Hot Guy 06 หนุ่มร้าย...ปราบพยศ cookie

บทนำ

 

บรรยากาศภายในห้องทำงานกว้างขวางเงียบสงัด แสงตะวันสาดส่องเข้ามากระทบตัวชายหนุ่มซึ่งกำลังนั่งตรวจเอกสารอยู่บนโต๊ะเอกสารตัวใหญ่

เขาอายุประมาณสามสิบปี เครื่องหน้าคมคายได้สัดส่วน เรียวคิ้วดกหนาเลิกขึ้นน้อยๆ อยู่เหนือนัยน์ตาคมปลาบราวนกอินทรี ดวงตาดำขลับคู่นั้นล้ำลึกสุดจะหยั่ง ประกายตาแฝงแววจองหองร้ายกาจ ชายคนนั้นมีรูปร่างกำยำล่ำสันซึ่งแสดงถึงความสมบูรณ์พร้อมของร่างกาย ผิวสีคล้ำมักทำให้ใครต่อใครเข้าใจว่าเขาต้องทำงานออกแดดอยู่เป็นประจำ

“ท่านประธานคะ มีคนต้องการเข้าพบค่ะ” เลขานุการในชุดสีทึมกล่าวเสียงเรียบ สองคนยื่นนามบัตรส่งให้

สายตาของชายหนุ่มเลื่อนออกจากเอกสารตรงหน้า ปรายตามองแวบหนึ่งก่อนออกคำสั่ง “ให้เข้ามาได้”

แม้จะไม่รู้จักแขกที่มาขอพบ แต่เขาก็รู้ว่าเจ้าของนามบัตรใบนี้เป็นผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่งของ ‘เดอะ แกรนด์ กรุ๊ป’ แม้ว่าทั้งสองบริษัทจะติดต่อกันเรื่อยมา แต่ชายหนุ่มก็เคยพบแต่เพียงประธานบริหารของอีกฝ่ายเท่านั้น ไม่เคยข้องเกี่ยวกับพวกผู้บริหารระดับสูงของเดอะ แกรนด์ กรุ๊ปมาก่อน หรือว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

ไม่นานนักหนุ่มใหญ่คนหนึ่งก็เดินอาดๆ เข้ามาหย่อนก้นลงบนเก้าอี้นุ่มนิ่มอย่างไม่มีพิธีรีตอง ก่อนจะส่งยิ้มเกียจคร้านมาให้ สายตามองสำรวจอีกฝ่ายอยู่ในใจ “ยามบริษัทคุณนี่เข้มงวดจังนะ กว่าจะเข้ามาได้ผมเสียน้ำลายไปตั้งแยะ”

“มีธุระอะไรหรือครับ” ชายหนุ่มถามตรงๆ เพื่อไม่ให้เสียเวลา

“มาส่งข่าวน่ะ แน่นอนว่าไม่ใช่ข่าวฟรี ผมอยากขอให้คุณช่วยอะไรหน่อยเป็นการแลกเปลี่ยนกับข่าวนี้” อีกฝ่ายหยักยิ้มเกียจคร้านแฝงเลศนัยที่มุมปาก นัยน์ตาวาวประกายเหมือนมีแผนการในใจ หยิบรูปถ่ายใบหนึ่งออกมาส่งให้ชายหนุ่มหลังโต๊ะทำงานด้วยท่วงท่าช้าเฉื่อย

ในรูปเป็นหญิงสาวสวยเจ้าของดวงตากลมโตสดใสทอประกายฉลาดเฉลียวเจือเจ้าเล่ห์ แสงตะวันขับเน้นผิวพรรณผุดผ่องเนียนละเอียดเหมือนทารกให้ยิ่งผุดผาดราวกับว่าเพียงเอื้อมมือแตะก็อาจทำให้เธอต้องบุบสลาย จะเรียกผู้หญิงคนนี้ว่างามหยาดฟ้ามาดินก็คงไม่ผิด

