BANG!! สืบรักค้นหัวใจเจ้าชายยากูซ่า

บทนำ

พลั่ก!!

“อ๊ากกก”

ผัวะ!!

“ว้ากกก!!”

เปรี้ยง!

ไม้ในมือเธอเหวี่ยงไปข้างหน้าอีกครั้งและปะทะเข้ากับร่างหนาของผู้ชายคนหนึ่งตรงหน้าเต็มแรง ร่างนั้นทรุดลงกับพื้น สีหน้าเจ็บปวดแบบเดียวกับอีกสองคนก่อนหน้า

เด็กสาวร่างสูงเพรียวแลดูบอบบางแต่กลับไม่ดูอ่อนแอยืนจังก้าเชิดหน้าเหลือบตามองผู้ชายร่างใหญ่ทั้งสามในสภาพสะบักสะบอมตรงหน้าด้วยแววตาเหยียดหยาม เธอเบ้ปากเล็กน้อยก่อนโยนท่อพีวีซีสีฟ้าอ่อนในมือลงไปโดนหัวหนึ่งในนั้นพอดีเป๊ะ

“แค่นี้น่ะเหรอที่พวกนายจัดการไม่ได้?”

“ขอโทษครับเจ๊”

“แย่ที่สุด!! ลูกชายตำรวจประสาอะไร นี่! รีบโทรตามตำรวจสิ”

เธอปัดมือเล็กน้อยก่อนจะคลี่รอยยิ้มกว้างให้กับชายหัวแดงที่นอนพังพาบอยู่กับพื้นด้วยฝีมือของเธอเอง

“ทีหลังจำไว้ว่าอย่าซ่าส์กับลูกสาวตำรวจ”

‘เรียน ท่านผู้กำกับการปราบปรามยาเสพติด

เรื่อง การมาถึงของเจ้าพ่อยากูซ่ารายใหญ่ของญี่ปุ่น

เนื่องด้วยนายซาซางาวะ ทาเคชิ เจ้าของกิจการเครือซาซางาวะกรุ๊ปซึ่งครอบคลุมกิจการทุจริตผิดกฏหมายและอยู่นอกเหนือขอบเขตการดำเนินคดีอีกเป็นจำนวนมากได้เดินทางเข้ามาในประเทศไทยเพื่อทำการขยายกิจการแล้ว ซึ่งถือเป็นเรื่องอันตรายอย่างยิ่ง เนื่องจากหน่วยข่าวกรองของญี่ปุ่นได้รายงานว่านายซาซางาวะตกเป็นผู้ต้องสงสัยแบบไม่เป็นทางการของตำรวจสากลในฐานะผู้ขนส่ง นำเข้า และผลิตยาเสพติดรายใหญ่ของทวีปเอเชีย

จึงเรียนมาเพื่อทราบ’

1

สวัสดีค่ะ ฉันลิลิน หรือเป็นที่รู้จักกันในนาม ‘เจ๊ลิน’ แห่งโรงเรียนวิรุฬวัฒนา โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง ส่วนใหญ่แล้วนักเรียนคนอื่นๆ จะรู้จักฉันในนามของ ‘คุณหนูผู้รักความยุติธรรม’ ลูกสาวของผู้อำนวยการสำนักงานป้องกันและปราบปรามยาเสพติดค่ะ

นอกจากนี้ฉันยังเป็นหลานสาวผู้อำนวยการโรงเรียน น้องสาวอดีตเจ้าพ่อโรงเรียน มีเพื่อนเป็นประธานนักเรียน และสุดท้าย...ฉันยังมีอีตางี่เง่าที่เกาะติดฉันเป็นตังเมมาตลอดชีวิตอีกด้วย

คนคนนั้นก็คือ...

“ยัยลิลิน! ไปซัดใครจนหน้าบวมเป็นลูกบอลเลยน่ะหา ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าใช้กำลังเกินควร”

เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นขัดความคิดของฉันพร้อมกับแรงกดที่บ่า ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมทำหน้าบูดหน่อยๆ ทำไมหมอนี่ต้องมาเทศน์ฉันเหมือนพ่อด้วยเนี่ย!!

มิเกล... นายมันก็แค่คู่หมั้นฉันเท่านั้นเองนะ!

