ขอโทษนะ เผลอกัดคุณเข้าแล้ว (Cookie)

บทที่ 1

 

“แม่จ๋า...แม่จ๋า...”

ในคืนที่เมฆดำบดบังดวงจันทร์ เสียงร้องไห้ของเด็กหญิงตัวน้อยสะท้อนก้องกลางป่าทึบสลัว

“...แม่จ๋า...”

สายลมเย็นยะเยือกพัดมา พาให้เสียงร่ำไห้เหมือนดั่งวิญญาณอาฆาตลอยละล่องอยู่ในพงไพรที่รกร้างวังเวง...

ก๊า...ก๊า...

เสียงแหลมของนกร้องดังแหวกอากาศยามดึกเข้ามาบาดหู

เทียนา หลัน เด็กน้อยวัยหกขวบหยุดสะอื้น พลางชะลอฝีเท้าที่กำลังก้าวไปตามทางเดินเล็กๆ กลางพงหญ้ารกชัฏ

เธอเงยหน้าขึ้น เห็นเพียงแค่ความมืดมิดแผ่คลุมเหนือคบไม้ มองอะไรไม่ชัดเจนสักอย่าง แต่พอน้ำมูกกำลังจะไหลลงมาอีก เด็กน้อยก็รีบก้มหัวลงสูดลมหายใจเข้ายาวๆ

ในเวลานี้เองพระจันทร์ค่อยๆ เยี่ยมหน้าออกมาครึ่งดวง ส่งผลให้ลูกตาวาววับนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นบนคบไม้...

อีกาซึ่งกัดแทะซากสัตว์เป็นอาหารยืนเกาะตามกิ่งไม้อยู่รวมกันเป็นฝูงใหญ่ จ้องอาหารเย็นของพวกมันที่หยุดเดินอยู่จนตาเป็นมัน

เทียนาย่ำเท้าผ่านใบไม้แห้งอย่างกะปลกกะเปลี้ย ท้องส่งเสียงร้องโครกครากออกมา

เธออยากกินบะหมี่ที่แม่ต้มให้เหลือเกิน แต่พ่อบอกว่าแม่ขึ้นไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์และกลับมาไม่ได้แล้ว

เด็กหญิงไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรแม่ต้องขึ้นสวรรค์ไปเป็นนางฟ้าคนเดียว แม่บอกว่าเธอเป็นนางฟ้าตัวน้อยไม่ใช่หรือ แล้วทำไมถึงไม่พาเธอไปด้วยล่ะ

“แม่จ๋า แม่รีบๆ กลับมาได้มั้ยจ๊ะ” เทียนาเอ่ยเสียงแผ่วๆ พร้อมน้ำตาที่ไหลพรากเป็นทางออกมาจากขอบตาอีกครั้ง

พ่อบอกว่าแม่คนใหม่จะดูและเธอ แต่ว่าแม่คนใหม่เอาแต่ตีเธอ ไม่ให้เธอกินข้าว เวลาที่พ่อไม่กลับบ้านก็ไม่ให้เธอเข้าห้องไปนอนด้วย

แต่เธอก็เป็นเด็กดีแล้วนะ น้องชายคนใหม่ต่างหากที่ร้องไห้เอง เธอไม่ได้แกล้งน้องสักหน่อย...

เทียนาร้องไห้สะอึกสะอื้นและเดินมุ่งหน้าต่อไป โดยที่ไม่รู้เลยสักนิดว่าตัวเองเดินมาถึงใจกลางป่าลึกแล้ว

“โอ๊ย!”

เท้าของเธอเกี่ยวโดนเถาวัลย์เข้าจนล้มคะมำลงตรงด้านหน้าบันไดหิน

อีกาหลายตัวบินมาเหนือศีรษะเธอทันทีทันควัน ลูกตาสีดำจับจ้องเธออย่างไม่วางตา

“โอ้โห!” เทียนาไม่ได้สังเกตเลยว่าด้านบนเกิดอะไรขึ้น เพราะทุกสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าดึงดูดสายตาของเธอเอาไว้จนหมดสิ้น

เหนือบันไดหินขึ้นไปมีบ้านขนาดใหญ่สวยงามมากอยู่หลังหนึ่ง

บ้านมีซุ้มประตูสูงลิบ หอคอยยอดแหลม หน้าต่างบานใหญ่ แล้วยังมีระเบียงโค้งราวกับปราสาทในหนังสือนิทาน

โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!

เสียงหมาเห่าดังเป็นทอดๆ เรียกสติของเทียนากลับมา เธอหันหน้าไปดู...

