รอยวารี (กนกวลี พจนปกรณ์)

“อ้าว…พี่ ตุ ลย์” ฉัน อุทาน ร้อง ทัก สามี อย่าง แปลก ใจ เมื่อ เดิน เข้า มา ใน

ร้าน ขาย ชา กาแฟและ ขนม เบ เก อ รี่ หน้าตา น่า ทาน ใน ห้าง สรรพสินค้า

“บุญ…” เขา ยิ้ม ให้ และ ลุก ขึ้น ยืน ใน นาที ต่อ มา

ฉัน เขยิบ เข้าไป ใกล้ โต๊ะ เล็กๆ ที่ เขา นั่ง อยู่ ครา นี้ จึง เพิ่ง สังเกต เห็น หญิง

สาว คน หนึ่ง ที่นั่ง อยู่ กับ พี่ ตุ ลย์ เธอ นั่ง อยู่ คน ละ ฟาก ฝั่ง โต๊ะ จึง เท่ากับ หัน หลัง ให้

ฉัน อยู่ ผม เธอ แล ดู หนา นุ่ม สี น้ำตาล ใน แบบ ที่ มอง ก็ รู้ ว่า มิ ใช่ สี ธรรมชาติ

ใจ ฉัน เริ่ม หาย วาบ พี่ ตุ ลย์ นัดหมาย อะไร กัน กับ หญิง อื่น หรือ

แต่ ก่อน ที่ ฉัน จะ รู้สึก อะไร ไป มาก กว่า นั้น เธอ หัน มา หัน มา พร้อมๆ กับ

พี่ ตุ ลย์ เอ่ย แนะนำ

“พี่ เ อิง เอย บุญ รู้จัก พี่ เค้า สิ พี่ เ อิง เอย เป็น รุ่น พี่ สมัย พี่ เรียน มหาวิท-

ยาลัย”

“ค่ะ…” พี่ เ อิง เอยยิ้ม ให้ พร้อม ลุก ขึ้น ยืน ฉัน จึง เห็น รูปร่าง ของ เธอ พี่

เ อิง เอย สูง รูปร่าง เพรียว ฉัน คิด ว่า เธอ สูง กว่า ฉัน นิดหน่อย ที่ ฉัน ทึ่ง คือ เธอ

นุ่ง ขา สั้น

ถึง วัน นี้ พี่ ตุ ลย์ ของ ฉัน อายุ ย่าง เข้า สาม สิบ ห้า แล้ว และ ถ้า พี่ เ อิง เอย

เป็น รุ่น พี่ เธอ ต้อง มาก กว่า ๓๕ ผู้หญิง อายุ สาม สิบ กว่า ยัง กล้า นุ่ง ขา สั้น สั้น

แบบ วัยรุ่น วัย ใส ไม่ เกิน ยี่สิบ สวม ใส่ เพราะ มัน สั้น มาก สั้น แค่ ปิดโคน ขา ลง มา

นิดเดียว นิดเดียว จริงๆ

สุดท้าย ฉัน ต้อง ยอม รับ ขา เธอ สวย ผิว เนียน ไม่ อวบ หรือ บวม ฉุ

“น้อง บุญ” เธอ ยื่นมือ มา ให้ จับ ผิว เธอ ค่อนข้าง เข้ม แน่นอน เข้ม กว่าฉัน

แต่ เนียน ละเอียด เมื่อ สัมผัส กับ มือ เธอ ที่ มี นิ้ว เรียว และ เคลือบ แต่ง สี เล็บ ไว้ สะอาด

สะอ้าน ฉัน พบ ความ อ่อน นุ่ม ยืดหยุ่น

“ตุ ลย์ เขา เล่า ถึง น้อง บุญ อยู่ เมื่อกี้” เธอ พูด ต่อ ดวงตา เป็น ประกาย แจ่มใส

และ เป็น มิตร “ไม่ นึก เลย ว่า พอ พูด ถึง ตัว จริง ก็ มา ให้ เห็น ดู สิ…เห็น แล้ว พี่ เชื่อ

ละ ตุ ลย์ โชค ดี โชค ดี ที่ มี ภรรยา น่า รัก…”