ไม่สิ ไม่ใช่คู่หมั้นสักหน่อย นั่นเป็นแค่สัญญาชิลๆ ขำๆ ที่พวกหงำเหงือกคุยเล่นกันในวงเหล้าเท่านั้นแหละ ว่าจะยกฉันให้ไปเป็นสะใภ้บ้านพัฒนทวีวงศ์ของอีตานี่ พ่อนะพ่อ บ้าบอจริงๆ ขายลูกสาวตอนเมาเนี่ยนะ สงสัยจะประสาทกลับ

เรื่องของเรื่องก็คือพ่อของฉันกับพ่อของเกลสนิทกันมาตั้งแต่เด็กจบโรงเรียนตำรวจมาพร้อมกัน แถมขึ้นรับตำแหน่งแทบจะพร้อมๆ กัน ครอบครัวของเราก็เลยสนิทกันมานาน และฉันกับหมอนี่ก็เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ

ในสายตาของฉันก็เห็นหมอนี่เป็นแค่เพื่อนเท่านั้นเอง ไม่มีสักครั้งที่ฉันจะมองเขาเป็นคู่หมั้น แต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะเข้าใจไปแบบนั้น เนื่องจากหมอนี่เจือกไปป่าวประกาศแนะนำตัวเองแบบนั้นอ่ะดิ

“ฉันจะซัดใครหน้าแหกมันก็เรื่องของฉันน่า”

“อ้าว พ่อเธอมอบหมายหน้าที่ให้ฉันดูแลเธอ ถ้าฉันปล่อยให้เธอทำร้ายร่างกายคนอื่นแบบนี้ ฉันก็ทำงานบกพร่องต่อหน้าที่น่ะสิ”

“ฉันขอประกาศว่าหน้าที่นายจบลง ณ บัดนี้”

“ฮ่าๆๆๆ หน้าที่ของฉันมันจะยั่งยืนยาวนานไปตลอดชีวิตของเราต่างหาก”

“จะบ้าเรอะ!! อย่าถือคำพูดในวงเหล้าเป็นจริงเป็นจังไปหน่อเลยน่า”

ฉันผลักเขาที่กำลังเท้าแขนอยู่บนไหล่ฉันออกไปเพราะมันเริ่มหนักแล้วก่อนหยิบกระบองออกมาควงเล่น

“หึๆ มันเป็นแค่คำสัญญาในวงเหล้าก็จริง...”

“ใช่”

“แล้วทำไมเราไม่ทำให้มันเป็นเรื่องจริงล่ะ”

“นายจะบ้าเรอะ!? เสพยามารึเปล่าเนี่ย”

ฉันหันไปผลักหัวเขาที่กำลังมองมาด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ให้ห่างตัวอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนเมื่อออดเข้าแถวดังขึ้น

“ฉันจะไปเข้าแถว นายจะเมายาอยู่แถวนี้ก็ตามใจ”

“เฮ้ยๆ ฉันลูกชายตำรวจนะ”

เกลประท้วง แต่ฉันก็ปล่อยเขาไว้ยังงั้น เมื่อฉันไม่มีทีท่าสนใจ ในที่สุดเขาก็รีบวิ่งแจ้นตามฉันมา บอกแล้วว่าเขาเกาะติดฉันเป็นตังเมเลย ทั้งๆ ที่อยู่ ม.6 อายุมากกว่าฉันตั้งหนึ่งปีแท้ๆ กลับไม่ยอมไปหาอะไรที่มันสร้างสรรค์กว่านี้ทำ

“เจ๊คร้าบบบ”

“ว่าไง”

ไอ้โลกิวิ่งแจ๊ดแจ๋เข้ามาพร้อมกับลูกหมาอีกสองตัว อีสามตัวนี่คือลิ่วล้อของฉันเอง ลูกชายของผู้หมวด จ่า และนายสิบในกรมตำรวจน่ะ พวกนี้ชื่นชมฉันมากถึงขั้นบูชาแล้วก็มาสวามิภักดิ์ต่อฉันราวกับลูกหมาตัวน้อย

โลกิ โลโซ และโลลิคอน นี่คือชื่อที่ฉันใช้เรียกสามคนนั้น (ชื่อจริงของพวกนี้คือแซนด์ แบงค์ และคิมต่างหาก)

“เจ๊เห็นเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ายังครับ”

“เกี่ยวข้องอะไรกับฉันรึเปล่าล่ะ”

“ไม่เกี่ยวครับ”

“แล้วทำไมฉันจะต้องเห็น บ้าป่ะ”

ฉันตบกะโหลกโลกิทีหนึ่งโทษฐานทำฉันเสียเวลาอ่านหนังสือเชอร์ล็อค โฮล์มส์ที่เพิ่งสอยมาจากร้านหนังสือเมื่อวานนี้

โลกิลูบหัวป้อยๆ ก่อนจะทำหน้าแหย

“ก็เขาเป็นถึงลูกชายของยากูซ่าจากญี่ปุ่นนี่ครับ ผมก็นึกว่าเจ๊จะสนใจ”

ไม่เกี่ยวกับฉันนี่หว่า ตราบใดที่หมอนั่นไม่ได้ทำผิดกฏหมายและไม่ได้มาระรานฉัน งั้นก็ปล่อยให้เขามีชีวิตสุขสบายในโรงเรียนนี้ต่อไปเถอะ

“มีอะไรอีกมั้ย ถ้าไม่มีฉันจะได้อ่านหนังสือต่อ”

“มีครับ!’

