Dangerous Summer ท้ารักอันตรายพิชิตใจนายมาดโหด

บทนำ

ณ สระว่ายน้ำ คฤหาสน์ Love Brothers

“พวกนายคิดว่าพี่ใหญ่ของเราดูแปลกๆ ไปมั้ยวะ”

เลตัสถามขึ้นระหว่างที่สามหนุ่มเลิฟบราเธอร์สกำลังนอนอาบแดดยามเช้าอยู่ที่เก้าอี้ริมสระว่ายน้ำ

“แปลกยังไง?” ไรเลย์หันไปขมวดคิ้วถามเลตัส

“ก็ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านช่วงปิดเทอม ฉันเห็นไมดาสเอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนคนท้องผูกเป็นสิบชาติ ไม่รู้จะหงุดหงิดอะไรนักหนา”

“ไม่เห็นแปลกตรงไหนเลย ปกติไมดาสมันก็เป็นคนขี้หงุดหงิดอยู่แล้ว” ไรเลย์พูด

“แต่นี่มันหงุดหงิดแบบไม่มีเหตุผลนี่หว่า ถ้าบ่นว่าร้อนหรือเบื่อก็ว่าไปอย่าง”

เลตัสผยายามครุ่นคิดถึงสาเหตุที่ไมดาสทำตัวผิดปกติแต่ก็คิดไม่ออก แม้ว่าเลิฟบราเธอร์สจะเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ถูกชายใจดีรับมาอุปถัมภ์เลี้ยงดูเป็นลูกบุญธรรม แต่พวกเขาก็รักและผูกพันกันราวกับเป็นพี่น้องร่วมสายเลือด เมื่อใครคนใดคนหนึ่งมีปัญหาหรือมีท่าทีผิดปกติไปก็จะกลายเป็นหัวข้อให้ถกเถียงกันในกลุ่มทันที

“ฉันว่าที่ไมดาสหงุดหงิดอาจเป็นเพราะคิดถึงใครบางคนก็ได้” นาร์ซิสพูดขึ้น เขาเป็นอัจฉริยะประจำกลุ่มเลิฟบราเธอร์สจึงน่าจะคาดเดาพฤติกรรมที่แปลกไปของไมดาสได้

“เฮ้ย เป็นไปได้เหรอ แล้วพี่ใหญ่คิดถึงใครอ่ะ” เลตัสเบิกตาโตเป็นไข่ห่าน

“กำลังนินทาอะไรฉันอยู่วะ”

ไมดาสเดินหน้าบึ้งมานั่งลงที่เก้าอี้ว่างคั่นกลางระหว่างเลตัสกับนาร์ซิส เขาคว้าแก้วชามะนาวเย็นๆ จากโต๊ะเตี้ยๆ ด้านข้างมาดื่มโดยไม่สนใจว่าเป็นของใคร

“นั่นมันของฉันนะ” เลตัสโวยเล็กๆ แต่ไมดาสไม่สน เขาดื่มไปครึ่งค่อนแก้วก่อนจะวางกระแทกลงที่เดิม

“บอกมาเร็วๆ ว่าเมื่อกี้พวกนายนินทาอะไรแน”

“เปล่านี่” เลตัสทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ นาร์ซิสก็ก้มหน้าอ่านนิยาย ส่วนไรเลย์ก็เล่นเกมในโทรศัพท์มือถือ

“ถ้าไม่บอกฉันจะเอาชามะนาวราดหัวนาย ไอ้เลตัส” ไมดาสเอื้อมมือออกไปจะหยิบแก้วชามะนาว ทว่าเลตัสรีบชิงคว้าแก้วมาไว้ในมือก่อน

“ฉันไวกว่า ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของเลตัสเพิ่มความหงุดหงิดให้กับไมดาสยิ่งขึ้นไปอีก “โถๆ อย่าทำหน้าบึ่งสิพี่ใหญ่ เดี๋ยวหน้าแก่ไวนะ ตอนนี้ก็มีรอยย่นมิใช่น้อยแล้วด้วย”

“ไอ้เลตัส!” ไมดาสแยกเขี้ยวใส่น้องชายที่ไม่มีท่าทางกลัวเขาเลยสักนิด แถมยังมายิ้มกวนเขาอีกต่างหาก

“ที่นายอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านเป็นเพราะคิดถึงใครที่มหา’ลัยรึเปล่าวะ” ไรเลย์ถามทำนองหยั่งเชิงดู

“พูดบ้าอะไรของนาย ทำไมฉันต้องคิดถึงใครด้วย”

