Rose's Love จู่โจมรักไล่ล่าหัวใจยัยจอมเฟก

 

กุหลาบสีแดงเป็นสัญลักษณ์ของความรักที่ติดตราตรึงใจ...

กุหลาบสีขาวเป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์...ความรักที่สูงล่ง... กุหลาบสีเหลืองเป็นสัญลักษณ์ของความร่าเริงสดใส...

กุหลาบสีชีหลาบลืัญลักษณ์ของความบริสุทธี้่มพูเป็นสัญลักษณ์ของความสง่างาม...สุภาพอ่อนน้อม... กุหลาบสีส้มเป็นสัญลักษณ์ของความกระตือรือร้นและความ ปรารถนา...

กุหลาบสีเบอร์กันดีเป็นสัญลักษณ์ของความงามอันวิจิตร...

กุหลาบแต่ละสี...ต่างก็มีความหมายของมันเอง ถ้าอย่างนั้น...แล้ว ฉันละ...

...ฉันเป็นกุหลาบสีอะไรกันแน่?

บทนำ

A Beautiful Red Rose

ใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงคนหนึ่งมีอำนาจเพียงพอจะทำให้ผู้ชาย ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอใจเต้นตึกตักจนน่าโมโหได้อย่างง่ายดาย...และเพียงแค่ เธอระบายรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก คนที่เคยเป็นถึงคุณชายผู้เย่อหยิ่งและ ไม่เคยก้มหัวให้ใครก็แทบจะหมอบราบอยู่แทบเท้าเธออยู่แล้ว...

โรสนั่งเอามือเท้าคางมองหน้า 'คุณชายแม็กซ์^, พลางหยิบน้ำส้มในแก้ว ขึ้นมาจิบนิดๆ น้ำล้ม...เหตุผลที่ต้องเป็น^,น้ำส้มทั้งๆ ที่เธอไม่เคยชอบน้ำส้ม เลยน่ะเหรอ เอ...เพราะอะไรน้า...

 

เพราะผู้ชายมักจะหลงคิดว่าผู้หญิงที่ดื่มน้ำส้มน่ะต้องน่ารักบอบบาง ราวกับกุหลาบขาวแสนบริสุทธิ์หรือเปล่านะ นั้นเองที่เป็นสาเหตุทำให้น้ำส้ม มีซื่อเล่นน่ารักๆ อย่าง 'น้ำนางเอก^,

 

แต่ถึงคุณชายแม็กซ์จะคิดว่าเธอเป็นนางเอกก็ไม่ผิด...ถ้าตัดสินจาก ใบหน้าสวยหวานซึ้งราวกับนางฟ้า เส้นผมสีคาราเมลดัดเป็นลอนอ่อนๆ และดวงตากลมโตสีนํ้าตาลเข้มที่ทำให้เธอดูไม่ผิดอะไรจากตุ๊กตาแสน บอบบางน่าทะนุถนอม แล้วยังกิริยามารยาทน่ารักอ่อนหวานสมเป็นคุณหนู แสนเพอร์เฟ็กต์นี่อีก ไม่ว่าใครก็ต้องหลงรักทั้งนั้น เธอแทบจะไม่ต้องออกแรง ทำอะไรมากมาย...แค่ยิ้มให้เท่านั้นก็ได้สิ่งที่เธอต้องการมาง่ายๆ แล้ว เพราะเธอรู้...ว่าต้องทำยังไงคนถึงจะยอมทำตามที่เธอต้องการ เธอ ถึงได้ทุกอย่างที่อยากได้เสมอ

"โรสอยากไปไหนอีกหรือเปล่า"

"ไม่ใช่ว่าโรสไม่อยากไปนะ แต่ว่าโรสต้องกลับไปทำงานด่วนน่ะ" เมื่อเห็นคนตรงหน้าเลิกคิ้วขึ้นเป็นเซิงถาม เธอจึงพูดต่อทันที "รายงาน วิชาวิทย์น่ะลิคะ T^AT ต้องล่งวันจันทร์แล้วด้วย นี่ยังไม่ถึงไหนเลย ยาก ก็ยาก..." โรสพูดเสียงอ่อยด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยที่จงใจป่นแต่งชิ้น พลาง ก้มลงมองนาฬิกา Cartier ที่ข้อมือ "เดี๋ยวคืนนี้ก็คงไม่ได้นอนอีกแน่ๆ เลย ก็รายงานชิ้นนี้มันยากมากเลย"

"งั้นเหรอ..."

