10 Rules กฏคู่รักฉบับห้าม Love! (ชุด sweet 10)

บทนำ

ฉันมองไปทางผู้ชายที่ยืนด้านข้างด้วยความรู้สึกไม่สบายใจสักเท่าไหร่ กิรินที่ยังคงเป่าลูกโป่งหมากฝรั่งจนแตกแล้วแตกอีกขมวดคิ้วมองมาทางฉันเช่นกันอย่างแปลกใจ

“เป็นอะไรของแก ทำไมต้องมองฉันแบบนั้นด้วย”

“นี่แกไม่รู้สึกกระวนกระวายใจหรือรู้สึกอะไรแปลกๆ บ้างเลยเหรอ ที่เราสองคนมายืนอยู่ตรงหน้าบ้านคุณย่าพร้อมกันแบบนี้น่ะ”

“แล้วจะให้รู้สึกอะไรแปลกๆ ไปทำไม ฉันกับแกก็มาบ้านคุณย่ากันเป็นปกติอยู่แล้วนี่...เอ๋? หรือจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น”

“หรือว่าคุณย่าจะ...” ฉัน

กิรินไม่รอฟังฉันพูดให้จบ รีบรุดเดินเข้าบ้านนำไปก่อนแบบไม่คิดจะกดออดบอกสัญญาณแก่ใครทั้งสิ้น พอเข้าไปถึงก็ต้องแปลกใจยกกำลังสอง เมื่อเห็นพ่อแม่ของเราทั้งคู่นั่งกินข้าวกันอย่างร่าเริงอยู่ที่โต๊ะอาหาร โดยมีคุณย่าของกิริน (ฉันนับถือเหมือนย่าแท้ๆ) นั่งเป็นประธานอยู่หัวโต๊ะ

“อ้าว มากันเสียที กำลังรออยู่เลยเชียว หมอก กิริน นั่งๆๆ วันนี้มีแต่ของอร่อย”

คุณย่าตบมือชอบอกชอบใจเรียกรอยยิ้มจากทุกคน กิรินมองอาหารบนโต๊ะแล้วมองคุณย่าซ้ำอีกครั้ง

“นี่มันอะไรกัน ทำไมอาหารเต็มโต๊ะไปหมด แล้วเรียกให้กลับมาพร้อมหน้าพร้อมตามันมีอะไรกันแน่ ตอนแรกกินึกว่าย่าตายแล้วนะเนี่ย”

“แกจะบ้าเหรอ ฉันอยู่ของฉันดีๆ มาแช่งให้ฉันตาย!”

“ก็จะไปรู้ได้ยังไง อยู่ๆ ก็ส่งเมสเสจมาบอกให้กลับบ้านด่วนมีเรื่องสำคัญ พอกลับมาถึงก็ดันเจอยัยหมอกยืนทำหน้าซีเรียสใส่ คิ้วพันกันเป็นปมอย่างนี้” กิริน

“ก็ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะว่าเขาจะสังสรรค์กันอยู่ ฉันก็เข้ามาพร้อมแกนั่นแหละ”

“แล้วแกจะทำหน้าเหมือนคนคิดมากให้ฉันคิดว่าย่าตายไปทำไมกัน”

“แล้วใครใช้ให้แกมาคิดตามฉันล่ะวะ!”

“นั่งลงทั้งสองคนนั่นแหละ วันนี้เราทั้งสองครอบครัวมีเรื่องสำคัญกันจริงๆ”

พ่อของฉันลุกขึ้นแล้วผายมือเชิญฉันกับกิรินให้นั่งอย่างเป็นทางการด้วยความที่ดูจริงจังมากจนเกินไปเลยทำให้เราทั้งคู่หุบปากฉับแล้วนั่งลงพร้อมกันโดยที่กิรินนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉัน

“การที่ผู้ใหญ่ทั้งสองครอบครัวเรียกเรามาพร้อมกันมันก็ต้องแปลว่ามีเรื่องสำคัญอยู่แล้ว อันที่จริง...มันเป็นเรื่องซีเรียสมากเลยด้วย”

