Fighting Land เทรักมัดหัวใจนายนักสู้

บทนำ

 

ในชีวิตนี้ของคุณ...

คุณคงไม่เชื่อหรอกว่า...จะยังมีเรื่องพิสดารอุบาทว์จิตแบบนี้เกิดขึ้นกับฉัน

และคุณก็คงไม่เชื่ออีกล่ะว่า...ฉันไม่ใช่เด็กที่เกิดจากมนุษย์ธรรมดา

แล้วคุณก็คงยิ่งไม่เชื่ออีกแน่ว่า...ความบังเอิญทั้งหลายแหล่ที่เกิดขึ้นครั้งนี้ มันจะนำพา 'ความซวยขั้นสุดยอด’ มาให้กับฉัน!!!

 

ฉันชื่อไลราค่ะ (เพราะใช่มั้ยล่ะ!!) ชื่อฉันฟังดูคล้ายๆ ดาราสาวคนนึงที่ชอบลงข่าวหน้าหนึ่งเลยใช่มะ แต่ทว่าตัวฉันน่ะเป็นแค่เด็กสาวอายุยี่สิบปีคนหนึ่งที่แสนจะธรรมดามาก...มากจนถึงมากกกที่สุด พอตื่นเช้าฉันก็ไปมหา’ลัย พอตกเย็นก็กลับบ้าน กินข้าว อาบนํ้านอน เห็นมั้ย? ชีวิตฉันน่ะโคตรจะธรรมดาเล้ยยย ให้ตายสิ!!

อ้อ...ลืมไป ฉันยังมีครอบครัวที่ออกจะไม่ธรรมดาสักหน่อย แค่หน่อยเดียวนะ คือว่าพ่อกับแม่ของฉันนอกจากพวกท่านจะมีอาชีพเป็นนักโบราณคดีแล้ว พวกท่านยังเป็นนักสะสมของเก่าตัวยงเลยล่ะ แต่พวกท่านน่ะไม่มีลูกหรอก (ใครสักคนเนี่ยล่ะเป็นหมัน) ฉันก็เลยถูกรับมาเลี้ยง ซึ่งพวกท่านก็เพิ่งมาบอกความจริงเรื่องนี้ตอนที่ฉันโตพอจะรับรู้เรื่อง อะไรได้แล้ว ตอนนั้นฉันน่ะไม่ช็อคหรอก เพราะฉันคิดไว้แล้วว่าเรื่องมันจะต้องเป็นแบบนี้ตั้งแต่วันแรกที่ฉันเริ่มส่องกระจกดูหน้าตัวเอง เพราะ นอกจากจะไม่มีส่วนไหนที่เหมือนพ่อกับแม่แล้ว ฉันยัง...

'แม่...ทำไมตาหนูเป็นสีฟ้าล่ะ’

ใช่...ทำไมตาฉันถึงเป็นสีฟ้า =_= และด้วยความที่ฉันกลัวว่าเพื่อน ที่มหา’ลัยจะหาว่าฉันตอแหล

'พวกแก! สีฟ้าเป็นสีธรรมชาติของตาฉันจริงๆ นะ'

'ไหน ขอลองควักลูกตาของแกออกมาพิสูจน์หน่อยซิ ยัยแรด'

เพราะฉันยังอยากมีเพื่อนและยังไม่อยากถูกควักลูกตาออกมา ฉันเลยขอเงินแม่ไปผลาญด้วยการซื้อคอนแทคเลนส์สีดำมาใส่ซะ แน่นอนว่าตอนนี้สีตาของฉันก็เป็นเหมือนเด็กสาวทั่วๆ ไปแล้ว

พิเศษอีกนิด นิดเดียวจริงๆ คือตอนนี้ฉันน่ะมีพวกไอ้ก้างไอ้แห้งทั้งหลายต่างมาหลงชอบฉันมากมายนับไม่ถ้วนด้วยแหละ

'ไลรา เธอคือนางฟ้าในใจซึ่งคอยนำทาง...คนที่อ้างว้างเดียวดายยย'

'ไลรา เพียงเราสบตากัน หัวใจฉันมันก็เต้นแรง อยากให้เธอเก็บความรู้สึกนี้ไว้คิดถึงกัน...เก็บไว้คิดถึงกานนน'

แค่อ่านก็สยดสยองแล้วใช่มั้ยล่ะ^,?

