Love Liar รีเทิร์นรัก หลอกกั๊กหัวใจยัยว้าวุ่น

บทนำ

ฉันค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น เพราะรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิรอบกายที่ร้อนระอุทะลุจุดเดือด ทำไมมันถึงได้ร้อนอบอ้าวขนาดนี้นะ นี่แอร์เสียหรือบ้านฉันถูกขโมยหลังคากันแน่ ร้อนๆๆๆ ร้อนเฟ้ยยย

โวะ? โอ๊ะ! โห่เฮะ

ทะ...ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย ไม่ใช่บ้านฉันนี่นา อย่างกับอยู่ในป่าอะเมซอนอะไรสักที่แน่ะ แถมไอ้ควันเหม็นๆ ร้อนๆ นี่อีก ใครมาปิ้งหมูขายอยู่แถวนี้หรือเปล่าฟะ ทำเอาเหงื่อไหลขี้ไคลย้อยออกมาจะหมดตัวอยู่แล้วน้า ว่าแต่ว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงอ่ะ จำได้ว่าตอนแรกก็นอนหลับอยู่บนเตียงหนานุ่มดีๆ ไม่ใช่เหรอ หรือว่ามีใครแอบลักพาตัวฉันมาทำมิดีมิร้าย!
สรุปแล้วนี่มันเกิดวิบัติอาเพศอะไรกับช้านนน

“สวัสดีเจ้ามนุษย์โลก ยินดีต้อนรับ”

ง่ะ! เสียงใครฟะ ฟังดูเยือกเย็นอย่างประหลาด

ฉันหันหลังกลับไปมองแล้วม่านตาก็แหกกระจายขยายรูกว้างขึ้นกว่าเดิมอีกสามเท่า

ตะ...ตัวอะไรกันเนี่ย เกิดมาไม่เคยพอเคยเห็น รูปร่างใหญ่โตอย่างกับยักษ์วัดแจ้ง ตัวเป็นสีแดงแจ๊ดแจ๋เหมือนลูกสตรอเบอรี่สุก มีเขาโง้งยาวงอกบนหัว ไว้หนวกรกครึ้มอย่างกับองคุลีมาล ถือไม้เท้ารูปหัวกะโหลกยิ้มนั่งเป็นสง่าอยู่บนแท่นอะไรสักอย่างด้วย

หยึย นี่มันคนหรือปีศาจกันแน่น่ะ น่ากลัวชะมัด หรือจะเป็นแค่รูปปั้น... เออ อาจจะใช่ ต้องไม่ใช่คนจริงแน่ๆ เลย

จึ๋ง จึ๋ง

ฉันลองเอานิ้วจิ้มๆ ที่หน้าแข้งข้องไอ้ตัวประหลาดนี่ดู

“เจ้ากำลังทำบ้าอะไรอยู่”

หวา...พูดโต้ตอบได้ด้วยแฮะ ไม่ใช่หุ่นยนต์ที่ป้อนโปรแกรมไว้ให้พูดอย่างเดียวนี่หว่า แล้วมันยังไงกันล่ะ

“นายเป็นใคร แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ฉันตัดสินใจถามออกไป

ไอ้ยักษ์สีสตรอเบอรี่นี่ยิ้มยะเยือก ก่อนจะหัวเราะหึๆ

“ข้าก็คือพญายม ผู้ปกครองดินแดนแห่งนี้น่ะสิ”

“ดินแดนแห่งนี้?”

“นรกโลกันตร์ ขุมที่แปดสิบแปดยังไงล่ะ”

“นรก!!!”

“ใช่แล้ว”

กรี๊ดดดดด...

พญายม!!!

นรก!!!

