Awesome! สืบ รัก หลอน

ผู้คนในร้านอาหารของโรงพยาบาลคับคั่งจนแถวยาวเหยียดแทบจะเลยออกไปนอกประตูร้านเหมือนทุกวัน เจนจิรามองหัวแถวแล้วถอนหายใจ ขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงยี่สิบ อีกไม่กี่นาทีจะมีงานด่วนเข้ามาแต่ขณะนี้เธอยังยืนอยู่ท้ายแถว และอะไรไม่ร้ายเท่าวันนี้หัวหน้างานฝากซื้ออาหารประจำวันของร้าน แม้ใจอยากจะหนีไปใช้บริการร้านสะดวกซื้อเต็มแก่ หญิงสาวก็ยังต้องต่อคิวต่อไปด้วยความอดทน

“นี่ ดูผู้ชายคนนั้นสิ หล่อชะมัดเลย”

ประโยคนี้คนพูดไม่ได้พูดกับเจนจิรา แต่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังเจ้าตัว มือทั้งสองข้างของหล่อนเกาะบ่าเพื่อนพร้อมกับพยักเพยิดให้ดูผู้ชายคนที่ว่า

“คนไหน”

“คนนั้นไง ตัวสูงๆ ยืนอยู่เกือบหน้าสุด ใส่เสื้อเชิ้ตสีชมพู”

เนื่องจากคนพูดยืนอยู่ด้านหน้าของเจนจิรา เธอจึงได้ยินชัดแจ๋ว เมื่อมองตามศีรษะที่บุ้ยใบ้ไปยังเป้าหมาย หญิงสาวก็เห็นผู้ชายสวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูคนหนึ่งยืนในท่วงท่าสุภาพขณะรอคนที่อยู่หัวขบวนสั่งอาหารจนเสร็จ พริบตานั้น ทิวทัศน์รอบบริเวณก็พลันกลายเป็นสีชมพูเช่นเดียวกับสีเสื้อของเขา

“หล่อจริงๆ ด้วยค่ะ” เจนจิราไม่รู้ว่าเผลอพูดกับสองสาวที่ยืนอยู่ด้านหน้าตน รู้ตัวอีกทีทั้งคู่ก็เหลียวหลังมองเธอแล้ว แถมคนหนึ่งยังหน้าซีด อ้าปากค้างขณะที่อีกคนทำตัวสั่น เบะปากเหมือนเห็นสิ่งน่ารังเกียจ

“โอ๊ย! อุตส่าห์เจอหนุ่มหล่อทั้งที ทำไมยัยเจนฟันหนูถึงต้องโผล่มาให้เสียอารมณ์ด้วยเนี่ย”

“ฉันกินอะไรไม่ลงแล้วล่ะเธอ เรารีบไปกันดีกว่า” พูดจบ หล่อนก็รีบลากเพื่อนออกจากแถว ตอนนั้นเองที่ผู้คนจำนวนหนึ่งซึ่งยืนต่อคิวถัดจากสองสาวไปอีกเอี้ยวคอมอง พอเห็นหน้าเจนจิรา แทบทั้งหมดก็รีบร้อนเดินออกจากร้านอาหารราวกับต้องการหนีไปให้ไกลจากเธอ แม้ข้อดีคือตอนนี้ขบวนผู้คนยาวเหยียดถูกทอนลงจนสั้น แต่เจนจิราไม่ดีใจสักนิด เธอก้มหน้า เม้มปากอย่างอึดอัดคับข้อง

เธออาจจะเป็น ‘ยัยเจนฟันหนู’ หน้าตาอัปลักษณ์และไม่มีใครอยากคบ แต่เธอก็เป็นคนคนหนึ่ง เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีหัวใจ มีความรู้สึก

และอยากมีความรัก

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น มองตรงไปยังผู้ชายเสื้อเชิ้ตสีชมพูซึ่งตอนนี้กำลังสั่งอาหารด้วยรอยยิ้มเจิดจ้าจนนัยน์ตาคนมองพร่าพราย เจนจิราขยับแว่นและตัดสินใจได้ในวินาทีนั้น

เธอจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง จะเป็นผู้หญิงที่สวยเลิศเพื่อไขว่คว้าความรักมาให้ได้!