"เพราะงั้นแหละ ถึงโรสจะอยากไปดูหนังต่อกับแม็กซ์มากๆ แต่คงไป ไม่ได้ ขอโทษด้วยจริงๆ นะ ไวิโอกาสหน้า..." โรสตีหน้าเสียใจก่อนจะชะงัก ไปเล็กน้อยเมื่อแม็กซ์ยื่นมือมาแตะมือเธอเบาๆ

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเราไปดูหนังกันดีกว่า AA เรื่องรายงานน่ะไม่ต้อง เป็นห่วงหรอก เดี๋ยวผมจัดการให้เอง"

"0_0~ แม็กซ์ แล้วงานของแม็กปี..."

"เหนื่อยหน่อย แต่ถ้าได้ไปดูหนังกับโรสก็ไม่เป็นไรหรอก AA" คุณชายแม็กซ์ยิ้มให้อย่างเอาใจ เขายอมทุ่มทุกอย่างเพียงเพื่อให้!ต้อยู่กับ เธอนานกว่าเดิมอีกหน่อย โรสซ่อนยิ้มไว้ในใบหน้าก่อนจะใช้ปลายนิ้วเรียว ของตัวเองแตะเบาๆ ที่ริมฝีปาก แล้วยื่นไปสัมผัสริม'ฝีปากคนตรงหน้าที่ ถึงกับใจเต้นรัวด้วยความประหม่าจนรู้สึกได้ว่าใบหน้าขึ้นสี เรื่อโดยไม่ได้ ตั้งใจ...เขากำลังถูกผู้หญิงตรงหน้าป่นหัว

ฆ

"ขอบคุณมากเลยนะคะ AA แม็กซ์ใจดีจังเลย"

"มะ...ไม่มีปัญหา..."

"ถ้าอย่างนั้นโรสขอตัวแป๊บนะคะ ต้อง'โทรศัพท์ไปบอกคุณแม่หน่อย ว่าจะกลับบ้านดึก"

"อะ...อืม -///-"

โรสยิ้มหวานให้อีกครั้งก่อนจะลุกชิ้นยืน...และทันทีที่เธอเดินออกมา พ้นรัศมีสายตาของคุณชายแม็กซ์แล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าก็พลันจางหายไป กลายเป็นสีหน้าเย็นซาแข็งกระด้างที่บ่งบอกความรำคาญถึงขีดสุดทันที มือบางเอื้อมหยิบ BlackBerry ที่อยู่ในกระเป๋าถือหนังแก้วสีดำให้ลุค คุณหนูสุดๆ ของ CHANEL ออกมากดโทรออกหาใครคนหนึ่ง...ปลาย สายใช้เวลาไม่นานนักก็กดรับ พลันเสียงแหลมสูงของใครคนหนึ่งก็ดังแว้ดๆ ออกมาตามลาย

(ไงยะหล่อน! เป็นไง ได้หรือเปล่าอ่ะ!!!)

ได้

(โอ๊ะโอ!! เริด!! ทีนี้ฉันก็ไม่ต้องมาซัมเมอร์วิชาวิทย์แล้ว!)

"ยัยบ้ายิปโซ เธออย่าลืมนะว่าติดค้างอะไรฉันไว้ พอฉันทวงหนี้ เมื่อไหร่ต้องจ่ายนะยะ"

(ยัยงก แกนี่แม้แต่กับฉันก็ยังไม่เว้นนะยะ-)

โรสถอนหายใจอย่างระอาในความบ้าของยิปโซ...ทายาทสาวตระกูล วิจิตรลักคณา เจ้าของกิจการบ่อนํ้ามัน เพื่อนรักตั้งแต่สมัยเด็กของเธอ ยัยคุณหนูก๋ากั่นจอมแสบที่ทำตัวขัดใจแม่ (เลี้ยง) ได้ทุกวันไม่เว้นวันหยุด ราชการหรือวันสำคัญทางศาสนาใดๆ ทั้งสิ้น "ถ้าอย่างนั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันยังเหลืองานอีกชิ้น...แม่บอกมาว่าอยากได้สัมปทานทางด่วนสายใหม่แถว รามอินทราน่ะ^,,

(ยัยนี่...จะใช้ประโยชน์จากอีตาคุณซายแม็กซ์อะไรนั่นจนหยดสุดท้าย เลยหรือไงยะ -_-A นี่ถ้าไม่ได้มีเรื่องสัมปทานอะไรนั่นอยู่ก่อนแล้ว แกจะ ยอมช่วยฉันเรื่องรายงานมั้ยเนี่ย)

ยิปโซบนมายาวยืด และแน่นอนว่าคำตอบต้องเป็น...