ฉัน หัน ไป มอง หน้า สามี แวบ หนึ่ง เขา ยิ้ม และ พยัก หน้า ให้ และ กุลีกุจอ

เลื่อน เก้าอี้ มา เสริม อีก ตัว เพื่อ ให้ ฉัน นั่ง

รุ่น พี่ ของ พี่ ตุ ลย์ ที่ เพิ่ง ได้ รู้จัก จัดการ เลื่อน ถ้วยกาแฟ บน โต๊ะ เพื่อ แบ่ง

ที่นั่ง ใน อาณา บริเวณ เล็กๆ นั้น ให้ แก่ ฉัน

ถึง ตอน นี้ ฉัน สบาย ใจ ขึ้น อย่าง น้อย ก็ เบาใจ ได้ ว่า ผู้หญิง ที่ พี่ ตุ ลย์ นัด

หมาย มิ ใช่ ใคร อื่น ที่ น่า สงสัย

พนักงาน ของ ร้านเข้า มา ถาม เมนู ที่ ฉัน จะ สั่ง

พี่ ตุ ลย์ สั่ง ชา ร้อน กลิ่น ผล ไม้ ให้ พร้อม กับ สต รอ ว์ เบอร์ รี่ เครป เค้ก

“บุญ ชอบ นี่” เขา เสียง หวาน เมื่อ ฉัน หัน ไป มอง หน้า

แวบ นั้น อด เหลือบ มอง จาน ของ พี่ ตุ ลย์ และ คุณ เ อิง เอย ไม่ ได้

ทั้ง สอง มี แต่ เครื่อง ดื่ม ไม่ มี ขนม แน่ ละ ผู้หญิง หุ่น ดีๆ อย่าง เธอคง

ไม่ รับประทาน อาหาร ที่ ให้ แคลอรี สูงๆ แบบ นี้ แน่

ฉัน เอง ถึง จะ ชอบ แต่ ก็ ต้อง ระมัดระวัง ฉัน ไม่ อยาก อวบ หลังจากแต่ง

งาน แล้ว ยิ่ง เมื่อ มี ลูก ฉัน ต้อง รักษา ทรวดทรง เพราะ เคย เห็น เพื่อน บาง คน

หรือ คน รู้จักกัน เมื่อ แต่งงาน มี ครอบครัว ก็ ปล่อยเนื้อปล่อยตัว จน รูปร่าง

หมด งาม หมด ความ แข็ง แรง

“พี่ เ อิง เอย มี ครอบครัว รึ ยัง คะ” ฉัน ถาม หลังจาก นิ่ง ฟัง เรื่อง ที่ เธอ เล่า ว่า

เป็น รุ่น พี่ ของ พี่ ตุ ลย์ หลาย ปี ทัน เห็น กัน แวบ เดียว ใน มหาวิทยาลัย

รอย ยิ้ม ยัง แต้ม อยู่ บน ใบหน้า เธออ ย่าง อ่อนหวาน เมื่อ ส่าย หน้า ตอบ มา

ช้าๆ “พี่ ไม่ อยาก หาเรื่อง ยุ่ง ให้ ตัวเอง…”

“เป็น คน รัก อิสระ” สามี ฉัน ต่อ ความเพิ่ม คำ อธิบาย ให้ “สมัย เรียน ผม

เชื่อ ว่า มี พี่ๆ ผู้ชาย หลาย ต่อ หลาย คนชอบ พี่ นะ”

“โอย…ฉัน เป็น ของ ฉัน อย่าง นี้ เธอ อย่า มา ยุ่ง” ฉัน ได้ยิน เธอ สะบัด เสียง

ใส่ สามี ฉัน แต่ น้ำเสียง นั้นก็ กลั้ว หัวเราะ เพราะ เธอ ต่อ คำ กับ ฉัน ใน นาที ถัด มา

“น้อง ออม บุญ กับ ตุ ลย์ นี่ พบ กัน ยัง ไง หรือ คะ เจอ กัน ตอน ไหน แล้ว น้อง

ออม บุญ ไป เผลอไผล ตกลง แต่งงาน แต่ง การ กับ เด็ก คน นี้ ได้ ยัง ไง คะ”

ฉัน ยัง ไม่ ทัน ได้ ตอบ สามี ฉัน ลาก เสียง คราง ครวญ “แหม…ว่า ผม ซะ

เสียหาย”

คุณ เ อิง เอย ไม่ ได้ สนใจ จะ เอา คำ ตอบ จาก คำ ถาม ที่ เธอ ถาม ฉัน ทิ้ง ไว้ ด้วย

