Forbidden Fruit รักเกินห้าม (เล่ม 1-2) (เตี่ยนซิน)

บทที่ 1

วัว!

วินาทีก่อนที่สิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาจะโผล่พรวดออกมาจากทุ่งดอกดาวกระจายนั้น ฮอสเซนกำลังมีความสุขกับการขี่รถบิ๊กไบก์ด้วยความเร็วสูงไปตามถนนที่เป็นเส้นตรง แสงอาทิตย์อุ่นสบาย สองข้างทางเป็นทุ่งดอกไม้ ทิวทัศน์ในยามนี้ช่างงดงาม ชายหนุ่มเปล่งเสียงร้องดังตามจังหวะ ดนตรีร็อกแอนด์โรลที่ดังกระหึ่มออกมาจากหูฟังที่ติดตั้งอยู่ในหมวกกันน็อคจนแก้วหูแทบแตก

จากนั้น...

วัวตัวหนึ่งก็โผล่พรวดออกมาจากทุ่งดอกไม้และ ยืนขวางอยู่ตรงหน้า

รถบิ๊กไบก์ที่พุ่งมาด้วยความเร็วสูงทำให้เจ้าวัวหลงทาง ตื่นกลัว มันเบิกตากว้างอย่างไม่รู้เรี่องรู้ราว ร่างหนักอึ้งยืนนิ่งไม่ขยับอยู่กลางถนน

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ฮอสเซนบังคับรถหลบเจ้าสัตว์ใหญ่ แต่รถบิ๊กไบก์กลับเสียหลัก ทำให้ตัวรถลี่นไถลไปตามถนนลาดยางเกิดรอยขีดข่วนเป็นทาง ก่อนจะพลัดตกขอบถนนหล่นลงไปในคูนํ้าริมทางพร้อมเสียงดังตูม พาให้นํ้ากระเซ็นขึ้นมาเป็นวงกว้าง

"ให้ตาย!" ชายหนุ่มสบถเสียงเข้ม แรงกระแทกทำให้ฮอสเซนมึนหัวตาลายจนต้องนอนหอบอยู่ในคูนํ้าที่มีนํ้าไหลเอื่อยอยู่หลายนาที ทำได้เพียงฟังเสียงเครี่องยนต์ของรถบิ๊กไบก์ที่ครางเหมือนสัตว์ป่าได้รับบาดเจ็บ เสียงดังกระหึ่มของเครี่องยนต์เบาลงจนเงียบดับไป ผ่านไปครู่ใหญ่เขาจึงค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้น ความเจ็บแปลบทำให้อดสบถด่าอีกครั้งไม่ได้

ชุดหนังของเขาขาดวิ่นไปกว่าครึ่ง มือเท้าเต็มไปด้วยแผลถลอก แถมยังได้กลิ่นคาวเลือดในปาก ดูเหมือนใบหน้ากับหน้าผากจะมีแผลด้วย

คาเมนจะต้องโมโหและบ่นยกใหญ่แน่

ถ้ามี 'ฉากอันตราย' แบบนี้ในการถ่ายทำภาพยนตร์ คาเมนจะต้องพยายามเกลี้ยกล่อมให้เขาใช้สตั๊นต์แมน เพราะกลัวเขาจะได้รับบาดเจ็บจน 'ราคา' ตก แต่เขากลับยืนยันหนักแน่นว่าจะแสดงเองทั้งหมดไม่ว่าบทจะเสี่ยงอันตรายแค่ไหน

พอคิดถึงอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงของคาเมนแล้ว ฮอสเซนก็อารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย เขายิ้มหยันกับตัวเองพลางก้มลงวักนํ้าเย็นล้างคราบโลหิตบนใบหน้า

ศีรษะขนาดใหญ่ยี่นออกมาจากถนน "มอ..."

ฮอสเซนเงยหน้าขึ้นและเช็ดนํ้าบนหน้าออก ก่อนจะจ้องตัวต้นเหตุด้วยสายตาดุๆ "แกวิ่งขึ้นมาบนถนนทำไม จะฆ่าตัวตายหรือจะฆ่าฉันหา!"

"มอ..."

"นี่ถือเป็นคำขอโทษหรือไง ฉันไม่รับ"

"มอ..."

