Finding Angel ความลับของนางฟ้า เล่ม 01 (Guiyeoni)

1

 

"บอกฉันมาสิ! ว่านังนั่นมันมีดีตรงไหน!"

"หนวกหูน่า"

"คุณหลอกฉันมาตลอดเจ็ดปีเลยเหรอ มิหนำซ้ำนังนั่นกับซอนมินอายุห่างกันไม่ถึงสิบปี!"

เสียงชายหญิงคู่หนึ่งดังอยู่ด้านนอกของประตู ผู้ชายเจ้าชู้กับผู้หญิงที่ถูกทรยศ

“หลบไป”

"จะไปไหน คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ไอ้บ้า คุณจะไปหานังนั่นไม่ได้นะ"

"อย่าทำให้ผมเสียความรู้สึกไปมากกว่านี้เลย"

"ฮะ? เสียความรู้สึกงั้นเหรอ"

ฉันหยิบเอียร์โฟนขึ้นมาเสียบแล้วกดเร่งโวลุ่มจนสุด แต่เสียงของเธอยังคงดังผ่านแผ่นยางเล็กๆ เข้ามาได้ เสียงนั้นดัง กระด้าง และสิ้นหวัง

ลัลล้า ล้ลล้า เพลงเพราะจัง ฟังกี่ร้อยครั้งก็ไม่เบื่อ ฉันชอบเพลงบัลลาดมากกว่าเพลงแดนซ์

คุณพูดแบบนี้กับฉันได้ยังไง!

"ปัง!"

ทันทีที่เสียงปิดประตูดังสนั่น หยาดน้ำตาก็หยดลงบนหัวเข่าของฉันที่ยกขึ้นมาชิดกับหน้าอก

แอ๊ด

หลังจากนั่นสักครู่ประตูหัองนอนของฉันก็ถูกเปิดออก ผู้หญิงคนหนึ่งมองฉันด้วยดวงตาที่เปรอะเปื้อนไปด้วยมาสคาร่า ผมของเธอกระเซอะกระเชิง กลิ่นเหล้าคละคลุ้งทั่วร่างกาย เธอล้มตัวลงนั่งแล้วร้องไห้ฟูมฟาย

"ฮือ... ฮือ... ซอนมิน พ่อของแกทำกับแม่อย่างนี้ได้ยังไง... เขาทำกับเราอย่างนี้ได้ยังไง^,,

ในสถานการณ์แบบนี้ คนเป็นลูกควรจะทำยังไงนะ จะเข้าไปกอดเพื่อปลอบโยน หรือจะร้องไห้ตามไปด้วย

ฉันเอาเอียร์โฟนออก หยิบกระเป๋าสตางค์เอนนาเมลสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปใกล้เธอ ไม่สิ ฉันตั้งใจจะเดินผ่านต่างหาก

"ฮือ...ฮือ แกจะไปไหน^,,

“...”

"ปาร์คซอนมิน... แม่ถามว่าจะไปไหน"

เธอเงยหน้าขึ้นมองฉันราวกับผิดหวัง แต่ฉันกลับเมินหน้าหนี พร้อมกับกลืนคำพูดที่อยากจะพูดออกมา

"ยัยลูกบ้า! ถึงฉันตายไป แกก็จะไม่สนใจฉันใช่มั้ย!^,,

ฉันออกมาจากบ้านโดยมีเสียงตะโกนของเธอดังไล่หลังมา

'แม่ หนูรู้เรื่องพ่อตั้งแต่ห้าปีก่อนแล้ว' ฉันกลืนคำนั้นลงไป พร้อมกับกลั้นน้ำตาที่กำลังจะเอ่อล้น

 

1:20 AM

"นี่! ปาร์คซอนมิน!^,,

ช่วงต้นของฤดูร้อนยังมีลมเย็นๆ พัดอยู่ ฉันจึงห่อตัวเมื่อลมเย็นนั้นพัดมากระทบผิวกาย เสียงที่เต็มไปด้วยความดีใจดังแว่วมาแต่ไกล

"ทำไมโทรหาดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ล่ะ"

ฉันหันไปยิ้มให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังทำตาปริบๆ

"ก็แค่อยากกินเหล้าน่ะ"

"ฮิๆ แต่ก็ดีมาก! วันนี้ที่ไนต์คลับมีหนุ่มหล่อๆ เพียบเลย!"