ใจไม่ดีทันที มันต้องมีซัมธิงรองอะไรบางอย่างที่ทำให้พ่อของฉันทำท่าซีเรียสขนาดนั้น การที่สองครอบครัวจะมาเจอกันได้นั้นนอกจากงานเทศกาลหรือวันสำคัญพิเศษจริงๆ ก็แทบจะไม่มีเวลามาพบปะกันเลย แต่ในวันนี้ถึงขั้นเรียกตัวเราสองคนให้มาหาด่วน แสดงว่ามันต้องมีเรื่องอะไรสำคัญแน่ๆ

“ย่าบอกกิมาเลยดีกว่าว่ามีเรื่องอะไรกันแน่”

กิรินว่าพลางเอื้อมมือไปหยิบไก่ทอดเข้าปากแล้วเคี้ยวแจ๊บๆ อย่างเอร็ดอร่อย

“ก็ได้ๆ ฉันจะพูดเข้าเรื่องให้มันเสร็จๆ เพราะเบื่อท่าทางน่ารำคาญของแกเหมือนกัน...เราก็ด้วยนะหมอก ย่าต้องขอโทษด้วยที่มารบกวนเวลาของหมอกอย่างนี้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้หมอกอยากรู้เหมือนกันแล้วว่ามีเรื่องอะไรกันแน่”

คุณยิ้มยิ้มกรุ้มกริ่ม มองหน้าฉันกับกิรินสลับกันไปมาแล้วตบมือดังหนึ่งครั้ง!

“ย่าจะให้เราสองคนแต่งงานแล้วย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ด้วยกันเลย!!!”

“หา!!!!” ให้ฉันลุกขึ้นพรวดจากเก้าอี้เหมือนมีหนามจี้ไฟพันกว่าอันแทงตูดชะลูดระหงของตัวเอง ไม่สามารถบรรยายได้เลยว่าตกใจแค่ไหน พอหันไปมองกิรินก็พบว่าเขาทำไก่อีกชิ้นตกจากมือ อ้าปากค้าง แล้วหัวเราะ

“ย่า...มาอำอะไรเนี่ย นี่มันวันเอพริลฟูลเดย์เหรอ แต่กิว่ามันยังไม่ปิดเทอมด้วยซ้ำนะ ไม่ไหวๆ มุกนี้ไม่อิน”

“ไม่ได้อำจ้ะ ให้แต่งงานกันจริงๆ”

“มะ...มีเหตุผลอะไรคะย่า ทำไมหมอกต้องแต่งงานกับมันด้วย หมอกกับมันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ให้มารักกัน แต่งงานกัน อยู่ด้วยกัน มันช่างน่า...”

“อ้วก” กิริน

“ใช่!”

พ่อที่เริ่มเห็นว่าฉันโวยวายไม่ยอมนั่งเสียทีก็ดึงให้ฉันนั่งลงตามเดิมเพื่อรักษามารยาท แล้วเป็นฝ่ายอธิบายแทนคุณย่าทั้งหมด

“อันที่จริงทั้งสองครอบครัวตกลงกันเอาไว้ตั้งแต่วันที่เราสองคนคลอดออกมาแล้วว่าโตขึ้นจะให้แต่งงานกัน”

“อันนั้นหนูก็เคยรู้ แล้วยังไงกันคะ จะไม่ถามความรู้สึกลูกสาวตอนโตก่อนเลยหรือไง หนูเพิ่งจะอายุสิบเจ็ดปี พ่อคะหนูยังไม่ครบสิบแปดปีด้วยซ้ำ! บางทีหนูอาจจะมีคนที่ชอบแล้วก็ได้ ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นพ่อกับแม่แล้วก็คุณย่ายังจะมาบังคับให้หนูแต่งงานกับไอ้ตูดนี่ก็ใจร้ายกันเกินไปหน่อยแล้ว!”