ประโยคนี้จากนายโลโซ ฉันหันไปเลิกคิ้วเป็นเชิงอนุญาตให้เขาพูด

“นักเรียน ม.6 แผนศิลป์ไทยสังคมเสียชีวิตคนนึงเมื่อวานนี้ครับ”

“ว่าไงนะ!?”

ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“ข่าวเพิ่งจะมาถึงเมื่อเช้านี้เองครับเจ๊ ได้ยินว่าเสพยาเกินขนาด”

เสพยาเกินขนาดงั้นเหรอ? ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นมียาเสพติดระบาดในโรงเรียนนี้หรือแถวๆ นี้เลยนี่นา จะมีก็แค่บุหรี่ธรรมดาๆ (ที่ฉันโยนทิ้งแม่น้ำไปเป็นร้อยซองแล้ว) เพราะโรงเรียนนี้มีกฏระเบียบที่เข้มงวดพอควร จึงไม่น่ามีใครอาจหาญเอายามาขายในโรงเรียนนี้ได้

“งั้นเหรอ มีข้อมูลอะไรอีกมั้ย”

และนี่ก็เป็นนิสัยของฉันอีกนั่นแหละ พ่อฉันเป็นถึงตำรวจเชียวนะ ตั้งแต่เกิดมาฉันก็คลุกคลีกับตำรวจมาตลอด เพราะง้นฉันเลยติดนิสัยแบบตำรวจๆ มาน่ะ

“เจ๊ นายนักเรียนใหม่นั่นน่ะ ตั้งแต่หมอนั่นมาเรียนที่นี่ก็มีข่าวลือแปลกๆ นะครับ”

“ข่าวลืออะไร”

“มีข่าวลือว่าเขาเป็น drug dealer”

“เป็นเภสัชกรแล้วทำไม”

“โธ่เจ๊ อย่าแกล้งโง่สิครับ อ๊ากกกก!!!”

ฉันซัดหัวไปทีหนึ่งโทษฐานด่าฉันโง่ เชอะ! ทำไมต้องล่อภาษาอังกฤษกระแดะจริงๆ ไอ้โลโซเอ๊ย ฉันนิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

นายนักเรียนใหม่เหรอ...หมอนั่นเป็นลูกชายของซาซางาวะ ทาเคชิสินะ ฉันเคยได้ยินข่าวมาเหมือนกันว่า (อันที่จริงแอบอ่านจดหมายลับของพ่อ) ทายาทคนสำคัญของตระกูลซาซางาวะจะมาเรียนที่นี่ ไม่นึกว่าเขาจะมาพร้อมกับยาบ้า

ฉันน่าจะไปสังเกตการณ์สักหน่อย!

“นั่นไงเจ๊”

“ไหนวะ ในนี้มีตั้งหลายหัว”

ฉันกระซิบตอบด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ โลกิชี้มือไปที่กลุ่มนักเรียนชายกลุ่มใหญ่ที่กำลังนั่งจับกลุ่มคุยกันใต้ต้นกรรณิการ์ ต้นไม้ประจำโรงเรียนของเรา และฉันก็เห็นว่าในกลุ่มนั้นมีตั้งแปดคน ฉันจะไปตรัสรู้ได้ไงว่าคนไหนเป็นนักเรียนใหม่

“เจ๊มองไปเลย คนที่ตาสีออกเทาๆ เงินๆ หน่อยน่ะ”

ฉันหันไปดูอีกครั้ง และคราวนี้คนคนหนึ่งก็เริ่มจะเด่นชัดขึ้นมา ร่างสูงๆ ผอมๆ ในชุดนักเรียนหลุดลุ่ยห่าอะไรถูกระเบียบไม่ได้ตั้งแต่หัวจรดเท้า เส้นผมยุ่งๆ ซอยทรงรากไทรระต้นคอดูเท่ยิ่งกว่านายแบบจากในแมกกาซีน ผิวขาวเนียนละเอียดอย่างกับผิวทารก จมูกโด่งสวยรับกับริมฝีปากได้รูปสีชมพูอ่อน และเมื่อมองดูนัยน์ตาคมเรียวราวกับเหยี่ยวที่เป็นสีเหล็กนั่นอีก