 

"ไม่-มี-ทาง -_- ชัดเจนมั้ย เรื่องอะไรฉันจะยอมทำอะไรยุ่งยาก น่ารำคาญโดยที่ตัวเองไม่ได้ผลตอบแทนคืนมาเล่า"

(โอ้โฮ...TT_TT รักเพื่อนมาก รักมากที่สุด ซึ้งจนนํ้าตาจะไหลออกทาง ปากแล้ว)

"ตายไปเลย

(ว่าแต่ไอ้คุณซายแม็กซ์นี่มันโง่หรือเปล่า โดนแกหลอกมาแปดสิบห้า ล้านชาติแล้วยังไม่รู้ตัวอีก นี่ก็ทำรายงานให้ฉันกับแกจนจะหมดเทอมแล้วนะ) "โง่ๆ อย่างนี้ไงถึงได้ถูกคนอื่นเขาหลอกเอาง่ายๆ เป็นถึงลูกชาย รัฐมนตรีไม่น่าโง่เลย"

(คนโง่ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาด แกตันฉลาดเกินไปล่ะมั้ง เขาถึง ได้โง่ตักดานขึ้นมาทันทีเลย อ๊ะ แต่น้อยกว่าฉันนะยะ เพราะฉันน่ะเขาเรียก อัจฉริยะ อ่าๆๆ แตกไม่แน่...หมอนั่นอาจจะแค่ตาบอดเพราะความรักก็ได้ >_<!!)

"เฮอะ...ฉลาดแต่ขี้เกียจจนตัวเป็นขนน่ะสิ -_-A แล้วก็ไม่ต้องมา ไร้สาระเลย ซึ้เกียจฟัง"

(เพิ่งจะด่าฉันว่าขี้เกียจอยู่หยกๆ แล้วทำไมแกขี้เกียจซะเองยะ -_-A เอาเถอะ รีบไปแล้วกัน นับวันฉันยิ่งรู้สึกว่าแกน่ากลัวยิ่งกว่ายัยแม่เนี้ยง มหาภัยที่คิดแต่จะจับฉันล่งโรงพยาบาลบ้าวันละสามเวลาหลังอาหารซะอีก ขานั่นว่าฉลาดเป็นกรดแล้ว แกนี่ยิ่งกว่าศรีธนญชัยพิเวชั่นกับไอน์สไตน์ซะอีก ดีนะเนี่ยมีคุณหนูโรสเป็นเพื่อน ไม่ใช่ศัตรู AOA)

ยิปโซกับเธอ...สนิทกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตลอดชีวิตสิบเจ็ดปีที่ ผ่านมาเธอมีคนรู้จักนับล้าน แต่มีแค่ไม่กี่คนเท่านั่นที่เธอถือเป็น 'เพื่อน^, ที่ไว้ใจ...นอกจากยิปโซแล้วก็มีคุณชายไลท์...ทายาทคนเดียวของตระกูล บริรักษ์สกุลซึ่งเป็นตระกูลเจ้าของบริษัทน่าเข้าและล่งออกรถยนต์ที่ใหญ่ เป็นอันดับหนึ่งของประเทศเท่านั่น

และเพราะเธอคือ 'คุณหนูโรส^, ลูกสาวคนเล็กของตระกูลอินทร ประวิชย์...ตระกูลที่เป็นเจ้าของห้างดังและธุรกิจเครือโรงแรมที่หรูหราและ ใหญ่โตที่สุดในประเทศไทย เธอจึงต้องเป็น 'นางเอก' ของทุกคน...เป็น

 

ฆ

กุหลาบขาวบริสุทธิ์ที่ทั้งสวย สง่างาม และอ่อนโยน ต้องเป็นให้ได้...ถึงแม้ จะต้องสร้างภาพ เฟก และหลอกลวงคนรอบข้างมากแค่ไหนก็ตาม...

คนที่อยู่ในสายตาเธอนอกจากเพื่อนสองคนแล้ว...จะถูกแบ่งออกเป็น สองประเภทคือ 'พวกมีประโยชน์^, และ 'พวกที่ไม่มีประโยชน์^, เธอ ไม่รังเกียจการยิ้มให้พวกแรก...แต่สำหรับพวกหลังล่ะก็ แม้แค่ชายตามอง ก็เป็นเรื่องไร้ค่ามากเกินกว่าจะ'ฝืนทำ...คงเพราะพ่อกับแม่ของเธอเป็น นักธุรกิจที่ประสบความสำแจสูงมาก จึงใช้สายตาของนักธุรกิจมองดูเธอ และสอนเธอด้วยคำ'พูดของนักธุรกิจอยู่เสมอ...

