My Darling 05 เพลิงร้ายใจรัก (cookie)

บทนำ

แค่ก้าวเข้ามาในห้องนี้ เซี่ยงโยวก็รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดถนัด

ที่นี่เป็นบ้านชั้นเดียวสไตล์ญี่ปุ่นที่สร้างได้งดงาม ประณีต ตั้งอยู่บนที่ดินส่วนตัวของบ้านสกุลเฉิง รอบด้านโอบล้อมด้วยป่าไผ่สีเขียวสดเต็มไปหมด คุณย่าเฉิงเจ้าของบ้านชอบความสงบของที่นี้ แต่ปีหนึ่งท่านจะมาพักแค่สองหรือสามครั้งเท่านั้น

ช่วงเวลาปกติที่นี่ไม่มีร่องรอยของผู้คนให้เห็นเลย ตอนที่เฉิงเย่าบอกว่าอยากจะหาที่เงียบๆ คุยกัน เธอยังนึกว่าเขาหมายถึงมุมเงียบๆ มุมใดมุมหนึ่งในบริเวณโรงเรียนเสียอีก ไม่คิดเลยว่าเขาจะพาเธอมาที่นี่

ประตูปิดลงเสียงดังครืด

เธอหันกลับไปอย่างรวดเร็ว เห็นเฉิงเย่าที่สวมชุดนักเรียนมัธยมปลายกำลังเดินเข้ามาหาช้าๆ ร่างกายสูงใหญ่บดบังแสงไฟจากภายนอกหน้าต่าง ทำให้ภายในห้องมืดสลัวลง

"เสียใจรึเปล่า" เขาถามด้วยเสียงทุ้มตํ่าราวกับจะทำให้บรรยากาศที่มืดมัวแปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นและใกล้ชิดกันยิ่งขึ้น

เธอกัดริมฝีปากแน่น ไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่กำหมัดแน่นจนปลายเล็บกดจิกอุ้งมือนุ่ม

ระหว่างทางขึ้นเขาเฉิงเย่าเหยียบคันเร่งมอเตอร์ไซด์ สปอร์ตครุยเชอร์มาด้วยความเร็วสูง เธอนั่งซ้อนท้ายมา ลมเย็นยามคํ่าคืนไล่ความมึนเมาไปได้บ้าง แต่ความรู้สึกผิดและความประหม่าแปลกๆ กลับเกาะกุมจิตใจเธอ

"หรือว่าเธอกลัวจนอยากจะหนี" นํ้าเสียงของเขาคล้ายจะถาม แต่จริงๆ เป็นการเย้าแหย่เธอมากกว่า

เซี่ยงโยวเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาวาวใสเผยแววดื้อรั้น

"ใครว่าฉันกลัว"

"ไม่กลัวเหรอ" ร่างสูงใหญ่ขยับเข้ามาใกล้

"ก็ใช่น่ะสิ!" เธอเชิดหน้าสูงขึ้นท้าทาย แต่แล้วก็ต้องตกใจที่เห็นว่าเขาเข้ามาใกล้มาก มากเสียจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่พรมรดลงบนผิวของเธอ

“ก็ดี”

ทันทีที่คำสองคำนี้ตกต้องริมฝีปากแห้งผากของเธอ ริมฝีปากบางร้อนรุมก็ประทับลงมาปิดปากเธอไว้แน่น

เซี่ยงโยวเบิกตาโต เธอตัวแข็งทื่อก่อนจะขัดขืนโดยสัญชาตญาณ แต่แขนแข็งแรงทั้งสองข้างของเขากลับรัดเธอไว้ในอ้อมแขน อุ้งมือใหญ่ลูบไปตามผมยาวเลยบ่า พร้อมกับส่งสัมผัสร้อนผ่าวเข้ามาคุกคามในปากเธอ

ลมหายใจหนักหน่วงและสัมผัสเร่าร้อนราวกับไฟเผา ทำให้เธอพยายามดิ้นหนีด้วยความตื่นตระหนกอีกครั้ง แต่เขากลับจับข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้แน่นด้วยมือเดียว อีกมือหนึ่งเลื่อนมาสำรวจความอ่อนนุ่มของเธอจนดอกไม้ติดหน้าอกสำหรับพิธีจบการศึกษาหลุดร่วงลง