เธอ หัน มา ว่า ด้วย ท่าที เป็นกันเอง “พี่ จะ บอก ให้ นะ คะ น้อง บุญ ตุ ลย์น่ะ เขา เคย

ชอบ ผู้หญิง คน หนึ่ง สมัย เรียน เดี๋ยว ไว้ โอกาส เหมาะๆ พี่ จะ เล่า ให้ ฟัง”

“น่า สนใจ นะ คะ” ฉัน หัวเราะ พบ แล้ว ว่า รุ่น พี่ คน นี้ คล่องแคล่ว และ มี

มนุษยสัมพันธ์ ก็ ดู สิ แค่ ประเดี๋ยวเดียว เอง เธอ ทำท่า ราวกับ คุ้นเคย กับ ฉัน มา

เนิ่นนาน

เธอ เปิดเผย คุย สนุก เพราะ เพียง ครู่ เดียว เธอ เล่า เรื่อง นั้น เรื่อง นี้ ให้ ฉัน

ฟัง แต่ละ เรื่อง ที่ เธอ เล่า มี มุม มอง น่า รัก เรียก รอย ยิ้ม ได้ จาก ฉัน ไม่ น้อย เลย

ตั้งแต่ เรื่อง สมัย เรียน จน มา ถึง เรื่อง ปัจจุบัน

ฉัน จึง บอก เธอ ใน ช่วง หนึ่ง ว่า “วัน หลัง บุญ เชิญ พี่ เ อิง เอย ไป บ้าน บุญ บ้าง

ดี กว่า”

เธอ ตา โต “น้อง ออม บุญ อย่า ล้อ เล่น นะ คะ พี่ ว่างๆ อยู่ เดี๋ยว ไป จริงๆ นะ

คะ”

“บุญ ชวน จริงๆ ค่ะ” ฉัน ยืนยัน และ รู้สึก ยินดี เมื่อ เอ่ย ประโยค นี้ อีก ทั้ง

ยัง บอก เล่า ให้ เธอ รู้ ว่า บ้าน ของ ฉัน กับ พี่ ตุ ลย์ เป็น อย่างไร “เรา อยู่ กัน ง่ายๆ สบายๆ

มี บุญ มี พี่ ตุ ลย์ และ ก็ ลูกสาว เรา อีก คน จันทร์ เจ้า…ลูก เรา ชื่อ จันทร์ เจ้า ค่ะ พี่”

“อื้อ…” เธอ อุทาน เมื่อ ได้ยิน ชื่อ ลูก “ชื่อ เพราะ มาก จันทร์ เจ้า ใคร เป็น

คน ตั้ง คะ”

ฉัน หัน ไป ยิ้ม ให้ สามี สีหน้า เขา เป็น ปลื้ม พร้อม เอ่ย เสริม ขึ้น มา “ผม กับ

บุญ คิด ด้วย กัน เธอ สี่ ขวบ กว่า แล้ว ครับ อยู่ อนุบาล อ้วน แก้ม กลม เชียว”

“บุญ มี รูป น้อง จันทร์ เจ้า ค่ะ” ฉัน หยิบ ไอ โฟน ออก มา จาก กระเป๋า ถือ เปิด

รูป ลูกสาว คน เดียว ของ เรา ให้ เธอ ดู

ช่วง นี้ ฉัน สังเกต เห็น สีหน้า ของ พี่ เ อิง เอย แปลกๆ เธอ เหมือน เสียใจ

เสียดาย ฉัน อด คิด ไม่ ได้ ว่า บางที ผู้หญิง ที่ เพิ่ง บอก ประกาศ ให้ รู้ ไป เมื่อ ครู่ ว่า

เธอ อายุ ๓๘ แล้ว อาจจะ อยาก มี ลูก ก็ได้

ฉัน ยัง จำ เรื่อง เล่า ของ แม่ ที่ เร่งรัด ให้ ฉัน มี ลูก ทันที ที่ แต่งงาน กับ พี่ ตุ ลย์

เหตุผล ของ แม่คือ ผู้หญิง ทุก คน อยาก มี ลูก การ มี ลูก คือ การ ที่ ผู้หญิง ได้ ทำ หน้าที่