ไมดาสลุกเดินไปยืนอยู่ริมสระว่ายน้ำและทอดสายตามองแสงแดดที่ตกกระทบผิวน้ำเป็นประกายระยิบระยับ แล้วทันใดนั้นเองใบหน้าของใครคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในห้วงความคิดของเขา ไมดาสส่ายหน้าลบภาพนั้นออกไปพลางด่าตัวเองในใจว่าทำไมต้องไปคิดถึง ‘ยัยนั่น’ ด้วย

“ถ้าไม่ได้คิดถึงใครบางคนแล้วทไมต้องหงุดหงิดด้วยล่ะ” เลตัสซักไซ้ไล่ต้อน

“ฉันก็แค่เบื่อที่ต้องอยู่บ้านเฉยๆ”

“จริงอ่ะ” เลตัสทวนถามอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะเขาไม่เห็นสีหน้าพี่ใหญ่ขณะที่ตอบ เนื่องจากไมดาสยืนหันหลังให้ทุกคน

“ฉันจะโกหกพวกนายไปทำซากอะไรล่ะ”

“คุณไมดาสคะ มีโทรศัพท์ถึงคุณค่ะ” ป้าแม่บ้านเดินเอาโทรศัพท์มาให้ไมดาส

“ใครโทรมาเหรอครับ”

“ป้าไม่ได้ถามค่ะ แต่เป็นเสียงผู้หญิง”

“วู้ ผู้หญิงซะด้วย” เลตัสส่งเสียวแซว ไมดาสจึงตาใส่น้องชายจอมกวนประสาทแล้วรับโทรศัพท์มาจากป้าแม่บ้านก่อนจะกรอกเสียงลงไป

“ฮัลโหล”

(นี่ฉันเองนะ)

ไมดาสจำเสียงได้ทันทีว่าเป็นใครแ แต่แกล้งทำมึนไม่รู้เพราะอยากกวนอีกฝ่ายเล่น

“ใคร”

(เพียงรัก นี่นายจำเสียงฉันไม่ได้รึไง)

“เธอรู้เบอร์บ้านฉันได้ไง”

(ถามจากวันวานน่ะ) เพียงรักเป็นเพื่อนของวันวานแฟนนาร์ซิส

“แล้วเธอโทรมาทำไม ยัยเพียงร้าย”

(อย่ามาเรียกฉันแบบนี้นะ!)

ปลายสายแหวใส่ เรียกรอยยิ้มที่มุมปากไมดาส การได้กวนโมโหอีกฝ่ายทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาทันตาเห็น

“ฉันพอใจจะเรียก มีอะไรมั้ย”

(มีแน่! ออกมาเจอกันหน่อยสิ)

“ฮะ?” ไมดาสไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ยัยตัวแสบโทรมาชวนเขาออกไปเจอเนี่ยนะ

(ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย เรานัดเจอกันแถวบ้านนายก็ได้)

“เรื่องสำคัญอะไร”

(มาเจอกันก็รู้ วันนี้นายว่างรึเปล่า)

“ว่าง แต่ถ้าเธอไม่บอกว่าเป็นเรื่องอะไร ฉันก็ไม่ไป”

(ถ้าไม่มานายจะต้องเสียใจแน่)

ถึงขนาดต้องเสียใจเลยเรอะ เว่อร์ซะไม่มีล่ะ ไมดาสคิดอย่างเยาะหยันในใจ

“เออๆ ฉันไปเจอเธอก็ได้”

(นายสะดวกนัดเจอที่หนล่ะ)

“ตอนนี้เธออยู่ไหน”

(อยู่มหา’ลัย พอดีมาทำธุระให้พ่อ)

“งั้นไปรอฉันที่ร้าน Rainbow Café ในซอยหน้ามหา’ลัย ถ้ารถไม่ติดฉันคงไปถึงภายในหนึ่งชั่วโมง”

(จะขับรถมาทำไมตั้งไกล ให้ฉันไปหานายเองดีกว่า)

“เอาตามที่ฉันบอกนั่นแหละ”

(ตามใจ อยากขับรถมาไกลก็เชิญ)

หลังวางสายจากยัยตัวแสบ ไมดาสก็เผชิญเข้ากับสายตาสามคู่ที่จ้องมองมาดุจสปอตไลต์ดวงใหญ่ แต่ละคนแสดงออกถึงความอยากรู้อยากเห็นแบบโจ่งแจ้ง

“สารภาพมาซะดีๆ พี่ใหญ่” เลตัสลุกจากเก้าอี้เดินมายืนตรงหน้าไมดาส ตั้งใจจะคาดคั้นอีกฝ่ายให้คายความลับที่ปกปิดไว้ออกมา

“สารภาพอะไร”

“ก็สารภาพว่านายแอบคบกับเพียงรักอยู่ไงล่ะ!”

