Love me, please... เพียงรักฝากใจ(new)

เป็นโสดทำไมเปลี่ยวใจในยามร้อนรน

ควรหาคนรักสักคนไว้เปรอปรนช่วยพัดวีให้

เมื่อเข้าหน้าฝนมีคนคู่เคียงชิดใกล้

หน้าหนาวกระแซะเข้าไปกอดกันให้ผ้าห่ม...อิจ...ฉา

 

บทนำ

 

อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ ทุกวันล้วนเป็นวันดี ผู้คนจึงพากันจัดงานมงคล ทั้งงานเปิดร้าน งานบวช งานหมั้น และ...งานแต่งงาน

รถกระบะสเปซแค็บกลางเก่ากลางใหม่เลี้ยวเข้าไปในช่องจอดรถของโรงแรมหรูระดับห้าดาว ผู้ชายตัวสูงผิวคล้ำเข้มไม่สนใจรถยนต์ราคาแพงซึ่งจอดอยู่จนเต็มลานจอดรถ โดยมีรถกระบะเก่าๆ ของเขาเพียงคนเดียวแทรกกลางราวสิ่งแปลกปลอมต้องห้ามของความหรูหราในโรงแรมนี้ เขาก้าวลงจากรถก่อนจะผลักเบาะนั่งด้านคนขับเพื่อหยิบสูทสีดำสนิทโทนสีเดียวกับกางเกงสแล็คออกมา

เจ้าของมัดกล้ามกำยำบึกบึนถอดเสื้ออย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจต่อสายตามองมาด้วยความตกใจระคนเขินอายจากบรรดาผู้คนรอบข้าง โดยเฉพาะเพศตรงข้ามที่ต่างจ้องมองแผ่นอกของเขาอย่างตื่นตะลึง ญาณากรซึ่งทำงานกลางไร่มาเป็นเวลานานจนรูปร่างสมบูรณ์แบบยิ่งกว่ารูปปั้นของประติมากรคนใดติดรังดุมเสื้อเชิ้ตช้าๆ ผมสีดำเข้มตกลงมาปรกใบหน้าซึ่งหนวดเคราขึ้นเป็นตอแหลม ดูเซ็กซี่ไม่ต่างจากนายแบบตามหน้านิตยสาร

ผู้ที่รู้แน่แก่ใจว่าตัวเองหน้าตาดีไม่น้อยก้มลงแต่งทรงผมไร้ทิศทางราวต้องลมมรสุมให้ดูเรียบร้อยกับกระจกรถ มือหนาหยาบกร้านคว้าสูทขึ้นมาสวมแปลงตัวเป็นหนุ่มสังคมหรูหรา ก่อนก้มตัวลงหยิบถุงเท้าสีดำกับรองเท้าหนังขัดมันสีเดียวกันที่วางซุกอยู่บนพื้นดินด้านหลังของแค็บรถกระบะ

สำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งจนแน่ใจว่าแต่งกายเหมาะสมกับงานที่ได้รับเชิญ หนุ่มชาวไร่จึงจัดการล็อคประตูรถและผิวปากเดินเข้าสู่งานฉลองแต่งงานด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

 

ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งผู้คนในตลาดต่างช่วยลุ้นให้เขากับเธอตกล่องปล่องชิ้นยืนอยู่หน้างานรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ของเธอ ญาณากรโบกมือทักทาย ก่อนจะเดินไปหาพร้อมรอยยิ้มกว้างชนิดที่ทำให้หน้าคร้ามๆ ดูละมุนลงจนเรียกได้ว่าน่าหลงใหล

หนุ่มชาวไร่ยื่นซองของขวัญให้

“จากเรากับย่าจันทร์นะตัวเล็ก”

ตัวเล็ก...เจ้าสาวคนสวยในค่ำคืนนี้ ผู้กลายเป็นเจ้าหญิงร่างท้วมน้อยๆ สวมแว่นสายตากรอบสีชมพูอ่อนเก๋ไก๋ทำจมูกย่นใส่คนตรงหน้า

“บอกแล้วไงว่าเราไม่รับซอง แค่นายมา เราก็พอใจแล้ว”

“งั้น...” ญาณากรหรือเสือโคร่งของทุกคนโน้มศีรษะลงใกล้คนตัวเล็กที่สูงเพียงแค่อกของเขาอย่างกรุ้มกริ่ม “ขอเราเข้าหอด้วยคนได้ม้า”

“ไอ้บ้าเสือ! คุณหมอจิณณาตีแขนเพื่อนสนิทเต็มแรง “คิดลามกตลอดเวลาเลยรึไง”

“เราลามกกับตัวเล็กคนเดียวแหละ” เสียงหัวเราะทรงเสน่ห์ของเขาทำให้ผู้คนในงานต่างหันมามอง หากชายหนุ่มกลับไม่ใส่ใจ อันที่จริงถ้าไม่ใช่คนสำคัญของเขา ญาณากรไม่เคยเสียเวลาปรายตามองด้วยซ้ำไป ดังนั้นเมื่อเจ้าบ่าวของงานเดินหน้ามุ่ยปรี่ตรงมา หนุ่มชาวไร่จึงไม่เห็นจนกระทั่งจิณณาสะกิดบอก เขาจึงรู้ตัว

ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเห็นเขาเป็นศัตรูหัวใจใช้สายตาจ้องมองมาด้วยความหวาดระแวง ญาณากรส่ายหน้าน้อยๆ อย่างอ่อนใจ ต่อให้พูดปากเปียกปากแฉะอย่างไร ลมเพชรหึงก็ทำให้นายตำรวจยศร้อยโทยังปักใจแน่นเหนียวว่าเขากับจิณณามีความสัมพันธ์ทางใจที่ลึกซึ้งต่อกันและ...มันก็เกือบจริงเสียด้วยสิ

“ออกไปให้ห่างเราเลยนะเสือ” จิณณารีบกระซิบบอก ญาณากรจึงได้แต่ยักไหล่ยอมก้าวถอยให้ตามที่เพื่อนสนิทต้องการ

“ห่างพอไหม”

“บ้าเรอะ ถอยไปแค่เซ็นต์เดียวเนี่ยนะ นายอย่าหาเรื่องพี่ริดของเราได้ไหม”

พี่ริดของเรา...

