Once เจ็ดวันนี้ที่ฉันจะมีเธอ (Oh_hana)

บทนำ

Before Ending

ลุดวิค ชไนเดอร์...คือผู้ชายที่สาวๆ ทุกคนฝันถึง แรงไม่เคยมีใครได้ สัมผัสเขาจริงๆ จังๆ ก็ตาม

เขาคือผู้ชายที่มีเสน่ห์ที่สุดคนหนึ่งของวิทยาลัยกรีนเบิร์ก หนุ่มร่างสูง มีกล้ามเนื้อพอประมาณอย่างน่าแปลกใจเพราะไม่เคยมีใครเห็นเขาเล่น กีฬาอะไรเลย เนื้อผ้าที่สวมทุกชิ้นเหมือนเกิดมาเพื่อเขา ไม่มีอะไรที่เขา สวมแล้วดูไม่ดี ผิวขาวซีดจัดจนเหมือนรูปนั่นและผมลีบลอนดโดยธรรมชาติ ดวงตาลีเขียวเหมือนอัญมณีที่ทรงพลังราวกับราชสีห์ เขามีทุกอย่างที่ทุกคน อยากมี หากกรีนเบิร์กคืออาณาจักรแห่งหนึ่ง เขาก็คือพระราชา ไม่มีอะไรที่ลุดวิค ชไนเดอร์ทำไม่ได้ มีแต่ไม่อยากทำเท่านั้น ไม่มีอะไรที่ลุดวิค ชไนเดอร์ไม่มี เว้นเสียแต่ว่าเขาไม่อยากมี ผู้หญิงหลายคนคลั่งเขา แต่เขาไม่เคยชายตามองเหล่าสาวๆ สุดฮอต ของกรีนเบิร์ก

ผู้หญิงที่เขาควงด้วยคนล่าสุดคือกราเบลล่า นักแสดงดาวรุ่งพุ่งแรง แห่งฮอลลีวูด และนั่นเป็นความสัมพันธ์แบบวันไนต์สแตนด์ที่เขาเป็นคน

ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น

เขาคือสุดยอดของสุดยอดผู้ชายที่สาวๆ ทุกคนอยากไขว่คว้า อยาก เข้าหาสักครั้ง อยากสัมผัสความลึกสับของเขา อยากหลงเข้าไปในดวงตา สีเขียวคู่นั้น เพียงแค่นั้นพวกหล่อนก็ตายตาหลับแล้ว...

ไม่มีใครพูดถึงการกุมหัวใจเขา นั่นมันเลื่อนลอยเกินไป ฝันว่าไป อาศัยอยู่บนดวงอาทิตย์ยังฟังดูเข้าท่ากว่า

แต่ตอนนี้ลุดวิคกำลังเบื่อเต็มกำลัง

เขาเอียนกับชีวิตแบบนี้เหลือเกิน มีคำถามมากมายที่เขาอยากได้ คำตอบ มีแต่คนแบบเดิมๆ ที่เขาต้องเจอ หลังจากอยู่ในโลกของวัตกุที่ น่าเบื่อหน่าย อยู่ในโลกที่ผู้คนจริงใจต่อกันน้อยลงเรื่อยๆ เขาถามตัวเอง ซาๆ ว่ามนุษย์เราอยู่ไปเพื่ออะไรกัน มนุษย์ต้องการอะไรในชีวิตกันแน่ และ นี่คือความสุขจริงๆ เหรอ

ความรักคืออะไร มีอยู่จริงใช่ไหม...

โลกนี้มันมีแค่นี้จริงๆ น่ะเหรอ...

ชั้นบนสุดของตึกสาขาเศรษฐศาสตร์มหภาค ตรงบันไดหนีไฟที่ไม่มี ใครอยู่และไม่มีใครสนใจ สถานที่ที่เงียบสงัดพอให้ชายหนุ่มผู้เป็นดั่งราชสีห์ ใช้ชีวิตที่เงียบงัน'อยู่คนเดียวเพื่อคิดอะไรต่างๆ เขานั่งลงริมหน้าต่างบานใหญ่ เสียบหูฟังไอพอดที่เปิดเพลงของ Nirvana ไว้ที่หู จ้องมองออกไปสุด สายตาที่เส้นขอบฟ้า...

ที่เส้นขอบฟัาของเขามีอะไรบางอย่าง...