ฮอสเซนไม่สนใจท่าทีเป็นมิตรของเจ้าสัตว์ใหญ่ เขาเดินไปสำรวจสภาพของรถบิ๊กไบก์ที่อยู่ห่างออกไป สภาพรถแย่กว่าที่เขาคิดไว้ หลังลื่นไถลไปกับพื้นถนน รถบิ๊กไบก์ราคาสูงลิ่วก็เต็มไปด้วยรอยขีดข่วน ประเมินจากสายตาแล้ว หากไม่ส่งเข้าอู่ซ่อมคงไม่ต้องหวังว่ามันจะวิ่งได้อีกครั้ง

"มอ..."

ตัวการของเรื่องวุ่นส่งเสียงร้องอย่างไร้เดียงสา

ดวงตาสีฟ้าตวัดมองเจ้าวัวอย่างเย็นชา "ขืนยังร้องหนวกหูอีก ฉันจะจับแกเชือดซะ"

เจ้าวัวที่ไม่กลัวคำขู่ยังคงร้องไม่หยุด

"มอ..."

คำขู่ฃองฮอสเซนเป็นสิ่งที่เขาทำไม่ได้อยู่แล้ว เพราะบาดแผลทั่วร่างกายกำลังระบม เลือดอุ่นๆ ไหลเปื้อนใบหน้าที่เขาเพิ่งล้างทำความสะอาด ทำให้เขาดูโหดเหี้ยม ดิบเถื่อน

เขาได้ยินเสียงเครี่องยนต์ดังใกล้เข้ามาเรี่อยๆ มันแผ่วเบากว่ามาก ไม่ได้ดังกระหึ่มเหมือนเสียงเครี่องยนต์ของรถบิ๊กไบก์ ฟังจากเสียงน่าจะเป็นรถที่มีอายุการใช้งานมานานพอสมควร

เสียงเครี่องยนต์หยุดอยู่เหนือคูนา มีคนลงจากรถ

"อาหมิง ทำไมหนีออกมาอีกแล้วล่ะ" นํ้าเสียงใสกังวานของหญิงสาวเจือแววประหลาดใจ

"มอ..." เจ้าวัวส่ายหัวไปมา

"มองอะไรอยู่หรือ" มือขาวเนียนลูบหัวเจ้าวัว ใบหน้าจิ้มลิ้มงดงามปรากฏอยู่ข้างๆ หน้าเจ้าวัว ก่อนจะมองลงมา

สายตาของทั้งสองสบประสานกัน

เธอเป็นหญิงสาวที่มีดวงตาอ่อนโยนและมีริมฝีปากสีชมพู ใบหน้าเกลี้ยงเกลาของเธอไม่มีเครี่องสำอางแต้มแต่ง

แม้เครื่องหน้าจะไม่สะดุดตา แต่งดงามหมดจด เปรียบเทียบกับนักแสดงสมัยนี้ที่แต่งหน้าเข้มจัดแล้ว เธอสวยแปลกตา เหมือนดอกเดซี่เล็กๆ

แม้อากาศจะร้อนอบอ้าว แต่เธอกลับสวมเสื้อแขนยาวตัวบาง เห็นได้ชัดว่าทนร้อนได้มากกว่าคนอี่น

การเข้ามาอยู่ในสถานที่ 'เกิดเหตุ' โดยบังเอิญและได้เห็นชายหนุ่มที่มีบาดแผลทั่วตัวทำให้หญิงสาวตกใจไม่น้อย ครั้นไล่เรียงต้นสายปลายเหตุแล้วจึงรู้ว่าเกิดจากอาหมิง

"เอ่อ" เธอร้องเสียงค่อยพลางรีบถาม "คุณโอเค ไหมคะ"

"ไม่ครับ" เขาตอบเสียงนิ่ง

นํ้าเสียงเย็นชาไม่ได้ทำให้ความห่วงใยของเธอลดน้อยลง เธอควานหาสิ่งของในกระเป๋าอย่างกระตือรีอร้นและหยิบผ้าเช็ดหน้าที่พับไว้อย่างเรียบร้อยออกมาหนึ่งผืน ก่อนจะยี่นให้เขาอย่างเอาใจใส่

"คุณเลือดออกค่ะ เช็ดหน้าก่อนดีกว่า" ศีรษะและใบหน้าที่เปื้อนเลือดดูแล้วน่าตกใจอยู่ไม่น้อย แต่กลับยิ่งกระตุ้นความดีงามที่อยู่ภายในจิตใจเธอ