'หากไม่มีประโยชน์กับเรา...ก็ไม่มีค่าพอให้ชายตามอง'

เธอถูกเสี้ยมสอนมาอย่างดีตั้งแต่จำความได้ว่า...หากคิดจะทำอะไร ต้องแน่ใจเสียก่อนว่าสุดท้ายแล้วคนที่ได้ประโยชน์จะต้องเป็นเธอแต่เพียง ผู้เดียวเท่านั้น ผลประโยชน์ของที่บ้านและตัวเธอเองจะต้องมาก่อนเสมอ เทคนิคในการซักจูงคน ทั้งวาทศิลป์และภาษากาย เธอเองก็มีความ สามารถเป็นเลิศ บวกกับรูปร่างหน้าตาที่สะดุดตาและซวนมองตั้งแต่ แรกเห็น...ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เธอจะเป็นผู้กุมกุญแจทั้งหมดเอาไว้ และ สามารถสั่งคนรอบข้างให้ทำตามที่เธอต้องการไดโดยไม่ต่างอะไรกับการ

เชิด'หุ่นแม้แต่น้อย

"ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ เบื่อแล้ว จะได้รีบไปดูหนังแล้วรีบกลับ

(เชิญเถอะย่ะ ไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้เลี้ยงข้าวตอบแทน เจอกันที่โรงเรียน นะยะยัยโรส)

"อือ               โรสวางสายแล้วยัดมือถือกลับลงไปในกระเป๋า ก่อน

จะเดินเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ข้างๆ เพื่อเซ็กเมกอัพและปันรอยยิ้มหวานฉา จับใจคนมอง ถึงแม้จะน่าเบื่อแค่ไหน...เธอก็ถือว่ามันเป็นงาน แต่ถ้าเขา หมดประโยชน์เมื่อไหร่...เธอก็พร้อมจะเดินจากไปโดยไม่ลังเลเลย อย่างที่ ยิปโซพูด...คนโง่ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาด...

เพราะฉะนั้นคนฉลาดอย่างเธอ...จึงเป็นผู้ชนะในทุกเกม...

โรสใช้เวลาปันรอยยิ้มเพียง'ไม่นานก็เดินกลับเข้า'ไป'ในร้านอาหาร

 

 

	rr

 

 

 

ฝรั่งเศสสุดหรูบนชั้นดาดฟ้าของโรงแรม ร...หนึ่งในโรงแรมของตระกูล อินทรประวิชย์ของเธออย่างเซื่องช้า โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่า...มีใครคนหนึ่งก้าว ออกมาจากมุมมีด แล้วหยุดลงตรงที่ที่เธอยืนคุยโทรศัพท์กับยิปโซมาจนถึง เมื่อครู่...

บนใบหน้าหล่อเหลาราวกับเจ้าชายนั้นมีรอยยิ้มน้อยๆ แต้มที่มุมปาก... ก่อนที่เขาจะหมุนตัวกลับออกไปอีกทางหนึ่ง

"คุณชาย!! ไปไหนมาคะเนี่ย ซะนานเลย! 0_0~" เสียงหวานใส ที่ร้องถามทำให้ 'คุณชาย^, ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้ากลับมาจาก ผู้หญิงคนหนึ่งที่ดึงดูดสายตาของเขามาตั้งแต่เมื่อครู่

"เจอคนรู้จักน่ะ AA" รอยยิ้มของเขาสว่างสดใสดุจด้งพระอาทิตย์ ดวงตาอบอุ่นอ่อนโยนสีไวน์แดงของเขาทำให้คนมองรู้สึกเคลิ้มไปไดึโดยง่าย ความใจดึที่แสดงออกผ่านสีหน้าอ่อนโยนของเขาทำให้ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถ ปฏิเสธเขาได้เลย...คุณซายแจ็ก...ทายาทสุดหล่อของตระกูลมหาคิริพันธ์... เจ้าของกลุ่มธุรกิจห้างสรรพสินค้าและโรงแรมซื่อดัง...ด้งแค่ไหนน่ะเหรอ ก็ด้งพอๆ กับของตระกูลอินทรประวิซย์นั้นแหละ

เรียกง่ายๆ ว่าเป็น 'คู่แข่งทางธุรกิจ^, นั้นเอง AA

คุณชายแจ็กเอื้อมมือไปเสยผมสีไวน์แดงที่ยาวลงมาปรกหน้าเล็กน้อย

ชั้น ก่อนจะเลื่อนเก้าอื้ออกแล้วทรุดตัวลงนั่งพลางเอื้อมมือไปหยิบไวน์

นั้ ₅]

ขนมาจบน้อยๆ

"ว่าแต่ว่า...ตกลงจะบอกได้หรือยังคะว่าทำไมต้องนัดเจนมากินข้าว ที่โรงแรมของคู่แข่งเราด้วย

