ภารกิจตามคืนใจ ชุดLove Mission (Cookie)

บทนำ

เธอคงต้องฝันร้ายแน่เลย!

ตอนที่ฮัวหนิงตกลงไปในบ่อน้ำครำที่เย็นเฉียบ ในสมองของเธอก็คิดถึงประโยคนี้อีกครั้ง น้ำขุ่นคลั่กแผ่ซึมขึ้นมาบนกระโปรงจนชุ่มอย่างรวดเร็วราวกับน้ำดันตัวขึ้นมาได้เอง

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” เสียงอ่อนโยนของชายหนุ่มถามขึ้น มือข้างหนึ่งยื่นมาเสนอความช่วยเหลือให้แบบสุภาพบุรุษสุดๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ” ใบหน้าเนียนพยายามฝืนยิ้ม แต่ในใจกำลังร้องไห้โฮ

เธอตะเกียกตะกายขึ้นมาจากบ่ออย่างทุลักทุเล ชุดกระโปรงสีเบจเลอะโคลนจนชุ่ม แถมส้นรองเท้าก็หัก หญิงสาวสวยพริ้งก่อนหน้านี้หายไปไม่เหลือเค้า สภาพเธอในตอนนี้สกปรกเลอะเทอะเหมือนตุ๊กตาดินเหนียวไม่มีผิด

พระเจ้า ใครก็ได้ช่วยบอกหน่อยว่าทำไมบนทางเดินถึงมีหลุมบ่อใหญ่ขนาดนี้ได้

ตอนแรกคิดว่าเป็นแค่แอ่งน้ำตื้นๆ เธอเลยเดินย่ำลงไปโดยไม่คิดอะไร ที่ไหนได้พอก้าวลงไปปั๊บ ทั้งร่างก็ดิ่งวูบลงไปทันที

เธอพิสูจน์ด้วยตัวเองแล้วว่าหลุมนี้ต้องลึกครึ่งเมตรเป็นอย่างน้อย

ผ้าเช็ดหน้าเนื้อฝ้ายผืนหนึ่งถูกยื่นมาให้ เสียงทุ้มต่ำชัดเจนดังขึ้นเหนือศีรษะ

“ใช้ผ้าเช็ดหน่อยสิ” เขาแนะนำ ร่างสูงใหญ่ก้มลงมาเล็กน้อย บดบังสายตาของคนเดินถนนที่มองมาอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ขอบคุณค่ะ” ฮัวหนิงกระซิบเสียงแผ่ว เช็ดกระโปรงอย่างตั้งใจแต่ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะนั่นยิ่งทำให้กระโปรงสีพื้นกลายเป็นลายด่างพร้อย รวมทั้งผ้าเช็ดหน้าแบบที่ผู้ชายใช้ผืนนั้นด้วย เธอไม่กล้ามองหน้าเขา กลัวว่าเมื่อสบตาสีดำเข้มคู่นั้นแล้วตัวเองจะร้องไห้โฮออกมา

ดินเนอร์ดูตัวในคืนนี้เป็นการจัดการของพ่อแม่ที่ให้เธอนัดกินข้าวกับชายหนุ่มแสนสุภาพแบบได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดีคนนี้ ทำเป็นบอกว่าเพื่อเป็นการขอบคุณในบุญคุณที่เขามีต่อครอบครัวเธอ แต่ที่จริงแล้วคือเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มหญิงสาวได้อยู่กันตามลำพังเพื่อทำความสนิทสนมกัน เผื่อจะเกิดประกายปิ๊งปั๊งอะไรทำนองนั้น

เมื่อฮัวหนิงไปถึงหน้าประตูร้านอาหารที่นัดไว้ เพียงแค่เห็นความหรูหราอลังการของร้านอาหารแห่งนั้นและพนักงานที่ยืนเรียงเป็นตับตรงหน้าประตู เธอก็ได้แต่เดินวนไปวนมาอยู่นาน ไม่กล้าเข้าไปเสียที

สองชั่วโมงหลังจากนั้นชายหนุ่มถึงจะสังเกตเห็นผ่านกระจกบานใส่ว่าเธอยืนลับๆ ล่อๆ อยู่หน้าประตู เขาจึงเดินออกมา

ฮัวหนิงส่งยิ้มให้เขาอย่างกระอักกระอ่วน มองร้านอาหารสไตล์ฝรั่งเศสอันโอ่อ่าแห่งนั้นอย่างไม่สบายใจ พลางคาดเดาว่ากินอาหารค่ำที่นี้มื้อหนึ่งจะต้องหมดเงินไปเท่าไร แค่จินตนาการ เธอก็เหงื่อซึมทั่วทั้งตัวแล้ว

