Hummingbird Heartbeat ติดปีกหัวใจให้รักเราโบยบิน (Oh_nana)

บทนำ

You make me feel like

I’m losing my virginity the first time,

every time when you’re touching me.

ผิดเหรอที่ฉันเกิดมาสวย ผิดเหรอที่ฉันเกิดมาหน้าตาดีเหมือนนางฟ้า ผิดเหรอที่ชื่อเชลซีของฉันสุดแสนจะเก๋ไก๋...ทำไมนะทำไมพระเจ้าถึงได้ประทานหน้าตาที่งดงามแบบนี้ให้แก่ฉันทั้งๆ ที่ท่านรู้ว่ามันจะต้องสร้างปัญหาให้แก่มนุษยชาติแน่ๆ พวกผู้ชายจะต้องปั่นป่วน พวกผู้หญิงจะต้องอิจฉาจนเป็นบ้า พวกเกย์จะต้องกลับใจ...

เอ่อ...ฉันขอสารภาพว่าจริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้เสียใจเท่าไหร่หรอกที่เกิดมาเป็นแบบนี้

“กรี๊ดดดด อย่าตามมานะ”

เสียงของฉันดังก้องไปทั่วสนามเด็กเล่นนี่ เนื้อตัวคลุกฝุ่นทรายขณะที่วิ่งไปบนพื้น ใบหน้าก็เขลอะเลอะไปหมด ฉันกำลังกลัวว่าสิวจะขึ้น แต่แล้วพวกแมกด้าก็ยังตามมา พวกบ้าที่ดูจะมีความสุขนักหนากับการแกล้งเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักอย่างฉัน

ในอ้อมแขนของฉันมีตุ๊กตาบาร์บี้ตัวใหม่ที่ป้ามาร์ธาผู้ใจดีซื้อมาให้ ยัยพวกนั้นอิจฉาที่ฉันมีบาร์บี้ผมสีทองตัวนี้ ฉันตั้งชื่อให้มันว่าลอนดอน จะได้เข้ากับเชลซีชื่อของฉัน ลอนดอนเป็นบาร์บี้คอลเล็กชั่นที่สวมชุดเก๋เหมือนพวกเชียร์ลีดเดอร์ซึ่งฉันชอบมาก ฉันฝันอยากเป็นเชียร์ลีดเดอร์มาตั้งแต่ตอนอายุสิบเอ็ดขวบแล้วล่ะ (ก็พูดให้ดูนานไปงั้นเอง จริงๆ แล้วมันก็แค่เมื่อสองปีที่แล้ว)

ฉันคือเด็กผู้หญิงที่สวยสง่าและมีความสุขดั่งเจ้าหญิงตัวน้อยๆ โลกของฉันเป็นสีชมพูช็อกกิ้งพิ้งก์สดใส แต่ตอนนี้แอบหมองนิดหน่อย เพราะพวกแมกด้าไม่ค่อยชอบฉัน ยัยพวกนั้นอิจฉาที่ฉันน่ารักกว่า ก็ฉันเกิดมาโชคดีนี่นาที่ไม่ต้องใส่เหล็กจัดฟันแบบนั้น แถมไม่ค่อยเป็นสิวด้วย จูดี้เพื่อนในแก๊งของแมกด้าเป็นสิวตั้งแต่เก้าขวบ แม่ฉันบอกว่าสาเหตุเป็นเพราะที่บ้านหล่อนเลี้ยงดูด้วยของมันๆ เยอะเกินไป

โอ ฉันฟุ้งซ่านอะไรอยู่นี่ กลับมาที่สาระสำคัญดีกว่า คือพวกแมกด้าไล่ล่าฉันมาหลายวันแล้วล่ะ ตั้งแต่เอาไม้บรรทัดของฉันไป แกล้งแฟนของฉัน (ถึงฉันจะอายุสิบสาม แต่ขอบอกว่าฉันเชี่ยวชาญด้านความรักมากนะจ๊ะ แฟนของฉันชื่อมอริส เขาหล่อดีแต่ขี้แยไปหน่อย ก็ว่าจะเลิกเร็วๆ นี้แล้วล่ะ แต่ติดปัญหาตรงที่ฉันกำลังคิดอยู่ว่าต่อไปจะควงบ๊อบบี้หรือแมทธิวดี) ไปจนถึงเอาข้าวกลางวันของฉันไป และอย่างที่เห็น แย่งตุ๊กตาของฉันนี่แหละ