บทนำ

นี่คือผู้หญิงสวย

อาจจะไม่สวยที่สุด แต่ก็สวย วิชุดาคิดขณะมองเงาสะท้อนของตัวเองอยู่หน้ากระจกในห้องนอนด้วยสีหน้าพึงพอใจ วันนี้หญิงสาวเลือกแต่งหน้าในเฉดร้อนแรงทำให้ดูเซ็กซี่น่าค้นหา ซึ่งต่างจากภาพลักษณ์สาวใสสวยหวานในวันทำงานเป็นคนละคน หล่อนเม้มปากและทำท่าส่งจูบอย่างยั่วยวน จากนั้นจึงสำรวจการแต่งหน้าของตนว่ามีจุดใดบกพร่องบ้างหรือไม่ ส่วนร่างกาย...ไม่จำเป็นต้องเสริมอะไรมาก เพราะหล่อนมีสรีระที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ต้องริษยาอยู่แล้ว

เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดและวิชุดาวางแผนจะออกไปเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านเท่านั้น หญิงสาวจงยังอยู่ในชุดนอนผ้าแพรสีชมพูสายเดี่ยวยาวเหนือเข่าหนึ่งคืบ ซึ่งร่นขึ้นไปอีกเมื่อหล่อนเท้าสะเอวหมุนซ้ายหมุนขวา แต่ระหว่างที่ยังสนุกกับการเป็นนางแบบอยู่หน้ากระจก เสียงข้อความเข้าก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์เคลื่อนที่บนโต๊ะเครื่องแป้ง หล่อนรีบคว้ามันมากดอ่านข้อความด้วยสีหน้าเบิกบาน

‘ผมกำลังไปหา อีกสิบนาทีเจอกัน’

ประโยคและหมายเลขของเจ้าของข้อความทำให้รอยยิ้มหายวับ หญิงสาวกลอกตา ถอนหายใจอย่างหงุดหงิดพลางเบ้ปากเหมือนเห็นสิ่งสกปรก ก่อนพิมพ์ข้อความตอบกลับว่า ‘ไม่ต้องมา กำลังจะออกไปข้างนอก’ แต่ยังไม่ทันกดส่ง ริมฝีปากที่บิดเบ้อย่างไม่พอใจก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ วิชุดายกเลิกข้อความแล้วออกไปยังเมนูหลัก ไล่หาเบอร์โทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่งแล้วกดโทรออก สัญญาณเรียกเข้าดังเพียงครั้งเดียว ปลายทางก็รับสาย

“ว่าไงจ๊ะที่รัก”

“ตัวเอง อีกสิบนาทีมาที่บ้านวิหน่อยนะ” หล่อนทำเสียงหวานออดอ้อน รอจนอีกฝ่ายรับปากแล้วค่อยวางสาย จากนั้นจึงเคาะโทรศัพท์กับปลายคางตนเองเบาๆ ด้วยใบหน้าที่ยังไม่คลายรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แม้ไม่เคยมีผู้ชายคนใดปฏิเสธหล่อนมาก่อน แต่การใช้ผู้คนให้ทำตามคำสั่งก็ต้องมีลูกล่อลูกชนบ้างโดยเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายเป็นเพศตรงข้าม วิชุดาเชี่ยวชาญเรื่องนี้เหมือนเป็นสัญชาตญาณเลยล่ะ

และคราวนี้แหละ ไอ้ผู้ชายปัญญาอ่อนนั่นจะได้เลิกตามตื๊อสักที

เมื่อสบายใจแล้วว่าปัญหากำลังจะถูกสะสาง วิชุดาจึงกลับไปสนุกสนานกับการเป็นนางแบบหน้ากระจกต่อ จนกระทั่งได้เวลานัด เสียงกริ่งจากประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้น หญิงสาวหยุดการละเล่นของตัวเองแล้วชำเลืองมองนาฬิกา