ผู้ชายบ้าอะไรฟะสวยกว่าผู้หญิงอีก!! แอ๊บแมนหรือเปล่าเนี่ย

ว่าแต่ทำไมหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่งมาก่อนนะ

“นั่นน่ะเรอะ”

“ใช่ครับเจ๊ เห็นหน้าหวานๆ อย่างนั้นซัดพวกรุ่นพี่หมอบไปหลายคนแล้วนะครับ”

โอ... หุ่นบอบบางสเลนเดอร์เด้อค่ะ เด้ออย่างนั้นน่ะเรอะจะคว่ำพวกเตี้ยล่ำดำถึกของโรงเรียนเราได้ ไม่น่าเชื่อ ดูจากรูปร่างหน้าตาแล้วแทบไม่น่าเชื่อว่าเขาจะขายยาอ่ะ

“โธ่เจ๊ รู้หน้าไม่รู้ใจนะ”

“นายมีหลักฐานอะไรถึงไปกล่าวหาเขา”

“ให้ผมไปล่อซื้อเลยมั้ย”

“อย่ามาประชดนะไอ้บ้า!”

ฉันวัดผัวะกลางหน้าผากโลกิโทษฐานประชดแดกดันฉันแล้วจึงหันไปมองดูหน้านายหน้าหวานนั่นอีกครั้ง

ตาคู่นั้นฉันลืมไม่ลงจริงๆ มันจำติดตาเลย

“พวกนายแน่ใจนะว่ายามันระบาดเพราะหมอนี่”

“ผมมีพยาน และแหล่งข่าวบอกมาว่าหมอนั่นเป็นคนส่งยาให้พ่อ”

โลลิคอนตอบแทนโลกิซึ่งพยักหน้ารับเป็นลูกคู่

ข่าวจากไอ้สามตัวนี่ไม่ค่อยผิดเท่าไหร่นัก และถ้าเป็นอย่างนั้นก็หมายความว่า...หมอนี่เป็นพวกน้ำนิ่งไหลลึก!!

“ฉันตัดสินใจแล้ว”

“ตัดสินใจอะไรครับเจ๊”

“ฉันจะช่วยพ่อฉันจับผู้ร้าย!!”

“อะ...เอาจริงเหรอเจ๊! ตระกูลเขาใหญ่นะ”

“แล้วทำไม”

ฉันตวัดสายตาไปมองโลกิที่เอ่ยคำดูถูกฉันออกมา เจ้าหมาน้อยรีบหดหัวแล้วขอโทษขอโพยแทบไม่ทัน

หนอยแน่ะ! เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ลูกสาวตำรวจอย่างฉันยอมอยู่เฉยไม่ได้แน่ ถ้าได้ยินว่ามีคนบังอาจทำผิดกฏหมายอยู่ใต้จมูกฉันนี่เอง ไอ้เจ้าชายยากูซ่าทายาทตระกูลซาซางาวะที่ขึ้นชื่อเรื่องธุรกิจผิดกฏหมายดังกระฉ่อนไปทั่วทวีปเอเชียนั่นเพิ่งจะย้ายมาใหม่ได้ไม่นานก็ทำซ่าส์เอายาบ้ามาระบาดในประเทศไทยซะแล้ว ไม่มีทางที่ฉันจะนิ่งดูดายแน่นอน!!

แต่ฉันต้องทำยังไงถึงจะจับเขาได้ล่ะ ตระกูลของเขาเป็นตระกูลใหญ่ (มากกกก) ถึงทางตำรวจจะรู้ว่าเขาทำผิดกฏหมายก็เหอะ แต่อำนาจ บารมี อิทธิพล และอำนาจเงินที่ตระกูลนี้มีก็ปกปิดความผิดไปได้ทุกครั้ง ถ้าฉันไม่มีหลักฐานแน่นหนาพอล่ะก็ ไม่มีทางที่ฉันจะทำอะไรได้แม้แต่แคะขี้เล็บไอ้เจ้าชายยากูซ่านั่นแหงมๆ

การเข้าไปตีสนิทหมอนั่นนี่แหละคือขั้นแรกของการจับกุม!!

ฉันเคยเห็นการปลอมตัวเข้าไปเป็นสปายแบในหนังนะ และฉันเองก็เป็นค่นักเรียนธรรมดา ไม่ต้องปลอมตัวอะไรด้วยซ้ำ เพราะ

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)