แต่ถ้าเปรียบเทียบกับตัวฉันที่ต้องถูกพวกอีแร้งตัวผู้เหล่านั้นรุมล้อมกรอกหูอยู่ทุกวัน ก็ถือว่าคุณเป็นคนโชคดีที่สุดในหนึ่งหมื่นปีนี้เลยล่ะ!! เพราะฉันน่ะไม่ค่อยสนใจพวกที่มาชอบฉัน ทั่งที่เพิ่งเจอกันเพียงเสี้ยววินาทีผายลมหรอกนะ พวกนั้นก็แค่สนใจรูปลักษณ์ภายนอกของฉันเท่านั้นแหละ เอาล่ะ!! จบเรื่องงี่เง่าแล้ว...เรามาเข้าสู่เรื่องอันน่าสะพรึงกลัว กันเลยดีกว่า

เรื่องทั้งหมดมันเริ่มขึ้นเพียงเพราะฉันไปหยิบหนังสือเก่าๆ เล่มหนึ่งที่พ่อเพิ่งได้มา

มันเก่า เยิน สกปรก แต่ฉันก็ยังไปหยิบมันมาด้วยความใคร่รู้ว่าข้างในมันจะมีเนื้อหาเกี่ยวกับอะไร

"ระวังหน่อยนะไลรา สภาพมันเยินพอสมควรนะลูก" พ่อบอกใน ขณะที่กำลังนั่งสำรวจตรวจไหประหลาดบนโต๊ะทำงานอย่างหลงใหล พ่อมักเป็นงี้เสมอ บางทีก็หลงใหลของเก่าซะจนลืมแม่ไปเลย                         (แต่แม่ก็ถือเป็นของเก่านะ มิน่าล่ะ พ่อถึงยังหลงใหลในตัวแม่อยู่)

"มันคือหนังสือเกี่ยวกับอะไรเหรอคะพ่อ"

"อ้อ มันอยู่ในหีบที่เพื่อนของพ่อเพิ่งไปขุดเจอในถํ้าแถวๆ กัวเตมาลา แล้วพอดีเพื่อนพ่อเห็นว่าแม่ของลูกถนัดไอ้พวกเรื่องสำรวจเอกสารเก่าๆ มากกว่า ก็เลยให้หนังสือเล่มนี้มาน่ะ"

"หนูก็ถนัดนะคะ หนูเป็นศิษย์เอกของแม่เชียวนะ"

ฉันพูดอวด พ่อเลยยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ

"ไหนลองอ่านให้พ่อฟังหน่อยซิ ว่าแต่มันเป็นภาษาอะไรล่ะ ลูกรู้มั้ย"

"ภาษามันดูแปลกๆ บางทีมันอาจจะเป็นหนังสือเกี่ยวกับเวทมนตร์หรือเปล่าคะ ฮ่าๆๆ”

"อะไรกัน ลูกดูแฮร์รี่ พอตเตอร์มากไปเหรอ"

"แหม แต่มันเหมือนคาถาอะไรพรรค์นั้นเลยจริงๆ นะคะ งั้นเดี๋ยวหนูลองอ่านให้พ่อฟังดีกว่า"

"เอาสิ เผื่อมันจะเป็นคาถาอะไรที่ลูกว่าขึ้นมาจริงๆ ฮ่าๆ” พ่อหัวเราะในขณะที่ยังก้มหน้าก้มตาสำรวจตรวจไหตรงหน้าอยู่ ฉันจับหนังสือซูเปอร์เยินนี่อย่างระมัดระวังมากที่สุด ดวงตาพลางจับจ้องไปยังตัวอักษรที่ปรากฏอยู่บนหน้าหนังสือ มันดูเลือนไปกับกาลเวลามากพอสมควร แต่ก็ยังพออ่านได้อยู่...