ตรงเวลาจริงนะ คนปัญญาอ่อน

หล่อนแสยะยิ้มอย่างรำคาญกึ่งเยาะหยัน ก่อนเดินออกจากห้องนอนเพื่อเชิญอาคันตุกะเข้าบ้านโดยที่ยังสวมชุดนอนเย้ายวน ถ้านี่คือวันทำงานตามปกติ วิชุดาจะไม่มีวันเปิดประตูรับใครในสภาพกึ่งเปลือยแบบนี้แน่ ต่อให้อีกฝ่ายเป็นผู้หญิงก็เถอะ

แต่วันนี้เป็นวันหยุด แถมผู้ชายที่มาหาหล่อนก็เคยอยู่ในขั้นสนิทสนมจนเรียกได้ว่าเนื้อชนเนื้อ หนังชนหนังกันมาหลายครั้งแล้ว พอปลดกลอนและเปิดประตูบ้าน คนที่อยู่ด้านนอกจึงไม่เห็นสิ่งผิดปกติใดๆ นอกจากรอยยิ้มหวานหยด

“วิกำลังรออยู่เลยค่ะ” จากนั้นหล่อนก็ยื่นมือออกไปเพื่อดึงเขาให้เข้ามาในบ้าน ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบรับด้วยการจับมือของหล่อนและยิ้มกว้างอย่างดีใจ ผู้หญิงคนใดก็ตามที่ได้เห็นรอยยิ้มนี้อาจระทดระทวย แข้งขาอ่อนแรงกับความหล่อเหลาของชายหนุ่ม ครั้งหนึ่งวิชุดาก็เคยเห็นเป็นแบบนั้น ถึงขั้นหลงใหลและคิดว่าตนเจอรักแท้เข้าแล้ว แต่งูพิษก็คืองูพิษ มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงธรรมชาติของตนจากงูเป็นสุนัขได้ ตอนนี้หล่อนจึงคิดเพียงว่าใบหน้าของเขาช่างดูโง่เขลาจนน่ารำคาญ

เอาเถอะ วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่หล่อนจะได้เห็นใบหน้าโง่ๆ ของเขา หลังจากนั้นหล่อนจะเตะผู้ชายปัญญาอ่อนคนนี้ให้กระเด็นออกจากชีวิตของหล่อนตลอดกาล

บทที่  1

นี่คือผู้หญิงอัปลักษณ์

อาจไม่อัปลักษณ์ที่สุด แต่ก็...อัปลักษณ์ เจนจิราคิดอย่างเศร้าใจขณะมองเงาสะท้อนของตัวเองอยู่หน้ากระจกในห้องนอน ผมยาวถึงกลางหลังของเธอยุ่งเหยิงกระเซิงไม่เป็นทรง ใต้ตาดำคล้ำเป็นปื้นใหญ่ นี่ขนาดใส่แว่นตากรอบใหญ่แล้วก็ยังไม่อาจปกปิดร่องรอยน่าเกลียดนี้ได้ และให้ตาย...แว่นตาทำให้เธอเห็นอย่างชัดเจนว่าปากของเธอน่าสยดสยองเพียงใด มันไม่เคยประกบกันได้สนิทนอกจากเวลายิ้ม เพราะฟันคู่หน้าซึ่งโตเกินปกติคอยดันริมฝีปากบนให้แยกจากริมฝีปากล่างเป็นเรื่องมหัศจรรย์แล้วที่ปากแบบนี้ไม่มีน้ำลายไหลย้อยตลอดเวลา