ยังดีที่เขายิ้มตอบแล้วบอกว่าไม่ค่อยหิวเท่าไร อยากกินแค่อะไรง่ายๆ ตามที่เธอแนะนำมากกว่า

ฮัวหนิงพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะนำทางเขาไปยังร้านที่ตัวเองคุ้นเคย แต่มันเลยเวลาอาหารเย็นมามากแล้ว ทำให้เธอหิวจนไส้แทบขาด ท้องร้องโครกครากก่อกวนให้เธอหน้ามืดตามัว พอรู้ตัวอีกทีเธอก็ลากเขาเดินมาถึงตลาดกลางคืนที่บรรยากาศคึกคักจอแจแล้ว

ชายหนุ่ในชุดสูทที่ตัดเย็บอย่างประณีตเดินเตร่ในตลาดกลางคืนเคียงข้างเธอย่อมได้รับความสนใจเป็นพิเศษ โดยเฉพาะบุคลิกที่มีสง่าราศีนั่นเรียกสายตาของสาวๆ ได้เป็นโขยง

‘จะกินอะไรกันดี’ เขายังคงรักษารอยยิ้มแสนสง่างามไว้ ราวกับไม่รู้สึกเลยว่าจากนัดดินเนอร์ดูตัวในร้านอาหารฝรั่งเศสห้าดาวลดระดับลงมาเป็นอาหารง่ายๆ ในตลาดแบบนี้ดูจะไม่เหมาะสมเท่าไรนัก

เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าไม่พอใจ หัวใจของฮัวหนิงก็กระตุกเล็กน้อย เธอพาเขาไปยังร้านอาหารแผงลอยราคาถูกร้านหนึ่ง สั่งอาหารมาสองสามอย่าง และพออาหารเสิร์ฟเรียบร้อย ทั้งสองคนก็เริ่มลงมือเติมอาหารใส่ท้องตัวเอง บรรยากาศสบายๆ ทำให้เธอคลายความกังวลไปได้อย่างรวดเร็ว

‘น้องสาว มีเมนูออกใหม่ด้วยนะ สมนาคุณพิเศษเลยจะลองดูไหมล่ะ’ เฮียเจ้าของร้านโบกตะหลิว ฉีกยิ้มกว้าง

เพราะเจ้าคำว่า ‘สมนาคุณพิเศษ’ นั้นเองที่ทำให้ฮัวหนิงต้องตกอยู่ในภาวะ ‘อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี’

สิ่งที่ยกมาเสิร์ฟบนโต๊ะอาหารนั้นคือ ‘เลือดเป็ดเผ็ดชา’ หม้อไฟน้ำซุปสีแดงเป็นมันย่องลอยปุดๆ ด้วยแรงไฟจากตะเกียงแอลกอฮอล์ เธอจับตะเกียงได้ก็คีบกินทันที พอกินไปได้ไม่กี่คำก็พบว่าชักจะยังไงๆ ชอบกล

เถ้าแก่ร้านนี้ท่าจะใจดีสาดเครื่องเทศใส่ในหม้อไฟลงไปหลายช้อน ราวกับได้พริกแดงและพริกหอมมาฟรีอย่างนั้นแหละ ริมฝีปากแดงอ่อนนุ่มของเธอบัดนี้ถูกกระตุ้นสุดขีดจนชาและบวมเห่อ เผ็ดจนน้ำหูน้ำตาไหล

เธอแอบหยิบกระจกเล็กออกมาส่องดู และเกือบจะเผลอปล่อยเสียงซี้ดซ้าดออกมา

ฮือๆ น่าอายที่สุด แล้วอย่างนี้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แค่เขาไม่ได้ถลาหนีกลับไปก่อน เธอก็ควรนับถือในความกล้าหาญของเขาแล้ว

ช่วงเวลาที่เหลือต่อจากนั้นฮัวหนิงได้แต่ก้มหน้าก้มตา เม้มริมฝีปากบวมแดงไว้ ไม่กล้าดูสีหน้าท่าทางของเขาเลย

หลังออกมาจากตลาด ทั้งสองคนก็เดินเคียงคู่กันไปภายใต้แสงไฟสีเหลืองอ่อนของถนน ดวงตาของเธอจ้องมองพื้นเขม็ง ไม่สบสายตาเขาเลยแม้แต่น้อย เมื่อเขาพูดอะไรมา เธอก็แค่พยักหน้าหรือส่ายหัวแสดงการรับรู้

เพียงคืนเดียวก็ทำเรื่องเปิ่นๆ ให้เขาเห็นติดต่อกันแบบนี้ เธออายจนอยากจะขุดหลุมฝังตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด...