ของ ตัวเอง สมบูรณ์ แบบ

ฉัน คิดถึง เพื่อน แม่ คน หนึ่ง เธอ แต่งงาน ไม่ มี ลูก แม่ เคย เล่า ว่า สมัย ยัง

หนุ่ม ยัง สาว เธอ ไม่ ได้ รู้สึก อะไร เลย แต่ เมื่อ อายุ มาก ขึ้น เธอ เริ่ม หวาดระแวง หา

ความ สุข ไม่ ได้ ความ มั่นใจ ไม่ มี บ่อย ครั้ง ที่ เธอ ทำตัว เป็น นักสืบ คอย ติดตาม

สามี และ ด้วย ความ ไม่ ไว้เนื้อเชื่อใจ สามี เธอ จัดการ เรียกร้อง ให้ เขา ทำหมัน มี

ผล ทำให้ หมางเมิน เย็น ชา ต่อ กัน ไป พัก ใหญ่ ชีวิต ครอบครัว เริ่ม ไร้ สุข ความ ระหอง

ระแหง จาก เรื่อง เล็กๆ ก็ กลับกลาย เป็น เรื่อง ใหญ่

สุดท้าย เธอ หา เด็ก มา เลี้ยง แต่ ตัวเอง ก็ ยัง หาความ สุข ไม่ ได้ อยู่ ดี เพราะ

ใจ มี แต่ ความ หวาดหวั่น กลัว ลูกบุญธรรม ไม่ รัก

บ่อย ครั้ง ที่ เธอ ปรับทุกข์ กับ แม่ ปรับ ใน แบบ ที่ แม่ มา เล่า ว่า คร่ำครวญ

หวน ไห้ กลัว ไป หมด กลัว กับ อนาคต ที่ ยัง มา ไม่ ถึง กลัว จะ ไม่ มี คน ดูแล

ที่ สร้าง ปัญหา ให้ อยู่ ใน เวลา นี้ คือ กับ สามี ของ เธอ เอง

เธอ ตาม ติด เขา ทุก ย่าง ก้าว เธอ ยึด เขา เป็นที่ พึ่ง ทั้ง ทาง กาย ทาง ใจ เรียก

ได้ ว่า แต่ละ วัน แต่ละ เวลา นาที เธอ จะ ไม่ ยอม ให้ สามี คลาด คลา ไป ไหน ทั้ง ห่วง

ทั้ง หวง จน แม่ บอก ว่า หนักใจ ถ้า สามี ของ เธอ มี อัน ต้อง เป็นไป อะไร สัก อย่าง

ชีวิต เธอ จะ อยู่ ต่อ ไป ได้ อย่างไร

แวบ นั้น ฉัน นึกเห็น ใจ พี่ เ อิง เอย ขึ้น มา อด คิด ไม่ ได้ ว่า ถ้า แก่ตัว ไป เธอ

จะ เป็น อย่างไร หนอ

วัน นี้…เมื่อ กลับ บ้าน ฉัน จึง อารมณ์ ดี ยิ่ง นัก ฉัน จูง ลูก พา แก มา ถึง ห้อง-

โถง นั่งเล่น ของ ครอบครัว อย่าง มี ความ สุข เพราะ ชีวิต ของ ฉันมี ครบ ทุก อย่าง แล้ว

แม่บ้าน ของ เรา เตรียม ผัก สลัด ไว้ ให้ ฉัน เพิ่ง ได้ ตำรา ซอส ส้ม สูตร ใหม่ มา

จึง ตั้งใจ จะ ทำ อก เป็ด ราด ซอส ส้ม ให้ พี่ ตุ ลย์

วัน นี้…ฉัน แยก กลับ มา ก่อน เพราะ จะ ต้อง แวะ รับ จันทร์ เจ้าที่ โรงเรียน

ส่วน พี่ ตุ ลย์ ต้อง เข้าที่ ทำ งาน ต่อ

เขา กลับ บ้าน ตรง เวลา ทุ่ม ตรง หรือ ทุ่ม เศษๆ รถ พี่ ตุ ลย์ แล่น เข้า มา

จอด ที่ โรง จอด เหมือน ทุก วัน

บ้าน ของ เราเป็น ตึก รูป ทรง ทันสมัย ปลูก อยู่ ใน อาณา บริเวณ เดียวกัน กับ

บ้าน ของ พ่อ แม่ แน่นอน…นี่ คือ เรือนหอ ที่ พ่อ และ แม่ ของ ฉัน จัด ให้ เป็นของขวัญ

