Rosen Knight ลิขิตรักเหนือชะตา

 

 

บทที่ 1

ความทรงจำแรกในคืนหิมะตก

"ที่ไหน..."

เปลือกตาบอบบางฝืนความเจ็บปวดที่รับรู้กะพริบถี่ก่อนคลี่เปิด ออกช้าๆ ดวงตากลมโตลืม¹วงครามสัญลักษณ์แห่งความลับของชนเผ่า หนึ่งเหลือบมองทุกทิศรอบตัวอย่างช้าๆ เส้นผมสีทองยาวสลวยถึง กลางหลังปลิวไหวเบาๆ ตามกระแสลมบางเบาซึ่งพัดพาเอากลิ่นควันไฟ จากบางแห่งมาด้วย อากาศหนาวเย็นจัดทำเอาเด็กสาวซึ่งสวมใส่เพียง ชุดกระโปรงยาวพอดีเข่าที่เนื้อผ้าหนาไม่เพียงพอในการป้องกันความ เย็นยะเยือกยกมือขึ้นกอดตัวเองอย่างหนาวสั่น

มือเล็กเย็นจัดจนชาไปทั่วขยับยื่นออกไปเบื้องหน้า รองรับเกล็ด หิมะซึ่งปะปนด้วยเศษซากขึ้เถ้าสีเทาพลางนึกแปลกใจ...รอบตัวของ เด็กสาวเป็นป่า หากแต่เป็นป่าโปร่งในฤดูที่มีเพียงแต่หิมะปกคลุมพื้น ซึ่งเคยเป็นหญ้าและเกล็ดหิมะหนาเกาะตามกิ่งไม้ที่ไร้ซึ่งใบเขียว...

เด็กหญิงกวาดสายตามองไปยังรอบตัวอีกครั้ง ไม่มีใครอยู่ ช้างกายเธอแม้ลักคน ยืนอยู่เพียงลำพังกับสถานที่เช่นนี้...แล้วเพราะ

 

 

เหตุใดกันเธอจึงมาอยู่ที่นี่ได้

แปล๊บ!

เด็กสาวพยายามครุ่นคิดถึงเหตุผล แต่ผลที่ได้รับกลับเป็น ความเจ็บปวดที่ที่มแทงเข้าในความนึกคิด...ราวกับสมองนั้นว่างเปล่า กลวงโบ เธอไม่สามารถหาคำตอบใดๆ ให้กับตัวเองได้แม้แต่คำเดียว ยิ่งพยายามคิดความเจ็บปวดก็ยิ่งแล่นแปล๊บเข้ามาจนต้องล่าถอยแล้ว ยอมแพ้

เท้าบางเปล่าเปลือยก้าวย่างไปตามพื้นหิมะเย็นเฉียบ ไอเย็นแห่ง หิมะนั้นบาดลึกเข้าไปในผิวอ่อนหากแต่ฝีเท้านั้นยังคงย่างก้าวต่อไป มือทั้งสองป่ายปัดกิ่งไม้แห้งเย็นเยือกสองข้างทาง ดวงตาสีประหลาด สอดส่ายมองหา 'ใครสักคน' แต่กลับไม่มีใคร...และยิ่งฝีเท้าก้าวย่าง ไปตามทิศที่กระแสลมพัดผ่าน กลิ่นฉุนของควันไหม้นั้นก็ยิ่งชัดเจน จนแทบสำลัก หิมะที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้าก็กลับเป็นสีเทาขุ่นมากยิ่งขึ้น

เบื้องหน้าของเด็กสาว...ภาพแรกในยามที่ก้าวพ้นออกจากผืนป่า ซากแห่งสิ่งก่อสร้างที่อาจเรียกได้ว่าเป็น 'เมือง' จมอยู่ภายใต้ 'ทะเล เพลิง' บ้านเรือนที่ก่อสร้างจากไม้ส่งเสียงแตกลั่น เปลวไฟสีแดงตัด กับความมืดมิดของราตรีลุกโชนส่งความร้อนกระจายไปทั่วบริเวณ จน เด็กสาวแทบลืมไปว่าได้เดินผ่านผืนป่าที่หนาวเหน็บด้วยไอเย็นมาก่อน

"เกิดอะไรขึ้น...ที่นี่"

ร่างเล็กลั่นระรัว รีมฝีปากเอื้อนเอ่ยคำถามที่ไร้ผู้ตอบลั่นไหว ระริก ไม่อาจหาคำอธิบายในสิ่งที่เกิดขึ้นได้เลยแม้แต่น้อย...

