Hi Sweetheart จีบซ้อมๆ ให้พร้อมรักเธอ

บทนำ

ทางเดินจากประตูรั้วไปจนถึงตัวคฤหาสน์หลังมหึมาดูยาวไกลจนน่าตกตะลึง ต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจีและดอกไม้สารพัดสีบนพื้นที่โล่งกว้างรอบๆ คฤหาสน์ช่างงดงามตราตรึงใจ สระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านข้างก็ดูน่ากระโดดลงไปว่ายเล่นกว่าห้อยหนองคลองบึงแถวบ้านที่ขอนแก่นเป็นไหนๆ

“เอ้า! มัวชักช้าอยู่ได้ เดินตามมาเร็วๆ สิตาหวาน”

เสียงเร่งของพี่เจนนี่ทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ สองตายังคงเบิกกว้างและมองสำรวจไปทั่วด้วยความรู้สึกตื่นตาตื่นใจ ที่นี่มันสวรรค์หรืออย่างไรกัน ทำไมถึงได้ใหญ่โตและสวยงามขนาดนี้

ฉันเดินตามพี่เจนนี่ไปติดๆ จนถึงตัวคฤหาสน์ ผ่านประตูไม้สักเข้าไปก็พบกับโถงโล่งกว้างและโซฟาหรูชุดใหญ่ ผู้หญิงหน้าตาสวยจัดคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โซฟานั่น เธอคงจะเป็น...

“คุณหนูขา” พี่เจนนี่ว่าพลางย่อตัวนั่งลงบนพื้นข้างๆ คุณคนสวยฉันจึงนั่งลงตาม “นี่ตาหวาน ลูกพี่ลูกน้องของเจนนี่เองค่ะ ตาหวาน นี่คุณซีรี่ส์ เจ้านายพี่เอง”

คุณซีรี่ส์ละสายตาจากนิตยสารในมือและเหลือบมองฉัน ส่วนฉันก็ยกมือไหว้เธออย่างนอบน้อม

“สวัสดีค่ะ”

“นี่หยุดเลยนะ เรื่องอะไรมายกมือไหว้ฉัน ฉันยังไม่แก่ซะหน่อย” เธอพูดพลางเชิดหน้าขึ้นนิดๆ อย่างพวกคุณหนูเอาแต่ใจในละครโทรทัศน์จากนั้นจึงถามขึ้น “แล้วพากันมาทำไมเนี่ย”

“คืออย่างนี้ค่ะ พอดีว่าตาหวานสอบเข้ามหาวิทยาลัยไทยสยามได้ ก็เลยต้องย้ายเข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯ เจนนี่เห็นว่ามหาวิทยาลัยของตาหวานอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ก็เลยว่าจะให้มาอยู่ด้วยกันจะได้ไม่ต้องเสียเงินค่าเช่าหอให้สิ้นเปลือง คือพ่อแม่ของตาหวานไม่ค่อยจะมีเงินน่ะค่ะ”

“มาเปลืองบ้านฉันแทนงั้นสิ”

“แหม คุณหนูรวยออกจะตายไป ยัยตาหวานตัวนิดเดียวไม่เปลืองเท่าไหร่หรอกค่ะ อีกอย่างคุณหนูจะได้มีคนดูแลเพิ่มอีกคนไงคะ”

“ฉันไม่ได้ต้องการคนดูแลเพิ่ม แค่เธอคนเดียวฉันก็รำคาญจะแย่แล้วย่ะ”

“งั้นก็ให้ตาหวานไปช่วยดูแลคุณผู้หญิงก็ได้ค่ะ”

“นั่นยิ่งไม่จำเป็นใหญ่ คุณแม่ของฉันดูแลตัวเองได้ดีมากอยู่แล้ว”

“อืม...งั้นก็ถือซะว่าให้ตาหวานมาดูแลเจนนี่ก็แล้วกันนะคะ”

คุณซีรี่ส์ส่ายหน้าราวกับขี้เกียจจะเถียงแล้วก้มหน้าอ่านนิตยสารต่อโดยไม่ได้พูดอะไรอีก พี่เจนนี่ก็เลยสรุปเอาเองว่า...