"อะบราดากาบราลี วาฟีไฟท์ติ้งแลนด์!!!"

ปิ๊ง!!!!

0_0 มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับสร้อยที่พ่อกับแม่ของฉันเคยบอกไว้ว่ามันเป็นของมีค่าที่ฉันสวมใส่ติดตัวมาตั้งแต่วันที่พวกท่านรับฉันมาเลี้ยงดู และอะไรบางอย่างที่ว่ามันคือแสงสว่างวาบจนฉันตกใจ อักษร Lyra ชื่อของฉันที่สลักไว้บนสร้อยปรากฏขึ้นเด่นชัดพร้อมกับแสงประกายวูบวาบ และ...

ปุ้ง!!!

"ไลรา เสียงอะไรน่ะ”

“...”

"ไลรา ไม่เอาน่า ลูกโตเกินกว่าจะเล่นซ่อนหากับพ่อแล้วนะ"

“...”

"ไลรา อย่าเล่นแบบนี้นะลูก"

“...”

"ไลรา ไลรา!!!"

 

1
ฉันน่ะเหรอคือ...ไดอานา?

 

ฉันรู้สึกเหมือนถูกเครื่องดูดฝุ่นอันเท่าควายดูดหัวและตัวให้เข้าไปในอะไรสักอย่าง เหมือนที่ตรงนั้นไม่มีอากาศให้ฉันหายใจ แต่มันเป็นเพียงแค่ชั่วครู่เดียวเท่านั้น เพราะเมื่อฉันลืมตาขึ้นมากสับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศและ...หวือ!!

ฉันกำลังจะร่วงแล้วคร้าบพี่น้อง อ๊ากกกกก!!! ตึก!!

"โอ๊ย!!"

ฉันแหกปากร้องลั่นทันทีเมื่อก้นกระแทกลงบนหินหรืออะไรสักอย่างที่อยู่ด้านล่าง ตูดฉันอาจจะพังยับ กระดูกฉันอาจจะแตกละเอียดป่นปี้ไปแล้วมั้งเนี่ย TOT ว่าแล้วฉันก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา และสิ่งที่ฉันเห็น... 0_0

มีคนจำนวนเป็นร้อย ไม่สิ...เป็นพันต่างหาก เอ๊ะ...หรือเป็นหมื่น!! OoO โฮกกกก...นี่ฉันกำลังอยู่ในงานที่จัดขึ้น ณ ท้องสนามหลวงเหรอไงเนี่ย!!

ใกล้ๆ กับฉันมีตาแก่ในชุดคลุมสีขาวสักสิบกว่าคนกำลังยืนล้อมแท่นอะไรสักอย่างอยู่ แล้วไอ้แท่นที่ว่านี้แหละคือที่ที่ฉันตกลงมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่เนี่ย แถมเหนือศีรษะของฉันขึ้นไปยังมีคนจำนวนหนึ่งทั้งชายและหญิงกำลังขี่นก ขี่มังกร ขี่หมา ขี่แมว (สองอย่างหลังนี่ทำไมมันบินได้วะ!!) บินวนไปวนมาเป็นวงกลมอยู่เหนือท้องฟ้า!!! =0=

ที่นี่มันที่หนายยยยยย แล้วนี่มันเรื่องอะไรกานนนนนนน

“ท่านเทพซีอุส!! ท่านยอมส่งธิดาของท่านมาให้พวกเราแล้ว!!!"

"นางคือเทพีไดอานา!!"

"ใช่แน่ๆ นี่เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง นางคือเทพีไดอานาแน่ๆ"

=_= นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย!!!

ฉันไม่ใช่เทพีพระจันทร์พระเจินอะไรนั่นนะเว้ย!!! หากแต่ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรออกมาสักคำเดียว

"พวกเราคำนับเทพีไดอานา...เร็วเข้า!!!"