จูบอันเหิมเกริมกระตุ้นความมึนเมาที่ยังตกค้างอยู่ในร่างกายเธอขึ้นมาอีกครั้ง ร่างทั้งร่างของเธอร้อนผ่าวและอ่อนเปลี้ยไปหมด สติสัมปชัญญะค่อยๆ รางเลือน

ลมหายใจ พละกำลัง ความเร่าร้อน และความปรารถนาของเขาดูดกลืนแรงต้านทานของเธอไปจนหมดสิ้น สิ่งยั่วเย้าอารมณ์นั้นเกิดมานานแล้ว แต่กลับถูกมองข้าม เหมือนรอคอยเวลาที่เหมาะสมค่อยหลอกล่อให้เธอตอบสนองออกมาเองอย่างควบคุมไม่อยู่

กลีบปากแนบชิดสนิทกันเนิ่นนานกว่าจะละจาก เฉิงเย่าสังเกตเห็นแก้มของเธอแดงระเรื่อ และริมฝีปากที่ถูกจูบจนแดงฉํ่า ดวงตาลึกลํ้าของเขาไล่มองดูเธออย่างช้าๆ ตอนนี้เสื้อผ้าของเธอหลุดลุ่ย กระดุมถูกปลดไปแล้วสองเม็ดเผยให้เห็นผิวเนื้อนุ่มละมุน

เสียงครางแหบพร่าดังลอดมาจากลำคอ ในที่สุดปราการกั้นแรงปรารถนาของเขาก็พังทลาย เขาโน้มลงอีกครั้ง และพรมจูบอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับพาร่างเธอล้มลงบนที่นอนด้านใน

เดิมทีเขากับเธอตกลงกันแค่จูบเดียว

แต่จูบนั้นกลับเหมือนประกายไฟ เมื่อจุดขึ้นมาแล้วก็ลุกลามเป็นเปลวเพลิงที่ถูกเก็บกลั้นมาช้านาน

เหตุการณ์พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว เร็วเสียจนเซี่ยงโยวรับมือไม่ทัน สติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่ร้องเตือนอยู่ตลอดว่าถ้าหากไม่ขัดขืนอีก ทุกอย่างจะต้องถลำลึกเป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่แน่... ทั้งที่เป็นเรื่องพลาดพลั้งใหญ่หลวงขนาดนี้ แต่ในความรู้สึกกลับเห็นชอบไปได้ยังไง...

ฝ่ามือใหญ่หนาคล้ำแดดค่อยๆ เลื่อนผ่านแผ่นหลังของเธอลงไปเรื่อยๆ ร่างของเซี่ยงโยวชะงักกึก รีบผลักมือเขาออกด้วยใจระสํ่าระสาย แววตาบ่งประกายว้าวุ่นสับสน

"ไม่ต้องกลัว" เขากระซิบบอกให้ลมหายใจรดเส้นผมอ่อนละมุน "ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก"

มือของเซี่ยงโยวไม่แข็งขืนอีกต่อไป ได้แต่ทาบไว้บนอกกว้างของเขา

"เธอเป็นของฉัน" เขาประกาศด้วยเสียงพร่าตํ่า ร่างกายแข็งแกร่งเบียดเข้าแนบชิดเธอมากยิ่งขึ้น

เจ็บ!

เซี่ยงโยวส่งเสียงออกมาเบาๆ รู้สึกได้ว่าเขายิ่งรุนแรง ขึ้นทุกที

“ไม่เจ็บหรอก ทนหน่อยนะ” เขากระซิบบอกอยู่เหนือหน้าผาก หยาดเหงี่อไหลย้อยมาตามสันคางที่คมเข้ม ก่อนจะหยดลงบนเรียวคอขาวละมุนของเธอแล้วกลิ้งไหลลงสู่ที่ตํ่าตามกฎธรรมชาติ

เธอเหมือนกำลังถูกมีดทิ่มแทง!

คำว่าเจ็บไม่สามารถบรรยายความรู้สึกทั้งหมดตอนนี้ได้อีกแล้ว เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะถูกฉีกร่าง! ความมึนเมาจากฤทธิ์เหล้าและความเคลิบเคลิ้มถูกความเจ็บปวดทำลายลงไม่เหลือหลอ

"หยุด!" เธอดิ้นรนขัดขืนสุดกำลัง ผลักบ่ากว้างของเขาออก "นาย นายออกไปเดี๋ยวนี้นะ!"