“ไปตาหวาน เดี๋ยวพี่จะพาไปดูห้อง”

เอ่อ...ตกลงว่าคุณซีรี่ส์อนุญาตแล้วเหรอ ฉันไม่เห็นจะได้ยิน

ฉันลุกขึ้นหิ้วกระเป๋าเดินตามพี่เจนนี่ไปอย่างงงๆ แต่เดินยังไม่ทันจะพ้นห้องโถง เสียงใสๆ ของคุณซีรี่ส์คนสวยก็หยุดเราเอาไว้

“เดี๋ยว!”

ฉันกับพี่เจนนี่หยุดเดินและหันกลับไป ขณะที่คุณซีรี่ส์ลุกจากโซฟาเดินตรงมาทางฉัน ดวงตาคมสวยก็มองสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า คิ้วเรียวขมวดมุ่นนิดๆ อย่างใช้ความคิด

“เธอนี่ก็หน้าตาสวยดีเหมือนกันนะ”

“...?”

ฉันรู้สึกงงมากกว่าที่จะเขินกับคำชมนั่น ทำไมคุณซีรี่ส์ต้องมาพิจารณาหน้าตาของฉันด้วย

“ถ้าเธอไปอยู่กับหมอนั่นมันต้องเวิร์กแน่ๆ”
“คะ?”

“หมายความว่ายังไงคะ! คุณหนูจะให้ยัยตาหวานไปอยู่ที่ไหน!” พี่เจนนี่ถามหน้าตาตื่น

คุณซีรี่ส์ยิ้มอย่างมีเลศนัย นัยน์ตาของเธอดูซุกซนราวกับความคิดในหัวกำลังโลดแล่นอย่างนึกสนุก แต่ฉันไม่ค่อยแน่ใจว่าฉันจะสนุกกับเธอด้วยรึเปล่า

เอาเถอะ ฉันอยู่ที่ไหนก็ได้ ถ้ามันฟรีอ่ะนะ

คุณซีรี่ส์ขับรถพาฉันมาที่คอนโดฯ แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากคฤหาสน์ของคุณซีรี่ส์มาก ใช้เวลาเดินทางเพียงสิบห้านาทีก็ถึง ฉันไม่กล้าถามอะไรมาก ได้แต่เดินตามเธอต้อยๆ ขึ้นลิฟต์มาจนถึงชั้นสิบเอ็ด จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องของใครสักคนซึ่งแน่นอนว่าฉันไม่รู้จัก คุณซีรี่ส์กดกริ่งที่หน้าประตูห้อง สักพักคนที่อยู่ในห้องก็เดินมาเปิดประตูให้

“Hi”

“มาทำไมเนี่ย” เจ้าของห้องถามด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ดวงตาสีดำสนิทเหลือบมองฉันเพียงไม่กี่วินาทีก่อนจะเบนสายตากลับไปมองคุณซีรี่ส์

เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวจัดจนออกจะซีดไปนิด ใบหน้าเกลี้ยงเกลาหมดจน ส่วนต่างๆ บนใบหน้าประกอบกันได้อย่างลงตัวราวกับภาพวาด เรียกได้ว่าหล่อมากชนิดที่หาตัวจับได้ยากเชียวล่ะ หรือจะบอกว่าสวยก็คงไม่ผิด ดูหน้าเขาสิ ถ้าจับใส่วิกผมยาวต้องสวยกว่าผู้หญิงแน่เลย

“นั่นคือคำที่ควรใช้ทักทายแขกเหรอ นายนี่มันไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะเซย์ไฮ” คุณซีรี่ส์ว่าพลางถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องโดยไม่รอให้อีกฝ่ายเชื้อเชิญ อ่านะ แล้วก็ไปว่าเขาไม่มีมารยาท

“จะไม่เข้ามารึไง” คนตัวสูงเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นว่าฉันไม่ยอมเดินตามคุณซีรี่ส์เข้าไปซะที ก็ฉันไม่กล้านี่นา พอดีมีมารยาทมากกว่าพวกเขาสองคนนิดหนึ่งอ่ะนะ