ฉันเริ่มเหนื่อยกับการวิ่งแล้ว บอกตรงๆ ว่าไม่ชอบเลยเวลาเหงื่อออก เวลาหายใจก็อึดอัดเหลือเกิน การออกกำลังกายน่ะมีไว้ทำให้หุ่นสวยเท่านั้นแหละ และตอนนี้ฉันยังไม่ต้องการมันหรอก ก็หุ่นฉันยังดีอยู่เลยนี่นา ฉันไม่เก่งเรื่องออกกำลังกายมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ผู้หญิงไม่ต้องแข็งแรงนักหรอก เพราะเดี๋ยวผู้ชายก็มาช่วยเอง จริงไหมล่ะ...คิๆ

และขณะที่ฉันคิดอะไรเพลิดเพลินอยู่นั้น ฉันก็ล้มลง จังหวะนั้นเองพวกแมกด้าก็มาล้อมหน้าล้อมหลังฉันไม่ให้มีทางหนี มองจากมุมข้างล่างยัยพวกนี้ดูตัวใหญ่น่าเกลียดเหมือนยักษ์จังเลยอ่ะ

“หึ เชลซี ยัยหน้าผุ ในที่สุดก็เลิกหนีซะทีนะยะ”

แมกด้าพูดไม่ชัดเท่าไหร่เพราะใส่เหล็กจัดฟัน น่าสงสารหล่อนที่ฟันเกตั้งแต่สามขวบจากสาเหตุล้มกระแทก ฉันว่านอกจากฟันที่บิ่นไปแล้ว บางทีอุบัติเหตุครั้งนั้นก็อาจจะทำให้สมองหล่อนมีปัญหาไปด้วย

เพราะมีอย่างที่ไหนมาเรียกผู้หญิงสวยๆ อย่างฉันว่ายัยหน้าผุ...ฉันแค่เป็นกระไม่กี่สิบจุดเองนะ

“พวกเธอน่ะบ้านขาดความอบอุ่นสินะถึงได้มาแกล้งฉันแบบนี้...” ฉันพูดขึ้น “คงจะอิจฉาฉันด้วยล่ะสิที่เกิดมาสวยกว่าพวกเธอ”

ฉันพยายามลุกขื้นยืนอย่างมั่นคงอยู่กลางวงล้อมของยัยพวกนั้น เข่าของฉันเจ็บทีเดียวและเลือดกำลังไหล แต่ใน Seventeen เขียนไว้ว่า ถ้าถูกรังแกให้แสดงความเข้มแข็งออกมา เพราะนั่นคืออาวุธที่สำคัญและสวยงามที่สุดซึ่งผู้หญิงพึงมี

และมันก็จริงซะด้วย แมกด้าดูไม่พอใจเอาซะเลยกับคำพูดของฉัน หล่อนกรี๊ดเสียงดังด้วยความโมโห

“ยัยบ้า!! ยัยอุบาทว์หน้ากระ!! คิดว่าตัวเองสวยสักแค่ไหนกันเชียว”

ฉันโกรธจนแทบจะกรี๊ดออกมาเหมือนกัน ยัยพวกนี้เอาแต่ย้ำเรื่องกระบนใบหน้าฉันอยู่ได้ คอยดูเถอะ ถ้าฉันมีเงินเมื่อไหร่ ฉันจะไปทำเลเซอร์ลบกระออก (ฉันเคยแอบจิ๊กเงินแม่ไปที่โรงพยาบาลเหมือนกัน แต่หมอบอกว่าฉันยังเด็กเกินไป...เชอะ สิบสามขวบไม่มีสิทธิ์สวยหรือไง รังแกกันชัดๆ) ฉันกระชับลอนดอนที่อยู่ในอ้อมแขนไว้แน่นเหมือนมันเป็นกำลังใจให้ฉันเข้มแข็งเข้าไว้

“ฉันก็มีแค่กระ โตไปเดี๋ยวให้หมอลบก็ได้...” ฉันพูด “แต่พวกเธอน่ะคิดจะสวย...คงยากกว่าฉันเยอะเลย”

“...”