กำลังคิดเพลินๆ อยู่ เธอก็เดินย่ำลงไปในแอ่งน้ำแบบเต็มก้าว น้ำครำในแอ่งกระเด็นเปียกจนเย็นวาบ เธอเริ่มสงสัยแล้วว่ามนุษย์เราจะสามารถตายเพราะอับอายถึงขีดสุดได้หรือไม่

โอ๊ย แย่จริง เธอมีความรู้สึกดีๆ ต่อเขานะ! แต่คืนนี้ความโชคร้ายคอยแต่จะเป็นมารผจญทุกที ทั้งที่เธอพยายามแสดงด้านดีๆ ของตัวเองแล้วเชียว แต่กลับเหมือนเล่นบทสตั๊นต์แมนในฉากเสี่ยงภัยไปเสียได้ เขาเลยได้เห็นแต่ด้านที่ดูไม่จืดเสียนี่ ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าการดูตัวครั้งนี้คงไม่ได้บทลงเอยสวยๆ แน่นอน

“บาดเจ็บหรือเปล่า” เขาก้มตัวลงตรวจดูหัวเข่าเธออย่างละเอียด

“เปล่าค่ะ” ฮัวหนิงตอบอย่างท้อแท้ ร่างกายไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ความภาคภูมิใจในตัวเองนั้นเข้าขั้นบาดเจ็บสาหัส

มือใหญ่ลูบหัวเข่าของเธออย่างแผ่วเบา เมื่อมั่นใจแล้วว่าเธอไม่เป็นอะไร เขาจึงยืดตัวขึ้นมา “ผูกนี่ไว้ที่เอวก่อนดีกว่า” เขาถอดเสื้อสูทตัวนอกออกมายื่นให้เธอ

เธอรู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าช่วงเวลาสั้นๆ ที่มือของเขาสัมผัสบนหัวเข่าของเธอนั้นดูเหมือนจะยาวนานกว่าปกติ และตอนที่เขานั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าเธอเพื่อตรวจดูว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ ลมหายใจก็เหมือนจะร้อนขึ้นเล็กน้อย...

หรือเธอจะคิดมากเกินไปนะ

“ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะทำเปื้อนหมด” พอเห็นเสื้อนอกถูกส่งยื่นมาให้ตรงหน้า ฮัวหนิงก็สะบัดความคิดเพ้อฝันเลยเถิดทิ้งไป เธอรีบปฏิเสธ ทั้งยังไม่กล้าแตะเสื้อตัวนั้นด้วย

เสื้อนอกตัวนี้ฝีมือตัดเย็บประณีตมาก คงต้องเป็นงานทำมืออย่างแน่นอน ถ้าหากเธอทำเลอะเทอะเสียหายไป เกรงว่าเงินเดือนหลายเดือนของเธอยังชดใช้ไม่ไหว

“ผูกไว้” เขาพูดอย่างอ่อนโยนหากแฝงไปด้วยความเด็ดขขาด จ้องมองตากลมโตใสของเธอเขม็ง

“ค่ะ...ค่ะ...” เธอรับคำตะกุกตะกัก ไม่รู้ว่าทำไมพอถูกดวงตาดำขลับคู่นั้นจ้องมอง เธอก็โต้แย้งไม่ออกได้แต่ทำตามอย่างว่าง่าย

ในชั่วขณะหนึ่งนั้น ดวงตาสีดำคู่นั้นกลับกลายเป็นลึกล้ำมืดสนิท ทำให้คนต้องเชื่อฟังอย่างไม่กล้าปฏิเสธ

“เดี๋ยวผมไปส่งคุณนะ” เขาพูดเสียงเบา กลับมาอ่อนโยนเหมือนเคนแล้ว

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” เธอไม่มีหน้าจะเผชิญกับเขาต่อหรอกนะ

“งั้นผมจะเรียกรถให้คุณ”

“ฉันนั่งรถเมล์กลับก็ได้ค่ะ” พอเห็นเขายื่นมือออกไปเรียกแท็กซี่คันหนึ่ง เธอก็รีบปฏิเสธ

“คุณเปียกไปทั้งตัวแบบนี้ ถ้าไม่รีบกลับบ้านจะเป็นหวัด

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)