“ขะ...เข้าค่ะ” ฉันก้มหัวเดินผ่านเขาเข้าไปในห้องอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ตั้งท่าจะนั่งลงบนพื้นข้างๆ คุณซีรี่ส์ แต่คุณซีรี่ส์ดึงแขนฉันให้ลุกขึ้นมานั่งบนโซฟา

“ฉันจะให้ตาหวานมาอยู่ที่นี่” เธอพูดขึ้นตอนที่เจ้าของห้องเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาเล็กอีกตัวหนึ่งที่อยู่ข้างๆ

เดี๋ยวนะ! จะให้ฉันอยู่กับผู้ชายคนนี้น่ะเหรอ!

“พูดอะไรของเธอ” เจ้าของห้องตั้งคำถามเสียงเครียด ฉันก็ชักจะเครียดแล้วเหมือนกัน จะอยู่เข้าไปได้ยังไง ในเมื่อเขาเป็นผู้ชาย แล้วฉันก็เป็นผู้หญิง

“ตาหวานเป็นลูกพี่ลูกน้องของคนใช้ที่บ้านฉัน เธอเดินทางมาจากต่างจังหวัดเพื่อเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ แต่ว่าตอนนี้ยังไม่มีที่อยู่ ฉันก็เลยว่าจะให้มาอยู่กับนาย”

“ไม่ตลก”

“ห้องตรงข้ามนายยังว่างอยู่ใช่มั้ย” คุณซีรี่ส์ถามด้วยสีหน้ารื่นเริงขณะที่อีกฝ่ายถอนหายใจพลางกลอกตาอย่างเซ็งจัด

“คุณแม่กำลังจะปล่อยเช่า”

“แต่ก็ยังไม่มีคนมาเช่านี่ ให้ตาหวานอยู่ที่ห้องนั้นไปก่อนเถอะ”

อ๋อ ที่แท้ก็จะให้ฉันอยู่ที่ห้องตรงข้าม แบบนี้ค่อยฟังดูเข้าท่าหน่อย

“นี่เธอคิดจะเล่นอะไรกันแน่ซีรี่ส์”

“ใครว่าเล่น ฉันจริงจังจะตาย”

“ฉันไม่ว่างมาเล่นกับเธอหรอกนะ พาคนของเธอกลับไปซะ”

“เสียใจ ฉันยกตาหวานให้เป็นคนของนายไปแล้ว พอดีว่าที่บ้านฉันรับคนใช้ไว้เต็มโควตาแล้วน่ะนะ”

“แต่ฉันไม่ต้องการคนใช้”

“ฉันก็ไม่ได้ให้ตาหวานมาเป็นคนใช้ของนายซะหน่อย...” คุณซีรี่ส์อมยิ้มนิดๆ ก่อนจะพูดต่อ “ฉันจะให้เธอมาเป็นคู่ซ้อมจีบของนายต่างหากล่ะ”

“คู่ซ้อมจีบ!?” ฉันกับเจ้าของห้องพูดขึ้นแทบจะพร้อมกัน

บ้าแล้ว! ไอ้การจีบนี่มันต้องมีคู่ซ้อมด้วยเรอะ ไม่ใช่ชกมวยนะ

“ก็นายเคยพูดเองว่าตั้งแต่ถูกฉันปฏิเสธ นายก็ไม่กล้าจีบผู้หญิงคนไหนอีกเลยไม่ใช่เหรอ นี่ไง ตาหวานจะมาเป็นคู่ซ้อมจีบให้นายเพื่อเรียกเอาความมั่นใจของนายกลับคืนมา”

หมายความว่า...เขาคนนี้เคยจีบคุณซีรี่ส์มาก่อนอย่างนั้นเหรอ

คนตัวสูงเหลือบมองฉันแวบหนึ่ง ดูเขาไม่ค่อยชอบใจเท่าไหรที่คุณซีรี่ส์พูดเรื่องที่เคยปฏิเสธเขาต่อหน้าฉัน คงจะอายล่ะมั้ง