“ฉันชื่อกิริน ไม่ใช่ตูด” กิริน

“มันมีเรื่องมากกว่านั้นก็ตรงที่...ที่ดินทำเลทองย่านสีลมจำนวนกว่าร้อยล้านนั่น คุณปู่ของกิรินตั้งใจจะยกมันให้กับลูกหลานก่อนตาย แต่ก็อยากจะให้ครอบครัวของเราได้มีส่วนร่วมด้วย เพราะคุณปู่ของลูกเป็นเพื่อนรักของท่าน ทว่าคุณปู่ของกิรินก็มีอันต้องล้มหายตายจากไปเสียก่อน คุณย่าของกิรินซึ่งเป็นเจ้าของที่ดีอีกคนเลยอยากจะสืบทอดเจตนารมณ์เดิมของผู้เป็นสามี ด้วยการให้หมอกกับกิรินดองกันเอาไว้”

“แต่ปู่ของเราทั้งคู่ก็ไม่อยู่แล้วนี่คะ แล้วพ่อจะหวงไปทำไมคะ ที่ดินไม่ใช่ของเราสักหน่อย อีกอย่างคุณปู่ของกิรินก็ไม่ได้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษรเอาไว้ด้วย”

“ที่ดินจะเป็นของครอบครัวเราครึ่งนึงหลังจากที่เราสองคนแต่งงานกัน คุณปู่ทั้งสองมีความเชื่อว่าหากทำแบบนี้แล้วสายสัมพันธ์ของทั้งสองครอบครัวจะไม่หายไป เพราะพวกท่านเคยผิดหวังกันมาก่อนหน้านี้แล้วที่ดันมีลูกชายสองคนเลยทำให้ดองกันไม่ได้ คราวนี้หมอกกับกิรินก็ช่วยสานฝันคนแก่หน่อยก็แล้วกันนะ”

“ก็เลยให้หนูรับกรรมแต่งงานกับไอ้ตูดนี่แทน พ่อกับแม่มีทางเลือก แต่หนูไม่มีทางเลือกอย่างนั้นสิ! ไม่ยุติธรรมเลย”

ฉันหยิบกระเป๋านักเรียน ลุกขึ้นพรวดพราดเตรียมจะเดินออกจากบ้านไป แต่แล้วเสียงของคุณย่าก็แทรกขึ้นมาทำให้ฉันตัวชาดิก

“ย่ากำลังจะตาย”

“คะ”?

“มะเร็งระยะสุดท้ายแล้วจ้ะ สู้โว้ย!!!”

กิรินเป็นฝ่ายลุกขึ้นพรวดพราดบ้างด้วยความตกอกตกใจ

“อะไรกันย่า อยู่ๆ มาพูดแบบนี้อย่าคิดว่าจะเชื่อนะ ย่าแข็งแรงออกปานนี้ กิไม่เชื่อหรอกว่าย่าเป็นมะเร็ง อีกอย่างย่าไม่เห็นเคยบอกให้กิรู้เลย”

“จะบอกให้กลุ้มใจไปทำไมล่ะ ย่าก็รักษาของย่าเงียบๆ กิยังเด็กอยู่จะมารู้เรื่องเครียดๆ แบบนี้ไปทำไมกัน”

กิรินทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง แล้วหันมาสบตากับฉันพร้อมทั้งรอยยิ้มเศร้า

“ตลกมั้ยหมอก ย่าฉันกำลังจะตายว่ะ ฮ่าๆ”

“ฉันไม่ตลก...ย่าคะ หนูไม่เชื่อ!”

“หมอก!”

“ไม่ว่าจะยกเหตุผลบ้าบอมากมายขนาดไหนมาหนูก็ไม่เชื่อ ดังนั้นไม่ต้องอ้างว่ากำลังจะตายหรืออะไรทั้งนั้น”

พูดจบฉันก็วิ่งหนีออกมาจากบ้านราวกับเด็กมีปัญหา ให้ฉันแต่งงานกับไอ้ตูดกิรินนั่นน่ะเหรอ...แค่คิดอาหารที่กินเข้าไปก็ขย้อนออกมาจากปากแล้วเนี่ย! ทำไมน่ะเหรอ...ก็ฉันกับกิรินเกิดวันเดียวกัน โตมาด้วยกัน เรียนก็ที่เดียวกัน เจอหน้ากันแทบทุกวัน แต่ละวันฉันคุยกับกิรินมากกว่าคุยกับพ่อแม่ที่อยู่บ้านเดียวกันเสียอีก ที่สำคัญสุดๆ เลยก็คืออายุฉันเพิ่งจะมีเลขหนึ่งนำหน้าเองนะ!