นี่มันหมายความว่า...ฉัน ฉันตายแล้วงั้นเหรอ ตายแล้วตกนรกอีกต่างหาก ม่ายจริงงง เกิดมาไม่เคยทำบาป มดสักตัวยังไม่เคยขยี้ หมีสักตัวก็ไม่เคยขย้ำ แล้วทำไมฉันต้องตกนรกหมกไหม้บรรลัยกัลป์ด้วย ทำม้ายยย

“นี่ฉันฝันไปใช่มั้ย นรกอะไรเนี่ย ไม่มีจริงหรอก ฝันไปแน่ๆ”

“เจ้าไม่ได้ฝัน เจ้าตายแล้วตกนรกจริง”

หมับ!

ฉันจัดการหยิกดูเพื่อเช็กว่าความฝันหรือความจริง

“เฮ้ย! เจ้ามาหยิกข้าได้ยังไง ข้าเป็นพญายมนะ!”

“อ้าว ก็ฉันอยากรู้นี่นาว่ามันจริงหรือฝัน”

“หยิกตัวเองสิโว้ย”

“ถ้าหยิกตัวเองก็เจ็บน่ะสิ แล้วนี่นายเจ็บด้วยเหรอ อ๊ากกก แปลว่าฉันไม่ได้ฝันไป ฉันตายแล้วจริงๆ ด้วย ทำไมอยู่ดีๆ ก็ตายได้เนี่ย ยังไม่ทันได้ล่ำลาใครเลยอ้ะ โฮๆๆๆ”

ฉันร้องไห้คร่ำครวญเอากำปั้นทุบพื้นดังปั้กๆ ด้วยความแค้นใจ

จะรีบตายไปไหนฟะเนี่ย เพิ่งสั่งซื้อน้ำหอมราคาถูกจากในเว็บมาเองนะ มันยังไม่ทันมาส่งเลย ดันชิงตายซะก่อน แถมจ่ายเงินไปแล้วด้วย ทำไมจะตายทั้งที่ไม่มีใครบอกล่วงหน้าเนี่ย เศร้าจริงๆ ชีวิต ส้าววว

“เจ้าต้องเรียกข้าว่าท่าน ไม่ใช่นาย ให้เกียรติกันบ้างได้มั้ย!”

“เป็นพญายมยังเรื่องมากอีก”

“เอ๊ะ! เจ้านี่ เดี๋ยวจับโยนลงกระทะทองแดงซะหรอก”

“โธ่! ท่านก็ หยอกกันเล่นนิดหน่อยเอง ทำเป็นโมโหไปได้ ดูซิเนี่ย โกรธจนหน้าแดงๆ เปลี่ยนสีเป็นเขียวปี๋ขี้เป็ดแล้ว”

“บ๊ะ! ข้าไม่ใช่เพื่อนเล่นของเจ้านะ คิดจะลองดีกับข้าใช่มั้ย!” พญายมยังคงโวยวายไม่เลิก

“เจ้าก็ไม่ใช่เพื่อนเล่นของข้าเหมือนกันน่ะแหละ”

“เจ้ามนุษย์โลก!!! ข้าชักจะโกรธจริงๆ แล้วนะ ยมทูต ไปเอาบัญชีหนังหมาของผู้หญิงคนนี้มาสะสางเดี๋ยวนี้!”

แง ไอ้พญายมบ้า แหย่นิดแหย่หน่อยทำเป็นไม่พอใจ โหดร้าย

สักพักก็มีตัวอะไรไม่รู้ ลักษณะคล้ายตัวเดวิลยักษ์เดินอาดๆ เข้ามา นุ่งกระโจงเบนสีทองอร่ามดูเก่าๆ เหมือนไปเหมามาจากโบ๊เบ๊เลียนแบบลิเกคณะแม่ลำดวน ช่างเป็นขุมนรกที่ไร้รสนิยมที่สุดเลย อี๋ๆๆๆ

“นี่ครับท่าน”

นายเดวิลยักษ์ส่งสมุดโน้ตเล่มโต หนาประมาณครึ่งหนึ่งของสมุดหน้าเหลืองให้กับท่านยม เขารับไปพลิกอ่านแล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าฉัน