มันคือเงาของผู้หญิงคนหนึ่งบนตึกตรงกันข้าม ตึกเก่าแก่คร่ำคร่า ของสาขาอะไรสักอย่างที่ไม่ค่อยจะมีคนเรียนแต่สร้างมาซะสูงกว่าตึกนี้อยู่ หลายชั้น มันอยู่ไกลออกไปไม่มาก อย่างน้อยเขาก็พอจะมองเห็นไต้รางๆ ว่าเธอเป็นผู้หญิงผมสีน้ำตาลยาวตัดหน้าม้า ผิวขาวจืดชืด และหากวัดตาม ค่านิยมปัจจุบัน...เธอจัดว่ามีหุ่นที่แย่ ไม่ไต้ดูฮอตอะไรเลย แถมแต่งตัวเชย ระเบิดด้วยชุดกระโปรงบานๆ ลายจุดกับรองเท้าส้นสี่เหลี่ยมแบบคุณปา ทว่ามีบางอย่างที่ทำให้ละสายตาไปไม่ได้ ยังไงก็ช่างเถอะ ประเด็นไม่ใช่เรื่องที่ว่าเธอสวมใส่อะไร แต่ประเด็น

คือเธอขึ้นไปยืนทำอะไรบนนั้น

ลุดวิคใช้ดวงตาสีเขียวใสมองหญิงสาวคนนั้นที่ไม่รู้ว่าเป็นใครยืนอยู่ บนขอบตึกเตี้ยๆ นั้น เธอยืนอยู่บนนั้นมานานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่พอผ่าน ไปประมาณห้านาที อยู่ๆ เธอก็หันหลังกลับแล้วกระโดดลงจากขอบตึกที่ว่า จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดพิมพ์ข้อความอะไรบางอย่างด้วย ถ้าให้เขาเดา เธอคงกำลังอัพเดตสเตตัสในเฟชบุ๊ก ก็คนยุคนี้ชอบทำแบบนั้น กันนี่

ชายหนุ่มพิสูจน์สมมติฐานของตัวเองด้วยการหยิบไอโฟนขึ้นมากดดู เฟชบุ๊ก แล้วเขาก็พบกับสเตตัสล่าสุดของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเป็นหนึ่งใน เฟรนด์หนึ่งหมื่นคนของเขาและน่าจะเป็นคนเดียวกันผู้หญิงที่เขากำลังเฝ้า มองอยู่ขึ้น¹ว่า

Meria Knightley ฉันกำลังจะตาย ลาก่อนทุกคน'

มีเรีย ไนท์ลีย์...คงเป็นชื่อของเธอ

เขายิ้มที่มุมปากอย่างนึกขัน มองออกไปที่นอกหน้าต่างอีกครั้งก็เห็น เจ้าหล่อนปีนกลับขึ้นไปยืนบนขอบตึกเตี้ยๆ อีกแล้ว เขาอาจจะคิดไปเอง แต่จากตรงนี้เขาสังเกตเห็นว่าร่างของเจ้าหล่อนกำลังสั่นนิดๆ

...จะกระโดดจริงๆ มั้ยนะ

เขานึกสงลัยในใจพลางมองดูร่างเล็กที่ก้มมองพื้นช้างล่างอย่าง หวาดเสียว ดูเหมือนเจ้าหล่อนกำลังพูดอะไรบางอย่างกับตัวเองอยู่เป็นวรรค เป็นเวรด้วย ขณะที่ลุดวิคกลั้นใจลุ้นว่าเธอจะกระโดดลงไปเมื่อไหร่ เธอก็ หันหลังกลับแล้วกระโดดลงจากขอบตึกเตี้ยๆ ไปอัพสเตตัสในเฟชบุ๊กอีกครั้ง นั้นทำให้เขานึกขัน รอยยิ้มกระชากใจของลุดวิคปรากฏบางๆ บนใบหน้า ราวกับเจอเรื่องสนุก ยิ่งเมื่อเปิดดูเฟชปุกแล้วเห็นสเตตัสที่เธออัพล่าสุด เขา ถึงกับหัวเราะออกมาเลย

หึ...