"ไนต์คลับเหรอ แต่ฉันแต่งตัวแบบนี้นะ"

"นี่! ไม่เป็นไรหรอก! ผู้จัดการไนต์คลับกำลังจีบฉันอยู่ ไม่ต้องห่วง!"

ฮายอง สีฮายองคือชื่อของเธอผู้นี้ที่กำลังจับมือฉันแล้วกระโดดโลดเต้นไปมา เธอคือเพื่อนสนิทที่สุดที่โรงเรียน เพื่อนที่กินข้าวกล่องด้วยกันและเดินกลับบ้านด้วยกัน

"ถ้ารู้มาก่อนล่ะก็ ฉันจะใส่ชุดอื่นออกมา"

"ไม่เป็นไรหรอก! แสงไฟทำให้ดูดีเสมอ! =0="

"เธอเมาแล้วเหรอ"

"แหะๆ ดื่มเตกีล่าเข้าไปสองแก้วน่ะ! วันนี้เรามาสนุกให้สุดๆ ไป เลยนะ! ไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรทั้งนั้น!"

"แน่นอน! วันนี้ฉันจะปลดปล่อย!"

ตอนแรกฉันตั้งใจจะหาร้านเหล้าเงียบๆ นั่งดื่มและคุยกัน แต่ฉันก็ไม่อาจทำให้ฮายองที่กำลังสนุกผิดหวังได้ ฉันจึงจำต้องเดินตามฮายองไปที่ไนต์คลับ

"วันนี้ฉันโชคดีจริงๆ เมื่อกี้ก่อนที่เธอจะโทรมา มีผู้ชายสามคนมาล้อมหน้าล้อมหลังฉันด้วยล่ะ!"

สีฮายองพูดพลางก้มหน้ามาซบไหล่ฉัน

เฮ้อ คืนนี้ฉันต้องอยู่กับผู้หญิงคนนี้ทั้งคืนเหรอเนี่ย

"นี่ๆ ฟังฉันอยู่รึเปล่า"

"อือ ฟังอยู่ ปกติเธอก็จ้อไม่หยุดแบบนี้^,,

"ตาบ้า 1004 นั้นส่งข้อความมาอีกแล้ว ขนลุก"

"ทำไมเหรอ คราวนี้ส่งมาว่าไง

"ส่งมาว่าเหลือดีเดย์อีกหนึ่งวัน นี่มันอะไร"

"พรุ่งนี้คงจะมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอล่ะมั้ง^,,

"แหวะ จะอ้วก^,,

รู้อย่างนี้ฉันขึ้นไปนั่งดื่มโซจูบนดาดฟ้าคนเดียวดีกว่า

แต่ไหนๆ ก็มาแล้ว ฉันเลยเดินตามฮายองต่อไปโดยไม่สนใจ '1004' คนที่ฮายองพูดถึง

 

2

 

"เฮ้อ ไปไหนมา! โอป้าตามหาตั้งนาน!^,,

"อ้าว! โอป้า ฉันไปรับเพื่อนมา! >_<"

"เพื่อนเหรอ^,,

"อือ! ชื่อซอนมิน เพื่อนสนิทที่สุดของฉัน! ซอนมิน นี่ไงพี่ผู้จัดการที่ฉันพูดถึงเมื่อนี้!"

 

ไนต์คลับ

เสียงเพลงเฮาส์ดังมากเสียจนฉันต้องทำหน้ามุ่ย ฮายองแนะนำผู้ชายใส่สูท ไวัเครา และหัวล้านให้ฉันรู้จัก

"โอ้ เพื่อนก็สวยนะ!"

"ใช่แล้ว เพื่อนฉันสวย!"

"แต่สวยน้อยกว่าฮายองของฉัน!"