"ช่วยด้วย! ไม¹นะ!"

เด็กสาวกระตุกไหวร่างเล็กน้อยเมื่อรับรู้ถึงเสียงกรีดร้องขอความ ช่วยเหลือจากในเมืองที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิง เสียงที่บ่งบอกว่ายังคงมี

 

 

'ผู้รอดชีวิต' อยู่ในบริเวณ ก่อนจะเร่งฝีเท้าก้าวย่างเข้าไปในเมืองที่ เต็มไปด้วยเปลวเพลิงอย่างรวดเร็ว

ไอร้อนและเปลวเพลิงที่ลุกโชนไปทั่วทั้งเมืองทำให้เด็กสาว ต้องหรี่ตาลง แม้ในใจจะร้องบอกว่าไม¹ควรจะมีใครที่ยังคงรอดชีวิต หลงเหลืออยู่แล้ว หากแต่ดวงตานั้นก็ยังคงมองหาที่มาแห่งเสียงร้อง ...บางทีสิ่งที่ได้ยินอาจเป็นเพียงเสียงแว่ว

"ช่วยด้วยยย!"

หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งออกมาจากมุมหนึ่งของบ้านเรือน ว่างกาย อาบไปด้วยหยาดเลือดและเขม่าควัน ใบหน้าตื่นตระหนก แต่ในยาม ที่สายตานั้นปรายมาพบกับเด็กสาวซึ่งยืนอยู่ ใบหน้าตระหนกกลับฉาย ประกายแห่งความหวัง ก่อนว่างนั้นจะวิ่งถลาปราดลงมาคุกเช่าอยู่ตรง หน้าเธอ

"ท่าน? ช่วยด้วย...ช่วยข้าด้วย..."

สองมือที่เต็มไปด้วยคราบเขม่าจับแน่นเข้ากับไหล่บางของ เด็กสาว แววตาตระหนกหวาดกลัวที่มองมาอย่างอ้อนวอนกับแรงจับ ที่บีบจนแน่นทำให้เด็กสาวตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก แต่ครู่เดียว แววตาของหญิงสาวก็ฉายประกายวิตกกังวลอย่างแรงกล้า ก่อนเพิ่ม แรงบีบจนแน่นขึ้นพร้อมกับออกแรงเขย่าว่างบอบบางของเด็กสาวจน สั่นไหว

"ไม่ลิ...หนีไป ท่านต้องริบหนีไปให้พ้นจากที่นี่"

กร๊าซซซ!

เลือดสีแดงสดสาดกระจายลงบนพื้นหิมะที่ละลายจนเห็นพื้นดิน สี'นาตาลเข้มเบื้องล่าง ดวงตากลมโตหลับวูบเพื่อหลบเลือดนั้น หาก แต่ยังสัมผัสได้ถึงแรงกระทบเบาๆ ของหยดเลือดมากมายทั่วใบหน้า

ตุ๊บ...

เสียงของว่างซึ่งเหลือแค่เพียงซากขึ้นส่วนของมนุษย์หล่นลง

 

 

บนพื้น เด็กสาวค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งอย่างช้าๆ แล้วก็ต้อง ตกตะลึง เมื่อสิ่งที่เพิ่ง 'คร่า' เอาชีวิตของหญิงสาวตรงหน้าไปคือมังกร สีดำขนาดใหญ่ ดวงตาสีแดงของมันที่จ้องมองมายังเธอลุกวาวด้วย ความโหดร้าย กร๊าซซซ!

มังกรสีดำอ้าปากร้องขู่คำราม เผยให้เห็นเขี้ยวแหลมคมที่ เรียงรายอยู่ภายใน เด็กสาวผงะด้วยความตกใจก่อนสืบเท้าถอยหลัง ดวงตาลืม¹วงครามสั่นไหว หยาดน้ำตารื้นขึ้นคลอด้วยความหวาดกลัว "อย่า..."

