Hello Sweetie อลวนลับจับใจในค่ายรัก

บทนำ

Mickey & Minnie

 

ฉันอยากจะเชื่อว่าเราเกิดมาคู่กัน

เชื่อ...ตั้งแต่วันที่ได้สบตาเขาครั้งแรก

“มินนน นี่ไงมิกกี้ เพื่อนสมัย ม.ปลาย ที่ฉันเคยพูดถึง”

“...มิกกี้”

“มิก นี่มินนี่ เพื่อนใหม่ที่คณะฉัน”

“มินนี่เหรอ”

รอยยิ้มสวยกับแววตาหลอมละลาย ผมสีน้ำตาลอมส้มประกายบลอนด์เล็กๆ เล่นเอาหัวใจฉันเต้นผิดจังหวะไปหนึ่งสเต็ป

ตึกตัก...ตึกตัก...

“มิกกี้นะครับ”

“...”

“ชื่อพวกเธอสองคน กรี๊ดดด อย่างกับคู่แท้”

ใช่...ฉันอยากจะเชื่อว่าเราเกิดมาเป็นคู่แท้

เชื่อ...ในเวลาสั้นๆ เพียงแค่สามนาที

ครืนนนน

‘สถานีต่อไป...สยาม ผู้โดยสารสามารถเปลี่ยนเส้นทางไปยังสายสีลมได้ที่สถานีนี้ โดยประตูรถจะเปิดด้านขวา’

(-_-)Zzz

‘เน็กซ์ สเตชั่น สยาม อินเตอร์เชนจ์สเตชั่น ดอร์ วิล โอเพน ออน เดอะ ไรท์ แฮนด์ ไซด์ ออฟ เดอะ เทรนนนน’

งือออ สถานีไหนแล้วนะ ขี้เกียจตื่นจัง

‘สยาม’

อ้อ...สยาม

ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ

“O_O”

หา...สยาม!

ผู้คนพากันลุกออกไปจนขบวนรถโล่ง เสียงประตูอัตโนมัติเคลื่อนปิดเข้าหากัน ฉันสะดุ้งตื่นเต็มตาเมื่อสมองประมวลผลได้ว่ารถไฟฟ้ากำลังจะพาฉันไปเลยสถานี แต่คนที่ยืนเกาะราวรถไฟฟ้าอยู่ตรงหน้าซึ่งยิ้มให้ทันทีที่สายตาเราประสานกันนี่สิ...

“เจอกันอีกแล้ว”

โอย...ตกใจเรื่องอะไรดี

เรื่องหลับเลยสถานี...หรือเรื่องมิกกี้

‘สถานีต่อไป...ชิดลม’

“นอนเพลินเหรอ...มินนี่”

ดูท่าทางมิกกี้จะยืนมองฉันนั่งหลับสัปหงกอยู่สักพักแล้วล่ะนะ

“อืม”

ฝันดีด้วย ตื่นมาแล้วเจอเขาแบบนี้

เอ...เมื่อกี้ในฝันฉันมีงูสายพันธุ์วอลท์ดิสนีย์รึเปล่า คราวหน้าฉันจะได้ฝันให้มันรัดฉันแน่นๆ!

‘ชิดลม’

สั้น ง่าย สวยงาม สามนาทีจากสถานีสู่สถานีจบลง ประตูอัตโนมัติเคลื่อนเปิดออก

“กลับบ้านดีๆ นะครับ” เป็นเสียงกระซิบบอกจากคนที่ยืนอยู่ในขบวนรถ

“อืม เหมือนกันนะ” ฉันตอบกลับก่อนที่จะเดินก้าวออกมา ประตูอัตโนมัติเคลื่อนปิดเข้าหากัน ซ้าย ขวา ซ้าย ฉันกำหนดสมาธิเดินไปตามทางในชานชาลาเหมือนคนหัดเดินจงกรมยังไงยังงั้น

ไม่ไหวแล้ว...อยากหันไปมอง

“(^_^)/”

โอย...แจ็กพ็อตเลยไง ผู้ชายคนที่ยืนเกาะราวอยู่ตรงตำแหน่งเดิมเมื่อกี้ก็มองมาที่ฉันอยู่ เขาโบกมือบ๊ายบายมาให้ผ่านกระจกใส ฉันกลั้นยิ้มเมื่อมองตามขบวนรถไฟฟ้าแล่นด้วยความเร็วไม่รู้กี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงจากไป

สามนาที...เร็วไปมั้ย

ฉันยังไม่อยากให้เราต้องบ๊ายบายกันเลย

 

อืม...แล้วเราก็ยังไม่ต้องบ๊ายบาย

แล้วสามนาทีก็กลายเป็น...สี่เดือน

“มินครับ เหม่ออะไรอยู่”