รู้เขารู้เขา รบร้อยครั้งชนะพันครั้งไงครับคุณเจน แต่จริง ๆ แล้ว

ผมก็แค่ชอบวิวบนดาดฟ้าโรงแรมนี้เท่านั้นเอง แจ็กตอบยิ้ม ๆ พลางเอนหลัง

พิงเก้าอี้ แล้วเรื่องที่ที่เชียงใหม่ที่ผมขอไว้ ตกลงว่าไงครับ             

 

แจกตอบยมๆ พลางเอนหลัง

พิงเก้าอี้ "แล้วเรื่องที่ที่เชียงใหม่ที่ผมขอไว้ ตกลงว่าไงครับ"

"เจ้าของที่ยอมขายให้แล้วค่ะ แต่ราคาแพงกว่าที่ตกลงกันไว้นิดหน่อย

เห็นว่าทางฝ่ายโน้นก็อยากได้ที่ตรงนั้นเหมือนกันน่ะค่ะ''

'ฝ่ายโน้น' ที่เธอพูดถึงก็คือพวกตระกูลอินทรประวิชย์นั้นเองสินะ...

 

แจ็กยิ้มบางๆ เมื่อนึกไปถึงที่บนดอยซื่อดังที่สามารถนำมาดัดแปลงเป็น รีสอร์ตสุดหรูบรรยากาศดีที่สุดในเชียงใหม่ คงทำกำไรได้มากมาย ไม่แปลก ที่คุณหนูโรสจะสนใจ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็แย่งมาจนได้...

พนันได้ว่า 'คุณหนู^, แสนสวยคน'นั้นจะต้องโกรธแน่ๆ

"ถ้าอย่างนั้นธุระที่คุณชายอยากจะคุยมีแค่นี้ใช่มั้ยคะ ^AA" เจน พูดหลังจากสรุปรายงานการประชุมของฝ่ายการตลาดที่ห้าง M ให้แจ็กฟัง หมดแล้ว เขาพยักหน้าน้อยๆ พลางส่งยิ้มอ่อนโยนให้จนคนมองแอบใจเต้น ไปห้าวินาที "งั้นเจนขอตัวก่อนนะคะ จะรีบกลับไปดูสูตรเสน่หา อิๆ ><ว< กำลังติดเลยง่ะ"

"เดี๋ยวครับ ผมขอถามอีกเรื่องสิ" แจ็กขัดขึ้นก่อน "คุณเจนว่า... กุหลาบสีไหนสวยที่สุดครับ"

"สำหรับเจน เจนว่ากุหลาบขาวค่ะ ทั้งอ่อนหวาน ทั้งน่ารัก...คุณชาย จะถาม'ไปทำไมคะเนี่ย^,,

"ก็เดือนหน้าต้องเปลี่ยนดอกไม้ประดับโรงแรม ผมก็เลยกำลังคิดอยู่ นะสวาจะเอาอะไร"

"แล้วทำไมต้องเป็นดอกกุหลาบด้วยคะ"

"ผมชอบ ^aO^a"

"คุณชายนี่หวานแหววผิดคาดนะคะ =<ว="

"นั้นสินะ..." แจ็กหัวเราะเบาๆ แล้วลากสายตากลับไปมองร่างบาง ที่นั่งอยู่ตรงที่นั่ง'ริมซ้าย ชุดสีขาวที่เธอใส่ยิ่งทำให้เธอดูเหมือนกุหลาบขาว แสนบริสุทธี้จริงดังที่ทุกคนว่ามากขึ๋นไปอีก...ใบหน้าสวยหวานนั้นก็งดงาม ดุจนางฟ้า ไม่แปลกเลยที่เธอจะถูกเปรียบกับกุหลาบขาวแสนสวย...แต่ สำหรับเขา ถ้าจะให้เปรียบกับคุณหนูโรสคนนั้นแล้ว...

"จดไว้ด้วยนะครับ...ว่าผมขอกุหลาบสีแดง"

"เอ? กุหลาบสีแดงเหรอคะ 0_0"

"ครับ แล้วก็อีกอย่าง..." แจ็กยิ้ม...จนมองเห็นเขี้ยวเสน่ห์^,ที่มัด'ใจ ใครต่อใครมานักต่อนักแล้ว "ช่วยส่งกุหลาบแดงช่อใหญ่ไปที่นี่ทุกวันด้วย นะครับ" เขายื่นกระดาษเล็กๆ แผ่นหนึ่งส่งให้เจนที่รับไปแล้วถึงกับทำตาโต

 

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)