เอ่ยคำพูดออกอย่างยากลำบากราวกับริมฝีปากไม่เคยขยับพูดมา แสนนาน ร่างบอบบางขยับก้าวถอยไปตามทาง โดยมีมังกรสีดำขนาด ใหญ่ก้าวตามมาช้าๆ เหมือนกับกำลังต้องการเล่นสนุกกับร่างเล็กๆ ตรงหน้าก่อนปลิดชีพนั้นให้ดับสิ้น กึก!

แต่เมื่อขยับถอยมาจนกึงส่วนที่เป็นทางตัน แผ่นหลังของเด็กสาว ก็ชนเช้ากับกำแพงของบ้านหลังหนึ่งที่ชั้นบนเหลือเพียงเถ้าถ่านและ เปลวเพลิงยังคงคุกรุ่นอยู่ด้านใน กร้าซซซ...

เมื่อเห็นว่าเหยื่อจนมุมไร้หนทางในที่สุด มังกร'ร้ายก็ล้มเลิก ความคิดที่'จะเล่นสนุก แล้วลืบเท้าเช้ามาใกล้อย่างช้าๆ พลางอ้าปาก ขึ้นคำรามอวดคมเขี้ยวที่จะกัดกินร่าง

ดวงตาสีม่วงครามหลับวูบ ความหวาดกลัวกัดกินจิตใจจน ไม่อาจนึกกึงคำขอร้องใดๆ ก่อนตายออกมาได้แม้เพียงสักคำ ทำได้ แต่ยอมรับคมเขี้ยวแหลมที่จะปลิดชีวิตของเธอให้มีสภาพเหมือนดั่ง หญิงสาวคนก่อนหน้านี้...

ความตาย...มันช่างน่ากลัว

 

ฉัวะ!!!

เลือดอุ่นสาดกระจายเต็มใบหน้าของเด็กสาวอีกครั้ง...ในชั่วขณะ แรกคิดไปว่าคงเป็นเลือดของตนเองที่ถูกคมเขี้ยวฝัง หากแต่...

"ไม¹เป็นอะไรนะ"

เสียงอ่อนโยนแผ่วเบาดังมาจากตรงหน้า มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ เธอจะได้ยินมันหากว่าวิญญาณถูกปลิดออกไปแล้ว ดวงตาสีม่วงคราม เปิดขึ้นอีกครั้งอย่างช้าๆ สิ่งแรกที่เห็นก็คือร่างของมังกรดำตัวใหญ่ซึ่ง กลวงโปจนมองเห็นทะลุไปยังด้านหลัง อีกทั้งเลือดที่สาดกระจายเต็ม พื้นนั้นก็มิใช่เลือดของเธอ หากแต่เป็นเลือดขุ่นข้นของมังกรร้าย...

ตึง!

ร่างที่ไร้ซึ่งชีวิตของมังกรดำเอนลงช้าๆ ก่อนจะล้มลงกับพื้นดิน ปนกับหิมะที่ถูกย้อมด้วยสีของขี้เถ้าและเลือดสีแดงเข้ม...

"ช้าถามว่าไม่เป็นอะไรนะ"

น้ำเสียงนิ่งแต่แฝงความอ่อนโยนดังขึ้นอีกครั้งจากริมฝีปากของ เด็กชายตรงหน้า ที่เพิ่งปรากฏให้เห็นในยามที่มังกรซึ่งเป็นสิ่งบดบัง สายตาล้มลง เส้นผมสีดำขลับยาวระต้นคอปลิวพลิ้วตามสายลม ดวงตาสีแดงสดเหมือนกับดวงตาของมังกรร้ายกระหายเลือด หากแต่ เจิดจรัสราวกับสีของอัญมณีมองตรงมาอย่างเฉยชาและแสนเศร้า ปลายนิ้วมือช้างขวาตั้งแต่ชายเสื้อแขนยาวสีเข้มขึ้นไปจนถึงต้นแขนอาบ ย้อมไปด้วยเลือดมังกรสีแดงเข้ม...

สิ่งที่ปลิดชีพมังกรยักษ์...แห้จริงคงเป็นเพียงแค่ฝ่ามือที่แทง ทะลวงเช้าไปในร่างจนทะลุไปอีกฝังเพียงเท่านั้น

เมื่อเห็นเด็กสาวที่ดูเหมือนอ่อนกว่าตนเองสักสองสามปียืนนิ่ง กับที่ เด็กชายจึงระบายลมหายใจน้อยๆ ก่อนจะขยับกายเช้าไปใกล้

"อย่านะ!"

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)