Ah! My Cinderella รักฉันเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง

บทนำ

ชีวิตจริงมันยิ่งกว่าในเทพนิยาย!

‘เอลล่า คิม’ เด็กสาววัยสิบเจ็ดเหนาะๆ ลูกครึ่งเกาหลี-ฟิปปินส์มักคิดอยู่เสมอว่าซินเดอเรลล่ามีเพียงแค่ในเทพนิยายที่เธอเคยอ่านเมื่อตอนยังเป็นเด็กเท่านั้น จนกระทั่งในวันเกิดอายุครบเก้าปีของเธอ...วันนั้นเป็นวันที่ทำให้เธอได้รู้ว่าซินเดอเรลล่าก็มีอยู่ในโลกแห่งความจริงเหมือนกัน

เพียงแต่...โลกแห่งความจริงมันสุดแสนจะเลวร้ายอย่างที่เทพนิยายไม่สามารถเทียบได้เลยทีเดียว

 และถ้าถามว่าทำไมล่ะก็...

1.Donovan คือบริษัทแบรนด์เนมชื่อดังที่ส่งขายสินค้าไปทั่วทุกมุมโลก เป็นที่นิยมในหมู่เซเลบริตี้พอ ๆกับชาแนล กุชชี่ ฯลฯ

2.’อันโตนี โดโนวาน’ คือเจ้าของแบรนด์ Donovan ติดอันดับหนึ่งในสิบของบุคคลที่คนทั้งโลกจับตามอง

3.อันโตนีมีลูกชายอยู่สี่คนและลูกสาวหนึ่งคน ซึ่งเอลล่าเป็นลูกคนที่ห้าของเขา

4.เพียงแต่...เธอไม่ใช่ลูกแท้ๆ และไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของสี่พี่น้องตระกูลโดโนวานเท่านั้น

5.พ่อของเธอเป็นชาวเกาหลีแต่ไม่เคยเห็นหน้าเพราะท่านเสียชีวิตไปตั้งแต่ก่อนเธอเกิด แม่ของเธอซึ่งเป็นคนฟิลิปปินส์จึงแต่งงานใหม่ตอนเธออายุได้สามขวบ และคนที่แม่ของเธอแต่งงานด้วยก็คืออันโตนี โดโนวานนั่นเอง

 6.อันโตนีทำหน้าที่พ่อได้อย่างดีเยี่ยม...ดีเยี่ยมจริงๆ จนเอลล่ายกให้เขาเป็นพ่อเบอร์หนึ่งในดวงใจ ส่วนพี่ชายทั้งสี่ก็ดูแลเธอเป็นอย่างดีประหนึ่งเธอเป็นน้องสาวในไส้...จนกระทั่งเธออายุได้เก้าขวบ แม่ของเธอก็มาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางเครื่องบิน

7.และหลังจากนั้นฟันเฟืองแห่งชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปตลอดกาลลล

ณ บ้านตระกูลโดโนวาน

ปั้ก!!!

“!”

เอลล่าสะดุ้งน้อยๆ แล้วหันไปมองเบื้องหลัง เพราะขณะที่กำลังเล่นอยู่กับ ‘เซอร์พอล’ แมวเปอร์เซียสีเทาที่เธอเลี้ยงเอาไว้ในบ้าน อะไรบางอย่างก็กระทบเข้ากับศีรษะเธออย่างจัง แม้มันจะเจ็บแค่ไหนแต่เธอก็ไม่ได้โวยวายออกมาและไม่มีทีท่าแปลกใจหรือสงสัยแต่อย่างใด...เพราะนี่คือเหตุการณ์ปกติที่เธอเจอบ่อยจนชินในชีวิตประจำวันน่ะสิ

เอลล่ามองกะละมังพลาสติกและบรรดาพริกหวานที่ถูกหั่นเป็นสี่เหลี่ยมลูกเต๋าที่กระจายเกลื่อนอยู่บนพื้นและคาดว่าเจ้าสิ่งนี้แหละที่กระทบกับศีรษะของเธอเมื่อสักครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบสายตา ‘พี่ชายคนที่สาม’ หรือ ‘ยูริ โดโนวาน’ เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลตัดสั้นและยีเซอร์ๆ ดูกระชากใจสาวสุดๆ (สาวทุกคนที่ไม่ใช่เอลล่าน่ะนะ) เขามีร่างล่ำสันบึกบึนแบบนักกีฬา ใบหน้าหล่อ โหด โฉด ชั่ว และส่วนสูงที่ทะลุร้อยเก้าสิบเซนติเมตร แต่กลับสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูลายกระรอกน้อยที่ไม่เข้ากับตัวเองเลยสักนิด แต่ก็แน่ล่ะ...คนอย่างเขาเคยแคร์สายตาใครที่ไหนกันล่ะ

อึก!