ความสนุกที่ได้ยั่วแหย่เธอจางหายไปเมื่อตระหนักแน่ชัดในสิ่งที่ตนหลงลืม...จิณณามีเจ้าของครอบครองหัวใจเสียแล้ว

“อะไร จู่ๆ ทำหน้านิ่วขึ้นมา”

“น้อยใจมั้ง คนที่สำคัญที่สุดของตัวเล็กไม่ใช่เราแล้ว” ญาณากรพูดตรงๆ

“นายก็หาคนที่สำคัญที่สุดมาอยู่ข้างกายซะสิ” จิณณายิ้มให้ “รู้ไหม ครั้งหนึ่งเรายังเคยคิดเลยว่าคนสำคัญที่สุดของนายจะหน้าตาเป็นยังไง”

“คล้ายตัวเล็กใช่ไหมล่ะ”

“บ้า” คุณหมอสูติฯ จิณณาร้องลั่น ปิดบังคำพูดเสียงแทงใจของเขาให้มิดเร้น ใช่...ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดว่าตัวเธอเองนั้นเหมาะสมกับผู้ชายตรงหน้า แต่ว่าความจริงกับความฝันบางครั้งช่างต่างกันสิ้นดี ความเป็นเพื่อนสนิทบางทีก็ไม่อาจก้าวผ่านสู่ความรู้สึกฉันคนรักได้

คุณหมอสูติฯ รีบกะพริบตาขับไล่ความรู้สึกเสียใจให้หายไป เก็บผู้ชายตรงหน้าซึ่งเป็นรักแรกที่ได้แต่แอบรักให้ลึกถึงข้างใน ใส่กล่องแห่งความทรงจำที่แม้กระทั่งเธอก็จะไม่เปิดออกมาอีกแล้วชั่วชีวิต

“ขอบใจนะที่มางานของเรา” จิณณาพูดอีกครั้งจนญาณากรผู้ที่รู้สึกเพียงแค่ใจหายเมื่อเพื่อนรักต้องกลายเป็นใครอีกคนที่อยู่ห่างเขาทุกที ฝืนยิ้มกว้าง ทำตัวร่าเริงตึงตังเหมือนเคย

“บอกแล้วว่าไม่ต้องขอบใจ ขอแค่พาเราเข้าหอด้วยก็พอ”

“ไอ้ลามกเสือ!”

“เจ้าสาวเค้าไม่พูดคำหยาบคายนะตัวเล็ก” ญาณากรยั่วแหย่ ก่อนจะยอมถอยห่างจริงๆ เมื่อตัวจริงในชีวิตของจิณณาเดินมาถึง

ผู้หมวดมีฤทธิ์แตะท่อนแขนเจ้าสาวของเขาอย่างหวงแหน แสดงให้เห็นว่าญาณากรไม่มีวันเข้าใกล้หัวใจจิณณาได้อีกต่อไป

สัญชาตญาณผู้ชายบอกเขาว่าคนตรงหน้าหวาดระแวงความสัมพันธ์แบบเพื่อนสนิทระหว่างเขากับจิณณามากเพียงใด ญาณากรซึ่งอยากแกล้งนายตำรวจหนุ่มเลยยอมผละห่าง

“เสือ...” แววตาและสีหน้าของคนพูดเป็นประกายอ่อนลง “เราไปก่อนนะ”

“ตัวเล็ก”

“หือ”

ญาณากรยิ้มจางๆ “มีความสุขมากๆ นะ”

จิณณาซึ่งเลือกแล้วว่าการอยู่กับคนที่รักเธอและเธอเริ่มจะรักเขาย่อมดีกว่าวาดหวังอยากเคียงข้างคนที่ไม่เคยรักเธอเกินเลยกว่าความสัมพันธ์แบบเพื่อนผงกศีรษะรับรู้ เจ้าสาวในค่ำคืนนี้ เจ้าหญิงตลอดกาลของเจ้าบ่าวยศร้อยตำรวจโทยิ้มกว้างโบกมือให้ ญาณากรสอดมือลงในกระเป๋ากางเกง ส่งยิ้มแห่งความยินดีให้เพื่อนรักเป็นครั้งสุดท้าย

ขอโทษนะที่เราดูแลตัวเล็กได้ดีที่สุดแค่เท่านี้

ท่ามกลางเสียงเพลงและความสุขซึ่งอวลไปทั่วทั้งห้อง ญาณากรกลับมองเห็นเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น ชายหนุ่มโบกมือเรียกบริกรเพื่อขอเครื่องดื่ม ก่อนจะเลือกมุมหนึ่งของห้องบอลรูมเป็นที่พักพิง ไม่สนใจสาวๆ ภายในงานที่ต่างพยายามทอดสะพานทิ้งสายตาเป็นเชิงเชิญชวนแม้แต่น้อย

คนที่ไม่ใช่ ต่อให้มองไปก็ไม่ใช่อยู่ดี...

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)