หัวเด็ดตีนขาดฉันก็จะไม่ยอมแต่ง!!

ณ ที่บ้าน ตอนกลางคืน

“ออกมาคุยกันหน่อยหมอก...เปิดประตูเดี๋ยวนี้ นี่พ่อนะ!”

ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งที่สามสิบแล้วที่พ่อมาเคาะประตูอยู่หน้าห้อง พร้อมกับร้องตะโกนปาวๆ ให้ฉันออกมาคุย แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อฉันรู้หัวข้ออยู่แล้วว่าเรื่องที่พ่อจะพูดก็คือเกลี้ยกล่อมให้ฉันยอมทำตามใจคุณย่า

นี่มันยุคสมัยไหนกัน ยังมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นตามหน้านิยายอยู่อีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ (เรื่องนี้ไง ขอโทษทีนะ)

“หนูบอกแล้วไงว่าถ้าจะมาคุยเรื่องแต่งงานบ้าบออะไรนั่นหนูไม่คุย”

ตรู๊ดดดดด...

เสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้นแทรกขณะที่พ่อยังคงทุบประตูปึงปัง ฉันรับสายอย่างไม่ต้องการจะรับความกดดันจากพ่อ

“ฮัลโหล”

(หมอก นี่ฉันเอง)

“ฉันเองน่ะมันใคร คนบนโลกนี้มีชื่อแบบนี้ด้วยหรือไงกัน”

(แกอย่ามากวนทีนตอนนี้ ฉันมีเรื่องสำคัญมากจะคุยกับแก แต่ก่อนอื่นเปิดประตูให้พ่อแกซะ เพราะฉันยืนอยู่หน้าห้องแก)

“แกมาทำอะไรที่บ้านของฉันกัน”

ฉันวางโทรศัพท์แล้วเดินไปเปิดประตูก็พบว่าเป็นกิรินจริงๆ

“ขอบคุณครับคุณลุง เดี๋ยวขอกิคุยกับหมอกเองดีกว่า”

“แปลว่าจะให้ลุงลงไป?”

“ขอโทษครับลุง แต่กิว่าถ้ากิอยู่คุยเอง หมอกจะโอเคกว่า นะครับ”

พ่อมองอย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวกลับไปแล้วปล่อยให้กิอยู่กับฉันในห้องนอนสองต่อสอง อันที่จริงมันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่กิจะมานอนเล่นบนเตียงของฉัน...แต่มันเป็นความปกติเมื่อตอนเราอายุสิบสาม ไม่ใช่สิบเจ็ดย่างสิบแปดแบบนี้

“มีอะไรก็ว่ามา”

“งั้นเข้าเรื่องเลยนะ”

“เออ แกเป็นคนอ้อมค้อมไม่เป็นอยู่แล้วนี่”

“แต่งงานกับฉันเถอะ”

“นี่แกก็เป็นบ้าไปกับเขาอีกคนเหรอเนี่ย!” ฉันตะโกนขึ้นมาอย่างหัวเสีย แทบจะลงไปดีดดิ้นบนเตียงถ้าไม่ห่วงว่าจะต้องรักษาฟอร์มเอาไว้ “แกหวงชีวิตโสดจะตายไป ทำไมอยู่ๆ ก็เกิดอยากจะแต่งงานขึ้นมา แล้วแกต้องมาแต่งงานกับฉันคนนี้ด้วยนะ แกมองหน้าฉันสิ ฉันคือหมอก ไอ้หมอกเพื่อนแกนะเว้ย!”