“อ๋อ ปะ...เปล่า”

สมหนาวเดือนธันวาคมลอยละล่อง เสียงเพลงรับเทศกาลคริสต์มาสก้องดังไปทั่วลานว่างหน้าห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง เสียงกระดิ่งกระพรวนกังวานในจังหวะดนตรี ซานตาคลอส กวางเรนเดียร์ และต้นคริสต์มาสต้นใหญ่ประดับไฟพร่างพราว ดาวบนยอดเปล่งแสงกระจ่างใส แต่ก็คงไม่มีอะไรสวยสะกดใจไปกว่ารอยยิ้มชวนฝันของคนที่เดินอยู่ข้างๆ

“เผื่อว่ามินจะไม่ทันสังเกต...”

“...”

“แขนซ้ายมิกยังว่างอยู่นะ”

เขาโน้มหน้าเข้ามากระซิบบอกฉันอย่างล้อๆ ใกล้กันอย่างนี้ กลิ่นน้ำหอมผู้ชายลอยฟุ้ง ใบหน้าขาวเนียนใส ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสดใสที่รับกันดีกับผมสีน้ำตาลอมส้มเป็นประกาย จมูกโด่งสวย และริมฝีปากสีโอลด์โรสที่ส่งรอยยิ้มน่ารักมาให้จนเกิดรอยยิ้มบุ๋มลงไปที่ข้างแก้ม

ฉันเขินจนรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะละลาย โทษอากาศได้มั้ย โทษดาว โทษท้องฟ้า โทษอะไรดีล่ะ มิกกี้จะรู้มั้ยนะว่าอย่างเดียวเท่านั้นที่ฉันอยากทำตอนนี้คือกอดแขนเขาเอาไว้แน่นๆ แล้วออกเดินไปให้ไกลสุดไกล ถึงไหนถึงกัน

แต่ที่ฉันทำได้ก็แค่กอดเจ้าตุ๊กตามิกกี้เม้าส์กับมินนี่เม้าส์ตัวโตในอ้อมแขนให้แน่นยิ่งกว่าเดิมและพยายามห้ามใจตัวเองเอาไว้...ก็เท่านั้น

“หืม อิจฉาจัง กอดมิกแบบนั้นบ้างได้มั้ย”

ฉันได้แต่ยิ้ม ซุกหน้าลงไปกับเจ้ามิกกี้เม้าส์ตัวนุ่มนิ่ม ไม่กล้าบอกว่าฉันก็กำลังกอดเขาอยู่นี่ไง

ปลายเดือนธันวาคม เราอยู่ในช่วงลองคริสต์มาสเบรก มะรืนนี้มิกกี้จะไปออกค่ายอาสาพัฒนาชนบทบนดอยทางภาคเหนือของประเทศไทย วันนี้เราเลยออกมาเดินเล่นด้วยกัน หาของขวัญที่มิกกี้จะเอาไปจับสลากที่ค่าย แต่ก็ไม่ได้อะไร มิกกี้ได้ไอ้เจ้าตัวนุ่มนิ่มสองตัวนี้มาให้ฉันแทน

“ไปอยู่เกาหลีอย่าลืมคิดถึงมิกกี้บ้างนะครับ”

อืม มิกกี้จะไปค่ายอาสา ส่วนฉัน...จะกลับไปหาพ่อกับแม่ที่...เกาหลี

“มิกอยู่บนดอย...มิกก็จะคิดถึงแต่มินนี่ที่พูดภะษาทายม่ายช้าด ไม่ยอมพูดคำว่ารักสักที”

“มิกอ่ะ” ฉันยกมือขึ้นจะตีเขา แต่คุณคิมมิกกี้ขโมยมือฉันไปจับเรียบร้อย โอย...แค่ปลายนิ้วแตะ หัวใจฉันมันก็แทบจะไม่เป็นของฉันอีกต่อไป นับประสาอะไรกับมือทั้งมือ

“ไฟสวยจัง...”

“อืม...สวย”

“อากาศก็ดีด้วย”

“...เนอะ”

“เอาหน้าออกมาจากตุ๊กตาได้แล้ว” มิกกี้ยื่นหน้าเข้ามาล้อแล้วก็แย่งตุ๊กตาจากอ้อมกอดฉันไป พอสบตาคู่นี้ของเขา ทุกอย่างรอบตัวก็สวยไปหมด

ทุกอย่างกลายเป็นภาพสีฟุ้งๆ เหมือนอยู่ในฝัน ฉันเห็นต้นคริสต์มาสมีปีก เห็นซานตาคลอสบินได้ อืม...มีผีเสื้อตัวนึงด้วยล่ะ ฉันคิดว่าตัวมันเป็นสีแดงมีลายจุดสีขาวและเป็นสายพันธุ์วอลท์ดิสนีย์นะ มันกำลังกระพือปีกบินว่อนไปทั่วท้อง อันที่จริง...มันบินไม่หยุดมาตั้งแต่ตอนที่เราเจอกันครั้งแรกๆ แล้ว

ลมหนาวพัดแผ่ว แล้วเสียงเพลงอบอุ่นของมิกกี้ก็ดังไปถึงหัวใจ

 

If I got down on my knees and I pleaded with you…

(ถ้าฉันคุกเข่าลงแล้วอ้อมวอน)

If I crossed a million oceans just to be with you

(ถ้าฉันข้ามมหาสุมทรนับล้านเพื่อได้มาอยู่กับเธอ)

Would you ever let me down?