เขารับผ้าเช็ดหน้ามาจุ่มลงในคูนํ้าก่อนจะใช้เช็ดคราบเลือด หลังจากคราบเลือดถูกเช็ดออกไป ผิวสีเข้มและโครงหน้าคมคายจึงปรากฏชัดและถูกแสงอาทิตย์ขับเน้นให้โดดเด่น ตอนที่เขามองเธอ ดวงตาสีฟ้าที่สามารถทำให้หัวใจของผู้หญิงทั้งโลกเต้นเร็วขึ้นจึงสะท้อนใบหน้าตกตะลึงของเธอ

เธอจำเขาได้แล้ว

ฮอสเซนรอฟังเสียงกรีดร้องหรือคำชี่นชมไม่หยุด หรือไม่ก็การหมดสติไปเลยของเธอซึ่งเป็นเรื่องปกติของสาวๆ ที่ได้พบเขา แต่นึกไม่ถึงว่าเธอคนนี้กลับตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว เร็วจนทำให้ความภาคภูมิใจในตัวเองของเขาลดลงไปเล็กน้อย

"คุณต้องไปทำแผลที่โรงพยาบาล" เธอเปลี่ยนมาพูดกับเขาด้วยภาษาอังกฤษแทนพลางใช้สายตาประเมินอาการบาดเจ็บของเขาและเสนอ "ฉันโทรไปแจ้งโรงพยาบาลให้ส่งรถพยาบาลมารับได้นะคะ"

"ไม่จำเป็น ผมแค่มีแผลถลอกนิดหน่อย" เขาปฏิเสธด้วยภาษาจีน มือทั้งสองข้างยันขอบถนนก่อนจะกระโดดขึ้นมาจากคูน้ำ แม้บาดแผลจะเริ่มระบม แต่ยังอยู่ในระดับที่เขาอดทนได้

เขาสูงกว่าที่เธอคิดไว้มาก ความรู้สึกคุกคามทำให้เธอหายใจไม่ค่อยออก หญิงสาวแหงนหน้ามองชายหนุ่มข้างกาย เข้าใจว่าเหตุผลหลักที่เขาปฏิเสธคงเป็นเพราะไม่อยากถูกเปิดเผยตัวตน

"ถ้างั้นให้ฉันไปส่งคุณที่โรงพยาบาลไหมคะ" เธอเสนออีกครั้งด้วยนํ้าเสียงอ่อนโยน แม้คนที่ใจแข็งเป็นหินก็ยากจะปฏิเสธ "เวลานี้ที่โรงพยาบาลคนไม่เยอะ" เธอคิดแทนเขาอย่างละเอียดรอบคอบ

นี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดที่จะไม่ทำให้คนรู้เรี่องนี้มากเกินไป ฮอสเซนมองเธอด้วยความประทับใจในความละเอียดรอบคอบและน้ำเสียงอ่อนโยนที่โน้มน้าวเขา ผู้หญิงคนนี้มีพลังบางอย่างราวกับเธอสามารถกล่อมให้สัตว์ป่าที่ดุร้ายหมอบราบอยู่ตรงหน้าเธอได้

"ส่วนรถของคุณ ฉันจะหาคนมาช่วยจัดการให้ ไม่ปล่อยให้แช่น้ำอยู่แบบนี้แน่" เธอไม่พลาดรายละเอียดแม้เพียงเล็กน้อยในการช่วยเขาแก้ไขปัญหาตรงหน้า

"ได้ครับ! เราไปโรงพยาบาลกัน" ฮอสเซนไม่ปฏิเสธอีก เขาขึ้นไปนั่งบนรถยนต์คันเล็กที่เก่าครํ่าคร่า พื้นที่ภายในตัวรถแคบจนเจ้าของร่างสูงใหญ่ต้องนั่งห่อตัวอยู่ในที่นั่งตอนหลัง

หญิงสาวผู้มีรูปร่างแบบบางขึ้นนั่งประจำที่คนขับและสตาร์ตเครี่องยนต์อย่างคล่องแคล่ว พื้นที่ปิดทึบภายในรถทำให้ทั้งสองได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจของกันและกัน

จวบจนตอนนี้ เธอถึงค่อยแสดงความเขินอายน้อยๆ

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)