กับ เรา สอง คนใน การ แต่งงาน ใน วันที่ เริ่มต้น ชีวิต คู่

ทันที ที่ พี่เลี้ยง บอก ว่า คุณ พ่อ กลับ มา แล้ว จันทร์ เจ้า เดิน ลาก รองเท้า หัว

เป็ด ขน ฟูๆ นุ่มๆ ที่ ฉัน เพิ่ง ซื้อ ให้ ใหม่ วัน นี้ ออก ไป รับ พ่อ

ฉัน ยืน มอง ลูก ที่ เดิน ลาก เท้า ไป ช้าๆ ด้วย ใจ อิ่ม ฟู พอง และ ใจ ยิ่ง สุข มาก

ขึ้น เมื่อ เห็น พี่ ตุ ลย์ กาง แขน อุ้ม ลูกสาว ของ เรา ขึ้น มาก อด และ หอม อย่าง รัก และ

ทะนุถนอม ก่อน จะ วาง ลง และ ก้ม ลง ไป มอง หัว เป็ด สี เหลืองๆ ที่ ติด อยู่ หน้า

รองเท้า สำหรับ ใส่ อยู่ ใน บ้าน ของ ลูก

“สวย มั้ย คะ” ปาก น้อยๆ จิ้มลิ้ม ขยับ คุย แก้ม แก ยุ้ย จน พี่ ตุ ลย์ คง จะ อด

ไม่ ได้ที่ จะ หอม ไป อีก ฟอด หนึ่ง

จันทร์ เจ้า ยก สอง แขน ปัด ใบหน้า พ่อ ให้ พ้น จาก ใบหน้า ตัวเอง แต่ แวว ตา

กลับ วาววับ ด้วย ความ พอใจ และ ปาก น้อยๆ นั้น ขยับ บอก เล่า ต่อ “คุณ แม่ ซื้อ ให้

ค่ะ จันทร์ ชอบ รองเท้า เป็ด เป็ด สวย”

พี่ ตุ ลย์ หัวเราะ เงย หน้า มา มอง ฉัน แล้ว พูด ล้อๆ “ชอบ เป็ดอย่าง นี้ จันทร์-

เจ้า จะ ทาน อก เป็ดที่ บุญ ทำ มั้ยล่ะ เนี่ย”

ฉัน อด ค้อน ไม่ ได้ พี่ ตุ ลย์ ชอบ ล้อ แบบ นี้ เมื่อ เดิน เข้าไป ใกล้ เขา จ้อง ตา

ส่ง แวว หวาน ให้

นับ ถึง วัน นี้ เรา แต่งงาน กัน มา ห้า ปี เศษๆ แล้ว ฉัน ยัง รู้สึก รัก พี่ ตุ ลย์ เท่า

เดิม ไม่ มี สิ่ง ใด เปลี่ยนแปลง บางทีนอกจาก ความ รัก อาจจะ เพิ่ม ความ ผูกพัน

ห่วงใยเข้า มา อีก ด้วย ซ้ำ

พี่ ตุ ลย์ยัง เป็น พี่ ตุ ลย์ คน เดิม ที่ ฉัน รู้จัก เขา เสมอ ต้น เสมอ ปลาย เมื่อ

วัน แรกๆ ที่ เรา แต่งงาน กัน พี่ ตุ ลย์ กลับ บ้าน เวลา ใด ถึง วัน นี้ เขา ก็ ยัง รักษา

เวลา เดิม อยู่ อย่าง นั้น ไม่ เฉพาะ แต่ เรื่อง นี้ เรื่อง อื่นๆ ก็ เหมือน กัน อย่าง เรื่อง

สี พี่ ตุ ลย์ ชอบ สี เขียว เขา ก็ ยัง ไม่ เปลี่ยนใจ สี เขียว ยัง อยู่ ใน ใจ ตลอด มา ทำให้

ฉัน ต้อง พิถีพิถัน เวลา จะ เลือก เสื้อ ผ้า หรือ ข้าวของ เครื่อง ใช้ ส่วนตัว ให้ ฉัน จะต้อง

