Hot Guy 05 หนุ่มร้าย...ลงทัณฑ์รัก

บทนำ

 

ไม่มีวันที่เหยียนจงจะลืมวันเกิดครบรอบอายุสิบปีของตัวเอง วันที่โลกอันแสนสงบแหลกสลายไม่มีชิ้นดี

เด็กชายตัวเล็กๆ หน้าตาหมดจด สวมชุดสุทราคาแพงนั่งอยู่ในห้องโถงกว้างหรูหรา ถึงแม้ว่าปมเนกไทที่รัดแน่นจะทำให้เขารู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง แต่เขาก็พยายามอดทนนั่งตัวแข็งอยู่ตรงหน้าโต๊ะรับประทานอาหารตัวยาวราวกับสุภาพบุรุษตัวน้อยๆ สิ่งที่เขาได้รับการอบรมสั่งสอนมาทำให้เขาพยายามอดกลั้นเอาไว้ แม้จะลำบากแต่เขาก็สามารถควบคุมตัวเองไว้ได้อย่างดีเยี่ยม มีเพียงบางครั้งที่เจ้าตัวแอบกลืนน้ำลายด้วยความหิวกระหาย

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ก็คือเค้กไอศกรีมก้อนใหญ่ และยังเป็นรสที่เขาชอบมากที่สุดเสียด้วย

แต่เมื่อเวลาผ่านไปเค้กไอศกรีมก็ค่อยๆ ละลายกลายเป็นน้ำ และบนโต๊ะก็มีเขาอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น เขาเริ่มหันไปมองทางบันไดอย่างหวาดๆ แต่ก็ยังไม่มีใครก้าวลงมาจากบันไดนั้นเสียที

วันนี้เป็นวันเกิดของเขา แม้จะไม่มีใครมาอวยพรเลยก็ตาม กระทั่งพ่อและแม่ก็ยังปิดประตูอยู่ในห้องหนังสือเป็นนานสองนานและไม่ยอมออกมาเสียที ตอนแรกเขาดีใจเหลือเกินที่เห็นพ่อกลับมาบ้านเร็วเป็นพิเศษเพราะคิดว่าพ่อยังจะวันเกิดของเขาได้จึงกลับบ้านเร็วกว่าเคย แต่พ่อกลับผลักเขาออกอย่างไม่ไยดี แล้วเข้าไปคุยกับแม่เพียงสองคน

เขาคิดถึงพ่อเหลือเกิน เพราะพ่อของเขาไม่กลับบ้านมานานมากแล้ว แม่บอกเขาว่าพ่อกำลังหลงใหลผู้หญิงไม่ดีคนหนึ่งจนโงหัวไม่ขึ้นเลยไม่ยอมกลับบ้าน เขาเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรต่ออีก ตั้งแต่ที่พ่อของเขากลับบ้านน้องลงทุกทีๆ แม่ก็เริ่มน่ากลัวขึ้นทุกวันๆ จนตอนนี้เขาเริ่มจะไม่กล้าเข้าใกล้แม่แล้ว

เค้กไอศกรีมละลายกลายเป็นธารน้ำหวานสายน้อย เด็กชายแอบยื่นมือออกไปแตะมาชิม ใบหน้าเล็กๆ อมยิ้มด้วยความสุข ทันใดนั้นเองเสียงกระแทกก็ดังขึ้นจากชั้นบน ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของผู้หญิง ทำให้รอยยิ้มของเขาแข็งค้างอยู่บนใบหน้า

“ไม่มีทาง ฉันไม่เชื่อ! เรื่องนี้ต้องไม่ใช่ความคิดของคุณแน่ คุณต้องถูกนังแพศยาคนนั้นหลอกลวง...” เสียงตบฉาดดังขึ้นหยุดเสียงด่าทอหยาบคาย แต่เสียงกรีดร้องของเหยียนหงซิ่วกลับหวีดดังขึ้นกว่าเดิม

“ฉันคิดของฉันเอง และเป็นสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดด้วย ฉันไม่อยากทนกับผู้หญิงเผด็จการอารมณ์ร้ายอย่างเธออีกต่อไป เฮอะ! เธอไม่ใช่ผู้หญิงด้วยซ้ำ เธอมันก็แค่ปลาตายแช่แข็ง” กัวจื้อจงพูดเสียงเบา จากนั้นก็ผลักบานประตูออกไปอย่างแรง