“ผู้ตายทำผิดกฎของนรกมาตราที่แปดสิบแปดจุดแปดแปด วรรคที่แปด ย่อหน้าที่แปด บรรทัดที่แปด ซึ่งเป็นความผิดด้านอาญารัก กล่าวคือ ตอนยังมีชีวิตอยู่ ผู้ตายเคยใช้วาจาที่เป็นเหตุให้ผู้อื่นเกิดความเศร้าเสียใจขนาดหนักจนถึงขั้นฆ่าตัวตาย แม้เขาผู้นั้นจะยังไม่เสียชีวิต แต่ก็ทำให้เขามองเห็นความรักเป็นเรื่องล้อเล่น ไม่มีความจริงใจให้กับใครอีก นอกจากนี้ยังหลอกลวงเพศตรงข้ามเพื่อตอบสนองความสะใจ ก่อนให้เกิดบาปกับทั้งตนเองและผู้อื่น ดังนั้นผู้ตายจึงต้องได้รับโทษตามกฎของนรกโลกันตร์ขุมที่แปดสิบแปด นั่นคือเจ้าจะต้องไปเกิดใหม่ในร่างสุนัขที่ไม่มีเพศเป็นเวลาหนึ่งร้อยปีนรก และหมดโอกาสมีความรักอีกต่อไป!!!”

กรี๊ดดดดด ป่าเถื่อน โหดร้าย รุนแรง ไม่มีความปรานีอยู่ในหัวใจกันเลยสักนิดดดด

บ้าไปแล้ว! จะให้ฉันไปเกิดใหม่ในร่างหมาที่ไม่มีแม้แต่ไอ้นั่น ไอ้นี่ ไอ้โน่น ไอ้นู่นเลยสักอันเดียวเนี่ยนะ เกินไปหน่อยแล้ว อีกอย่าง ไอ้ความผิดครั้งนั้นมันก็เกิดขึ้นตั้งแต่สมัยที่ฉันอยู่ ป.4 ด้วยซ้ำ ยังไม่รู้เดียงสาอะไรกับใครเขาเลยด้วย มันจะมากไปหน่อยแล้ว!
“ฉันไม่ได้ขอให้เขาไปตายนะ อยู่ดีๆ อีตานั่นก็หาเรื่องสะเหล่อไปฆ่าตัวตายเอง แล้วฉันผิดด้วยหรือไง”

“ผิด! เพราะวาจาของเจ้าเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาน้อยใจจนไปฆ่าตัวตาย เจ้าต้องรับผิดชอบ”

แงๆ ทำยังไงดี ใครจะไปคิดล่ะว่าพูดแค่นั้น ไอ้บ้านั่นมันจะถึงกับใจเสาะไปฆ่าตัวตายน่ะ ไอ้เวรเอ๊ย โง่อย่างเดียวไม่พอ ยังมาทำให้ฉันเดือดร้อนอีก คอยดูนะ ถ้าฉันต้องไปเกิดใหม่ในร่างหมาจริงๆ จะทำตัวขี้เรื้อนแล้วไปงับๆ ซะให้แข้งขาดเลย ฮึ่ย!

“นี่ ท่านยม” ฉันพยายามต่อรอง “โอเค ฉันยอมรับสารภาพว่าฉันทำแบบนั้นจริงๆ ดังนั้นท่านควรจะลดโทษให้ฉันครึ่งนึงนะ อีกอย่างอีตานั่นก็ไม่ได้ตายจริงๆ ซะหน่อย ให้เกิดเป็นหมามันโหดร้ายเกินไปแล้วอ้า”

แถมยังไม่มีอวัยวะเพศติดตัวมาด้วย แล้วฉันจะฉี่ยังง้ายยย

“อืม..ที่เจ้าพูดมามันก็ถูก” พญายมพยักหน้าหงึกหงัก

ไชโย้! นรกมีตาแล้ว ท่านยมย่อมเข้าข้างคนดีอย่างฉันเสมอ ฮิๆ

“เอาเป็นว่า ข้าจะลดโทษให้เจ้าเหลือแค่ห้าสิบปีนรกพอ”