หา ของ ที่ มี สี เขียว หรือ ส่วน ของ สี เขียว ผสม อยู่ ด้วย เสมอๆ เพื่อ ให้ เขา พอใจ และ

มี ความ สุข

หรือ แม้แต่ อาหาร พี่ ตุ ลย์ ชอบ รส จืดๆ เขา ไม่ เคย เปลี่ยน ชอบ อยู่ อย่าง

เดิม และ ทุกๆ เช้า อาหาร ที่ เขา จะ ทาน ก่อน ออก จากบ้าน คือ กาแฟ ดำกับ

ขนม ปัง ปิ้ง สาม แผ่น เขา ก็ ยัง รับประทาน อยู่ แค่ นั้น

เรื่อง แบบ นี้ แม่ บอก ฉัน บ่อยๆ ว่า ผู้ชาย ไม่ เปลี่ยนใจ ง่ายๆ น่ะ ดีแล้ว ดี

กว่า คน ที่ เปลี่ยนใจ ไป เปลี่ยนใจ มา เขา เคย ชอบ อะไร เขา เคย ทำ อะไร แบบ

ไหน ให้ เป็น อย่าง นั้น เพราะ มัน จะ หมาย ถึง ตัว เรา ด้วย นั่น คือ เขา เคย รัก เรา

อย่างไร เขา ก็ จะ คง ความ รัก ไว้ ไม่ เปลี่ยนแปลง

แต่ นิสัย ชอบ สิ่ง ไหน ไม่ ยอม เปลี่ยนแปลง ของ พี่ ตุ ลย์ ข้อ นี้ ฉัน ก็ อด จะ แย้ง

กับ แม่ แบบ เล่นๆ ไม่ ได้ว่า นิสัย พี่ ตุ ลย์เป็น นิสัย ของ คน ที่ อยู่ กับ ตัวเลข หรือ

ทำ งาน กับ ตัวเลข มาก กว่า ต่างหาก อาชีพ ของ พี่ ตุ ลย์ ยุ่ง อยู่ กับ ตัวเลข ใน บัญชี เงิน

ฝาก เงิน ถอน เงิน ออม เงินกู้ ดอกเบี้ย และ แผนการ เงิน ต่างๆ ของ ผู้คน

มากมาย ดังนั้น เขา จึง ทำ อะไร ต้อง ทำ อย่าง รอบคอบ ไม่ ให้ หลุด ไม่ ให้ ลืม

พี่ ตุ ลย์จึงต้อง มี วินัย ใน ตัวเอง และ ความ ที่ ต้อง ฝึก วินัย ให้ ตัวเอง นี่เอง จึง ทำให้

เขา มั่นคง ไม่ เปลี่ยน แปร ต่อ ความชอบ ความ เคย ชิน เคย ทำ อะไร ก็ ทำ อยู่

ซ้ำๆ

ใน ที่สุด…อาหาร มื้อ ค่ำ พร้อม แล้ว

พร้อม หลังจาก พี่ ตุ ลย์ ขึ้น ไป อาบ น้ำ เปลี่ยน เสื้อ ผ้า ลง มา

เพื่อน บาง คน เคย คุย กับ ฉัน ว่า ‘อาหาร ค่ำที่ บ้าน ดึก ไป หรือ เปล่า’ เพราะ

บ้าน เรา กว่า จะ เริ่ม ลงมือ รับประทาน มื้อ ค่ำ กัน ก็ เกือบๆ สอง ทุ่ม แล้ว

ฉัน เคย ยิ้ม ให้ เพื่อน เมื่อ อธิบาย ‘ก็ พี่ ตุ ลย์ กลับ บ้าน เย็น ใกล้ ค่ำ จะ ให้ เรา

ทาน ข้าว กัน เร็ว กว่า นี้ ได้ อย่างไร’

‘เขา ไม่ หิว แย่ หรือ’ แม่ ช่าง ซัก คน เดิม นั่นแหละ ที่ ถาม ต่อ

ฉัน เคย ถาม ประโยค นี้ กับ พี่ ตุ ลย์ เหมือน กัน คำ ตอบ ที่ ได้ ทำให้ ตอบ

เพื่อน ไป อย่าง พอใจ และ ภูมิใจ ‘สามี ฉัน เขา เป็น ระดับ บริหาร บ่าย จัดๆ ซัก

สี่ ห้า โมง เย็น ลูกน้อง เค้า ก็ จะ จัดหา อาหารว่าง มา ให้ รองท้อง แล้ว จ้า’