เสียงกรีดร้องดังทะลุไปทั่วทุกมุมของคฤหาสน์ เหยียนหงซิ่ววิ่งตามเขาออกมา ตอนนี้ท่าทางสง่างามหายไปไม่เหลือแล้ว ใบหน้าของหล่อนแดงก่ำ หยาดน้ำตาเปรอะไปทั่วเครื่องสำอางที่ตกแต่งไว้อย่างประณีต บัดนี้ดวงหน้าที่เคยงดงามแลดูน่าหวาดผวากว่าครั้งไหนๆ

หล่อนกำลังโกรธจัด และไม่อยากจะเชื่อว่าสามีของตนเลือกที่จะทิ้งครอบครัวไปเพราะผู้หญิงแพศยาคนนั้น หล่อนเลวร้ายกว่าผู้หญิงต่ำต้อยคนหนึ่งที่ผ่านผู้ชายมาแล้วนับไม่ถ้วน แถมยังมีลูกติดอีกสองคนอย่างนั้นหรือ!

“กัวจื้อจง! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย...” หล่อนตะโกนเสียงสั่นเทา และเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

“ฝันไปเถอะ ฉันทนกับการกดขี่ของเธอมามากพอแล้ว ตั้งแต่แต่งงานเข้ามาในบ้านหลังนี้ ศักดิ์ศรีความเป็นคนของฉันก็ไม่มีเหลืออยู่อีก เฮอะ! ถ้าไม่ใช่เพราะเงินล่ะก็ ฉันไม่มีทางแตะต้องตัวเธอแน่” กัวจื้อจงพ่นถ้อยคำร้ายกาจออกมา และเมื่อเขาเหลือบไปเห็นลูกชายคนเดียวของตนในแววตานั้นก็ไม่หลงเหลือความรู้สึกผูกพันใดๆ เลยสักนิด

เขาโยนเอกสารการหย่าที่ลงชื่อเรียบร้อยแล้วอย่างไม่สนใจ จากนั้นก็เปิดประตูใหญ่ก้าวออกไปเพื่อไปหาผู้หญิงงดงามคนนั้น เอกสารหย่าที่ค่อยๆ ร่วงลงสู่พื้นมีรูปถ่ายใบหนึ่งที่พลอยติดออกมาด้วย

“คุณแม่ คุณพ่อจะไปไหนครับ” เหยียนจงดึงชายกระโปรงของเหยียนหงซิ่ว มองหล่อนด้วยสายตากังวล

เหยียนหงซิ่วสั่นไปทั้งร่าง หล่อนตวัดนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดงของโทสะ สติสัมปชัญญะได้หายไปจนหมดสิ้น

หล่อนก้มตัวลงหยิบรูปถ่ายใบนั้นขึ้นมา ดวงตาแทบจะแผดเผารูปถ่ายในมือให้ไหม้เป็นจุณ ริมฝีปากเป็นรอยแผลจากฟันที่กัดลงมาด้วยความแค้น

“เขาไปหานังแพศยานั่น นังนั่นแย่งเขาไป เขาจะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว...เขาถูกนังนั่นมันยั่ว นังผู้หญิงสำส่อน! ฉันเป็นคนฉุดดึงให้เขาประสบความสำเร็จ ทำให้เขาได้มีวันนี้ แต่ตอนนี้เขากลับกล้าทิ้งฉันเพื่อไปหานังสารเลวนั่น!” ถ้อยคำหยาบคายทั้งหลายพรั่งพรูออกมาอย่างบ้าคลั่ง เหยียนหงซิ่วสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง ทันใดนั้นเองหล่อนก็คว้าคอเสื้อของลูกชายขึ้นมาโดยไม่มีความเมตตาเลยสักนิด

เด็กชายตัวน้อยครางเพราะความเจ็บปวดจากความบ้าคลั่งของผู้เป็นแม่ แต่เขาก็ไม่กล้าขัดขืน เด็กน้อยถูกลากไปตามทางจนเกือบหายใจไม่ออก เขาไม่เข้าใจว่าแม่ของเขาเป็นอะไรไป