“ไอ้บ้า! ฉันเปล่าเว้ย!” ไมดาสอยากจะตบหัวเลตัสโทษฐานเดามั่วว่าเขาคบกับยัยตัวแสบ เรื่องเหลวไหลแบบนั้นไม่มีวันเกิดขึ้นอยู่แล้ว

“ไม่คบกันแล้วนัดเดตกันทำไมฮะ” ไรเลย์สวนกลับ

“ยัยนั่นมีเรื่องสำคัญจะคุยกับฉันก็เลยนัดไปเจอ ไม่มีซัมธิงรองอะไรทั้งนั้น!”

“ไม่มีจริงเหรอ พอจะได้ออกไปเจอเพียงรัก นายก็ดูหายเซ็งเป็นปลิดทิ้งเลยนะ” นาร์ซิสพูดกึ่งจับผิด

“ฮั่นแน่! คนที่นายคิดถึงอยู่ทุกวันก็คือเพียงรักใช่ป่ะ” เลตัสกระแซะถามด้วยประกายตาวิบวับ

“ไม่ใช่เว้ย!”

“ไม่ใช่จริงอ่ะ”

“ถ้าขืนยังเซ้าซี้ไม่เลิกฉันจะจับนายเหวี่ยงตกสระเลยคอยดู”

“แหมๆ เขินเลยทำโมโหกลบเกลื่อนใช่ม้า”

ความอดทนที่มีอยู่น้อยนิดของไมดาสขาดผึง เขาจับแขนเลตัสแล้วเหวี่ยงตัวน้องชายตกลงไปในสระว่ายน้ำอย่างไร้ความปรานี

ตูมมมมมม

เฮือก!

เลตัสทะลึ่งตัวโผล่พ้นน้ำขึ้นมาได้ก็โวยวายลั่น

“อ๊ากกกกก พี่ใหญ่ซาดิสต์ ทำกับฉันด้ายยย”

“ทีหลังอย่ามาจับคู่ฉันกับยัยเพียงร้ายอีก ฉันไม่ชอบ!”

พูดจบไมดาสก็หันหลังเดินจากมาอย่างไม่สบอารมณ์ คิดถึงงั้นเรอะ...เปล่าสักหน่อย ยัยนั่นดันสะเออะโผล่หน้าขึ้นมาในห้วงความคิดของเขาเองต่างหาก อาจเป็นเพราะเขากับยัยเพียงร้ายปะทะฝีปากกันอยู่บ่อยๆ พอไม่เจอหน้ากันมันก็เลยรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปอย่างทำให้หงุดหงิดชอบกล แต่ที่แน่ๆ คือเขาไม่ได้คิดถึงยัยเพียงร้ายเพราะชอบเจ้าหล่อนอย่างแน่นอน!

1

ยัยเพียงร้ายกับนายซาตาน

ณ ร้าน Rainbow Café

กรุ๊งกริ๊ง

เสียงกระดิ่งดังขึ้นเมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามาในร้าน ฉันเงยหน้าจากนิตยสารที่นั่งอ่านมาเป็นชั่วโมงเพื่อดูว่าใช่คนที่ฉันรออยู่รึเปล่า...แล้วก็ใช่จริงๆ

อีตาไมดาสก้าวเดินสวบๆ เข้ามาในลุคซาตานมาดโหด เขาสวมเสื้อยืดลายกราฟิกสีดำกับกางเกงยีนสีเดียวกัน สร้อยจี้รูปหัวกะโหลกกับแหวนเงินรมดำรูปทรงเท่ๆ เข้ากันอย่างเหมาะเจาะกับบุคลิกแนว ‘ดาร์ก’ ของเขา ผมสีดำสนิทแทบกลืนไปกับเสื้อผ้า ทว่าใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มปานเทพบุตรกรีกกับส่วนสูงราวร้อยแปดสิบเศษๆ นั้นโดดเด่นเสียจนทำให้สาวๆ มองตาค้างกันเป็นแถบ ฉันไม่เข้าใจรสนิยมของยัยพวกนี้เอาซะเลย ผู้ชายขี้เก๊กที่วันๆ เอาแต่ทำหน้าโหดมันน่าพิศวาสตรงไหนกัน

ดวงตาสีเขียวกวาดมองไปรอบๆ ร้านก่อนจะหยุดลงที่ฉันแล้วก้าวเดินตรงมาหา ฉันยอมรับล่ะว่าไมดาสมีดวงตาสีเขียวที่สวยมาก ทว่าเวลาที่เขาโกรธมันเหมือนมีเปลวเพลิงลุกโชนอยู่ในแววตาทำให้ใครต่อใครขวัญผวากันไปหมด แต่ยกเว้นฉันนะ เพราะฉันไม่เคยกลัวหมอนี่เลยแม้แต่น้อย

“ถ้าเรื่องที่เธอจะพูดไม่สำคัญมากพอให้ฉันขับรถมาตั้งไกลล่ะก็เจอดีแน่”

ประโยคแรกก็ทักทายด้วยการขู่เลยนะยะ

“มันสำคัญแน่ อ่ะนี่ ดูซะ” ฉันหยิบกระดาษเอสี่จากในแฟ้มยื่นส่งให้เขา ไมดาสนั่งลงอ่านมัน ระหว่างที่อ่านคิ้วเข้มของเขาก็ขมวดเข้าหากันเป็นปม

“นี่ฉันได้ทุนเรียนคอร์สซัมเมอร์ฟรี?”

