ADHD รักฉันทีนะคะ คุณชายอัจฉริยะ (Oh_hana)

Part 1

เรื่องที่เธอไม่เคยรู้

1

เป็นเวลาสิบปีแล้วที่ฉันใช้ชีวิตแบบนี้ ชีวิตที่วิ่งไล่ตามหลังผู้ชายคนหนึ่ง เขาไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่พี่ชาย ไม่ใช่คนรัก อันที่จริงเขาไม่ใช่แค่คนคนหนึ่ง...เขาคือไรกิ ยูซุกิ

ฉันยังจำวันแรกที่เราเจอกันได้อยู่เลย

“เอ้า มินามิ ทักทายคุณหนูไรกิเร็วลูก!”

แม่ของฉันกระซิบข้างหู ฉันผู้งุนงงจากการถูกปลุกให้ตื่นแต่เช้าถูกจับใส่ชุดยูกาตะ และพามาที่บ้านตระกูลยูซุกิที่แสนจะใหญ่โตได้แต่นิ่งอึ้งจนแม่ต้องกดหัวฉันลงเพื่อค้อมตัวให้กับเด็กผู้ชายตรงหน้า

เด็กผู้ชาย...น่าขำนะ แม้กระทั่งตอนนั้นไรกิซังก็ไม่ใช่แค่เด็กผู้ชายธรรมดา

เขาเป็นนักดนตรีเด็กอัจฉริยะที่เก่งที่สุดในทศวรรษ

เขาเป็นนักกีตาร์อะคูสติกที่มีแต่คนชื่นชม

ค่าตัวเขาแพงกว่าบ้านของฉัน

มือของเขามีค่ามากกว่าทอง

ไม่ต้องพูดถึงสมอง ลงท้ายด้วยอัจฉริยะแล้ว...เพลงของเขาไม่ธรรมดาแน่นอน

“นี่ใครเหรอครับคุณแม่”

คุณนายยูซุกิผู้เป็นพ่อของไรกิซังตอบว่า “นี่คือมินามิจัง เธอจะมาคอยอยู่เป็นเพื่อนลูกจากนี้น่ะ”

“ถึงเมื่อไหร่ฮะ”

“ตลอดไปเลยจ้ะ”

ฉันที่ไม่ประสีประสาสบตากับเขา ดวงตากลมโตของไรกิซังในตอนนั้นบ่งบอกถึงความเคือบแคลงใจในตัวฉัน เขาเองก็ไม่เข้าใจอะไรๆ เหมือนกัน ในวันนั้นเราทำความรู้จักกันแบบผิวเผิน แต่ไม่นานวงจรชีวิตในการไล่ตามไรกิซังของฉันก็ได้เริ่มต้นขึ้น

คำว่าเพื่อนที่พวกผู้ใหญ่ใช้เป็นคำที่น่าขำนะ ฉันไม่เคยถูกนับว่าเป็นเพื่อนของเขาด้วยซ้ำ ฉันในวัยหกขวบถูกสั่งหลายอย่าง...

 ห้ามคบกับเพื่อนคนอื่นไม่ว่าใครทั้งนั้น ยกเว้นแต่ไรกิซัง

ห้ามเล่นกับใครทั้งนั้น ยกเว้นแต่ไรกิซัง

ห้ามเลือกโรงเรียนที่จะเรียน ไม่มีสิทธิ์เลือกที่ที่จะไป ต้องไปเฉพาะที่ที่ไรกิซังจะไปเท่านั้น

มันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสียนะ ฉันได้เรียนโรงเรียนเอกชนค่าเทอมแพงตั้งแต่เด็ก กินอาหารดีๆ ที่คนอื่นๆ ในละแวกบ้านไม่มีปัญญาแม้แต่จะเอื้อม ฉันได้เล่นของเล่นแพงๆ แม้ว่านั่นจะเป็นของเล่นของผู้ชายก็ตามที แต่ก็นั่นแหละ ฉันมีทุกอย่าง

ยกเว้นอิสระ

ฉันเคยถามแม่ขึ้นมาในวันหนึ่ง

“ทำไมหนูต้องคอยดูแลไรกิซังด้วยล่ะคะ”

แม่ลูบหัวฉัน มือหยาบกร้านจากการทำงานครัวที่บ้านตระกูลยูซุกินั้นมีสัมผัสเป็นเอกลักษณที่ทำให้ฉันจำได้เสมอแค่เพียงนึกถึง

“คุณหนูไรกิไม่สบายจ้ะลูก เขาเป็นคนพิเศษกว่าคนอื่น” คำตอบของแม่คล้ายๆ กับทุกคนที่ฉันเคยถาม “มินามิ ฟังนะ หน้าที่ของลูกคือคอยดูแลคุณหนูไรกิให้เขามีสมาธิและกลับมาทำในสิ่งที่เขาควรจะทำ เข้าใจไหมลูก”