(เธอจะทำให้ฉันผิดหวังไหม)

 

“เพลงโบราณมากเลยมิกกี้”

“หม่าม้ามิกชอบ มิกก็ชอบ” ผมสีน้ำตาลอมส้มของเขาสวยสุดๆ เมื่อมันเป็นประกายอยู่ใต้แสงไฟ “มินล่ะครับ ชอบมั้ย”

“...ชอบก็ได้”

ไอ้เจ้าแววตาหวานชวนฝันแบบนั้นมันทำให้ฉันตอบเขาไปอย่างเพ้อๆ มิกกี้ยิ้มหวานกลับมาให้

“หมายถึงมิกป่ะครับ”

“หมายถึงเพลง”

อ๊ายยย เขินสุดๆ ไปเลย ไม่ไหวๆ

“โอเค ถ้างั้นมิกจะลงไปคุกเข่าอ้อนวอน”

“อย่าลืมว่ายน้ำข้ามมหาสมุทรด้วย”

“เริ่มต้นจากเดินข้ามสกายวอล์กก่อนแล้วกัน”

เกือบเหมือนฉากคริสต์มาสในฝัน ใต้ลมหนาวของกรุงเทพฯ ที่มีปีละแค่ไม่กี่วัน เราเดินเคียงกันไปบนสกายวอล์ก สีสันและแสงไฟของเมืองใหญ่ยามค่ำคืนวิบวับอยู่เบื้องล่าง ฉันฝันให้หนทางข้างหน้าทอดยาวไปไม่รู้จบ

แต่ในที่สุดสถานีรถไฟฟ้าก็รออยู่ตรงหน้า

“อีกสิบห้าวันเจอกันนะครับ”

“อืม...อีกสิบห้าวัน”

“อย่าเพิ่งไปรักหนุ่มเกาหลีที่ไหนมากกว่ามิกนะ”

“อืม มิกก็ห้ามไปรักสาวชาวดอยที่ไหนเหมือนกัน”

“มิกรักมิน”

“อีกสิบห้าวัน...”

“ครับ...มิกจะรอ”

 

1

I’m not Minnie,

am I?

 

ทั่กๆๆ

เสียงรถกระบะคันเก่าสั่นกะแด่กๆ ระหว่างห้อตะบึงไปตามถนนลูกรังรอบหุบเขา ตัวฉันถูกเขย่า ก้นกระแทกขึ้นลงได้รับการบริหารอย่างดีเหมือนมีแอ็บโดมิไนเซอร์มาช่วยยกกระชับยังไงยังงั้น

คึ่งๆๆ

เข้าสู่โหมดลงเนิน ฉันนั่งกอดเป้สัมภาระในอ้อมแขนแน่น ลมแรง ฝุ่นดินแดงปลิวอยู่ในทุกอณูอากาศ ฉันพยายามสงบจิตสงบใจ

หายใจเข้า...ฝุ่นหนอ หายใจออก...ฝุ่นหนอ ฝันร้ายแท้ๆ ฉันหวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะต้องมาเหยียบที่นี่

ไม่...ที่นี่ไม่ใช่เกาหลี ไม่มีมยองดง ทงแดมุน นิชคุณ หรือคิมแจจุงแต่อย่างใด ตัวอักษรไทยโดดเด่นที่ฉันเห็นอยู่บนป้ายข้างทางตอนนี้มีแค่คำว่า

‘บ.กุ๊กกู’

ใช่...กุ๊กกู หมู่บ้านหนึ่งบนดอยในจังหวัดเหนือสุดของประเทศไทย ชื่อสะกดด้วย ก ไก่ สระอุ ไม้ตรี ก ไก่ ก ไก่ สระอู ไม่มีคิยอก นีอึน มีอึม อาอึ้ม โคถึกอะไรเลยสักนิด!

นายกำลังคิดอย่างที่ฉันคิดรึเปล่าบีหนึ่ง

ใช่...ฉันว่าแนกำลังคิดอยู่นะบีสอง

...ฉันโกหกใครบางคนเอาไว้ล่ะ!

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)