“อืม เป็นคอร์สภาษาเพื่อธุรกิจระยะสั้นแค่หนึ่งเดือน”

“ทำไมอยู่ๆ ฉันถึงได้ทุนนี้ ไม่เคยเห็นรู้เรื่องมาก่อนเลย”

“มันเป็นโครงการแลกเปลี่ยนระหว่างสองมหา’ลัยน่ะ ทุกปีคณะบริหารจะรวบรวมรายชื่อนักศึกษาเรียนดีส่งไปให้มหา’ลัยเซนาคิสคัดเลือกมอบทุนคอร์สซัมเมอร์ให้ ปีนี้มีคนได้รับทุนสามคน แต่สละสิทธิ์ไปสองเหลือนายคนเดียวนี่แหละ”

“แล้วทำไมอาจารย์ที่คณะไม่ติดต่อฉันโดยตรง แต่กลับส่งเธอมาแทนทั้งที่เธอเรียนอยู่คณะมนุษย์ ไม่ใช่บริหารซะหน่อย”

“มหา’ลัยเซนาคิสส่งเอกสารมาถึงอธิการบดีซึ่งเป็นพ่อของฉัน ท่านก็เลยวานให้ฉันช่วยเอามาให้คนที่ได้รับทุนเซ็นตอบรับ เพราะไม่อยากรบกวนอาจารย์ที่อยู่ในช่วงตรวจข้อสอบปลายภาคน่ะ นายก็รีบๆ เซ็นตอบรับไปเถอะ ฉันจะได้เอาไปให้พ่อภายในวันนี้”

“ฉันไม่ไป” เขาพูดสั้นๆ แล้วยื่นกระดาษส่งคืนให้ฉัน

นี่มันอะไรกันเนี่ย! ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะปฏิเสธ

“ไม่ไปไม่ได้นะ!” ฉันหลุดปากโพล่งออกไป ไมดาสหรี่ตามองฉันทันที

โอ๊ะโอ ไม่น่าเผยพิรุธออกไปเลยเรา

“เอ่อ...ทางนู้นเค้าให้ทุนเรียนฟรีพร้อมตั๋วเครื่องบินไปกลับไมอามี่ แถมให้อยู่หอพักฟรีด้วย โอกาสดีๆ แบบนี้หายากยิ่งกว่างมหอยในมหาสมุทรอีกนะ ฉันว่านายตอบรับไปเรียนเถอะ”

“งมเข็ม ไมใช่งมหอย”

“อะไรก็ช่างเหอะ ฉันอยากให้นายไปงมหอย เอ๊ย ไปเรียนซัมเมอร์คอร์สนี้”

โอ๊ยตาย พูดจาลิ้นพันกันไปหมดแล้ว ตั้งสติด่วนเลยเพียงรัก อย่าแสดงความตื่นเต้นให้อีตาไมดาสเห็นเด็ดขาด เดี๋ยวเขาจะยิ่งสงสัยไปมากกว่านี้

“ดูเธออยากจะให้ฉันไปซะเหลือเกินนะ”

ก็ใช่น่ะเซ่! นายต้องไปให้ได้ เพราะชีวิตอันแสนสุขในช่วงซัมเมอร์ของฉันขึ้นอยู่กับนายเท่านั้น!

“ก็บอกแล้วไงว่านี่เป็นโอกาสดี ฉันรู้ว่านายเก่งภาษาอยู่แล้ว แต่คอร์สนี้สอนเกี่ยวกับการเจรจาทางธุรกิจ ซึ่งจะช่วยเสริมทักษะด้านการพูดให้ดียิ่งขึ้น” ฉันเกลี้ยกล่อมเขาอย่างกับตัวเองเป็นพวกขายตรงยังไงไม่รู้แฮะ

“ถึงจะเป็นโอกาสดีแค่ไหนฉันก็ไม่ไป”

“ทำไมล่ะ!”

“ก็แค่ไม่อยากไป”

ฉันเผลอทำเสียงจิ๊อย่างขัดใจ ทำให้ไมดาสจ้องหน้าฉันด้วยสายตาสงสัยมากยิ่งขึ้น

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)