ทุกคนพากันคุกเช่าแล้วก้มศีรษะคำนับฉันกันถ้วนหน้า รวมทั้งเหล่าคนที่ขี่สัตว์อยู่ทั้งหลายก็ค่อยๆ บินต่ำลงมาวนเวียนรอบตัวฉันและผงกศีรษะคำนับให้เช่นกัน นี่ฉันฝันไปเรอะ!! ฉันต้องฝันแน่ๆ หมากับแมวจะบินได้ไง แล้วนั่น! ยังมีแมงป่องตัวยักษ์อีก!!

พระเจ้าช่วยกล้วยตากแดด ขอให้ลูกตื่นจากฝันพิสดารนี้ทีเหอะ!!

"เธอน่ะเรอะคือเทพีไดอานา"

เสืยงทุ้มกังวานถามฉัน ชายคนนี้เขาขี่มังกร!! มังกรเรอะ? นี่มัน ไม่ใช่เรื่องเอรากอนนะยะ อ๊ากกก!! ตื่นสักที นี่มันชักจะเพี้ยนสมจริงเกิน ไปแล้วนะ

"นี่เธอคงจะใช้มายากลอะไรนั่นใช่มั้ย!!"

เขาเค้นเสียงถามฉันต่อไปอีก ไม่นะ!! นี่มันเป็นแค่ความฝัน อย่าไปบ้าจี้ตอบนะ แค่ความฝัน เราแค่ฝันไป!!!

"วัลแคน อย่าเสียมารยาทกับเทพีไดอานานะ!!"

"ท่านพ่อ นี่เราอยู่ยุคไหนแล้วครับ เราน่าจะตรวจสอบให้แน่ใจก่อน บางทีเรื่องนี้มันอาจจะเป็นการเล่นตลกของใครอยู่ก็ได้ พวกเราไม่ใช่คนในยุคโบราณแล้วนะครับ ที่จะได้หลงเชื่อมายากลกระจอกๆ แบบนี้อีก!!"

"วัลแคน แกจะบอกว่าพวกเราโง่งั้นหรือ" ชายแก่หัวเถิกพูดแทรกขึ้นมาเหมือนไม่พอใจอย่างแรง ในขณะที่ฉันนั่งอยู่บนไอ้แท่นประหลาดกลางวงล้อมโต้แย้งนี่

"ท่านอีเลียม อภัยให้ลูกของเราด้วย วัลแคนยังเด็กนัก"

"ผมแค่อยากแน่ใจว่ายัยนี่คือเทพีไดอานาจริง เราจะได้ไม่โง่ถูกหลอก!!" เขาโพล่งเถียงต่ออีก

"สามหาว!!!" ชายแก่หัวเถิกตะโกนว่าอย่างกราดเกรี้ยว หากแต่ ไอ้บ้าที่ชื่อวัลแคนซึ่งขี่มังกรบินอยู่ก็ยังทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ตาแก่นั่นเลยพูดต่ออีกว่า

"จะมีค่ายกลฉันใดมาหลอกตาพวกเราในพิธีอ้อนวอนท่านเทพซีอุสได้ฮะ ถึงแกจะเป็นถึงหัวหน้านักสู้ แต่แกก็ห้ามมาดูถูกความคิดของสภาอาวุโสซิกนัสเด็ดขาด แล้วก็ห้ามเรียกเทพีไดอานาว่า 'ยัยนี่’ ให้ฉันได้ยินด้วย!!"

อ๊ากกก เรื่องมันชักจะเครียดเกินไปแล้ว มันช่างเป็นความฝันที่ฉันรู้สึกกดดันมากที่สุดเลยนะ เอาล่ะ ตื่นสักที ตื่นๆๆ

"นี่!! ถ้าเธอเป็นเทพีไดอานาจริงล่ะก็ ลองเรียกฝนมาซิ ทำให้ฝนตกในพิธีนี้เซะ แค่นี้คงไม่ลำบากไปใช่มั้ย!!" นายวัลคงวัลแคนอะไรนี่หันหน้ามาพูดกับฉัน ดูสีหน้ามันสิ เยาะเย้ยกันเต็มที่ กะว่างานนี้ฉันต้องเสร็จมันแหงแก๋แน่นอน

เฮือก =()=...ความซวยตกมาอยู่ที่ฉัน แล้วฉันจะเรียกฝนได้ไงฟระ ฉันเป็นคนนะโว้ย...ไม่ใช่พระเจ้า!! ฉันหลับตาแน่นสนิท อ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลกนี้ ขอให้ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในห้องทำงานของพ่อ ไม่ใช่อยู่ในพิธีบ้าบออะไรนี่ด้วยเถอะ!! แต่เสียงที่ฉันได้ยินมันกลับเป็น...