"กรี๊ด โอป้า! พูดแบบนี้ก็เขินแย่น่ะสิ!^,,

ฉันอยากออกไปจากที่นี่แล้ว

"เที่ยวให้สนุกเถอะ! เดี๋ยวโอป้าจะคอยดูว่าเธอเต้นกับผู้ชายคนอื่นรึเปล่า!^,,

"ฮิๆ จ้ะ โอป้า^,,

ผู้ชายหัวล้านเคราดกสวมปลอกข้อมือกระดาษให้ฉันแล้วเดินจากไป ฮายองจึงลากฉันไปกลางแสงไฟระยิบระยับและเสียงเพลงที่ดังหนวกหู ฉันมองไปรอบๆ ด้วยท่าทางที่ลังเล

"นี่ๆ! ดูนั่นสิ! พวกผู้ชายที่ห้อมล้อมฉันเมื่อกี้! คนที่ใส่เสื้อยืดสีขาว ดูโอเคมั้ย^,,

อือ ก็ดูโอเค

"คอยดูนะ เขาจะต้องเดินมาทางนี้ภายในห้าวินาทีนี้"

สีฮายองมองผู้ชายเสื้อขาวพร้อมกับส่งสายตาเย้ายวนไปให้

"ว่าแต่ทำไม เธอยืนแบบนั่นล่ะ"

"ฉันอยากเข้าห้องน้ำ..."

ฉันแหวกผู้คนที่กำลังเต้นอยู่พลางนึกเสียใจว่าไม่น่าโทรหาฮายองเมื่อหลายชั่วโมงก่อนเลย พอหันกลับไปมองอีกทีก็พบว่าฮายองกำลังเต้นแนบชิดอยู่กับผู้ชายเสื้อขาวคนนั้น

เฮ้อ รีบๆ ดื่มเหล้าแล้วรีบๆ ไปดีกว่า ว่าแต่ร้านนี้สร้างห้องนํ้าไว้ที่ไหนนะ... อ๊ะ เจอแล้ว!

ฉันรีบเดินเข้าไปในห้องนํ้าทันที...

"อ๊ะ..."

แต่พอเห็นโถฉี่สีขาวที่เรียงกันเป็นแถวยาวแล้ว ฉันก็ได้รู้ว่านี่มันห้องนํ้าชาย ฉันจึงรีบมองไปรอบๆ โชคดีไปที่ไม่มีคน

ขณะที่ฉันกำลังจะรีบหนีออกไปจากห้องนํ้าชายนั้น

"ไอ้เวร!"

เสียงด่าก็ดังมากระทบหูฉันอย่างแรง

"ไอ้ลูกหมาอ่อนหัด ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ!"

ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ห้องนํ้าห้องสุดท้ายที่เปิดประตูแง้มเอาไว้เล็กน้อย

"โอย..."

ฟังจากเสียงร้องครางแล้วน่าจะมีฝ่ายหนึ่งที่ถูกกระทำอยู่

"ไอ้ชั่ว แกมาสาระแนทำไม..."

ให้ตายสิ ใกล้เกินไปแล้ว

"เธอเป็นใครเนี่ย"

ฉันมัวแต่ฟังคำดำเพลินเสียจนมายืนอยู่ตรงหน้าห้องน้ำห้องสุดท้ายโดยไม่รู้ตัว เจ้าของเสียงด่าหันมามองฉันพลางทำตาโต

เฮือก! นี่มันด่านคุปปะ จอมปีศาจที่อยู่ในเกมซูเปอร์มาริโอนี่นา

"รีบไสหัวไปซะ! ผู้หญิงเข้ามาทำอะไรในห้องนํ้าผู้ชายวะ!^,,

ด้านหลังของคุปปะ ฉันเห็นใบหน้าของเด็กผู้ชายที่ส่งเสียงครวญคราง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าเปรอะเปีอนไปด้วยเลือด มือทั้งสองสั่นเทา ดวงตาฉายแววเศร้า ดวงตาของเขาเหมือนกำลังพูดกับฉันว่า 'ช่วยด้วยครับ^,

ให้ตายสิ เขาแสดงออกทางสายตาได้

"เฮ้ย! ฉันบอกให็รีบไสหัวไป ไม่ได้ยินเหรอไง!"