“เธอ แมกด้า คิดว่าพอจัดฟันเสร็จแล้วเธอจะสวยเหรอ ไม่มีทางหรอกย่ะ หน้าตาเธออย่างกับสกูปี้ดู” ฉันไล่ชี้ไปทีละคน “ส่วนเธอ เอลลี่ จมูกเธอก็อย่างกับตะขอ จอร์จิน่า เธอก้นใหญ่เกินไปแล้วนะ จูดี้ สิวเธอเยอะอย่างกับคนเป็นอีสุกอีใสแสแน่ะ และลูเซีย...ถ้าเธอยังมีขี้มูกย้อยอยู่แบบนี้ ฉันบอกได้เลยว่าไม่มีหนุ่มที่ไหนอยากเข้าใกล้เธอแน่ ชาตินี้เธอไม่ได้แต่งงานหรอก”

ยัยพวกนี้ได้ยินคำตอบโต้ของฉันแล้วถึงกับยืนนิ่งไปเลย คงจะอึ้งที่ได้รู้จุดบกพร่องบนร่างกายของตัวเอง ในที่สุดลูเซียก็ร้องไห้ออกมาคนแรก

“เธอใจร้าย...ฮือๆๆๆ” ขี้มูกยัยนี่ย้อยอีกแล้ว “ฉันเป็นแบบนี้เพราะฉันป่วยเป็นภูมิแพ้ต่างหาก”

เสียงลูเซียพูดจาอู้อี้ฟังไม่รู้เรื่อง แมกด้าเห็นเพื่อนร้องไห้แล้วเลือดขึ้นหน้ายิ่งกว่าเดิม

“ไม่ต้องร้อง ลูเซีย” หล่อนสั่งเสียงเข้มแบบหัวโจกแล้วออกแรงผลักฉันอย่างแรง “ยัยสารเลว เธอกล้าดียังไงมาว่าพวกฉัน!!”

พลั่ก!

ฉันล้มลงกับพื้น มันเจ็บมากๆ เลยล่ะ รู้สึกได้เลยว่าก้นของฉันคงจะบวมช้ำไปอีกสักพักใหญ่ ทำไมแมกด้าแรงเยอะขนาดนี้นะ นอกจากไม่สวยแล้วยังถึกอีก จะมีใครเอาเธอมั้ย น่าสงสารจริง

และโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว แมกด้าก็พุ่งเข้ามาฉวยลอนดอนไปจากฉันอย่างรวดเร็วแล้วปาลงพื้น ฝุ่นทรายที่พื้นฟุ้งตลบไปหมด ฉันไอค่อกแค่กสองสามที และเมื่อฝุ่นจางลง ฉันก็เห็นลอนดอนสุดเก๋ของฉันหัวปักพื้นทรายไปแล้วเรียบร้อย ฉันลุกขึ้นและพยายามจะเอื้อมมือไปคว้า แต่แล้วแมกด้าก็เตะขาให้ฉันล้มลงอีกครั้ง

“โอ๊ย!”

ฉันร้อง แต่ไม่มีใครสงสาร แมกด้าหัวเราะอย่างสะใจ

“เราจะทำยังไงกับเธอดีนะ” รอยยิ้มนั้นยิ่งทำให้หล่อนน่าเกลียดขึ้น “อยากเป็นอย่างแม่ตุ๊กตาของเธอมั้ยจ๊ะ”

...เถื่อนชะมัดยัยนี่

ฉันไม่ทันได้ตอบโต้หรือปฏิเสธ ไม่ทันได้อ้อนวอนร้องขอความเมตตาใดๆ ด้วยซ้ำ อยู่ดีๆ แมกด้าก็ใช้มือกระชากผมฉันอย่างแรง แล้วทำท่าจะปักหัวฉันลงพื้นทรายแบบที่ทำกับลอนดอน ฉันร้องแหกปากออกมาสุดเสียง

“ม่ายยยยยยยย!!!!!!!!”

ไม่ ไม่ใช่ตรงนี้ ฉันชอบชายหาด ฉันชอบความอบอุ่นของเม็ดทราย แต่ฉันเกลียดการเอาใบหน้าไปโดนสิ่งสกปรกที่สุด Cleo บอกว่าการทำแบบนั้นจะทำให้เราสิวขึ้นและรักษาหายได้ยากมาก พื้นทรายมีสิ่งสกปรกมากมาย ทั้งฝุ่น ทั้งเชื้อโรค แถมยังมีน้ำลายของคนที่ชอบถุยลงพื้นอีกด้วย ถ้าอยากจะปักหัวฉันลงพื้นทราย ช่วยตบฉันแรงๆ สักทียังจะดีกว่า

“กรี๊ดดดดดดด!! ปล่อยช้านนนนนนนนน”