“ฉันรู้สึกผิดมากจริงๆ นะที่ทำให้นายต้องเสียเซลฟ์ ให้ฉันได้แสดงความรับผิดชอบอะไรบ้างเถอะ”

“ด้วยการส่งผู้หญิงมาเป็นคู่ซ้อมจีบให้ฉันเนี่ยนะ”

“อือฮึ นี่ถ้าไม่กลัวว่าสุดที่รักของฉันจะหึงล่ะก็ ฉันซ้อมให้นายเองไปแล้ว”

“ไร้สาระ”

“ฉันไม่ได้ไร้สาระนะ ฉันไตร่ตรองมาแล้วเป็นอย่างดี เพื่อนๆ นายก็มีแฟนกันหมดแล้ว เหลือแต่นายคนเดียวที่ไร้คู่”

“ไอ้การ์ฟิลด์ก็ยังไม่มีแฟน”

“แต่หมอนั่นจีบผู้หญิงไปทั่วเลยเนอะ หนึ่งปีมานี้หมอนั่นเปลี่ยนคนควงไปกี่โหลแล้วก็ไม่รู้ ขืนนายมัวชักช้าผู้หญิงทั้งมหาวิทยาลัยคงจะถูกหมอนั่นกวาดเรียบ แล้วก็จะไม่เหลือผู้หญิงให้นายจีบเลยสักคน”

“ฉันก็ไม่ได้คิดอยากจะจีบใครอยู่แล้ว”

“นั่นมันเป็นเพราะว่านายกลัวแป้กซ้ำรอยเดิมต่างหาก เชื่อเถอะว่าถ้านายได้ซ้อมบ่อยๆ จนลืมความกลัวนั้นแล้ว ต้องมีสาวๆ หลายคนที่นายอยากจีบแน่ๆ”

“เลิกพูดจาเพ้อเจ้อแล้วก็พาคนของเธอกลับไปซะทีเถอะ” หน้าตาเขาเริ่มหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ

“เธอไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ยตาหวาน ถ้าฉันจะให้เธอช่วยเป็นคู่ซ้อมจีบให้เพื่อนฉัน” คุณซีรี่ส์หันมาถามฉันโดยไม่สนใจท่าทีต่อต้านของอีกฝ่ายเลยสักนิด

“เอ่อ...” จริงๆ แค่มีที่ให้ฉันอยู่ฟรีๆ ฉันก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะ จะซ้อมจีบหรือซ้อมมวยอะไรก็ได้หมด คนที่มีปัญหาน่าจะเป็นเพื่อนของคุณซีรี่ส์มากกว่า “แล้วแต่คุณซีรี่ส์เถอะค่ะ ฉันยังไงก็ได้”

“ดี งั้นก็อยู่เป็นคู่ซ้อมให้หมอนี่ จนกว่าเขาจะเลิกป๊อด” ดวงตาคมสวยปรายมองไปยังผู้ชายคนเดียวในห้อง

“ฟังนะซีรี่ส์ ฉัน-ไม่-ต้อง-การ-คู่-ซ้อม” เขาแย้งขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“นายหาแฟนได้เมื่อไหร่ ฉันจะมารับตาหวานกลับไปอยู่ด้วย โอเค้?”

“ไม่โอเค!”

“ขอให้สนุกกับการซ้อมนะสุดหล่อ บาย” คุณซีรี่ส์ว่าแล้วก็ลุกเดินออกไปจากห้องทันที ดูเหมือนคำปฏิเสธของอีกฝ่ายจะไม่ได้เข้าหูเธอเลย

ฉันนั่งหน้าเด๋อด๋าอย่างไม่รู้ว่าต้องพาตัวเองไปไว้ตรงไหนดี จะนั่งอยู่ตรงนี้ต่อไปเจ้าของห้องเขาก็ไม่ต้อนรับ จะลุกตามคุณซีรี่ส์ไปเธอก็คงจะไล่ฉันกลับมา แง

