะให้ช่วย”

“คดีนี้คนใหญ่คนโตเขาขอให้ช่วยโดยเฉพาะ มันค่อนข้างสำคัญ...สองอาทิตย์ก่อนโฮสต์อันดับหนึ่งของคลับแอ็กได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย และตอนนี้ได้มีคนเข้ามาแทนที่โฮสต์คลับอันดับหนึ่งคนก่อน ซึ่งเขาคนนั้นอาจจะมีหรือไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโฮสต์คนที่หายสาบสูญไป แต่เราจำเป็นต้องเฝ้าระวังและสังเกตการณ์เขาไว้ตลอดเวลา เพราะตอนนี้เขาถือเป็นผู้ต้องสงสัย...คนนี้...” พ่อว่าพลางยื่นรูปถ่ายใบหนึ่งให้ฉัน

“เฮลซิงกิ...” ฉันอ่านชื่อที่เขียนอยู่หลังรูปถ่ายใบนั้น

“พ่ออยากให้แกแฝงตัวไปเป็นโฮสต์คลับอันดันสองของคลับแอ็กเพื่อติดตามพฤติกรรมของผู้ชายในรูป หากไม่มีอะไรขัดข้อง ให้หาทางตั้งตัวเป็นโฮสต์อันดับหนึ่งของที่นั่นแทนเขาให้ได้”

“พะ...พ่อจะให้หนูเป็นโฮสต์!!! บ้าไปแล้วเหรอเนี่ย หนูเป็นผู้หญิงนะ”

“เรื่องนั้นน่ะ พ่อมั่นใจว่าคงไม่มีใครสงสัย ธรรมดาพ่อก็เหมือนเลี้ยงลูกชายไว้ในบ้านอยู่แล้ว อีกอย่าง... ทางกรมเขาต่างสนับสนุนเห็นสมควรที่จะให้แกเป็น เพราะแกเป็นผู้หญิงที่ดูเหมือนผู้ชายมากจนแยกแยะแทบไม่ออก”

“...!!!” พ่อหลอกด่าฉันอยู่เปล่าฟะ นี่มันเป็นความคิดของใครกัน!!!

“พ่อรู้ว่ามันอาจจะอันตรายเกินไป แต่พ่อเองก็ปฏิเสธญัตติของคนอื่นๆ ไม่ได้ พ่อไม่ได้อยากจะให้แกเป็นเหมือนแม่หรอกนะ แกเข้าใจใช่มั้ย”

“ไม่เข้าใจหรอก! ทั้งๆ ที่พ่อก็รู้ว่าแม่ตายเพราะเข้าไปช่วยเรื่องคดีที่พ่อทำ!”

“อีกสองวันที่คลับแอ็ก หวังว่าพ่อจะเจอแกที่นั่นนะ”

“พ่อต้องมีของมาแลก ถ้าหนูทำได้!”

“ว่ามาสิ”

“ถ้าหนูทำได้... พ่อจะต้องปลดเกษียณจากงานตำรวจ”

“...!!!”

“นี่คือข้อตกลงของเรา

“ได้! ถึงแม้มันจะเป็นงานสุดท้ายแล้วก็ตามเถอะนะ”

พ่อพูดจบก็เดินออกจากห้องไป สักพักฉันก็วางนิตยสารในมือลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง ก่อนจะมองร่างของผู้ชายดูมีอายุที่กำลังเดินออกจากบ้านไปที่รถ ผู้ชายคนนั้นมีสภาพอิดโรยกว่าครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน สำหรับเรื่องที่พ่อจะยอมลาออกจากงานตำรวจหากฉันทำงานสำเร็จ ทำให้ฉันยิ่งอยากรู้ว่าอะไรคือแรงจูงใจของท่าน...

2

โฮสต์คลับ!!!

“ปะ...เป็นโฮสต์!!! โฮสต์คลับเนี่ยนะ!!! ไอ้สิ่งที่แกเกลียดเนี่ยนะ!!!”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)