Hard Platinum ถึงหน้าจะนิ่งแต่รักจริงนะครับ

บทนำ

He comes from the hell.

@ Pegasus University

วันที่สิบสี่กุมภาพันธ์...วันแห่งอภิมหาสงครามซึ่งประวัติศาสตร์จำต้องจารึกเอาไว้ว่าในวันนี้ของทุกๆ ปี สาวๆ ทั่วทั้งโลกจะออกมารวมตัวกันเพื่อต่อสู้ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคมากน้อยเพียงใดก็ตาม แต่พวกหล่อนก็ไม่เคยย่อท้อ และพยายามฝ่าฟันเพื่อที่จะนำช็อกโกแลตไปให้กับชายหนุ่มที่ตนเองหมายปองให้ได้ในที่สุด!

และหนึ่งในผู้หญิงวพกนั้น...ก็รวมฉันเข้าไปด้วยเช่นกัน แววตาของนักรบผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ผู้ใด

ใครๆ ต่างก็เรียกวันนี้ว่าวันวีรสตรีโลก หรือที่ทุกคนรู้จักกันดีในอีกชื่อก็คือ ‘วันวาเลนไทน์’ นั่นเอง

โอ๊ะ! ฉันเห็นเขาแล้ววว เนื่องจากว่าวันนี้เป็นวันฟรียูนิฟอร์ม ดังนั้นเขาจึงแต่งตัวหล่อมากๆ เลยอ๊าาา

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

ก้อนเนื้อในอกฉันเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งเพราะกำลังถูกมนตร์สะกดแห่งความรักครอบงำอย่างจัง...ภาพตรงหน้าฉันคือเจ็ดหนุ่มสุดป็อบปูล่าร์แห่งรั้วเปกาซัสซึ่งแน่นอนว่าหนึ่งในเจ็ดคนนั้นก็รวมคนที่ฉันแอบชอบมาถึงหนึ่งปีเต็มอยู่ด้วย ใครๆ ต่างก็รู้จักเขาในนาม ‘อขิ’ หรือคุณชายสุดเพอร์เฟ็กต์ เจ้าของฉายารูปปั้นสลักนั่นเอง!

ขออธิบายหน่อยว่ารั้วเปกาซัสมีพื้นที่ใหญ่เป็นหนึ่งส่วนสี่ของประเทศและแบ่งเป็นผ้าแผนกใหญ่ๆ ประกอบด้วย แผนกอนุบาล ประถม มัธยมต้น มัธยมปลาย และมหาวิทยาลัย ซึ่งในแต่ละแผนกก็ยังแบ่งคลาสออกเป็นคลาสย่อยอีกสองคลาสคือ แพลทตินั่ม (สำหรับบรรดาผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายแหล่) และซิลเวอร์ (แด่สามัญชน) ระบบการเดินทางภายในก็ใช้รถส่วนตัวหรือเปกาซัสลิงก์ ซึ่งเป็นรถไฟใต้ดินภายใน

และเนื่องจากฉันยังเรียนอยู่ในคลาสซิลเวอร์ของแผนกมัธยมปลาย เขาจึงเป็นรุ่นพี่ของฉันหนึ่งปี และวันนี้เขาก็อยู่กับ ‘สเตซี่’ โน้ตบุ๊กคู่บารมีรุ่นแอปเปิ้ล (ไฮโซจริงๆ) เหมือนกับทุกๆ วัน

โอ๊ย ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ! มนุษย์อะไรมันจะเลอเลิศได้ถึงเพียงนี้ ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูดีไปโม้ดดดด เอาล่ะ ทีนี้ก็ได้เวลาที่ฉันต้องเอาช็อกโกแลตกล่องนี้ไปให้เขาสักที!

แค่คิดก็เสียวสันหลังวาบๆ แล้วแฮะ

ฉันทำใจอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเปิดปากเรียกเขา

“อะ...”

“อชิ! อิ๊ อิ๊ อิ๊ อิ๊...”

อ้าว โดนตัดหน้าซะงั้น

เจ๊คนที่ส่งเสียงแหลมปรี๊ดราวกับมีญาติเป็นนกหวีดเรียกอชิตัดหน้าฉัน และวิ่งสวนร่างของฉันเข้าไปหาเจ้าของชื่ออย่างกระดี๊กระด๊าสุดๆ

“...”