หมาป่าหลายตัวกำลังวิ่งตะบึงตรงเข้ามาหาเธอ

เธอเคยโดนหมาป่ากัดมาหลายครั้งแล้ว เลยตกใจจนรีบตะเกียกตะกายขึ้นบันไดหิน จากนั้นเปิดประตูพรวดพราดเข้าไปในบ้านโดยไม่ทันคิด

อีกาตัวหนึ่งซึ่งเดิมทีเกาะอยู่บนระเบียงชั้นสองเห็นดังนั้นก็บินตามเข้าไปในบ้าน

ทันทีที่อีกากระพือปีก ประตูใหญ่ก็งับปิดเสียงดังปัง

โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!

หลังจากหมาป่าเห่าอยู่ด้านนอกครู่หนึ่งก็เงียบเสียงลงในที่สุด ส่วนอีกาก็บินไปอยู่บนโคมไฟระย้าในบ้าน ก้มลงมองเธออย่างสำรวจตรวจตรา

เทียนายืนอยู่ในบ้านด้วยความรู้สึกที่สุดแสนจะผิดหวังอย่างยิ่งยวด

บ้านหลังนี้รกเสียยิ่งกว่าบ้านเธออีก มีข้าวของวางเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด แถมยังคลุมปิดเอาไว้ด้วยกองผ้าสีขาว

“รกชะมัดเลย...”

เทียนานั่งลงที่มุมห้องพลางพึมพำ และตัดสินใจว่าจะหลบอยู่ที่นี่จนฟ้าสาง

หลังฟ้าสางพ่อก็จะกลับบ้าน จากนั้นก็จะมาตามหาเธอ เวลาที่พ่ออยู่บ้าน อย่างน้อยแม่คนใหม่จะให้เธอกินข้าว

แต่ว่าตอนนี้เธอยังหิวเหลือเกินอยู่ดี!

“แม่จ๋า...แม่จ๋า...หนูหิวจังเลย” เทียนาเอามือกุมท้องไว้พลางร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในบ้าน

ชั้นสองมีของกิน เสียงเสียงหนึ่งพูดกับเธอ

“ใครพูดอยู่น่ะ” เทียนาทำตาโตขณะเอ่ยถามเสียงเบาๆ

ชั้นสองมีของกิน

เสียงเสียงนั้นพูดกับเธออีกครั้ง

จะต้องเป็นนางฟ้าแน่ๆ เลย! นางฟ้าในนิทานล้วนช่วยเหลือเด็กดีทั้งนั้น เทียนาคิดอย่างตื่นเต้นดีใจจนใบหน้าสีเหลืองนวลเล็กๆ แดงเรื่อขึ้น

ชั้นสองมีของกิน

เธอแยกแยะทิศทางของเสียงไม่ออก เลยได้แต่ตรงขึ้นไปชั้นสองอย่างช้าๆ

“หนูถูบ้าน ล้างจาน เช็ดโต๊ะทุกวัน เป็นเด็กดีมากๆ เลยนะคะ” เธอขึ้นบันไดไปพลางแนะนำตัวเอง

เด็กดี

นางฟ้าชมว่าเธอเป็นเด็กดีด้วยล่ะ! เทียนายิ้มแก้มปริ และเดินขึ้นบันไดวนสีขาวต่อไปด้วยความปลาบปลื้มเต็มหัวใจ เท้าเล็กๆ ทิ้งรอยเป็นทางไปตามบันไดที่มีฝุ่นจับเต็มไปหมด

“นางฟ้าคะ พื้นบ้านของพวกท่านไม่สะอาดเลย หนูกินอิ่มแล้วจะช่วยถูให้นะคะ...” เธอพูดเสียงเบาพลางเดินเลี้ยวไปตามทางของบันได

“เธอคิดจะทำอะไรของเธอน่ะ!”

เทียนาเงยหน้าขึ้นทันที...

ตรงหน้ามีคนสวมชุดสีดำล้วนปรากฏขึ้น ผมของคนคนนั้นยาวจรดเอว นัยน์ตาเป็นประกายเหมือนเพชร ดวงหน้าขาวกระจ่างใสยิ่งกว่าเครื่องกระเบื้องที่พ่อทำ และหน้าตาสวยเสียยิ่งกว่าตุ๊กตาบาร์บี้

“นางฟ้า!” เทียนาโผเข้าไปหานางฟ้า

พอไทรอนยกมือขวา ร่างของเด็กหญิงก็ลอยละลิ่วตกลงไปกระแทกพื้นชั้นล่างอย่างแรง เกิดเสียงดัง ‘ปัง’ ใหญ่

เทียนาเจ็บจนหน้าเบ้ไปหมด

ไทรอนยืนอยู่กลางบันได มองเด็กตัวน้อยที่กระแทกพื้นจนเขียวช้ำไปทั้งตัวคนนั้นด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

“ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจล้มลงไปนะคะ!” เทียนาเงยหน้ามองนางฟ้าแล้วตั้งท่าขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

“ไปซะ” ไทรอนอ้าปากเอ่ยขึ้นอย่างไม่แยแส

“นางฟ้าคะ หนูหิวมากเลย” เทียนาพูด เธอหิวจนหน้ามืดตาลายเลยไม่ทันสนใจว่าทำไมเสียงพูดของนางฟ้าถึงเหมือนผู้ชาย

“ฉันไม่ใช่นางฟ้า” ไทรอนพูดเสียงเย็นเยียบ

“ท่านต้องเป็นนางฟ้าสิ! หน้าตาสวยออกขนาดนี้ แล้วท่านยังเรียกหนูให้ขึ้นไปชั้นสองด้วยนะ บอกว่าที่นั่นมีข้าวให้กิน”

“ออกไป”

“นางฟ้าคะ หนูไม่ได้ทำอะไรผิด...”

พอสายตาเฉยชาของไทรอนเหลือบมองไปที่ประตูใหญ่ชั้นล่างก็พลันเกิดลมแรงพัดประตูเปิดออกทันที

“ท่านเป็นคนบอกเองนะว่าจะให้ของกินหนู นางฟ้าพูดโกหกไม่ได้...” เทียนาบ่นพึมพำกับตัวเอง เธอหมดแรงจนลุกไม่ขึ้นแล้ว

“ตรงประตูใหญ่ชั้นล่างมีของที่กินได้อยู่ทางขวามือ” ไทรอนพูดจบก็หมุนตัวหายไปเหมือนสายลม

เมื่อเทียนาเห็นนางฟ้าหายไปกับตาก็ทำตาโต อ้าปากค้าง อุทานได้เพียงแค่ “โอ้โห!” นางฟ้าเก่งจังเลย!

เธอเดินไปที่ประตูใหญ่ โดยยังคงไม่สังเกตเห็นอีกาซึ่งเกาะอยู่บนโคมไฟระย้า จึงยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องรอยยิ้มแปลกประหลาดของมัน

เด็กน้อยเก็บผลไม้ถุงหนึ่งขึ้นมาด้วยความดีอกดีใจโดยไม่สนใจธูปเทียนบูชาที่อยู่ข้างๆ เลยสักนิด จากนั้นหยิบผลไม้กินอย่างตะกรุมตะกราม

“ขอบคุณค่ะนางฟ้า!” เธอกลับเข้าไปในบ้านแล้วพูดเสียงดังทั้งๆ ที่มีของกินอยู่ในปาก

กินก็กินไปสิ ยังจะพูดมากอยู่ได้!

ในเวลานี้ไทรอนกำลังนั่งในห้องใต้หลังคาดูภาพออกแบบอยู่ พอได้ยินเสียงรบกวนจากข้างล่างก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน

บางครั้งเขาอยากสาปส่งประสาทสัมผัสที่ไวเกินไปนี่จริงๆ แม้แต่อยากจะอยู่อย่างสงบๆ ก็ทำไม่ได้

ก็เพราะว่าเขาไม่ชอบเสียงดังหนวกหู ถึงได้เลือกมาปักหลักอยู่ในบ้านผีสิงหลังนี้ที่เคยเกิดคดีปล้นฆ่านองเลือดจนไม่มีชาวบ้านที่ไหนกล้าเข้ามาข้างใน

ตลอดหลายสิบปีมานี้ นอกจากทุกเดือนจะมีคนเอาผลไม้ธูปเทียนมาเซ่นไหว้บูชาแล้ว ก็ไม่เคยมีใครมาวุ่นวายอีกเลย นึกไม่ถึงว่ายัยเด็กนี่ดันบุกมารังควานถึงที่ เห็นทีเขาคงจะต้องร่ายคาถากำบังเขตไว้ซะแล้ว เพื่อว่าทันทีที่มนุษย์เข้ามาใกล้ป่าก็จะรู้สึกขนหัวลุกจนไม่กล้ามุ่งหน้าต่อ

ไทรอนเงยหน้าขึ้น มีอีกาตัวหนึ่งบินจากนอกหน้าต่างเข้ามา

“แค่เนี้ย? นายจะไล่เธอไปง่ายๆ แบบนี้เหรอ” อีกาใช้กระแสจิตคุยกับเขา

“แล้วจะให้ฉันดูดเลือดเธอเหรอไง สกปรกอย่างกับผี” เขาตอบผ่านทางกระแสจิตเช่นกัน

“พูดแบบนั้นไม่ดีนะ พวกเราก็เป็นผี สกปรกที่ไหนกันเล่า” อีกาส่งเสียงก๊าๆ

“ชอบคุยนักก็ไปอยู่กับเพื่อนเธอซะเลยสิ” ไทรอนเม้มปากแน่น ดวงตาแวววาวราวกับแก้วฉายแววหงุดหงิดขึ้นมาแวบหนึ่ง