แง้ ไม่ดีขึ้นเลย

“ห้าสิบปีนรกนี่เท่ากับกี่ปีของโลกมนุษย์เหรอท่าน”

“ห้าร้อยปี”

“ห้าร้อยปี!!! แล้วถ้าฉันตายก่อนถึงห้าร้อยปีล่ะ”

“ก็จะเวียนว่ายตายเกิดอยู่อย่างนั้นจนกว่าจะใช้กรรมจนครบ”
“งั้นขอเปลี่ยนเป็นมนุษย์ไร้เพศแทนได้มั้ย”

“ไม่ได้!!! เดี๋ยวเจ้าก็เที่ยวไปหักอกใครต่อใครเขาอีก เป็นสุนัขนั่นแหละเหมาะแล้ว”

“ขอปีนต้นงิ้วห้าสิบรอบแทนนะ” ฉันพยายามอ้อนวอนขอผ่อนผันโทษจนสุดใจขาดดิ้น

เกิดเป็นหมาไอ้นั่นด้วนตั้งห้าร้อยปี ใครจะไปทำใจด้ายยย อ๊ากกกก

“ไม่ได้! เจ้าไม่ได้ทำผิดด้านชู้สาว ถ้าอย่างนั้นเอาอวัยวะเพศไปครึ่งอันแทนดีมั้ย”

“บ้าเรอะท่าน เอาไปทำอะไรได้ล่ะครึ่งอัน”

จะครึ่งซ้ายขวาหรือครึ่งบนล่างมันก็ทุเรศอยู่ดี นี่ใช้เขาบนหัวคิดหรือไงฟะ!

“ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้ เอาล่ะ พอได้แล้ว เจ้าไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรทั้งนั้น”

“โธ่! หน้าตาก็ออกจะหล่อเหลา ทำไมใจร้ายจังล่ะท่าน ลดโทษให้ฉันอีกซักนิดเถอะนะ นะจ๊ะ ท่านพญายมตัวสีแดงดูน่ารักจิ้มลิ้ม ถือไม้เท้าหัวกะโหลกยิ้มเห็นฟันหลอน่ารักน่าเอ็นดูเชียว ฉันสวยออกขนาดนี้จะให้ไปเกิดเป็นหมาได้ยังไง ทำกันได้ลงคอเชียวหรือ ฮือๆ โฮๆ โฮกๆ”

ฉันถลาเข้าไปกอดขาท่านยมแล้วลงทุนเอาแก้มเข้าไปลูบไล้ขนหน้าแข้งดกๆ ของเขาเพื่อขอความเห็นใจ ยี้ สีจะติดแก้มฉันไหมเนี่ย แต่เพื่ออนาคตก็ต้องทน... ศรีทนด้ายยย

“เฮ้ย! เจ้ามนุษย์ ทำบ้าอะไรเนี่ย จั๊กจี้โว้ย”

“ฉันกำลังออดอ้อนให้ท่านเมตตาสงสารอยู่ อย่าให้ฉันไปเกิดเป็นหมาเลยนะ จะให้ทำอะไรก็ยอม” ฉันถอยกรูดออกมาแล้วยกมือไหว้ปลกๆ เหมือนขอหวย

และแล้วพญายมก็ถอนหายใจพรืด

“เอาล่ะๆ เจ้านี่มันเป็นมนุษย์ที่เรื่องมากจริงๆ ถ้าอย่างนั้น ข้าจะให้โอกาสเจ้ากลับไปแก้ตัวอีกครั้งหนึ่งด้วยการกลับไปมีชีวิตบนโลกอีกครั้งในร่างเดิม แล้วออกตามหาผู้ชายคนนั้นให้เจอ จากนั้นก็ทำยังไงก็ได้ให้เขายอมรับเจ้าเป็นแฟนและเปลี่ยนใจกลับมารักเจ้าอีกครั้ง ถ้าทำได้ เจ้าจะได้กลับไปเกิดใหม่เป็นมนุษย์ แต่จะไม่มีสิทธิ์ที่จะรักใครได้อีกแล้ว นอกจากผู้ชายคนนั้นคนเดียว”