เขาอดที่จะยิ้มกว้างไม่ได้แล้วพิมพ์ตอบกลับไปทันที

ฉันอยากตาย ไม่สิ ฉันกำลังจะตาย...หรือพูดให้ชัดเจนกว่านั้นคือฉัน กำลังจะโดดตึกตาย

...นั้นล่ะ เข้าประเด็นที่สุดแล้ว

พูดกันตามตรง...ฉันก็ไม่ได้อยากจะเริ่มเรื่องของตัวเองแบบนี้หรอก นะ มันแย่ทีเดียวและไม่ใช่สิ่งที่ฉันคาดเอาไว้ว่าจะอยู่ในบรรทัดแรกของ อัตชีวประวัติของตัวเองหรืออะไรทำนองนั้น ไม่แม้แต่จะเขียนไว้ในบรรทัด แรกของไดอารี่ ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่นเลย ไม่...ไม่มีทาง

แต่แล้วไงล่ะ จะตั้งสเตตัส'ว่าอะไรก็ช่างเถอะ ฉันกำลังจะตายแล้วนี่ ฉัน...มีเรีย ไนท์ลีย์กำลังจะตาย...ด้วยวัยเพียงยี่สิบนี่ล่ะ น่าสมเพช มากๆ เลยใช่มั้ย

และฉันจะไม่พูดถึงเหตุผลที่ทำให้ฉันอยากตาย ก็มันจะมีความหมาย อะไรล่ะ ในไม่ข้าใครๆ ก็คงจะต้องลืมมันอยู่ดี อาจจะมีคนเสียใจ แต่ที่แน่ๆ คงมีคนดีใจมากกว่า

บนชั้นที่ยี่สิบเก้าของตึกสาขาสังคมวิทยาของวิทยาลัยกรีนเบิร์ก ฉัน ยืนด้วยขาสั่นเทาในรองเท้าคู่ที่สวยที่สุดเท่าที่ฉันมี ใช่ ล้นสูงสี่นิ้วของ Prada ที่น้าสาวมอบให้เป็นของขวัญเมื่อประมาณสามปีก่อน (ผิดหรือ ที่ฉันต้องการจะดูสวยเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิต) ลมเย็นๆ พัดโชยมาจน ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนจะปลิวไปตามลมถ้าไม่ตั้งสติให้ดี

คนข้างล่างเดินกันขวักไขว่...เป็นธรรมดาของที่นี่ล่ะ จะต้องมีนักศึกษา อย่างน้อยสิบคนในรัศมีหนึ่งกิโลเมตรที่กำลังถือสตาร์บัคส์และกดไอโฟน ไปพร้อมๆ กัน จะต้องมีสาวอีกสักประมาณสิบคนที่กำลังคุยโวไม่เรื่องกระเป๋า ก็เรื่องผู้ชาย และบางครั้งคนสองพวกนี้ก็เป็นคนคนเดียวกัน จากบนนี้ฉัน มองเห็นแม้กระทั่งผมสีบลอนด์สุกปลั่งของยัยแคโรลีน สาวป็อปที่กำลังถูก ห้อมล้อมด้วยกลุ่มเพื่อนจำนวนมาก

เชอะ...ยัยนี่มันตัวแสบ ทำไมไม่มีใครรู้ความจริงชะทีล่ะ เอาเถอะๆ ฉันจะไม่ถือสาแล้วกัน ฉันกำลังจะตายอยู่แล้วนี่ ใช่ๆ อีกหนึ่งนาทีฉันจะกระโดดลงไปแล้ว ฉันกลืนนํ้าลายอีกใหญ่เมื่อก้มมองลงไป โอ มันสูงจัง โอเค...เปลี่ยนใจแล้ว ขอเป็นอีกห้านาที ไม่สิ อีกสิบนาที ฉันจะโดด ลงไปแน่ๆ

และฉันก็จะตายอย่างสวยงาม...

ฉันหลับตาลง พยายามจะจินตนาการภาพหลังจากที่ฉันกระโดดลง ไป ผู้คนคงจะแตกตื่น ยัยแค่โรลีนจะต้องเลิกขี้โม้แล้วหันมาก'รีดร้องสุดเสียง อาจจะมีลักสามคนที่เผลอปล่อยสตาร์บัคส์หล่นจากมือ และอาจจะมีอีกลัก ห้าคนที่รีบจิ้มไอโฟนเพื่ออัพสเตตัสในเฟสบุ๊กของตัวเองว่าเห็นฉันตาย โอ...อาจจะมีคนมาถ่ายรูปด้วย มันต้องน่าอายมากแน่ๆ เลย ช่างปะไรสิ ถึงตอนนั้นฉันคงตายไปแล้ว และฉันก็คงไม่ได้มานั่งรับรู้ เรื่องน่าอับอายของตัวเองอีกต่อไป