แต่ความอัปลักษณ์ของเธอยังไม่หมดเท่านี้

ผู้หญิงไทยส่วนใหญ่อยากมีผิวขาว แต่ไม่มีใครอยากมีผิวขาวแบบเธอแน่ๆ ผิวของเจนจิราเรียกได้ว่าขาวซีดแบบที่มองเห็นเส้นเลือดตามจุดต่างๆ บนร่างกายได้อย่างชัดเจน ทั้งข้อมือ แขน ขา ลำคอ และยังเห็นได้จางๆ ตรงสองข้ามแก้ม นอกจากนี้เธอยังผอม...ผอมมาก จนน่ากลัวว่าถ้ามีใครเห็นร่างเปลือยของเธอเข้าอาจวิ่งหนีป่าราบเพราะคิดว่าเจอผี ซอมบี้ หุ่นจำลองร่างกายมนุษย์เดินได้หรืออะไรทำนองนั้น ด้วยเหตุนี้เจนจิราจึงมักใส่เสื้อแขนยาวและกระโปรงค่อนข้างยาวเพื่อปกปิดเส้นเลือดของตน โชคดีว่าหน้าที่การงานของเธอทำให้ต้องแต่งกายสุภาพเรียบร้อยอยู่แล้ว หญิงสาวจึงฉวยโอกาสซื้อเสื้อผ้าส่วนใหญ่เป็นแบบเดียวกันเต็มตู้ เรียกได้ว่าทั้งทำงานและเที่ยวก็ชุดเดียวกัน เอ่อ...นั่นหมายถึงถ้าใครสักคนมีน้ำใจพอจะชวนเธอไปเที่ยวด้วยนะ

โชคร้ายที่ไม่มีเลย

และโชคร้ายยิ่งกว่านั้นคือความอัปลักษณ์ของเธอยังมีต่อภาคสาม

นอกจากข้อด้อยทางกายอันนับไม่ถ้วน เจนจิราไม่เคยรู้เลยว่าตนพูดติดอ่างจนกระทั่งสามหรือสี่เดือนที่ผ่านมานี้เอง อาจะเพราะเธอถือสันโดษตั้งแต่เด็ก โอภาปราศรัยด้วยก็แต่กับครอบครัวและสุนัขอีกสองตัวที่ทางบ้านเลี้ยงไว้เท่านั้น พอถึงวัยทำงาน คนเดียวที่หญิงสาวให้ความสนิทสนมมากที่สุดคือหัวหน้างานของเธอ

เป็นเรื่องประหลาดที่ลูกสาวคนเล็กของครอบครัวชนชั้นกลางอันแสนอบอุ่นกลายเป็นเด็กขี้อาย ไม่กล้าพูดหรือแสดงความคิดเห็นต่อสาธารณะ ทั้งที่พี่สาวทั้งสองต่างกล้าคิดกล้าแสดงออก ติดจะห้าวหาญเกินหญิงเสียด้วยซ้ำ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเจนจิรา หากใครสักคนเกิดมาเป็นลูกเป็ดอัปลักษณ์ท่ามกลางหงส์ขาว คนคนนั้นจะดูประหลาดยิ่งกว่าเสียอีกถ้ายังมีความมั่นใจอยู่ได้

ใช่ว่าพวกพี่ๆ จะรังเกียจเดียดฉันท์น้องน้อย ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ เจนจิราได้รับความรักเอาใจใส่จากพี่สาวทั้งสองราวกับไข่ในหิน ถึงขนาดว่าพวกพี่สาวไปท้าตีท้าต่อยกับนางพญาประจำชั้นปีด้วยเหตุ เพราะเธอถูกรังแกในช่วงมัธยมต้น เรื่องราวในครั้งนั้นจบลงโดยที่ไม่มีใครเสียเลือดหรือถูกไล่ออก แต่เจนจิราต้องเรียนอย่างไร้เพื่อนจนจบการศึกษาระดับมัธยมปลาย

ถึงแม้ว่าชีวิตช่วงนั้นจะโศกเศร้าชวนรัดทดแต่เด็กสาวขี้อายก็

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)