อชิช้อนตาขึ้นมองหน้าเจ๊นกหวีดด้วยสายตาเฉยเมยสุดๆ

แต่ถึงจะทำหน้าไม่รับแขก เขาก็ยังหล่อมากอยู่ดี ว่าแล้วฉันก็หยิบกล้องที่ห้อยอยู่ที่คอขึ้นมาถ่ายรูปเขาเป็นที่ระลึกอย่างรวดเร็ว

แชะๆ แชะๆ

(สตอล์กเกอร์ชัดๆ)

“ชิ! อชินี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ ใจร้าย เลือดเย็น จิตใจหยาบกระด้างที่ซู้ดดดด ทำไมชอบเย็นชากับเค้าอยู่เรื่อย!” เจ๊นกหวีดพองโก เอ๊ย พองแก้มอย่างงอนๆ แบบนางเอกในการ์ตูนปัญญาอ่อนก่อนจะกลับไปทำสีหน้าลัลล้าเหมือนเดิมได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ยื่นกล่องของขวัญที่ห่อมาอย่างดีให้คนตรงหน้า “นี่จ้ะ ช็อกโกแลตกล่องน้อยกลอยใจที่เต็มไปด้วยความรักอันล้นปรี่ของเค้า รับไว้หน่อยน้า”

“...”

อชิยื่นมืออกไปรับโดยไม่พูดพล่ามอะไรให้มากความ นั่นทำให้ฉันถึงกับใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ เลยทีเดียว

ขนาดท่ารับกล่องช็อกโกแลตยังเท่เลยอ๊า นี่มันไม่ใช่คนแล้วววว! (อาการหนัก)

“การี้ดดด” เจ๊นกหวีดลงไปนอนเกลือกกลิ้งกับพื้นด้วยความตื้นตันใจประหนึ่งถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง “ในที่สุดอชิก็ยอมรับช็อกโกแลตของเก๊าแย้ววว”

เอ่อ...ว่าแต่ทำไมพวกแพลทตินั่มคนอื่นๆ ถึงทำหน้าสังเวชใจกันแบบนั้นล่ะ

ส่วนสุดที่รักของฉันก็ทำหน้าเซ็งโลกยังไงชอบกลพลางเหลือบมองไปทางอื่น ก่อนจะ...

ฟิ้ววว

ตุ้บ!

…!!!

อะ...จะ...บะ...เฮ้ยยย!!!

ฉันอึ้งไปเลยเมื่อกล่องช็อกโกแลตของเจ๊นกหวีดลอยไปตกลงในถังขยะที่อยู่ด้านหลังอย่างแม่นยำราวกับจับวาง ซึ่งนั่นก็หมายความว่า...พะ...พ่อเทพบุตรสุดหล่อของฉันได้โยนกล่องนั่นทิ้งลงถังขยะต่อหน้าต่อตาคนให้อย่างไร้เยื่อใยนั่นเอง! แน่นอนว่านั่นทำให้เจ๊นกหวีดอ้าปากค้างไปเลย

และไม่ใช่เพียงแค่ช็อกโกแลตของหล่อนเพียงกล่องเดียวเท่านั้น เพราะในถังขยะนั่นยังมีกล่องของขวัญอีกมากมายจนแทบจะเปิดร้านขายขนมได้อีกร้านเลยทีเดียว!

แต่ผู้กระทำ...หันกลับมาจิ้มแป้นโน้ตบุ๊กต่อประหนึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะงั้น!

ใบหน้าของฉันสิ้นหวังในทันที

ฉันมั่นใจเต็มร้อยเลยว่าของขวัญทั้งหมดนั่นต้องมาจากบรรดาแฟนๆ ของอชิอย่างแน่นอน เพราะ...