เอลล่าอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอหนึ่งอึก เพราะสายตาที่ยูริกำลังมองเธอมันเหมือนกับเธอไปปาขี้ใส่หน้าเขายังไงยังงั้น

“นี่เธอ...”

ก้มหน้าเตรียมตัวรับชะตากรรมของตัวเอง

“เธอมีสมองไว้กั้นหูรึไงหา!!!”

“…!”

“หรือว่ามีหัวไว้แค่ให้ผมขึ้นอย่างเดียวเรอะ!!!”

“…!!”

“ชีวิตเคยคิดจะทำอะไรดีๆ บ้างมั้ยฮะ!!!!”

“!!!!”

พะ...พลังเสียงเซอร์ราวนด์สุดๆ ทำเอาเอลล่าที่ถึงจะโดนด่าทำนองนี้อยู่บ่อยๆ อดสะดุ้งไม่ได้

“ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าเวลาหั่นพริกวานให้ซอยให้ละเอียดๆ น่ะ! บอกเป็นเป็นหมื่นรอบแล้วทำไมไม่รู้จักจำหา! มีหัวไว้ประดับคอรึไงฟะ!”

จึ๊กๆๆ

ไม่พูดเปล่า ยูริใช้นิ้วจิ้มๆ กบาลน้องสาวนอกไส้ของตัวเองแรงๆ หลายทีจนหัวเล็กๆ นั่นแทบจะหลุดออกจากบ่าอยู่แล้ว

“ตะ...แต่ว่า...แต่ฉันก็ซอยตามที่พี่บอกทุกอย่างเลยนะ”

“กับผีอ่ะสิ! ชิ้นใหญ่จนแทบจะติดคอตายแบบนี้บ้านป้าเธอเรียกซอยเรอะ”

“ฉันไม่มีป้าสักหน่อย ญาติที่เหลืออยู่ตอนนี้ก็มีแต่พี่ๆ กับคุณพ่อเท่านั้นแหละ”

“ใครสนญาติหล่อนกัน! ฉันกำลังพูดถึงพริกหวานอยู่ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องจะได้มั้ยฮะ!”

“กะ...ก็...”

“อะไร!”

“...ฉะ...ฉันว่าพริกหวานที่ฉันหั่นมันก็ชิ้นเล็กแล้วนะ ไม่เห็นจะใหญ่ตรง...!”

เปรี้ยง!

กะละมังพลาสติกลอยมากระทบหัวเอลล่าอีกครั้งข้อหาเถียงคำไม่ตกฟาก

“โอ๊ย!”

“บอกว่าใหญ่ก็ใหญ่ดิวะ! เธอหั่นออกมาเป็นสี่เหลี่ยมลูกเต๋าแบบนี้แมวที่ไหนมันจะไปกระเดือกลง เธอก็รู้ไม่ใช่เรอะว่าโซริน้องรักของฉันเกลียดพริกหวานยิ่งกว่าอะไรดี ถ้าไม่ทำให้สุกและซอยไม่ละเอียดเจ้านั่นก็จะไม่กินเด็ดขาด มีสมองน่ะหัดคิดซะบ้าง หรือว่าสมองเธอมันหยุดทำงานไปแล้วฮะ!”

“งั้น...เดี๋ยวฉันไปหั่นให้ใหม่...”

“ไม่จำเป็น”

“...” อ้าว...

“คนไร้ประโยชน์และทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่างอย่างเธอน่ะ รีบๆ ไปตายซะเถอะ เลี้ยงเสียข้าวสุกเป็นบ้า

จะ...ใจร้าย ใจร้ายที่สุด!

เอลล่าเคยได้ยินว่าคนชอบทำอาหารมักเป็นคนจิตใจดี แต่ทั้งๆ ที่พี่ชายนอกไส้ของเธอคนนี้ชอบทำอาหารมาก...แต่ทำไม...ทำไมกัน...