"อะไรกัน คุปปะ^,,

"ว่า...ว่าไงนะ"

"มีแมงมุมอยู่ข้างหลังนายน่ะ"

"...?"

ผัวะ!

เสียงหมัดดังขึ้นพร้อมกับร่างของคุปปะหงายหลังไปกองอยู่บนโถฉี่

คือว่าฉันน่ะเคยเป็นนักยูโดที่ทำให้ผู้ชายแพ้มาแล้ว

"แค่กๆ แก... น้งบ้า สาระแน...^,,

คุปปะมองฉันด้วยแววตาที่โกรธจัด

"กรี๊ด! ซอนมิน เธอกำลังทำอะไร!^,,

คนที่ช่วยคุปปะให้รอดพ้นจากสถานการณ์อันย่ำแย่ก็คือเสียงร้องอันตกใจของฮายอง... =_= ผู้ชายเสื้อขาวที่อยู่ด้านหลังของฮายองมองฉันด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่กำลังเห็นอยู่ ฮายองก็มองฉันด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน

"เธอเข้ามาทำอะไรในห้องนํ้าผู้ชาย!"

แล้วเธอล่ะเข้ามาทำอะไรในห้องนํ้าผู้ชาย”

"กรี๊ด! แล้วนั่นอะไร! อย่าบอกนะว่าเธอจัดการหมอนั่น"

"เธอก็ช่วยเรียกรถพยาบาลด้วยแล้วกันนะ ฉันกลับก่อนล่ะ”

"ปาร์คซอนมิน! TTOTT"

ฉันเดินผ่านฮายองแล้วดึงกระดาษที่พันข้อมือออก

"โอ๊ย! =0="

ผู้ชายเสื้อขาวถอยหลังเมื่อฉันเดินผ่าน

 

2:32 AM

"พวกเขายิ้มให้ฉัน โอบไหล่ โบกมือ พร้อมกับเรียกชื่อฉันเสียงดังสนั่น แต่ฉันรู้ ไม่มีใครรักฉันเลย"

เพลงที่ฉันฟังเพื่อกลบเสียงร้องของแม่เมื่อหลายชั่วโมงก่อน ตอนนี้ฉันกำลังเดินกลับบ้านพลางร้องเพลงนี้เบาๆ

"พวกเขาร้องไห้ให้ฉัน โอบกอด กระซิบพลางปลอบโยนด้วยลมหายใจอันแผ่วเบา แต่ฉันรู้ ไม่มีใครรักฉันเลย"

ระหว่างทางกลับบ้านนั้นฉันไม่ได้เมาเหล้า แต่ฉันกำลังเมานํ้าตา

ฉันคิดว่าถ้าฉันแสดงออกทางสายตาแบบเด็กผู้ชายคนเมื่อกี้ได้ก็คงจะดี ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็คงจะพูดถ้อยคำที่อัดอั้นมานานให้ผู้ชายคนนั้นและผู้หญิงคนนั้นได้พัง ถ้อยคำต่างๆ ที่เก็บเอาไว้มานานก็จะถูกพรั่งพรูออกมา แต่ฉันแสดงออกทางสายตาแบบเด็กผู้ชายคนนั่นไม่เป็น ฉันเปิดปากพูดไม่เป็น

"ขอบคุณที่สอนให้รู้ว่าความรักไม่มือยู่จริง"

ฉันทำได้แต่พูดถ้อยคำเศร้าๆ อยู่คนเดียวแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นเมื่อวาน วันนี้ พรุ่งนี้ หรือว่ามะรืนนี้

 

3

 

"แม่ทนอยู่กับพ่อของแกไม่ไหวแล้วนะ!"

กับข้าวของวันนี้คือปลาซาบะ ไข่ม้วน แกงเต้าหู้ และทูน่าผัดกิมจิ

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)