1)  เปอร์เซีย...หนึ่งในพวกแพลทตินั่มผู้มีหน้าตาหยิ่งยโสสุดชีวิตกำลังนอนหลับด้วยท่าทางที่อุบทาว์มากโดยไม่ห่วงภาพพจน์ (ที่ไม่ค่อยจะมี) ของตนเลยสักนิด ตรงหน้าของเขาคือกองช็อกโกแลตสุมกันขนาดเท่าเทือกเขาหิมาลัย เป็นหลักฐานว่าถึงแม้จะไม่ได้ใส่ใจกับของที่ได้มา แต่ก็ไม่ได้โยนมันทิ้งไป

2) เดนเซล...กำลังยิ้มรับของขวัญจากบรรดาสาวๆ ที่แทบจะฆ่ากันเพื่อแย่งกันนำเข้าไปให้เจ้าตัว แลดูเหมือนสมรภูมิรบขนาดย่อมๆ ก็ไม่ปาน ฉันคิดว่าความเด่นดังของเขาที่เป็นอันดับหนึ่งในรั้วเปกาซัสจะลดลงหลังจากที่เขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วซะอีก แต่กลับกลายเป็นว่าผู้หญิงพวกนั้นทำเป็นไม่เห็นตัวแฟนตัวจริงของหมอนั่นซะงั้น

3) ดิเอโก้ ดีเดย์ มิกกี้ และมิวนิค...สี่คนนี้ไม่ใช่แค่รับช็อกโกแลตอย่างเดียว แต่พวกเขากินมันให้คนที่มอบให้ดูเลยด้วยซ้ำ! แถมยังทำหน้าระริกระรี้แบบสุดๆ อีกต่างหาก ช่างเป็นบุคคลที่มีน้ำใจประเสริฐเลิศล้ำน่าชื่นชมอะไรเยี่ยงนี้หนอ (ยังรู้จักฤทธิ์ของพวกมันน้อยไปนะหล่อน)

สรุปง่ายๆ ก็คือมีเพียงอชิเท่านั้นที่พื้นที่ตรงหน้าว่างเปล่า มีไว้สำหรับวางโน้ตบุ๊กประดับบารมีอย่างเดียวเท่านั้น

“กะ...กรี๊ดดดดดด!” เมื่อได้สติเจ๊นกหวีดก็กรีดร้องออกมาอย่างดังจนแผ่นดินแทบจะแยกเป็นสองส่วน “อะ...อชิ...อชิขว้างกล่องช็อกโกแลตแห่งฟามรักอันบริสุทธิ์ผุดผ่องเป็นยองใยของเก๊าทิ้ง! เลวทรามที่ซู้ดดดด”

“...” อชินิ่งราวกับหูหนวก

“เก๊าจะฟ้องดาดี๊กับมามี้ด้วยยย”

“...” ไม่มีความยำเกรงแม้แต่น้อย

“กรี๊ดดดดดดดดด!”

“...ก็ยังคงเฉย”

เจ๊นกหวีดกระทืบเท้าปึงๆ อย่างไม่พอใจ ก่อนจะวิ่งออกมาทั้งน้ำตานองหน้าโดยมีแบ็กกราวนด์เป็นกลีบกุหลาบสีแดงร่วงโรวยลงมาจากฟากฟ้าให้อารมณ์ดราม่าเป็นที่สุด (โปรดจินตนาการเป็นภาพสโลว์โมชั่น)

โดยที่อชิไม่ได้สนใจจะหันไปมองเลยแม้แต่น้อย นี่น่ะหรือ...เทพบุตรของฉัน!

ฉันได้แต่กะพริบตาปริบๆ มองความอำมหิตของอีตาอชิ (เริ่มเรียกจิก) สลับกับกล่องช็อกโกแลตในมือเพราะจู่ๆ มโนภาพช็อกโกแลตกล่องนี้ที่ลอยไปกองรวมกับกล่องอื่นๆ ในถังขยะก็ผุดเข้ามาในหัวฉันราวกับเป็นสัญญาณเตือนภัยล่วงหน้ายังไงยังงั้น

“นี่มันวันอะไรวะ ทำไมมีแต่เรื่องน่ารำคาญไม่จบไม่สิ้นสักที”

อชิบ่นอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะปิดโน้ตบุ๊กและลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมเดินหนีออกจากฝูงชน

“ดะ...เดี๋ยวก่อนอชิ!!” ภาพแผ่นหลังของอชิทำให้ฉันเผลอเรียกรั้งเขาไว้โดยที่ตัวเองยังไม่ทันได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ทำเอาฉันชักกล่องช็อกโกแลตไปซ่อนไว้ข้างหลังตัวเองแทบไม่ทัน

พรึบๆๆ

อชิกับผองเพื่อนผู้น่ารักของเขาพากันหันขวับมาทางฉันอย่างพร้อมเพรียงด้วยความสนอกสนใจ แม้ฉันจะคิดหนีตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้ววว

กึก!