ชายหนุ่มหยิบรูปขึ้นมาดู นิ้วโป้งวาดผ่านริมฝีปากแดงประดับรอยยิ้มน้อยๆ ของเธออย่างห้ามใจไม่อยู่ อารมณ์ปรารถนาที่คุกรุ่นขึ้นทำให้เขาหรี่ตาลง

“จำเธอได้ไหม”

“แน่นอน พ่อของเธอมักจะพูดถึงเธอให้ผมฟังเสมอๆ ตั้งแต่เธอเริ่มเป็นสาวนั่นแหละ” หลายปีก่อน ในงานเลี้ยงคราวหนึ่ง ชายหนุ่มเคยลอบมองความงามของเธอด้วยความชื่นชมมาแล้ว ผู้หญิงนี่ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่แสนวิเศษ ผ่านไปแค่ไม่กี่ปีความงดงามของเธอก็มากพอที่จะเรียกเสียงฮือฮาได้

“ถ้าอย่างนั้นคุณคงยังจำคำสัญญาระหว่างพ่อของเธอกับคุณได้สินะ” ชายที่นั่งตรงข้ามเขายืดตัวตรงด้วยความตื่นเต้น

“นั่นมันก็แค่คำพูดเพ้อเจ้อเวลาเมาน่ะ” ชายหนุ่มเผยอปากยิ้ม ยังคงไม่ละสายตาจากรูปถ่าย นัยน์ตาดำขลับทอประกายชื่นชม

เขาเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเธอมากมาย ผู้หญิงคนนี้ไอคิวเป็นเลิศ ทั้งสวยทั้งฉลาด ถูกเลี้ยงดูทะนุถนอมเป็นไข่ในหินตั้งแต่เด็ก แต่เนื่องจากชาติกำเนิดอันสูงส่งบวกกับฝีปากอันคมกล้าที่ทำจนผู้ชายน้ำตาร่วงได้อย่างง่ายดาย เธอจึงยังไม่ถูกใจใครหน้าไหนเลยสักคน

“แต่พ่อของเธอไม่ได้คิดว่าสัญญานั่นเป็นเรื่องเล่นๆ นะ เขาฝากความหวังไว้กับคุณเลยล่ะ” ผู้มาเยือนกล่าวด้วยน้ำเสียงเอื่อยเนือย นัยน์ตาซ่อนประกายหรี่ลงเล็กน้อย นึกในใจว่าคนหนุ่มตรงหน้ามีดีพอ เป็นนักสู้แต่กำเนิด และไม่มีทางปฏิเสธความท้าทายที่มาหาถึงที่แน่นอน

เชิญแม่ทัพไม่สู้แหย่ให้เกิดโทสะ อุบายเก่าแก่แต่โบราณนี้ใช้ได้ผลเสมอ

“ผมว่าบางทีคุณอาจจะอยากรู้ เพราะต่อให้คุณไม่คิดจะรับสาวน้อยคนนี้เป็นภรรยา ตอนนี้เธอก็เตรียมสร้างเรื่องฉาวโฉ่ให้คุณขายขี้หน้าเป็นของขวัญแรกพบแล้วล่ะ นี่ละนะ ยังไม่ได้แอ้มสักนิดก็โดนสวมเขาเสียแล้ว ศักดิ์ศรีก็ไม่เหลือ คุณนี่ช่างโชคร้ายจริงๆ” หนุ่มใหญ่ทอดถอนใจ สังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายค่อยๆ เลื่อนสายตาขึ้นมองก่อนจะเลิกคิ้วอย่างมีน้ำโห

“ผมอยากรู้เรื่องข่าวที่คุณว่า” ชายหนุ่มแสยะยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่แสนอันตราย

“รับรองว่าคุณต้องชอบข่าวนี้มากเลยล่ะ” ชายบนเก้าอี้นุ่มนิ่มลุกขึ้นแล้วเริ่มอธิบายถึงแผนการที่ตระเตรียมมาเนิ่นนาน