ฉันหลับตาปี๋ เตรียมรับความโหดร้ายที่จะเกิดขึ้น ใบหน้าของฉันใกล้กับพื้นทรายมากขึ้นจนพอจะได้กลิ่นเหม็นๆ ของมัน ฉันเกลียดกลิ่นนี้มาก แล้วก็เกลียดที่จะต้องโดนเอาหน้าปักลงไปด้วย แหวะๆ

ตอนนั้นเองที่มีเสียงของใครบางคนดังขึ้น ทำให้ทุกๆ อย่างหยุดลง

“หนวกหูชะมัด พวกผู้หยิงนี่ไม่มีอะไรจะทำกันแล้วเหรอ”

เป็นเสียงของผู้ชาย ดังมาจากทางด้านหลัง ฉันรีบลืมตาขึ้น และเพราะตกใจ แมกด้าจึงเผลอปล่อยมือจากฉัน ฉันอาศัยจังหวะนั้นหันหน้ากลับไปมองทันที

เขาดูเท่จังเลย ถึงแม้จะดูรุ่นราวคราวเดียวกับฉันก็ตาม

ฉันชอบสีผมของเขา มันเป็นสีน้ำตาลเจือแดงจัดๆ เหมือนสีทองแดง ใบหน้าของเขาได้รูป ปากของเขาก็น่าจุ๊บ สายตาของเขาร้อนแรงจนแค่มองดูฉันก็รู้สึกละลายแล้ว

“นี่ เธอน่ะ” เขาหันไปทางแมกด้า “รู้รึกเปล่าว่าการทำร้ายร่างกายมันเป็นคดีอาญาเลยนะ เธอถูกจับได้ง่ายๆ เลยล่ะถ้าโดนเจ้าทุกข์ฟ้อง”

“แต่ฉันยังไม่ได้...”

“ก็แค่เตือนเฉยๆ ฉันหวังดีน่ะ”

แมกด้าดูโง่ลงทันตา ฉันชอบรอยยิ้มของเขาจัง ดูฉลาด...ผู้ชายฉลาดน่ะดีนะ ใน Cosmopolitan บอกว่าพวกเขาจะมีความสามารถทางเพศ (มันแปลว่าอะไรฉันก็ไม่แน่ใจ แหะๆ) แถมฉันว่าผู้ชายฉลาดก็ดูเซ็กซี่ดีนะ...

“อย่ามายุ่งดีกว่า! นี่มันเรื่องของผู้หญิง” แมกด้าว่า

“งั้นเหรอ...โอเค ตามสบายนะ” หนุ่มน้อยคนนั้นยักไหล่ “กล้องที่อยู่ตรงนั้นคงบันทึกภาพของพวกเธอพอให้ศาลเยาวชนตัดสินได้อย่างง่ายเลยทีเดียวว่าจะส่งพวกเธอไปอยู่โรงเรียนดัดสันดานที่ไหนดี”

โอ้ๆๆ เขาเท่มาก ฉันไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของเขาหรอก จะมีเด็กรุ่นเราสักกี่คนที่รู้คำศัพท์ยากๆ แบบนั้น เขาต้องฉลาดมากแน่ๆ ฉันประทับใจเหลือเกิน

พวกแมกด้ามองตรงจุดที่เขาพูด มีกล้องติดอยู่บนเสาไฟสูงชะลูดจริงๆ ด้วย เหมือนจะเป็นกล้องบันทึกภาพของพวกตำรวจจราจร แต่ใช่ว่ามันจะบันทึกแต่ภาพรถอย่างเดียว แมกด้าก็ไม่โง่เกินกว่าที่จะไม่รู้ว่าการทำร้ายร่างกายต่อหน้าเจ้ากล้องตัวนั้นรังแต่จะสร้างความย่ำแย่ให้แก่ชีวิตตัวเอง หล่อนสะบัดหน้าเดินนำออกไป

“ช่างเถอะพวกเรา ไว้คราวหน้าก็ได้ ไปเถอะ”

ลูกสมุนของแมกด้าก้าวเดินตามหล่อนไปกันเป็นขบวนอย่างว่าง่าย พวกหล่อนเหยียบลอนดอนน้อยของฉันจนจมพื้นทรายด้วย แต่ฉันไม่ได้สนใจ เพราะหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงนั้นดึงดูดความสนใจของฉันไปจนหมด

“เอ่อ...ขอบคุณนะ”

นี่มันความรู้สึกอะไร...ฉันไม่เคยรู้สึกเขินอายกับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลยนะ แม้แต่กับมิสเตอร์เดวิด ครูสอนวาดรูปสุดฮอตของเรายังไม่ทำให้ฉันเขินขนาดนี้ เขาต้องเป็นคนพิเศษแน่ๆ