แม่ เพื่อน ตัวดี มอง หน้า หล่อน ทำท่า จะ พูด แต่ แล้ว ก็ เงียบ ไป

เมื่อ พี่ ตุ ลย์ นั่ง ที่ โต๊ะ อาหาร ฉัน หมุน อก เป็ด ราด ซอส ส้ม ที่ โทร. ไป บอก

เขา ตั้งแต่ ตอน จะ เริ่ม ลงมือ ทำ มา ให้ ตรง หน้า “ลอง ชิม นะ คะ บุญ รู้ เคล็ด ลับ ของ

ซอส แล้ว ละ ค่ะ ต้อง ใช้ น้ำตาล สี รำ เคี่ยว ไฟ อ่อนๆ จน มัน เป็น คารา เมล คือ เยิ้มๆ

ไหม้ๆ นิดๆ ถึง ได้ ใส่ เนย ตาม และ ที่ สำคัญ ต้อง ใช้ ช้อน ไม้หรือ พาย ไม้ คน นะ คะ”

เขา พยัก หน้า รับ ตัก อาหาร ฝีมือ ฉัน ใส่ จาน ใช้ มีด หั่น ชิม

“เป็น ไง คะ ใช้ได้ มั้ย คะ” ฉัน ถาม เพราะ เห็น เขา ทำ หน้า นิ่งๆ

แต่ แล้ว ใจ ฉัน ก็ อิ่ม ไป ด้วย ความ สุข เมื่อ พี่ ตุ ลย์ พยัก หน้า

เท่า นี้ ก็ พอใจ แล้ว เพราะ เขา ไม่ เคย ชม ใคร ใน เรื่อง อาหาร

อัน ที่จริง พี่ ตุ ลย์ เป็น คน ทาน ง่าย อะไร ก็ได้ ไม่ เคย มี ปัญหา ตลอด เวลา

ที่ แต่งงาน กัน มา ไม่ ว่า ฉัน จัดหา อะไร มา ให้ เขา รับ ได้ หมด

มื้อ นี้ เรา นั่ง ทาน ข้าว กัน เงียบๆ เหมือน เคย แต่ ใน ความ เงียบ นั้น มีเสียง

ของ จันทร์ เจ้าหัว เราะ เริงร่า อยู่ กับ พี่เลี้ยง ใน ห้อง ข้างๆ แทรก เข้า มา ให้ ได้ยิน เป็น

ระยะๆ

ชีวิต ของ ฉัน มี ความ สุข แล้ว มี ทุก อย่าง พร้อม คือ มี สามี มี ลูก มี ฐานะ

หลักฐาน อัน มั่นคง มี พ่อ แม่ อยู่ ใกล้ๆ อยาก ได้ สิ่ง ใด สม ประสงค์ ไป หมด

ฉัน เป็น ลูกสาว คน เดียว ของ พ่อ แม่

แม้ ตอน ที่ ยัง เด็กๆ ครอบครัว ของ เรา จะ อยู่ ใน บ้าน หลัง เล็กๆ และ พ่อ กับ

แม่ ยัง ทำ งาน อยู่ ใน บริษัท แห่ง หนึ่ง แต่ พ่อ กับ แม่ ก็ ช่วย กัน พา ครอบครัว ก้าว ไป

ข้าง หน้า ได้ อย่าง รวดเร็ว และ ก้าว ไป ข้าง หน้า อยู่ ตลอด เวลา

พ่อ พูด เสมอ ว่า ชีวิต คน เรา เก่ง อย่าง เดียว ไม่ พอ มัน ต้อง เฮง คือ มี โชค

ด้วย ความ สำเร็จ จึง จะ เกิด ขึ้น

ชีวิต พ่อ มี โชค จริงๆ

ทันใดนั้น เสียง จันทร์ เจ้า ก็ แผด ร้อง อย่าง เจ็บปวด แทรก ขึ้น มา ความคิด

ฉัน ชะงัก ทั้ง ฉัน ทั้ง พี่ ตุ ลย์ ออก วิ่ง เกือบ จะ พร้อม กัน วิ่ง ไป ยัง ห้อง ข้างๆ ที่ ลูกเล่น

อยู่ กับ พี่เลี้ยง

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)