แต่ถ้าฉันลงผิดท่าล่ะ ฉันไม่น่าใส่กระโปรงมาเลย ถ้าฉันกระโปรง เปิดตอนที่กระโดดลงไปจะทำยังไงดี ฉันน่าจะไปชื้อชุดชั้นในสวยๆ มาใส่... ไม่สิ ฉันน่าจะใส่กางเกงมา ยีนคงจะเข้ากับรองเท้าคู่นี้

และอีกครั้ง เสียงเล็กๆ ในหัวของฉันก็ตอกกลับมาว่าฉันจะตายแล้ว จะไปสนทำไมกัน

ใช่ๆ ฉันกำลังจะกระโดดลงไปแล้วนะ ไม่เห็นต้องสนเลย แต่ (อย่าเพิ่งรำคาญฉันเลยนะ ขอร้อง) มันสูงเหลือเกิน ฉันไม่น่า เลือกตึกนี้เลย ตึกสาขาเศรษฐศาสตร์มหภาคที่อยู่ตรงข้ามนั้นเตี้ยกว่าตั้ง ห้าชั้น แถมไม่ค่อยมีคนด้วย

โอ๊ยยย ตายๆๆๆ ถ้าฉันเปลี่ยนที่ตายตอนนี้ยังจะทันมั้ยนะ แต่ถ้ามันสูงไม่พอแล้วฉันไม่ตายล่ะ? โอ...นั้นเลวร้ายที่สุดเลย ยิ่ง กว่าตกลงไปกระโปรงเปิดเห็นกางเกงในลดราคา (แถมเก่าและเริ่มย้วย) จากซูเปอร์ฯ เชยๆ แถวบ้านอีก หัวใจของฉันเต้นรัว ฉันมองลงไปอีกครั้ง... ฉันทำไม่ได้...มันสูงเกินไป ไม่ ไม่ได้จริงๆ บางทีฉันน่าจะเปลี่ยน

วิธีตาย กลับไปกินแอสไพรินสักยี่สิบเม็ดดีไหม ฉันว่ามันน่าจะหวาดเสียว น้อยกว่านี้นะ...หรือกรีดข้อมือดีล่ะ

ไม่ไหวหรอก...ฉันกลัวเลือด แล้วแอสไพรินมันก็ขมนะ โอ๊ยยยยย แล้วฉันมัวเถียงบ้าอะไรกับตัวเองอยู่เนี่ย มีเรีย...เธอยืน ตรงนี้มาจะครึ่งชั่วโมงแล้วนะ

โอเค...ฉันจะตายแล้ว จริงๆ นะ ฉันหลับตาลง จะกระโดดแล้วนะ...

จะกระโดดแล้วจริงๆ นะ...

จริงๆ นะ...

โอเค ฉันยังไม่กล้าพอ ขออัพสเตตัสในเฟซบุ๊กก่อนได้ไหม หลังจาก นี้ฉันสัญญาว่าจะตายจริงๆ แล้ว

ฉันหันหลังกลับแล้วกระโดดลงจากขอบตึก จากนั้นก็หยิบไอโฟนออก มาจากกระเป๋ากระโปรง กดเข้าแอพฯ เฟซบุ๊กและพิมพ์'ข้อความลง'ไป

‘ฉันกำลังจะตาย ลาก่อนทุกคน'

เรียบร้อย ฉันพร้อมที่จะตายแล้ว...ฉันปีนขึ้นไปยืนบนขอบตึกอีกครั้ง นึกถึงเหตุอันน่าอดสูที่ทำให้ฉันอยากตายแบบนี้ นึกถึงเรื่องยุ่งเหยิงทุกอย่าง ที่ผ่านมาและกำลังจะจบลง น้ำตาของฉันกำลังจะไหล

ลาก่อนพ่อ ลาก่อนแม่ หนูขอโทษจริงๆ ที่ต้องทำแบบนี้ หวังว่า แมททิวจะดูแลพวกท่านอย่างดีนะคะ

ลาก่อนแมททิวน้องพี่ พี่บอกเธอแล้วนะว่าพี่รักเธอ ลาก่อนโซพีเพื่อนที่แสนดี ฉันมั่นใจว่ายังไงชาตินี้ฉันก็คงหาใครดีเท่า เธอไม่ได้อีกแล้ว

ลาก่อนแคโรลีน...ยัยตัวร้าย ฉันเกลียดเธอนะ แต่ฉันจะให้อภัยเธอ ลาก่อนน้าแมนนี้ หนูหวังว่าน้าจะได้แต่งงานกับหนุ่มคนนั้นเลียที

                (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)