แม่ย้ำในสิ่งที่ทุกคนย้ำ ตอนนั้นฉันรู้แค่ว่าฉันคือ ‘ดวงจันทร์ดวงน้อย’ ที่ต้องคอยโคจรรอบเขาไปเรื่อยๆ เท่านั้น

“ทำไมต้องเป็นหนูล่ะจ๊ะแม่จ๋า”

“เพราะหนูเป็นเด็กดีไงจ๊ะ”

แน่นอนว่ามันไม่ใช่เพราะฉันเป็นเด็กดีหรอกที่ทำให้ฉันถูกรับเลือกมาทำหน้าที่นี้ เมื่อโตขึ้นฉันถึงได้รู้ว่าเป็นเพราะบ้านเราทำงานให้ตระกูลยูซุกิมาช้านาน พ่อฉันเป็นพ่อบ้านให้บ้านเขา แม่ฉันเป็นแม่ครัวให้บ้านเขา และฉันก็เป็นเพื่อนเล่นของเขา...

ที่เอาแต่ตามเขาอยู่ตลอดเวลา

ฉันยังจำได้ว่าเขาไม่ชอบการมีอยู่ของฉันมากแค่ไหน ตลอดเวลาที่เราไปโรงเรียนด้วยกัน ฉันเป็นเสมือนดวงจันทร์ ส่วนเขาคือโลกทั้งใบ ฉันมีหน้าที่เป็นลูกจ๊อกของเขา

คอยบอกให้ทำในสิ่งที่เขาควรจะทำ

คอยลอกการบ้านเวลาที่บ่นเขาแล้วเขาไม่ยอมทำ ฉันเลยยอมแพ้ต้องมาทำให้เอง

คอยเช็กชื่อเวลาที่เขาไม่อยู่ โกหกคุณครูให้

และยังต้องคอยไปตามเขากลับมาเวลาเขาโดดเรียนอีกด้วย ซึ่งเขาล่ะแสนจะเกลียดเวลาที่ฉันพยายามชักแม่น้ำทั้งห้ามาลากเขา

“ไรกิซัง! คุณหนูบอกว่าวันนี้เราโดดไม่ได้นะ! ถ้าเราโดดจะไม่มีสิทธิ์สอบแล้วนะ!”

ขาเล็กๆ ของฉันก้าวตามเขา มันไม่เคยตามได้ทัน และทุกวันนี้ก็ยังไม่เคยทัน

“แต่ฉันอยากไปดูคอนเสิร์ตของวง Venus ที่ชิบุยะนี่ เธอไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป!”

เด็กชายวัยสิบสองปีที่สะพายเป้สีแดงอยู่ข้างหน้าฉันนี่ก็ดื้อดึงอย่างที่เขาเป็นเสมอๆ เขาเองก็ใกล้หมดความอดทนกับฉันเต็มที่แล้ว

“ไม่ได้นะ! ถ้าฉันทิ้งไรกิซังไว้คนเดียว ฉันต้องโดนตีตายแน่ๆ!”

ฉันในวัยสิบสองปียังจำได้ดีว่าถ้าวันไหนกลับบ้านไปโดยไม่มีไรกิซังวันนั้นจะโดนตีขาลายเจ็บจนตายเลย ฉันจึงคุกเข่าลง แทบจะเกาะขาเขาไว้

“ได้โปรดเถอะค่ะ กลับไปโรงเรียนกับฉันเถอะนะ!”

“เธอนี่มันน่ารำคาญจริงๆ! ฉันจะไม่ทนเธออีกต่อไปแล้ว!”

วันนั้นเขาผลักฉันล้มลงแล้วหนีไปจากโรงเรียน ฉันโกรธและเจ็บจนตามเขาไปไม่ไหว และคืนนั้นฉันก็กลับ้านไป ร้องไห้จ้าและบอกกับแม่ว่า

“แม่จ๋า หนูไม่เอาแล้ว! หนูเกลียดเขา! ฮือๆๆ”

“ลูกเกลียดเขาไม่ได้ ไม่เข้าใจหรือไง” ไม้เรียวฟาดลงตรงขาของฉันหนึ่งที “ลูกทิ้งเขาแบบวันนี้ไม่ได้ด้วย! มินามิ! ทำไมเป็นเด็กไม่ดีแบบนี้!”

“ก็ไปหาคนอื่นมาแทนหนูสิ!!! หนูทนไม่ไหวแล้ว!!! เขามันแย่! นิสัยไม่ดีที่สุดในจักรวาลเลย!!!”