เธอเริ่มไม่เข้าใจตัวเองแล้วว่าเธอเคยชินกับชีวิตบัดซบแบบนี้ไปได้ยังไง!

“เฮอะ ฉันล่ะเบื่อชะมัดที่ต้องมายืนถียงกับเธอตั้งแต่เช้าในวันที่อากาศแจ่มใสอย่างนี้ ชีวิตฉันไม่เคยได้สงบสุขเลยจริงๆ สิน่า!”

“…”เอลล่ากำลังคิดว่าเธอควรจะเป็นฝ่ายพูดประโยคนั้นมากกว่านะ

แต่เธอก็ทำได้แค่คิดน่ะแหละ...ขืนพูดออกไปมีหวังโดนท่อนแขนล่ำๆ นั่นฟาดคอหลุดแหงๆ

“ชึ่ย! คนอย่างเธอนี่มัน...!”

ยูริมองหน้าน้องสาวนอกไส้ด้วยสายตาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ส่วนเอลล่าก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาหลบสายตาโหดร้ายของพี่ชายจอมโฉด

“สมองกลวง!”

เปรี้ยง!

‘สมองกลวง’ กระแทกหน้าเอลล่าอย่างจัง!

“ปัญญานิ่ม”

เปรี้ยง!

‘ปัญญานิ่ม’ ก็ตามมาติดๆ

“ยัยจืดสี่ตาเอ๊ย!”

เปรี้ยง!

‘จืดสี่ตา’ นี่มันหมายความว่ายังไง เธอแค่สวมแว่นตาโตๆ เท่านั้นเองนะ!

“หน้าตาเธอนี่มันน่าหงุดหงิดเป็นบ้า แม่เธอก็ออกจะสวยเช้งปานนางฟ้า ทำไมถึงมีลูกหน้าจืดชืดแบบเธอได้นะ...ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ!” ยูริบ่นกระปอดกระแปดโดยไม่สนใจเอลล่าที่บัดนี้ตัวหดเหลือครึ่งนิ้ว (จากที่เตี้ยมากอยู่แล้ว) “รีบๆ ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันเลย แล้วก็อย่าลืมไปปลุกโชริน้องรักของฉันด้วยล่ะ”

“เอ่อ แต่ฉันต้องไปปลุกพี่อีเวสก่อน...”

“จะปลุกใครก็รีบๆ ไปปลุก อย่าลืมปลุกโชริน้องรักของฉันก็พอ!”

“ค่ะ”

เอลล่าหันกลับมาอุ้มเซอร์พอลแมวเปอร์เซียสุดรักของเธอที่ตัวสั่นงกๆ คงเพราะตกใจบวกกับกลัวเสียงโหดๆ ของยูรินั่นแหละ ก่อนที่เธอจะรีบเดินหนีออกมาจากบริเวณนั้นทันทีและมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนองของ ‘พี่ชายคนโต’ หรือ ‘อีเวส โดโนวาน’ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างเตรียมพร้อม จากนั้นก็ค่อยๆ แง้มประตูเข้าไปเจอกับห้องนอนคุ้นตาที่ตกแต่งด้วยซากฟอสซิลไดโนเสาร์ซึ่งเป็นคอลเล็กชั่นสุดรักของเจ้าของห้องนั่นแหละ เอลล่าเคยคิดเล่นๆ ว่าจะขโมยฟอสซิลพวกนี้ไปขายสักชิ้นสองชิ้น แล้วเอาเงินที่ได้มาไปปลูกบ้านใหม่ใช้ชีวิตแสนสุขอยู่กับเซอร์พอลสองคน (หนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัว) โดยไม่มีพ่อเลี้ยงใจร้ายกับพวกพี่ชายตัวอิจฉามาคอยกวนใจ

แต่ก็อย่างที่รู้ๆ กันน่ะแหละ ว่าเธอทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น เพราะคนอย่างเอลล่า คิมไม่มีทางกล้าทำอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว

“โว้ย!”

“…!”

เอลล่าถึงกับชะงักเท้าไม่กล้าเดินต่อเมื่อได้ยินเสียงสบถของคนที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวนั่งกดโทรศัพท์ยิกๆ อยู่บนเตียงนอนขนาดคิงไซส์

เอ่อ...พี่อีเวสไปกินแมวป่ามารึไงนะ ดูอารมณ์บ่จอยแปลกๆ

“พะ...พี่อีเวส...”