“ยืนอยู่ทำไมล่ะ ตามยัยตัวยุ่งไปสิ” คนตัวสูงหันมาทำตาขวางใส่ฉัน

“ก็...คุณซีรี่ส์บอกให้ฉันอยู่เป็นคู่ซ้อมจีบให้คุณนี่คะ”

เขากลอกตาอย่างหงุดหงิดกับคำตอบของฉัน

“อย่าซื่อบื้อไปหน่อยเลย ออกไป” นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่ประตู ฉันมองตามสลับกับมองหน้าดุๆ ของเขา แล้วก็จำต้องวิ่งตามคุณซีรี่ส์ออกไปอย่างไม่มีทางเลือก

พวกคนรวยนี่ทำตัวน่าปวดหัวจริงๆ เลยนะ

1

ฉันเดินคอตกกลับมาที่ล็อบบี้ตรงหน้าโต๊ะพนักงานต้อนรับ หย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง ฉันตามคุณซีรี่ส์ไม่ทัน ไม่สิ อันที่จริงก็ทัน แต่คุณซีรี่ส์จงใจขับรถหนีฉันมากกว่า

ฉันควรจะทำยังไงดี ขึ้นลิฟต์กลับไปหาผู้ชายคนนั้นดีมั้ย คงไม่ดี ท่าทางไร้น้ำใจแบบนั้น เขาต้องไล่ตะเพิดฉันเหมือนหมูหมากาไก่แน่ๆ อีกอย่างฉันจะเดินผ่านประตูกระจกไปขึ้นลิฟต์ได้ยังไงในเมื่อฉันไม่มีบัตรผ่าน แถม รปภ. หน้าเข้มก็เฝ้าประตูอยู่ตลอดเวลาแบบนี้

พี่เจนนี่นะพี่เจนนี่ ไหนบอกว่าคุณซีรี่ส์ปากร้ายใจดี คนใจดีเขาทิ้งคนไร้ที่อยู่ง่ายๆ แบบนี้น่ะเหรอ จะไปหาห้องเช่าอยู่เงินรายเดือนที่พ่อให้มาก็คงไม่พอ จะไปหางานทำเพิ่มรายได้ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาที่ไหน เส้นทางในกรุงเทพฯ ก็ไม่ค่อยรู้จัก นั่งรถเมล์ยังไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ เฮ้อ แล้วคืนนี้ฉันจะนอนที่ไหนล่ะเนี่ย

ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาพี่เจนนี่เพื่อทวงถามหาความรับผิดชอบ ไม่รู้แหละ ในเมื่อพี่เจนนี่เป็นคนอาสาพาฉันเข้ากรุงเทพฯ พี่เจนนี่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้

เสียงรอสายดังอยู่ไม่นาน ปลายสายก็กดรับ

(ว่าไงตาหวาน ตกลงคุณซีรี่ส์พาแกไปอยู่ที่ไหน)

“คุณซีรี่ส์ของพี่ทิ้งหวานไปแล้ว”

(หือ?)

“พี่ต้องช่วยหวานนะ คุณซีรี่ส์ทิ้งหวานไว้ที่คอนโดฯ ของเพื่อนทั้งที่เขาไม่ต้อนรับหวานเลยสักนิด เขาไล่หวานออกมาจากห้อง ส่วนคุณซีรี่ส์ก็ขับรถหนีไปเฉยเลย ตอนนี้หวานไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” ฉันคร่ำครวญอย่างคนอับจนหนทาง นี่ถ้าไม่ติดว่าอาย รปภ. ล่ะก็ ฉันจะแหกปากร้องไห้ให้คอนโดฯ แตกเลย

(เดี๋ยวๆ เล่าช้าๆ พี่ไม่เข้าใจ ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน)

“หวานก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือที่ไหน รู้แต่ว่าเป็นคอนโดฯ ของเพื่อนคุณซีรี่ส์”

(เพื่อนคุณซีรี่ส์เหรอ ใครกัน ผู้หญิงหรือผู้ชาย)

“ผู้ชาย หน้าตาก็ดี แต่ใจดำชะมัดยาด”

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)