ฉันจำได้ว่าแม่ฉันก็ร้องไห้ไปพร้อมกัน แม่ตีฉันอีกหลายทีและย้ำซ้ำๆ กับคำเดิมที่เคยพูดมา

“ลูกเกลียดเขาไม่ได้มินามิ! คุณหหนูไรกิเป็นคนพิเศษ!!! ลูกเกลียดเขาไม่ได้!!! เขาน่ะเป็นอัจฉริยะ! เขามีเรื่องสำคัญต้องทำมากมาย! เขาคือสมบัติล้ำค่าของทุกคนนะ!!!”

“แล้วหนูล่ะ! หนูสำคัญกับใครบ้างไหม!!!”

“การอยู่กับเขาจะทำให้ลูกสำคัญขึ้นมา! รู้ไหมว่าโอกาสนี้มันล้ำค่าแค่ไหน! ยัยลูกคนนี้! ทำไมไม่มีความอดทนเลย!”

คืนนั้นฉันร้องไห้จนหลับไป ฉันจำได้ว่าซึมเศร้าไปพักหนึ่ง คุณนายยูซุกิเริ่มสงสัยในความสามารถของฉัน ที่จริงพวกเขาก็เกือบจะหาคนมาแทนฉันแล้วเนื่องจากช่วงนั้นไรกิซังเหลวไหลมาก แต่ฉันก็ไม่สามารถตามเขากลับมาได้จริงๆ ไม่ว่าแม่ฉันจะตีฉันอีกกี่ร้อยทีก็ตาม

แต่แล้ววันหนึ่ง ระหว่างที่ฉันนั่งโง่ๆ อยู่ที่หน้าห้องซ้อมดนตรีของเขา เพราะว่าเขาไม่มาตามนัด จู่ๆ เขาก็โผล่มาตอนที่ใกล้จะหมดเวลา

“นี่ มินามิ”

“...หายไปไหนมาคะ”

ตอนนั้นฉันเหนื่อยเกินกว่าจะเร่งเขาให้เข้าไปพบครูสอนดนตรีที่รอเขามาเป็นชั่วโมงแล้ว ที่ถามก็เป็นความเคยชินมากกว่าจะอยากรู้คำตอบ

“ฉันไปฮาโกเนะมา” เขาบอก

“หา!”

ไรกิซังขำเมื่อฉันทำหน้าตกใจ ก็มันตั้งไกลนี่นา

“ไม่เห็นต้องทำหน้าตกใจเลย เวลาเธอทำหน้าแบบนั้นมันตลก” แล้วเขาก็หัวเราะออกมา ขนาดตอนนั้น ป.6 แต่เวลาเขายิ้มยังหล่อเลย “อ่ะ นี่ ฉันให้”

เขาหยิบห่อขนมมันจูเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้ฉัน”

“อะไรคะ”

“ของฝากน่ะ”

“...”

ฉันพูดไม่ออก เป็นครั้งแรกของเด็กหญิง ป.6 อย่างฉันที่ได้รับขนมมันจูจากผู้ชาย

“ชอบไหม ฉันเห็นในทีวเมื่อวานตอนเย็น เขาบอกว่ามันเป็นที่นิยมในหมู่นักท่องเที่ยว ฉันเลยนั่งรถไฟไปซื้อมาให้เธอ”

“เอ่อ...” ฉันเกาผมเปียของตัวเองแบบงงๆ “ขอบคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไร” เขาดูดีใจที่ฉันรับของชิ้นนั้นไป เขายิ้มจนแก้มบุ๋มเลย “ดีกันนะ”

แค่นั้นเอง ฉันก็ลืมทุกอย่างที่เขาทำมา ลืมความเหนื่อยล้าจากการไล่ตามเขาจนหมดสิ้น ฉัน...ในวัยสิบสองปี เพิ่งเข้าใจครั้งแรกก็วันนั้น...

ว่าการใจเต้นแรงเพราะตกหลุมรักมันเป็นยังไง

นั่นแหละ แต่ก็ใช่ว่าการใจดีเป็นบางครั้งของไรกิจะทำให้ชีวิตฉันมีแต่ความสุขอยู่ดีล่ะนะ ไรกิซังเป็นคนใจร้าย นั่นเป็นธรรมชาติของเขา

ตอนนั้นเรา ม.1 ฉันกำลังบ้าถักไหมพรมเอามากๆ

“นี่ มินามิ”

“คะ?”