“มาแล้วเหรอยัยปอบ”

ยัยปอบคือฉายาของเธอประจำวันนี้สินะ เพราะพี่ชายคนนี้ชอบตั้งฉายาแปลกๆ ไม่ซ้ำกันให้เธออยู่เสมอ

“ให้ตายเถอะ ช้าชะมัด ฉันบอกให้เธอมาปลุกตอนเจ็ดโมงไม่ใช่รึไง” อีเวสว่าพลางยกมือขึ้นเสยเรือนผมสีควันบุหรี่ที่เปียกลู่ระกรอบหน้าหล่อคมคาย สำหรับเอลล่าถึงอีเวสจะดูนิ่งๆ และสุขุมกว่ายูริหลายเท่า แต่ถ้าให้เลือกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเธอขอเลือกอยู่กับยูริมากกว่า แม้ว่ายูริจะชอบด่าเธอเสียๆ หายๆ ก็ตาม

เพราะถ้าจะให้พูดตรงๆ อีเวสเปรียบเหมือนแกนนำในการโขกสับของเธอเลยก็ว่าได้

“นาฬิกาก็มีให้ดูทำไมไม่หัดดู”

“เอ่อ...คือ...ฉันเพิ่งให้อาหารเซอร์พอลมาก็เลย...”

“ก็เลยมาปลุกฉันช้างั้นสินะ ไอ้แมวผีนั่นมันสำคัญกว่าฉันที่เป็นพี่ชายของเธอรึไง”

ใช่

“แต่...แต่ว่า...นี่ก็เพิ่งเจ็ดโมงห้านาที...”

“ถึงจะแค่ห้านาทีแต่มันก็เรียกว่าสายรึเปล่าล่ะ”

“...ก็มันแค่ห้านาที”

“สายก็คือสาย ยังไงเธอก็ต้องโดนลงโทษอยู่ดี ไม่ต้องพูดมาก”

“หะ...หะ...หะ...หา!!!”

เอลล่าแทบตาถลนกับคำว่า ‘ลงโทษ’ แล้วถ้าถามว่าเพราะอะไรล่ะก็...

“เธอต้องกินสปาเกตตี้ด้วยจมูกให้หมดภายในห้านาที” เพราะอย่างนี้ไงล่ะ!

“มะ...ไม่จริงใช่มั้ย...”

“จริง”

เอลล่าแทบจะทรุดลงไปนั่งกับพื้น นี่แหละคือเหตุผลที่เธอกลัวอีเวสที่สุดในหมู่พี่ชายทั้งหมดของเธอ เขามักจะหาอะไรแปลกๆ มาให้ทำอยู่เสมอเป็นการลงโทษเวลาที่เธอทำผิด (แม้จะเป็นความผิดเพียงเล็กน้อยก็ตาม) เธอจำความรุ้สึกตอนที่โดนทำโทษคราวก่อนได้เป็นอย่างดี หมอนี่บังคับให้เธอสวมรองเท้าโรลเลอร์เบลดและจับเธอผูกกับรถซูเปอร์คาร์คันหรูของเขา ก่อนจะลากเธอด้วยความเร็วร้อยห้าสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง...

คงนึกสภาไม่ออกเลยสินะว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอรอดตายจากเหตุการณ์นั้นมาได้ยังไง

“ตะ...แต่พี่อีเวส...วันนี้ฉันต้องไปโรงเรียน แถมยังต้องไปปลุกโชริอีก ให้กินสปาเกตตี้ทางจมูกนี่มันออกจะ...”

“แล้วใครบอกว่าจะให้เธอกินตอนนี่ล่ะ”

“เอ๋?”

“ฉันหมายถึงเย็นนี้ต่างหาก”

“@[]@”

“ฉันเป็นพี่ชายที่ใจดีมีเมตตาใช่มั้ยล่ะ”

“@[]@!!!”

เงิบ...ยังไงฉันก็หนีไม่พ้นสินะ!

“เอาล่ะ ถ้าจะไปปลุกโชริก็รีบไปซะ”

“แต่...พี่อีเวส...” เอลล่าพยายามขอความเห็นใจจากคนตรงหน้า

“นี่เอลล่า ถ้าน้องชายคนเล็กของฉันเข้าเรียนสาย เธอคงรู้นะว่า

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)