เธอกัดฟันแน่น เริ่มสงสัยว่าตัวเองจะจบชีวิตลงบนเตียงนี้หรือเปล่า บนหน้าหนังสือพิมพ์วันพรุ่งนี้จะมีข่าวพาดหัวว่า 'นักเรียนมัธยมปลายชิงสุกก่อนห่ามในวันสำเร็จการศึกษา สังเวยชีวิตคาบ้านพักบนเขา' ไหมนะ ถ้าอย่างนั้น คนทั้งหมู่บ้านก็จะรู้ว่าเธอกับเขา... พวกเธอมา...ทำเรื่องอย่างว่ากันที่นี่...

"ฉันบอกให้นายหยุดไง!" เธอเจ็บจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ ทุบตีไหล่เขาไม่หยุด "หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

เฉิงเย่าหยุดไม่ได้แล้ว ตอนนี้อาหารที่เฝ้ารอวันมาแสนนานเข้าปากเขามาแล้ว จะให้เขาคายออกมาได้ยังไงกัน เธออ่อนโยนบอบบางขนาดนี้ ทำให้เสียการควบคุมไปหมดแล้ว ต่อให้ตอนนี้มีปืนมาจ่ออยู่ที่หัว เขาก็ไม่มีทางหยุด... แต่...

เซี่ยงโยวทั้งเจ็บทั้งโกรธระคนกัน เธอตัดสินใจใช้ 'กำลังอาวุธ' เข้าสยบโดยคว้ากระถางเซรามิกที่ตั้งอยู่ข้างเตียงตีหัวเขาอย่างจัง

"เธอจะทำอะไรน่ะ" เขาคว้ามือเล็กๆ ที่กำลังจะปองร้ายเขาอย่างรวดเร็ว "นี่มันทำให้หัวแตกได้นะ"

"ฉันก็จะทุบหัวนายให้แตกนั่นแหละ!"

"เธออยากเห็นฉันหัวแตกเลือดอาบหรือไง"

"ก็นายทำให้ฉันเจ็บก่อนนี่!"

"ยัยบ้าเอ๊ย!" เขาตะโกนใส่หน้าพร้อมกับยับยั้งการประทุษร้ายของเธออย่างสุดกำลัง

"ขอเวลาฉันอีกแป๊บเดียวเอง"

เธอปฏิเสธทันควัน "ฝันไปเถอะ! ไปห่างๆ ฉันเลย"

เฉิงเย่ากัดฟันแน่นพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถอยห่างจากเธออย่างเชี่องช้า ร่างสูงใหญ่พลิกนอนตะแคงข้างอย่างหมดรูปอยู่บนเตียง แถมยังหอบหายใจราวกับเพิ่งถูกทรมานอย่างโหดเหี้ยมทารุณมาหมาดๆ

ท่าทางกลํ้ากลืนฝืนทนของเขาทำให้เซี่ยงโยวเห็นแล้วยิ่งโมโห เธอต่างหากที่เป็นคนถูกกระทำ 'คนก่อเรี่อง' อย่างเขามีสิทธิ์อะไรมาแสดงท่าทางแบบนี้

เซี่ยงโยวฝืนยันตัวลุกขึ้นแล้วกุมสาบเสื้อเข้าด้วยกัน เธอกำลังจะเขยิบตัวไปทางปลายเตียง จู่ๆ เฉิงเย่าก็มือไว ยื่นมาจับข้อมือเล็กๆ ของเธอไว้เป็นเชิงคัดด้านการผละหนีของเธอ

"เธอจะไปไหน"

"กลับบ้าน" เธอจ้องเขาเขม็ง มือข้างหนึ่งกำลังจะคว้ากระถางต้นไม้ขึ้นมาอีก

เฉิงเย่าอาศัยกำลังที่เหนือกว่าแย่งอาวุธอันตรายโยนทิ้งไปทางมุมห้อง "เธอฟังฉันนะ ครั้งแรกมักจะ..."

เธอไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น ซํ้ายังพยายามจะถีบเขาตกเตียงด้วย สภาพจึงกลายเป็นว่าทั้งสองคนนัวเนียกันไปมารอบเตียงอีกครั้ง

ครืด!

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)