“หน้าตาฉันไม่เหมือนนางฟ้าสักหน่อย คิกๆๆ”

เขาถลึงตาใส่อีกา

“ฮา หลายร้อยปีที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งหนึ่งที่นายตอบโต้แบบมีอารมณ์มากที่สุดเท่าที่ฉันเห็นมาเลย น่าจะถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกจริงๆ” อีกาพูดกลั้วเสียงหัวเราะ

“นางฟ้า ขอบคุณนะคะ” เทียนาที่ชั้นล่างพูด

“ช่างเป็นเด็กที่น่ารักและรู้จักคิดซะจริงๆ” อีกาพูด

ไทรอนคร้านจะใส่ใจ นัยน์ตาแสนงามดุจตาหงส์บนใบหน้าเย็นชากระด้างจะเป็นประกายมีชีวิตชีวิตแต่เฉพาะในเวลาที่ก้มหน้ามองแบบร่างถ้วยกระเบื้องในมือเท่านั้น

“ฉันว่านะ ทำไมนายต้องอยู่อย่างซังกะตายด้วย พวกเราร้อยปีถึงเปลี่ยนที่อยู่สักครั้งหนึ่ง อุตส่าห์หลุดพ้นจากเมืองในหมอกอย่างประเทศอังกฤษ แล้วเพิ่งมาอยู่ไต้หวันได้แค่สิบกว่าปีเอง ยังเหลือเวลาอีกตั้งแปดสิบกว่าปี นายก็หมกตัวอยู่ที่นี่...”

“ไปที่ไหนก็เหมือนกันหมด” ไทรอนตัดบท

“เหมือนกันที่ไหน นายกลับมาไต้หวันก็ค้นคว้าเรื่องเครื่องกระเบื้องตลอดเลยไม่ใช่เหรอ แถมถึงขั้นแอบเข้าไปในพิพิธภัณฑ์กู้กงด้วย นี่แสดงว่านายยังมีไฟอยู่...”

“ฉันไม่อยากคุยเรื่องพวกนี้”

“แม่จ๋า” เสียงละเมองึมงำไม่ชัดเจนของเด็กหญิงดังมาจากชั้นล่าง

ไทรอนไม่แม้แต่จะเลิกคิ้วขึ้น เขาแค่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเงียบๆ หยิบภาพวาดหมึกจีนโบราณหลายภาพขึ้นมาเพื่อคิดว่าจะออกแบบอย่างไรถึงจะสื่อจิตวิญญาณของภาพลงบนเครื่องกระเบื้องได้

“เฮ้อ...แม้แต่เด็กผู้หญิงน่ารักขนาดนี้ยังดึงดูดความสนใจนายไม่ได้ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าอีกหลายร้อยปีข้างหน้านายจะอยู่ยังไง...”

ดวงตาคมกริบของไทรอนมองตวัดไป แผ่นกระดาษบนโต๊ะพลันพุ่งเข้าใส่อีกาอย่างรวดเร็วราวกับมีดบิน

อีกาหลบหลีกการโจมตีต่อเนื่องเป็นชุดได้แล้วก็บินปรู๊ดออกนอกหน้าต่างไป เหลือไว้เพียงแค่เสียงกระพือปีกดังอยู่นอกบ้าน

ปกติไทรอนน่าจะตั้งสมาธิได้ แต่จนใจที่เสียงฟันกระทบกันดังกึกๆ ของเด็กหญิงข้างล่างหนวกหูเกินไป พานให้หัวคิ้วของเขาย่นเข้าหากันแน่นขึ้นเรื่อยๆ

หนวกหูจริงๆ! เขาถือผ้าห่มขนสัตว์สีแดงที่ปกติใช้ห่มขาเวลาอ่านหนังสือเหาะลงไปข้างล่าง แล้วคลุมไว้บนตัวเธอ

ใบหน้าเล็กๆ ของเด็กหญิงเริ่มผ่อนคลายด้วยความสบายจากไออุ่นที่ได้รับ ในขณะที่ไทรอนเฝ้ามองรูปหน้าแบนเรียบของเธอ เขานึกไม่ออกว่าตัวเองไม่ได้มองคนคนหนึ่งอย่างพินิจพิจารณามานานแค่ไหนแล้ว

หลายร้อยปีที่ผ่านมาสำหรับเขาแล้ว มนุษย์เป็นเพียงแค่เครื่องผลิตเลือดเท่านั้น

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)