เขาตั้งใจวางแผนจัดการยัยเด็กนั่นให้รัดกุมที่สุด ชายหนุ่มคนนี้เป็นตัวเลือกเหมาะเจาะที่จะใช้ล้างแค้น แม่เด็กฉลาดปากร้ายที่ดีแต่บีบผู้ใหญ่เสียจนหงอ เขาปล่อยให้ยัยตัวดีรังแกมานานเกินไปแล้ว คราวนี้ล่ะเขาจะทวงหนี้แค้นทีเดียวทั้งต้นทั้งดอกเลย

ชายสองคนมองตากันก่อนเริ่มต้นหารือถึงแผนการอันน่าสะพรึง หญิงสาวแสนสวยในรูปไม่ได้ระแคะระคายเลยแม้แต่น้อยว่าภัยร้ายดำมืดกำลังคืบใกล้เข้ามาทุกที

ต้นตอของเรื่อง...ต้องย้อนกลับไปเมื่อครึ่งเดือนก่อน

 

บทที่ 1

 

ครึ่งเดือนก่อน

“หย่งซิน!”

เสียงคำรามโกรธเกรี้ยวดังก้องไปทั่วคฤหาสน์หลังงานอันหรูหรา ทรงพลังเสียจนกระจกหน้าต่างยังสั่นสะเทือน เหล่าสาวใช้หน้าตาซีดเผือดเผ่นหนีเป็นพัลวัน ประสบการณ์สั่งให้พวกเธอรีบพาตัวออกห่างสนามรบให้เร็วที่สุด

พ่อบ้านผู้ชราใช้ไม้ขนไก่ในมือปัดฝุ่นอย่างสบายอารมณ์ สายตาเหลือบมองไปทางห้องหนังสือของเจ้านาย ก่อนจะถอดแว่นสายตายาวแล้วดึงผ้าไหมในกระเป๋าเสื้อออกมาเช็ดเลนส์ด้วยท่วงท่าสง่างาม

“หนึ่งวันอันสงบสุขกำลังจะเริ่มอีกแล้วสินะ” ชายชราพูดเสียงเรียบแล้วเริ่มปฏิบัติหน้าที่ที่ต้องทำเป็นประจำทุกวัน นั่นคือหยิบแก้วน้ำออกมาแนบกับประตู เตรียมแอบฟังความเคลื่อนไหวในห้องหนังสือ

ภายในห้องที่อัดแน่นไปด้วยหนังสือนานาชนิด หนุ่มใหญ่ท่าทางน่าเกรงขามถลึงตามองสาวสวยบนโซฟาด้วยสีหน้าเดือดจัด เธอเป็นบุตรสาวคนโตของเขา แต่บางทีเขาก็นึกสงสัยว่าลูกคนนี้อาจทำให้เขาโมโหจนชักตายเข้าสักวัน

“พ่อขา ถึงห้องนี้จะกว้างก็ไม่จำเป็นต้องตะโกนหรอกนะคะ หนูไม่ได้หูหนวก” หญิงสาวแสนสวยบนโซฟายิ้มบางๆ ไม่เห็นโทสะของบิดาอยู่ในสายตา

เรือนร่างเพรียวลมสวมเสื้อกล้ามตัวสั้นรัดติ้วสีดำคู่กับกางเกงยีนแนบเนื้อ เสื้อผ้าสีดำขับเน้นให้ผิวของเธอยิ่งผุดผาด ท่อนแขนเล็กเรียวเนียนละเอียด ช่วงเอวคอดเล็กที่ไม่มีเนื้อผ้าปกคลุมขาวผ่องเสียจนใครเห็นก็ต้องจินตนาการเตลิด เธอสวยสดเยาว์วัยเสียจนผู้หญิงทุกคนพากันอิจฉา

หย่งเต๋อหรี่ตาลง สูดหายใจเข้าลึกพลางนับหนึ่งถึงสิบในใจกว่าจะสงบอารมณ์ได้ “ฮึ กล้าดีนักนะ” เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโมโห

“ความกล้าของหนูเพิ่มขึ้นตามอายุค่ะ ตอนนี้ก็สมกับวัยของหนูแล้วล่ะ” หย่งซินยิ้มหวาน ยกชาแดงบนโต๊ะขึ้น

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)