“แล้วแกจะให้ทำยังไง ย่าฉันกำลังจะตาย”

“แกเชื่อจริงๆ เหรอว่าย่าแกจะตาย ท่านก็คงจะพูดขึ้นมาเพื่อเกลี้ยกล่อมเรานั่นแหละ”

ฟึ่บ!!!

ถุงยากับผลการตรวจของแพทย์ชูหราอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันมองกระดาษที่เขียนภาษาแพทย์อย่างไม่เข้าใจ แต่ก็พอจะรู้ว่าเขาเริ่มจะมีหลักฐานยืนยันว่าสิ่งที่ย่าเขาบอกเป็นความจริง นั่นเลยทำให้ฉันสลด...

“สรุปว่ามันเป็นเรื่องจริงเหรอเนี่ย”

“อืม”

ฉันแทบสิ้นสติเมื่อเห็นว่ารอยยิ้มของเขาเปลี่ยนไปเป็นน้ำตา กิรินผู้เงียบขรึม ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นตอนนี้น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างน่าสงสาร

“แก...อย่าร้องไห้แบบนี้สิ ฉันตกใจนะ”

ฉันดึงกิรินเข้ามากอด เจ้าตัวร้องไห้โฮเหมือนเด็กสามขวบ

“ถ้าย่าไม่อยู่แล้วฉันจะทำยังไงอ่ะแก ย่าเป็นคนเลี้ยงฉันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก ฉันทนไม่ได้ถ้าย่าจะต้องจากไป ฮือๆๆ”

“ไม่ใช่แกคนเดียวที่เสียใจ ฉันเองก็ด้วย ฮือๆๆ”

เพราะคุณย่าของกิรินเองก็เลี้ยงฉันมาตั้งแต่ตอนเล็กๆ เหมือนกัน พอเห็นว่าเพื่อนเศร้าฉันเลยพลอยร้องไห้ไปกับเพื่อนเหมือนเขื่อนแตก

“แต่จะให้เราแก้ปัญหาด้วยการแต่งงานกันเนี่ยนะ” ฉันถามซ้ำ “สำหรับเรื่องที่ดินแล้ว ฉันไม่ได้ยี่หระอะไรเท่าไหร่ คือฉันไม่อยากได้เลย”

“ฉันก็ไม่ได้สนใจเรื่องที่ดินเลย ฉันสนแค่ว่าย่าอยากให้ทำอะไรฉันก็จะทำ”

“แม้แต่ท่านบอกให้แกไปตายเนี่ยนะ”

“ถ้ามันทำให้ย่ารอดฉันก็จะทำ แต่นี่ย่าขอแค่ให้เราแต่งงานกันเท่านั้นเอง”

“เองเหรอ แกใช้คำว่าเองเลยนะ!”

“ถ้าเป็นคนอื่นสำหรับฉันเรื่องใหญ่ แต่เพราะเป็นแก”

“...”

“ถ้าเป็นแกฉันโอเค ให้แต่งก็แต่ง แกว่าไงอ่ะ จะแต่งกับฉันหรือเปล่า”

เราสองคนยืนมองหน้ากันอย่างวัดใจ ตอนนี้กิรินโอเคแล้ว ทุกอย่างก็เลยตกมาอยู่ที่ฉันว่าจะตัดสินใจยังไงต่อไป

“ถ้าแต่งกับแก...ฉันก็โอเค”

“ดี”

“แต่เราจะเป็นคู่แต่งงานที่ไม่เหมือนชาวบ้านเลยนะ”

“มันแน่นอนอยู่แล้ว จะไปเหมือนคนอื่นได้ยังไง”

“และเพราะว่าเราไม่เหมือนใคร เราจึงต้องทำตามในแบบวิธีของเรา เข้าใจใช่มั้ย”

“ฟังดูซับซ้อนแฮะ แล้ววิธีในแบบของเรามันคืออะไร”

“กฎ”

“หือ?”

“เราต้องมีกฎในการอยู่ร่วมกัน!”

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)