“ไม่เป็นไร ที่จริงฉันก็แค่หนวกหูเสียงร้องของเธอ” เขาว่าพลางมองดูฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า “แล้วเธอจะนั่งอยู่กับพื้นอีกนานมั้ย ชอบคลุกฝุ่นรึไง”

ฉันไม่อยากให้โซลเมต (ตั้งแต่เมื่อไหร่) ของฉันมองว่าฉันสกปรกก็เลยพยายามจะลุกชึ้น แต่คิดอีกทีมันก็มีแผนที่ดีกว่านั้น

“โอ๊ย...ฉันลุกไม่ไหวน่ะ” ฉันพูดแล้วกุมหัวเข่าโอดโอย “มันเจ็บมากเลย”

เขามองฉันด้วยสีหน้าเรียบๆ “เธอยังไม่ได้พยายามจะลุกเลย”

ฉันก็เลยลองพยายามให้เขาดู แต่สุดท้ายก็ล้มไม่เป็นท่า ฉันไม่ได้แสดงนะ แค่ไม่ได้ใช้ความพยายามทั้งหมดเท่านั้นเอง

หนุ่มน้อยคนนี้เห็นท่าทางของฉันแล้วคงรู้สึกรำคาญ เขาเลยเดินเข้ามาหาแล้วยื่นมือมารับ เขาช่างดูเท่อะไรอย่างนี้ในเวลาแบบนี้...โอ๊ย ฉันไม่เคยเจอใครอย่างเขาจริงๆ นะ

ฉันวางมือลงบนฝ่ามือเขา พยายามส่งสายตาหวานซึ้งให้ด้วย แต่เหมือนเขาจะไม่ได้มอง ไม่เป็นไร โอกาสยังมีอีกหลายคน ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล จริงๆ แล้วมันเจ็บใช้ได้เลยนะ...

“โอย...” แล้วก็เลยร้องนิดหน่อย ให้ดูบอบบางน่าปกป้อง

“เธอเจ็บมากมั้ย” เขาถาม กรี๊ด เขาเป็นห่วงฉันอ่ะ

“อื้อ ตอนล้มน่ะเจ็บมากเลย ฉันว่าหัวเข่าฉันคงจะเป็นแผลเป็นแล้วล่ะ” ฉันเลือกจะพูดถึงเข่าที่ถลอกมากกว่าจะพูดถึงก้นที่เจ็บกว่าเขาซะอีก แต่เขาเป็นคนที่ไม่เหมือนใคร ฉันบอกแล้ว...

“ฉันว่าเธอควรจะห่วงก้นเธอดีกว่า อาจจะกระดูกหักก็ได้นะ เธอล้มแรงมากเลย”

“ไม่เอานะ” คราวนี้ฉันเริ่มกลัวจริงจัง “แล้วมันจะเป็นยังไง ก้นฉันจะผิดรูปมั้ย แล้วแบบนี้ใครจะมาแต่งงานกับฉันล่ะ”

เขาพยุงฉันมาส่งตรงม้านั่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสนาม ฉันค่อยๆ นั่งลงไปอย่างประคับประคองก้นน้อยๆ และก่อนจะจากกัน เขาก็พูดขึ้น

“ถ้ามีผู้ชายคนไหนจะไม่อยากแต่งงานกับเธอเพียงเพราะก้นเธอผิดรูปล่ะก็...”

“...”

“บอกให้มันตายได้เลย เพราะผู้ชายแบบนั้นทำตัวไร้สาระเกินกว่าจะมีชีวิตอยู่”

...ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว หัวใจของฉันกำลังโบยบิน ทำไมเขาเท่แบบนี้นะ

ฉันมองแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆ ห่างออกไป...ทำไมนะเวลาของเราถึงได้น้อยแบบนี้ ฉันคิดถึงทุกมารยาและกลเม็ดที่เคยอ่านจากนิตยสารทุกเล่ม แต่ตอนนี้คิดยังไงก็คิดไม่ออก ฉันเลยตัดสินใจทำตามความต้องการของตัวเองซะเลย

“นาย...ชื่ออะไรเหรอ”

เขาหยุดเดิน นิ่งไปพักหนึ่งแล้วหันมาตอบฉัน

“ชื่อของฉันคือ...โจชัว แลมเบิร์ต”

โจชัว แลมเบิร์ต...ฉันสาบานว่าฉันจะต้องทำให้นายกลายมาเป็น

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)