“แกมีเลือดของเขาอยู่ในตัว ถ้าฉันไม่สั่งสอนแกดีๆ ล่ะก็ แกต้องหลงมัวเมากับผู้หญิงแพศยาแบบนั้นไม่ต่างกันแน่ๆ...” เหยียนหงซิ่งพร่ำพูดพร้อมๆ กับลากลุกชายเพียงคนเดียวของตนไปยังห้องเก็บของที่อยู่ชั้นใต้ดิน ห้องเก็บของที่เต็มไปด้วยเครื่องไม้เครื่องมือต่างๆ มีฝุ่นละอองเกาะหนาเขลอะ และเพราะไม่ได้เปิดใช้มานานหลายปีจึงเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นฉุนแสบจมูก

“คุณแม่ ผมไม่อยากเข้าไป!” เขาพยายามขืนร่างกายไว้ ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่แรงเด็กก็ไม่สามารถต้านทานแรงของผู้ใหญ่ได้ เขาจึงถูกแม่ของตนผลักเข้าไปในห้องเก็บของ เด็กชายล้มลงบนพื้นตามมาด้วยรูปถ่ายใบนั้นที่ถูกโยนตามเข้ามา

ประตูห้องเก็บของปิดลง รอบด้านมีแต่ความมืดมิด

“ฉันจะต้องสั่งสอนแกให้ดี จะต้องสอนแกไม่ให้เลือดพ่อมันสำแดงออกมา!” เสียงของเหยียนหงซิ่วลอยเข้ามา เธอกำลังล็อกกุญแจห้องอย่างไม่ไยดี “ดูรูปใบนั้นให้ดี มันมีภาพของนังผู้หญิงชั้นต่ำที่แย่งพ่อของแกไป จำให้ดีว่าหน้าตาของมันเป็นยังไง จำความแค้นนี้เอาไว้ จะลืมไม่ได้เป็นอันขาด!” หล่อนตะโกนด้วยไฟแค้นที่สุมอก และเดินจากไปโดยไม่สนใจเสียงร้องไห้อ้อนวอนของลูกชาย

“คุณแม่ครับ ปล่อยผมไป ในนี้มันมืด!” เขาร้องไห้สะอึกสะอื้น หัวใจของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มือเล็กๆ ทุบประตูรัวไม่หยุด เสียงของเขาเริ่มแหบพร่าเพราะการกู่ร้อง มือของเขามีบาดแผลเลือดไหล เสียงร้องไห้กลายเป็นเสียงเว้าวอน “คุณแม่ครับ ผมจะเป็นเด็กดี ผมจะไม่ดื้อไม่ซนอีกแล้ว ปล่อยผมออกไปเถอะ!”

ไม่นานเขาก็ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเพราะหมดเรี่ยวแรง มือที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวเลื่อนไปโดนรูปถ่ายที่แม่ของเขาโยนเข้ามา เขาอาศัยแสงรำไรที่ลอดเข้ามาจดจำบุคคลในรูปทีละคนๆ

ผู้หญิงสวยคนหนึ่งที่อายุไม่น่าจะต่างจากแม่ของเขามากนัก แล้วยังมีเด็กหญิงหน้าตางดงามที่ดูเหมือนจะเด็กกว่าเขา รวมทั้งเด็กหญิงตัวเล็กๆ อายุประมาณสองขวบ หน้าตาน่ารัก เด็กผู้หญิงคนนั้นยิ้มอย่างมีความสุข เส้นผมถูกถักเป็นเปียเล็กๆ ดวงตากลมโตที่เห็นลูกตาดำใหญ่ชัดเจน พวกเขาแต่ละคนดูสวยงามน่ารักทั้งนั้น แล้วคนไหนล่ะคือหญิงแพศยาที่แม่เขาบอก

เขากำรูปภาพในมือแน่น น้ำตาที่ไหลออกมาค่อยๆ เหือดแห้งหายไป แต่กลับมีแววโกรธขึ้งเข้ามาแทนที่ ความไร้เดียงสาของเด็กน้อยหายไปแล้ว คนพวกนี้แย่งพ่อของเขาไป ทำลายชีวิตที่แสนสงบมีความสุขของเขา เขาเกลียดผู้หญิงพวกนี้!

รอยยิ้มของเด็กหญิงในรูปยังคงร่าเริงไม่เปลี่ยน แต่ดวงตาของเขากลับเย็นยะเยือกขึ้นทุกทีๆ หากกลับไม่อาจละสายตาจากรอยยิ้มแสนหวานนั่นไปได้

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เหยียนจงก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย เขากลายเป็นผู้ชายที่ไม่เข้าใจว่าเสียงหัวเราะเป็นอย่างไร

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)