ครืน ครืนนน

"เสียงฟ้าร้อง!! นั่นไงล่ะ!! วัลแคนไอ้เด็กโง่ แกได้ยินเสียงฟ้าร้องนั่นมั้ย!!"

ไม่จริง ไม่จริงงง!! ฝนทำท่าจะมาตกอะไรตอนนี้ เรื่องบังเอิญ แบบนี้ฉันรับไม่ได้ TOT ฉันนั่งยันนอนยันได้เลยว่าฉันเรียกฝนไม่ได้ชัวร์ๆ ป้าบๆ แต่กรมอุตุอุเตอะนิยมวิทยานั่นบอกว่าวันนี้จะมีพายุเข้า ฝนตกหนัก ลมกระโชกแรงนี่ แต่ฉันไม่คิดว่าฝนมันจะมาตกในความฝันนี่ด้วยง่ะ แงๆๆ

"วัลแคน อย่าดื้อดึงไปเลย เธอคือเทพีไดอานาจริงๆ" ชายแก่หนึ่งในสิบสองกล่าว

"ใช่ค่ะ!! ฉันไม่ใช่เทพีไดอานาไดอาเน่าอะไรนั่นสักหน่อย"

เป็นครั้งแรกที่ฉันพูด ฉันพูดในความฝันตัวเองได้ โอ้ววว...ไม่นะ! พระเจ้าช่วยกล้วยแช่อิ่ม ฉันกำลังจะเป็นบ้าแล้ว ฉันพูดตอบโต้กับคนอื่นได้ในความฝันของตัวเอง

"เห็นมั้ย ยัยนี่ยอมรับแล้วว่าตัวเองไม่ใช่เทพีไดอานา"

วัลแคนบอกเสียงดังอีกครั้งพลางมองฉันอย่างรังเกียจสุดชีวิต เมื่อจู่ๆ ฝนก็ทำท่าจะตกลงมาซะดื้อๆ แต่ทว่าตาแก่หัวเถิกนั่นกลับคุกเข่าและเงยหน้าขึ้นมาอ้อนวอนฉัน

"อย่าพูดเช่นนั้นเลยครับท่านไดอาน่า ท่านคงจะโกรธที่ไอ้เด็กวัลแคนนี่ไม่เชื่อว่าท่านคือเทพีไดอานาใช่มั้ยครับ พวกเราขออภัยด้วยจริงๆ ตอนนี้พวกเราเชื่อแล้วว่าท่านคือเทพีแห่งดวงจันทร์ที่มีพลังมหาศาล และท่านจะเป็นผู้มอบพลังนั่นให้แก่ผู้ชนะของเรา!!"

พลังมหาศาลอะไรล่ะ!! ขนาดหมาตัวเดียววิ่งไล่ ฉันยังวงหนีจนหัวกระเซิงเลยเนี่ยนะ

"พวกเราคำนับเทพีไดอานาเร็ว!!"

แล้วทุกคนก็ก้มศีรษะคำนับฉันอีกครั้ง วัลแคนมองฉันด้วยหางตา แต่สุดท้ายเขาก็ต้องยอมผงกศีรษะคำนับให้ฉันเพราะถูกพ่อของตัวเองกับตาแก่หัวเถิกนั่นจ้องเขม็งใส่พร้อมกัน แต่พอเขาคำนับ...

กรี๊ดดดดด!!!!

"ผมฉัน!! TOT"

"มันพ่นไฟไม่โดนสักหน่อย!!" วัลแคนเถียงพลางยักไหล่อย่างไม่ยี่หระกับผมที่เกือบไหม้ของฉัน

ไอ้มังกรเลว!! เจ้าของมันก็เลว!! กรี๊ดดด!!!

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)