ฉันประหม่าและตกใจมากจนเผลอก้าวถอยหลังหนีหนึ่งก้าว

“อะ...เอ่อ...”

อชิปรายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า...นัยน์ตาสีเทาเข้มคู่นั้นฉายแววไม่พอใจนิดๆ ทว่าถึงจะทำหน้าบึ้งตึงแค่ไหนแต่เขาก็ยังดูดีอย่างเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ แม้ฉันจะไม่พอใจกับสิ่งที่เขาทำลงไปเมื่อกี้นี้มาก (ที่ปาช็อกโกแลตของบรรดาผู้หญิงพวกนั้นทิ้งถังขยะ) แต่ก็จำต้องยอมรับในความเพอร์เฟ็กต์ของผู้ชายคนนี้อย่างเสียมิได้ ถ้าฉันยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเขาตอนนี้มันจะเสียมารยาทเกินไปมั้ย...อั๊ย...อั๊ย...อั๊ย...อั๊ยยยย

“มีธุระอะไร” รู้สึกว่าฉันจะเอาแต่มองเขานานไปหน่อย เขาก็เลยถามเสียงเรียบๆ

ทำไมเสียงเท่จัง...ฮือๆ

“...”

“...”

ทะ...ทำไงดี มือฉันมันแข็งทื่อไปหมดแล้ว...เรี่ยวแรงจะยื่นช็อกโกแลตให้เขายังไม่มีเลย!

“ฉันถามว่ามีธุระอะไร” เขาถามย้ำอีกรอบด้วยน้ำเสียงดุๆ

“...”

เงียบ...

“...”

“...”

และเงียบ

“...”

เขาส่ายหน้าอย่างรำคาญแล้วกลับหลังหันเตรียมเดินหนี

“ดะ...เดี๋ยวก่อน!!” แต่พอแผ่นหลังของเขาเริ่มไกลออกไป ฉันก็เผลอรั้งเขาไว้อีกรอบ และนั่นก็ทำให้เขาหันมามองด้วยแววตาที่เซ็งสุดชีวิต เล่นเอาฉันใบ้รับประทานไปอีกระลอกเลยทีเดียว จากที่คิดว่าจะพูดอะไรออกไปบ้าง แต่พอเห็นสายตาแบบนั้นแล้วมัน... “ฉะ...ฉะ...ฉัน...ฉัน...คือ...ว่า...”

ชิ้ง!

โฮ ไม่เคยรู้เลยว่าสายตาหมอนี่มันน่าเกรงขามขนาดเน้

“มีอะไรก็รีบๆ ว่ามา”

“...” ฉันพยายามตั้งสติด้วยการสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

ฮึบ!

ฉันจะทำตัวน่าสมเพชต่อนห้าเขาไม่ได้เด็ดขาด! แค่ต้องพูดไปตามสคริปต์ที่ท่องจำมาเป็นอย่างดีเท่านั้น...

“...” แต่ก็ยังพูดไม่ออก

ช่วยรับช็อกโกแลตของฉันเอาไว้ได้มั้ย...

“...”

“นี่”

ฉันชอบนาย...

“...”

“นี่เธอ...”

“ทำไม...ทำไมนายถึงเป็นผู้ชายที่แย่ขนาดนี้!”

กร๊าซซซซซซซซซ $@(&(@&)_)!!!

ฉันทำบ้าอารายออกปายยย

“ฉันผิดหวังในตัวนายมาก ไม่นึกเลยว่าโลกนี้จะยังมีผู้ชายนิสัยแย่ๆ อย่างนายอยู่อีก!”

“-_-“ นี่คือสีหน้าของอชิ

“-O-“ และเหล่าเพื่อนๆ ของเขา

อ๊ากกกก!! ม่ายๆๆ ฉันแค่อยากบอกว่าชอบนายและให้ช็อกโกแลตกับนายเท่านั้น ไอ้ประโยคข้างบนนั่นฉันไม่ได้พูด มันไม่จ้ายยย!!

แต่ว่า...ณ จุดจุดนี้ ฉันไม่สามารถถอยหลังได้แล้วค่ะ เพราะทุกคนสายตากำลังจับจ้องมาที่...

ฉัน!!!

“-_-”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)