“เธอถักผ้าพันคอสวยจัง”

“จริงเหรอคะ” ฉันตาโต ร้อยวันพันปีไรกิซังไม่เคยชมฉัน

“อื้อ...เนี่ย ฉันยังอยากได้บ้างเลย”

ตอนนั้นฉันยังเด็ก เขาพูดแค่นั้นฉันก็ใจเต้นรัวแล้ว

“จะ...จริงเหรอคะ ฉันสอนถักเอาไหม”

“ไม่เอาอ่ะ” เขาเอ่ยอย่างขี้เกียจ “เธอก็ถักให้ฉันดิ”

เออ ฉันก็ถักให้เขาได้นี่นา ถ้าเขายอมใส่นะ ฉันคงดีใจมากๆๆๆ เลยล่ะ

“เอาสีอะไรคะ”

“หืม?”

“ผ้าพันคอน่ะ อยากได้สีอะไรคะ”

“อ้อ เอาสีชมพู” เขาตอบแบบนั้น ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวฉัน “เธอนี่น่ารักจัง”

แล้วฉันก็ถักผ้าพันคอสีชมพูอย่างตั้งใจโดยที่ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรเลย ฉันหาแพตเทิร์นสวยๆ จากในนิตยสาร ซื้อไหมผสมแคชเมียร์แสนแพงด้วยเงินตัวเองมาถัก ฉันอุตส่าห์อร้อยตุ้มกลมๆ น่ารักๆ ไว้ที่ปลายด้วยเรพาะมันน่ารัก ฉัน...เด็กผู้หญิงอายุสิบสามคนนั้น...ใช้เวลาสามวันสามคืน ไม่หลับไม่นอนนั่งถักผ้าพันคออย่างประณีตที่สุดให้ไรกิซัง

และผลปรากฏว่า

“ไอโกะ ชอบไหม”

“เอ๋? ไรกิคุง”

“ฉันชอบเธอน่ะ”

“O_O”

“ผ้าพันคอนี่...ฉันถักเองกับมือเลยนะ ถึงมันจะบู้บี้ไม่สวยเท่าไหร่...แต่ถ้าเธอโอเค เรามาเป็นแฟนกันไหม”

ยัยไอโกะจังห้องสามหน้าแดงเป็นลูกตำลึง ไรกิซังน่ะน่ารักจะตาย ฉันรู้ดี เธอ เธอเองก็ชอบเขาอยู่เหมือนกัน ก็ช็อกโกแลตตอนวันวาเลนไทน์น่ะ เธอยังฝากฉันไปให้ไรกิซังอยู่เลย

ฉันก็อยู่ตรงนั้น...ตอนที่ไอโกะจังตอบแบบไม่คิดเลยว่า

“ค่ะ!”

และใช่ ฉันนี่เองยัยโง่ที่ถักผ้าพันคอที่ทำให้ไรกิซังจีบแฟนคนแรกในชีวิตติด

ฉันก็ยังคงทนต่อไป ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะหน้าที่ที่ฉันต้องทำในการเป็น ‘ดวงจันทร์’ ที่โคจรรอบไรกิซัง แต่อีกส่วนฉันรู้ว่ามันเป็นเพราะฉันตกหลุมรักเขามากขึ้นเรื่อยๆ ถึงทนได้ทนดีขนาดนี้

ฤดูหนาว ตอน ม.1

“ไรกิซัง วันนี้คุณลุงทานากะลาป่วยกะทันหัน เราต้องเดินทางไปโรงเรียนเองนะคะ”

ฉันบอกไรกิซังแบบนั้นในเช้าวันหนึ่ง เขาหาวหนึ่งครั้งก่อนโต้มาว่า

“เอ้า ไหนๆ ก็ไม่มีคนขับรถแล้ว เราก็โดดเรียนสักวันไม่ได้เหรอ”

“เทอมนี้วันลาหมดแล้วค่ะ ไรกิซังขาดเรียนเพื่อไปงานการกุศลหนึ่งครั้ง มีการแสดงเดี่ยวของโรงเรียนดนตรีอีกวันหนึ่ง อีกวันเป็นงานเลี้ยงพิเศษของท่านทูตจีน...”

“...”

“แล้วก็มีครั้งนั้นที่ไรกิซังโดดเรียนไปดูเต่าที่สวนสัตว์ ไปขอพรที่วัดแล้วก็อีกวันที่ไปดูภูเขาไฟฟูจิด้วยค่ะ”

“เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาดูสิ้นหวัง “เด็กควรมีสิทธิ์ได้เที่ยวเล่นสิ”

“เด็กดีต่างหากค่ะที่มีสิทธิ์นั้น” ฉันแย่งผ้าห่มมาจากเขาอย่างเลือดเย็น “คราวนี้ก็ลุกจากเตียงได้แล้วค่ะ”

ความเฮี้ยบของฉันสามารถดึงไรกิซังให้ลุกจากเตียงมาแต่งตัวได้

มันสามารถลากเขาไปถึงสถานีรถไฟได้ด้วย!

แต่ดันไม่สามารถทำให้ไปถึงโรงเรียนได้ซะงั้น

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)