แบบนี้ยอมเป็นหมาดีกว่าไหม

“โธ่! ท่าน ไอ้บ้านั่นชื่ออะไรฉันยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ จะให้ไปตามหาที่ไหนก็ไม่รู้ อีกอย่างนะ ป่านนี้มันคงสาปแช่งฉันจนเละเทะไปแล้วมั้งนั่น ไปทำเรื่องไว้ซะขนาดนั้น ไม่มีทางหรอกที่จะยอมกลับมาเป็นแฟนกับฉันน่ะ อ้อ! แล้วถึงแม้ว่าฉันจะทำให้เขากลับมารักได้ แต่ฉันก็ไม่อยากอยู่กับเขาไปทั้งชีวิตนี่นา ฉันไม่อยากรักผู้ชายคนนั้นอ่ะ หน้าตาตลกจะตายไป หัวก็โต ปากก็กว้างอย่างกับลิงกันแฟ้บแน่ะ ไม่เอาเงื่อนไขนี้ได้มั้ยล่ะท่าน นะๆๆๆ”

“ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้วเหรอท่าน”

“ไม่มี!”

“เอางี้ เปลี่ยนเป็นให้ฉันหาแฟนให้อีตานั่นดีกว่านะ ฉันมีเพื่อนน่ารักๆ เยอะเลย เดี๋ยวจะลองแนะนำดู”

“ไม่ได้! ชะตาฟ้าลิขิตขีดมาให้ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นเจ้าเท่านั้น”

“ฉันไม่อยากมีแฟนเป็นลิงนี่นา”

“แต่อยากไปเกิดใหม่เป็นสุนัขงั้นสิ”

“ม่ายยยย”

“แล้วจะเอายังไง ข้ามีทางเลือกให้แค่นี้”

อ๊ากกกก ไอ้พญายมใจร้าย เงื่อนไขแต่ละข้อห่วยถ้วยสุนัขไม่รับประทานเลย แต่ยังไงการเกิดใหม่เป็นคน ก็ย่อมดีกว่าเกิดเป็นหมาอยู่แล้วล่ะ แถมยังเป็นหมาไร้เพศอีกต่างหาก

เอาฟะ! ยอมไปขอร้องอีตานั่นหน่อยก็ได้ แค่ตอบตกลงเป็นแฟนเอง ไม่น่าจะยาก และถึงฉันจะรักเขาได้แค่คนเดียว ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะต้องอยู่กับเขานี่นา ฮึ่ย! ชาตินี้ไม่ต้องรักใครอีกแล้วก็ได้ฟะ

“โอเคๆๆๆ ฉันยอมแพ้แล้วก็ได้ ตกลงตามนั้นแล้วกัน โอ๊ยยย อยากตายจริงๆ เลยโว้ยย”

“เจ้าก็ตายแล้วไง”

“ตายแล้วก็ตายอีกได้ ตายแล้วเกิด เกิดแล้วตายอยู่นั่นแหละ เอาซะให้สะใจ อ๊ากกก”

“พอๆ เลิกคร่ำครวญซะ แล้วก็หลับตาลง ข้าจะได้ส่งวิญญาณของเจ้ากลับไปที่โลกมนุษย์ซักที”

ฉันค่อยๆ หลับตาลงตามคำสั่ง สักพักก็รู้สึกได้ถึงไอความร้อนของควันอะไรสักอย่างที่พวยพุ่งออกมารอบตัว

“อ้อ! ลืมไป เมื่อกี้เจ้าบอกว่าจำชื่อผู้ชายคนนั้นไม่ได้ใช่มั้ย”

“อื้อ แล้วเขาชื่ออะไรล่ะ” ฉันพยักหน้าทั้งๆ ที่ยังหลับตาปี๋

“อาร์เช!”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)